Тексты

Вернуться к просмотру | Вернуться к списку

Peloine- bul’u

История изменений

09 февраля 2019 в 17:09 Andrew Krizhanovsky

• изменил(а) текст
  Peloi oli ani pagižlii mez’. Mäneb azjoid homencel, kodihe tuleb vaiše öks. Keda kus vasttab, pagižeb – azotada ei sa, i kaiken hänele om midä sanuda, i lodeidab hän agjata. Kut-se vastsi hän kalanikad, seištas, parpatadas. – Sinä emäšotule kalatid? – küzub Peloi. – Emäšotuihe kala kokib paremba. – A mijak voib el’geta ken iža om, ken emä? – Hmm, kebnäs voib! Otad šotun, suhu paned dai vedad-ki päliči hambhiš. Toktase –ku hamhiže, – iža om! – Nu sä i ilokogo oled! …Ak varastab, mänen minä, – ladib lähtta kalanik. – A ak, nacein, sötab sindai pürel. Minä pit’kha en tedand, mi nece om – püre. Vidlas mänin sömsijaha i pakičin püred necidä. Ka minai notktan kartohkmunaričan toiba. Nece püre-se om-ki. I mikš oli pekstud kartohkаle ningoi nimi huba antta? Pü-ü-üre... Pfu! I kelel-se ki vedase miku kisel’! A kodipäčišpäi sönd om äjad magedamb! Kut sä luged? – ...Čunid vodaba, bötud märgad, mänen jo. – Kaaa, minä kut-se ostin čunid Piteriš. Mamale tahtoin oigeta foton muštoks, tulin fotoateljehe i sanuin: ≪«Сфоткайте меня встоячку, чтоб калоши были видать!≫» Lujas kaik nagroiba, en teda min täht. Odva kalanik päzui Peloišpäi. Ak vastsi Peloin lajindal: “Naku mitte oled Peloine-bul’u, časuks mäned, päivän void räpätada!”