Texts

Return to review | Return to list

Ozoitezstarin segoinuden poigan polhe i hänen vellen polhe

history

March 21, 2022 in 17:16 Nataly Krizhanovsky

• changed the title of the translation
  from Ozoitezstarin segoinuden poigan polhe i hänen vellen polhe
  to Лука 15:11-32

June 29, 2020 in 22:51 Валентина Старкова

• changed the text
  ¹¹Iisus sanui völ: «Ühtel mehel oli kaks’ poigad. ¹²Noremb sanui tatale: „Tat,| anda minei minun pala kodielospäi“. Tat jagoi kodielon poigiden keskes. ¹³Päliči päiväs-toižes noremb kogozi kaik, midä hänel oli, i läksi edahaks verhiže maihe. Sigä hän pidi kaik ičeze rahad elädes kebnad elod. ¹⁴Konz hän oli pidänu kaiken, sihe maha tuli kova näl’g, i hän putui mairheze. ¹⁵Siloi hän mäni ühten sigälaižen mehennoks i pauksihe radnikaks, i mez’ oigenzi händast ičeze pöudole paimendamha sigoid. ¹⁶Näl’gäs hän tahtoi söda sigoiden sömäd, no sidä-ki niken ei andand hänele. ¹⁷Siloi poig il’mestui i meletaškanzi: „Kaikil minun tatan radnikoil om külläks sömäd, a minä kolen näl’gha. ¹⁸Ei, nügüd’ minä lähten tatannoks i sanun hänele: „Tatam,| minä olen tehnu grähkid taivast vaste i sindai vaste. ¹⁹Minä en ole jo ningoine arvokaz, miše mindai voiži kucta poigaks. Ota mindai ühteks sinun radnikaks“. ²⁰Muga hän läksi tatannoks. Konz poig oli völ edahan, tat nägišti händast, i hänele tegihe žal’ poigad. Hän joksi vastha poigale, sebazi händast i tervehti. ²¹Poig sanui hänele: „Tatam,| minä olen tehnu grähkid taivast vaste i sindai vaste. Minä en ole jo ningoine arvokaz, miše mindai voiži kucta sinun poigaks“. ²²No tat sanui käskabunikoile: „Mängat teramba, togat parahimad sädod i sädatagat händast, pangat hänele sormuz sormhe i kengäd jaugha. ²³Togat lihav vaza i rikkat. Nügüd’ tarbiž söda i praznuida! ²⁴Minun poigaine oli kolnu, no eläbzui, hän oli segoinu, no nügüd’ löuzihe“. Muga hö zavodiba praznuida. ²⁵Vanhemb poig oli pöudol. Konz hän tuli läz kodid, hän kulišti pajon, vändon i kargaidusen. ²⁶Hän kucui ičezennoks ühten käskabunikan i küzui: „Mi nece om?“| ²⁷Käskabunik sanui: „Sinun vel’l’ pördihe kodihe. Tataiž käski rikta lihavan vazan, ku sai poigan tagaze tervhen“. ²⁸Siloi vanhemb vel’l’ kurktui i ei tahtoind mända pert’he. No hänen tataze tuli irdale i kucui händast. ²⁹No poig sanui hänele: „Kaik nene voded minä radoin vaiše sinun täht i nikonz en jätand sinun käsköd tehmata. A sinä nikonz ed andand minei kozašt-ki, miše minä voižin praznuida sebranikoidenke. ³⁰No ku nece sinun poig tuli, nece, kudamb kaiken sinun kodielon rajazi vedeluznaižidenke, ka sinä rikod hänele lihavan vazan!“| ³¹Tat sanui hänele: „Poigaižem,| sinä oled kaiken aigan minunke, i kaik, midä om minun, om sinun. ³²No nügüd’ tarbiž olda ihastusiš da hüviš meliš. Nece sinun vel’l’ oli kolnu, no eläbzui, hän oli kadonu, no nügüd’ löuzihe.“»

