Texts

Return to review | Return to list

Kaži i reboi (sаrn AA 103)

history

July 27, 2017 in 16:37 Нина Шибанова

• changed the text of the translation
  Жил-был мужик в деревне. У этого мужика был уже старый кот. Что делать, очень он пакостит. Этот мужик прогнал кота в лес. Кот в лес шел, шел. Навстречу ему лиса: «Откуда ты идешь?». – «А иду я из чужих стран». – «А как тебя, такого зверя, зовут?». – «Я лесной хозяин. Таково мое имя. Я самый главный над всеми зверями». – «Ну, давай теперь я и ты жить вместе», – говорит лиса коту. – «Давай». Лиса отвела кота в свой дом. Был тут такой ручеек, около ручейка – ель, а под елью лиса и жила. Ну, живут они тут. Лиса ходит по лесу. Идет волк навстречу: «Ну как, кумушка, поживаешь?». – «Живу-то я теперь хорошо. Я теперь замужем (\'женился\') и взяла я себе (\'взят у меня\') начальника, хозяина над всем лесом». – «А как бы мне его, – говорит [волк], – посмотреть?». – «А посмотреть... К нему никак нельзя идти с пустыми руками, он очень злой. Если пойдешь с пустыми руками, не снесешь никакого гостинца, то он у тебя и глаза выкопает и тебя съест. Принеси, – говорит, – барана и с бараном приходи. Вот к этому ручью, мы живем под этой елью». Волку надо постараться. Побежал [он], поймал барана в деревне. На плече принес его в лес, бросил, наготово шкуру содрал. А кот голодный, есть хочет. Кот боится волка, смотрит из-за веток, спрятался. А волк тут на земле сидит. «Как же мне его видеть?». – «Смотри, да только опасайся, а то он тебя съест». Волк-то шевелит ветки лапой, а кот оттуда как прыгнет с рычаньем, волк испугался, да бежать. Волк и убежал. Кот и лиса насели на барана. Ели, ели и опять сидят. Эта лиса опять пошла шляться. Опять по лесу, ходила, ходила, попался навстречу медведь: «Ну как, сестрица, поживаешь?». – «Живу хорошо, я теперь замужем (\'женат\'), взят у меня хороший хозяин. В лесу он самый главный над зверями». – «А как бы его увидеть?». – «А увидеть... ты приходи на это местечко, на эту полянку, к этому ручейку. Мы с ним под елью живем. Только не приходи с пустыми руками, принеси мяса, а то он тебя съест, он очень злой, и глаза выкопает». А медведь что... постарался уже там. Пошел, поймал овцу, принес, положил под елку. Боится медведь кота, а кот боится медведя. Опять этот кот сидит под ветками. Лиса говорит: «Где же ты мой хозяин?» Тот оттуда мяукнул. А медведь-то говорит: «Как же мне его увидеть?». «А ты, – говорит, – посмотри, приподними ветки-то». Медведь к веткам-то притронулся, кот-то испугался да прямо медведю в лицо с испугу и прыгнул. Прыгнул кот, медведь испугался и убежал. Мяса у них накопилось уже две таких больших [туши]. Лиса и кот живут, это мясо вдвоем едят, а волк и медведь и не видели ее мужа. Лиса умеет обманывать. На этом и сказочка кончается. Живут они и мясо едят.

July 27, 2017 in 16:36 Нина Шибанова

• changed the text
  Eli endo mužik derüunäs. Necuu mužikau oli kaži gö vanh. Mida tehda, hän pakostib pahoin’. Nece mužik küks’ kažin' mecha. Kaži mecha astui, astui. Putui reboi vastha: «Kuspäi sina astud?». – «A astun mina verhiš maišpäi». – «A kut siniiž ningimalo zverilo om nimi?». – «Mina olon mechiine ižand. Ningitte miniin’ nimi. Kaikiden zveriden päu mina olon vanhamb». – «Nu, elagam nügüt’ sina da mina ühtes», – reboi pagižeb kažile. – «Elagam». Reboi ičezo kodihe necon kažin’ vii. Oli side ningitte ojäine, ojäižennu sur’ kuz’, a kuzon au-se reboi kaiken eli. Nu elotas side gö. Reboi käub mecame. Putui händikaz vastha: «Nu, kut, kumuška, elad?». – «Elan-se mina hüvin’ nügütte. Mina olon nügüt’ nainu, om ottud minäin’ načal’nik, kaiken mecan päu ižand». – «Nu, a kut-bi miniin’, – saub, – hänt kacauta?». – «A kacauta ka ... hänolo nikut ii sa mända güudgil’ käzil, hän om pahoin’ paha. Gesl’i güudg’au kädou mänod, nimida tomašt, ed ve, ka hän sindaiž kaiken süumadki kaivab dai söb. To, – sanui, – barak, ka barakome tulo. Naku necon ojäižennoks, necon kuzon au mö elam». Händikaz tariž postaraidakse. G’oks’, barakon tabaz’ derüunäs sigau. Mecha uugau toi barakon, tači, rebitöl’ vaumheks nahkan kaiken. A kaži näughiine, söda tahtoib ka. Kaži händikast varaidab, kacub oksid’enaupäi, piitnukse da. A händikas-se side mas ištub. – «Kut-šo, – saub, – hänt tariž nähta-se miniin’». – «Näge da tol’ko opasaide, ika hän sindaiž söb». Händikaz-se lapau ševelib oksadno, kaži sigäupäi hurahtab üräidustme, händikaz toropihe da göksti uidmaha. Händikaz uidi. Kaži barakolo pälo libui da reboi (libui). Söd’he, söd’he da möst išttas. Nece reboi möst läks’ šläbäidamha. Möst mecame käui, käui, putui kondi vastha: «Nu, kut, sizar, elad?». – «Elan hüvin’, mina olon nügüt’ nainu, om minain’ ottud hüvä ižand. Mecas kaikiden zveriden päu hän om vanhamb». – «Ka kut miniin’ hänt tariž nähta?». – «A nähta ka ... tulo naku nečile sijaiželo, nečile nituiželo, necon ojäižennoks. Mö kuzon au häntme elam. Toko tulo ala güudg’au, to midani lihäd, ika hän sindaiž söb, om pahoin’ paha, süumadki kaivab». Nu, kondi mida ... postaraihez gö sig’au. Mäni, tabaz’ lambhan, toi, necen kuzon allo pani, varaidab. Varaidab kondi kažid’, a kaži varaidab kond’g’ad. Möst nece kaži ištub oksiden au. Reboi pagižeb: «Kuššo olod sina ižand minun?» Se sig’aupäi näugahti. A kondi-se sanub: «Kutšo miniin’- nähta?». – «A nähta ka, – sanui, – sina kacauda, oksadno lendauda». Kondi oksad-no lapau kosketab, kaži-se toropiše da pr’amo kond’g’alo modolo hüpähtab-gi toropas-se. Hüpäht’ kaži, kondi toropihe da göks’ti. Hijau gö lihäd sig’au skopihe kaks’ ningišt’ surid’ ... Reboi da kaži elotas da necen lihän södas kahton kes’ken, a kondi da händikaz ii nähnugoi-ki hänon mužikad. Reboi mahtab manit’uuda. Necile i sarnaine-ki vaumičehe. Elotas da lihän södas.

