Texts

Return to review | Return to list

Оli sie ennen vanhas mužikku poijan kel

history

June 21, 2023 in 21:30 Нина Шибанова

• created the text
• created the text translation
• created the text: Оli sie ennen vanhas mužikku poijan kel, leskimužikku da poigu. Hän rubiew kuolemah, virumah sih kuolendu [sijal]. Sanow: – Poigurukku, musta toatan kolme sanua. – No midäbo pidäw, toatto? Sanow: – Yhtekse, musta, – sanow, – älä kolmee kerdoa yhtes čuras päi goštih kävy. Toizekse, musta toine sana, – sanow, – älä toizes pogostas nai. Kolmandekse, musta, – sanow, – sinul hebo hyvä d’eäw, älä susiedal anna roadoa heboo, lučče iče roa kyläh! Nu häi duumaiččow, mindäh toatto nenga sanoi. Rubiew elämäh-olemah, susiedu tulow, bohattu taloi. Häin ylen äijän kylvöw pidi i pakiččow peldoo astavoija heboo. Pakiččoo heboo peldoo astavoija, i andaa [briha]: «Vuota nygöi probuičen, mindäh toatto kieldi heboo andamas». Häin ottaw, mennäh astavoiččemah, kolme vellesty taloiz oli. Yksi astavoiččow, astavoiččow, hebo vie on mahan kel sen. Astavoičcow, astavoiččow, toine tulow. Heboo ei syötetä. Sid kolmas tulow, heboo ei syötetä. (Endizeh aigah huolitetah roadoa)! Nu vot. Häi menöw iče päiväkse aijan toakse kaččomah, mindäh toatto kieldi hebod andamas kyläh. Hän astavoičči, kolmas astavoičči, – hebo azetui i sällyn sai. Sällyn otti, viippai sinne peälliči aijaz i puutui brihačul tyveh sälgy. Häi ottaw da kabd’aizen leikkoaw da kormanih. Nu.^ Iče kodih. Illas tuvvah hebo d’o sie väzyksis, päivän laskiettuo, puolez yöz. Tullah. Ei virka ni midä. Hiitroi brihačču, ni midä ei virka! Häin: «Nygöi lähten probuičen,| toatto sanoi: «Älä kolmei kerdoa yhtes čuras päi goštih kävy». Nygõi on deädä, ainos goštih kuččuw i lähten deädällyö goštih». Menöw sinne, ei tietä midä: «Nu, poigu-rukku, gu tuliid nygöi»! Ei tietä ni midä: kaikkei loaduw piiraidu laitah, ei tietä kunne händy panna! Nu vot, sen pyhänpäivän kävyw. «Vuotai lähten toizennu pyhänpäivän». Dai tossu peän d’ongoi toizel pyhälpäiväl vähembäl hoarotellahez. I min syöw, sie miittumoa piiroadu, kaikkei panow kormanih. I tossu pyhänpeän kaikkei panow kormanih. «Nygöi lähten vie kolmanden kerran». D’ongoi vai gui čoajuw da siendy da paččoi. Dai ned panow opad’ kormanih. «No.^ Se puwttui nygöi, toatto sanoi, ga tozi on. Kačo, ei kolmattu kerdoa hyvin goštitettu. Nygöi vie probuičen naija toizes pogostas». Hänelleh on omas kyläz mielespiettävy ylen hyvä. I lähtöw deädäh kel toizeh pogostah naimah. Sen samaizen ottaw susiedan i sen samaizen deädän sulhaiziksi. Menöw toizeh pogostah naimah, sulhaizikse. Sie ylen hyvin piettih, vastattih, svoad’bo työnnytettih, kai, dielo hoduh. Tuldih kodih. Heil pidäw mennä kahten päivän peräs svoad’boa sidä lujoittamah. A brihačču se suoriw gu pakiččii. Lähtöw pakiččemah. (Ennen vahnas pakiččemah käveltih). Häi korzinaizen ottaw kädeh, menöw sih samaizeh taloih, ylen pahat sovat peäl. Menöw sih taloih, taričeh yökse, naindutaloih: – Laskekkoa hyväh taloih yökse, – sanow, – vakkitilaz en voi ni yötiloa soaha. – Emmo, svoad’ba on varuksis, – sanow, – tansid roih da kai. – Ka laskekkoa kuh tahto, minä enhäi tansuiče, käbristän kus-tahto. – Mene sid kravatin al! – andilas sanow. Hän kravatin al. Kerävytäh tytöt, tansuijah, sid kižatah kaikelleh, svoad’boa sidä igraijah. A brihačču se kravatin al, korzinaine tyves. Briha tulow, tytön temboaw kravattih, kološša kirboaw, se menöw hänel korzinaizeh. Nu hyvä. Yön magoaw sie, kološšu korzinaizes, kološan kel. Huondeksel lähtöw, proššaičeh. Pidäw tulla järilleh svoad’boa ottamah. Tullah deädäd ned, hevonpidäjät kai, svoad’boa pidämäh siih, hevol ajetah. Muga hyvin svoad’boa pietäh, kai on ladno! Brihačču sanow: – Minä tyttöi en ota! (Häi sie kravatin al gu oli yön ga). En ota tyttöö minä!^ – sanow. Deädäh sanow: – Mikse ed ota!^ Ga toizeh pogostah tuled!^ Ga ota ed da!^ Nengoizen roskodan pied da!^ – čakkoamah rubei. – Deädä, sinä elä čakkoa, – sanow. – Mugai sinul, kačo: enzi kerran goštih tuliin, kui goštitiit! Toizen kerran tuliin, opai vähäizel goštitiit, kolmandel paččoi da siendy! A mužikal sil, susiedal, sanow opai: – Sinul opai, heboo piit, – sanow ga, – vai hebo väzyi, sällyn lykkäit peäliči aijas!^ – sanow. – En! – Et? Kačo, kabd’aine täz on! Dai sinne kabd’aizen ottaw. Hyö, deädä dai susiedy iäre, briha d’eäw yksin. Tyttö yksikai menöw, kohonah svoad’boa pietäh, dai toizet annetah. Tytöl opai sanow: – Minä sinuw ota en! Sinä minuw magaitit kravatin al, iče magait kravatiz brihan kel! Täs kološšu brihan, na. Eigo olluh muga? Sih svoad’bo eroi, brihačču jäi naimattah. Omas kyläz otti tytön. Nygöi vai eletäh vilzistäh. Vie minä olin svoad’bos, sie annettih d’eähine hebo, hernehine pletti, nahkahine saduli. Tulin pogostal, papin riihi tulez, d’eähine hebo sih suli, hernehine pletti kanad n’okittih. Štoafaa oli palaine, štoarfoa toine, net sih kavottih! Minä däin täh, vain perednikaine vatsal!