Тексты

Вернуться к просмотру | Вернуться к списку

Paimoi i vedehiene

История изменений

02 октября 2022 в 11:45 Nataly Krizhanovsky

• изменил(а) текст перевода
  В одном озёрном крае был пастух. Коров он отпустил на берег озера. У пастуха оборвалась подвязка с лаптя. Он стал плести подвязку. Пришёл сын водяного к пастуху и спрашивает: «Что, братец, делаешь?» «Я плету верёвочку». А он спрашивает: «А для чего плетёшь верёвочку?» «А плету для того, – говорит, – это озеро высушу (‘соберу в складку’), а водяных повешу». А он говорит: «Не делай этого, бери что только хочешь». Он запросил: «Дайте полную шляпу золота, тогда не повешу». Сын водяного сказал: «Подожди, схожу к дедушке, спрошу у деда». Когда пришёл к дедушке, сказал: «Ой, дедушка, у нас сейчас беда (‘на шее’). Там на берегу мужик плетёт верёвочку, наше озеро высушит, а нас всех повесит». А дедушка спрашивает у него: «Большой ли мужик?» Ну, а он говорит: «Мужик небольшой, но очень бойкий». А дедушка говорит: «А раз такой бойкий, идите попробуйте бежать наперегонки. Если он cможет оставить тебя позади, только тогда дадим шляпу золота». Пришёл к пастуху сын водяного и сказал: «Братец, давай попробуем бежать наперегонки, который» обгонит (‘сумеет оставить’), тому и полная шляпа золота». А пастух отвернул голову в сторону и сплюнул на землю: «Эх ты, замарашка (‘куль с навозом’), я с тобой и мараться не буду, всё равно тебе за мною не угнаться!». (А пастух утром заметил на овсяном поле зайца). Он говорит: «Иди, попробуй тут с моим младшим братом бежать наперегонки, если cможешь состязаться с ним, лишь тогда пробуй со мной». «А как зовут твоего брата?» А пастух говорит: «Иди к овсяному полю и палкой стукни по изгороди и крикни: “Пошли, Яков, наперегонки!”». Сын водяного стукнул палкой по изгороди и крикнул: «Пошли, Яков, наперегонки!» Только он и видел, как промелькнул Яшка! Сын водяного тут и остался стоять. Пришёл обратно к пастуху, говорит: «Не подождал брат твой, когда отправиться наперегонки, не успел я и стукнуть, как он побежал (‘только и видел’)». А пастух говорит: «Раз не можешь с ним состязаться, так нечего и начинать! Его хоть увидел, а меня бы даже не увидел». Снова пошёл водяной к дедушке и сказал: «Дедушка, нельзя удержаться за ним, надо дать шляпу золота. Он со мной даже не стал бежать, я пробовал бежать с его младшим братом. Брат был очень маленький, ноги кривые, уши длинные, но и с тем я не мог состязаться, лишь видел, как он промелькнул». Дедушка его сказал: «Идите попробуйте побороться!» (Дедушка передал ему свои силы). Пришёл сын водяного к пастуху и говорит: «Давай, братец, попробуем теперь бороться». Он второй раз сплюнул и говорит: «Лучше уж отвяжись от меня, лукошко из-под золы, отдай полную шляпу золота, а то несдобровать!» А сын водяного всё предлагает бороться, а у пастуха в то лето медведь задрал корову. Пастух сказал: «Иди, попробуй с моим средним братом бороться, только потом приходи со мной». А он спрашивает у пастуха: «А где он?». А пастух сказал: «Тут он, на берегу озера, на небольшом мысу мой братец, шкуру снимает». Он опять спрашивает: «Как его зовут?». Пастух учит его: «Иди, как увидишь его, ткни большим пальцем в бок и скажи: “Давай, Яшка, бороться!”». Он как пришёл, ткнул большим пальцем в бок и сказал: «Давай, Яшка, бороться!». Яша как встал, сплюнул [себе на лапы], схватил его и давай его по лесу волочить! Еле-еле с горем пополам водяной освободился из его лап. Пришёл обратно к пастуху, весь в царапинах, оборванный, и говорит: «Ой, какой дурной характер у твоего брата, я еле в живых остался!». А пастух говорит: «Я бы и в живых не оставил тебя, тут бы прикончил». Опять пошёл к дедушке сын водяного, плачет и говорит: «Всегда ты мне велишь идти туда, куда не надо, смотри: поцарапал, оборвал, будто мне под силу справиться с ним». Дедушке ещё жаль отдавать золото, а пастух начал на берегу рыть яму. Он смекнул, что золото можно ссыпать в яму. А дедушка дал водяному очень большую лошадь, сказал: «Идите, попробуйте нести на себе эту лошадь: если может нести эту лошадь, тогда уж придётся дать полную шляпу золота». А пастух сказал: «Попробуй-ка сначала ты нести, а потом я понесу». Сын водяного взял лошадь на спину и еле-еле, с горем пополам тащится. «Эх вы, силачи чертовы! Я эту лошадь понесу меж ног!». Пастух прыгнул на лошадь, хлестнул вицей лошадь, лошадь побежала, а пастух едет верхом и поёт, да ещё дразнит сына водяного: «Так надо нести лошадь, а не как ты нёс, с кряхтением». [Дети, слушающие сказку, смеются звонко). Затем сын водяного пошёл обратно, а пастух вырыл яму порядочную. На дне шляпы сделал дыру и положил шляпу на яму дном книзу. Сын водяного приносит мешок золота, высыпает в шляпу, золото через дыру уходит в яму, а в шляпе осталось лишь немного по краям. Пошёл обратно к дедушке за золотом. А дедушка говорит: «Много ли ещё надо?». А он говорит: «Даже на донышко шляпы не хватило». Он взял второй мешок золота и высыпал в шляпу. Когда он высыпал в шляпу, яма там наполнилась, а шляпа опять пустая, так сказать. Ещё раз сходил к дедушке, принёс оттуда лишь мисочку и высыпал в шляпу: шляпа наполнилась лишь до половины. Затем стал умолять пастуха: «Нет больше золота, осталась лишь одна золотая пряжка от дедушкиного ремня». Пастух сказал: «Черт вас побрал бы напоследок! Живите спокойно! Я вас больше не трону». И с этого лета пастух перестал пасти стадо. Что бы тут ещё прибавить (‘как бы там ещё дополнительно сказать’). Пастух до революции торговал, а во время революции сшибли его. У него деньги кончились. Вот и всё.

12 марта 2018 в 15:21 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Ühtes järvisijas oli paimoi. L’ehmät tüöndi järvirannale. paimoil katkei virzus paglu. Häi rubei pl’ettimäh paglua. Tuli vedehiežen poigu paimoillua i küzüw: "Midä, veikoi, ruat?" "Minä pl’etin nuaraštu". A häi küzüw: "Miksebo nuoražen pl’etit?" "A pl’etin, – sanow, – sikse: tämän järven rupitan, a vedehiežet riputan". A häi sanow: "Älä tädä rua, ota mi tahto". Häi pakičči: "Anduat šliappü täwz kuldua, siit en riputa". Vedehiežen poigu sanoi: "Vuota, kävün diad’oin lua, küzün diad’oil". Konzu meni diad’oin lua, sanoi: «Oi, diad’oi, meil on nügöi beda kaglas. Tuas on rannal mužikku, pl’ettiw nuoraštu, meijän järven rupittaw, a meidü kaikkii riputtaw». A diad’oi küzüw hänel: "Ongo suwri mies?". Nu a häi sanow: "Mies suwri ewlo, no ül’en on boikoi". A diad’oi sanoi: «Ku on moine boikoi, mengiät oppiat kiištah juosta. Voinnowgu jättiä sinuw juostol, siit äski annammo šliäpän kuldua". Tuli paimoilluo vedehiežen brihačču i sanoi: "Veikoi, davai opimmo kiištai juosta, kudai voinnemmo jättiä – sil’l’e i šliäppü kuldua". A paimoi piän kiändi bokkahpäi i muah sülgi: "Oih, sinä höšt’ökul’ä, minä sinun kel’e en rubie ni maraimaheze, üksikai sinä minus püzü et!" (A paimoi nägi kagrupaikas jänöin huondeksel). Sanow: "Mene opi tuas minun nuoremban vel’l’en kel’e juosta kiištah: voinnet püzüö, äski rubie minun kel’e". "Mibo hänel on nimi, vel’l’el’l’es?" A paimoi sanow: "Mene kagrupaikallua i aidua klokkua savakol i kirgua: "L’äkkä, Juakoi, kiištah!"". Vedehiežen poigu ku klokkai aidua vaste savakol da ku kirgai: "Pošol, Juakoi, kiistah". Häi sen vai nägi, ku huškahtiiheze! Vedehiežen poigu jäi sih seižomah. Tuli järil’l’eh paimoillua, sanow: "Ei tai vel’l’es vuattanut kiištah l’ähtijes, ehtiin klokata, ga sen vai näingi". A paimoi sanoi: "Raz et kestä, ga ewlo ni midä l’ähtie! Hänen hot’ näit, a minuw ni nähnüš et". Uvvessah meni diad’oillua i sanoi: "Diad’oi, ei sua püzüä, pidäw andua šliäppü kuldua. Häi minun kel’e ni ruvennuh ei juaksemah, a opiin juosta hänen nuoremban vel’l’en kel’e. No i vel’l’eh oli ülen pikkaraine, jallat viäräčüt, korvat pitkät i sen kel’e en voinnut püzüä, vain sen näin, što huškahtiiheze". Diad’oih sanoi: "Mengiä oppiat borčah". Diad’oi andoi hänele iččeh väit. Tuli vedehiežen poigu paimoillua i sanow: "Davai, veikoi, opimmo nügöi borčah". Häi toižen kerran sülgi i sanow: "Mugai ole sinä minus päivilleh, tuhkukomšu, davai šliäppü kuldua, eiga ei roi hüviä!" A vedehiežen poigu ainos pürrittäw borčah, a paimoil sen kezän oli kondii sordanuh l’ehman. Paimoi sanoi: "Mene opi minun keskimäižen vel’l’en kel’e kižata borčah, äski tule minun kele". A häi paimoil küzüw: "Kuzbo häi on?" A paimoi sanoi: "Tuas on järvirannas, niamakol minun veikoi mahua nül’göw". Häi müös küzüw: "Mibo on hänel nimi?" Paimoi n’evvow hänele: "Mene, vaigu näit hänen i peigoil bokkah ähkia i sano: "Davai, Jaška, borčah!"". Konzu ku häi meni, ähkäi peigoil bokkah i sanoi: "Davai, Jaška, borčah!" Jaša ku nowzi, sl’öttäi, tabai hänen, davai händü korbie müö voloččimah! Odva gor’an kele häi piäzi hänel käzis. Tuli järil’l’eh paimoillua, kündžiteksis, reviteksis i sanow: "Oi, miittuine on sinun velli pahatabaine, odva piäziin hengih". A paimoi sanow: "Minä ni hengih jättänüš en, siih tappanužin". Häi müös meni diad’oih luo, vedehiežen poigu, itkun kel’e i sanow: "Ainos sinä minuw käsket kunne pie ei, kačo: kündžii, revitteli, buito suaw minul hänen kel’e püzüö". Diad’oilleh vie andua kuldua žiäli, a paimoi zavodii randah kaivua hawdua. Häi smeknii, što täs on tukku kuldua väl’l’älleh. A diad’oi vie tüöndi ül’en suwren hevon, sanoi: "Mengiä oppiat lädä hebuo kandua: voinnow tädä hebua kandua, äskin pidäw andua šliäppü kuldua". A paimoi sanoi: "Opis sinä ennepäi kandua, siit äski minä kannan". Vedehiežen poigu otti hevon sel’gäh i odva vai kikittäw, gor’an kel’e puolei. "Oi tüö, kehnon vägevät! Minä tämän hevon kannan jalloin keskis!" Paimoi hüppiäw hevole sel’gäh, vičal hebuo rapsuaw, hebo l’ähtöw juoksemah, a paimoi sel’l’äs pajattaw da vie vedehiežen poigua kičittäw da sanow: "Nenga pidäw kandua, a ei sinun jüttüöh rähkeksen kele". [Lapset, kudamat kuwnellah, nagrua räketetäh]. Siid vedehiežen poigu l’ähti järil’l’eh, a paimoi kaivoi havvan vägi tobjan. Šliäpän pohjah luadii lowkon i pani havvale piäl’e tävvelleh šliäpän. Vedehiežen poigu tuaw huavon kuldua, kuadaw šliäppäh, kullat hawdah uijitah, a šliäppäh jäi vai vähäine rewnoile. Meni uvvessah died’oih luo ližiä kuldua tuomah. A diedoi sanow: "Viägo äijü pidäw?" A häi sanow: "Ei roinnuh ni pohjan peittüö". Häi otti toižen huavon kuldua i kuadoi šliäppäh. Konzu kuadoi šliäppäh, siä hawdu täwdüi, a šliäppü jäi vajuakse, šliäppü jäi tühjü, nenga sanua. Meni viä kerran died’oih luo, siä jo toi vaiku stawččažen i kuadoi šliäppäh: vai rodih puoli šliäppiä. Siit rubei paimoile pokoroimaheze: "Enämbiä kuldua ei diännut, vai üksi diad’oin remenin lappu kuldaine". Sit paimoi sanow: "Meččü teidü ottakkah jäl’gimäi! El’iät huolettah! Enämbiä en minä teidü koske". I sih kežäh paimoi paimenduksen loppi. (Kuijo viä oliš sie dopol’nitel’no sanuo). Paimoi revol’uciessah torguičči, a revol’ucies šibittih iäre. Hänen d’engat loppiettihes. Vot i vs’o.