July 27, 2017 in 16:35 Нина Шибанова

• changed the text of the translation
  Жил-был мужик в деревне. У этого мужика был уже старый кот. Что делать, очень он пакостит. Этот мужик прогнал кота в лес. Кот в лес шел, шел. Навстречу ему лиса: «Откуда ты идешь?». – «А иду я из чужих стран». – «А как тебя, такого зверя, зовут?». – «Я лесной хозяин. Таково мое имя. Я самый главный над всеми зверями». – «Ну, давай теперь я и ты жить вместе», – говорит лиса коту. – «Давай». Лиса отвела кота в свой дом. Был тут такой ручеек, около ручейка – ель, а под елью лиса и жила. Ну, живут они тут. Лиса ходит по лесу. Идет волк навстречу: «Ну как, кумушка, поживаешь?». – «Живу-то я теперь хорошо. Я теперь замужем (\'женился\') и взяла я себе (\'взят у меня\') начальника, хозяина над всем лесом». – «А как бы мне его, – говорит [волк], – посмотреть?». – «А посмотреть... К нему никак нельзя идти с пустыми руками, он очень злой. Если пойдешь с пустыми руками, не снесешь никакого гостинца, то он у тебя и глаза выкопает и тебя съест. Принеси, – говорит, – барана и с бараном приходи. Вот к этому ручью, мы живем под этой елью». Волку надо постараться. Побежал [он], поймал барана в деревне. На плече принес его в лес, бросил, наготово шкуру содрал. А кот голодный, есть хочет. Кот боится волка, смотрит из-за веток, спрятался. А волк тут на земле сидит. «Как же мне его видеть?». – «Смотри, да только опасайся, а то он тебя съест». Волк-то шевелит ветки лапой, а кот оттуда как прыгнет с рычаньем, волк испугался, да бежать. Волк и убежал. Кот и лиса насели на барана. Ели, ели и опять сидят. Эта лиса опять пошла шляться. Опять по лесу, ходила, ходила, попался навстречу медведь: «Ну как, сестрица, поживаешь?». – «Живу хорошо, я теперь замужем (\'женат\'), взят у меня хороший хозяин. В лесу он самый главный над зверями». – «А как бы его увидеть?». – «А увидеть... ты приходи на это местечко, на эту полянку, к этому ручейку. Мы с ним под елью живем. Только не приходи с пустыми руками, принеси мяса, а то он тебя съест, он очень злой, и глаза выкопает». А медведь что... постарался уже там, пошел. Пошел, поймал овцу, принес, положил под елку. Боится медведь кота, а кот боится медведя. Опять этот кот сидит под ветками. Лиса говорит: «Где же ты мой хозяин?» Тот оттуда мяукнул. А медведь-то говорит: «Как же мне его увидеть?». «А ты, – говорит, – посмотри, приподними ветки-то». Медведь к веткам-то притронулся, кот-то испугался да прямо медведю в лицо с испугу и прыгнул. Прыгнул кот, медведь испугался и убежал. Мяса у них накопилось уже две таких больших [туши]. Лиса и кот живут, это мясо вдвоем едят, а волк и медведь и не видели ее мужа. Лиса умеет обманывать. На этом и сказочка кончается. Живут они и мясо едят.

July 27, 2017 in 16:34 Нина Шибанова

• changed the text
  Eli endo mužik derüunäs. Necuu mužikau oli kaži gö vanh. Mida tehda, hän pakostib pahoin’. Nece mužik küks’ kažin' mecha. Kaži mecha astui, astui. Putui reboi vastha: «Kuspäi sina astud?». – «A astun mina verhiš maišpäi». – «A kut siniiž ningimalo zverilo om nimi?». – «Mina olon mechiine ižand. Ningitte miniin’ nimi. Kaikiden zveriden päu mina olon vanhamb». – «Nu, elagam nügüt’ sina da mina ühtes», – reboi pagižeb kažile. – «Elagam». Reboi ičezo kodihe necon kažin’ vii. Oli side ningitte ojäine, ojäižennu sur’ kuz’, a kuzon au-se reboi kaiken eli. Nu elotas side gö. Reboi käub mecame. Putui händikaz vastha: «Nu, kut, kumuška, elad?». – «Elan-se mina hüvin’ nügütte. Mina olon nügüt’ nainu, om ottud minäin’ načal’nik, kaiken mecan päu ižand». – «Nu, a kut-bi miniin’, – saub, – hänt kacauta?». – «A kacauta ka ... hänolo nikut ii sa mända güudgil’ käzil, hän om pahoin’ paha. Gesl’i güudg’au kädou mänod, nimida tomašt, ed ve, ka hän sindaiž kaiken süumadki kaivab dai söb. To, – sanui, – barak, ka barakome tulo. Naku necon ojäižennoks, necon kuzon au mö elam». Händikaz tariž postaraidakse. G’oks’, barakon tabaz’ derüunäs sigau. Mecha uugau toi barakon, tači, rebitöl’ vaumheks nahkan kaiken. A kaži näughiine, söda tahtoib ka. Kaži händikast varaidab, kacub oksid’enaupäi, piitnukse da. A händikas-se side mas ištub. – «Kut-šo, – saub, – hänt tariž nähta-se miniin’». – «Näge da tol’ko opasaide, ika hän sindaiž söb». Händikaz-se lapau ševelib oksadno, kaži sigäupäi hurahtab üräidustme, händikaz toropihe da göksti uidmaha. Händikaz uidi. Kaži barakolo pälo libui da reboi (libui). Söd’he, söd’he da möst išttas. Nece reboi möst läks’ šläbäidamha. Möst mecame käui, käui, putui kondi vastha: «Nu, kut, sizar, elad?». – «Elan hüvin’, mina olon nügüt’ nainu, om minain’ ottud hüvä ižand. Mecas kaikiden zveriden päu hän om vanhamb». – «Ka kut miniin’ hänt tariž nähta?». – «A nähta ka ... tulo naku nečile sijaiželo, nečile nituiželo, necon ojäižennoks. Mö kuzon au häntme elam. Toko tulo ala güudg’au, to midani lihäd, ika hän sindaiž söb, om pahoin’ paha, süumadki kaivab». Nu, kondi mida, ... postaraihez gö sig’au. Mäni, tabaz’ lambhan, toi, necen kuzon allo pani, varaidab kondi kažid’, a kaži varaidab kond’g’ad. Möst nece kaži ištub oksiden au. Reboi pagižeb: «Kuššo olod sina ižand minun?» Se sig’aupäi näugahti. A kondi-se sanub: «Kutšo miniin’- nähta?». – «A nähta ka, – sanui, – sina kacauda, oksadno lendauda». Kondi oksad-no lapau kosketab, kaži-se toropiše da pr’amo kond’g’alo modolo hüpähtab-gi toropas-se. Hüpäht’ kaži, kondi toropihe da göks’ti. Hijau gö lihäd sig’au skopihe kaks’ ningišt’ surid’ ... Reboi da kaži elotas da necen lihän södas kahton kes’ken, a kondi da händikaz ii nähnugoi-ki hänon mužikad. Reboi mahtab manit’uuda. Necile i sarnaine-ki vaumičehe. Elotas da lihän södas.

