Texts
Return to list
| edit | delete | Create a new
| history
| Statistics
| ? Help
Piippu
Source:
Iro Pekšujeva, Oma mua. № 38, 2018, p. 11
Piippu
Karelian Proper
New written karelian
Oli aika, konša šai kalaštua nuotalla, verkolla ta ken millä halusi.
Meilä Miihkali-nuapurin kera oli yhtehini nuotta: heiltä puolisko ta meiltä toini.
Kerran Miihkali tuli meilä ta šanou Juakko-tiätällä:
– Kyllä on kaunis ta tyyni ilta.
Mujehkarjat ollah näkyy liikkehellä.
Juakko-tiätä oli vaiti, ei nimitä vaštan.
Šiitä Miihkali jatko:
– Ka emmäkö lähe riehittämäh?
– Šitä olen jo ičeki ajatellun, Juakko-tiätä virkko ta kiänty miän puoleh.
– Nyt tytöt pijan töpinäkši.
Iro šoutajakši miula, a šie, Marina, Miihkalin veneheh.
Niin lähettih.
Nuotta kiirehešti veneheh ta šoutamah ruttoseh.
Äkkie Marina karjahti:
– Kaččokkua kun tuola šuuri mujehkarja matkuau!
Myö lisäsimä vauhtie.
Venehet irti toisistah ta kiirehen kautti kiertämäh mujehkarjua nuotan šiämeh.
Venehet yhissettih, väliverkko venehien välih ta tarpomet šoutajilla käteh, a miehet vetämäh nuottua.
Kotvan aikua kuluttuo nuotta oli veneheššä, väliverkko niise, a povi toiseh veneheh mujehtineh.
Puoli kakšikorvaista vakkua tuli niistä.
– Tämäpä oli šualis, šano Juakko-tiätä ta rupesi eččimäh piippuo.
Hiän kopeloičči kaikki kormanot, ečči veneheštä ta murisi:
– No piruko šen piipun vei!
A meitä nakrattau, emmäkä voi šanuo, missä piippu on.
Lopulta Miihkali nakrahti ta šano:
– Mitä šie ärjyt, vet šuuššaš on piippu!