12 марта 2018 в 15:21 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Ühtes järvisijas oli paimoi. L’ehmät tüöndi järvirannale. paimoil katkei virzus paglu. Häi rubei pl’ettimäh paglua. Tuli vedehiežen poigu paimoillua i küzüw: "Midä, veikoi, ruat?" "Minä pl’etin nuaraštu". A häi küzüw: "Miksebo nuoražen pl’etit?" "A pl’etin, – sanow, – sikse: tämän järven rupitan, a vedehiežet riputan". A häi sanow: "Älä tädä rua, ota mi tahto". Häi pakičči: "Anduat šliappü täwz kuldua, siit en riputa". Vedehiežen poigu sanoi: "Vuota, kävün diad’oin lua, küzün diad’oil". Konzu meni diad’oin lua, sanoi: «Oi, diad’oi, meil on nügöi beda kaglas. Tuas on rannal mužikku, pl’ettiw nuoraštu, meijän järven rupittaw, a meidü kaikkii riputtaw». A diad’oi küzüw hänel: "Ongo suwri mies?". Nu a häi sanow: "Mies suwri ewlo, no ül’en on boikoi". A diad’oi sanoi: «Ku on moine boikoi, mengiät oppiat kiištah juosta. Voinnowgu jättiä sinuw juostol, siit äski annammo šliäpän kuldua". Tuli paimoilluo vedehiežen brihačču i sanoi: "Veikoi, davai opimmo kiištai juosta, kudai voinnemmo jättiä – sil’l’e i šliäppü kuldua". A paimoi piän kiändi bokkahpäi i muah sülgi: "Oih, sinä höšt’ökul’ä, minä sinun kel’e en rubie ni maraimaheze, üksikai sinä minus püzü et!" (A paimoi nägi kagrupaikas jänöin huondeksel). Sanow: "Mene opi tuas minun nuoremban vel’l’en kel’e juosta kiištah: voinnet püzüö, äski rubie minun kel’e". "Mibo hänel on nimi, vel’l’el’l’es?" A paimoi sanow: "Mene kagrupaikallua i aidua klokkua savakol i kirgua: "L’äkkä, Juakoi, kiištah!"". Vedehiežen poigu ku klokkai aidua vaste savakol da ku kirgai: "Pošol, Juakoi, kiistah". Häi sen vai nägi, ku huškahtiiheze! Vedehiežen poigu jäi sih seižomah. Tuli järil’l’eh paimoillua, sanow: "Ei tai vel’l’es vuattanut kiištah l’ähtijes, ehtiin klokata, ga sen vai näingi". A paimoi sanoi: "Raz et kestä, ga ewlo ni midä l’ähtie! Hänen hot’ näit, a minuw ni nähnüš et". Uvvessah meni diad’oillua i sanoi: "Diad’oi, ei sua püzüä, pidäw andua šliäppü kuldua. Häi minun kel’e ni ruvennuh ei juaksemah, a opiin juosta hänen nuoremban vel’l’en kel’e. No i vel’l’eh oli ülen pikkaraine, jallat viäräčüt, korvat pitkät i sen kel’e en voinnut püzüä, vain sen näin, što huškahtiiheze". Diad’oih sanoi: "Mengiä oppiat borčah". Diad’oi andoi hänele iččeh väit. Tuli vedehiežen poigu paimoillua i sanow: "Davai, veikoi, opimmo nügöi borčah". Häi toižen kerran sülgi i sanow: "Mugai ole sinä minus päivilleh, tuhkukomšu, davai šliäppü kuldua, eiga ei roi hüviä!" A vedehiežen poigu ainos pürrittäw borčah, a paimoil sen kezän oli kondii sordanuh l’ehman. Paimoi sanoi: "Mene opi minun keskimäižen vel’l’en kel’e kižata borčah, äski tule minun kele". A häi paimoil küzüw: "Kuzbo häi on?" A paimoi sanoi: "Tuas on järvirannas, niamakol minun veikoi mahua nül’göw". Häi müös küzüw: "Mibo on hänel nimi?" Paimoi n’evvow hänele: "Mene, vaigu näit hänen i peigoil bokkah ähkia i sano: "Davai, Jaška, borčah!"". Konzu ku häi meni, ähkäi peigoil bokkah i sanoi: "Davai, Jaška, borčah!" Jaša ku nowzi, sl’öttäi, tabai hänen, davai händü korbie müö voloččimah! Odva gor’an kele häi piäzi hänel käzis. Tuli järil’l’eh paimoillua, kündžiteksis, reviteksis i sanow: "Oi, miittuine on sinun velli pahatabaine, odva piäziin hengih". A paimoi sanow: "Minä ni hengih jättänüš en, siih tappanužin". Häi müös meni diad’oih luo, vedehiežen poigu, itkun kel’e i sanow: "Ainos sinä minuw käsket kunne pie ei, kačo: kündžii, revitteli, buito suaw minul hänen kel’e püzüö". Diad’oilleh vie andua kuldua žiäli, a paimoi zavodii randah kaivua hawdua. Häi smeknii, što täs on tukku kuldua väl’l’älleh. A diad’oi vie tüöndi ül’en suwren hevon, sanoi: "Mengiä oppiat lädä hebuo kandua: voinnow tädä hebua kandua, äskin pidäw andua šliäppü kuldua". A paimoi sanoi: "Opis sinä ennepäi kandua, siit äski minä kannan". Vedehiežen poigu otti hevon sel’gäh i odva vai kikittäw, gor’an kel’e puolei. "Oi tüö, kehnon vägevät! Minä tämän hevon kannan jalloin keskis!" Paimoi hüppiäw hevole sel’gäh, vičal hebuo rapsuaw, hebo l’ähtöw juoksemah, a paimoi sel’l’äs pajattaw da vie vedehiežen poigua kičittäw da sanow: "Nenga pidäw kandua, a ei sinun jüttüöh rähkeksen kele". [Lapset, kudamat kuwnellah, nagrua räketetäh]. Siid vedehiežen poigu l’ähti järil’l’eh, a paimoi kaivoi havvan vägi tobjan. Šliäpän pohjah luadii lowkon i pani havvale piäl’e tävvelleh šliäpän. Vedehiežen poigu tuaw huavon kuldua, kuadaw šliäppäh, kullat hawdah uijitah, a šliäppäh jäi vai vähäine rewnoile. Meni uvvessah died’oih luo ližiä kuldua tuomah. A diedoi sanow: "Viägo äijü pidäw?" A häi sanow: "Ei roinnuh ni pohjan peittüö". Häi otti toižen huavon kuldua i kuadoi šliäppäh. Konzu kuadoi šliäppäh, siä hawdu täwdüi, a šliäppü jäi vajuakse, šliäppü jäi tühjü, nenga sanua. Meni viä kerran died’oih luo, siä jo toi vaiku stawččažen i kuadoi šliäppäh: vai rodih puoli šliäppiä. Siit rubei paimoile pokoroimaheze: "Enämbiä kuldua ei diännut, vai üksi diad’oin remenin lappu kuldaine". Sit paimoi sanow: "Meččü teidü ottakkah jäl’gimäi! El’iät huolettah! Enämbiä en minä teidü koske". I sih kežäh paimoi paimenduksen loppi. (Kuijo viä oliš sie dopol’nitel’no sanuo). Paimoi revol’uciessah torguičči, a revol’ucies šibittih iäre. Hänen d’engat loppiettihes. Vot i vs’o.

12 марта 2018 в 15:20 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Ühtes järvisijas oli paimoi. L’ehmät tüöndi järvirannale. paimoil katkei virzus paglu. Häi rubei pl’ettimäh paglua. Tuli vedehiežen poigu paimoillua i küzüw: "Midä, veikoi, ruat?" "Minä pl’etin nuaraštu". A häi küzüw: "Miksebo nuoražen pl’etit?" "A pl’etin, – sanow, – sikse: tämän järven rupitan, a vedehiežet riputan". A häi sanow: "Älä tädä rua, ota mi tahto". Häi pakičči: "Anduat šliappü täwz kuldua, siit en riputa". Vedehiežen poigu sanoi: "Vuota, kävün diad’oin lua, küzün diad’oil". Konzu meni diad’oin lua, sanoi: «Oi, diad’oi, meil on nügöi beda kaglas. Tuas on rannal mužikku, pl’ettiw nuoraštu, meijän järven rupittaw, a meidü kaikkii riputtaw». A diad’oi küzüw hänel: "Ongo suwri mies?". Nu a häi sanow: "Mies suwri ewlo, no ül’en on boikoi". A diad’oi sanoi: «Ku on moine boikoi, mengiät oppiat kiištah juosta. Voinnowgu jättiä sinuw juostol, siit äski annammo šliäpän kuldua". Tuli paimoilluo vedehiežen brihačču i sanoi: "Veikoi, davai opimmo kiištai juosta, kudai voinnemmo jättiä – sil’l’e i šliäppü kuldua". A paimoi piän kiändi bokkahpäi i muah sülgi: "Oih, sinä höšt’ökul’ä, minä sinun kel’e en rubie ni maraimaheze, üksikai sinä minus püzü et!" (A paimoi nägi kagrupaikas jänöin huondeksel). Sanow: "Mene opi tuas minun nuoremban vel’l’en kel’e juosta kiištah: voinnet püzüö, äski rubie minun kel’e". "Mibo hänel on nimi, vel’l’el’l’es?" A paimoi sanow: "Mene kagrupaikallua i aidua klokkua savakol i kirgua: "L’äkkä, Juakoi, kiištah!"". Vedehiežen poigu ku klokkai aidua vaste savakol da ku kirgai: "Pošol, Juakoi, kiistah". Häi sen vai nägi, ku huškahtiiheze! Vedehiežen poigu jäi sih seižomah. Tuli järil’l’eh paimoillua, sanow: "Ei tai vel’l’es vuattanut kiištah l’ähtijes, ehtiin klokata, ga sen vai näingi". A paimoi sanoi: "Raz et kestä, ga ewlo ni midä l’ähtie! Hänen hot’ näit, a minuw ni nähnüš et". Uvvessah meni diad’oillua i sanoi: "Diad’oi, ei sua püzüä, pidäw andua šliäppü kuldua. Häi minun kel’e ni ruvennuh ei juaksemah, a opiin juosta hänen nuoremban vel’l’en kel’e. No i vel’l’eh oli ülen pikkaraine, jallat viäräčüt, korvat pitkät i sen kel’e en voinnut püzüä, vain sen näin, što huškahtiiheze". Diad’oih sanoi: "Mengiä oppiat borčah". Diad’oi andoi hänele iččeh väit. Tuli vedehiežen poigu paimoillua i sanow: "Davai, veikoi, opimmo nügöi borčah". Häi toižen kerran sülgi i sanow: "Mugai ole sinä minus päivilleh, tuhkukomšu, davai šliäppü kuldua, eiga ei roi hüviä!" A vedehiežen poigu ainos pürrittäw borčah, a paimoil sen kezän oli kondii sordanuh l’ehman. Paimoi sanoi: "Mene opi minun keskimäižen vel’l’en kel’e kižata borčah, äski tule minun kele". A häi paimoil küzüw: "Kuzbo häi on?" A paimoi sanoi: "Tuas on järvirannas, niamakol minun veikoi mahua nül’göw". Häi müös küzüw: "Mibo on hänel nimi?" Paimoi n’evvow hänele: "Mene, vaigu näit hänen i peigoil bokkah ähkia i sano: "Davai, Jaška, borčah!"". Konzu ku häi meni, ähkäi peigoil bokkah i sanoi: "Davai, Jaška, borčah!" Jaša ku nowzi, sl’öttäi, tabai hänen, davai händü korbie müö voloččimah! Odva gor’an kele häi piäzi hänel käzis. Tuli järil’l’eh paimoillua, kündžiteksis, reviteksis i sanow: "Oi, miittuine on sinun velli pahatabaine, odva piäziin hengih". A paimoi sanow: "Minä ni hengih jättänüš en, siih tappanužin". Häi müös meni diad’oih luo, vedehiežen poigu, itkun kel’e i sanow: "Ainos sinä minuw käsket kunne pie ei, kačo: kündžii, revitteli, buito suaw minul hänen kel’e püzüö". Diad’oilleh vie andua kuldua žiäli, a paimoi zavodii randah kaivua hawdua. Häi smeknii, što täs on tukku kuldua väl’l’älleh. A diad’oi vie tüöndi ül’en suwren hevon, sanoi: "Mengiä oppiat lädä hebuo kandua: voinnow tädä hebua kandua, äskin pidäw andua šliäppü kuldua". A paimoi sanoi: "Opis sinä ennepäi kandua, siit äski minä kannan". Vedehiežen poigu otti hevon sel’gäh i odva vai kikittäw, gor’an kel’e puolei. "Oi tüö, kehnon vägevät! Minä tämän hevon kannan jalloin keskis!" Paimoi hüppiäw hevole sel’gäh, vičal hebuo rapsuaw, hebo l’ähtöw juoksemah, a paimoi sel’l’äs pajattaw da vie vedehiežen poigua kičittäw da sanow: "Nenga pidäw kandua, a ei sinun jüttüöh rähkeksen kele". [Lapset, kudamat kuwnellah, nagrua räketetäh]. Siid vedehiežen poigu l’ähti järil’l’eh, a paimoi kaivoi havvan vägi tobjan. Šliäpän pohjah luadii lowkon i pani havvale piäl’e tävvelleh šliäpän. Vedehiežen poigu tuaw huavon kuldua, kuadaw šliäppäh, kullat hawdah uijitah, a šliäppäh jäi vai vähäine rewnoile. Meni uvvessah died’oih luo ližiä kuldua tuomah. A diedoi sanow: "Viägo äijü pidäw?" A häi sanow: "Ei roinnuh ni pohjan peittüö". Häi otti toižen huavon kuldua i kuadoi šliäppäh. Konzu kuadoi šliäppäh, siä hawdu täwdüi, a šliäppü jäi vajuakse, šliäppü jäi tühjü, nenga sanua. Meni viä kerran died’oih luo, siä jo toi vaiku stawččažen i kuadoi šliäppäh: vai rodih puoli šliäppiä. Siit rubei paimoile pokoroimaheze: "Enämbiä kuldua ei diännut, vai üksi diad’oin remenin lappu kuldaine". Sit paimoi sanow: "Meččü teidü ottakkah jäl’gimäi! El’iät huolettah! Enämbiä en minä teidü koske". I sih kežäh paimoi paimenduksen loppi. (Kuijo viä oliš sie dopol’nitel’no sanuo). Paimoi revol’uciessah torguičči, a revol’ucies šibittih iäre. Hänen d’engat loppiettihes. Vot i vs’o.