July 27, 2017 in 16:33 Нина Шибанова

• changed the text
  Eli endo mužik derüunäs. Necuu mužikau oli kaži gö vanh. Mida tehda, hän pakostib pahoin’. Nece mužik küks’ kažin' mecha. Kaži mecha astui, astui. Putui reboi vastha: «Kuspäi sina astud?». – «A astun mina verhiš maišpäi». – «A kut siniiž ningimalo zverilo om nimi?». – «Mina olon mechiine ižand. Ningitte miniin’ nimi. Kaikiden zveriden päu mina olon vanhamb». – «Nu, elagam nügüt’ sina da mina ühtes», – reboi pagižeb kažile. – «Elagam». Reboi ičezo kodihe necon kažin’ vii. Oli side ningitte ojäine, ojäižennu sur’ kuz’, a kuzon au-se reboi kaiken eli. Nu elotas side gö. Reboi käub mecame. Putui händikaz vastha: «Nu, kut, kumuška, elad?». – «Elan-se mina hüvin’ nügütte. Mina olon nügüt’ nainu, om ottud minäin’ načal’nik, kaiken mecan päu ižand». – «Nu, a kut-bi miniin’, – saub, – hänt kacauta?». – «A kacauta ka ... hänolo nikut ii sa mända güudgil’ käzil, hän om pahoin’ paha. Gesl’i güudg’au kädou mänod, nimida tomašt, ed ve, ka hän sindaiž kaiken süumadki kaivab dai söb. To, – sanui, – barak, ka barakome tulo. Naku necon ojäižennoks, necon kuzon au mö elam». Händikaz tariž postaraidakse. G’oks’, barakon tabaz’ derüunäs sigau. Mecha uugau toi barakon, tači, rebitöl’ vaumheks nahkan kaiken. A kaži näughiine, söda tahtoib ka. Kaži händikast varaidab, kacub oksid’enaupäi, piitnukse da. A händikas-se side mas ištub. – «Kut-šo, – saub, – hänt tariž nähta-se miniin’». – «Näge da tol’ko opasaide, ika hän sindaiž söb». Händikaz-se lapau ševelib oksadno, kaži sigäupäi hurahtab üräidustme, händikaz toropihe da göksti uidmaha. Händikaz uidi. Kaži barakolo pälo libui da reboi (libui). Söd’he, söd’he da möst išttas. Nece reboi möst läks’ šläbäidamha. Möst mecame käui, käui, putui kondi vastha: «Nu, kut, sizar, elad?». – «Elan hüvin’, mina olon nügüt’ nainu, om minain’ ottud hüvä ižand. Mecas kaikiden zveriden päu hän om vanhamb». – «Ka kut miniin’ hänt tariž nähta?». – «A nähta ka, ... tulo naku nečile sijaiželo, nečile nituiželo, necon ojäižennoks. Mö kuzon au häntme elam. Toko tulo ala güudg’au, to midani lihäd, ika hän sindaiž söb, om pahoin’ paha, süumadki kaivab». Nu, kondi mida, postaraihez gö sig’au. Mäni, tabaz’ lambhan, toi, necen kuzon allo pani, varaidab kondi kažid’, a kaži varaidab kond’g’ad. Möst nece kaži ištub oksiden au. Reboi pagižeb: «Kuššo olod sina ižand minun?» Se sig’aupäi näugahti. A kondi-se sanub: «Kutšo miniin’- nähta?». – «A nähta ka, – sanui, – sina kacauda, oksadno lendauda». Kondi oksad-no lapau kosketab, kaži-se toropiše da pr’amo kond’g’alo modolo hüpähtab-gi toropas-se. Hüpäht’ kaži, kondi toropihe da göks’ti. Hijau gö lihäd sig’au skopihe kaks’ ningišt’ surid’ ... Reboi da kaži elotas da necen lihän södas kahton kes’ken, a kondi da händikaz ii nähnugoi-ki hänon mužikad. Reboi mahtab manit’uuda. Necile i sarnaine-ki vaumičehe. Elotas da lihän södas.

July 27, 2017 in 15:48 Нина Шибанова

• changed the text of the translation
  Жил-был мужик в деревне. У этого мужика был уже старый кот. Что делать, очень он пакостит. Этот мужик прогнал кота в лес. Кот в лес шел, шел. Навстречу ему лиса: «Откуда ты идешь?». – «А иду я из чужих стран». – «А как тебя, такого зверя, зовут?». – «Я лесной хозяин. Таково мое имя. Я самый главный над всеми зверями». – «Ну, давай теперь я и ты жить вместе», – говорит лиса коту. – «Давай». Лиса отвела кота в свой дом. Был тут такой ручеек, около ручейка – ель, а под елью лиса и жила. Ну, живут они тут. Лиса ходит по лесу. Идет волк навстречу: «Ну как, кумушка, поживаешь?». – «Живу-то я теперь хорошо. Я теперь замужем (\'женился\') и взяла я себе (\'взят у меня\') начальника, хозяина над всем лесом». – «А как бы мне его, – говорит [волк], – посмотреть?». – «А посмотреть... К нему никак нельзя идти с пустыми руками, он очень злой. Если пойдешь с пустыми руками, не снесешь никакого гостинца, то он у тебя и глаза выкопает и тебя съест. Принеси, – говорит, – барана и с бараном приходи. Вот к этому ручью, мы живем под этой елью». Волку надо постараться. Побежал [он], поймал барана в деревне. На плече принес его в лес, бросил, наготово шкуру содрал. А кот голодный, есть хочет. Кот боится волка, смотрит из-за веток, спрятался. А волк тут на земле сидит. «Как же мне его видеть?». – «Смотри, да только опасайся, а то он тебя съест». Волк-то шевелит ветки лапой, а кот оттуда как прыгнет с рычаньем, волк испугался, да бежать. Волк и убежал. Кот и лиса насели на барана. Ели, ели и опять сидят. Эта лиса опять пошла шляться. Опять по лесу, ходила, ходила, попался навстречу медведь: «Ну как, сестрица, поживаешь?». – «Живу хорошо, я теперь замужем (\'женат\'), взят у меня хороший хозяин, в. В лесу он самый главный над зверями». – «А как бы его увидеть?». – «А увидеть... ты приходи на это местечко, на эту полянку, к этому ручейку. Мы с ним под елью живем. Только не приходи с пустыми руками, принеси мяса, а то он тебя съест, он очень злой, и глаза выкопает». А медведь что... постарался уже там, пошел, поймал овцу, принес, положил под елку. Боится медведь кота, а кот боится медведя. Опять этот кот сидит под ветками. Лиса говорит: «Где же ты мой хозяин?» Тот оттуда мяукнул. А медведь-то говорит: «Как же мне его увидеть?». «А ты, – говорит, – посмотри, приподними ветки-то». Медведь к веткам-то притронулся, кот-то испугался да прямо медведю в лицо с испугу и прыгнул. Прыгнул кот, медведь испугался и убежал. Мяса у них накопилось уже две таких больших [туши]. Лиса и кот живут, это мясо вдвоем едят, а волк и медведь и не видели ее мужа. Лиса умеет обманывать. На этом и сказочка кончается. Живут они и мясо едят.

