Texts

Return to review | Return to list

Jäpuraz

history

February 27, 2024 in 15:52 Нина Шибанова

• created the text
• created the text: Kerdan Tan’oi-neičukaine astui školaspäi. Oli jo keväz’-ku, päiväine paštaškanzi lämemba, veslas muhaiži. Neciš čomas säspäi kaik ristitud-ki käveliba irdal hüviš meliš. Asttes pidust’ üht vanhad pertid neičukaine nägišti, miše sured tippud lankteba katuselpäi. Hän lendi pän ülähäks i homaiči jäpurahan. Se hošti päiväižen sädegiš, no kündled oliba mugomad tuskasižed. – Miks sinä voikad, – küzui neičukaine. – Tämbei om mugoine čoma keväz’päiv. – Minei om žal’, miše en tedišta, mi om keza. – A kuspäi sinä kulištid kezan polhe? – Minun katusel ištui kaks’ pen’t lindušt, i ned ilokahašti vičitiba, miše jo ei hätken i tuleb čoma keza, läm’ keza, kirjav keza. Minä tahtoin küzuda linduižil: mi nece om – keza? No ned oliba mugomiš ihastusiš i ei kulnugoi mindai. Neičukaine vähäižen meleti i sanui: – Ala voika, minä abutan sinei. Ven kodihe, panen jäškapha – sigä om vilu, i sinä ed sula. Muga hän tegi-ki. Jäpuraz eli jäškapan pakaštimes. Tan’oi erašti čokaižihe rižamaha – kut sigä om hänen sebranik. Muga mäni sulaku i semendku, tuli keza. Lämäl kezapäiväl neičukaine sai jäpurahan jäškapaspäi i vei irdale. – Kacu! Nece om keza. – Kut äi vihandad mujud, – čududelihe jäpuraz, – kaik om mugoine kirjav, ilokaz, heled. Hän ihastunu kacui ümbri i ei mujand, kut zavodi sulada. Sured vilud tippud tippuiba läbi sormiš i lanksiba maha. I pigai neicukaižen kädehe jäi vaiše märg sija. Tan’oile oli žal’ jäpurast, no hän el’genzi, miše tal’vel, voib olda, hö vasttasoiš udes.