12 марта 2018 в 15:19 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Ühtes järvisijas oli paimoi. L’ehmät tüöndi järvirannale. paimoil katkei virzus paglu. Häi rubei pl’ettimäh paglua. Tuli vedehiežen poigu paimoillua i küzüw: "Midä, veikoi, ruat?" "Minä pl’etin nuaraštu". A häi küzüw: "Miksebo nuoražen pl’etit?" "A pl’etin, – sanow, – sikse: tämän järven rupitan, a vedehiežet riputan". A häi sanow: "Älä tädä rua, ota mi tahto". Häi pakičči: "Anduat šliappü täwz kuldua, siit en riputa". Vedehiežen poigu sanoi: "Vuota, kävün diad’oin lua, küzün diad’oil". Konzu meni diad’oin lua, sanoi: «Oi, diad’oi, meil on nügöi beda kaglas. Tuas on rannal mužikku, pl’ettiw nuoraštu, meijän järven rupittaw, a meidü kaikkii riputtaw». A diad’oi küzüw hänel: "Ongo suwri mies?". Nu a häi sanow: "Mies suwri ewlo, no ül’en on boikoi". A diad’oi sanoi: «Ku on moine boikoi, mengiät oppiat kiištah juosta. Voinnowgu jättiä sinuw juostol, siit äski annammo šliäpän kuldua". Tuli paimoilluo vedehiežen brihačču i sanoi: "Veikoi, davai opimmo kiištai juosta, kudai voinnemmo jättiä – sil’l’e i šliäppü kuldua". A paimoi piän kiändi bokkahpäi i muah sülgi: "Oih, sinä höšt’ökul’ä, minä sinun kel’e en rubie ni maraimaheze, üksikai sinä minus püzü et!" (A paimoi nägi kagrupaikas jänöin huondeksel). Sanow: "Mene opi tuas minun nuoremban vel’l’en kel’e juosta kiištah: voinnet püzüö, äski rubie minun kel’e". "Mibo hänel on nimi, vel’l’el’l’es?" A paimoi sanow: "Mene kagrupaikallua i aidua klokkua savakol i kirgua: "L’äkkä, Juakoi, kiištah!"". Vedehiežen poigu ku klokkai aidua vaste savakol da ku kirgai: "Pošol, Juakoi, kiistah". Häi sen vai nägi, ku huškahtiiheze! Vedehiežen poigu jäi sih seižomah. Tuli järil’l’eh paimoillua, sanow: "Ei tai vel’l’es vuattanut kiištah l’ähtijes, ehtiin klokata, ga sen vai näingi". A paimoi sanoi: "Raz et kestä, ga ewlo ni midä l’ähtie! Hänen hot’ näit, a minuw ni nähnüš et". Uvvessah meni diad’oillua i sanoi: "Diad’oi, ei sua püzüä, pidäw andua šliäppü kuldua. Häi minun kel’e ni ruvennuh ei juaksemah, a opiin juosta hänen nuoremban vel’l’en kel’e. No i vel’l’eh oli ülen pikkaraine, jallat viäräčüt, korvat pitkät i sen kel’e en voinnut püzüä, vain sen näin, što huškahtiiheze". Diad’oih sanoi: "Mengiä oppiat borčah". Diad’oi andoi hänele iččeh väit. Tuli vedehiežen poigu paimoillua i sanow: "Davai, veikoi, opimmo nügöi borčah". Häi toižen kerran sülgi i sanow: "Mugai ole sinä minus päivilleh, tuhkukomšu, davai šliäppü kuldua, eiga ei roi hüviä!" A vedehiežen poigu ainos pürrittäw borčah, a paimoil sen kezän oli kondii sordanuh l’ehman. Paimoi sanoi: "Mene opi minun keskimäižen vel’l’en kel’e kižata borčah, äski tule minun kele". A häi paimoil küzüw: "Kuzbo häi on?" A paimoi sanoi: "Tuas on järvirannas, niamakol minun veikoi mahua nül’göw". Häi müös küzüw: "Mibo on hänel nimi?" Paimoi n’evvow hänele: "Mene, vaigu näit hänen i peigoil bokkah ähkia i sano: "Davai, Jaška, borčah!"". Konzu ku häi meni, ähkäi peigoil bokkah i sanoi: "Davai, Jaška, borčah!" Jaša ku nowzi, sl’öttäi, tabai hänen, davai händü korbie müö voloččimah! Odva gor’an kele häi piäzi hänel käzis. Tuli järil’l’eh paimoillua, kündžiteksis, reviteksis i sanow: "Oi, miittuine on sinun velli pahatabaine, odva piäziin hengih". A paimoi sanow: "Minä ni hengih jättänüš en, siih tappanužin". Häi müös meni diad’oih luo, vedehiežen poigu, itkun kel’e i sanow: "Ainos sinä minuw käsket kunne pie ei, kačo: kündžii, revitteli, buito suaw minul hänen kel’e püzüö". Diad’oilleh vie andua kuldua žiäli, a paimoi zavodii randah kaivua hawdua. Häi smeknii, što täs on tukku kuldua väl’l’älleh. A diad’oi vie tüöndi ül’en suwren hevon, sanoi: "Mengiä oppiat lädä hebuo kandua: voinnow tädä hebua kandua, äskin pidäw andua šliäppü kuldua". A paimoi sanoi: "Opis sinä ennepäi kandua, siit äski minä kannan". Vedehiežen poigu otti hevon sel’gäh i odva vai kikittäw, gor’an kel’e puolei. "Oi tüö, kehnon vägevät! Minä tämän hevon kannan jalloin keskis!" Paimoi hüppiäw hevole sel’gäh, vičal hebuo rapsuaw, hebo l’ähtöw juoksemah, a paimoi sel’l’äs pajattaw da vie vedehiežen poigua kičittäw da sanow: "Nenga pidäw kandua, a ei sinun jüttüöh rähkeksen kele". [Lapset, kudamat kuwnellah, nagrua räketetäh]. Siid vedehiežen poigu l’ähti järil’l’eh, a paimoi kaivoi havvan vägi tobjan. Šliäpän pohjah luadii lowkon i pani havvale piäl’e tävvelleh šliäpän. Vedehiežen poigu tuaw huavon kuldua, kuadaw šliäppäh, kullat hawdah uijitah, a šliäppäh jäi vai vähäine rewnoile. Meni uvvessah died’oih luo ližiä kuldua tuomah. A diedoi sanow: "Viägo äijü pidäw?" A häi sanow: "Ei roinnuh ni pohjan peittüö". Häi otti toižen huavon kuldua i kuadoi šliäppäh. Konzu kuadoi šliäppäh, siä hawdu täwdüi, a šliäppü jäi vajuakse, šliäppü jäi tühjü, nenga sanua. Meni viä kerran died’oih luo, siä jo toi vaiku stawččažen i kuadoi šliäppäh: vai rodih puoli šliäppiä. Siit rubei paimoile pokoroimaheze: "Enämbiä kuldua ei diännut, vai üksi diad’oin remenin lappu kuldaine". Sit paimoi sanow: "Meččü teidü ottakkah jäl’gimäi! El’iät huolettah! Enämbiä en minä teidü koske". I sih kežäh paimoi paimenduksen loppi. (Kuijo viä oliš sie dopol’nitel’no sanuo). Paimoi revol’uciessah torguičči, a revol’ucies šibittih iäre. Hänen d’engat loppiettihes. Vot i vs’o.

12 марта 2018 в 15:19 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Ühtes järvisijas oli paimoi. L’ehmät tüöndi järvirannale. paimoil katkei virzus paglu. Häi rubei pl’ettimäh paglua. Tuli vedehiežen poigu paimoillua i küzüw: "Midä, veikoi, ruat?" "Minä pl’etin nuaraštu". A häi küzüw: "Miksebo nuoražen pl’etit?" "A pl’etin, – sanow, – sikse: tämän järven rupitan, a vedehiežet riputan". A häi sanow: "Älä tädä rua, ota mi tahto". Häi pakičči: "Anduat šliappü täwz kuldua, siit en riputa". Vedehiežen poigu sanoi: "Vuota, kävün diad’oin lua, küzün diad’oil". Konzu meni diad’oin lua, sanoi: «Oi, diad’oi, meil on nügöi beda kaglas. Tuas on rannal mužikku, pl’ettiw nuoraštu, meijän järven rupittaw, a meidü kaikkii riputtaw». A diad’oi küzüw hänel: "Ongo suwri mies?". Nu a häi sanow: "Mies suwri ewlo, no ül’en on boikoi". A diad’oi sanoi: «Ku on moine boikoi, mengiät oppiat kiištah juosta. Voinnowgu jättiä sinuw juostol, siit äski annammo šliäpän kuldua". Tuli paimoilluo vedehiežen brihačču i sanoi: "Veikoi, davai opimmo kiištai juosta, kudai voinnemmo jättiä – sil’l’e i šliäppü kuldua". A paimoi piän kiändi bokkahpäi i muah sülgi: "Oih, sinä höšt’ökul’ä, minä sinun kel’e en rubie ni maraimaheze, üksikai sinä minus püzü et!" (A paimoi nägi kagrupaikas jänöin huondeksel). Sanow: "Mene opi tuas minun nuoremban vel’l’en kel’e juosta kiištah: voinnet püzüö, äski rubie minun kel’e". "Mibo hänel on nimi, vel’l’el’l’es?" A paimoi sanow: "Mene kagrupaikallua i aidua klokkua savakol i kirgua: "L’äkkä, Juakoi, kiištah!"". Vedehiežen poigu ku klokkai aidua vaste savakol da ku kirgai: "Pošol, Juakoi, kiistah". Häi sen vai nägi, ku huškahtiiheze! Vedehiežen poigu jäi sih seižomah. Tuli järil’l’eh paimoillua, sanow: "Ei tai vel’l’es vuattanut kiištah l’ähtijes, ehtiin klokata, ga sen vai näingi". A paimoi sanoi: "Raz et kestä, ga ewlo ni midä l’ähtie! Hänen hot’ näit, a minuw ni nähnüš et". Uvvessah meni diad’oillua i sanoi: "Diad’oi, ei sua püzüä, pidäw andua šliäppü kuldua. Häi minun kel’e ni ruvennuh ei juaksemah, a opiin juosta hänen nuoremban vel’l’en kel’e. No i vel’l’eh oli ülen pikkaraine, jallat viäräčüt, korvat pitkät i sen kel’e en voinnut püzüä, vain sen näin, što huškahtiiheze". Diad’oih sanoi: "Mengiä oppiat borčah". Diad’oi andoi hänele iččeh väit. Tuli vedehiežen poigu paimoillua i sanow: "Davai, veikoi, opimmo nügöi borčah". Häi toižen kerran sülgi i sanow: "Mugai ole sinä minus päivilleh, tuhkukomšu, davai šliäppü kuldua, eiga ei roi hüviä!" A vedehiežen poigu ainos pürrittäw borčah, a paimoil sen kezän oli kondii sordanuh l’ehman. Paimoi sanoi: "Mene opi minun keskimäižen vel’l’en kel’e kižata borčah, äski tule minun kele". A häi paimoil küzüw: "Kuzbo häi on?" A paimoi sanoi: "Tuas on järvirannas, niamakol minun veikoi mahua nül’göw". Häi müös küzüw: "Mibo on hänel nimi?" Paimoi n’evvow hänele: "Mene, vaigu näit hänen i peigoil bokkah ähkia i sano: "Davai, Jaška, borčah!"". Konzu ku häi meni, ähkäi peigoil bokkah i sanoi: "Davai, Jaška, borčah!" Jaša ku nowzi, sl’öttäi, tabai hänen, davai händü korbie müö voloččimah! Odva gor’an kele häi piäzi hänel käzis. Tuli järil’l’eh paimoillua, kündžiteksis, reviteksis i sanow: "Oi, miittuine on sinun velli pahatabaine, odva piäziin hengih". A paimoi sanow: "Minä ni hengih jättänüš en, siih tappanužin". Häi müös meni diad’oih luo, vedehiežen poigu, itkun kel’e i sanow: "Ainos sinä minuw käsket kunne pie ei, kačo: kündžii, revitteli, buito suaw minul hänen kel’e püzüö". Diad’oilleh vie andua kuldua žiäli, a paimoi zavodii randah kaivua hawdua. Häi smeknii, što täs on tukku kuldua väl’l’älleh. A diad’oi vie tüöndi ül’en suwren hevon, sanoi: "Mengiä oppiat lädä hebuo kandua: voinnow tädä hebua kandua, äskin pidäw andua šliäppü kuldua". A paimoi sanoi: "Opis sinä ennepäi kandua, siit äski minä kannan". Vedehiežen poigu otti hevon sel’gäh i odva vai kikittäw, gor’an kel’e puolei. "Oi tüö, kehnon vägevät! Minä tämän hevon kannan jalloin keskis!" Paimoi hüppiäw hevole sel’gäh, vičal hebuo rapsuaw, hebo l’ähtöw juoksemah, a paimoi sel’l’äs pajattaw da vie vedehiežen poigua kičittäw da sanow: "Nenga pidäw kandua, a ei sinun jüttüöh rähkeksen kele". [Lapset, kudamat kuwnellah, nagrua räketetäh]. Siid vedehiežen poigu l’ähti järil’l’eh, a paimoi kaivoi havvan vägi tobjan. Šliäpän pohjah luadii lowkon i pani havvale piäl’e tävvelleh šliäpän. Vedehiežen poigu tuaw huavon kuldua, kuadaw šliäppäh, kullat hawdah uijitah, a šliäppäh jäi vai vähäine rewnoile. Meni uvvessah died’oih luo ližiä kuldua tuomah. A diedoi sanow: "Viägo äijü pidäw?" A häi sanow: "Ei roinnuh ni pohjan peittüö". Häi otti toižen huavon kuldua i kuadoi šliäppäh. Konzu kuadoi šliäppäh, siä hawdu täwdüi, a šliäppü jäi vajuakse, šliäppü jäi tühjü, nenga sanua. Meni viä kerran died’oih luo, siä jo toi vaiku stawččažen i kuadoi šliäppäh: vai rodih puoli šliäppiä. Siit rubei paimoile pokoroimaheze: "Enämbiä kuldua ei diännut, vai üksi diad’oin remenin lappu kuldaine". Sit paimoi sanow: "Meččü teidü ottakkah jäl’gimäi! El’iät huolettah! Enämbiä en minä teidü koske". I sih kežäh paimoi paimenduksen loppi. (Kuijo viä oliš sie dopol’nitel’no sanuo). Paimoi revol’uciessah torguičči, a revol’ucies šibittih iäre. Hänen d’engat loppiettihes. Vot i vs’o.