July 27, 2017 in 15:15 Нина Шибанова

• changed the text
  Eli endo mužik derüunäs. Necuu mužikau oli kaži gö vanh. Mida tehda, hän pakostib pahoin’. Nece mužik küks’ kažin' mecha. Kaži mecha astui, astui. Putui reboi vastha: «Kuspäi sina astud?». – «A astun mina verhiš maišpäi». – «A kut siniiž ningimalo zverilo om nimi?». – «Mina olon mechiine ižand. Ningitte miniin’ nimi. Kaikiden zveriden päu mina olon vanhamb». – «Nu, elagam nügüt’ sina da mina ühtes», – reboi pagižeb kažile. – «Elagam». Reboi ičezo kodihe necon kažin’ vii. Oli side ningitte ojäine, ojäižennu sur’ kuz’, a kuzon au-se reboi kaiken eli. Nu elotas side gö. Reboi käub mecame. Putui händikaz vastha: «Nu, kut, kumuška, elad?». – «Elan-se mina hüvin’ nügütte. Mina olon nügüt’ nainu, om ottud minäin’ načal’nik, kaiken mecan päu ižand». – «Nu, a kut-bi miniin’, – saub, – hänt kacauta?». – «A kacauta ka ... hänolo nikut ii sa mända güudgil’ käzil, hän om pahoin’ paha. Gesl’i güudg’au kädou mänod, nimida tomašt, ed ve, ka hän sindaiž kaiken süumadki kaivab dai söb. To, – sanui, – barak, ka barakome tulo. Naku necon ojäižennoks, necon kuzon au mö elam». Händikaz tariž postaraidakse. G’oks’, barakon tabaz’ derüunäs sigau. Mecha uugau toi barakon, tači, rebitöl’ vaumheks nahkan kaiken. A kaži näughiine, söda tahtoib ka. Kaži händikast varaidab, kacub oksid’enaupäi, piitnukse da. A händikas-se side mas ištub. – «Kut-šo, – saub, – hänt tariž nähta-se miniin’». – «Näge da tol’ko opasaide, ika hän sindaiž söb». Händikaz-se lapau ševelib oksadno, kaži sigäupäi hurahtab üräidustme, händikaz toropihe da göksti uidmaha. Händikaz uidi. Kaži barakolo pälo libui da reboi (libui). Söd’he, söd’he da möst išttas. Nece reboi möst läks’ šläbäidamha. Möst mecame käui, käui, putui kondi vastha. –: «Nu, kut, sizar, elad?». – «Elan hüvin’, mina olon nügüt’ nainu, om minain’ ottud hüvä ižand. Mecas kaikiden zveriden päu hän om vanhamb». – «Ka kut miniin’ hänt tariž nähta?». – «A nähta ka, tulo naku nečile sijaiželo, nečile nituiželo, necon ojäižennoks. Mö kuzon au häntme elam. Toko tulo ala güudg’au, to midani lihäd, ika hän sindaiž söb, om pahoin’ paha, süumadki kaivab». Nu, kondi mida, postaraihez gö sig’au. Mäni, tabaz’ lambhan, toi, necen kuzon allo pani, varaidab kondi kažid’, a kaži varaidab kond’g’ad. Möst nece kaži ištub oksiden au. Reboi pagižeb: «Kuššo olod sina ižand minun?» Se sig’aupäi näugahti. A kondi-se sanub: «Kutšo miniin’- nähta?». – «A nähta ka, – sanui, – sina kacauda, oksadno lendauda». Kondi oksad-no lapau kosketab, kaži-se toropiše da pr’amo kond’g’alo modolo hüpähtab-gi toropas-se. Hüpäht’ kaži, kondi toropihe da göks’ti. Hijau gö lihäd sig’au skopihe kaks’ ningišt’ surid’ ... Reboi da kaži elotas da necen lihän södas kahton kes’ken, a kondi da händikaz ii nähnugoi-ki hänon mužikad. Reboi mahtab manit’uuda. Necile i sarnaine-ki vaumičehe. Elotas da lihän södas.

July 27, 2017 in 15:11 Нина Шибанова

• changed the text of the translation
  Жил-был мужик в деревне. У этого мужика был уже старый кот. Что делать, очень он пакостит. Этот мужик прогнал кота в лес. Кот в лес шел, шел. Навстречу ему лиса: «Откуда ты идешь?». – «А иду я из чужих стран». – «А как тебя, такого зверя, зовут?». – «Я лесной хозяин. Таково мое имя. Я самый главный над всеми зверями». – «Ну, давай теперь я и ты жить вместе», – говорит лиса коту. – «Давай». Лиса отвела кота в свой дом. Был тут такой ручеек, около ручейка – ель, а под елью лиса и жила. Ну, живут они тут. Лиса ходит по лесу. Идет волк навстречу: «Ну как, кумушка, поживаешь?». – «Живу-то я теперь хорошо. Я теперь замужем (\'женился\') и взяла я себе (\'взят у меня\') начальника, хозяина над всем лесом». – «А как бы мне его, – говорит [волк], – посмотреть?». – «А посмотреть... К нему никак нельзя идти с пустыми руками, он очень злой. Если пойдешь с пустыми руками, не снесешь никакого гостинца, то он у тебя и глаза выкопает и тебя съест. Принеси, – говорит, – барана и с бараном приходи. Вот к этому ручью, мы живем под этой елью». Волку надо постараться. Побежал [он], поймал барана в деревне. На плече принес его в лес, бросил, наготово шкуру содрал. А кот голодный, есть хочет. Кот боится волка, смотрит из-за веток, спрятался. А волк тут на земле сидит. «Как же мне его видеть?». – «Смотри, да только опасайся, а то он тебя съест». Волк-то шевелит ветки лапой, а кот оттуда как прыгнет с рычаньем, волк испугался, да бежать. Волк и убежал. Кот и лиса насели на барана, ели. Ели, ели и опять сидят. Эта лиса опять пошла шляться. Опять по лесу, ходила, ходила, попался навстречу медведь: «Ну как, сестрица, поживаешь?». – «Живу хорошо, я теперь замужем (\'женат\'), взят у меня хороший хозяин, в лесу он самый главный над зверями». – «А как бы его увидеть?». – «А увидеть... ты приходи на это местечко, на эту полянку, к этому ручейку. Мы с ним под елью живем. Только не приходи с пустыми руками, принеси мяса, а то он тебя съест, он очень злой, и глаза выкопает». А медведь что... постарался уже там, пошел, поймал овцу, принес, положил под елку. Боится медведь кота, а кот боится медведя. Опять этот кот сидит под ветками. Лиса говорит: «Где же ты мой хозяин?» Тот оттуда мяукнул. А медведь-то говорит: «Как же мне его увидеть?». «А ты, – говорит, – посмотри, приподними ветки-то». Медведь к веткам-то притронулся, кот-то испугался да прямо медведю в лицо с испугу и прыгнул. Прыгнул кот, медведь испугался и убежал. Мяса у них накопилось уже две таких больших [туши]. Лиса и кот живут, это мясо вдвоем едят, а волк и медведь и не видели ее мужа. Лиса умеет обманывать. На этом и сказочка кончается. Живут они и мясо едят.

