Texts
Return to list
| edit | delete | Create a new
| history
| Statistics
| ? Help
Poigad
Source:
Vepsäks kändi Maria Mironova, Kodima. № 11, 2014, p. 8
Poigad
Veps
New written Veps
Tuliba kaivannoks koume našt.
Siriči mäni vanh ukoine, väzui, ištuihe kivele lebaidamhas.
Üks’ naine sanub:
– Minun poig om mugoine vägekaz da udatikaz.
Niken ei voi märitas hänenke vägel.
– A minun poigal om lujas čoma än’.
Nikel ei ole mugomad änt.
– Mikš sinä nimidä ed sanu ičeiž poigan polhe?
– küzuba susedkad.
– Ka midä sanuda?
– andab vastust naine.
– Hänes ei ole nimidä erazvuittušt.
Otiba naižed täuded vädrad vet i läksiba kodihe.
A ukoine läksi heiden taga.
Astuba naižed, seižutasoiš.
Käded oma kibedad, vädriš vezi läikab, sel’gän porotab.
Äkkid koume prihašt jokseba vastha.
Üks’ kändab kukirikkuid, käzil astub – naižed ihastuba hänehe.
Toine pajatab čomal änel – naižed kundleba händast.
A koumanz’ joksi mamannoks, oti hänel jügedad vädrad i kandiši kodihe.
Naižed küzuba ukoižel:
– Nu kutak oma meiden poigad sinei?
– A kus-žo hö oma?
– sanub uk vastha.
– Minä vaiše ühten poigan nägen!