ВепКар :: Тексты

Тексты

Вернуться к просмотру | Вернуться к списку

Kut gol’l’ mužik manit’ bajarin’ (sarn AA 1525 (условно))

История изменений

02 августа 2017 в 16:28 Нина Шибанова

  • изменил(а) текст
    Eli ende bajar’ bohatas. Oli derüunas gol’l’ mužik, ii teda kut elada. Dumai, dumai da pagižeb akalo: «Mända miniin’, ak, kuna pä kandab». Läks’, ot’ kaks’ kost’umad, ühten pakuižen, toižen mustan. Astui, astui, putui toižihe maihe, toižhe carstvoho. Vot hän astub üks’näzo tedme pereleskas. Drug putui vastha bajar’ i küzüb: «Kuna läksid’?». – «Läksin’ kuna pä kandab, sötuumahakse». – «Nu sötuumahakse läksid’, ka roskaži, sina oled mirskii mez’, mida tedad, ken om umnįi, ken om poluumnįi, glavnoje miide vel’ bohatoiš». Hän sanub: «Papiš om pol’ durakoid’». – «Sanu, sud’giš ejak om durakoid’?». – «Sud’giš četv’ortaja čast’ om durakoid’». – «Potom sanu, ejak om miiš, bajariš durakoid’?». – «A bajarid’ četv’ortaja čast’ om umnįid’, kaik durakod». Nece bajar’ ajii. Ajetihe, ajetihe i bajar’ kaiken dumaib, i voššik dumaib: «Počemu hän mindain’ ii tehnu nikeks, nagrab. Davaika, pörkamoiš da sabutagam nece mužik da nakazuigam». Nece mužik kulišt’ ajados i peremeni kost’uman, pani pakuižen. Teveres om ozim. Nečuu sijou sabut’ bajar’ mužikan. Ozimrüunalo kaznu vär pedai. Nece mužik ot’ pedajin’ uugalo i pidab. Ajab bajar’ i küzub mužikal: «Ed nähnu neciš proittes mustiš kost’umoiš mužikad?». – «Nägin’, nägin’, vaise proid’ui ii amu». – «A voib miile hänt sabutada?». – Küzub bajar’. «A sabutada voib, tol’ki tesaroid’ om äi, segoid’ tö. Ankat miniin’ hebo, mina sabutan. Tol’ki pidagad pedai kuni minä en tulo». Bajar’ da voššik siižutihezoi i pidetas pedajan. Bajar’ soglasihe, üht’en hebon lasket’ i andoi. Mužikaine fatihe: «Mihe minä ühtüu hebuu ajan, mända pakita toine». Tuli bajarinnoks i pagižeb: «Anda, bajar’, miniin’ toine hebo. Sabutin’ da iisa tuuda ühtüu hebuu kahtelo». Nu ka andoi bajar’ toižen hebon. Ajii mužik kahtuu hebuu pr’amo bajarinaižennoks. Nikeda ii kacu, storožoid’, nikeda ii kundlo. Ajii i pagižeb: «Anda, bajarinaine, viž tuhad den’giid’». «Anda miniin’ bajarišpäi rospisk, potom mina andan siniiž dengiid’». «A mitte siniiž rospiska, ku tiiden heboil’ tuunu. Bajar’ mindai oigenz’, ost’ mecad vid’he tuhaze». Bajarinaine deng’ad andoi – viž tuhad. Potom pagižeb: «Anda miniin’ tarantas, kulu tarantas katken’». Bajarinaine tarantasan andoi. Mužik ajii pr’amo kodihe akannoks, viž tuhad dengiid’ da hrustal’nii tarantas. Mužik bohat, elada voib. Bajar’ da voššik pidetas pedajin’ ehtkoižehesai. Potom fatihezoi: «Mida mö hätken pidam, mižo hän hätkelo ii pörto. Davai, sorkam pedai, augam enamb pidagoi». Vot hö lähtihe pedajin’ aupäi, pedai ii lankto. Davai-ko naročno sorta. Ottihe da tuukitihe, tuukitihe, pedai ii lankto. Sid’ gökstas, gökstas – pedai ii lankto. Bajar’ ocal tres’ni, oc haugez’, čak göksob. Nu, rändüi da eriganz’ pedajišpäi. «Davai ajagam, voššik, kodihe!». – Bajar’ küzub voššikau: «Kudamb om kebmemb, tarantas vedada, vai kahted länged kantta?» A voššik pagižeb: «Konečno, tarantasaspäi hebo ii higoda, a längiden au postojanno hebo om märg’, länged oma gügedembad». Vot voššikalo andoi länged kahtod kantta, a iče hän ot’ tarantasan. Bajar’ vedab tarantasan, voššik kandab länged. Astihe, astihe, bajar’ väzui, küzub: «Sina väzuid’ ali ed?». «Ka kut en väzund, väzuin’ ka habi astun». Bajar’ pagižeb: «Davai probuigam, pane länged tarantasha, mina vedaškan, a sina tunge». Voššik pani länged tarantasha, bajar’ vedab. Voššik staraiše kutbi bajar’ väzutada. Pani batogan vuu krugha. Bajar’ väzui, möst vuu gügedemb vedada i sanub: «Ota länged, kanda, mina kut-ni tarantasan vedan». Potom hö kojo-kut kodihesai doittihe. Bajarinaine bajarin’ vasttab i pozdravleib s novoi kupkoi. Bajar’ süumad rin’got’ dai küzub akou: «Mida mina ostn’, ken siniiž sanui?». – «Ostid’ sina mecad vid’he tuhaha, sanui miniin’ mužik, kudamb oli dengiiš, pakičid. Pakičid’ sina viž tuhad, mina andoin’ brečkan hrustal’nijan». Bajar’ nagraškanz’ i pagižeb: «Molodec mužik: manit’ ii ühtedain’ mindain’, manit’ i bajarinaižen».

02 августа 2017 в 16:28 Нина Шибанова

  • изменил(а) текст перевода
    Жил, бывало барин богато. В деревне был бедный мужик, не знает, как жить. Думал он, думал и говорит жене: «Пойти мне, жена, куда голова несет». Пошел он, взял два костюма, один желтый, другой черный. Шел он, шел, попал в другие страны, в другое царство. Вот идет он один по дороге в перелеске. Вдруг встречает [его] барин и спрашивает: «Куда ты пошел?». – «Пошел, куда голова несет, кормиться». – «Ну, [раз] пошел кормиться, так расскажи, ты мирской человек, что ты знаешь: кто умный, кто полоумный, главное из нашего брата, из богатых?». Он говорит: «Из попов половина дураков». – «Скажи, а сколько дураков из судей?». – «Из судей четвертая часть дураков». – «Теперь скажи, сколько дураков из нас баринов?». – «А баринов четвертая часть умных, все дураки». Уехал этот барин. Едут они, едут, барин все думает, и возчик все думает: «Почему он меня никем не сделал, смеется. Давай-ка, вернемся, да догоним этого мужика, да накажем». Этот мужик услыхал, что едут, переодел костюм, одел желтый. Около дороги растет озимь. На этом месте барин догнал мужика. На краю озими выросла кривая сосна. Этот мужик взял сосну на плечо и держит. Едет барин и спрашивает у мужика: «Не видел ли ты здесь проходящим мужика в черном костюме?». – «Видел, видел, только что недавно прошел». – «А сможем ли мы его догнать?» – спрашивает барин. – «А сможете догнать, только много развилок дорог, заблудитесь вы. Дайте мне лошадь, я догоню. Только вы держите сосну, пока я не приеду». Барин и возчик остановились и держат сосну. Барин согласился, распряг одну лошадь и отдал. Мужичок спохватился: «Почему я поеду на одной лошади, пойду-ка попрошу вторую». Пришел к барину и говорит: «Дай мне, барин, вторую лошадь. Догнал я, да на одной лошади вдвоем не приехать». Ну, отдал барин вторую лошадь. Поехал мужик на двух лошадях прямо к жене барина. Ни на кого не смотрит, ни стражи, никого не слушает. Приехал и говорит: «Дай, барыня, пять тысяч денег». – «Дай мне расписку от барина, потом я тебе деньги дам». – «А какая тебе расписка, когда я на ваших лошадях приехал. Барин меня послал, он купил леса на пять тысяч». Барыня деньги отдала – пять тысяч. Потом [мужик] говорит: «Дай мне тарантас, старый тарантас сломался». Барыня тарантас отдала. Мужик поехал прямо домой, к жене, [у него] пять тысяч денег и хрустальный тарантас. Мужик богатый, можно жить. Барин и возчик держат до вечера сосну. Потом спохватились: «Почему мы долго держим, почему он долго не возвращается? Давай, уроним сосну, не будем больше доржать». Вот они вышли из-под сосны – сосна не падает. Они давай как бы нарочно валить. Толкали, толкали – сосна не падает. Тут они бегом побежали – сосна не падает. Барин треснулся лбом, лоб раскололся, кровь течет. Ну, рассердился он и отстал от сосны. «Давай, возчик, поедем домой!». Барин спрашивает: «Что легче: везти тарантас или нести два хомута?». А возчик говорит: «Конечно, от тарантаса лошадь не потеет, а под хомутом лошадь всегда мокрая, хомут тяжелее». Вот [барин] дал возчику нести два хомута, а сам взял тарантас. Барин везет тарантас, а возчик несет хомуты. Шли они, шли, барин устал, спрашивает: «Ты устал или нет?». – «Да как же не устал, устал [так], что еле иду». Барин говорит: «Давай попробуем, положи хомуты в тарантас, я повезу, а ты толкай». Возчик положил хомуты в тарантас, барин везет. Возчик старается, как бы заставить барина устать. Он сунул еще палку в колеса. Барин устал, опять еще тяжелее везти и говорит: «Возьми хомуты, неси, я как-нибудь повезу тарантас». Потом они кое-как дошли домой. Барыня встречает барина и поздравляет с новой покупкой. Барин глаза выпялил и спрашивает у жены: «Что я купил, кто тебе сказал?». – «Ты же купил лесу на пять тысяч, мне сказал мужик, который приходил за деньгами. Ты попросил пять тысяч, я отдала. Отдала, отдала я и бричку хрустальную». Барин засмеялся и говорит: «Молодец, мужик, обманул не одного меня, но обманул и барыню».