June 29, 2020 in 22:49 Валентина Старкова

• changed the text
  ¹¹Iisus sanui völ: «Ühtel mehel oli kaks’ poigad. ¹²Noremb sanui tatale: „Tat,| anda minei minun pala kodielospäi“. Tat jagoi kodielon poigiden keskes. ¹³Päliči päiväs-toižes noremb kogozi kaik, midä hänel oli, i läksi edahaks verhiže maihe. Sigä hän pidi kaik ičeze rahad elädes kebnad elod. ¹⁴Konz hän oli pidänu kaiken, sihe maha tuli kova näl’g, i hän putui mairheze. ¹⁵Siloi hän mäni ühten sigälaižen mehennoks i pauksihe radnikaks, i mez’ oigenzi händast ičeze pöudole paimendamha sigoid. ¹⁶Näl’gäs hän tahtoi söda sigoiden sömäd, no sidä-ki niken ei andand hänele. ¹⁷Siloi poig il’mestui i meletaškanzi: „Kaikil minun tatan radnikoil om külläks sömäd, a minä kolen näl’gha. ¹⁸Ei, nügüd’ minä lähten tatannoks i sanun hänele: „Tatam,| minä olen tehnu grähkid taivast vaste i sindai vaste. ¹⁹Minä en ole jo ningoine arvokaz, miše mindai voiži kucta poigaks. Ota mindai ühteks sinun radnikaks“. ²⁰Muga hän läksi tatannoks. Konz poig oli völ edahan, tat nägišti händast, i hänele tegihe žal’ poigad. Hän joksi vastha poigale, sebazi händast i tervehti. ²¹Poig sanui hänele: „Tatam,| minä olen tehnu grähkid taivast vaste i sindai vaste. Minä en ole jo ningoine arvokaz, miše mindai voiži kucta sinun poigaks“. ²²No tat sanui käskabunikoile: „Mängat teramba, togat parahimad sädod i sädatagat händast, pangat hänele sormuz sormhe i kengäd jaugha. ²³Togat lihav vaza i rikkat. Nügüd’ tarbiž söda i praznuida! ²⁴Minun poigaine oli kolnu, no eläbzui, hän oli segoinu, no nügüd’ löuzihe“. Muga hö zavodiba praznuida. ²⁵Vanhemb poig oli pöudol. Konz hän tuli läz kodid, hän kulišti pajon, vändon i kargaidusen. ²⁶Hän kucui ičezennoks ühten käskabunikan i küzui: „Mi nece om?“| ²⁷Käskabunik sanui: „Sinun vel’l’ pördihe kodihe. Tataiž käski rikta lihavan vazan, ku sai poigan tagaze tervhen“. ²⁸Siloi vanhemb vel’l’ kurktui i ei tahtoind mända pert’he. No hänen tataze tuli irdale i kucui händast. ²⁹No poig sanui hänele: „Kaik nene voded minä radoin vaiše sinun täht i nikonz en jätand sinun käsköd tehmata. A sinä nikonz ed andand minei kozašt-ki, miše minä voižin praznuida sebranikoidenke. ³⁰No ku nece sinun poig tuli, nece, kudamb kaiken sinun kodielon rajazi vedeluznaižidenke, ka sinä rikod hänele lihavan vazan!“ ³¹Tat sanui hänele: „Poigaižem,| sinä oled kaiken aigan minunke, i kaik, midä om minun, om sinun. ³²No nügüd’ tarbiž olda ihastusiš da hüviš meliš. Nece sinun vel’l’ oli kolnu, no eläbzui, hän oli kadonu, no nügüd’ löuzihe.“»