12 марта 2018 в 15:18 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Ühtes järvisijas oli paimoi. L’ehmät tüöndi järvirannale. paimoil katkei virzus paglu. Häi rubei pl’ettimäh paglua. Tuli vedehiežen poigu paimoillua i küzüw: "Midä, veikoi, ruat?" "Minä pl’etin nuaraštu". A häi küzüw: "Miksebo nuoražen pl’etit?" "A pl’etin, – sanow, – sikse: tämän järven rupitan, a vedehiežet riputan". A häi sanow: "Älä tädä rua, ota mi tahto". Häi pakičči: "Anduat šliappü täwz kuldua, siit en riputa". Vedehiežen poigu sanoi: "Vuota, kävün diad’oin lua, küzün diad’oil". Konzu meni diad’oin lua, sanoi: «Oi, diad’oi, meil on nügöi beda kaglas. Tuas on rannal mužikku, pl’ettiw nuoraštu, meijän järven rupittaw, a meidü kaikkii riputtaw». A diad’oi küzüw hänel: "Ongo suwri mies?". Nu a häi sanow: "Mies suwri ewlo, no ül’en on boikoi". A diad’oi sanoi: «Ku on moine boikoi, mengiät oppiat kiištah juosta. Voinnowgu jättiä sinuw juostol, siit äski annammo šliäpän kuldua". Tuli paimoilluo vedehiežen brihačču i sanoi: "Veikoi, davai opimmo kiištai juosta, kudai voinnemmo jättiä – sil’l’e i šliäppü kuldua". A paimoi piän kiändi bokkahpäi i muah sülgi: "Oih, sinä höšt’ökul’ä, minä sinun kel’e en rubie ni maraimaheze, üksikai sinä minus püzü et!" (A paimoi nägi kagrupaikas jänöin huondeksel). Sanow: "Mene opi tuas minun nuoremban vel’l’en kel’e juosta kiištah: voinnet püzüö, äski rubie minun kel’e". "Mibo hänel on nimi, vel’l’el’l’es?" A paimoi sanow: "Mene kagrupaikallua i aidua klokkua savakol i kirgua: "L’äkkä, Juakoi, kiištah!"". Vedehiežen poigu ku klokkai aidua vaste savakol da ku kirgai: "Pošol, Juakoi, kiistah". Häi sen vai nägi, ku huškahtiiheze! Vedehiežen poigu jäi sih seižomah. Tuli järil’l’eh paimoillua, sanow: "Ei tai vel’l’es vuattanut kiištah l’ähtijes, ehtiin klokata, ga sen vai näingi". A paimoi sanoi: "Raz et kestä, ga ewlo ni midä l’ähtie! Hänen hot’ näit, a minuw ni nähnüš et". Uvvessah meni diad’oillua i sanoi: "Diad’oi, ei sua püzüä, pidäw andua šliäppü kuldua. Häi minun kel’e ni ruvennuh ei juaksemah, a opiin juosta hänen nuoremban vel’l’en kel’e. No i vel’l’eh oli ülen pikkaraine, jallat viäräčüt, korvat pitkät i sen kel’e en voinnut püzüä, vain sen näin, što huškahtiiheze". Diad’oih sanoi: "Mengiä oppiat borčah". Diad’oi andoi hänele iččeh väit. Tuli vedehiežen poigu paimoillua i sanow: "Davai, veikoi, opimmo nügöi borčah". Häi toižen kerran sülgi i sanow: "Mugai ole sinä minus päivilleh, tuhkukomšu, davai šliäppü kuldua, eiga ei roi hüviä!" A vedehiežen poigu ainos pürrittäw borčah, a paimoil sen kezän oli kondii sordanuh l’ehman. Paimoi sanoi: "Mene opi minun keskimäižen vel’l’en kel’e kižata borčah, äski tule minun kele". A häi paimoil küzüw: "Kuzbo häi on?" A paimoi sanoi: "Tuas on järvirannas, niamakol minun veikoi mahua nül’göw". Häi müös küzüw: "Mibo on hänel nimi?" Paimoi n’evvow hänele: "Mene, vaigu näit hänen i peigoil bokkah ähkia i sano: "Davai, Jaška, borčah!"". Konzu ku häi meni, ähkäi peigoil bokkah i sanoi: "Davai, Jaška, borčah!" Jaša ku nowzi, sl’öttäi, tabai hänen, davai händü korbie müö voloččimah! Odva gor’an kele häi piäzi hänel käzis. Tuli järil’l’eh paimoillua, kündžiteksis, reviteksis i sanow: "Oi, miittuine on sinun velli pahatabaine, odva piäziin hengih". A paimoi sanow: "Minä ni hengih jättänüš en, siih tappanužin". Häi müös meni diad’oih luo, vedehiežen poigu, itkun kel’e i sanow: "Ainos sinä minuw käsket kunne pie ei, kačo: kündžii, revitteli, buito suaw minul hänen kel’e püzüö". Diad’oilleh vie andua kuldua žiäli, a paimoi zavodii randah kaivua hawdua. Häi smeknii, što täs on tukku kuldua väl’l’älleh. A diad’oi vie tüöndi ül’en suwren hevon, sanoi: "Mengiä oppiat lädä hebuo kandua: voinnow tädä hebua kandua, äskin pidäw andua šliäppü kuldua". A paimoi sanoi: "Opis sinä ennepäi kandua, siit äski minä kannan". Vedehiežen poigu otti hevon sel’gäh i odva vai kikittäw, gor’an kel’e puolei. "Oi tüö, kehnon vägevät! Minä tämän hevon kannan jalloin keskis!" Paimoi hüppiäw hevole sel’gäh, vičal hebuo rapsuaw, hebo l’ähtöw juoksemah, a paimoi sel’l’äs pajattaw da vie vedehiežen poigua kičittäw da sanow: "Nenga pidäw kandua, a ei sinun jüttüöh rähkeksen kele". [Lapset, kudamat kuwnellah, nagrua räketetäh]. Siid vedehiežen poigu l’ähti järil’l’eh, a paimoi kaivoi havvan vägi tobjan. Šliäpän pohjah luadii lowkon i pani havvale piäl’e tävvelleh šliäpän. Vedehiežen poigu tuaw huavon kuldua, kuadaw šliäppäh, kullat hawdah uijitah, a šliäppäh jäi vai vähäine rewnoile. Meni uvvessah died’oih luo ližiä kuldua tuomah. A diedoi sanow: "Viägo äijü pidäw?" A häi sanow: "Ei roinnuh ni pohjan peittüö". Häi otti toižen huavon kuldua i kuadoi šliäppäh. Konzu kuadoi šliäppäh, siä hawdu täwdüi, a šliäppü jäi vajuakse, šliäppü jäi tühjü, nenga sanua. Meni viä kerran died’oih luo, siä jo toi vaiku stawččažen i kuadoi šliäppäh: vai rodih puoli šliäppiä. Siit rubei paimoile pokoroimaheze: "Enämbiä kuldua ei diännut, vai üksi diad’oin remenin lappu kuldaine". Sit paimoi sanow: "Meččü teidü ottakkah jäl’gimäi! El’iät huolettah! Enämbiä en minä teidü koske". I sih kežäh paimoi paimenduksen loppi. (Kuijo viä oliš sie dopol’nitel’no sanuo). Paimoi revol’uciessah torguičči, a revol’ucies šibittih iäre. Hänen d’engat loppiettihes. Vot i vs’o.

12 марта 2018 в 15:18 Нина Шибанова

• изменил(а) текст перевода
  В одном озёрном крае был пастух. Коров он отпустил на берег озера. У пастуха оборвалась подвязка с лаптя. Он стал плести подвязку. Пришёл сын водяного к пастуху и спрашивает: «Что, братец, делаешь?» «Я плету верёвочку». А он спрашивает: «А для чего плетёшь верёвочку?» «А плету для того, – говорит, – это озеро высушу (‘соберу в складку’), а водяных повешу». А он говорит: «Не делай этого, бери что только хочешь». Он запросил: «Дайте полную шляпу золота, тогда не повешу». Сын водяного сказал: «Подожди, схожу к дедушке, спрошу у деда». Когда пришёл к дедушке, сказал: «Ой, дедушка, у нас сейчас беда (‘на шее’). Там на берегу мужик плетёт верёвочку, наше озеро высушит, а нас всех повесит». А дедушка спрашивает у него: «Большой ли мужик?» Ну, а он говорит: «Мужик небольшой, но очень бойкий». А дедушка говорит: «А раз такой бойкий, идите попробуйте бежать наперегонки. Если он cможет оставить тебя позади, только тогда дадим шляпу золота». Пришёл к пастуху сын водяного и сказал: «Братец, давай попробуем бежать наперегонки, который» обгонит (‘сумеет оставить’), тому и полная шляпа золота». А пастух отвернул голову в сторону и сплюнул на землю: «Эх ты, замарашка (‘куль с навозом’), я с тобой и мараться не буду, всё равно тебе за мною не угнаться!». (А пастух утром заметил на овсяном поле зайца). Он говорит: «Иди, попробуй тут с моим младшим братом бежать наперегонки, если cможешь состязаться с ним, лишь тогда пробуй со мной». «А как зовут твоего брата?» А пастух говорит: «Иди к овсяному полю и палкой стукни по изгороди и крикни: “Пошли, Яков, наперегонки!”». Сын водяного стукнул палкой по изгороди и крикнул: «Пошли, Яков, наперегонки!» Только он и видел, как промелькнул Яшка! Сын водяного тут и остался стоять. Пришёл обратно к пастуху, говорит: «Не подождал брат твой, когда отправиться наперегонки, не успел я и стукнуть, как он побежал (‘только и видел’)». А пастух говорит: «Раз не можешь с ним состязаться, так нечего и начинать! Его хоть увидел, а меня бы даже не увидел». Снова пошёл водяной к дедушке и сказал: «Дедушка, нельзя удержаться за ним, надо дать шляпу золота. Он со мной даже не стал бежать, я пробовал бежать с его младшим братом. Брат был очень маленький, ноги кривые, уши длинные, но и с тем я не мог состязаться, лишь видел, как он промелькнул». Дедушка его сказал: «Идите попробуйте побороться!» (Дедушка передал ему свои силы). Пришёл сын водяного к пастуху и говорит: «Давай, братец, попробуем теперь бороться». Он второй раз сплюнул и говорит: «Лучше уж отвяжись от меня, лукошко из-под золы, отдай полную шляпу золота, а то несдобровать!» А сын водяного всё предлагает бороться, а у пастуха в то лето медведь задрал корову. Пастух сказал: «Иди, попробуй с моим средним братом бороться, только потом приходи со мной». А он спрашивает у пастуха: «А где он?». А пастух сказал: «Тут он, на берегу озера, на небольшом мысу мой братец, шкуру снимает». Он опять спрашивает: «Как его зовут?». Пастух учит его: «Иди, как увидишь его, ткни большим пальцем в бок и скажи: “Давай, Яшка, бороться!”». Он как пришёл, ткнул большим пальцем в бок и сказал: «Давай, Яшка, бороться!». Яша как встал, сплюнул [себе на лапы], схватил его и давай его по лесу волочить! Еле-еле с горем пополам водяной освободился из его лап. Пришёл обратно к пастуху, весь в царапинах, оборванный, и говорит: «Ой, какой дурной характер у твоего брата, я еле в живых остался!». А пастух говорит: «Я бы и в живых не оставил тебя, тут бы прикончил». Опять пошёл к дедушке сын водяного, плачет и говорит: «Всегда ты мне велишь идти туда, куда не надо, смотри: поцарапал, оборвал, будто мне под силу справиться с ним». Дедушке ещё жаль отдавать золото, а пастух начал на берегу рыть яму. Он смекнул, что золото можно ссыпать в яму. А дедушка дал водяному очень большую лошадь, сказал: «Идите, попробуйте нести на себе эту лошадь: если может нести эту лошадь, тогда уж придётся дать полную шляпу золота». А пастух сказал: «Попробуй-ка сначала ты нести, а потом я понесу». Сын водяного взял лошадь на спину и еле-еле, с горем пополам тащится. «Эх вы, силачи чертовы! Я эту лошадь понесу меж ног!». Пастух прыгнул на лошадь, хлестнул вицей лошадь, лошадь побежала, а пастух едет верхом и поёт, да ещё дразнит сына водяного: «Так надо нести лошадь, а не как ты нёс, с кряхтением». [Дети, слушающие сказку, смеются звонко). Затем сын водяного пошёл обратно, а пастух вырыл яму порядочную. На дне шляпы сделал дыру и положил шляпу на яму дном книзу. Сын водяного приносит мешок золота, высыпает в шляпу, золото через дыру уходит в яму, а в шляпе осталось лишь немного по краям. Пошёл обратно к дедушке за золотом. А дедушка говорит: «Много ли ещё надо?». А он говорит: «Даже на донышко шляпы не хватило». Он взял второй мешок золота и высыпал в шляпу. Когда он высыпал в шляпу, яма там наполнилась, а шляпа опять пустая, так сказать. Ещё раз сходил к дедушке, принёс оттуда лишь мисочку и высыпал в шляпу: шляпа наполнилась лишь до половины. Затем стал умолять пастуха: «Нет больше золота, осталась лишь одна золотая пряжка от дедушкиного ремня». Пастух сказал: «Черт вас побрал бы напоследок! Живите спокойно! Я вас больше не трону». И с этого лета пастух перестал пасти стадо. Что бы тут ещё прибавить (‘как бы там ещё дополнительно сказать’). Пастух до революции торговал, а во время революции сшибли его. У него деньги кончились. Вот и всё.

12 марта 2018 в 15:17 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Ühtes järvisijas oli paimoi. L’ehmät tüöndi järvirannale. paimoil katkei virzus paglu. Häi rubei pl’ettimäh paglua. Tuli vedehiežen poigu paimoillua i küzüw: "Midä, veikoi, ruat?" "Minä pl’etin nuaraštu". A häi küzüw: "Miksebo nuoražen pl’etit?" "A pl’etin, – sanow, – sikse: tämän järven rupitan, a vedehiežet riputan". A häi sanow: "Älä tädä rua, ota mi tahto". Häi pakičči: "Anduat šliappü täwz kuldua, siit en riputa". Vedehiežen poigu sanoi: "Vuota, kävün diad’oin lua, küzün diad’oil". Konzu meni diad’oin lua, sanoi: «Oi, diad’oi, meil on nügöi beda kaglas. Tuas on rannal mužikku, pl’ettiw nuoraštu, meijän järven rupittaw, a meidü kaikkii riputtaw». A diad’oi küzüw hänel: "Ongo suwri mies?". Nu a häi sanow: "Mies suwri ewlo, no ül’en on boikoi". A diad’oi sanoi: «Ku on moine boikoi, mengiät oppiat kiištah juosta. Voinnowgu jättiä sinuw juostol, siit äski annammo šliäpän kuldua". Tuli paimoilluo vedehiežen brihačču i sanoi: "Veikoi, davai opimmo kiištai juosta, kudai voinnemmo jättiä – sil’l’e i šliäppü kuldua". A paimoi piän kiändi bokkahpäi i muah sülgi: "Oih, sinä höšt’ökul’ä, minä sinun kel’e en rubie ni maraimaheze, üksikai sinä minus püzü et!" (A paimoi nägi kagrupaikas jänöin huondeksel). Sanow: "Mene opi tuas minun nuoremban vel’l’en kel’e juosta kiištah: voinnet püzüö, äski rubie minun kel’e". "Mibo hänel on nimi, vel’l’el’l’es?" A paimoi sanow: "Mene kagrupaikallua i aidua klokkua savakol i kirgua: "L’äkkä, Juakoi, kiištah!"". Vedehiežen poigu ku klokkai aidua vaste savakol da ku kirgai: "Pošol, Juakoi, kiistah". Häi sen vai nägi, ku huškahtiiheze! Vedehiežen poigu jäi sih seižomah. Tuli järil’l’eh paimoillua, sanow: "Ei tai vel’l’es vuattanut kiištah l’ähtijes, ehtiin klokata, ga sen vai näingi". A paimoi sanoi: "Raz et kestä, ga ewlo ni midä l’ähtie! Hänen hot’ näit, a minuw ni nähnüš et". Uvvessah meni diad’oillua i sanoi: "Diad’oi, ei sua püzüä, pidäw andua šliäppü kuldua. Häi minun kel’e ni ruvennuh ei juaksemah, a opiin juosta hänen nuoremban vel’l’en kel’e. No i vel’l’eh oli ülen pikkaraine, jallat viäräčüt, korvat pitkät i sen kel’e en voinnut püzüä, vain sen näin, što huškahtiiheze". Diad’oih sanoi: "Mengiä oppiat borčah". Diad’oi andoi hänele iččeh väit. Tuli vedehiežen poigu paimoillua i sanow: "Davai, veikoi, opimmo nügöi borčah". Häi toižen kerran sülgi i sanow: "Mugai ole sinä minus päivilleh, tuhkukomšu, davai šliäppü kuldua, eiga ei roi hüviä!" A vedehiežen poigu ainos pürrittäw borčah, a paimoil sen kezän oli kondii sordanuh l’ehman. Paimoi sanoi: "Mene opi minun keskimäižen vel’l’en kel’e kižata borčah, äski tule minun kele". A häi paimoil küzüw: "Kuzbo häi on?" A paimoi sanoi: "Tuas on järvirannas, niamakol minun veikoi mahua nül’göw". Häi müös küzüw: "Mibo on hänel nimi?" Paimoi n’evvow hänele: "Mene, vaigu näit hänen i peigoil bokkah ähkia i sano: "Davai, Jaška, borčah!"" Konzu ku häi meni, ähkäi peigoil bokkah i sanoi: "Davai, Jaška, borčah!" Jaša ku nowzi, sl’öttäi, tabai hänen, davai händü korbie müö voloččimah! Odva gor’an kele häi piäzi hänel käzis. Tuli järil’l’eh paimoillua, kündžiteksis, reviteksis i sanow: "Oi, miittuine on sinun velli pahatabaine, odva piäziin hengih". A paimoi sanow: "Minä ni hengih jättänüš en, siih tappanužin". Häi müös meni diad’oih luo, vedehiežen poigu, itkun kel’e i sanow: "Ainos sinä minuw käsket kunne pie ei, kačo: kündžii, revitteli, buito suaw minul hänen kel’e püzüö". Diad’oilleh vie andua kuldua žiäli, a paimoi zavodii randah kaivua hawdua. Häi smeknii, što täs on tukku kuldua väl’l’älleh. A diad’oi vie tüöndi ül’en suwren hevon, sanoi: "Mengiä oppiat lädä hebuo kandua: voinnow tädä hebua kandua, äskin pidäw andua šliäppü kuldua". A paimoi sanoi: "Opis sinä ennepäi kandua, siit äski minä kannan". Vedehiežen poigu otti hevon sel’gäh i odva vai kikittäw, gor’an kel’e puolei. "Oi tüö, kehnon vägevät! Minä tämän hevon kannan jalloin keskis!" Paimoi hüppiäw hevole sel’gäh, vičal hebuo rapsuaw, hebo l’ähtöw juoksemah, a paimoi sel’l’äs pajattaw da vie vedehiežen poigua kičittäw da sanow: "Nenga pidäw kandua, a ei sinun jüttüöh rähkeksen kele". [Lapset, kudamat kuwnellah, nagrua räketetäh]. Siid vedehiežen poigu l’ähti järil’l’eh, a paimoi kaivoi havvan vägi tobjan. Šliäpän pohjah luadii lowkon i pani havvale piäl’e tävvelleh šliäpän. Vedehiežen poigu tuaw huavon kuldua, kuadaw šliäppäh, kullat hawdah uijitah, a šliäppäh jäi vai vähäine rewnoile. Meni uvvessah died’oih luo ližiä kuldua tuomah. A diedoi sanow: "Viägo äijü pidäw?" A häi sanow: "Ei roinnuh ni pohjan peittüö". Häi otti toižen huavon kuldua i kuadoi šliäppäh. Konzu kuadoi šliäppäh, siä hawdu täwdüi, a šliäppü jäi vajuakse, šliäppü jäi tühjü, nenga sanua. Meni viä kerran died’oih luo, siä jo toi vaiku stawččažen i kuadoi šliäppäh: vai rodih puoli šliäppiä. Siit rubei paimoile pokoroimaheze: "Enämbiä kuldua ei diännut, vai üksi diad’oin remenin lappu kuldaine". Sit paimoi sanow: "Meččü teidü ottakkah jäl’gimäi! El’iät huolettah! Enämbiä en minä teidü koske". I sih kežäh paimoi paimenduksen loppi. (Kuijo viä oliš sie dopol’nitel’no sanuo). Paimoi revol’uciessah torguičči, a revol’ucies šibittih iäre. Hänen d’engat loppiettihes. Vot i vs’o.