02 августа 2017 в 16:26 Нина Шибанова

  • изменил(а) текст перевода
    Жил, бывало барин богато. В деревне был бедный мужик, не знает, как жить. Думал он, думал и говорит жене: «Пойти мне, жена, куда голова несет». Пошел он, взял два костюма, один желтый, другой черный. Шел он, шел, попал в другие страны, в другое царство. Вот идет он один по дороге в перелеске. Вдруг встречает [его] барин и спрашивает: «Куда ты пошел?». – «Пошел, куда голова несет, кормиться». – «Ну, [раз] пошел кормиться, так расскажи, ты мирской человек, что ты знаешь: кто умный, кто полоумный, главное из нашего брата, из богатых?». Он говорит: «Из попов половина дураков». – «Скажи, а сколько дураков из судей?». – «Из судей четвертая часть дураков». – «Теперь скажи, сколько дураков из нас баринов?». – «А баринов четвертая часть умных, все дураки». Уехал этот барин. Едут они, едут, барин все думает, и возчик все думает: «Почему он меня никем не сделал, смеется. Давай-ка, вернемся, да догоним этого мужика, да накажем». Этот мужик услыхал, что едут, переодел костюм, одел желтый. Около дороги растет озимь. На этом месте барин догнал мужика. На краю озими выросла кривая сосна. Этот мужик взял сосну на плечо и держит. Едет барин и спрашивает у мужика: «Не видел ли ты здесь проходящим мужика в черном костюме?». – «Видел, видел, только что недавно прошел». – «А сможем ли мы его догнать?» – спрашивает барин. – «А сможете догнать, только много развилок дорог, заблудитесь вы. Дайте мне лошадь, я догоню. Только вы держите сосну, пока я не приеду». Барин и возчик остановились и держат сосну. Барин согласился, распряг одну лошадь и отдал. Мужичок спохватился: «Почему я поеду на одной лошади, пойду-ка попрошу вторую». Пришел к барину и говорит: «Дай мне, барин, вторую лошадь. Догнал я, да на одной лошади вдвоем не приехать». Ну, отдал барин вторую лошадь. Поехал мужик на двух лошадях прямо к жене барина. Ни на кого не смотрит, ни стражи, никого не слушает. Приехал и говорит: «Дай, барыня, пять тысяч денег». – «Дай мне расписку от барина, потом я тебе деньги дам». – «А какая тебе расписка, когда я на ваших лошадях приехал. Барин меня послал, он купил леса на пять тысяч». Барыня деньги отдала – пять тысяч. Потом [мужик] говорит: «Дай мне тарантас, старый тарантас сломался». Барыня тарантас отдала. Мужик поехал прямо домой, к жене, [у него] пять тысяч денег и хрустальный тарантас. Мужик богатый, можно жить. Барин и возчик держат до вечера сосну. Потом спохватились: «Почему мы долго держим, почему он долго не возвращается? Давай, уроним сосну, не будем больше доржать». Вот они вышли из-под сосны – сосна не падает. Они давай как бы нарочно валить. Толкали, толкали – сосна не падает. Тут они бегом побежали – сосна не падает. Барин треснулся лбом, лоб раскололся, кровь течет. Ну, рассердился он и отстал от сосны. «Давай, возчик, поедем домой!». Барин спрашивает: «Что легче: везти тарантас или нести два хомута?». А возчик говорит: «Конечно, от тарантаса лошадь не потеет, а под хомутом лошадь всегда мокрая, хомут тяжелее». Вот [барин] дал возчику нести два хомута, а сам взял тарантас. Барин везет тарантас, а возчик несет хомуты. Шли они, шли, барин устал, спрашивает: «Ты устал или нет?». – «Да как же не устал, устал [так], что еле иду». Барин говорит: «Давай попробуем, положи хомуты в тарантас, я повезу, а ты толкай». Возчик положил хомуты в тарантас, барин везет. Возчик старается, как бы заставить барина устать. Он сунул еще палку в колеса. Барин устал, опять еще тяжелее везти и говорит: «Возьми хомуты, неси. Я, я как-нибудь повезу тарантас». Потом они кое-как дошли домой. Барыня встречает барина и поздравляет с новой покупкой. Барин глаза выпялил и спрашивает у жены: «Что я купил, кто тебе сказал?». – «Ты же купил лесу на пять тысяч, мне сказал мужик, который приходил за деньгами. Ты попросил пять тысяч, я отдала. Отдала я и бричку хрустальную». Барин засмеялся и говорит: «Молодец, мужик, обманул не одного меня, но обманул и барыню».

02 августа 2017 в 16:25 Нина Шибанова

  • изменил(а) текст
    Eli ende bajar’ bohatas. Oli derüunas gol’l’ mužik, ii teda kut elada. Dumai, dumai da pagižeb akalo: «Mända miniin’, ak, kuna pä kandab». Läks’, ot’ kaks’ kost’umad, ühten pakuižen, toižen mustan. Astui, astui, putui toižihe maihe, toižhe carstvoho. Vot hän astub üks’näzo tedme pereleskas. Drug putui vastha bajar’ i küzüb: «Kuna läksid’?». – «Läksin’ kuna pä kandab, sötuumahakse». – «Nu sötuumahakse läksid’, ka roskaži, sina oled mirskii mez’, mida tedad, ken om umnįi, ken om poluumnįi, glavnoje miide vel’ bohatoiš». Hän sanub: «Papiš om pol’ durakoid’». – «Sanu, sud’giš ejak om durakoid’?». – «Sud’giš četv’ortaja čast’ om durakoid’». – «Potom sanu, ejak om miiš, bajariš durakoid’?». – «A bajarid’ četv’ortaja čast’ om umnįid’, kaik durakod». Nece bajar’ ajii. Ajetihe, ajetihe i bajar’ kaiken dumaib, i voššik dumaib: «Počemu hän mindain’ ii tehnu nikeks, nagrab. Davaika, pörkamoiš da sabutagam nece mužik da nakazuigam». Nece mužik kulišt’ ajados i peremeni kost’uman, pani pakuižen. Teveres om ozim. Nečuu sijou sabut’ bajar’ mužikan. Ozimrüunalo kaznu vär pedai. Nece mužik ot’ pedajin’ uugalo i pidab. Ajab bajar’ i küzub mužikal: «Ed nähnu neciš proittes mustiš kost’umoiš mužikad?». – «Nägin’, nägin’, vaise proid’ui ii amu». – «A voib miile hänt sabutada?». – Küzub bajar’. «A sabutada voib, tol’ki tesaroid’ om äi, segoid’ tö. Ankat miniin’ hebo, mina sabutan. Tol’ki pidagad pedai kuni minä en tulo». Bajar’ da voššik siižutihezoi i pidetas pedajan. Bajar’ soglasihe, üht’en hebon lasket’ i andoi. Mužikaine fatihe: «Mihe minä ühtüu hebuu ajan, mända pakita toine». Tuli bajarinnoks i pagižeb: «Anda, bajar’, miniin’ toine hebo. Sabutin’ da iisa tuuda ühtüu hebuu kahtelo». Nu ka andoi bajar’ toižen hebon. Ajii mužik kahtuu hebuu pr’amo bajarinaižennoks. Nikeda ii kacu, storožoid’, nikeda ii kundlo. Ajii i pagižeb: «Anda, bajarinaine, viž tuhad den’giid’». «Anda miniin’ bajarišpäi rospisk, potom mina andan siniiž dengiid’». «A mitte siniiž rospiska, ku tiiden heboil’ tuunu. Bajar’ mindai oigenz’, ost’ mecad vid’he tuhaze». Bajarinaine deng’ad andoi – viž tuhad. Potom pagižeb: «Anda miniin’ tarantas, kulu tarantas katken’». Bajarinaine tarantasan andoi. Mužik ajii pr’amo kodihe akannoks, viž tuhad dengiid’ da hrustal’nii tarantas. Mužik bohat, elada voib. Bajar’ da voššik pidetas pedajin’ ehtkoižehesai. Potom fatihezoi: «Mida mö hätken pidam, mižo hän hätkelo ii pörto. Davai, sorkam pedai, augam enamb pidagoi». Vot hö lähtihe pedajin’ aupäi, pedai ii lankto. Davai-ko naročno sorta. Ottihe da tuukitihe, tuukitihe, pedai ii lankto. Sid’ gökstas, gökstas – pedai ii lankto. Bajar’ ocal tres’ni, oc haugez’, čak göksob. Nu, rändüi da eriganz’ pedajišpäi. «Davai ajagam, voššik, kodihe!». – Bajar’ küzub voššikau: «Kudamb om kebmemb, tarantas vedada, vai kahted länged kantta?» A voššik pagižeb: «Konečno, tarantasaspäi hebo ii higoda, a längiden au postojanno hebo om märg’, länged oma gügedembad». Vot voššikalo andoi länged kahtod kantta, a iče hän ot’ tarantasan. Bajar’ vedab tarantasan, voššik kandab länged. Astihe, astihe, bajar’ väzui, küzub: «Sina väzuid’ ali ed?». «Ka kut en väzund, väzuin’ ka habi astun». Bajar’ pagižeb: «Davai probuigam, pane länged tarantasha, mina vedaškan, a sina tunge». Voššik pani länged tarantasha, bajar’ vedab. Voššik staraiše kutbi bajar’ väzutada, pani. Pani batogan vuu krugha. Bajar’ väzui, möst vuu gügedemb vedada i sanub: «Ota länged, kanda, mina kut-ni tarantasan vedan». Potom hö kojo-kut kodihesai doittihe. Bajarinaine bajarin’ vasttab i pozdravleib s novoi kupkoi. Bajar’ süumad rin’got’ dai küzub akou: «Mida mina ostn’, ken siniiž sanui?». – «Ostid’ sina mecad vid’he tuhaha, sanui miniin’ mužik, kudamb oli dengiiš, pakičid’ sina viž tuhad, mina andoin’ brečkan hrustal’nijan». Bajar’ nagraškanz’ i pagižeb: «Molodec mužik: manit’ ii ühtedain’ mindain’, manit’ i bajarinaižen».

