Texts

Return to review | Return to list

Buaban lippahaine

history

October 16, 2021 in 18:37 Nataly Krizhanovsky

• changed the author of the source
  from Natalja Gromova
  to

September 17, 2019 in 10:33 Нина Шибанова

• created the text
• created the text: Lapsinnu tiezimmö, mi on roindumua. Tiijustimmo sen buaban lippahan vuoh. Tämä vahnu lipas seizoi Tan’oi-buaban koin gorničas. Lippahan kandeh on kleitty kaikenmostu čuajuvakkastu. Nämmien vakkazien kuvis tiijustimmogi vakkinazis lämmis mualois – Tseilonas, Indies da Kitais. Tepoiniemen kyläh buaban kodih ainos kerävyi äijy bunukkua, viizi-kuuzi lastu yhteh aigah. Kezäl lapset viertih muate vuiškale. Sie myö kižaimmo kartih, bolbotimmo hil’l’akkazin. Valgiet yöt oldih, myö kuundelimmo, kui čirkuzet čiristäh ikkunan tagan da pitkät böbäčyt kradžistah vahnan koin parzilois. “Pitky böbäččy”, kui minun muamo sanou niilöi, on puunsyöjy. Jogahine meis, bunukois, huaveili viertä muate buaban suurele lippahale. Vahnas lippahaspäi tuli erinomaine duuhu. Oma duuhu oligi buaban nieglotul kouftal, hänen talmukäzil – buabo ainos pastoi midätahto, kuni oli vägie. Häi nouzi aijoi, pastoi piiruadu, pani kiehumah samvuaran. Sen jälles nostatti minuu da sanoi: “Tule čuajuu juomah minunke, jällespäi voit ližiä muata!” Huondeksel kyläs ainos tuli nenäh pastoksil. Oman armahan Tepoiniemen duuhu on tervatun venehen, niitetyn heinän duuhu. Minun mieles, lehmän höštö sežo tuli nenäh hyväle lapsusaigah! Enne buabal oli mul’u lehmy Neidoi, Neidoine… Se oli kirjavu, mustu valgielois tačmois. Sil očas oli valgei “tiähti”. Meijän kyläs ei olluh ruspakkuo lehmiä. Neidoi-lehmäl oli häkkine Jukki. Lehmiä piettih arvos da vardoittih, a minä elostin lambahienke. Lammaskarjan vedäjänny oli Mustaine, minä peitoči annoin sille leibiä. Buabo čakkai minuu sendäh, laukkuhäi oli loitton, kolmen kilometrin piäs kyläspäi. Vie oldih lambahat Pilkoine, Pikkaraine, Tyttöine… Bošil ei olluh nimie, sidä kučuttih “Bošikse” libo “Uruakse bošikse”! Kyläs eli Barinovan pereh. Heil oldih kozat. Myö emmo suvainnuh heijän uhtu, revustimmo sidä höštieh keppilöil da ajelimmo sidä iäres. Sit se juoksi meijän jälgeh kyliä myöte… Buabo puolisti lapsii, dai häigi piäzi pagoh, nouzi aidah meijänke! Jouksendelimmo kyliä myöte kogo päivän. Pakuimmo, nouzimmo da juoksimmo ielleh. Äijy kajoidu oli pellol, sadoi vai lienne tuhanzii, rinnal oli Kotkatjärven zvierifermu. Lapset varaiteltih niilöi. Kirruttih koval iänel – “Pu!”, buite ammuttih linduh. Parvi nouzi lendoh pöllästyksis da kirvotti höyhenii meih niškoi. Myö pystimmö kajoin sulgii kartohkah libo bl’umbukkah da lykimmö niilöi yläh – ken korgiembi... Buabo suvaičči kižata meijänke, hos i telmimmö äijän. Konzu myö olimmo lapsinnu, buaban lipas ozuttihes suurekse. Myö huaveilimmo roija täyzi-igähizikse. Nygöigi minä tahtozin avata vahnan lippahan da kiändyö järilleh lapsusaigah. Peittyö sinne da vuottua, konzu buabo rubieu kuččumah: “Tule čuajule!”