July 27, 2017 in 15:10 Нина Шибанова

• changed the text
  Eli endo mužik derüunäs. Necuu mužikau oli kaži gö vanh. Mida tehda, hän pakostib pahoin’. Nece mužik küks’ kažin' mecha. Kaži mecha astui, astui. Putui reboi vastha: «Kuspäi sina astud?». – «A astun mina verhiš maišpäi». – «A kut siniiž ningimalo zverilo om nimi?». – «Mina olon mechiine ižand. Ningitte miniin’ nimi. Kaikiden zveriden päu mina olon vanhamb». – «Nu, elagam nügüt’ sina da mina ühtes», – reboi pagižeb kažile. – «Elagam». Reboi ičezo kodihe necon kažin’ vii. Oli side ningitte ojäine, ojäižennu sur’ kuz’, a kuzon au-se reboi kaiken eli. Nu elotas side gö. Reboi käub mecame. Putui händikaz vastha: «Nu, kut, kumuška, elad?». – «Elan-se mina hüvin’ nügütte. Mina olon nügüt’ nainu, om ottud minäin’ načal’nik, kaiken mecan päu ižand». – «Nu, a kut-bi miniin’, – saub, – hänt kacauta?». – «A kacauta ka ... hänolo nikut ii sa mända güudgil’ käzil, hän om pahoin’ paha. Gesl’i güudg’au kädou mänod, nimida tomašt, ed ve, ka hän sindaiž kaiken süumadki kaivab dai söb. To, – sanui, – barak, ka barakome tulo. Naku necon ojäižennoks, necon kuzon au mö elam». Händikaz tariž postaraidakse. G’oks’, barakon tabaz’ derüunäs sigau. Mecha uugau toi barakon, tači, rebitöl’ vaumheks nahkan kaiken. A kaži näughiine, söda tahtoib ka. Kaži händikast varaidab, kacub oksid’enaupäi, piitnukse da. A händikas-se side mas ištub. – «Kut-šo, – saub, – hänt tariž nähta-se miniin’». – «Näge da tol’ko opasaide, ika hän sindaiž söb». Händikaz-se lapau ševelib oksadno, kaži sigäupäi hurahtab üräidustme, händikaz toropihe da göksti uidmaha, händikaz. Händikaz uidi. Kaži barakolo pälo libui da reboi (libui). Söd’he, söd’he da möst išttas. Nece reboi möst läks’ šläbäidamha. Möst mecame käui, käui, putui kondi vastha. – «Nu, kut, sizar, elad?». – «Elan hüvin’, mina olon nügüt’ nainu, om minain’ ottud hüvä ižand. Mecas kaikiden zveriden päu hän om vanhamb». – «Ka kut miniin’ hänt tariž nähta?». – «A nähta ka, tulo naku nečile sijaiželo, nečile nituiželo, necon ojäižennoks. Mö kuzon au häntme elam. Toko tulo ala güudg’au, to midani lihäd, ika hän sindaiž söb, om pahoin’ paha, süumadki kaivab». Nu, kondi mida, postaraihez gö sig’au. Mäni, tabaz’ lambhan, toi, necen kuzon allo pani, varaidab kondi kažid’, a kaži varaidab kond’g’ad. Möst nece kaži ištub oksiden au. Reboi pagižeb: «Kuššo olod sina ižand minun?» Se sig’aupäi näugahti. A kondi-se sanub: «Kutšo miniin’- nähta?». – «A nähta ka, – sanui, – sina kacauda, oksadno lendauda». Kondi oksad-no lapau kosketab, kaži-se toropiše da pr’amo kond’g’alo modolo hüpähtab-gi toropas-se. Hüpäht’ kaži, kondi toropihe da göks’ti. Hijau gö lihäd sig’au skopihe kaks’ ningišt’ surid’ ... Reboi da kaži elotas da necen lihän södas kahton kes’ken, a kondi da händikaz ii nähnugoi-ki hänon mužikad. Reboi mahtab manit’uuda. Necile i sarnaine-ki vaumičehe. Elotas da lihän södas.

July 27, 2017 in 15:09 Нина Шибанова

• changed the text of the translation
  Жил-был мужик в деревне. У этого мужика был уже старый кот. Что делать, очень он пакостит. Этот мужик прогнал кота в лес. Кот в лес шел, шел. Навстречу ему лиса: «Откуда ты идешь?». – «А иду я из чужих стран». – «А как тебя, такого зверя, зовут?». – «Я лесной хозяин. Таково мое имя. Я самый главный над всеми зверями». – «Ну, давай теперь я и ты жить вместе», – говорит лиса коту. – «Давай». Лиса отвела кота в свой дом. Был тут такой ручеек, около ручейка – ель, а под елью лиса и жила. Ну, живут они тут. Лиса ходит по лесу. Идет волк навстречу: «Ну как, кумушка, поживаешь?». – «Живу-то я теперь хорошо. Я теперь замужем (\'женился\') и взяла я себе (\'взят у меня\') начальника, хозяина над всем лесом». – «А как бы мне его, – говорит [волк], – посмотреть?». – «А посмотреть... К нему никак нельзя идти с пустыми руками, он очень злой. Если пойдешь с пустыми руками, не снесешь никакого гостинца, то он у тебя и глаза выкопает и тебя съест. Принеси, – говорит, – барана и с бараном приходи. Вот к этому ручью, мы живем под этой елью». Волку надо постараться. Побежал [он], поймал барана в деревне, на. На плече принес его в лес, бросил, наготово шкуру содрал. А кот голодный, есть хочет. Кот боится волка, смотрит из-за веток, спрятался. А волк тут на земле сидит. «Как же мне его видеть?». – «Смотри, да только опасайся, а то он тебя съест». Волк-то шевелит ветки лапой, а кот оттуда как прыгнет с рычаньем, волк испугался, да бежать. Волк и убежал. Кот и лиса насели на барана, ели, ели и опять сидят. Эта лиса опять пошла шляться. Опять по лесу, ходила, ходила, попался навстречу медведь: «Ну как, сестрица, поживаешь?». – «Живу хорошо, я теперь замужем (\'женат\'), взят у меня хороший хозяин, в лесу он самый главный над зверями». – «А как бы его увидеть?». – «А увидеть... ты приходи на это местечко, на эту полянку, к этому ручейку. Мы с ним под елью живем. Только не приходи с пустыми руками, принеси мяса, а то он тебя съест, он очень злой, и глаза выкопает». А медведь что... постарался уже там, пошел, поймал овцу, принес, положил под елку. Боится медведь кота, а кот боится медведя. Опять этот кот сидит под ветками. Лиса говорит: «Где же ты мой хозяин?» Тот оттуда мяукнул. А медведь-то говорит: «Как же мне его увидеть?». «А ты, – говорит, – посмотри, приподними ветки-то». Медведь к веткам-то притронулся, кот-то испугался да прямо медведю в лицо с испугу и прыгнул. Прыгнул кот, медведь испугался и убежал. Мяса у них накопилось уже две таких больших [туши]. Лиса и кот живут, это мясо вдвоем едят, а волк и медведь и не видели ее мужа. Лиса умеет обманывать. На этом и сказочка кончается. Живут они и мясо едят.