12 марта 2018 в 15:16 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Ühtes järvisijas oli paimoi. L’ehmät tüöndi järvirannale. paimoil katkei virzus paglu. Häi rubei pl’ettimäh paglua. Tuli vedehiežen poigu paimoillua i küzüw: "Midä, veikoi, ruat?" "Minä pl’etin nuaraštu". A häi küzüw: "Miksebo nuoražen pl’etit?" "A pl’etin, – sanow, – sikse: tämän järven rupitan, a vedehiežet riputan". A häi sanow: "Älä tädä rua, ota mi tahto". Häi pakičči: "Anduat šliappü täwz kuldua, siit en riputa". Vedehiežen poigu sanoi: "Vuota, kävün diad’oin lua, küzün diad’oil". Konzu meni diad’oin lua, sanoi: «Oi, diad’oi, meil on nügöi beda kaglas. Tuas on rannal mužikku, pl’ettiw nuoraštu, meijän järven rupittaw, a meidü kaikkii riputtaw». A diad’oi küzüw hänel: "Ongo suwri mies?". Nu a häi sanow: "Mies suwri ewlo, no ül’en on boikoi". A diad’oi sanoi: «Ku on moine boikoi, mengiät oppiat kiištah juosta. Voinnowgu jättiä sinuw juostol, siit äski annammo šliäpän kuldua". Tuli paimoilluo vedehiežen brihačču i sanoi: "Veikoi, davai opimmo kiištai juosta, kudai voinnemmo jättiä – sil’l’e i šliäppü kuldua". A paimoi piän kiändi bokkahpäi i muah sülgi: "Oih, sinä höšt’ökul’ä, minä sinun kel’e en rubie ni maraimaheze, üksikai sinä minus püzü et!" (A paimoi nägi kagrupaikas jänöin huondeksel). Sanow: "Mene opi tuas minun nuoremban vel’l’en kel’e juosta kiištah: voinnet püzüö, äski rubie minun kel’e". "Mibo hänel on nimi, vel’l’el’l’es?" A paimoi sanow: "Mene kagrupaikallua i aidua klokkua savakol i kirgua: "L’äkkä, Juakoi, kiištah!"". Vedehiežen poigu ku klokkai aidua vaste savakol da ku kirgai: "Pošol, Juakoi, kiistah". Häi sen vai nägi, ku huškahtiiheze! Vedehiežen poigu jäi sih seižomah. Tuli järil’l’eh paimoillua, sanow: "Ei tai vel’l’es vuattanut kiištah l’ähtijes, ehtiin klokata, ga sen vai näingi". A paimoi sanoi: "Raz et kestä, ga ewlo ni midä l’ähtie! Hänen hot’ näit, a minuw ni nähnüš et". Uvvessah meni diad’oillua i sanoi: "Diad’oi, ei sua püzüä, pidäw andua šliäppü kuldua. Häi minun kel’e ni ruvennuh ei juaksemah, a opiin juosta hänen nuoremban vel’l’en kel’e. No i vel’l’eh oli ülen pikkaraine, jallat viäräčüt, korvat pitkät i sen kel’e en voinnut püzüä, vain sen näin, što huškahtiiheze". Diad’oih sanoi: "Mengiä oppiat borčah". Diad’oi andoi hänele iččeh väit. Tuli vedehiežen poigu paimoillua i sanow: "Davai, veikoi, opimmo nügöi borčah". Häi toižen kerran sülgi i sanow: "Mugai ole sinä minus päivilleh, tuhkukomšu, davai šliäppü kuldua, eiga ei roi hüviä!" A vedehiežen poigu ainos pürrittäw borčah, a paimoil sen kezän oli kondii sordanuh l’ehman. Paimoi sanoi: "Mene opi minun keskimäižen vel’l’en kel’e kižata borčah, äski tule minun kele". A häi paimoil küzüw: "Kuzbo häi on?" A paimoi sanoi: "Tuas on järvirannas, niamakol minun veikoi mahua nül’göw". Häi müös küzüw: "Mibo on hänel nimi?" Paimoi n’evvow hänele: "Mene, vaigu näit hänen i peigoil bokkah ähkia i sano: "Davai, Jaška, borčah!"" Konzu ku häi meni, ähkäi peigoil bokkah i sanoi: "Davai, Jaška, borčah!" Jaša ku nowzi, sl’öttäi, tabai hänen, davai händü korbie müö voloččimah! Odva gor’an kele häi piäzi hänel käzis. Tuli järil’l’eh paimoillua, kündžiteksis, reviteksis i sanow: "Oi, miittuine on sinun velli pahatabaine, odva piäziin hengih". A paimoi sanow: "Minä ni hengih jättänüš en, siih tappanužin". Häi müös meni diad’oih luo, vedehiežen poigu, itkun kel’e i sanow: "Ainos sinä minuw käsket kunne pie ei, kačo: kündžii, revitteli, buito suaw minul hänen kel’e püzüö". Diad’oilleh vie andua kuldua žiäli, a paimoi zavodii randah kaivua hawdua. Häi smeknii, što täs on tukku kuldua väl’l’älleh. A diad’oi vie tüöndi ül’en suwren hevon, sanoi: "Mengiä oppiat lädä hebuo kandua: voinnow tädä hebua kandua, äskin pidäw andua šliäppü kuldua". A paimoi sanoi: "Opis sinä ennepäi kandua, siit äski minä kannan". Vedehiežen poigu otti hevon sel’gäh i odva vai kikittäw, gor’an kel’e puolei. "Oi tüö, kehnon vägevät! Minä tämän hevon kannan jalloin keskis!" Paimoi hüppiäw hevole sel’gäh, vičal hebuo rapsuaw, hebo l’ähtöw juoksemah, a paimoi sel’l’äs pajattaw da vie vedehiežen poigua kičittäw da sanow: "Nenga pidäw kandua, a ei sinun jüttüöh rähkeksen kele". [Lapset, kudamat kuwnellah, nagrua räketetäh]. Siid vedehiežen poigu l’ähti järil’l’eh, a paimoi kaivoi havvan vägi tobjan. Šliäpän pohjah luadii lowkon i pani havvale piäl’e tävvelleh šliäpän. Vedehiežen poigu tuaw huavon kuldua, kuadaw šliäppäh, kullat hawdah uijitah, a šliäppäh jäi vai vähäine rewnoile. Meni uvvessah died’oih luo ližiä kuldua tuomah. A diedoi sanow: "Viägo äijü pidäw?" A häi sanow: "Ei roinnuh ni pohjan peittüö". Häi otti toižen huavon kuldua i kuadoi šliäppäh. Konzu kuadoi šliäppäh, siä hawdu täwdüi, a šliäppü jäi vajuakse, šliäppü jäi tühjü, nenga sanua. Meni viä kerran died’oih luo, siä jo toi vaiku stawččažen i kuadoi šliäppäh: vai rodih puoli šliäppiä. Siit rubei paimoile pokoroimaheze: "Enämbiä kuldua ei diännut, vai üksi diad’oin remenin lappu kuldaine". Sit paimoi sanow: "Meččü teidü ottakkah jäl’gimäi! El’iät huolettah! Enämbiä en minä teidü koske". I sih kežäh paimoi paimenduksen loppi. (Kuijo viä oliš sie dopol’nitel’no sanuo). Paimoi revol’uciessah torguičči, a revol’ucies šibittih iäre. Hänen d’engat loppiettihes. Vot i vs’o.

12 марта 2018 в 15:15 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Ühtes järvisijas oli paimoi. L’ehmät tüöndi järvirannale. paimoil katkei virzus paglu. Häi rubei pl’ettimäh paglua. Tuli vedehiežen poigu paimoillua i küzüw: "Midä, veikoi, ruat?" "Minä pl’etin nuaraštu". A häi küzüw: "Miksebo nuoražen pl’etit?" "A pl’etin, – sanow, – sikse: tämän järven rupitan, a vedehiežet riputan". A häi sanow: "Älä tädä rua, ota mi tahto". Häi pakičči: "Anduat šliappü täwz kuldua, siit en riputa". Vedehiežen poigu sanoi: "Vuota, kävün diad’oin lua, küzün diad’oil". Konzu meni diad’oin lua, sanoi: «Oi, diad’oi, meil on nügöi beda kaglas. Tuas on rannal mužikku, pl’ettiw nuoraštu, meijän järven rupittaw, a meidü kaikkii riputtaw». A diad’oi küzüw hänel: "Ongo suwri mies?". Nu a häi sanow: "Mies suwri ewlo, no ül’en on boikoi". A diad’oi sanoi: «Ku on moine boikoi, mengiät oppiat kiištah juosta. Voinnowgu jättiä sinuw juostol, siit äski annammo šliäpän kuldua". Tuli paimoilluo vedehiežen brihačču i sanoi: "Veikoi, davai opimmo kiištai juosta, kudai voinnemmo jättiä – sil’l’e i šliäppü kuldua". A paimoi piän kiändi bokkahpäi i muah sülgi: "Oih, sinä höšt’ökul’ä, minä sinun kel’e en rubie ni maraimaheze, üksikai sinä minus püzü et!" (A paimoi nägi kagrupaikas jänöin huondeksel). Sanow: "Mene opi tuas minun nuoremban vel’l’en kel’e juosta kiištah: voinnet püzüö, äski rubie minun kel’e". "Mibo hänel on nimi, vel’l’el’l’es?" A paimoi sanow: "Mene kagrupaikallua i aidua klokkua savakol i kirgua: "L’äkkä, Juakoi, kiištah!"". Vedehiežen poigu ku klokkai aidua vaste savakol da ku kirgai: "Pošol, Juakoi, kiistah". Häi sen vai nägi, ku huškahtiiheze! Vedehiežen poigu jäi sih seižomah. Tuli järil’l’eh paimoillua, sanow: "Ei tai vel’l’es vuattanut kiištah l’ähtijes, ehtiin klokata, ga sen vai näingi". A paimoi sanoi: "Raz et kestä, ga ewlo ni midä l’ähtie! Hänen hot’ näit, a minuw ni nähnüš et". Uvvessah meni diad’oillua i sanoi: "Diad’oi, ei sua püzüä, pidäw andua šliäppü kuldua. Häi minun kel’e ni ruvennuh ei juaksemah, a opiin juosta hänen nuoremban vel’l’en kel’e. No i vel’l’eh oli ülen pikkaraine, jallat viäräčüt, korvat pitkät i sen kel’e en voinnut püzüä, vain sen näin, što huškahtiiheze". Diad’oih sanoi: "Mengiä oppiat borčah". Diad’oi andoi hänele iččeh väit. Tuli vedehiežen poigu paimoillua i sanow: "Davai, veikoi, opimmo nügöi borčah". Häi toižen kerran sülgi i sanow: "Mugai ole sinä minus päivilleh, tuhkukomšu, davai šliäppü kuldua, eiga ei roi hüviä!" A vedehiežen poigu ainos pürrittäw borčah, a paimoil sen kezän oli kondii sordanuh l’ehman. Paimoi sanoi: "Mene opi minun keskimäižen vel’l’en kel’e kižata borčah, äski tule minun kele". A häi paimoil küzüw: "Kuzbo häi on?" A paimoi sanoi: "Tuas on järvirannas, niamakol minun veikoi mahua nül’göw". Häi müös küzüw: "Mibo on hänel nimi?" Paimoi n’evvow hänele: "Mene, vaigu näit hänen i peigoil bokkah ähkia i sano: "Davai, Jaška, borčah!"" Konzu ku häi meni, ähkäi peigoil bokkah i sanoi: "Davai, Jaška, borčah!" Jaša ku nowzi, sl’öttäi, tabai hänen, davai händü korbie müö voloččimah! Odva gor’an kele häi piäzi hänel käzis. Tuli järil’l’eh paimoillua, kündžiteksis, reviteksis i sanow: "Oi, miittuine on sinun velli pahatabaine, odva piäziin hengih". A paimoi sanow: "Minä ni hengih jättänüš en, siih tappanužin". Häi müös meni diad’oih luo, vedehiežen poigu, itkun kel’e i sanow: "Ainos sinä minuw käsket kunne pie ei, kačo: kündžii, revitteli, buito suaw minul hänen kel’e püzüö". Diad’oilleh vie andua kuldua žiäli, a paimoi zavodii randah kaivua hawdua. Häi smeknii, što täs on tukku kuldua väl’l’älleh. A diad’oi vie tüöndi ül’en suwren hevon, sanoi: "Mengiä oppiat lädä hebuo kandua: voinnow tädä hebua kandua, äskin pidäw andua šliäppü kuldua". A paimoi sanoi: "Opis sinä ennepäi kandua, siit äski minä kannan". Vedehiežen poigu otti hevon sel’gäh i odva vai kikittäw, gor’an kel’e puolei. "Oi tüö, kehnon vägevät! Minä tämän hevon kannan jalloin keskis!" Paimoi hüppiäw hevole sel’gäh, vičal hebuo rapsuaw, hebo l’ähtöw juoksemah, a paimoi sel’l’äs pajattaw da vie vedehiežen poigua kičittäw da sanow: "Nenga pidäw kandua, a ei sinun jüttüöh rähkeksen kele". [Lapset, kudamat kuwnellah, nagrua räketetäh]. Siid vedehiežen poigu l’ähti järil’l’eh, a paimoi kaivoi havvan vägi tobjan. Šliäpän pohjah luadii lowkon i pani havvale piäl’e tävvelleh šliäpän. Vedehiežen poigu tuaw huavon kuldua, kuadaw šliäppäh, kullat hawdah uijitah, a šliäppäh jäi vai vähäine rewnoile. Meni uvvessah died’oih luo ližiä kuldua tuomah. A diedoi sanow: "Viägo äijü pidäw?" A häi sanow: "Ei roinnuh ni pohjan peittüö". Häi otti toižen huavon kuldua i kuadoi šliäppäh. Konzu kuadoi šliäppäh, siä hawdu täwdüi, a šliäppü jäi vajuakse, šliäppü jäi tühjü, nenga sanua. Meni viä kerran died’oih luo, siä jo toi vaiku stawččažen i kuadoi šliäppäh: vai rodih puoli šliäppiä. Siit rubei paimoile pokoroimaheze: "Enämbiä kuldua ei diännut, vai üksi diad’oin remenin lappu kuldaine". Sit paimoi sanow: "Meččü teidü ottakkah jäl’gimäi! El’iät huolettah! Enämbiä en minä teidü koske". I sih kežäh paimoi paimenduksen loppi. (Kuijo viä oliš sie dopol’nitel’no sanuo). Paimoi revol’uciessah torguičči, a revol’ucies šibittih iäre. Hänen d’engat loppiettihes. Vot i vs’o.

