VepKar :: Texts

Texts

Return to list | edit | delete | Create a new | history | Statistics | ? Help

Eliba uk da mamš (sarn)

Eliba uk da mamš (sarn)

Veps
Southern Veps
Eliba uk da mamš.

Kondi zavodi heidenost käädä.

Kerdan ehtaa uk da mamš ištuiba, ištuiba i sit pan’he.

Pan’he i magatas.

Zavodiba uindooda, kulišt’paken-se värain taga stukičese.

Män’ba avaidamha.

«Ken sigä?». – «».

– «A ken ?». – «Ka ».

He kulišt’pa, što kondi. He varagaas’pa molombad.

Hän stukučiškaaz’, i he kaik sijad tuges’pa.

Hän stukičhe, stukičhe, sadaze ii sa.

Sid basib: «Etai avaida ka pertin’-gi teiden kändän i teid' sen».

Mamš joks’ pert’he i basib ukole: «Ukoine, minak me tegeškandomai-se, kondi meid seb».

– «Ka ankam hälle min'-n’i».

– «Ka min’ me andamai?».

– «Ka ankam hot’ hälle kanaine».

– «Ankam».

– «Mäne, mamš, anda kanaine».

Mamš joks’, kanaižen tači kond’jale.

Kondi män’.

He pan’he i uinos’pa.

Homencoo noos’pa. Päivän eliba.

Ehtaa mest pan’hežoo.

Kulišt’pamest stukičese, mäniba avaidamha ka mest kondi.

Mamš joks’: «Uk, mest kondi, basib, sen teid’, etaa anda mida-ni ka».


– «Ka minak me andamai-se?».

– «Ka mäne, mamš, tači hälle busine».

Mamš joksi. Tači busižen hälle.

Kondi män’.

He mest uinos’pa.

Toižoo ehtaa mest tul’ nece kondi i mest ningaže stukičese.

Uk basib: «Minak me andamai-se?».

– «Ka ankam vazaine».

Tačiba vazaižen.

Kondi män’ vazaštmu.

He pan’he i uinos’pa.

Toižoo ehtaa mest tul’ kondi i mest pakičob.

«Minak me andamai?».

– «Ka ankam jo lehmaine».

Andet’he lehman.

Sid mest tul’ toižoo ehtaa kondi, he andoiba hebon. Sid ištuba i gor’uiba: «Minak me homen ehtaa andamai, ku kaiken živatan andlimai, enamb antta homen ii mida, tulob ka seb».

Homencoo noos’pa, gor’uiba: «Tämbäi tol’ko meil’ ehthassai elo».

Uk basibgi: «Davai pletimai puzun tobnemban da riputamai laghe puzun da hutimoi neche puzhu».

Uk särahthid sai, puzun ani suren, kaatken, pleti i necen puzun riput’ laghe.


Varastaba ehtan.

Sid eht tul’.

Uk da mamš pan’h’e.

Kondi mest tul’ i stukitaaze, stukitaaze. Jäl’gmää joks’ mamš avaidamha ka antta ii mida.

Joks’ uk, basib: «Minak me nigut’ tegomai?

Sadaižem puzhu?».

– «Sadaižem».

Libuiba läaačhha i seinamu libuiba, libuiba, saihe ka puzu-se ihtele mehele tol’ko, kahtele ii kut puzhu sadaze.

Nu uk puzhu saihe i ištub puzus sigä.

A mamš pertiš joksendab: «Voi, ukoine, mindai nigut’ seb.

Voi, voi, ukoine, kunak nigut’?».

– «Ištte päčhe pigemba, ika sab».

Kondi zaloškad mureez’, jo astub pertaačes, a mamš pigemba päčhe saihe, päčilaadaa tugez’he da sigä ištub päčiš.

Kondi tul’, kaikjaa horomoiš eči, nimiš i voi löuta ni ukod, ni mamšid’.

Laačha libui, sada i voilend nečida ukod.

Lähteškaaz’ jo irdha, a mamš ii voilend proterpta i päčiš ku riktä da riktä.

Kondi vernihe da päčilaadan avaiž da mamšin vei ka tol’ko uk i nägi.

Uk jäi iks’näze i kol’.

Жили старик со старухой (Сказка)

Russian
Жили старик и старуха.

Медведь начал к ним ходить.


Однажды вечером старик и старуха сидели, сидели и потом легли спать.


Легли и спят.


Начали засыпать, услышаликто-то за дверью стучится.


Пошли открывать.


«Кто там?».
– «Я».

– «А кто ты?».
– «Да я».

Они услышали, что это медведь.
Испугались оба.

Он [медведь] начал стучать, и они все двери (\'места\') заперли.


Он стучался, стучался, попасть не может.


Потом говорит: «Не откроете, так я и вашу избу переверну, и вас съем».


Старуха прибежала в избу и говорит старику: «Старичок, что же мы будем делать-то, медведь нас съест».


– «Дадим ему что-нибудь».


– «А что мы дадим?».


– «Да дадим ему хоть курочку».


– «Дадим».


– «Иди, старуха, дай курочку».


Старуха побежала, курочку бросила медведю.


Медведь ушел.


Они легли спять и уснули.


Утром встали. День прожили.

Вечером опять легли спать.


Слышатопять стучится, пошли открыватьопять медведь.


Старуха прибежала: «Старик, опять медведь, говорит, съем вас, если не дадите чего-нибудь».


– «Что же мы дадим-то?


Иди, старуха, брось ему ягненка».


Старуха побежала.
Бросила ему ягненка.

Медведь ушел.


Они опять уснули.


На другой вечер опять пришел этот медведь и опять так же стучится.

Старик говорит: «Что мы дадим-то?».


– «Дадим теленка».


Бросили теленка.


Медведь ушел с теленком.


Они легли и уснули.


На следующий вечер опять пришел медведь и опять просит.

«Что мы дадим?».


– «Да дадим уж коровушку».


Дали корову.


Потом опять пришел на следующий вечер медведь, они дали лошадь. Потом сидят и горюют: «Что мы завтра вечером дадим, когда всю скотину отдали, больше дать завтра нечего, придет, так съест».

Наутро встали, горюют: «Сегодня нам только до вечера жить (\'жизнь\')».

Старик и говорит: «Давай сплетем корзину побольше и повесим к потолку да спрячемся в этой корзине».


Старик раздобыл лучины, сплел очень большую корзину, зыбку, и эту корзину подвесил к потолку.


Ждут вечера.


Потом наступил вечер.


Старик и старуха легли спать.


Медведь опять пришел и [давай] стучаться.
Наконец побежала старуха открывать, а дать нечего.

Прибежал старик, говорит: «Что мы теперь будем делать?


Залезем в корзину?».


– «Залезем».


Забрались на скамейку и по стене поднимались, поднимались, добрались, а корзина-то только на одного человека, вдвоем никак в корзину не залезть.


Ну, старик в корзину забрался и сидит там.


А старуха по избе бегает: «Ой, старичок, меня теперь съест.


Ой, старичок, куда я теперь?».


– «Садись в печь скорей, а то достанет».


Медведь задвижки сломал, уже в сенях идет, а старуха быстрее в печь залезла, заслонкой закрылась и сидит там в печи.

Медведь пришел, по всему дому искал, искал, нигде не мог найти ни старика, ни старухи.

На скамейку поднялся, не мог достать старика.


Начал уже уходить, а старуха не могла утерпеть и в печке как [стала] кашлять да кашлять.


Медведь повернулся да заслонку открыл и старуху унес, только старик и видел.


Старик остался один и умер.