Texts

Return to review | Return to list

Lastu ainos äbäzöičet

history

June 19, 2024 in 15:14 Нина Шибанова

• created the text
• created the text: Tämä on jälgi - mäine tuonilmazih lähtenyön L’udmila Vladimirovan kirjutus “Oman Muan” toimitukseh. Nuožarven kylä on nimitetty järven čestih. Dai mittumat hyvät rahvas eletäh kyläs. Sen minä tiijän ylen hyvin. Minun ukko, Ivan Mihailovič Vladimirov, toi minuu täh kyläh mučoikse 65 vuottu tagaperin. Häi löydi minuu Man’gan kyläs. Häi oli jo loppenuh yliopiston Petroskois, dai händy työttih Ministerstvaspäi ruadoh inženierakse Lahdenpohjah. Iivan oli hyvin tuttu minun tuatindam Mihail Timofejevičan kel. Sit häi tiijusti, gu minä tulen Man’gan kyläh muamin da vellyön luokse. Hyö keskenäh sovittih, gu Iivan tulou dai nägöy neičykän. Gu mieldyi, sit kaigin selgiey dielot, dai voi olla se, ku Iivan menöy kodih jo nuoren mučoin kel. Mugagi rodih. Myö miellyimmö toine toizeh, dai illal ajoimmo jo Nuožarveh. Iivanan kois jo meijän tulos tiettih sendäh, gu minun tuatindam Mihail Timofejevič, soitti vahnembal Iivanan vellel, P’otr Mihailovičal, häi oli dorožnoin načal’niekannu, dai minun buat’koi ruadoi muasterinnu dorogal. Sendäh hyö hedi sovittih keskenäh, dai jo meidy sie vahnembat vuotettih. Minun mama ei lähtenyh meijän kel, sanoi: en lähte huigiedu nägemäh. Konzu myö tulimmo, kois jo meidy vuotettih. Stolat jo oldih valmehet. Minä sih aigah en voinnuh ellendiä nimidä, olin ku unis, minä ajattelin, enhäi se minä ole. En minä voi olla da luadie tämmösty tuhuu. No se olin minä tostimmos jo yöl, olen miehen kel magavosijas. Yksi kačahtus silmih muutti kaiken minun eloksen. Ukko minul sanoi jo monen vuvven proidihuu, hänel sežo muga oli. Meile sinun kel oli lepitty Jumal mennä yhtes. Oi! Minä jo äijän menin bokkah omas kerdomukses. Rubein Nuožarvie sanelemah, ga menin omah elaigah. Elaigu menöy edehpäi. Meile pidäy ajua Lahdenpohjah. Ukol pidäy olla ruavos. Et sih midä voi. Omua valdua minul jo ei ole, rua midä sanotah. Ukko huondeksel minul sanou: ‒ Läkkä, ozutan sinul hos kylän, kävelemmö da kačommo ymbäristön. Tozi, čoma kylä. ‒ Tiijätgo sinä kenen suurin pereh on Nuožarves? ‒ Tiettäväine, en tiijä, minä en ehtinyh tutustuo nikenen kel. Meile kävyi äijy rahvastu, ainos oldih istujat da paginkanzu buat’uškal da muatuškal. Minä nikedä en vie tunnustannuh. No nygöi minä sinul sanelen. Täs kyläs eläy yksi pereh, kuduas on 11 lastu-tytärdy da poigua. Se on Vasilii da Tatjana Jelisejevan taloi. Vahnin poigu on Anatolii Jevgenjevič Artemjev. Häi eläy da ruadau Petroskoil, on suuri načal’niekku militsies. Hänen mučoi on vrača dai ruadau keskusbol’ničas. Viktor Vasiljevič, Nikolai Vasiljevič, V’ačeslav Vasiljevič, Valerii Vasiljevič, Sergei Vasiljevič, Tatjana Vasiljevna, Jevgenija Vasiljevna, Jelena Vasiljevna da Galina Vasiljevna. Kus nygöi löydyy nengomua suurdu perehty. Ei lövvy enämbiä. Perehes on nerokastu rahvastu. Suuri načal’niekku militsies, opastajua, vračua, keittajiä, kirjaston ruadajua, agronomua, meččymiesty, kodiruadajua ‒ viehäi lapsii suaja pidäy da heidy opastua da äbäzöijä. Yksi sana, kai lapset oldih opastetut kaikkih ruadoloih. Ved’ on muga, konzu suuri pereh, sitgi hommua da ruaduo ainos on enämbi muamal dai tuatal. Ei ole aigua istuo joute. Meni aigu, lapset kai kazvettih. Kaikin omat pezät srojittih. Kelgo on fatierat, kengo rakendi oman koin. Tuatal da muamal väheni hommua. Jo voi toičigi iččie hommua, ga ei sua sidä luadie. Suuret lapset da bunukat vie ližätäh zobottua. Meilegi ukon kel tuli se aigu. Meijän Leonid-poigu otti mučoikse Jelisejevan Galinan. Heile rodih pikoi brihaččuine Iivan, meijän armas bunukku. Ga elaigu on elaigu. Galina voimatui, jygei voimattomus hänel oli, dai nuorete kuoli. Kodvazen elettyy meijän Leonid-poigu sežo kuoli. Hänel oli epilepsii. Ezmäi leikattih yksi jalgu, sit toine. Yksikai voimattomus otti vallan. Jäi viizivuodine poigaine, pikoi Iivanaine. Myö diedan kel otimmo hänen ičelluo linnah. Konzu piäzimmö eläkkehele, myö jo ainos elimmö kezät Nuožarves. Meile joga päiviä kävyi svuat’t’u Tatjana Ivanovna. Häi pidi meidy omannu, dai myö händy suvaičimmo. Dai häi meidy uvuažii. Paginua vahnal on ainos, da mustelemistu äijy. Mustelemmo omii elaigoi. Sihgi aigu menöy. Nygöi minä en ajele kyläh, huono olo on, daže pihal en voi kävvä. Minbo sih voit, vahnus tabuau kaikkii. Lapset kazvettih, jo omat perehet ollah. Tytär Raisa jo ammui eläy Suomes. Nygöigi minun armas bunukku perehen kel mendih elämäh Suomeh. Tiä opastuttih yliopistos kaikin, dai ruavot oldih hyvät. Meile sananpiä on: kuh rodiittos, sinnegi pädiet. Nygöi nuoret iče ei tietä, midä heile pidäy. Hyvä gu minun kel eläy minun podrugu Nina Petrovna Lamova. Häi sanoi, gu ei minuu hylgiä, myöhäi olemmo ku sizärekset. Minä vie ajattelen, gu lapset tullah uvvessah kodih. Lastu ainos kaiken ijän äbäzöičet, akkiloičet, kazvatat, opastat, sit sinuu viipatah, konzu sinus ei enämbiä abuu rodei, vaiku sinul pidäy abuu. En minä tädä kauppua smiettinyh.