12 марта 2018 в 15:15 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Ühtes järvisijas oli paimoi. L’ehmät tüöndi järvirannale. paimoil katkei virzus paglu. Häi rubei pl’ettimäh paglua. Tuli vedehiežen poigu paimoillua i küzüw: "Midä, veikoi, ruat?" "Minä pl’etin nuaraštu". A häi küzüw: "Miksebo nuoražen pl’etit?" "A pl’etin, – sanow, – sikse: tämän järven rupitan, a vedehiežet riputan". A häi sanow: "Älä tädä rua, ota mi tahto". Häi pakičči: "Anduat šliappü täwz kuldua, siit en riputa". Vedehiežen poigu sanoi: "Vuota, kävün diad’oin lua, küzün diad’oil". Konzu meni diad’oin lua, sanoi: «Oi, diad’oi, meil on nügöi beda kaglas. Tuas on rannal mužikku, pl’ettiw nuoraštu, meijän järven rupittaw, a meidü kaikkii riputtaw». A diad’oi küzüw hänel: "Ongo suwri mies?". Nu a häi sanow: "Mies suwri ewlo, no ül’en on boikoi". A diad’oi sanoi: «Ku on moine boikoi, mengiät oppiat kiištah juosta. Voinnowgu jättiä sinuw juostol, siit äski annammo šliäpän kuldua". Tuli paimoilluo vedehiežen brihačču i sanoi: "Veikoi, davai opimmo kiištai juosta, kudai voinnemmo jättiä – sil’l’e i šliäppü kuldua". A paimoi piän kiändi bokkahpäi i muah sülgi: "Oih, sinä höšt’ökul’ä, minä sinun kel’e en rubie ni maraimaheze, üksikai sinä minus püzü et!" (A paimoi nägi kagrupaikas jänöin huondeksel). Sanow: "Mene opi tuas minun nuoremban vel’l’en kel’e juosta kiištah: voinnet püzüö, äski rubie minun kel’e". "Mibo hänel on nimi, vel’l’el’l’es?" A paimoi sanow: "Mene kagrupaikallua i aidua klokkua savakol i kirgua: "L’äkkä, Juakoi, kiištah!"". Vedehiežen poigu ku klokkai aidua vaste savakol da ku kirgai: "Pošol, Juakoi, kiistah". Häi sen vai nägi, ku huškahtiiheze! Vedehiežen poigu jäi sih seižomah. Tuli järil’l’eh paimoillua, sanow: "Ei tai vel’l’es vuattanut kiištah l’ähtijes, ehtiin klokata, ga sen vai näingi". A paimoi sanoi: "Raz et kestä, ga ewlo ni midä l’ähtie! Hänen hot’ näit, a minuw ni nähnüš et". Uvvessah meni diad’oillua i sanoi: "Diad’oi, ei sua püzüä, pidäw andua šliäppü kuldua. Häi minun kel’e ni ruvennuh ei juaksemah, a opiin juosta hänen nuoremban vel’l’en kel’e. No i vel’l’eh oli ülen pikkaraine, jallat viäräčüt, korvat pitkät i sen kel’e en voinnut püzüä, vain sen näin, što huškahtiiheze". Diad’oih sanoi: "Mengiä oppiat borčah". Diad’oi andoi hänele iččeh väit. Tuli vedehiežen poigu paimoillua i sanow: "Davai, veikoi, opimmo nügöi borčah". Häi toižen kerran sülgi i sanow: "Mugai ole sinä minus päivilleh, tuhkukomšu, davai šliäppü kuldua, eiga ei roi hüviä!" A vedehiežen poigu ainos pürrittäw borčah, a paimoil sen kezän oli kondii sordanuh l’ehman. Paimoi sanoi: "Mene opi minun keskimäižen vel’l’en kel’e kižata borčah, äski tule minun kele". A häi paimoil küzüw: "Kuzbo häi on?" A paimoi sanoi: "Tuas on järvirannas, niamakol minun veikoi mahua nül’göw". Häi müös küzüw: "Mibo on hänel nimi?" Paimoi n’evvow hänele: "Mene, vaigu näit hänen i peigoil bokkah ähkia i sano: "Davai, Jaška, borčah!"" Konzu ku häi meni, ähkäi peigoil bokkah i sanoi: "Davai, Jaška, borčah!" Jaša ku nowzi, sl’öttäi, tabai hänen, davai händü korbie müö voloččimah! Odva gor’an kele häi piäzi hänel käzis. Tuli järil’l’eh paimoillua, kündžiteksis, reviteksis i sanow: "Oi, miittuine on sinun velli pahatabaine, odva piäziin hengih". A paimoi sanow: "Minä ni hengih jättänüš en, siih tappanužin". Häi müös meni diad’oih luo, vedehiežen poigu, itkun kel’e i sanow: "Ainos sinä minuw käsket kunne pie ei, kačo: kündžii, revitteli, buito suaw minul hänen kel’e püzüö". Diad’oilleh vie andua kuldua žiäli, a paimoi zavodii randah kaivua hawdua. Häi smeknii, što täs on tukku kuldua väl’l’älleh. A diad’oi vie tüöndi ül’en suwren hevon, sanoi: "Mengiä oppiat lädä hebuo kandua: voinnow tädä hebua kandua, äskin pidäw andua šliäppü kuldua". A paimoi sanoi: "Opis sinä ennepäi kandua, siit äski minä kannan". Vedehiežen poigu otti hevon sel’gäh i odva vai kikittäw, gor’an kel’e puolei. "Oi tüö, kehnon vägevät! Minä tämän hevon kannan jalloin keskis!" Paimoi hüppiäw hevole sel’gäh, vičal hebuo rapsuaw, hebo l’ähtöw juoksemah, a paimoi sel’l’äs pajattaw da vie vedehiežen poigua kičittäw da sanow: "Nenga pidäw kandua, a ei sinun jüttüöh rähkeksen kele". [Lapset, kudamat kuwnellah, nagrua räketetäh]. Siid vedehiežen poigu l’ähti järil’l’eh, a paimoi kaivoi havvan vägi tobjan. Šliäpän pohjah luadii lowkon i pani havvale piäl’e tävvelleh šliäpän. Vedehiežen poigu tuaw huavon kuldua, kuadaw šliäppäh, kullat hawdah uijitah, a šliäppäh jäi vai vähäine rewnoile. Meni uvvessah died’oih luo ližiä kuldua tuomah. A diedoi sanow: "Viägo äijü pidäw?" A häi sanow: "Ei roinnuh ni pohjan peittüö". Häi otti toižen huavon kuldua i kuadoi šliäppäh. Konzu kuadoi šliäppäh, siä hawdu täwdüi, a šliäppü jäi vajuakse, šliäppü jäi tühjü, nenga sanua. Meni viä kerran died’oih luo, siä jo toi vaiku stawččažen i kuadoi šliäppäh: vai rodih puoli šliäppiä. Siit rubei paimoile pokoroimaheze: "Enämbiä kuldua ei diännut, vai üksi diad’oin remenin lappu kuldaine". Sit paimoi sanow: "Meččü teidü ottakkah jäl’gimäi! El’iät huolettah! Enämbiä en minä teidü koske". I sih kežäh paimoi paimenduksen loppi. (Kuijo viä oliš sie dopol’nitel’no sanuo). Paimoi revol’uciessah torguičči, a revol’ucies šibittih iäre. Hänen d’engat loppiettihes. Vot i vs’o.

12 марта 2018 в 15:14 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Ühtes järvisijas oli paimoi. L’ehmät tüöndi järvirannale. paimoil katkei virzus paglu. Häi rubei pl’ettimäh paglua. Tuli vedehiežen poigu paimoillua i küzüw: "Midä, veikoi, ruat?" "Minä pl’etin nuaraštu". A häi küzüw: "Miksebo nuoražen pl’etit?" "A pl’etin, – sanow, – sikse: tämän järven rupitan, a vedehiežet riputan". A häi sanow: "Älä tädä rua, ota mi tahto". Häi pakičči: "Anduat šliappü täwz kuldua, siit en riputa". Vedehiežen poigu sanoi: "Vuota, kävün diad’oin lua, küzün diad’oil". Konzu meni diad’oin lua, sanoi: «Oi, diad’oi, meil on nügöi beda kaglas. Tuas on rannal mužikku, pl’ettiw nuoraštu, meijän järven rupittaw, a meidü kaikkii riputtaw». A diad’oi küzüw hänel: "Ongo suwri mies?". Nu a häi sanow: "Mies suwri ewlo, no ül’en on boikoi". A diad’oi sanoi: «Ku on moine boikoi, mengiät oppiat kiištah juosta. Voinnowgu jättiä sinuw juostol, siit äski annammo šliäpän kuldua". Tuli paimoilluo vedehiežen brihačču i sanoi: "Veikoi, davai opimmo kiištai juosta, kudai voinnemmo jättiä – sil’l’e i šliäppü kuldua". A paimoi piän kiändi bokkahpäi i muah sülgi: "Oih, sinä höšt’ökul’ä, minä sinun kel’e en rubie ni maraimaheze, üksikai sinä minus püzü et!" (A paimoi nägi kagrupaikas jänöin huondeksel). Sanow: "Mene opi tuas minun nuoremban vel’l’en kel’e juosta kiištah: voinnet püzüö, äski rubie minun kel’e". "Mibo hänel on nimi, vel’l’el’l’es?" A paimoi sanow: "Mene kagrupaikallua i aidua klokkua savakol i kirgua: "L’äkkä, Juakoi, kiištah!"". Vedehiežen poigu ku klokkai aidua vaste savakol da ku kirgai: "Pošol, Juakoi, kiistah". Häi sen vai nägi, ku huškahtiiheze! Vedehiežen poigu jäi sih seižomah. Tuli järil’l’eh paimoillua, sanow: "Ei tai vel’l’es vuattanut kiištah l’ähtijes, ehtiin klokata, ga sen vai näingi". A paimoi sanoi: "Raz et kestä, ga ewlo ni midä l’ähtie! Hänen hot’ näit, a minuw ni nähnüš et". Uvvessah meni diad’oillua i sanoi: "Diad’oi, ei sua püzüä, pidäw andua šliäppü kuldua. Häi minun kel’e ni ruvennuh ei juaksemah, a opiin juosta hänen nuoremban vel’l’en kel’e. No i vel’l’eh oli ülen pikkaraine, jallat viäräčüt, korvat pitkät i sen kel’e en voinnut püzüä, vain sen näin, što huškahtiiheze". Diad’oih sanoi: "Mengiä oppiat borčah". Diad’oi andoi hänele iččeh väit. Tuli vedehiežen poigu paimoillua i sanow: "Davai, veikoi, opimmo nügöi borčah". Häi toižen kerran sülgi i sanow: "Mugai ole sinä minus päivilleh, tuhkukomšu, davai šliäppü kuldua, eiga ei roi hüviä!" A vedehiežen poigu ainos pürrittäw borčah, a paimoil sen kezän oli kondii sordanuh l’ehman. Paimoi sanoi: "Mene opi minun keskimäižen vel’l’en kel’e kižata borčah, äski tule minun kele". A häi paimoil küzüw: "Kuzbo häi on?" A paimoi sanoi: "Tuas on järvirannas, niamakol minun veikoi mahua nül’göw". Häi müös küzüw: "Mibo on hänel nimi?" Paimoi n’evvow hänele: "Mene, vaigu näit hänen i peigoil bokkah ähkia i sano: "Davai, Jaška, borčah!"" Konzu ku häi meni, ähkäi peigoil bokkah i sanoi: "Davai, Jaška, borčah!" Jaša ku nowzi, sl’öttäi, tabai hänen, davai händü korbie müö voloččimah! Odva gor’an kele häi piäzi hänel käzis. Tuli järil’l’eh paimoillua, kündžiteksis, reviteksis i sanow: "Oi, miittuine on sinun velli pahatabaine, odva piäziin hengih". A paimoi sanow: "Minä ni hengih jättänüš en, siih tappanužin". Häi müös meni diad’oih luo, vedehiežen poigu, itkun kel’e i sanow: "Ainos sinä minuw käsket kunne pie ei, kačo: kündžii, revitteli, buito suaw minul hänen kel’e püzüö". Diad’oilleh vie andua kuldua žiäli, a paimoi zavodii randah kaivua hawdua. Häi smeknii, što täs on tukku kuldua väl’l’älleh. A diad’oi vie tüöndi ül’en suwren hevon, sanoi: "Mengiä oppiat lädä hebuo kandua: voinnow tädä hebua kandua, äskin pidäw andua šliäppü kuldua". A paimoi sanoi: "Opis sinä ennepäi kandua, siit äski minä kannan". Vedehiežen poigu otti hevon sel’gäh i odva vai kikittäw, gor’an kel’e puolei. "Oi tüö, kehnon vägevät! Minä tämän hevon kannan jalloin keskis!" Paimoi hüppiäw hevole sel’gäh, vičal hebuo rapsuaw, hebo l’ähtöw juoksemah, a paimoi sel’l’äs pajattaw da vie vedehiežen poigua kičittäw da sanow: "Nenga pidäw kandua, a ei sinun jüttüöh rähkeksen kele". [Lapset, kudamat kuwnellah, nagrua räketetäh]. Siid vedehiežen poigu l’ähti järil’l’eh, a paimoi kaivoi havvan vägi tobjan. Šliäpän pohjah luadii lowkon i pani havvale piäl’e tävvelleh šliäpän. Vedehiežen poigu tuaw huavon kuldua, kuadaw šliäppäh, kullat hawdah uijitah, a šliäppäh jäi vai vähäine rewnoile. Meni uvvessah died’oih luo ližiä kuldua tuomah. A diedoi sanow: "Viägo äijü pidäw?" A häi sanow: "Ei roinnuh ni pohjan peittüö". Häi otti toižen huavon kuldua i kuadoi šliäppäh. Konzu kuadoi šliäppäh, siä hawdu täwdüi, a šliäppü jäi vajuakse, šliäppü jäi tühjü, nenga sanua. Meni viä kerran died’oih luo, siä jo toi vaiku stawččažen i kuadoi šliäppäh: vai rodih puoli šliäppiä. Siit rubei paimoile pokoroimaheze: "Enämbiä kuldua ei diännut, vai üksi diad’oin remenin lappu kuldaine". Sit paimoi sanow: "Meččü teidü ottakkah jäl’gimäi! El’iät huolettah! Enämbiä en minä teidü koske". I sih kežäh paimoi paimenduksen loppi. (Kuijo viä oliš sie dopol’nitel’no sanuo). Paimoi revol’uciessah torguičči, a revol’ucies šibittih iäre. Hänen d’engat loppiettihes. Vot i vs’o.