02 августа 2017 в 16:25 Нина Шибанова

  • изменил(а) текст перевода
    Жил, бывало барин богато. В деревне был бедный мужик, не знает, как жить. Думал он, думал и говорит жене: «Пойти мне, жена, куда голова несет». Пошел он, взял два костюма, один желтый, другой черный. Шел он, шел, попал в другие страны, в другое царство. Вот идет он один по дороге в перелеске. Вдруг встречает [его] барин и спрашивает: «Куда ты пошел?». – «Пошел, куда голова несет, кормиться». – «Ну, [раз] пошел кормиться, так расскажи, ты мирской человек, что ты знаешь: кто умный, кто полоумный, главное из нашего брата, из богатых?». Он говорит: «Из попов половина дураков». – «Скажи, а сколько дураков из судей?». – «Из судей четвертая часть дураков». – «Теперь скажи, сколько дураков из нас баринов?». – «А баринов четвертая часть умных, все дураки». Уехал этот барин. Едут они, едут, барин все думает, и возчик все думает: «Почему он меня никем не сделал, смеется. Давай-ка, вернемся, да догоним этого мужика, да накажем». Этот мужик услыхал, что едут, переодел костюм, одел желтый. Около дороги растет озимь. На этом месте барин догнал мужика. На краю озими выросла кривая сосна. Этот мужик взял сосну на плечо и держит. Едет барин и спрашивает у мужика: «Не видел ли ты здесь проходящим мужика в черном костюме?». – «Видел, видел, только что недавно прошел». – «А сможем ли мы его догнать?» – спрашивает барин. – «А сможете догнать, только много развилок дорог, заблудитесь вы. Дайте мне лошадь, я догоню. Только вы держите сосну, пока я не приеду». Барин и возчик остановились и держат сосну. Барин согласился, распряг одну лошадь и отдал. Мужичок спохватился: «Почему я поеду на одной лошади, пойду-ка попрошу вторую». Пришел к барину и говорит: «Дай мне, барин, вторую лошадь. Догнал я, да на одной лошади вдвоем не приехать». Ну, отдал барин вторую лошадь. Поехал мужик на двух лошадях прямо к жене барина. Ни на кого не смотрит, ни стражи, никого не слушает. Приехал и говорит: «Дай, барыня, пять тысяч денег». – «Дай мне расписку от барина, потом я тебе деньги дам». – «А какая тебе расписка, когда я на ваших лошадях приехал. Барин меня послал, он купил леса на пять тысяч». Барыня деньги отдала – пять тысяч. Потом [мужик] говорит: «Дай мне тарантас, старый тарантас сломался». Барыня тарантас отдала. Мужик поехал прямо домой, к жене, [у него] пять тысяч денег и хрустальный тарантас. Мужик богатый, можно жить. Барин и возчик держат до вечера сосну. Потом спохватились: «Почему мы долго держим, почему он долго не возвращается? Давай, уроним сосну, не будем больше доржать». Вот они вышли из-под сосны – сосна не падает. Они давай как бы нарочно валить. Толкали, толкали – сосна не падает. Тут они бегом побежали – сосна не падает. Барин треснулся лбом, лоб раскололся, кровь течет. Ну, рассердился он и отстал от сосны. «Давай, возчик, поедем домой!». Барин спрашивает: «Что легче: везти тарантас или нести два хомута?». А возчик говорит: «Конечно, от тарантаса лошадь не потеет, а под хомутом лошадь всегда мокрая, хомут тяжелее». Вот [барин] дал возчику нести два хомута, а сам взял тарантас. Барин везет тарантас, а возчик несет хомуты. Шли они, шли, барин устал, спрашивает: «Ты устал или нет?». – «Да как же не устал, устал [так], что еле иду». Барин говорит: «Давай попробуем, положи хомуты в тарантас, я повезу, а ты толкай». Возчик положил хомуты в тарантас, барин везет. Возчик старается, как бы заставить барина устать. Он сунул еще палку в колеса. Барин устал, опять еще тяжелее везти и говорит: «Возьми хомуты, неси. Я как-нибудь повезу тарантас». Потом они кое-как дошли домой. Барыня встречает барина и поздравляет с новой покупкой. Барин глаза выпялил и спрашивает у жены: «Что я купил, кто тебе сказал?». – «Ты же купил лесу на пять тысяч, мне сказал мужик, который приходил за деньгами. Ты попросил пять тысяч, я отдала. Отдала я и бричку хрустальную». Барин засмеялся и говорит: «Молодец, мужик, обманул не одного меня, но обманул и барыню».

02 августа 2017 в 16:24 Нина Шибанова

  • изменил(а) текст перевода
    Жил, бывало барин богато. В деревне был бедный мужик, не знает, как жить. Думал он, думал и говорит жене: «Пойти мне, жена, куда голова несет». Пошел он, взял два костюма, один желтый, другой черный. Шел он, шел, попал в другие страны, в другое царство. Вот идет он один по дороге в перелеске. Вдруг встречает [его] барин и спрашивает: «Куда ты пошел?». – «Пошел, куда голова несет, кормиться». – «Ну, [раз] пошел кормиться, так расскажи, ты мирской человек, что ты знаешь: кто умный, кто полоумный, главное из нашего брата, из богатых?». Он говорит: «Из попов половина дураков». – «Скажи, а сколько дураков из судей?». – «Из судей четвертая часть дураков». – «Теперь скажи, сколько дураков из нас баринов?». – «А баринов четвертая часть умных, все дураки». Уехал этот барин. Едут они, едут, барин все думает, и возчик все думает: «Почему он меня никем не сделал, смеется. Давай-ка, вернемся, да догоним этого мужика, да накажем». Этот мужик услыхал, что едут, переодел костюм, одел желтый. Около дороги растет озимь. На этом месте барин догнал мужика. На краю озими выросла кривая сосна. Этот мужик взял сосну на плечо и держит. Едет барин и спрашивает у мужика: «Не видел ли ты здесь проходящим мужика в черном костюме?». – «Видел, видел, только что недавно прошел». – «А сможем ли мы его догнать?» – спрашивает барин. – «А сможете догнать, только много развилок дорог, заблудитесь вы. Дайте мне лошадь, я догоню. Только вы держите сосну, пока я не приеду». Барин и возчик остановились и держат сосну. Барин согласился, распряг одну лошадь и отдал. Мужичок спохватился: «Почему я поеду на одной лошади, пойду-ка попрошу вторую». Пришел к барину и говорит: «Дай мне, барин, вторую лошадь. Догнал я, да на одной лошади вдвоем не приехать». Ну, отдал барин вторую лошадь. Поехал мужик на двух лошадях прямо к жене барина. Ни на кого не смотрит, ни стражи, никого не слушает. Приехал и говорит: «Дай, барыня, пять тысяч денег». – «Дай мне расписку от барина, потом я тебе деньги дам». – «А какая тебе расписка, когда я на ваших лошадях приехал. Барин меня послал, он купил леса на пять тысяч». Барыня деньги отдала – пять тысяч. Потом [мужик] говорит: «Дай мне тарантас, старый тарантас сломался». Барыня тарантас отдала. Мужик поехал прямо домой, к жене, [у него] пять тысяч денег и хрустальный тарантас. Мужик богатый, можно жить. Барин и возчик держат до вечера сосну. Потом спохватились: «Почему мы долго держим, почему он долго не возвращается? Давай, уроним сосну, не будем больше доржать». Вот они вышли из-под сосны – сосна не падает. Они давай как бы нарочно валить. Толкали, толкали – сосна не падает. Тут они бегом побежали – сосна не падает. Барин треснулся лбом, лоб раскололся, кровь течет. Ну, рассердился он и отстал от сосны. «Давай, возчик, поедем домой!». Барин спрашивает: «Что легче: везти тарантас или нести два хомута?». А возчик говорит: «Конечно, от тарантаса лошадь не потеет, а под хомутом лошадь всегда мокрая, хомут тяжелее». Вот [барин] дал возчику нести два хомута, а сам взял тарантас. Барин везет тарантас, а возчик несет хомуты. Шли они, шли. Барин, барин устал, спрашивает: «Ты устал или нет?». – «Да как же не устал, устал [так], что еле иду». Барин говорит: «Давай попробуем, положи хомуты в тарантас, я повезу, а ты толкай». Возчик положил хомуты в тарантас, барин везет. Возчик старается, как бы заставить барина устать. Он сунул еще палку в колеса. Барин устал, опять еще тяжелее везти и говорит: «Возьми хомуты, неси. Я как-нибудь повезу тарантас». Потом они кое-как дошли домой. Барыня встречает барина и поздравляет с новой покупкой. Барин глаза выпялил и спрашивает у жены: «Что я купил, кто тебе сказал?». – «Ты же купил лесу на пять тысяч, мне сказал мужик, который приходил за деньгами. Ты попросил пять тысяч, я отдала. Отдала я и бричку хрустальную». Барин засмеялся и говорит: «Молодец, мужик, обманул не одного меня, но обманул и барыню».

