ВепКар :: Тексты

Тексты

Вернуться к списку | редактировать | удалить | Создать новый | История изменений | Статистика | ? Помощь

Irina Nikitas. Kut kaži varjoiči pertin, a koir taboiteli hirid

Irina Nikitas

Kut kaži varjoiči pertin, a koir taboiteli hirid

вепсский
Младописьменный вепсский
Eli-oli ühtes küläs kaži. Hän oli lihav da lašk, ei tahtoind enamba taboitelda hirid. Kacub, a koir ei tege nimidä kogonaižen päivän, vaiše öl nutab, a emäg andleb hänele pudrod i luid, i kaik oharatkad. Kadehtiškanzi kaži.
Kerdan ehtal tuli hän koirannoks da sanui:
Sinei om hüvä eläda, sinä nimidä ed tege, a sad sömäd.

Koir sanui vastha:
Nece sinei om hüvä elädasinä magadad lämäs, sindai kaiken silitadas.
Ka vajehtagamoiš!
Kaži hökkähti i mäni koiran kodaha, a koir tuli pertihe. Kaži venub koiran kodas ihastusiš. Voib magata kuverz’ taht, niken ei koske händast, ei kükse sijalpäi. Tuli ö, irdal tegihe vilu. No kažile oli läm’ koiran kodas ičeze karvakahas pövus. Ühtnägoi hän kuleb: ken-se libub päliči aidas. Hän kacuhti kodaspäi i nägišti, miše veraz mez’ ličihe ezitanhale da kaclese, kukitelese.
Nece om vargastai!” el’genzi kaži. Hän furskahtaškanzi tundmatoman ristitun päle, a se ei kacuhtand-ki. Zavodi kaži näukta, no kažin än’t niken ei kulend pertiš. Kažile tegihe opak, hän meletaškanzi, midä tegiži koir. Kaži gurbastihe, lendi karvakahan händan i kut hüppähtab vargastajan päle! A se vaiše potkaiži kažin da muga äjal, miše kaži eskai rambičeškanzi.
Sil aigal kodiš koir joi maidod kažin staucaspäi, kärauzihe čogas päčinno, lämbitelihe da uinzi, kattes nenan händal. No öl händast noustati hil’l’ kabičuz. Koir avaiži sil’mäd, vedouzi nenalmujub hirile! Ka muga i omištub hir’ stolal da hruputab leibän korid. Nece om minun rad” – meleti koir i hüppähti hiren päle.
Stolal seižuiba čaškad, čainik da kattud käzipaikal blöd pirgoidenke. Koir hüppähti stolale, čaškad lanksiba heläiten lavale, händal sordi blödan pirgoidenke, čainik kukerzihe.
A hir’ pageni stolalpäi i peitihe. Koir käraidaškanzi, nutaškanzi pertiš. Ižandan laps’ heraštui ičeze kätkes i värižeškanzi. Emäg tuli:
Lähte tägäpäi, koir!

Hän oti vastan da löškanzi koirad. Emäg küksi händast verajan taga.
Rauk koir joksi irdale da nägišti: ezitanhal om veraz mez’. Nutaškanzi koir, loihe vargastajaha da hambasti alemba sel’gäd muga, miše hän hüppähti üliči aidas i joksi poiš. Koir nuti jäl’ghe da mäni ičeze kodaha, kus oli tün’, i niken ei lönd vastal.
A kaži pördihe pertihe, kus oli ningoine kobu: laps’ kidasti muga, ka niken ei voind händast kel’ta, a kesk lavad keitimpoles ištui hir’ da söi lanktenut pirgad. Hüppähti kaži i kerdalaz lainzi hiren. Jäl’ges hän mäni honusehe, ištuihe da korkotaškanzipajataškanzi ičeze kažin pajoid. Laps’ tüništui, heiti värun i uinzi.
A kaži meleti noldes satatadud lapašt: ”Mikš minä en jänd kodihe?”.