Texts

Return to review | Return to list

Pešoi da kodi-ižandaine

history

December 22, 2021 in 18:46 Nataly Krizhanovsky

• changed the author of the source
  from Kristina STRELKOVIČ
  to

October 25, 2018 in 11:54 Нина Шибанова

• changed the text
  (sarn) Oli-eli Pešoi-priha. Kerdan tuli hän kodihe školaspäi, taci sel’gšaugun čogaha da ei rušinus čukerzihe divanale, avaiži televizorad. – Kut minä olen väzunu! Min täht minei kaik nece om?! Äkkid hän nägišti, miše stolal om pen’ lehtezpol’ – nece om kirjeine mamalpäi: ”Pešoi armaz, abuta minei, ole hüvä! Peze astjad da puhtasta ičeiž honuz. Homen Marina-tädi tuleb adivoihe. Ala unohta tehta koditöd! Ehthasai! Tervehtan sindai. Mamoi.” – A voi! Kaiken midä-se tarbiž minulpäi! En tahtoi i en tegeškande nimidä! Mamoi iče-ki tegeb kaiken ehtal! – šihiži hän. Umbišti prihaine sil’mäd da uinzi-ki... Äkkid kulišti hän midä-se čudokast: judud da burbutandad. Avaiži Pešoi sil’mäd i nägišti – stolan röunal seižub mitte-se olii, se om pen’, redukaz da karvakaz. – Ken sinä oled? – čududeldes küzui Pešoi. – Minä olen Kodi-ižand! – uraiži olii. – Ken? – völ kerdan küzui Pešoi. – Kodi-ižand, ed-ik sinä mušta mugošt? Školas teile opendai starinoiči minun polhe, – sanui Kodi-ižand. – Aaa, nu minä en kulend. Minä en navedi urokoid da školad... – burbuti Pešoi. – Minä olen necen pertin ižand da holitai! – ülevas sanui Kodi-ižand. – Mmmm, – melentartuseta andoi vastusen prihaine. – A mikš sinä ed abuta mamale? – jatksi paginad pertin ižand. – Midä tö kaik tahtoit minulpäi?! Minä olen väzunu i tahtoin magata! Pesta astjad da puhtastada honust – nece ei ole minun azj! Sen täht mamoi om... – hilläšti sel’genzoiti Pešoi. – A midä koditönke sinai om? Mikš ed tege? – Kodi-ižand zavodi jo käraita. – En navedi... Nece om jüged da tuskikaz... – sanui Pešoi kacuhtaden televizoraha. – A kut sinä tedištaškanded uzid da tarbhaižid azjoid? – Kodi-ižand ani ištuihe stolale. – Minä tedan jo kaiken, minei ei tarbiž teta enambad! Äkkid Murka-kaži zavodi hostas Pešoin jaugoihe da näukta – hän tahtoi söda. Peša potki kažid jaugal. Siloi Kodi-ižand lujas käreganzi da kut kidastaškandeb Pešan päle: – Sinä! Sinä oled huba prihaine! Huba da käred! Naku minä tegen sinei huban azjan! – zavodi olii kovas burbutades midä-se. Pöl’gästui Pešoi – joksi pertišpäi da, mi oli väged, pageni tanhalpäi. Vaiše hän kuli edahanpäi Kodi-ižandan sanoid: – Pördatoi sinä tagaze, völ pakičeškanded prostindad! Tahtoiškanded opetas da abutada mamale! Joksi Pešoi, joksi da putui-ki mecha, mitte oli külänno. Se oli tetab mec prihan täht, no nügüd’ sigä oli tundmatomid puid da penzhid. – Kus minä olen? – meleti Pešoi. Astub hän mecadme, kacub – pun al kärbäzsen’ kazvab, da mugoine sur’ se om. – Mitte paha sen’ om – min täht se kazvab sigä, – burbuti Pešoi da potki sen’t, – Naku, linduižen peza da völ munidenke... Otan ühten vai kaks’... Otan kaik! Hän oti munad da murenzi pezan. Astub hän edemba, kacub: – Mitte čoma oks neciš koivus om... Minei om mel’he! Katkoin minä necen koivun... – meleti Pešoi än’heze. Äkkid kulišti hän mecas komedad nagrandad. Se oli živatan änen vuitte. – Ken nece om?! Ozuta ičtaiž! Minä en varaida sindai! – kidastaškanzi Pešoi pöl’gästusiš. – Minä olen Mechine! – koivun ondusespäi ličihe pen’ bardakaz ristit, kaik om lehtesiš da samlos. – Ken? – küzui Pešoi völ kerdan. – Olen Mecanižand, sen kaičii da holitai, – komedas sel’genzoiti Mechine da jatksi pahal änel. – Sinä oled huba priha – ed mahta vedäda ičtaiž mecas, minä ustavzoitan sindai siš. – No mikš? – säraites küzui Pešoi. – Jose sinä ed teda, miše ei sa potkta babukoid da senid? Nece om živatoiden söm! – Tedan... – värhudes sanui Pešoi. – Jose sinä ed teda, miše ei sa mureta linduižiden pezoid? Sigä om linduiden poigaižid. – Tedan... – huiktas burbuti Pešoi. – Jose sinä ed