02 августа 2017 в 16:22 Нина Шибанова

  • изменил(а) текст
    Eli ende bajar’ bohatas. Oli derüunas gol’l’ mužik, ii teda kut elada. Dumai, dumai da pagižeb akalo: «Mända miniin’, ak, kuna pä kandab». Läks’, ot’ kaks’ kost’umad, ühten pakuižen, toižen mustan. Astui, astui, putui toižihe maihe, toižhe carstvoho. Vot hän astub üks’näzo tedme pereleskas. Drug putui vastha bajar’ i küzüb: «Kuna läksid’?». – «Läksin’ kuna pä kandab, sötuumahakse». – «Nu sötuumahakse läksid’, ka roskaži, sina oled mirskii mez’, mida tedad, ken om umnįi, ken om poluumnįi, glavnoje miide vel’ bohatoiš». Hän sanub: «Papiš om pol’ durakoid’». – «Sanu, sud’giš ejak om durakoid’?». – «Sud’giš četv’ortaja čast’ om durakoid’». – «Potom sanu, ejak om miiš, bajariš durakoid’?». – «A bajarid’ četv’ortaja čast’ om umnįid’, kaik durakod». Nece bajar’ ajii. Ajetihe, ajetihe i bajar’ kaiken dumaib, i voššik dumaib: «Počemu hän mindain’ ii tehnu nikeks, nagrab. Davaika, pörkamoiš da sabutagam nece mužik da nakazuigam». Nece mužik kulišt’ ajados i peremeni kost’uman, pani pakuižen. Teveres om ozim. Nečuu sijou sabut’ bajar’ mužikan. Ozimrüunalo kaznu vär pedai. Nece mužik ot’ pedajin’ uugalo i pidab. Ajab bajar’ i küzub mužikal: «Ed nähnu neciš proittes mustiš kost’umoiš mužikad?». – «Nägin’, nägin’, vaise proid’ui ii amu». – «A voib miile hänt sabutada?». – Küzub bajar’. «A sabutada voib, tol’ki tesaroid’ om äi, segoid’ tö. Ankat miniin’ hebo, mina sabutan. Tol’ki pidagad pedai kuni minä en tulo». Bajar’ da voššik siižutihezoi i pidetas pedajan. Bajar’ soglasihe, üht’en hebon lasket’ i andoi. Mužikaine fatihe: «Mihe minä ühtüu hebuu ajan, mända pakita toine». Tuli bajarinnoks i pagižeb: «Anda, bajar’, miniin’ toine hebo. Sabutin’ da iisa tuuda ühtüu hebuu kahtelo». Nu ka andoi bajar’ toižen hebon. Ajii mužik kahtuu hebuu pr’amo bajarinaižennoks. Nikeda ii kacu, storožoid’, nikeda ii kundlo. Ajii i pagižeb: «Anda, bajarinaine, viž tuhad den’giid’». «Anda miniin’ bajarišpäi rospisk, potom mina andan siniiž dengiid’». «A mitte siniiž rospiska, ku tiiden heboil’ tuunu. Bajar’ mindai oigenz’, ost’ mecad vid’he tuhaze». Bajarinaine deng’ad andoi – viž tuhad. Potom pagižeb: «Anda miniin’ tarantas, kulu tarantas katken’». Bajarinaine tarantasan andoi. Mužik ajii pr’amo kodihe akannoks, viž tuhad dengiid’ da hrustal’nii tarantas. Mužik bohat, elada voib. Bajar’ da voššik pidetas pedajin’ ehtkoižehesai. Potom fatihezoi: «Mida mö hätken pidam, mižo hän hätkelo ii pörto. Davai, sorkam pedai, augam enamb pidagoi». Vot hö lähtihe pedajin’ aupäi, pedai ii lankto. Davai-ko naročno sorta. Ottihe da tuukitihe, tuukitihe, pedai ii lankto. Sid’ gökstas, gökstas – pedai ii lankto. Bajar’ ocal tres’ni, oc haugez’, čak göksob. Nu, rändüi da eriganz’ pedajišpäi. «Davai ajagam, voššik, kodihe!». – Bajar’ küzub voššikau: «Kudamb om kebmemb, tarantas vedada, vai kahted länged kantta?» A voššik pagižeb: «Konečno, tarantasaspäi hebo ii higoda, a längiden au postojanno hebo om märg’, länged oma gügedembad». Vot voššikalo andoi länged kahtod kantta, a iče hän ot’ tarantasan, bajar. Bajar’ vedab tarantasan, voššik kandab länged. Astihe, astihe, bajar’ väzui, küzub: «Sina väzuid’ ali ed?». «Ka kut en väzund, väzuin’ ka habi astun». Bajar’ pagižeb: «Davai probuigam, pane länged tarantasha, mina vedaškan, a sina tunge». Voššik pani länged tarantasha, bajar’ vedab. Voššik staraiše kutbi bajar’ väzutada, pani batogan vuu krugha. Bajar’ väzui, möst vuu gügedemb vedada i sanub: «Ota länged, kanda, mina kut-ni tarantasan vedan». Potom hö kojo-kut kodihesai doittihe. Bajarinaine bajarin’ vasttab i pozdravleib s novoi kupkoi. Bajar’ süumad rin’got’ dai küzub akou: «Mida mina ostn’, ken siniiž sanui?». – «Ostid’ sina mecad vid’he tuhaha, sanui miniin’ mužik, kudamb oli dengiiš, pakičid’ sina viž tuhad, mina andoin’ brečkan hrustal’nijan». Bajar’ nagraškanz’ i pagižeb: «Molodec mužik: manit’ ii ühtedain’ mindain’, manit’ i bajarinaižen».

02 августа 2017 в 16:22 Нина Шибанова

  • изменил(а) текст перевода
    Жил, бывало барин богато. В деревне был бедный мужик, не знает, как жить. Думал он, думал и говорит жене: «Пойти мне, жена, куда голова несет». Пошел он, взял два костюма, один желтый, другой черный. Шел он, шел, попал в другие страны, в другое царство. Вот идет он один по дороге в перелеске. Вдруг встречает [его] барин и спрашивает: «Куда ты пошел?». – «Пошел, куда голова несет, кормиться». – «Ну, [раз] пошел кормиться, так расскажи, ты мирской человек, что ты знаешь: кто умный, кто полоумный, главное из нашего брата, из богатых?». Он говорит: «Из попов половина дураков». – «Скажи, а сколько дураков из судей?». – «Из судей четвертая часть дураков». – «Теперь скажи, сколько дураков из нас баринов?». – «А баринов четвертая часть умных, все дураки». Уехал этот барин. Едут они, едут, барин все думает, и возчик все думает: «Почему он меня никем не сделал, смеется. Давай-ка, вернемся, да догоним этого мужика, да накажем». Этот мужик услыхал, что едут, переодел костюм, одел желтый. Около дороги растет озимь. На этом месте барин догнал мужика. На краю озими выросла кривая сосна. Этот мужик взял сосну на плечо и держит. Едет барин и спрашивает у мужика: «Не видел ли ты здесь проходящим мужика в черном костюме?». – «Видел, видел, только что недавно прошел». – «А сможем ли мы его догнать?» – спрашивает барин. – «А сможете догнать, только много развилок дорог, заблудитесь вы. Дайте мне лошадь, я догоню. Только вы держите сосну, пока я не приеду». Барин и возчик остановились и держат сосну. Барин согласился, распряг одну лошадь и отдал. Мужичок спохватился: «Почему я поеду на одной лошади, пойду-ка попрошу вторую». Пришел к барину и говорит: «Дай мне, барин, вторую лошадь. Догнал я, да на одной лошади вдвоем не приехать». Ну, отдал барин вторую лошадь. Поехал мужик на двух лошадях прямо к жене барина. Ни на кого не смотрит, ни стражи, никого не слушает. Приехал и говорит: «Дай, барыня, пять тысяч денег». – «Дай мне расписку от барина, потом я тебе деньги дам». – «А какая тебе расписка, когда я на ваших лошадях приехал. Барин меня послал, он купил леса на пять тысяч». Барыня деньги отдала – пять тысяч. Потом [мужик] говорит: «Дай мне тарантас, старый тарантас сломался». Барыня тарантас отдала. Мужик поехал прямо домой, к жене, [у него] пять тысяч денег и хрустальный тарантас. Мужик богатый, можно жить. Барин и возчик держат до вечера сосну. Потом спохватились: «Почему мы долго держим, почему он долго не возвращается? Давай, уроним сосну, не будем больше доржать». Вот они вышли из-под сосны – сосна не падает. Они давай как бы нарочно валить. Толкали, толкали – сосна не падает. Тут они бегом побежали – сосна не падает. Барин треснулся лбом, лоб раскололся, кровь течет. Ну, рассердился он и отстал от сосны. «Давай, возчик, поедем домой!». Барин спрашивает: «Что легче: везти тарантас или нести два хомута?». А возчик говорит: «Конечно, от тарантаса лошадь не потеет, а под хомутом лошадь всегда мокрая, хомут тяжелее». Вот [барин] дал возчику нести два хомута, а сам взял тарантас. Барин везет тарантас, а возчик несет хомуты. Шли они, шли. Барин устал, спрашивает: «Ты устал или нет?». – «Да как же не устал, устал [так], что еле иду». Барин говорит: «Давай попробуем, положи хомуты в тарантас, я повезу, а ты толкай». Возчик положил хомуты в тарантас, барин везет. Возчик старается, как бы заставить барина устать. Он сунул еще палку в колеса. Барин устал, опять еще тяжелее везти и говорит: «Возьми хомуты, неси. Я как-нибудь повезу тарантас». Потом они кое-как дошли домой. Барыня встречает барина и поздравляет с новой покупкой. Барин глаза выпялил и спрашивает у жены: «Что я купил, кто тебе сказал?». – «Ты же купил лесу на пять тысяч, мне сказал мужик, который приходил за деньгами. Ты попросил пять тысяч, я отдала. Отдала я и бричку хрустальную». Барин засмеялся и говорит: «Молодец, мужик, обманул не одного меня, но обманул и барыню».

