Texts
Return to list
| edit | delete | Create a new
| history
| Statistics
| ? Help
Oleg Mošnikov.
Starin
Source:
Verez tullei, 2014, p. 45-46
Oleg Mošnikov
Starin
Veps
New written Veps
Oli nece vai ei olend, voib olda Carin aigan, a voib olda Sovetskijan aigan augotišes, ei minei sudida...
Keza oli lujas läm’ da bohat.
Änižen järvedme ujuškanziba purehlaivad.
Uspenjan päiväle Šoutjärv-külähä, mitte seižub Änižen randal, tuli rahvaz kaikuččes vepsläižes Änižen randan küläspäi.
Tuldihe purehlaivoil, čomiš sädoiš!
Pit’kil stolil oli erazvuitte adivsöm: pirgoid, senid, marjoid, kalad, äjak-se bokalid leibvinad, a muga – jo samogonad-ki äjak tahtoid!
Todeks, jodihe siloi vähän.
Vaiše suril praznikoil.
Humalaižed sil’mäd – tühjad purnud.
Homendehesai kargaitihe da pajatadihe, tuli aig kodihe-ki pörttas.
Letihe purehid...
Susedküläs homaitihe: aniku ei ole üht veneht?
Jestafei da Matvei ei pördnugoiš järvelpäi.
Pördutadihe mužikoid tagaze.
Muga om-ki, kumaidanus veneh čibub aldoil.
A rindal mod alahaks, ristit vauktas paidas čibub.
Matvei...
om kolnu.
A kus-žo om Jestafei?
Mužikad riičiba paidoid i čukauzihe vedhe.
”Löutihe!
Pohjal hän, armaz, venui!
Täs ei ole süvä, metrad koume – ei enamba...”
Mužikad keraziba väged i lendiba händast vedespäi veneheze.
Zavodiba meletada.
”Se, kudamb oli vedel, om kolnu.
A Jestafei – kuspäi tedad.
Vepsläine om.
Nece rahvaz om napern, vahv.
Pidab händast ozutada Malanja-babale.
A sihesai pidab katta pä ruzul, miše mad ei nägiži...
”Tegim kaiken, kut oli sanutud.
Malanja, konz vedouzi kädel ruzun pälpäi, sid’-žo sanui: ”Riheze händast!
Togat vahvemb nor!
Da päčid, päčid lämbitagat!”
Rih’ om sur’ ait, kus jüvid kuivatas.
Rih’ oli täuttud haikaral da savul.
”Sidogat händast balkale jaugad ülähäks, –käskeb külänikoile baboi.
– Pangat ol’ged päčhe da enamba, enamba...
Kaik!
Saupkat trubad!
Kärgat nor kinktemba, a iče mängat rihespäi.
Pangat uks’ saubaha, miše ni üht pilušt ei oliži tullein täht!”...
Mäni aig, mužikad kuleba: midä-se bul’aiži rihes, a sigä iče-ki uptai änt andoi, da völ mittušt!
Eläb!
Hengib!
Joksiba mužikad riheze, savud pästiba, rušiba sebranikad i pästiba valdale.
”Eläb oled, Jestafei!
Naku kut Savu-tatoi vet küksi sinuspäi!
Naku om čud!”
Čud...
Neciš čudokahas azjas minei völ baboi starinoiči, a hänele siloi oli enamb 80 vot.
Sanui, miše ičeze čudokahas kaičendas hänele starinoiči iče eläbzunu – eläb, terveh – völ neidištuses starinoiči.
I kaiken-se hän ani augotišespäi kuli: kut letihe vedespäi, i kut suditihe, i kut pä alahaks riputadihe.
Kuli, da vaiše nimidä ei voind sanuda, kädel kubaita.
A kut noral punotadihe, savud lainahti – sid’-žo il’mestui, vezi läksi hänespäi, ka kidasta, mi om väged!
Naku mitte čud voib olda.
Äjak om völ tundmatont ristitun londuses.
Naku kut voib olda – savul tervehtoitta!
Tedo ei voind abutada, a vepsläižed – tedajad ristitud – völ hristianstvan edes neciš azjoiš teziba i toine toižele andoiba nenid noidtedoid.
Ei üht mest sil svetalpäi pördutadihe!..
Amu nece oli.
Kr’ukansel’ga-külä-ki kadoi.
Baboi koli.
Kadob elospäi eläb vepsän sana.
Kus-se rebini noraine siš elos-olos, Savu-tatas da Vezi-mamas, Man väges da Sures tedos.
I nikut ühtes ei sa sidoda tozistarinad i kuviteldud starinad.
Kändi Irina Sotnikova