VepKar :: Texts

Texts

Return to list | edit | delete | Create a new | history | Statistics | ? Help

Sergei Jevstafejev. Käby. 1

Sergei Jevstafejev

Käby. 1

Livvi
New written Livvic
Pieluksen alle olijan kellon iäni jo rubei suututtamah. Ei himoittas, ga nosta roih. Vähättävy on nelli čuassuu undu... Maksim nouzi divanalpäi. Pidäy pezevyö, ajua pardu da juostojalgua azemale... Matkureppu tuomazienke jo vuottau ukselluo. Raudutien varrel olii vokzualan rakendus on moine čoma, čoma sen torni da čuasut, dai sinizet kuuzet, lippu on enzimäzeh vagonah. Jiä tervehekse, ruadairahvahan linnu, tule terveh, otpusku. Muamanke pagin oli mennyt nedälil. Tuatto uvvessah on voimatunnuh, läžiy, ga verkoloi sendäh pidäy valmehel. Joga ildua keppizenke astuu aidassah, vuottau autobussua, eigo poigu tulis käymäh. Juna hil’l’akkazin libui ajamah, se vedi matkustajii luodehozah, sinne, kus jo oli kevät. Vagonan kaččoi keräi liput da jageli čuajut čomis raudahizis kehyksis. Rinnal ajamah ugodittih kaksi keski-ijän naistu da vanhu died’oi kirzukengis, päivitynnyös fufaikas da mečänkaččojan furažkas. Polvil died’oi pidi suurdu reppuu.
Naizet kogo aij an oldih iänes. Yksi saneli toizele, ku häi oli linnas tukkii leikatuttamas da löyhki, midä puutui ostua linnas da vie igävöičči omua lehmiä, kudai on kaikis paras kogo kyläs. Toine saneli, ku häi oli käymäs raudutien polikliiniekkah, kus pidi kävvä liäkärilöin luo da nygöi sai tiediä ku hänel roih lapsi. Perehes jo on kolme lastu, tämä roih jo nelläs, a ku neče kehno hos sanan vastah virkanou sit sen ajau iäres kaikkineh. Hänengi lehmy lypsäy kogonazen rengin maiduo. Died’oi istui vaikkaine, vai joga puolenčuasun peräs käi dabakkua poltamah tamburih dai joga kerdua nosti repun selgäh. Luzikat stokanois helistih junan rattahien peräh, net ajajes kovin komistih. Naizien iänet hävittih täh raudahizeh kolizendah dai Maksim uinoi. Hänen nostatti rajanvardoiččii, se oli dokumentoin tarkastus rajaalovehele mennes. Ristevysazemal juna kodvan oli sinne-tänne ähkittävänny dai enzimäine vagon jäi jälgimäzekse. Vie kaksi čuassuu matkua dai jo kodimuan valot ruvettih nägymäh. Maksim hyppäi vagonaspäi muale, vie viizikymmen metrii peronassah iespäi naine korgeikandahizis jallaččilois räbäitti muadu myö suurdu matkulaukkua. Häi nosti piän, silmis oldih kyynälet.
Midäbo itket, luadigo ken pahua?
Alah heittyjes revitin sukat, sidä on abei.
Maksim nosti naizen sumkan dai kai häilähtih sen jygevytty.
Kirpiččiägo vedelet?
T’outa ruadau Sordavalan poštal, luadi minul Dzek Londonan da Anton Čehovan kniigoin tilavukset, niidy on sumkas piäle kolmenkymmenen palua.
Minul kai kebjiembi rodih, ku sain tiediä, kenen tevoksii kannan.
Tuldih raudutieazemale, se on kogo eländypaikan čomus. Kellon alle istui ylen suuri koiru. Koiran ni rovus ni karvas ei suannuh piästä perile, se oli kui tilkulois ommeltu kate. Koiru pyöritti piädy sinne-tänne, ga sidä niken ei huolinuh. Tulolazet kiirehtettih teriämbä piästä dokumentoin raja-tarkastukseh da ielleh ehtie varata ičele sija autobusas.
Autobusan šouferi, Čikal’ov Tol’a, heilutti Maksimale kätty, andajen tiediä ku vuottau vie kodvazen. Autobussu oli jo ihan täyzi, tagaveriäspäi kumardih ruskeitukkubriha.
Оho, mies on naizenke, vuottakkua pikoi kodvaine.
Sit autobusas kuului diktoran Jurii Levitanan iäni:
Kallehet matkustajat, olgua moizet hyvät, kaikin yhtes hengitämmö ilmua sydämeh dai kerras hengitämmö sen ilman iäres.

Kogo autobussu puhkei nagroh, ga sendäh veriän pordahazil rodih vällembi.
Tulgua, tulgua, hyvä nuorižo, vai älgiä unohtakkua maksua...
Tol’a azetti autobusan ihan aiduveriän luo, Maksim hyppäi alah da viiputti kätty mašinan peräh. Vastah oldih tulemas vanhembat da vanhu tuttavu Viktor. Muamo sebäi poijan da čuhkai korvah:
Terveh, poigaine, mi on hyvä, ku tulit.

Tuatto ei nimidä sanonuh, seizoi keppizeh nojaten, huulet säristih dai kyynälet oldih silmis...
Viktor juohatti lähtie kalastamah ylävirdah, kaikis ylembäzele järvele. Net kohtat Maksim tiezi hyvin, vie lapsennu hyö tuatanke sinne kalastamah käydih. Viktor nägyy jo aijemba oli smiettinyh sen, ku järvis on vie jiä sulamattah dai kai jovensuut on tävvet jiädy. Eigo kalastajat, eigo inspektorat piästä. Kogo matku, kai kuuzikymmen kilometrii dorogua talven jälles ollah yhty lundu. Lähtemmö kahtei Minskmotosiklal, yksi oružu da muudu nimidä keral, ku olis kebjei ajua. Kahten-kolmen päivän peräs sih puoleh lähtöy vedämäh produktoi pihkan keriäjile himleshozan mašin "Ural", moine kudai piäzöy lumikivoksis läbi. Sil kyydil vanhembat työtäh meilegi verkot, motoran dai muut brujat.
Huondeksel lähtimmö matkah. Se vai sanuo on hoivu, dorogas yksi nimi jiännyh oli. Ylembä vie kudakui, a madalembis kohtis yhty vetty da ligua. Ga eihäi se ole este nuoril tervehil miehil! Kus ajettih motosiklal, kus kannettih sidä, ga piästih kylässäh. Tyhjät, ga vie ihan lujat taloit seizottih pitkin dorogua. Aijat kuadunuot, kylyzet järven rannal ku pöllästyksis painuttu randukivien välih. Maksim šuapkal pyhki hiet očas.
Kuule, Vit’a, tämä kylä on olemas jo sadoi vuozii, enne tiä elettih hyvät rahvas. Mustan, konzu muamanke tänne käimmö, joga taloih kučuttih kui omii. Samvuaru stolal, piiruadu, šipainiekkua, čuajuu havvotun maijonke. Karjalakse kaikin paistih... Nygöigi trolleibusas ajajes ku kuullen karjalakse paistah, ga žiäli on lähtie iäres... Täs rinnal vie lespromhozan pos’olku enne oli, sigäläzet brihačut suvaittih sportua. Se pos’olku, Maksim, jo ammui meile tuli, taloloin kohtal puudu kazvau. Dai kyliä mostu ymbäri kymmenäine löydyy. Yhtet on jo poltettu, muijil se samaine oza onnuako roih. Ga läkkä, raukku, ielleh...