02 августа 2017 в 16:20 Нина Шибанова

  • изменил(а) текст
    Eli ende bajar’ bohatas. Oli derüunas gol’l’ mužik, ii teda kut elada. Dumai, dumai da pagižeb akalo: «Mända miniin’, ak, kuna pä kandab». Läks’, ot’ kaks’ kost’umad, ühten pakuižen, toižen mustan. Astui, astui, putui toižihe maihe, toižhe carstvoho. Vot hän astub üks’näzo tedme pereleskas. Drug putui vastha bajar’ i küzüb: «Kuna läksid’?». – «Läksin’ kuna pä kandab, sötuumahakse». – «Nu sötuumahakse läksid’, ka roskaži, sina oled mirskii mez’, mida tedad, ken om umnįi, ken om poluumnįi, glavnoje miide vel’ bohatoiš». Hän sanub: «Papiš om pol’ durakoid’». – «Sanu, sud’giš ejak om durakoid’?». – «Sud’giš četv’ortaja čast’ om durakoid’». – «Potom sanu, ejak om miiš, bajariš durakoid’?». – «A bajarid’ četv’ortaja čast’ om umnįid’, kaik durakod». Nece bajar’ ajii. Ajetihe, ajetihe i bajar’ kaiken dumaib, i voššik dumaib: «Počemu hän mindain’ ii tehnu nikeks, nagrab. Davaika, pörkamoiš da sabutagam nece mužik da nakazuigam». Nece mužik kulišt’ ajados i peremeni kost’uman, pani pakuižen. Teveres om ozim. Nečuu sijou sabut’ bajar’ mužikan. Ozimrüunalo kaznu vär pedai. Nece mužik ot’ pedajin’ uugalo i pidab. Ajab bajar’ i küzub mužikal: «Ed nähnu neciš proittes mustiš kost’umoiš mužikad?». – «Nägin’, nägin’, vaise proid’ui ii amu». – «A voib miile hänt sabutada?». – Küzub bajar’. «A sabutada voib, tol’ki tesaroid’ om äi, segoid’ tö. Ankat miniin’ hebo, mina sabutan. Tol’ki pidagad pedai kuni minä en tulo». Bajar’ da voššik siižutihezoi i pidetas pedajan. Bajar’ soglasihe, üht’en hebon lasket’ i andoi. Mužikaine fatihe: «Mihe minä ühtüu hebuu ajan, mända pakita toine». Tuli bajarinnoks i pagižeb: «Anda, bajar’, miniin’ toine hebo. Sabutin’ da iisa tuuda ühtüu hebuu kahtelo». Nu ka andoi bajar’ toižen hebon. Ajii mužik kahtuu hebuu pr’amo bajarinaižennoks. Nikeda ii kacu, storožoid’, nikeda ii kundlo. Ajii i pagižeb: «Anda, bajarinaine, viž tuhad den’giid’». «Anda miniin’ bajarišpäi rospisk, potom mina andan siniiž dengiid’». «A mitte siniiž rospiska, ku tiiden heboil’ tuunu. Bajar’ mindai oigenz’, ost’ mecad vid’he tuhaze». Bajarinaine deng’ad andoi – viž tuhad. Potom pagižeb: «Anda miniin’ tarantas, kulu tarantas katken’». Bajarinaine tarantasan andoi. Mužik ajii pr’amo kodihe akannoks, viž tuhad dengiid’ da hrustal’nii tarantas. Mužik bohat, elada voib. Bajar’ da voššik pidetas pedajin’ ehtkoižehesai. Potom fatihezoi: «Mida mö hätken pidam, mižo hän hätkelo ii pörto. Davai, sorkam pedai, augam enamb pidagoi». Vot hö lähtihe pedajin’ aupäi, pedai ii lankto. Davai-ko naročno sorta, ottihe. Ottihe da tuukitihe, tuukitihe, pedai ii lankto. Sid’ gökstas, gökstas – pedai ii lankto. Bajar’ ocal tres’ni, oc haugez’, čak göksob. Nu, rändüi da eriganz’ pedajišpäi. «Davai ajagam, voššik, kodihe!». – Bajar’ küzub voššikau: «Kudamb om kebmemb, tarantas vedada, vai kahted länged kantta?» A voššik pagižeb: «Konečno, tarantasaspäi hebo ii higoda, a längiden au postojanno hebo om märg’, länged oma gügedembad». Vot voššikalo andoi länged kahtod kantta, a iče hän ot’ tarantasan, bajar’ vedab tarantasan, voššik kandab länged. Astihe, astihe, bajar’ väzui, küzub: «Sina väzuid’ ali ed?». «Ka kut en väzund, väzuin’ ka habi astun». Bajar’ pagižeb: «Davai probuigam, pane länged tarantasha, mina vedaškan, a sina tunge». Voššik pani länged tarantasha, bajar’ vedab. Voššik staraiše kutbi bajar’ väzutada, pani batogan vuu krugha. Bajar’ väzui, möst vuu gügedemb vedada i sanub: «Ota länged, kanda, mina kut-ni tarantasan vedan». Potom hö kojo-kut kodihesai doittihe. Bajarinaine bajarin’ vasttab i pozdravleib s novoi kupkoi. Bajar’ süumad rin’got’ dai küzub akou: «Mida mina ostn’, ken siniiž sanui?». – «Ostid’ sina mecad vid’he tuhaha, sanui miniin’ mužik, kudamb oli dengiiš, pakičid’ sina viž tuhad, mina andoin’ brečkan hrustal’nijan». Bajar’ nagraškanz’ i pagižeb: «Molodec mužik: manit’ ii ühtedain’ mindain’, manit’ i bajarinaižen».

02 августа 2017 в 16:18 Нина Шибанова

  • изменил(а) текст
    Eli ende bajar’ bohatas. Oli derüunas gol’l’ mužik, ii teda kut elada. Dumai, dumai da pagižeb akalo: «Mända miniin’, ak, kuna pä kandab». Läks’, ot’ kaks’ kost’umad, ühten pakuižen, toižen mustan. Astui, astui, putui toižihe maihe, toižhe carstvoho. Vot hän astub üks’näzo tedme pereleskas. Drug putui vastha bajar’ i küzüb: «Kuna läksid’?». – «Läksin’ kuna pä kandab, sötuumahakse». – «Nu sötuumahakse läksid’, ka roskaži, sina oled mirskii mez’, mida tedad, ken om umnįi, ken om poluumnįi, glavnoje miide vel’ bohatoiš». Hän sanub: «Papiš om pol’ durakoid’». – «Sanu, sud’giš ejak om durakoid’?». – «Sud’giš četv’ortaja čast’ om durakoid’». – «Potom sanu, ejak om miiš, bajariš durakoid’?». – «A bajarid’ četv’ortaja čast’ om umnįid’, kaik durakod». Nece bajar’ ajii. Ajetihe, ajetihe i bajar’ kaiken dumaib, i voššik dumaib: «Počemu hän mindain’ ii tehnu nikeks, nagrab. Davaika, pörkamoiš da sabutagam nece mužik da nakazuigam». Nece mužik kulišt’ ajados i peremeni kost’uman, pani pakuižen. Teveres om ozim. Nečuu sijou sabut’ bajar’ mužikan. Ozimrüunalo kaznu vär pedai. Nece mužik ot’ pedajin’ uugalo i pidab. Ajab bajar’ i küzub mužikal: «Ed nähnu neciš proittes mustiš kost’umoiš mužikad?». – «Nägin’, nägin’, vaise proid’ui ii amu». – «A voib miile hänt sabutada?». – Küzub bajar’. «A sabutada voib, tol’ki tesaroid’ om äi, segoid’ tö. Ankat miniin’ hebo, mina sabutan. Tol’ki pidagad pedai kuni minä en tulo». Bajar’ da voššik siižutihezoi i pidetas pedajan. Bajar’ soglasihe, üht’en hebon lasket’ i andoi. Mužikaine fatihe: «Mihe minä ühtüu hebuu ajan, mända pakita toine». Tuli bajarinnoks i pagižeb: «Anda, bajar’, miniin’ toine hebo. Sabutin’ da iisa tuuda ühtüu hebuu kahtelo». Nu ka andoi bajar’ toižen hebon. Ajii mužik kahtuu hebuu pr’amo bajarinaižennoks, nikeda. Nikeda ii kacu, storožoid’, nikeda ii kundlo. Ajii i pagižeb: «Anda, bajarinaine, viž tuhad den’giid’». «Anda miniin’ bajarišpäi rospisk, potom mina andan siniiž dengiid’». «A mitte siniiž rospiska, ku tiiden heboil’ tuunu. Bajar’ mindai oigenz’, ost’ mecad vid’he tuhaze». Bajarinaine deng’ad andoi – viž tuhad. Potom pagižeb: «Anda miniin’ tarantas, kulu tarantas katken’». Bajarinaine tarantasan andoi. Mužik ajii pr’amo kodihe akannoks, viž tuhad dengiid’ da hrustal’nii tarantas. Mužik bohat, elada voib. Bajar’ da voššik pidetas pedajin’ ehtkoižehesai. Potom fatihezoi: «Mida mö hätken pidam, mižo hän hätkelo ii pörto. Davai, sorkam pedai, augam enamb pidagoi». Vot hö lähtihe pedajin’ aupäi, pedai ii lankto. Davai-ko naročno sorta, ottihe da tuukitihe, tuukitihe, pedai ii lankto. Sid’ gökstas, gökstas – pedai ii lankto. Bajar’ ocal tres’ni, oc haugez’, čak göksob. Nu, rändüi da eriganz’ pedajišpäi. «Davai ajagam, voššik, kodihe!». – Bajar’ küzub voššikau: «Kudamb om kebmemb, tarantas vedada, vai kahted länged kantta?» A voššik pagižeb: «Konečno, tarantasaspäi hebo ii higoda, a längiden au postojanno hebo om märg’, länged oma gügedembad». Vot voššikalo andoi länged kahtod kantta, a iče hän ot’ tarantasan, bajar’ vedab tarantasan, voššik kandab länged. Astihe, astihe, bajar’ väzui, küzub: «Sina väzuid’ ali ed?». «Ka kut en väzund, väzuin’ ka habi astun». Bajar’ pagižeb: «Davai probuigam, pane länged tarantasha, mina vedaškan, a sina tunge». Voššik pani länged tarantasha, bajar’ vedab. Voššik staraiše kutbi bajar’ väzutada, pani batogan vuu krugha. Bajar’ väzui, möst vuu gügedemb vedada i sanub: «Ota länged, kanda, mina kut-ni tarantasan vedan». Potom hö kojo-kut kodihesai doittihe. Bajarinaine bajarin’ vasttab i pozdravleib s novoi kupkoi. Bajar’ süumad rin’got’ dai küzub akou: «Mida mina ostn’, ken siniiž sanui?». – «Ostid’ sina mecad vid’he tuhaha, sanui miniin’ mužik, kudamb oli dengiiš, pakičid’ sina viž tuhad, mina andoin’ brečkan hrustal’nijan». Bajar’ nagraškanz’ i pagižeb: «Molodec mužik: manit’ ii ühtedain’ mindain’, manit’ i bajarinaižen».