July 27, 2017 in 15:08 Нина Шибанова

• changed the text
  Eli endo mužik derüunäs. Necuu mužikau oli kaži gö vanh. Mida tehda, hän pakostib pahoin’. Nece mužik küks’ kažin' mecha. Kaži mecha astui, astui. Putui reboi vastha: «Kuspäi sina astud?». – «A astun mina verhiš maišpäi». – «A kut siniiž ningimalo zverilo om nimi?». – «Mina olon mechiine ižand. Ningitte miniin’ nimi. Kaikiden zveriden päu mina olon vanhamb». – «Nu, elagam nügüt’ sina da mina ühtes», – reboi pagižeb kažile. – «Elagam». Reboi ičezo kodihe necon kažin’ vii. Oli side ningitte ojäine, ojäižennu sur’ kuz’, a kuzon au-se reboi kaiken eli. Nu elotas side gö. Reboi käub mecame. Putui händikaz vastha: «Nu, kut, kumuška, elad?». – «Elan-se mina hüvin’ nügütte. Mina olon nügüt’ nainu, om ottud minäin’ načal’nik, kaiken mecan päu ižand». – «Nu, a kut-bi miniin’, – saub, – hänt kacauta?». – «A kacauta ka ... hänolo nikut ii sa mända güudgil’ käzil, hän om pahoin’ paha, gesl. Gesl’i güudg’au kädou mänod, nimida tomašt, ed ve, ka hän sindaiž kaiken süumadki kaivab dai söb. To, – sanui, – barak, ka barakome tulo. Naku necon ojäižennoks, necon kuzon au mö elam». Händikaz tariž postaraidakse. G’oks’, barakon tabaz’ derüunäs sigau. Mecha uugau toi barakon, tači, rebitöl’ vaumheks nahkan kaiken. A kaži näughiine, söda tahtoib ka. Kaži händikast varaidab, kacub oksid’enaupäi, piitnukse da. A händikas-se side mas ištub. – «Kut-šo, – saub, – hänt tariž nähta-se miniin’». – «Näge da tol’ko opasaide, ika hän sindaiž söb». Händikaz-se lapau ševelib oksadno, kaži sigäupäi hurahtab üräidustme, händikaz toropihe da göksti uidmaha, händikaz uidi. Kaži barakolo pälo libui da reboi (libui). Söd’he, söd’he da möst išttas. Nece reboi möst läks’ šläbäidamha. Möst mecame käui, käui, putui kondi vastha. – «Nu, kut, sizar, elad?». – «Elan hüvin’, mina olon nügüt’ nainu, om minain’ ottud hüvä ižand. Mecas kaikiden zveriden päu hän om vanhamb». – «Ka kut miniin’ hänt tariž nähta?». – «A nähta ka, tulo naku nečile sijaiželo, nečile nituiželo, necon ojäižennoks. Mö kuzon au häntme elam. Toko tulo ala güudg’au, to midani lihäd, ika hän sindaiž söb, om pahoin’ paha, süumadki kaivab». Nu, kondi mida, postaraihez gö sig’au. Mäni, tabaz’ lambhan, toi, necen kuzon allo pani, varaidab kondi kažid’, a kaži varaidab kond’g’ad. Möst nece kaži ištub oksiden au. Reboi pagižeb: «Kuššo olod sina ižand minun?» Se sig’aupäi näugahti. A kondi-se sanub: «Kutšo miniin’- nähta?». – «A nähta ka, – sanui, – sina kacauda, oksadno lendauda». Kondi oksad-no lapau kosketab, kaži-se toropiše da pr’amo kond’g’alo modolo hüpähtab-gi toropas-se. Hüpäht’ kaži, kondi toropihe da göks’ti. Hijau gö lihäd sig’au skopihe kaks’ ningišt’ surid’ ... Reboi da kaži elotas da necen lihän södas kahton kes’ken, a kondi da händikaz ii nähnugoi-ki hänon mužikad. Reboi mahtab manit’uuda. Necile i sarnaine-ki vaumičehe. Elotas da lihän södas.

July 27, 2017 in 15:07 Нина Шибанова

• changed the text
  Eli endo mužik derüunäs. Necuu mužikau oli kaži gö vanh. Mida tehda, hän pakostib pahoin’. Nece mužik küks’ kažin' mecha. Kaži mecha astui, astui. Putui reboi vastha: «Kuspäi sina astud?». – «A astun mina verhiš maišpäi». – «A kut siniiž ningimalo zverilo om nimi?». – «Mina olon mechiine ižand. Ningitte miniin’ nimi. Kaikiden zveriden päu mina olon vanhamb». – «Nu, elagam nügüt’ sina da mina ühtes», – reboi pagižeb kažile. – «Elagam». Reboi ičezo kodihe necon kažin’ vii. Oli side ningitte ojäine, ojäižennu sur’ kuz’, a kuzon au-se reboi kaiken eli. Nu elotas side gö. Reboi käub mecame. Putui händikaz vastha: «Nu, kut, kumuška, elad?». – «Elan-se mina hüvin’ nügütte. Mina olon nügüt’ nainu, om ottud minäin’ načal’nik, kaiken mecan päu ižand». – «Nu, a kut-bi miniin’, – saub, – hänt kacauta?». – «A kacauta ka ... hänolo nikut ii sa mända güudgil’ käzil, hän om pahoin’ paha, gesl’i güudg’au kädou mänod, nimida tomašt, ed ve, ka hän sindaiž kaiken süumadki kaivab dai söb. To, – sanui, – barak, ka barakome tulo. Naku necon ojäižennoks, necon kuzon au mö elam». Händikaz tariž postaraidakse. G’oks’, barakon tabaz’ derüunäs sigau. Mecha uugau toi barakon, tači, rebitöl’ vaumheks nahkan kaiken. A kaži näughiine, söda tahtoib ka. Kaži händikast varaidab, kacub oksid’enaupäi, piitnukse da. A händikas-se side mas ištub. – «Kut-šo, – saub, – hänt tariž nähta-se miniin’». – «Näge da tol’ko opasaide, ika hän sindaiž söb». Händikaz-se lapau ševelib oksadno, kaži sigäupäi hurahtab üräidustme, händikaz toropihe da göksti uidmaha, händikaz uidi. Kaži barakolo pälo libui da reboi (libui). Söd’he, söd’he da möst išttas. Nece reboi möst läks’ šläbäidamha. Möst mecame käui, käui, putui kondi vastha. – «Nu, kut, sizar, elad?». – «Elan hüvin’, mina olon nügüt’ nainu, om minain’ ottud hüvä ižand. Mecas kaikiden zveriden päu hän om vanhamb». – «Ka kut miniin’ hänt tariž nähta?». – «A nähta ka, tulo naku nečile sijaiželo, nečile nituiželo, necon ojäižennoks. Mö kuzon au häntme elam. Toko tulo ala güudg’au, to midani lihäd, ika hän sindaiž söb, om pahoin’ paha, süumadki kaivab». Nu, kondi mida, postaraihez gö sig’au. Mäni, tabaz’ lambhan, toi, necen kuzon allo pani, varaidab kondi kažid’, a kaži varaidab kond’g’ad. Möst nece kaži ištub oksiden au. Reboi pagižeb: «Kuššo olod sina ižand minun?» Se sig’aupäi näugahti. A kondi-se sanub: «Kutšo miniin’- nähta?». – «A nähta ka, – sanui, – sina kacauda, oksadno lendauda». Kondi oksad-no lapau kosketab, kaži-se toropiše da pr’amo kond’g’alo modolo hüpähtab-gi toropas-se. Hüpäht’ kaži, kondi toropihe da göks’ti. Hijau gö lihäd sig’au skopihe kaks’ ningišt’ surid’ ... Reboi da kaži elotas da necen lihän södas kahton kes’ken, a kondi da händikaz ii nähnugoi-ki hänon mužikad. Reboi mahtab manit’uuda. Necile i sarnaine-ki vaumičehe. Elotas da lihän södas.

