Texts
Return to review | Return to list
Opastajan viizahus
history
May 23, 2024 in 15:22 Нина Шибанова
- created the text
- created the text: Kazahstanan rahvahan suarnu Eli kerran ristikanzu, kudaman nimie nygöi niken jo ei musta. Hänen tytär oli ylen hyvä da čoma neidine. Kai brihat tahtottih ottua händy miehel, ga tuatto ei andanuh lubua. Dai kerran tytär varrastettih. Tuatto oli uravumas, moine oli gor’a. Häi kučui kaikkii susiedoi da sanoi heile: – Kaččokkua, mittuine olen ozatoi, minun tytär varrastettih! Eigo ole teijän keskes kedä, ken maltas löydiä. Ga rahvas oldih vaikkaine. Vai yksi mies sanoi: – Myö, täs olijat, emmo voi auttua sinuu. Ga minä tunnen erähän kaheksan velleksen Opastajan, kudai maltau auttua. Kyzy händy. Tuatto ihastui da kiirehti Opastajan luo. Se kuundeli da virkoi: – Vai minun opastujat, kaheksa vellesty, voijah sinuu auttua. Dai kučui net vellekset. Konzu brihat tuldih, Opastai kyzyi: – Sanelkua, midä maltatto. Vahnin sanoi: – Minä päiväl dai yöl näen elävän hengen jället da maltan astuo niidy myö. Toine sanoi: – Minä maltan nähtä loittonsah. Kolmas sanoi: – Minä voin uidua kai meret poikki omal šliäpäl. Nelläs sanoi: – Minä maltan kiškuo sualehen suuren linnun kynzispäi muga, ga se ei ni huomua. Viijes sanoi: – Minä maltan ambuo rinnakkai olijoi linduloi muga, ga net jiähäh eloh. Kuvves sanoi: – Minä maltan tavata ylähänpäi pakkujan. Dai vie kaksi nuorembua vellesty löyhkettih omii neroloi. Neidizen tuatto sanoi heile: – Löydäkkiä minun tytär. Se, kudai löydäy, roih minun vävy. Vellekset hyväl mielel lähtiettih mieruo myö eččimäh čomua neidisty. Vahnin velli kerras löydi jället mečäs dai kaikin lähtiettih jälgii myö. Ga jället loputtih. Ielleh oli rajatoi paimendusmua. Nygöi toine briha rubei ozuttamah omua neruo. Häi kaččeli kaikkiel ymbäri dai nägi loittozen joven rannan. Sie istui suuri kotku da sen kynzis oli neidine. Vellekset juostih jovelluo. Kolmanden velleksen šliäpäl kaikin piästih joves poikki. Nelläs velles maltoi kiškuo linnun kynzispäi neidizen. Ga lindu tostih, lendi tyveh da uvvessah varrasti neidizen. Sit viijes velles ambui dai eroitti neidizen kotkan kynzispäi, ga se kui kivi rubei pakkumah alah. Sit kuvves velles maltoi sen tavata. Lindu nikui ei alevunnuh da lendi peräh. Sit seiččemes velli yhtes hetkes luadi suuren kivizen linnan. Kai vellekset dai neidine peityttih sen seinien tuakse. Nygöi hyö ei varattu vihastu kotkua. Ga kui olis piästä kodih? Sit kaheksas velli topahutti jalgua dai kerras kaikin oldih neidizen tuatan koin tyves. Tytärdy sebäilles tuatto kyzyi, kenbo maltoi löydiä? Brihat sanottih, ku ni yksi heis ilmai toizien abuu ei voinnus piästiä neidisty. Tuatto rubei smiettimäh. Kuibo nygöi, ken roih vävykse? Kodvazen peräs häi sanoi: – Kai teijän maltandat ollah pädevät. Ga kaikis kallehin on Opastajan nero, kudai opasti teile net kai. Sikse minä annan omani tyttären hänele miehele. Kiändi L’ubov’ Baltazar