02 августа 2017 в 16:18 Нина Шибанова

  • изменил(а) текст
    Eli ende bajar’ bohatas. Oli derüunas gol’l’ mužik, ii teda kut elada. Dumai, dumai da pagižeb akalo: «Mända miniin’, ak, kuna pä kandab». Läks’, ot’ kaks’ kost’umad, ühten pakuižen, toižen mustan. Astui, astui, putui toižihe maihe, toižhe carstvoho. Vot hän astub üks’näzo tedme pereleskas. Drug putui vastha bajar’ i küzüb: «Kuna läksid’?». – «Läksin’ kuna pä kandab, sötuumahakse». – «Nu sötuumahakse läksid’, ka roskaži, sina oled mirskii mez’, mida tedad, ken om umnįi, ken om poluumnįi, glavnoje miide vel’ bohatoiš». Hän sanub: «Papiš om pol’ durakoid’». – «Sanu, sud’giš ejak om durakoid’?». – «Sud’giš četv’ortaja čast’ om durakoid’». – «Potom sanu, ejak om miiš, bajariš durakoid’?». – «A bajarid’ četv’ortaja čast’ om umnįid’, kaik durakod». Nece bajar’ ajii. Ajetihe, ajetihe i bajar’ kaiken dumaib, i voššik dumaib: «Počemu hän mindain’ ii tehnu nikeks, nagrab. Davaika, pörkamoiš da sabutagam nece mužik da nakazuigam». Nece mužik kulišt’ ajados i peremeni kost’uman, pani pakuižen. Teveres om ozim. Nečuu sijou sabut’ bajar’ mužikan. Ozimrüunalo kaznu vär pedai. Nece mužik ot’ pedajin’ uugalo i pidab. Ajab bajar’ i küzub mužikal: «Ed nähnu neciš proittes mustiš kost’umoiš mužikad?». – «Nägin’, nägin’, vaise proid’ui ii amu». – «A voib miile hänt sabutada?». – Küzub bajar’. «A sabutada voib, tol’ki tesaroid’ om äi, segoid’ tö. Ankat miniin’ hebo, mina sabutan. Tol’ki pidagad pedai kuni minä en tulo». Bajar’ da voššik siižutihezoi i pidetas pedajan. Bajar’ soglasihe, üht’en hebon lasket’ i andoi. Mužikaine fatihe: «Mihe minä ühtüu hebuu ajan, mända pakita toine». Tuli bajarinnoks i pagižeb: «Anda, bajar’, miniin’ toine hebo, sabutin. Sabutin’ da iisa tuuda ühtüu hebuu kahtelo». Nu ka andoi bajar’ toižen hebon. Ajii mužik kahtuu hebuu pr’amo bajarinaižennoks, nikeda ii kacu, storožoid’, nikeda ii kundlo. Ajii i pagižeb: «Anda, bajarinaine, viž tuhad den’giid’». «Anda miniin’ bajarišpäi rospisk, potom mina andan siniiž dengiid’». «A mitte siniiž rospiska, ku tiiden heboil’ tuunu. Bajar’ mindai oigenz’, ost’ mecad vid’he tuhaze». Bajarinaine deng’ad andoi – viž tuhad. Potom pagižeb: «Anda miniin’ tarantas, kulu tarantas katken’». Bajarinaine tarantasan andoi. Mužik ajii pr’amo kodihe akannoks, viž tuhad dengiid’ da hrustal’nii tarantas. Mužik bohat, elada voib. Bajar’ da voššik pidetas pedajin’ ehtkoižehesai. Potom fatihezoi: «Mida mö hätken pidam, mižo hän hätkelo ii pörto. Davai, sorkam pedai, augam enamb pidagoi». Vot hö lähtihe pedajin’ aupäi, pedai ii lankto. Davai-ko naročno sorta, ottihe da tuukitihe, tuukitihe, pedai ii lankto. Sid’ gökstas, gökstas – pedai ii lankto. Bajar’ ocal tres’ni, oc haugez’, čak göksob. Nu, rändüi da eriganz’ pedajišpäi. «Davai ajagam, voššik, kodihe!». – Bajar’ küzub voššikau: «Kudamb om kebmemb, tarantas vedada, vai kahted länged kantta?» A voššik pagižeb: «Konečno, tarantasaspäi hebo ii higoda, a längiden au postojanno hebo om märg’, länged oma gügedembad». Vot voššikalo andoi länged kahtod kantta, a iče hän ot’ tarantasan, bajar’ vedab tarantasan, voššik kandab länged. Astihe, astihe, bajar’ väzui, küzub: «Sina väzuid’ ali ed?». «Ka kut en väzund, väzuin’ ka habi astun». Bajar’ pagižeb: «Davai probuigam, pane länged tarantasha, mina vedaškan, a sina tunge». Voššik pani länged tarantasha, bajar’ vedab. Voššik staraiše kutbi bajar’ väzutada, pani batogan vuu krugha. Bajar’ väzui, möst vuu gügedemb vedada i sanub: «Ota länged, kanda, mina kut-ni tarantasan vedan». Potom hö kojo-kut kodihesai doittihe. Bajarinaine bajarin’ vasttab i pozdravleib s novoi kupkoi. Bajar’ süumad rin’got’ dai küzub akou: «Mida mina ostn’, ken siniiž sanui?». – «Ostid’ sina mecad vid’he tuhaha, sanui miniin’ mužik, kudamb oli dengiiš, pakičid’ sina viž tuhad, mina andoin’ brečkan hrustal’nijan». Bajar’ nagraškanz’ i pagižeb: «Molodec mužik: manit’ ii ühtedain’ mindain’, manit’ i bajarinaižen».

02 августа 2017 в 16:16 Нина Шибанова

  • изменил(а) текст перевода
    Жил, бывало барин богато. В деревне был бедный мужик, не знает, как жить. Думал он, думал и говорит жене: «Пойти мне, жена, куда голова несет». Пошел он, взял два костюма, один желтый, другой черный. Шел он, шел, попал в другие страны, в другое царство. Вот идет он один по дороге в перелеске. Вдруг встречает [его] барин и спрашивает: «Куда ты пошел?». – «Пошел, куда голова несет, кормиться». – «Ну, [раз] пошел кормиться, так расскажи, ты мирской человек, что ты знаешь: кто умный, кто полоумный, главное из нашего брата, из богатых?». Он говорит: «Из попов половина дураков». – «Скажи, а сколько дураков из судей?». – «Из судей четвертая часть дураков». – «Теперь скажи, сколько дураков из нас баринов?». – «А баринов четвертая часть умных, все дураки». Уехал этот барин. Едут они, едут, барин все думает, и возчик все думает: «Почему он меня никем не сделал, смеется. Давай-ка, вернемся, да догоним этого мужика, да накажем». Этот мужик услыхал, что едут, переодел костюм, одел желтый. Около дороги растет озимь. На этом месте барин догнал мужика. На краю озими выросла кривая сосна. Этот мужик взял сосну на плечо и держит. Едет барин и спрашивает у мужика: «Не видел ли ты здесь проходящим мужика в черном костюме?». – «Видел, видел, только что недавно прошел». – «А сможем ли мы его догнать?» – спрашивает барин. – «А сможете догнать, только много развилок дорог, заблудитесь вы. Дайте мне лошадь, я догоню. Только вы держите сосну, пока я не приеду». Барин и возчик остановились и держат сосну. Барин согласился, распряг одну лошадь и отдал. Мужичок спохватился: «Почему я поеду на одной лошади. Пойду, пойду-ка попрошу вторую». Пришел к барину и говорит: «Дай мне, барин, вторую лошадь. Догнал я, да на одной лошади вдвоем не приехать». Ну, отдал барин вторую лошадь. Поехал мужик на двух лошадях прямо к жене барина. Ни на кого не смотрит, ни стражи, никого не слушает. Приехал и говорит: «Дай, барыня, пять тысяч денег». – «Дай мне расписку от барина, потом я тебе деньги дам». – «А какая тебе расписка, когда я на ваших лошадях приехал. Барин меня послал, он купил леса на пять тысяч». Барыня деньги отдала – пять тысяч. Потом [мужик] говорит: «Дай мне тарантас, старый тарантас сломался». Барыня тарантас отдала. Мужик поехал прямо домой, к жене, [у него] пять тысяч денег и хрустальный тарантас. Мужик богатый, можно жить. Барин и возчик держат до вечера сосну. Потом спохватились: «Почему мы долго держим, почему он долго не возвращается? Давай, уроним сосну, не будем больше доржать». Вот они вышли из-под сосны – сосна не падает. Они давай как бы нарочно валить. Толкали, толкали – сосна не падает. Тут они бегом побежали – сосна не падает. Барин треснулся лбом, лоб раскололся, кровь течет. Ну, рассердился он и отстал от сосны. «Давай, возчик, поедем домой!». Барин спрашивает: «Что легче: везти тарантас или нести два хомута?». А возчик говорит: «Конечно, от тарантаса лошадь не потеет, а под хомутом лошадь всегда мокрая, хомут тяжелее». Вот [барин] дал возчику нести два хомута, а сам взял тарантас. Барин везет тарантас, а возчик несет хомуты. Шли они, шли. Барин устал, спрашивает: «Ты устал или нет?». – «Да как же не устал, устал [так], что еле иду». Барин говорит: «Давай попробуем, положи хомуты в тарантас, я повезу, а ты толкай». Возчик положил хомуты в тарантас, барин везет. Возчик старается, как бы заставить барина устать. Он сунул еще палку в колеса. Барин устал, опять еще тяжелее везти и говорит: «Возьми хомуты, неси. Я как-нибудь повезу тарантас». Потом они кое-как дошли домой. Барыня встречает барина и поздравляет с новой покупкой. Барин глаза выпялил и спрашивает у жены: «Что я купил, кто тебе сказал?». – «Ты же купил лесу на пять тысяч, мне сказал мужик, который приходил за деньгами. Ты попросил пять тысяч, я отдала. Отдала я и бричку хрустальную». Барин засмеялся и говорит: «Молодец, мужик, обманул не одного меня, но обманул и барыню».