12 марта 2018 в 15:14 Нина Шибанова

• изменил(а) текст перевода
  В одном озёрном крае был пастух. Коров он отпустил на берег озера. У пастуха оборвалась подвязка с лаптя. Он стал плести подвязку. Пришёл сын водяного к пастуху и спрашивает: «Что, братец, делаешь?» «Я плету верёвочку». А он спрашивает: «А для чего плетёшь верёвочку?» «А плету для того, – говорит, – это озеро высушу (‘соберу в складку’), а водяных повешу». А он говорит: «Не делай этого, бери что только хочешь». Он запросил: «Дайте полную шляпу золота, тогда не повешу». Сын водяного сказал: «Подожди, схожу к дедушке, спрошу у деда». Когда пришёл к дедушке, сказал: «Ой, дедушка, у нас сейчас беда (‘на шее’). Там на берегу мужик плетёт верёвочку, наше озеро высушит, а нас всех повесит». А дедушка спрашивает у него: «Большой ли мужик?» Ну, а он говорит: «Мужик небольшой, но очень бойкий». А дедушка говорит: «А раз такой бойкий, идите попробуйте бежать наперегонки. Если он cможет оставить тебя позади, только тогда дадим шляпу золота». Пришёл к пастуху сын водяного и сказал: «Братец, давай попробуем бежать наперегонки, который» обгонит (‘сумеет оставить’), тому и полная шляпа золота». А пастух отвернул голову в сторону и сплюнул на землю: «Эх ты, замарашка (‘куль с навозом’), я с тобой и мараться не буду, всё равно тебе за мною не угнаться!». (А пастух утром заметил на овсяном поле зайца). Он говорит: «Иди, попробуй тут с моим младшим братом бежать наперегонки, если cможешь состязаться с ним, лишь тогда пробуй со мной». «А как зовут твоего брата?» А пастух говорит: «Иди к овсяному полю и палкой стукни по изгороди и крикни: “Пошли, Яков, наперегонки!”». Сын водяного стукнул палкой по изгороди и крикнул: «Пошли, Яков, наперегонки!» Только он и видел, как промелькнул Яшка! Сын водяного тут и остался стоять. Пришёл обратно к пастуху, говорит: «Не подождал брат твой, когда отправиться наперегонки, не успел я и стукнуть, как он побежал (‘только и видел’)». А пастух говорит: «Раз не можешь с ним состязаться, так нечего и начинать! Его хоть увидел, а меня бы даже не увидел». Снова пошёл водяной к дедушке и сказал: «Дедушка, нельзя удержаться за ним, надо дать шляпу золота. Он со мной даже не стал бежать, я пробовал бежать с его младшим братом. Брат был очень маленький, ноги кривые, уши длинные, но и с тем я не мог состязаться, лишь видел, как он промелькнул». Дедушка его сказал: «Идите попробуйте побороться!» (Дедушка передал ему свои силы). Пришёл сын водяного к пастуху и говорит: «Давай, братец, попробуем теперь бороться». Он второй раз сплюнул и говорит: «Лучше уж отвяжись от меня, лукошко из-под золы, отдай полную шляпу золота, а то несдобровать!» А сын водяного всё предлагает бороться, а у пастуха в то лето медведь задрал корову. Пастух сказал: «Иди, попробуй с моим средним братом бороться, только потом приходи со мной». А он спрашивает у пастуха: «А где он?». А пастух сказал: «Тут он, на берегу озера, на небольшом мысу мой братец, шкуру снимает». Он опять спрашивает: «Как его зовут?». Пастух учит его: «Иди, как увидишь его, ткни большим пальцем в бок и скажи: “Давай, Яшка, бороться!”» Он как пришёл, ткнул большим пальцем в бок и сказал: «Давай, Яшка, бороться!». Яша как встал, сплюнул [себе на лапы], схватил его и давай его по лесу волочить! Еле-еле с горем пополам водяной освободился из его лап. Пришёл обратно к пастуху, весь в царапинах, оборванный, и говорит: «Ой, какой дурной характер у твоего брата, я еле в живых остался!». А пастух говорит: «Я бы и в живых не оставил тебя, тут бы прикончил». Опять пошёл к дедушке сын водяного, плачет и говорит: «Всегда ты мне велишь идти туда, куда не надо, смотри: поцарапал, оборвал, будто мне под силу справиться с ним». Дедушке ещё жаль отдавать золото, а пастух начал на берегу рыть яму. Он смекнул, что золото можно ссыпать в яму. А дедушка дал водяному очень большую лошадь, сказал: «Идите, попробуйте нести на себе эту лошадь: если может нести эту лошадь, тогда уж придётся дать полную шляпу золота». А пастух сказал: «Попробуй-ка сначала ты нести, а потом я понесу». Сын водяного взял лошадь на спину и еле-еле, с горем пополам тащится. «Эх вы, силачи чертовы! Я эту лошадь понесу меж ног!». Пастух прыгнул на лошадь, хлестнул вицей лошадь, лошадь побежала, а пастух едет верхом и поёт, да ещё дразнит сына водяного: «Так надо нести лошадь, а не как ты нёс, с кряхтением». [Дети, слушающие сказку, смеются звонко). Затем сын водяного пошёл обратно, а пастух вырыл яму порядочную. На дне шляпы сделал дыру и положил шляпу на яму дном книзу. Сын водяного приносит мешок золота, высыпает в шляпу, золото через дыру уходит в яму, а в шляпе осталось лишь немного по краям. Пошёл обратно к дедушке за золотом. А дедушка говорит: «Много ли ещё надо?». А он говорит: «Даже на донышко шляпы не хватило». Он взял второй мешок золота и высыпал в шляпу. Когда он высыпал в шляпу, яма там наполнилась, а шляпа опять пустая, так сказать. Ещё раз сходил к дедушке, принёс оттуда лишь мисочку и высыпал в шляпу: шляпа наполнилась лишь до половины. Затем стал умолять пастуха: «Нет больше золота, осталась лишь одна золотая пряжка от дедушкиного ремня». Пастух сказал: «Черт вас побрал бы напоследок! Живите спокойно! Я вас больше не трону». И с этого лета пастух перестал пасти стадо. Что бы тут ещё прибавить (‘как бы там ещё дополнительно сказать’). Пастух до революции торговал, а во время революции сшибли его. У него деньги кончились. Вот и всё.

12 марта 2018 в 15:13 Нина Шибанова

• изменил(а) текст перевода
  В одном озёрном крае был пастух. Коров он отпустил на берег озера. У пастуха оборвалась подвязка с лаптя. Он стал плести подвязку. Пришёл сын водяного к пастуху и спрашивает: «Что, братец, делаешь?» «Я плету верёвочку». А он спрашивает: «А для чего плетёшь верёвочку?» «А плету для того, – говорит, – это озеро высушу (‘соберу в складку’), а водяных повешу». А он говорит: «Не делай этого, бери что только хочешь». Он запросил: «Дайте полную шляпу золота, тогда не повешу». Сын водяного сказал: «Подожди, схожу к дедушке, спрошу у деда». Когда пришёл к дедушке, сказал: «Ой, дедушка, у нас сейчас беда (‘на шее’). Там на берегу мужик плетёт верёвочку, наше озеро высушит, а нас всех повесит». А дедушка спрашивает у него: «Большой ли мужик?» Ну, а он говорит: «Мужик небольшой, но очень бойкий». А дедушка говорит: «А раз такой бойкий, идите попробуйте бежать наперегонки. Если он cможет оставить тебя позади, только тогда дадим шляпу золота». Пришёл к пастуху сын водяного и сказал: «Братец, давай попробуем бежать наперегонки, который» обгонит (‘сумеет оставить’), тому и полная шляпа золота». А пастух отвернул голову в сторону и сплюнул на землю: «Эх ты, замарашка (‘куль с навозом’), я с тобой и мараться не буду, всё равно тебе за мною не угнаться!». (А пастух утром заметил на овсяном поле зайца). Он говорит: «Иди, попробуй тут с моим младшим братом бежать наперегонки, если cможешь состязаться с ним, лишь тогда пробуй со мной». «А как зовут твоего брата?» А пастух говорит: «Иди к овсяному полю и палкой стукни по изгороди и крикни: “Пошли, Яков, наперегонки!”» Сын водяного стукнул палкой по изгороди и крикнул: «Пошли, Яков, наперегонки!» Только он и видел, как промелькнул Яшка! Сын водяного тут и остался стоять. Пришёл обратно к пастуху, говорит: «Не подождал брат твой, когда отправиться наперегонки, не успел я и стукнуть, как он побежал (‘только и видел’)». А пастух говорит: «Раз не можешь с ним состязаться, так нечего и начинать! Его хоть увидел, а меня бы даже не увидел». Снова пошёл водяной к дедушке и сказал: «Дедушка, нельзя удержаться за ним, надо дать шляпу золота. Он со мной даже не стал бежать, я пробовал бежать с его младшим братом. Брат был очень маленький, ноги кривые, уши длинные, но и с тем я не мог состязаться, лишь видел, как он промелькнул». Дедушка его сказал: «Идите попробуйте побороться!» (Дедушка передал ему свои силы). Пришёл сын водяного к пастуху и говорит: «Давай, братец, попробуем теперь бороться». Он второй раз сплюнул и говорит: «Лучше уж отвяжись от меня, лукошко из-под золы, отдай полную шляпу золота, а то несдобровать!» А сын водяного всё предлагает бороться, а у пастуха в то лето медведь задрал корову. Пастух сказал: «Иди, попробуй с моим средним братом бороться, только потом приходи со мной». А он спрашивает у пастуха: «А где он?». А пастух сказал: «Тут он, на берегу озера, на небольшом мысу мой братец, шкуру снимает». Он опять спрашивает: «Как его зовут?». Пастух учит его: «Иди, как увидишь его, ткни большим пальцем в бок и скажи: “Давай, Яшка, бороться!”» Он как пришёл, ткнул большим пальцем в бок и сказал: «Давай, Яшка, бороться!». Яша как встал, сплюнул [себе на лапы], схватил его и давай его по лесу волочить! Еле-еле с горем пополам водяной освободился из его лап. Пришёл обратно к пастуху, весь в царапинах, оборванный, и говорит: «Ой, какой дурной характер у твоего брата, я еле в живых остался!». А пастух говорит: «Я бы и в живых не оставил тебя, тут бы прикончил». Опять пошёл к дедушке сын водяного, плачет и говорит: «Всегда ты мне велишь идти туда, куда не надо, смотри: поцарапал, оборвал, будто мне под силу справиться с ним». Дедушке ещё жаль отдавать золото, а пастух начал на берегу рыть яму. Он смекнул, что золото можно ссыпать в яму. А дедушка дал водяному очень большую лошадь, сказал: «Идите, попробуйте нести на себе эту лошадь: если может нести эту лошадь, тогда уж придётся дать полную шляпу золота». А пастух сказал: «Попробуй-ка сначала ты нести, а потом я понесу». Сын водяного взял лошадь на спину и еле-еле, с горем пополам тащится. «Эх вы, силачи чертовы! Я эту лошадь понесу меж ног!». Пастух прыгнул на лошадь, хлестнул вицей лошадь, лошадь побежала, а пастух едет верхом и поёт, да ещё дразнит сына водяного: «Так надо нести лошадь, а не как ты нёс, с кряхтением». [Дети, слушающие сказку, смеются звонко). Затем сын водяного пошёл обратно, а пастух вырыл яму порядочную. На дне шляпы сделал дыру и положил шляпу на яму дном книзу. Сын водяного приносит мешок золота, высыпает в шляпу, золото через дыру уходит в яму, а в шляпе осталось лишь немного по краям. Пошёл обратно к дедушке за золотом. А дедушка говорит: «Много ли ещё надо?». А он говорит: «Даже на донышко шляпы не хватило». Он взял второй мешок золота и высыпал в шляпу. Когда он высыпал в шляпу, яма там наполнилась, а шляпа опять пустая, так сказать. Ещё раз сходил к дедушке, принёс оттуда лишь мисочку и высыпал в шляпу: шляпа наполнилась лишь до половины. Затем стал умолять пастуха: «Нет больше золота, осталась лишь одна золотая пряжка от дедушкиного ремня». Пастух сказал: «Черт вас побрал бы напоследок! Живите спокойно! Я вас больше не трону». И с этого лета пастух перестал пасти стадо. Что бы тут ещё прибавить (‘как бы там ещё дополнительно сказать’). Пастух до революции торговал, а во время революции сшибли его. У него деньги кончились. Вот и всё.