July 27, 2017 in 15:06 Нина Шибанова

• changed the text
  Eli endo mužik derüunäs. Necuu mužikau oli kaži gö vanh. Mida tehda, hän pakostib pahoin’. Nece mužik küks’ kažin' mecha. Kaži mecha astui, astui. Putui reboi vastha: «Kuspäi sina astud?». – «A astun mina verhiš maišpäi». – «A kut siniiž ningimalo zverilo om nimi?». – «Mina olon mechiine ižand. Ningitte miniin’ nimi. Kaikiden zveriden päu mina olon vanhamb». – «Nu, elagam nügüt’ sina da mina ühtes»., – Reboireboi pagižeb kažile. – «Elagam». Reboi ičezo kodihe necon kažin’ vii. Oli side ningitte ojäine, ojäižennu sur’ kuz’, a kuzon au-se reboi kaiken eli. Nu elotas side gö. Reboi käub mecame. Putui händikaz vastha: «Nu, kut, kumuška, elad?». – «Elan-se mina hüvin’ nügütte. Mina olon nügüt’ nainu, om ottud minäin’ načal’nik, kaiken mecan päu ižand». – «Nu, a kut-bi miniin’, – saub, – hänt kacauta?». – «A kacauta ka ... hänolo nikut ii sa mända güudgil’ käzil, hän om pahoin’ paha, gesl’i güudg’au kädou mänod, nimida tomašt, ed ve, ka hän sindaiž kaiken süumadki kaivab dai söb. To, – sanui, – barak, ka barakome tulo. Naku necon ojäižennoks, necon kuzon au mö elam». Händikaz tariž postaraidakse. G’oks’, barakon tabaz’ derüunäs sigau. Mecha uugau toi barakon, tači, rebitöl’ vaumheks nahkan kaiken. A kaži näughiine, söda tahtoib ka. Kaži händikast varaidab, kacub oksid’enaupäi, piitnukse da. A händikas-se side mas ištub. – «Kut-šo, – saub, – hänt tariž nähta-se miniin’». – «Näge da tol’ko opasaide, ika hän sindaiž söb». Händikaz-se lapau ševelib oksadno, kaži sigäupäi hurahtab üräidustme, händikaz toropihe da göksti uidmaha, händikaz uidi. Kaži barakolo pälo libui da reboi (libui). Söd’he, söd’he da möst išttas. Nece reboi möst läks’ šläbäidamha. Möst mecame käui, käui, putui kondi vastha. – «Nu, kut, sizar, elad?». – «Elan hüvin’, mina olon nügüt’ nainu, om minain’ ottud hüvä ižand. Mecas kaikiden zveriden päu hän om vanhamb». – «Ka kut miniin’ hänt tariž nähta?». – «A nähta ka, tulo naku nečile sijaiželo, nečile nituiželo, necon ojäižennoks. Mö kuzon au häntme elam. Toko tulo ala güudg’au, to midani lihäd, ika hän sindaiž söb, om pahoin’ paha, süumadki kaivab». Nu, kondi mida, postaraihez gö sig’au. Mäni, tabaz’ lambhan, toi, necen kuzon allo pani, varaidab kondi kažid’, a kaži varaidab kond’g’ad. Möst nece kaži ištub oksiden au. Reboi pagižeb: «Kuššo olod sina ižand minun?» Se sig’aupäi näugahti. A kondi-se sanub: «Kutšo miniin’- nähta?». – «A nähta ka, – sanui, – sina kacauda, oksadno lendauda». Kondi oksad-no lapau kosketab, kaži-se toropiše da pr’amo kond’g’alo modolo hüpähtab-gi toropas-se. Hüpäht’ kaži, kondi toropihe da göks’ti. Hijau gö lihäd sig’au skopihe kaks’ ningišt’ surid’ ... Reboi da kaži elotas da necen lihän södas kahton kes’ken, a kondi da händikaz ii nähnugoi-ki hänon mužikad. Reboi mahtab manit’uuda. Necile i sarnaine-ki vaumičehe. Elotas da lihän södas.