02 августа 2017 в 16:15 Нина Шибанова

  • изменил(а) текст
    Eli ende bajar’ bohatas. Oli derüunas gol’l’ mužik, ii teda kut elada. Dumai, dumai da pagižeb akalo: «Mända miniin’, ak, kuna pä kandab». Läks’, ot’ kaks’ kost’umad, ühten pakuižen, toižen mustan. Astui, astui, putui toižihe maihe, toižhe carstvoho. Vot hän astub üks’näzo tedme pereleskas. Drug putui vastha bajar’ i küzüb: «Kuna läksid’?». – «Läksin’ kuna pä kandab, sötuumahakse». – «Nu sötuumahakse läksid’, ka roskaži, sina oled mirskii mez’, mida tedad, ken om umnįi, ken om poluumnįi, glavnoje miide vel’ bohatoiš». Hän sanub: «Papiš om pol’ durakoid’». – «Sanu, sud’giš ejak om durakoid’?». – «Sud’giš četv’ortaja čast’ om durakoid’». – «Potom sanu, ejak om miiš, bajariš durakoid’?». – «A bajarid’ četv’ortaja čast’ om umnįid’, kaik durakod». Nece bajar’ ajii. Ajetihe, ajetihe i bajar’ kaiken dumaib, i voššik dumaib: «Počemu hän mindain’ ii tehnu nikeks, nagrab. Davaika, pörkamoiš da sabutagam nece mužik da nakazuigam». Nece mužik kulišt’ ajados i peremeni kost’uman, pani pakuižen. Teveres om ozim. Nečuu sijou sabut’ bajar’ mužikan. Ozimrüunalo kaznu vär pedai. Nece mužik ot’ pedajin’ uugalo i pidab. Ajab bajar’ i küzub mužikal: «Ed nähnu neciš proittes mustiš kost’umoiš mužikad?». – «Nägin’, nägin’, vaise proid’ui ii amu». – «A voib miile hänt sabutada?». – Küzub bajar’. «A sabutada voib, tol’ki tesaroid’ om äi, segoid’ tö. Ankat miniin’ hebo, mina sabutan, tol. Tol’ki pidagad pedai kuni minä en tulo». Bajar’ da voššik siižutihezoi i pidetas pedajan. Bajar’ soglasihe, üht’en hebon lasket’ i andoi. Mužikaine fatihe: «Mihe minä ühtüu hebuu ajan, mända pakita toine». Tuli bajarinnoks i pagižeb: «Anda, bajar’, miniin’ toine hebo, sabutin’ da iisa tuuda ühtüu hebuu kahtelo». Nu ka andoi bajar’ toižen hebon. Ajii mužik kahtuu hebuu pr’amo bajarinaižennoks, nikeda ii kacu, storožoid’, nikeda ii kundlo. Ajii i pagižeb: «Anda, bajarinaine, viž tuhad den’giid’». «Anda miniin’ bajarišpäi rospisk, potom mina andan siniiž dengiid’». «A mitte siniiž rospiska, ku tiiden heboil’ tuunu. Bajar’ mindai oigenz’, ost’ mecad vid’he tuhaze». Bajarinaine deng’ad andoi – viž tuhad. Potom pagižeb: «Anda miniin’ tarantas, kulu tarantas katken’». Bajarinaine tarantasan andoi. Mužik ajii pr’amo kodihe akannoks, viž tuhad dengiid’ da hrustal’nii tarantas. Mužik bohat, elada voib. Bajar’ da voššik pidetas pedajin’ ehtkoižehesai. Potom fatihezoi: «Mida mö hätken pidam, mižo hän hätkelo ii pörto. Davai, sorkam pedai, augam enamb pidagoi». Vot hö lähtihe pedajin’ aupäi, pedai ii lankto. Davai-ko naročno sorta, ottihe da tuukitihe, tuukitihe, pedai ii lankto. Sid’ gökstas, gökstas – pedai ii lankto. Bajar’ ocal tres’ni, oc haugez’, čak göksob. Nu, rändüi da eriganz’ pedajišpäi. «Davai ajagam, voššik, kodihe!». – Bajar’ küzub voššikau: «Kudamb om kebmemb, tarantas vedada, vai kahted länged kantta?» A voššik pagižeb: «Konečno, tarantasaspäi hebo ii higoda, a längiden au postojanno hebo om märg’, länged oma gügedembad». Vot voššikalo andoi länged kahtod kantta, a iče hän ot’ tarantasan, bajar’ vedab tarantasan, voššik kandab länged. Astihe, astihe, bajar’ väzui, küzub: «Sina väzuid’ ali ed?». «Ka kut en väzund, väzuin’ ka habi astun». Bajar’ pagižeb: «Davai probuigam, pane länged tarantasha, mina vedaškan, a sina tunge». Voššik pani länged tarantasha, bajar’ vedab. Voššik staraiše kutbi bajar’ väzutada, pani batogan vuu krugha. Bajar’ väzui, möst vuu gügedemb vedada i sanub: «Ota länged, kanda, mina kut-ni tarantasan vedan». Potom hö kojo-kut kodihesai doittihe. Bajarinaine bajarin’ vasttab i pozdravleib s novoi kupkoi. Bajar’ süumad rin’got’ dai küzub akou: «Mida mina ostn’, ken siniiž sanui?». – «Ostid’ sina mecad vid’he tuhaha, sanui miniin’ mužik, kudamb oli dengiiš, pakičid’ sina viž tuhad, mina andoin’ brečkan hrustal’nijan». Bajar’ nagraškanz’ i pagižeb: «Molodec mužik: manit’ ii ühtedain’ mindain’, manit’ i bajarinaižen».

02 августа 2017 в 16:14 Нина Шибанова

  • изменил(а) текст перевода
    Жил, бывало барин богато. В деревне был бедный мужик, не знает, как жить. Думал он, думал и говорит жене: «Пойти мне, жена, куда голова несет». Пошел он, взял два костюма, один желтый, другой черный. Шел он, шел, попал в другие страны, в другое царство. Вот идет он один по дороге в перелеске. Вдруг встречает [его] барин и спрашивает: «Куда ты пошел?». – «Пошел, куда голова несет, кормиться». – «Ну, [раз] пошел кормиться, так расскажи, ты мирской человек, что ты знаешь: кто умный, кто полоумный, главное из нашего брата, из богатых?». Он говорит: «Из попов половина дураков». – «Скажи, а сколько дураков из судей?». – «Из судей четвертая часть дураков». – «Теперь скажи, сколько дураков из нас баринов?». – «А баринов четвертая часть умных, все дураки». Уехал этот барин. Едут они, едут. Барин, барин все думает, и возчик все думает: «Почему он меня никем не сделал, смеется. Давай-ка, вернемся, да догоним этого мужика, да накажем». Этот мужик услыхал, что едут, переодел костюм, одел желтый. Около дороги растет озимь. На этом месте барин догнал мужика. На краю озими выросла кривая сосна. Этот мужик взял сосну на плечо и держит. Едет барин и спрашивает у мужика: «Не видел ли ты здесь проходящим мужика в черном костюме?». – «Видел, видел, только что недавно прошел». – «А сможем ли мы его догнать?» – спрашивает барин. – «А сможете догнать, только много развилок дорог, заблудитесь вы. Дайте мне лошадь, я догоню. Только вы держите сосну, пока я не приеду». Барин и возчик остановились и держат сосну. Барин согласился, распряг одну лошадь и отдал. Мужичок спохватился: «Почему я поеду на одной лошади. Пойду-ка попрошу вторую». Пришел к барину и говорит: «Дай мне, барин, вторую лошадь. Догнал я, да на одной лошади вдвоем не приехать». Ну, отдал барин вторую лошадь. Поехал мужик на двух лошадях прямо к жене барина. Ни на кого не смотрит, ни стражи, никого не слушает. Приехал и говорит: «Дай, барыня, пять тысяч денег». – «Дай мне расписку от барина, потом я тебе деньги дам». – «А какая тебе расписка, когда я на ваших лошадях приехал. Барин меня послал, он купил леса на пять тысяч». Барыня деньги отдала – пять тысяч. Потом [мужик] говорит: «Дай мне тарантас, старый тарантас сломался». Барыня тарантас отдала. Мужик поехал прямо домой, к жене, [у него] пять тысяч денег и хрустальный тарантас. Мужик богатый, можно жить. Барин и возчик держат до вечера сосну. Потом спохватились: «Почему мы долго держим, почему он долго не возвращается? Давай, уроним сосну, не будем больше доржать». Вот они вышли из-под сосны – сосна не падает. Они давай как бы нарочно валить. Толкали, толкали – сосна не падает. Тут они бегом побежали – сосна не падает. Барин треснулся лбом, лоб раскололся, кровь течет. Ну, рассердился он и отстал от сосны. «Давай, возчик, поедем домой!». Барин спрашивает: «Что легче: везти тарантас или нести два хомута?». А возчик говорит: «Конечно, от тарантаса лошадь не потеет, а под хомутом лошадь всегда мокрая, хомут тяжелее». Вот [барин] дал возчику нести два хомута, а сам взял тарантас. Барин везет тарантас, а возчик несет хомуты. Шли они, шли. Барин устал, спрашивает: «Ты устал или нет?». – «Да как же не устал, устал [так], что еле иду». Барин говорит: «Давай попробуем, положи хомуты в тарантас, я повезу, а ты толкай». Возчик положил хомуты в тарантас, барин везет. Возчик старается, как бы заставить барина устать. Он сунул еще палку в колеса. Барин устал, опять еще тяжелее везти и говорит: «Возьми хомуты, неси. Я как-нибудь повезу тарантас». Потом они кое-как дошли домой. Барыня встречает барина и поздравляет с новой покупкой. Барин глаза выпялил и спрашивает у жены: «Что я купил, кто тебе сказал?». – «Ты же купил лесу на пять тысяч, мне сказал мужик, который приходил за деньгами. Ты попросил пять тысяч, я отдала. Отдала я и бричку хрустальную». Барин засмеялся и говорит: «Молодец, мужик, обманул не одного меня, но обманул и барыню».

