Texts
Return to list
| edit | delete | Create a new
| history
| Statistics
| ? Help
Grigorii Gorin.
Neglik
Source:
Kändi vepsäks Darja Švecova, Kodima. № 4, 2018, p. 8
Grigorii Gorin
Neglik
Veps
New written Veps
Tatale oli 40 vot, Slavikale – 10, a neglik oli völ noremb.
Slavik toi neglikon šapkas, joksi divanannoks, miččel venui tat i lugi lugendlehtest, i ihastusiš kidastaškanzi:
– Tatoi, kacu!
Tat pani lugendlehtesen polehe i kacuhti neglikoho.
Neglik oli kurčnena i lujas čoma.
Tatale tuli mel’he, miše poig navedib živatoid.
Hän iče-ki navedi niid.
– Hüvä neglik!
– sanui tat.
– Čoma om!
Kuspäi sinä otid sidä?
– Prihaine irdal andoi minei, – sanui Slavik.
– Lahjoiči-ik?
– küzui tat.
– Ei, mö vajehtimoiš, – sanui Slavik.
– Hän andoi minei neglikon, a minä hänele biletaižen.
– Mitte biletaine om?
– Arbbiletaine, – sanui Slavik i pani neglikon lavale.
– Tatoi, sille tarbiž antta maidod...
– Varasta sinä!
– kovas sanui tat.
– Kuspäi sinai arbbilet om?
– Minä ostin sen, – sanui Slavik.
– Kenel?
– Mužikal irdal...
Hän möi äi mugoižid biletoid.
Koumeskümnes kopeikas...
Oi, tatoi, neglik jokseb divanan alle.
– Varasta sinä!
– nervoiš sanui tat i ištuti Slavikad rindale.
– Kut-žo sinä andoid prihaižele ičeiž arbbiletan?..
Ved’ nece bilet voiži olda ozakahan!
– Ka, se oli-ki ozakahan!
– sanui Slavik kactes neglikoho.
– Miččen lahjan sinä voižid sada loterejas?
– hilläšti küzui tat, hänen nenaha tuli higo.
– Jäškapan!
– sanui Slavik i muhazi.
– Midä?
– tat säraiži.
– Jäškapan?!...
Midä sinä sanud?
Kuspäi sinä tedad necidä?
– Kutak – kuspäi?
– abittui Slavik.
– Minä kacuin lugendlehteses...
Sigä koume ezmäšt lugud oli mugoižed-žo kut lehteses...
i toižed mugažo...
serii-ki oli ühtejitte!
Minä mahtan jo kodvda, tatoi!
Minä ved’ jo olen aigvozne!
– Aigvozne?!
– tat muga käreganzi, miše neglik, kudamb tuli divanan alpäi, kärauzihe varus.
– Aigvozne?!...
Vajehtid jäškapan neglikoho!
– Minä meletin...
– pöl’gastuses sanui Slavik.
– Minä meletin, miše meil om jo jäškap, a neglikod ei ole...
– Ala sanu nimidä!
– kidasti tat i libui divanalpäi.
– Ken?!
Ken om nece prihaine?
Kus hän eläb?!
– Hän eläb susedpertiš, – sanui Slavik i voikaškanzi.
– Hänen nimi om Sen’a...
– Mängam!
– möst kidasti tat i oti neglikon pal’hal kädel.
– Mängam teramba!
– En mäne, – voikten sanui Slavik.
– En tahtoi jäškapad, tahtoin neglikod!
– Mängam-žo!
– kidasti tat, – tarbiž vaiše otta bilet tagaze, sid’ minä ostan sinei hot’ sadad neglikod...
– Ei...
– voiki Slavik.
– Ed osta...
Sen’ka ei tahtoind vajehtadas, minä habi pagištoitin händast...
– Hän om mugoine-žo lapseline!
– nagrdes sanui tat.
– Nuške, teramba!
Sen’ale oli kahesa vot.
Hän seižui pert’irdad keskes i varus kacui käredaha tataha, kudambal toižes kädes oli Slavik, a toižes oli neglik.
– Kus om?
– küzui tat, tuldes Sen’annoks.
– Kus om bilet?
Ota ičeiž neglik i anda bilet tagaze!
– Minai ei ole biletad!
– sanui Sen’a i säraiži.
– A kus se om?
– kidasti tatoi.
– Midä sinä oled tehnu senke?
Möid-ik?
– Minä tegin sišpäi kühkjaižen, – sanui hilläšti Sen’a i zavodi itkta.
– Ala itke!
– sanui tat hilläl änel.
– Ala itke, prihaine...
Tegidik sinä sišpäi kühkjaižen?
A kus nece kühkjaine om?..
Kus se om?..
– Se om karnizal...
– sanui Sen’a.
– A miččel karnizal se om?
– Naku, sil karnizal!
– i Sen’a ozuti toižen žirun iknaha.
Tat ruši pal’ton i zavodi libuda jänduzveziturudme toižele žirule.
Lapsed ihastusiš kacuiba hänehe.
Kaks’ kerdad tat habi ei olend langetanu, no kaiken-se hän libui karnizannoks i oti penen bumagaspäi tehtud pakuižen kühkjaižen, mitte jo oli märg.
Konz tat laskihe male löumas henkten, hän avaiži biletaižen i nägišti, miše se oli pästtud kaks’ vot tagaze.
– A konz sinä ostid sen?
– küzui tatoi Slavikal.
– Ostin sen, konz völ openzimoi toižes klassas, – sanui Slavik.
– A konz sinä kacuid sen lehteses?
– Eglai!
– Se om toine painuzmär...
– sanui tat väzuden.
– Nu ka midä?
– sanui Slavik.
– Ved’ kaik lugud oma ühtejiččed...
Tat mäni vaitti da ištuihe laučale.
Hänen südäin lujas löihe, sil’miš ujuiba oranžmujuižed ümbrused...
Hän pästi pän.
– Tatoi, – hilläšti sanui Slavik, tuldes tatannoks.
– Ala höpstu!
Sen’ka sanub, miše hän kaik-se andab meile neglikon...
– Spasib!
– sanui tat.
– Spasib, Sen’a...
Hän libui i läksi kodihe.
Äkkid hän lanksi opalaha.
Hän el’genzi, miše jo nikonz ei linne sidä ozakast aigad, konz muga kebnas vajehtadas jäškap neglikoho.