June 29, 2020 in 22:42 Валентина Старкова

• changed the text
  ¹¹Iisus sanui völ: «Ühtel mehel oli kaks’ poigad. ¹²Noremb sanui tatale: „Tat,| anda minei minun pala kodielospäi“. Tat jagoi kodielon poigiden keskes. ¹³Päliči päiväs-toižes noremb kogozi kaik, midä hänel oli, i läksi edahaks verhiže maihe. Sigä hän pidi kaik ičeze rahad elädes kebnad elod. ¹⁴Konz hän oli pidänu kaiken, sihe maha tuli kova näl’g, i hän putui mairheze. ¹⁵Siloi hän mäni ühten sigälaižen mehennoks i pauksihe radnikaks, i mez’ oigenzi händast ičeze pöudole paimendamha sigoid. ¹⁶Näl’gäs hän tahtoi söda sigoiden sömäd, no sidä-ki niken ei andand hänele. ¹⁷Siloi poig il’mestui i meletaškanzi: „Kaikil minun tatan radnikoil om külläks sömäd, a minä kolen näl’gha. ¹⁸Ei, nügüd’ minä lähten tatannoks i sanun hänele: „Tatam,| minä olen tehnu grähkid taivast vaste i sindai vaste. ¹⁹Minä en ole jo ningoine arvokaz, miše mindai voiži kucta poigaks. Ota mindai ühteks sinun radnikaks“. ²⁰Muga hän läksi tatannoks. Konz poig oli völ edahan, tat nägišti händast, i hänele tegihe žal’ poigad. Hän joksi vastha poigale, sebazi händast i tervehti. ²¹Poig sanui hänele: „Tatam,| minä olen tehnu grähkid taivast vaste i sindai vaste. Minä en ole jo ningoine arvokaz, miše mindai voiži kucta sinun poigaks“. ²²No tat sanui käskabunikoile: „Mängat teramba, togat parahimad sädod i sädatagat händast, pangat hänele sormuz sormhe i kengäd jaugha. ²³Togat lihav vaza i rikkat. Nügüd’ tarbiž söda i praznuida! ²⁴Minun poigaine oli kolnu, no eläbzui, hän oli segoinu, no nügüd’ löuzihe“. Muga hö zavodiba praznuida. ²⁵Vanhemb poig oli pöudol. Konz hän tuli läz kodid, hän kulišti pajon, vändon i kargaidusen. ²⁶Hän kucui ičezennoks ühten käskabunikan i küzui: „Mi nece om?“ ²⁷Käskabunik sanui: „Sinun vel’l’ pördihe kodihe. Tataiž käski rikta lihavan vazan, ku sai poigan tagaze tervhen“. ²⁸Siloi vanhemb vel’l’ kurktui i ei tahtoind mända pert’he. No hänen tataze tuli irdale i kucui händast. ²⁹No poig sanui hänele: „Kaik nene voded minä radoin vaiše sinun täht i nikonz en jätand sinun käsköd tehmata. A sinä nikonz ed andand minei kozašt-ki, miše minä voižin praznuida sebranikoidenke. ³⁰No ku nece sinun poig tuli, nece, kudamb kaiken sinun kodielon rajazi vedeluznaižidenke, ka sinä rikod hänele lihavan vazan!“ ³¹Tat sanui hänele: „Poigaižem,| sinä oled kaiken aigan minunke, i kaik, midä om minun, om sinun. ³²No nügüd’ tarbiž olda ihastusiš da hüviš meliš. Nece sinun vel’l’ oli kolnu, no eläbzui, hän oli kadonu, no nügüd’ löuzihe.“»
• changed the text of the translation
  ¹¹ Еще сказал: у некоторого человека было два сына;| ¹² и сказал младший из них отцу: отче! дай мне следующую мне часть имения. И отец разделил им имение. ¹³ По прошествии немногих дней младший сын, собрав всё, пошел в дальнюю сторону| и там расточил имение свое, живя распутно. ¹⁴ Когда же он прожил всё, настал великий голод в той стране, и он начал нуждаться;| ¹⁵ и пошел, пристал к одному из жителей страны той, а тот послал его на поля свои пасти свиней;| ¹⁶ и он рад был наполнить чрево свое рожка́ми, которые ели свиньи, но никто не давал ему. ¹⁷ Придя же в себя, сказал: сколько наемников у отца моего избыточествуют хлебом, а я умираю от голода;| ¹⁸ встану, пойду к отцу моему и скажу ему: отче! я согрешил против неба и пред тобою| ¹⁹ и уже недостоин называться сыном твоим;| прими меня в число наемников твоих. ²⁰ Встал и пошел к отцу своему. И когда он был еще далеко, увидел его отец его и сжалился;| и, побежав, пал ему на шею и целовал его. ²¹ Сын же сказал ему: отче! я согрешил против неба и пред тобою| и уже недостоин называться сыном твоим. ²² А отец сказал рабам своим: принесите лучшую одежду и оденьте его, и дайте перстень на руку его и обувь на ноги;| ²³ и приведите откормленного теленка, и заколите;| станем есть и веселиться! ²⁴ ибо этот сын мой был мертв и ожил, пропадал и нашелся. И начали веселиться. ²⁵ Старший же сын его был на поле;| и возвращаясь, когда приблизился к дому, услышал пение и ликование;| ²⁶ и, призвав одного из слуг, спросил: что это такое? ²⁷ Он сказал ему: брат твой пришел,| и отец твой заколол откормленного теленка, потому что принял его здоровым. ²⁸ Он осердился и не хотел войти. Отец же его, выйдя, звал его. ²⁹ Но он сказал в ответ отцу: вот, я столько лет служу тебе и никогда не преступал приказания твоего,| но ты никогда не дал мне и козлёнка, чтобы мне повеселиться с друзьями моими;| ³⁰ а когда этот сын твой, расточивший имение своё с блудницами, пришел, ты заколол для него откормленного теленка. ³¹ Он же сказал ему: сын мой! ты всегда со мною, и всё мое твое,| ³² а о том надобно было радоваться и веселиться,| что брат твой сей был мертв и ожил, пропадал и нашелся.