02 августа 2017 в 16:13 Нина Шибанова

  • изменил(а) текст перевода
    Жил, бывало барин богато. В деревне был бедный мужик, не знает, как жить. Думал он, думал и говорит жене: «Пойти мне, жена, куда голова несет». Пошел он, взял два костюма, один желтый, другой черный. Шел он, шел. Попал, попал в другие страны, в другое царство. Вот идет он один по дороге в перелеске. Вдруг встречает [его] барин и спрашивает: «Куда ты пошел?». – «Пошел, куда голова несет, кормиться». – «Ну, [раз] пошел кормиться, так расскажи, ты мирской человек, что ты знаешь: кто умный, кто полоумный, главное из нашего брата, из богатых?». Он говорит: «Из попов половина дураков». – «Скажи, а сколько дураков из судей?». – «Из судей четвертая часть дураков». – «Теперь скажи, сколько дураков из нас баринов?». – «А баринов четвертая часть умных, все дураки». Уехал этот барин. Едут они, едут. Барин все думает, и возчик все думает: «Почему он меня никем не сделал, смеется. Давай-ка, вернемся, да догоним этого мужика, да накажем». Этот мужик услыхал, что едут, переодел костюм, одел желтый. Около дороги растет озимь. На этом месте барин догнал мужика. На краю озими выросла кривая сосна. Этот мужик взял сосну на плечо и держит. Едет барин и спрашивает у мужика: «Не видел ли ты здесь проходящим мужика в черном костюме?». – «Видел, видел, только что недавно прошел». – «А сможем ли мы его догнать?» – спрашивает барин. – «А сможете догнать, только много развилок дорог, заблудитесь вы. Дайте мне лошадь, я догоню. Только вы держите сосну, пока я не приеду». Барин и возчик остановились и держат сосну. Барин согласился, распряг одну лошадь и отдал. Мужичок спохватился: «Почему я поеду на одной лошади. Пойду-ка попрошу вторую». Пришел к барину и говорит: «Дай мне, барин, вторую лошадь. Догнал я, да на одной лошади вдвоем не приехать». Ну, отдал барин вторую лошадь. Поехал мужик на двух лошадях прямо к жене барина. Ни на кого не смотрит, ни стражи, никого не слушает. Приехал и говорит: «Дай, барыня, пять тысяч денег». – «Дай мне расписку от барина, потом я тебе деньги дам». – «А какая тебе расписка, когда я на ваших лошадях приехал. Барин меня послал, он купил леса на пять тысяч». Барыня деньги отдала – пять тысяч. Потом [мужик] говорит: «Дай мне тарантас, старый тарантас сломался». Барыня тарантас отдала. Мужик поехал прямо домой, к жене, [у него] пять тысяч денег и хрустальный тарантас. Мужик богатый, можно жить. Барин и возчик держат до вечера сосну. Потом спохватились: «Почему мы долго держим, почему он долго не возвращается? Давай, уроним сосну, не будем больше доржать». Вот они вышли из-под сосны – сосна не падает. Они давай как бы нарочно валить. Толкали, толкали – сосна не падает. Тут они бегом побежали – сосна не падает. Барин треснулся лбом, лоб раскололся, кровь течет. Ну, рассердился он и отстал от сосны. «Давай, возчик, поедем домой!». Барин спрашивает: «Что легче: везти тарантас или нести два хомута?». А возчик говорит: «Конечно, от тарантаса лошадь не потеет, а под хомутом лошадь всегда мокрая, хомут тяжелее». Вот [барин] дал возчику нести два хомута, а сам взял тарантас. Барин везет тарантас, а возчик несет хомуты. Шли они, шли. Барин устал, спрашивает: «Ты устал или нет?». – «Да как же не устал, устал [так], что еле иду». Барин говорит: «Давай попробуем, положи хомуты в тарантас, я повезу, а ты толкай». Возчик положил хомуты в тарантас, барин везет. Возчик старается, как бы заставить барина устать. Он сунул еще палку в колеса. Барин устал, опять еще тяжелее везти и говорит: «Возьми хомуты, неси. Я как-нибудь повезу тарантас». Потом они кое-как дошли домой. Барыня встречает барина и поздравляет с новой покупкой. Барин глаза выпялил и спрашивает у жены: «Что я купил, кто тебе сказал?». – «Ты же купил лесу на пять тысяч, мне сказал мужик, который приходил за деньгами. Ты попросил пять тысяч, я отдала. Отдала я и бричку хрустальную». Барин засмеялся и говорит: «Молодец, мужик, обманул не одного меня, но обманул и барыню».

02 августа 2017 в 16:13 Нина Шибанова

  • изменил(а) текст перевода
    Жил, бывало барин богато. В деревне был бедный мужик, не знает, как жить. Думал он, думал и говорит жене: «Пойти мне, жена, куда голова несет». Пошел он. Взял, взял два костюма, один желтый, другой черный. Шел он, шел. Попал в другие страны, в другое царство. Вот идет он один по дороге в перелеске. Вдруг встречает [его] барин и спрашивает: «Куда ты пошел?». – «Пошел, куда голова несет, кормиться». – «Ну, [раз] пошел кормиться, так расскажи, ты мирской человек, что ты знаешь: кто умный, кто полоумный, главное из нашего брата, из богатых?». Он говорит: «Из попов половина дураков». – «Скажи, а сколько дураков из судей?». – «Из судей четвертая часть дураков». – «Теперь скажи, сколько дураков из нас баринов?». – «А баринов четвертая часть умных, все дураки». Уехал этот барин. Едут они, едут. Барин все думает, и возчик все думает: «Почему он меня никем не сделал, смеется. Давай-ка, вернемся, да догоним этого мужика, да накажем». Этот мужик услыхал, что едут, переодел костюм, одел желтый. Около дороги растет озимь. На этом месте барин догнал мужика. На краю озими выросла кривая сосна. Этот мужик взял сосну на плечо и держит. Едет барин и спрашивает у мужика: «Не видел ли ты здесь проходящим мужика в черном костюме?». – «Видел, видел, только что недавно прошел». – «А сможем ли мы его догнать?» – спрашивает барин. – «А сможете догнать, только много развилок дорог, заблудитесь вы. Дайте мне лошадь, я догоню. Только вы держите сосну, пока я не приеду». Барин и возчик остановились и держат сосну. Барин согласился, распряг одну лошадь и отдал. Мужичок спохватился: «Почему я поеду на одной лошади. Пойду-ка попрошу вторую». Пришел к барину и говорит: «Дай мне, барин, вторую лошадь. Догнал я, да на одной лошади вдвоем не приехать». Ну, отдал барин вторую лошадь. Поехал мужик на двух лошадях прямо к жене барина. Ни на кого не смотрит, ни стражи, никого не слушает. Приехал и говорит: «Дай, барыня, пять тысяч денег». – «Дай мне расписку от барина, потом я тебе деньги дам». – «А какая тебе расписка, когда я на ваших лошадях приехал. Барин меня послал, он купил леса на пять тысяч». Барыня деньги отдала – пять тысяч. Потом [мужик] говорит: «Дай мне тарантас, старый тарантас сломался». Барыня тарантас отдала. Мужик поехал прямо домой, к жене, [у него] пять тысяч денег и хрустальный тарантас. Мужик богатый, можно жить. Барин и возчик держат до вечера сосну. Потом спохватились: «Почему мы долго держим, почему он долго не возвращается? Давай, уроним сосну, не будем больше доржать». Вот они вышли из-под сосны – сосна не падает. Они давай как бы нарочно валить. Толкали, толкали – сосна не падает. Тут они бегом побежали – сосна не падает. Барин треснулся лбом, лоб раскололся, кровь течет. Ну, рассердился он и отстал от сосны. «Давай, возчик, поедем домой!». Барин спрашивает: «Что легче: везти тарантас или нести два хомута?». А возчик говорит: «Конечно, от тарантаса лошадь не потеет, а под хомутом лошадь всегда мокрая, хомут тяжелее». Вот [барин] дал возчику нести два хомута, а сам взял тарантас. Барин везет тарантас, а возчик несет хомуты. Шли они, шли. Барин устал, спрашивает: «Ты устал или нет?». – «Да как же не устал, устал [так], что еле иду». Барин говорит: «Давай попробуем, положи хомуты в тарантас, я повезу, а ты толкай». Возчик положил хомуты в тарантас, барин везет. Возчик старается, как бы заставить барина устать. Он сунул еще палку в колеса. Барин устал, опять еще тяжелее везти и говорит: «Возьми хомуты, неси. Я как-нибудь повезу тарантас». Потом они кое-как дошли домой. Барыня встречает барина и поздравляет с новой покупкой. Барин глаза выпялил и спрашивает у жены: «Что я купил, кто тебе сказал?». – «Ты же купил лесу на пять тысяч, мне сказал мужик, который приходил за деньгами. Ты попросил пять тысяч, я отдала. Отдала я и бричку хрустальную». Барин засмеялся и говорит: «Молодец, мужик, обманул не одного меня, но обманул и барыню».