teda, miše ei sa katkoita puid? Nece om kodi linduiden da živatoiden täht. – Tedan... – hilläšti andoi vastusen prihaine. – A min täht sinä oled tehnu kaik nene azjad? – käredal änel küzui Mechine. – En teda... Taht oli... – säraites pöl’gastusespäi sanui Pešoi. – Naku sid’ minai-ki taht om jätta sindai mecha igäks! – komedas nagraškanzi Mecanižand. Pöl’gästui Pešoi da, mi om väged, joksi edemba, kuni hän ei ole tehnus vägetomaks. Tuli hän jogennoks. – Mitte čoma jogi om! Sigä-žo minä jon... Tuli hän vedennoks, kaik om redukaz – heinäs da mas... Muga astuškanzi-ki puhthaze vedehe, sobiš da kengiš. Zavodi hän joda vet da i sül’gi jogehe, kaiken redun taci vedehe. Da völ penen vihandan löcun habi ei ahtištand... Äkkid kulišti hän, kut vezi joges brunčiškanzi, veden pindal ozaižihe sured bul’kud, i sid’ vedespäi libui mitte-se čudokaz hoik mez’. Hänen päs oliba pitkäd sagedad hibused. Käziš, sormid keskes, oliba sidonahkad, a hänen nahk oli sinine da vihand. Pöl’gästui Pešoi da küzui hilläšti särädajal änel: – Ken sinä oled? – Minä olen vedehine! – kahaidajal änel sanui olii. – A minä kaik-se en teda, ken nece om... – ičeleze sanui Pešoi. – Kut muga om?! Sinä ed opendanus školas? – čududeldes küzui Vedehine. – Minä opendamoi da en kundele urokoil – nece kaik ei ole melentartušt minun täht, minä muga-ki melekaz olen! – üleväs andoi vastusen Pešoi. – Sid’ kundle mindai tarkašti! – komedas zavodi paginanVedehine, – Minä olen necen jogen Ižand – kaik vezi joges da sen živatad da kalad alištuba minei. Jose sinä ed teda, miše ei sa puhthaze vedehe redukahiš sobiš da kengiš astta? – käredas küzui Veden Ižand. – En teda, – burbuti Pešoi. – Jose sinä ed teda, miše ei sa sül’kta vedehe? – udes küzui Vedehine komedas. – En, – sanui priha hilläšti lähttes vedespäi. – A jose sinä ed teda, miše ei sa abidoitta živatoid da kalad? – lujas kovas kidastaškanzi Vedehine i zavodi läheneda Pešoinnoks. – En, minä en tedand! – komedas kidasti Pešoi vastha da joksi sigäpäi. A Vedehine hänen jäl’ghe völ kidasti: – Minä ustavzoitan sindai! Minä voin upotada-ki sindai minun vedehe! Joksi Pešoi pit’kha, sid’ tuli ičeze külähä. Lujas hän väzui, johtuti hän ičeze kodid da mamad. Tahtoiži hän olda kodiš da el’genzi, miše nece kaik om hänen, Pešoin! Hän om paha openik da poig, nimidä ei tege kodiš da školas. El’genzi hän, miše hänele tarbiž pakita prostindad mamoil, opendajal da Kodi-ižandal. Joksi hän kodihe, iški uks’he da kidast aškanzi: – Prost’kat! Prost’kat mindai kaik! Minä olen värnik! Minä vajehtamoi, tegemoi hüväks! Minä kaiken el’genzin! Sid’ pertin uks’ avaižihe, a pordhil seižui Kodi-ižand. Hän laskvas muhazi: – Pešoi, midä tahtoid? Abutiba-ik minun sebranikad sinei el’geta sinun värhut? – Minä iče el’genzin! Nügüd’ minä linnen hüvän prihan – tegeškanden koditöd, abutan mamale da pidäškanden puhthut pertiš! Prosti mindai! – pakiči Pešoi. – Hüvä om, tule kodihe... – muhazi Kodiižand. – Spasib! Pakiči prostindad, ole hüvä, sinun sebranikoil – Mechižel da Vedehižel, minä olen värnik, – sanui Pešoi. – Hüvä om, miše el’genzid necen, minä starinoičen heile, – hökkähti Kodi-ižand. Tuli Pešoi pertihe da kukištui hän ičeze sel’gšaughu, lanksi lavale. Avaiži Pešoi sil’mäd – hän om divanal, televizor om avaitud, kacuhti časuihe – om jo eht, mamoi pigai kodihe tuleb, a kodiš oma völ redukahad astjad, honuses mugažo ei puhtastadud, sel’gšaugus om äi lehtikoid koditönke, a Murka-kaži völ varastab sömäd... Kengäd sobanke om tactud kut putub. – Mikš minun soba om mugoine radukaz? – meleti än’heze Pešoi. Libui hän divanalpäi, andoi kažile sömäd, lastiti sidä da zavodi puhtastada pertid.
• changed the title of the source
  from Kipinä. № 6
  to Kipinä. № 3, 6
• changed the pages of the source
  from 4-5
  to 6-7, 4-5

September 11, 2018 in 10:23 Нина Шибанова

• created the text