Texts
Return to list
| edit | delete | Create a new
| history
| Statistics
| ? Help
Grigorii Gorin.
Neglik
Source:
Kändi vepsäks Darja Švecova, Kodima. № 4, 2018, p. 8
Grigorii Gorin
Neglik
Veps
New written Veps
Tatale oli 40 vot, Slavikale – 10, a neglik oli völ noremb. Slavik toi neglikon šapkas, joksi divanannoks, miččel venui tat i lugi lugendlehtest, i ihastusiš kidastaškanzi:
– Tatoi, kacu!
Tat pani lugendlehtesen polehe i kacuhti neglikoho. Neglik oli kurčnena i lujas čoma. Tatale tuli mel’he, miše poig navedib živatoid. Hän iče-ki navedi niid.
– Hüvä neglik! – sanui tat. – Čoma om! Kuspäi sinä otid sidä?
– Prihaine irdal andoi minei, – sanui Slavik.
– Lahjoiči-ik? – küzui tat.
– Ei, mö vajehtimoiš, – sanui Slavik. – Hän andoi minei neglikon, a minä hänele biletaižen.
– Mitte biletaine om?
– Arbbiletaine, – sanui Slavik i pani neglikon lavale. – Tatoi, sille tarbiž antta maidod...
– Varasta sinä! – kovas sanui tat. – Kuspäi sinai arbbilet om?
– Minä ostin sen, – sanui Slavik.
– Kenel?
– Mužikal irdal... Hän möi äi mugoižid biletoid. Koumeskümnes kopeikas... Oi, tatoi, neglik jokseb divanan alle.
– Varasta sinä! – nervoiš sanui tat i ištuti Slavikad rindale. – Kut-žo sinä andoid prihaižele ičeiž arbbiletan?.. Ved’ nece bilet voiži olda ozakahan!
– Ka, se oli-ki ozakahan! – sanui Slavik kactes neglikoho.
– Miččen lahjan sinä voižid sada loterejas? – hilläšti küzui tat, hänen nenaha tuli higo.
– Jäškapan! – sanui Slavik i muhazi.
– Midä? – tat säraiži. – Jäškapan?!... Midä sinä sanud? Kuspäi sinä tedad necidä?
– Kutak – kuspäi? – abittui Slavik.
– Minä kacuin lugendlehteses... Sigä koume ezmäšt lugud oli mugoižed-žo kut lehteses... i toižed mugažo... serii-ki oli ühtejitte! Minä mahtan jo kodvda, tatoi! Minä ved’ jo olen aigvozne!
– Aigvozne?! – tat muga käreganzi, miše neglik, kudamb tuli divanan alpäi, kärauzihe varus. – Aigvozne?!... Vajehtid jäškapan neglikoho!
– Minä meletin... – pöl’gastuses sanui Slavik. – Minä meletin, miše meil om jo jäškap, a neglikod ei ole...
– Ala sanu nimidä! – kidasti tat i libui divanalpäi. – Ken?! Ken om nece prihaine? Kus hän eläb?!
– Hän eläb susedpertiš, – sanui Slavik i voikaškanzi. – Hänen nimi om Sen’a...
– Mängam! – möst kidasti tat i oti neglikon pal’hal kädel. – Mängam teramba!
– En mäne, – voikten sanui Slavik.
– En tahtoi jäškapad, tahtoin neglikod!
– Mängam-žo! – kidasti tat, – tarbiž vaiše otta bilet tagaze, sid’ minä ostan sinei hot’ sadad neglikod...
– Ei... – voiki Slavik. – Ed osta... Sen’ka ei tahtoind vajehtadas, minä habi pagištoitin händast...
– Hän om mugoine-žo lapseline! – nagrdes sanui tat. – Nuške, teramba!
Sen’ale oli kahesa vot. Hän seižui pert’irdad keskes i varus kacui käredaha tataha, kudambal toižes kädes oli Slavik, a toižes oli neglik.
– Kus om? – küzui tat, tuldes Sen’annoks. – Kus om bilet? Ota ičeiž neglik i anda bilet tagaze!
– Minai ei ole biletad! – sanui Sen’a i säraiži.
– A kus se om? – kidasti tatoi.
– Midä sinä oled tehnu senke? Möid-ik?
– Minä tegin sišpäi kühkjaižen, – sanui hilläšti Sen’a i zavodi itkta.
– Ala itke! – sanui tat hilläl änel. – Ala itke, prihaine... Tegidik sinä sišpäi kühkjaižen? A kus nece kühkjaine om?.. Kus se om?..
– Se om karnizal... – sanui Sen’a.
– A miččel karnizal se om?
– Naku, sil karnizal! – i Sen’a ozuti toižen žirun iknaha.
Tat ruši pal’ton i zavodi libuda jänduzveziturudme toižele žirule. Lapsed ihastusiš kacuiba hänehe. Kaks’ kerdad tat habi ei olend langetanu, no kaiken-se hän libui karnizannoks i oti penen bumagaspäi tehtud pakuižen kühkjaižen, mitte jo oli märg.
Konz tat laskihe male löumas henkten, hän avaiži biletaižen i nägišti, miše se oli pästtud kaks’ vot tagaze.
– A konz sinä ostid sen? – küzui tatoi Slavikal.
– Ostin sen, konz völ openzimoi toižes klassas, – sanui Slavik.
– A konz sinä kacuid sen lehteses?
– Eglai!
– Se om toine painuzmär... – sanui tat väzuden.
– Nu ka midä? – sanui Slavik. – Ved’ kaik lugud oma ühtejiččed...
Tat mäni vaitti da ištuihe laučale.
Hänen südäin lujas löihe, sil’miš ujuiba oranžmujuižed ümbrused... Hän pästi pän.
– Tatoi, – hilläšti sanui Slavik, tuldes tatannoks. – Ala höpstu! Sen’ka sanub, miše hän kaik-se andab meile neglikon...
– Spasib! – sanui tat. – Spasib, Sen’a...
Hän libui i läksi kodihe.
Äkkid hän lanksi opalaha. Hän el’genzi, miše jo nikonz ei linne sidä ozakast aigad, konz muga kebnas vajehtadas jäškap neglikoho.