ВепКар :: Тексты

Тексты

Вернуться к списку | редактировать | удалить | Создать новый | История изменений | Статистика | ? Помощь

Kauhulla on šuuret šilmät

Kauhulla on šuuret šilmät

карельский: собственно карельское наречие
Новописьменный севернокарельский
Näin vahnoilla päivilläni ušein juohtuu mieleh monta mukavua juttuo muinosie aikoja muisselleššani. Eryäš mukava tapahuš oli miän kyläššä. Kerron šen nyt toisienki tietoh.
Meijän nuapurina oli Tanilaisen Iivana. Hänellä ei ollun mikänä erikoini, vain aivan karjalaini pereh. Ka oli šiinä poika, kumpani oli kašvan aika šuurekši, a järeltäh oli jiänyn jälkeh ikätoveriloistah. Tämmösie šanottih šilloin älvisköiksi. Pojan nimi oli Puavila. Eryähän kerran hiän juoksi meilä hyvin hätähisenä ta kyšy tuatoltani:
Ort’t’o hoi, oletko šie konšanih nähnyn piruo?

Tuatto kuunteli Puavilan voivotušta ta piätteli:
En mie konšana ole piruo nähnyn.
Oletko še šie nähnyn, kun kyšelet?
Ka olen, kuulehan nyt, Puavila vakuutti ta alko starinoija kun šinä huomenekšena hiän oli lähten hilloh Kirjavaškisen lahteh. Läksin mie hilloh, šouvin lahteh, kun muamo šano, jotta šielä on oikein hyvä hillošuo. Mänin rantah ta vejin venehen. Läksin šuolla. A-voi-voi šitä hillokkuo, ei ole mih jalkua tallata, niin on äijän marjua.
Puavila alko kiirehkaupalla poimie marjoja.
Jo šain puolen ponkavakallista hilluo, vain šelkä niin vaipu, jotta piti heittyä poiminta. Noššan piänika piru aštuu miuta kohti, Puavila kertou ta šilmät piäššä pyörissytäh. Tulipa miula hätä! Mie rantua kohti juokšomah, šinne šuolla jiätih vakka tai hillot. No piäsin kuitenki veneheh, šain airot käsihini, šouvan ta karjun. Kačon, ka še piru lentäy peräššä ta lenti jo lähellä miuta. Mie vielä lujempah karjumah. Šilloin piru kiänty ta läksi jälelläh, Kaunehniemeh päin lentämäh. Mie rissin šilmäni ta huokasin helpotukšešta.
No šiitä tuattoni kyšy häneltä, jotta mimmoni še lentäjä oli.
Ka šillä oli oikein pitkä kakla, pität jalat ta šuuret šiivet.
Tuattoni purškahti nakruh ta piättelöy Puavilalla:
Oho šie, Puavila-hupakko.
Šehän oli kurki. Eihän piru lennä. Etkö šie ole kuullun tämmöistä lauluo, jotta:

Kurkilintu pitkäkoipi
Tuolta tulla toiperoipi.

Hyvin noilla šiärillä
Kahlau šuon uarilla.


Hyvin tuolla n’okalla
Tavoittuapi liejušta
Etonan ta skokunan
Šekä kypšän karpalon.


Puavila kuunteli ta ihmetteli mimmoni kurki on. Ta šiitä šano:
No passipo šiula, Ort’t’o, kun šelitit.
Lähen nyt ta käyn marjani pois šuolta.
Mäne vain ta poimi vakkaš täyvekši. Još niät tuaš kurkie, niin elä varaja. Ei še šilma koše.
No en enämpi varaja, kun tiijän, jotta on lintu, Puavila vaštasi potrašti.
Ta hiän läksi rantah, istuutu veneheh ta mäni šuolla. Mäni ta kohta tuli kotih täyven hillovakan kera. Rauhašša oli poimin, ta vieläpä toi tuatolla täyven staučan hilluo.
Šiih päiväh loputtih Puavilan kauhut. Täh loppu miunki kirjutuš.