June 29, 2020 in 22:34 Валентина Старкова

• created the text translation

June 24, 2020 in 17:02 Andrew Krizhanovsky

• changed the text
  ¹¹Iisus sanui völ: «Ühtel mehel oli kaks’ poigad. ¹²Noremb sanui tatale: „Tat, anda minei minun pala kodielospäi“. Tat jagoi kodielon poigiden keskes. ¹³Päliči päiväs-toižes noremb kogozi kaik, midä hänel oli, i läksi edahaks verhiže maihe. Sigä hän pidi kaik ičeze rahad elädes kebnad elod. ¹⁴Konz hän oli pidänu kaiken, sihe maha tuli kova näl’g, i hän putui mairheze. ¹⁵Siloi hän mäni ühten sigälaižen mehennoks i pauksihe radnikaks, i mez’ oigenzi händast ičeze pöudole paimendamha sigoid. ¹⁶Näl’gäs hän tahtoi söda sigoiden sömäd, no sidä-ki niken ei andand hänele. ¹⁷Siloi poig il’mestui i meletaškanzi: „Kaikil minun tatan radnikoil om külläks sömäd, a minä kolen näl’gha. ¹⁸Ei, nügüd’ minä lähten tatannoks i sanun hänele: „Tatam, minä olen tehnu grähkid taivast vaste i sindai vaste. ¹⁹Minä en ole jo ningoine arvokaz, miše mindai voiži kucta poigaks. Ota mindai ühteks sinun radnikaks“. ²⁰Muga hän läksi tatannoks. Konz poig oli völ edahan, tat nägišti händast, i hänele tegihe žal’ poigad. Hän joksi vastha poigale, sebazi händast i tervehti. ²¹Poig sanui hänele: „Tatam, minä olen tehnu grähkid taivast vaste i sindai vaste. Minä en ole jo ningoine arvokaz, miše mindai voiži kucta sinun poigaks“. ²²No tat sanui käskabunikoile: „Mängat teramba, togat parahimad sädod i sädatagat händast, pangat hänele sormuz sormhe i kengäd jaugha. ²³Togat lihav vaza i rikkat. Nügüd’ tarbiž söda i praznuida! ²⁴Minun poigaine oli kolnu, no eläbzui, hän oli segoinu, no nügüd’ löuzihe“. Muga hö zavodiba praznuida. ²⁵Vanhemb poig oli pöudol. Konz hän tuli läz kodid, hän kulišti pajon, vändon i kargaidusen. ²⁶Hän kucui ičezennoks ühten käskabunikan i küzui: „Mi nece om?“ ²⁷Käskabunik sanui: „Sinun vel’l’ pördihe kodihe. Tataiž käski rikta lihavan vazan, ku sai poigan tagaze tervhen“. ²⁸Siloi vanhemb vel’l’ kurktui i ei tahtoind mända pert’he. No hänen tataze tuli irdale i kucui händast. ²⁹No poig sanui hänele: „Kaik nene voded minä radoin vaiše sinun täht i nikonz en jätand sinun käsköd tehmata. A sinä nikonz ed andand minei kozašt-ki, miše minä voižin praznuida sebranikoidenke. ³⁰No ku nece sinun poig tuli, nece, kudamb kaiken sinun kodielon rajazi vedeluznaižidenke, ka sinä rikod hänele lihavan vazan!“ ³¹Tat sanui hänele: „Poigaižem, sinä oled kaiken aigan minunke, i kaik, midä om minun, om sinun. ³²No nügüd’ tarbiž olda ihastusiš da hüviš meliš. Nece sinun vel’l’ oli kolnu, no eläbzui, hän oli kadonu, no nügüd’ löuzihe.“»
• changed the comments of the source
  from Evangelii Lukan mödhe. Iisus matkas jerusalimha 9:51-19:27. 15.
  to Evangelii Lukan mödhe. Iisus matkas jerusalimha 9:51-19:27. 15. От Луки святое благовествование, Глава 15. Библия (Синодальный перевод). en=Luke|15