July 27, 2017 in 15:06 Нина Шибанова

• changed the text
  Eli endo mužik derüunäs. Necuu mužikau oli kaži gö vanh. Mida tehda, hän pakostib pahoin’. Nece mužik küks’ kažin' mecha. Kaži mecha astui, astui. Putui reboi vastha.: «Kuspäi sina astud?». – «A astun mina verhiš maišpäi». – «A kut siniiž ningimalo zverilo om nimi?». – «Mina olon mechiine ižand. Ningitte miniin’ nimi. Kaikiden zveriden päu mina olon vanhamb». – «Nu, elagam nügüt’ sina da mina ühtes». – Reboi pagižeb kažile. – «Elagam». Reboi ičezo kodihe necon kažin’ vii. Oli side ningitte ojäine, ojäižennu sur’ kuz’, a kuzon au-se reboi kaiken eli. Nu elotas side gö. Reboi käub mecame. Putui händikaz vastha: «Nu, kut, kumuška, elad?». – «Elan-se mina hüvin’ nügütte. Mina olon nügüt’ nainu, om ottud minäin’ načal’nik, kaiken mecan päu ižand». – «Nu, a kut-bi miniin’, – saub, – hänt kacauta?». – «A kacauta ka ... hänolo nikut ii sa mända güudgil’ käzil, hän om pahoin’ paha, gesl’i güudg’au kädou mänod, nimida tomašt, ed ve, ka hän sindaiž kaiken süumadki kaivab dai söb. To, – sanui, – barak, ka barakome tulo. Naku necon ojäižennoks, necon kuzon au mö elam». Händikaz tariž postaraidakse. G’oks’, barakon tabaz’ derüunäs sigau. Mecha uugau toi barakon, tači, rebitöl’ vaumheks nahkan kaiken. A kaži näughiine, söda tahtoib ka. Kaži händikast varaidab, kacub oksid’enaupäi, piitnukse da. A händikas-se side mas ištub. – «Kut-šo, – saub, – hänt tariž nähta-se miniin’». – «Näge da tol’ko opasaide, ika hän sindaiž söb». Händikaz-se lapau ševelib oksadno, kaži sigäupäi hurahtab üräidustme, händikaz toropihe da göksti uidmaha, händikaz uidi. Kaži barakolo pälo libui da reboi (libui). Söd’he, söd’he da möst išttas. Nece reboi möst läks’ šläbäidamha. Möst mecame käui, käui, putui kondi vastha. – «Nu, kut, sizar, elad?». – «Elan hüvin’, mina olon nügüt’ nainu, om minain’ ottud hüvä ižand. Mecas kaikiden zveriden päu hän om vanhamb». – «Ka kut miniin’ hänt tariž nähta?». – «A nähta ka, tulo naku nečile sijaiželo, nečile nituiželo, necon ojäižennoks. Mö kuzon au häntme elam. Toko tulo ala güudg’au, to midani lihäd, ika hän sindaiž söb, om pahoin’ paha, süumadki kaivab». Nu, kondi mida, postaraihez gö sig’au. Mäni, tabaz’ lambhan, toi, necen kuzon allo pani, varaidab kondi kažid’, a kaži varaidab kond’g’ad. Möst nece kaži ištub oksiden au. Reboi pagižeb: «Kuššo olod sina ižand minun?» Se sig’aupäi näugahti. A kondi-se sanub: «Kutšo miniin’- nähta?». – «A nähta ka, – sanui, – sina kacauda, oksadno lendauda». Kondi oksad-no lapau kosketab, kaži-se toropiše da pr’amo kond’g’alo modolo hüpähtab-gi toropas-se. Hüpäht’ kaži, kondi toropihe da göks’ti. Hijau gö lihäd sig’au skopihe kaks’ ningišt’ surid’ ... Reboi da kaži elotas da necen lihän södas kahton kes’ken, a kondi da händikaz ii nähnugoi-ki hänon mužikad. Reboi mahtab manit’uuda. Necile i sarnaine-ki vaumičehe. Elotas da lihän södas.

June 15, 2017 in 10:58 Нина Зайцева

• changed the title of the translation
  from Кот и лиса (Сказка)
  to Кот и лиса (Сказка)

October 18, 2016 in 19:24 Nataly Krizhanovsky

• changed the text
  Eli endo mužik derüunäs. Necuu mužikau oli kaži gö vanh. Mida tehda, hän pakostib pahoin’. Nece mužik küks’ kažin\' mecha. Kaži mecha astui, astui. Putui reboi vastha. «Kuspäi sina astud?». – «A astun mina verhiš maišpäi». – «A kut siniiž ningimalo zverilo om nimi?». – «Mina olon mechiine ižand. Ningitte miniin’ nimi. Kaikiden zveriden päu mina olon vanhamb». – «Nu, elagam nügüt’ sina da mina ühtes». – Reboi pagižeb kažile. – «Elagam». Reboi ičezo kodihe necon kažin’ vii. Oli side ningitte ojäine, ojäižennu sur’ kuz’, a kuzon au-se reboi kaiken eli. Nu elotas side gö. Reboi käub mecame. Putui händikaz vastha: «Nu, kut, kumuška, elad?». – «Elan-se mina hüvin’ nügütte. Mina olon nügüt’ nainu, om ottud minäin’ načal’nik, kaiken mecan päu ižand». – «Nu, a kut-bi miniin’, – saub, – hänt kacauta?». – «A kacauta ka ... hänolo nikut ii sa mända güudgil’ käzil, hän om pahoin’ paha, gesl’i güudg’au kädou mänod, nimida tomašt, ed ve, ka hän sindaiž kaiken süumadki kaivab dai söb. To, – sanui, – barak, ka barakome tulo. Naku necon ojäižennoks, necon kuzon au mö elam». Händikaz tariž postaraidakse. G’oks’, barakon tabaz’ derüunäs sigau. Mecha uugau toi barakon, tači, rebitöl’ vaumheks nahkan kaiken. A kaži näughiine, söda tahtoib ka. Kaži händikast varaidab, kacub oksid’enaupäi, piitnukse da. A händikas-se side mas ištub. – «Kut-šo, – saub, – hänt tariž nähta-se miniin’». – «Näge da tol’ko opasaide, ika hän sindaiž söb». Händikaz-se lapau ševelib oksadno, kaži sigäupäi hurahtab üräidustme, händikaz toropihe da göksti uidmaha, händikaz uidi. Kaži barakolo pälo libui da reboi (libui). Söd’he, söd’he da möst išttas. Nece reboi möst läks’ šläbäidamha. Möst mecame käui, käui, putui kondi vastha. – «Nu, kut, sizar, elad?». – «Elan hüvin’, mina olon nügüt’ nainu, om minain’ ottud hüvä ižand. Mecas kaikiden zveriden päu hän om vanhamb». – «Ka kut miniin’ hänt tariž nähta?». – «A nähta ka, tulo naku nečile sijaiželo, nečile nituiželo, necon ojäižennoks. Mö kuzon au häntme elam. Toko tulo ala güudg’au, to midani lihäd, ika hän sindaiž söb, om pahoin’ paha, süumadki kaivab». Nu, kondi mida, postaraihez gö sig’au. Mäni, tabaz’ lambhan, toi, necen kuzon allo pani, varaidab kondi kažid’, a kaži varaidab kond’g’ad. Möst nece kaži ištub oksiden au. Reboi pagižeb: «Kuššo olod sina ižand minun?» Se sig’aupäi näugahti. A kondi-se sanub: «Kutšo miniin’- nähta?». – «A nähta ka, – sanui, – sina kacauda, oksadno lendauda». Kondi oksad-no lapau kosketab, kaži-se toropiše da pr’amo kond’g’alo modolo hüpähtab-gi toropas-se. Hüpäht’ kaži, kondi toropihe da göks’ti. Hijau gö lihäd sig’au skopihe kaks’ ningišt’ surid’ ... Reboi da kaži elotas da necen lihän södas kahton kes’ken, a kondi da händikaz ii nähnugoi-ki hänon mužikad. Reboi mahtab manit’uuda. Necile i sarnaine-ki vaumičehe. Elotas da lihän södas.