12 марта 2018 в 15:12 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Ühtes järvisijas oli paimoi. L’ehmät tüöndi järvirannale. paimoil katkei virzus paglu. Häi rubei pl’ettimäh paglua. Tuli vedehiežen poigu paimoillua i küzüw: "Midä, veikoi, ruat?" "Minä pl’etin nuaraštu". A häi küzüw: "Miksebo nuoražen pl’etit?" "A pl’etin, – sanow, – sikse: tämän järven rupitan, a vedehiežet riputan". A häi sanow: "Älä tädä rua, ota mi tahto". Häi pakičči: "Anduat šliappü täwz kuldua, siit en riputa". Vedehiežen poigu sanoi: "Vuota, kävün diad’oin lua. Küzün, küzün diad’oil". Konzu meni diad’oin lua, sanoi: «Oi, diad’oi, meil on nügöi beda kaglas. Tuas on rannal mužikku, pl’ettiw nuoraštu, meijän järven rupittaw, a meidü kaikkii riputtaw». A diad’oi küzüw hänel: "Ongo suwri mies?". Nu a häi sanow: "Mies suwri ewlo, no ül’en on boikoi". A diad’oi sanoi: «Ku on moine boikoi, mengiät oppiat kiištah juosta. Voinnowgu jättiä sinuw juostol, siit äski annammo šliäpän kuldua". Tuli paimoilluo vedehiežen brihačču i sanoi: "Veikoi, davai opimmo kiištai juosta, kudai voinnemmo jättiä – sil’l’e i šliäppü kuldua". A paimoi piän kiändi bokkahpäi i muah sülgi: "Oih, sinä höšt’ökul’ä, minä sinun kel’e en rubie ni maraimaheze, üksikai sinä minus püzü et!" (A paimoi nägi kagrupaikas jänöin huondeksel). Sanow: "Mene opi tuas minun nuoremban vel’l’en kel’e juosta kiištah: voinnet püzüö, äski rubie minun kel’e". "Mibo hänel on nimi, vel’l’el’l’es?" A paimoi sanow: "Mene kagrupaikallua i aidua klokkua savakol i kirgua: "L’äkkä, Juakoi, kiištah!"" Vedehiežen poigu ku klokkai aidua vaste savakol da ku kirgai: "Pošol, Juakoi, kiistah". Häi sen vai nägi, ku huškahtiiheze! Vedehiežen poigu jäi sih seižomah. Tuli järil’l’eh paimoillua, sanow: "Ei tai vel’l’es vuattanut kiištah l’ähtijes, ehtiin klokata, ga sen vai näingi". A paimoi sanoi: "Raz et kestä, ga ewlo ni midä l’ähtie! Hänen hot’ näit, a minuw ni nähnüš et". Uvvessah meni diad’oillua i sanoi: "Diad’oi, ei sua püzüä, pidäw andua šliäppü kuldua. Häi minun kel’e ni ruvennuh ei juaksemah, a opiin juosta hänen nuoremban vel’l’en kel’e. No i vel’l’eh oli ülen pikkaraine, jallat viäräčüt, korvat pitkät i sen kel’e en voinnut püzüä, vain sen näin, što huškahtiiheze". Diad’oih sanoi: "Mengiä oppiat borčah". Diad’oi andoi hänele iččeh väit. Tuli vedehiežen poigu paimoillua i sanow: "Davai, veikoi, opimmo nügöi borčah". Häi toižen kerran sülgi i sanow: "Mugai ole sinä minus päivilleh, tuhkukomšu, davai šliäppü kuldua, eiga ei roi hüviä!" A vedehiežen poigu ainos pürrittäw borčah, a paimoil sen kezän oli kondii sordanuh l’ehman. Paimoi sanoi: "Mene opi minun keskimäižen vel’l’en kel’e kižata borčah, äski tule minun kele". A häi paimoil küzüw: "Kuzbo häi on?" A paimoi sanoi: "Tuas on järvirannas, niamakol minun veikoi mahua nül’göw". Häi müös küzüw: "Mibo on hänel nimi?" Paimoi n’evvow hänele: "Mene, vaigu näit hänen i peigoil bokkah ähkia i sano: "Davai, Jaška, borčah!"" Konzu ku häi meni, ähkäi peigoil bokkah i sanoi: "Davai, Jaška, borčah!" Jaša ku nowzi, sl’öttäi, tabai hänen, davai händü korbie müö voloččimah! Odva gor’an kele häi piäzi hänel käzis. Tuli järil’l’eh paimoillua, kündžiteksis, reviteksis i sanow: "Oi, miittuine on sinun velli pahatabaine, odva piäziin hengih". A paimoi sanow: "Minä ni hengih jättänüš en, siih tappanužin". Häi müös meni diad’oih luo, vedehiežen poigu, itkun kel’e i sanow: "Ainos sinä minuw käsket kunne pie ei, kačo: kündžii, revitteli, buito suaw minul hänen kel’e püzüö". Diad’oilleh vie andua kuldua žiäli, a paimoi zavodii randah kaivua hawdua. Häi smeknii, što täs on tukku kuldua väl’l’älleh. A diad’oi vie tüöndi ül’en suwren hevon, sanoi: "Mengiä oppiat lädä hebuo kandua: voinnow tädä hebua kandua, äskin pidäw andua šliäppü kuldua". A paimoi sanoi: "Opis sinä ennepäi kandua, siit äski minä kannan". Vedehiežen poigu otti hevon sel’gäh i odva vai kikittäw, gor’an kel’e puolei. "Oi tüö, kehnon vägevät! Minä tämän hevon kannan jalloin keskis!" Paimoi hüppiäw hevole sel’gäh, vičal hebuo rapsuaw, hebo l’ähtöw juoksemah, a paimoi sel’l’äs pajattaw da vie vedehiežen poigua kičittäw da sanow: "Nenga pidäw kandua, a ei sinun jüttüöh rähkeksen kele". [Lapset, kudamat kuwnellah, nagrua räketetäh]. Siid vedehiežen poigu l’ähti järil’l’eh, a paimoi kaivoi havvan vägi tobjan. Šliäpän pohjah luadii lowkon i pani havvale piäl’e tävvelleh šliäpän. Vedehiežen poigu tuaw huavon kuldua, kuadaw šliäppäh, kullat hawdah uijitah, a šliäppäh jäi vai vähäine rewnoile. Meni uvvessah died’oih luo ližiä kuldua tuomah. A diedoi sanow: "Viägo äijü pidäw?" A häi sanow: "Ei roinnuh ni pohjan peittüö". Häi otti toižen huavon kuldua i kuadoi šliäppäh. Konzu kuadoi šliäppäh, siä hawdu täwdüi, a šliäppü jäi vajuakse, šliäppü jäi tühjü, nenga sanua. Meni viä kerran died’oih luo, siä jo toi vaiku stawččažen i kuadoi šliäppäh: vai rodih puoli šliäppiä. Siit rubei paimoile pokoroimaheze: "Enämbiä kuldua ei diännut, vai üksi diad’oin remenin lappu kuldaine". Sit paimoi sanow: "Meččü teidü ottakkah jäl’gimäi! El’iät huolettah! Enämbiä en minä teidü koske". I sih kežäh paimoi paimenduksen loppi. (Kuijo viä oliš sie dopol’nitel’no sanuo). Paimoi revol’uciessah torguičči, a revol’ucies šibittih iäre. Hänen d’engat loppiettihes. Vot i vs’o.

12 марта 2018 в 15:11 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Ühtes järvisijas oli paimoi. L’ehmät tüöndi järvirannale. paimoil katkei virzus paglu. Häi rubei pl’ettimäh paglua. Tuli vedehiežen poigu paimoillua i küzüw: "Midä, veikoi, ruat?" "Minä pl’etin nuaraštu". A häi küzüw: "Miksebo nuoražen pl’etit?" "A pl’etin, – sanow, – sikse: tämän järven rupitan, a vedehiežet riputan". A häi sanow: "Älä tädä rua, ota mi tahto". Häi pakičči: "Anduat šliappü täwz kuldua, siit en riputa". Vedehiežen poigu sanoi: "Vuota, kävün diad’oin lua. Küzün diad’oil". Konzu meni diad’oin lua, sanoi: «Oi, diad’oi, meil on nügöi beda kaglas. Tuas on rannal mužikku, pl’ettiw nuoraštu, meijän järven rupittaw, a meidü kaikkii riputtaw». A diad’oi küzüw hänel: "Ongo suwri mies?". Nu a häi sanow: "Mies suwri ewlo, no ül’en on boikoi". A diad’oi sanoi: «Ku on moine boikoi, mengiät oppiat kiištah juosta. Voinnowgu jättiä sinuw juostol, siit äski annammo šliäpän kuldua". Tuli paimoilluo vedehiežen brihačču i sanoi: "Veikoi, davai opimmo kiištai juosta, kudai voinnemmo jättiä – sil’l’e i šliäppü kuldua". A paimoi piän kiändi bokkahpäi i muah sülgi: "Oih, sinä höšt’ökul’ä, minä sinun kel’e en rubie ni maraimaheze, üksikai sinä minus püzü et!" (A paimoi nägi kagrupaikas jänöin huondeksel). Sanow: "Mene opi tuas minun nuoremban vel’l’en kel’e juosta kiištah: voinnet püzüö, äski rubie minun kel’e". "Mibo hänel on nimi, vel’l’el’l’es?" A paimoi sanow: "Mene kagrupaikallua i aidua klokkua savakol i kirgua: "L’äkkä, Juakoi, kiištah!"" Vedehiežen poigu ku klokkai aidua vaste savakol da ku kirgai: "Pošol, Juakoi, kiistah". Häi sen vai nägi, ku huškahtiiheze! Vedehiežen poigu jäi sih seižomah. Tuli järil’l’eh paimoillua, sanow: "Ei tai vel’l’es vuattanut kiištah l’ähtijes, ehtiin klokata, ga sen vai näingi". A paimoi sanoi: "Raz et kestä, ga ewlo ni midä l’ähtie! Hänen hot’ näit, a minuw ni nähnüš et". Uvvessah meni diad’oillua i sanoi: "Diad’oi, ei sua püzüä, pidäw andua šliäppü kuldua. Häi minun kel’e ni ruvennuh ei juaksemah, a opiin juosta hänen nuoremban vel’l’en kel’e. No i vel’l’eh oli ülen pikkaraine, jallat viäräčüt, korvat pitkät i sen kel’e en voinnut püzüä, vain sen näin, što huškahtiiheze". Diad’oih sanoi: "Mengiä oppiat borčah". Diad’oi andoi hänele iččeh väit. Tuli vedehiežen poigu paimoillua i sanow: "Davai, veikoi, opimmo nügöi borčah". Häi toižen kerran sülgi i sanow: "Mugai ole sinä minus päivilleh, tuhkukomšu, davai šliäppü kuldua, eiga ei roi hüviä!" A vedehiežen poigu ainos pürrittäw borčah, a paimoil sen kezän oli kondii sordanuh l’ehman. Paimoi sanoi: "Mene opi minun keskimäižen vel’l’en kel’e kižata borčah, äski tule minun kele". A häi paimoil küzüw: "Kuzbo häi on?" A paimoi sanoi: "Tuas on järvirannas, niamakol minun veikoi mahua nül’göw". Häi müös küzüw: "Mibo on hänel nimi?" Paimoi n’evvow hänele: "Mene, vaigu näit hänen i peigoil bokkah ähkia i sano: "Davai, Jaška, borčah!"" Konzu ku häi meni, ähkäi peigoil bokkah i sanoi: "Davai, Jaška, borčah!" Jaša ku nowzi, sl’öttäi, tabai hänen, davai händü korbie müö voloččimah! Odva gor’an kele häi piäzi hänel käzis. Tuli järil’l’eh paimoillua, kündžiteksis, reviteksis i sanow: "Oi, miittuine on sinun velli pahatabaine, odva piäziin hengih". A paimoi sanow: "Minä ni hengih jättänüš en, siih tappanužin". Häi müös meni diad’oih luo, vedehiežen poigu, itkun kel’e i sanow: "Ainos sinä minuw käsket kunne pie ei, kačo: kündžii, revitteli, buito suaw minul hänen kel’e püzüö". Diad’oilleh vie andua kuldua žiäli, a paimoi zavodii randah kaivua hawdua. Häi smeknii, što täs on tukku kuldua väl’l’älleh. A diad’oi vie tüöndi ül’en suwren hevon, sanoi: "Mengiä oppiat lädä hebuo kandua: voinnow tädä hebua kandua, äskin pidäw andua šliäppü kuldua". A paimoi sanoi: "Opis sinä ennepäi kandua, siit äski minä kannan". Vedehiežen poigu otti hevon sel’gäh i odva vai kikittäw, gor’an kel’e puolei. "Oi tüö, kehnon vägevät! Minä tämän hevon kannan jalloin keskis!" Paimoi hüppiäw hevole sel’gäh, vičal hebuo rapsuaw, hebo l’ähtöw juoksemah, a paimoi sel’l’äs pajattaw da vie vedehiežen poigua kičittäw da sanow: "Nenga pidäw kandua, a ei sinun jüttüöh rähkeksen kele". [Lapset, kudamat kuwnellah, nagrua räketetäh]. Siid vedehiežen poigu l’ähti järil’l’eh, a paimoi kaivoi havvan vägi tobjan. Šliäpän pohjah luadii lowkon i pani havvale piäl’e tävvelleh šliäpän. Vedehiežen poigu tuaw huavon kuldua, kuadaw šliäppäh, kullat hawdah uijitah, a šliäppäh jäi vai vähäine rewnoile. Meni uvvessah died’oih luo ližiä kuldua tuomah. A diedoi sanow: "Viägo äijü pidäw?" A häi sanow: "Ei roinnuh ni pohjan peittüö". Häi otti toižen huavon kuldua i kuadoi šliäppäh. Konzu kuadoi šliäppäh, siä hawdu täwdüi, a šliäppü jäi vajuakse, šliäppü jäi tühjü, nenga sanua. Meni viä kerran died’oih luo, siä jo toi vaiku stawččažen i kuadoi šliäppäh: vai rodih puoli šliäppiä. Siit rubei paimoile pokoroimaheze: "Enämbiä kuldua ei diännut, vai üksi diad’oin remenin lappu kuldaine". Sit paimoi sanow: "Meččü teidü ottakkah jäl’gimäi! El’iät huolettah! Enämbiä en minä teidü koske". I sih kežäh paimoi paimenduksen loppi. (Kuijo viä oliš sie dopol’nitel’no sanuo). Paimoi revol’uciessah torguičči, a revol’ucies šibittih iäre. Hänen d’engat loppiettihes. Vot i vs’o.

12 марта 2018 в 15:11 Нина Шибанова

• создал(а) текст
• создал(а) перевод текста