Texts

Return to review | Return to list

Čepukin muailma

history

August 19, 2024 in 16:48 Нина Шибанова

• created the text
• created the text: Petroskoin eläjällä Tatjana Anuhinalla on epätavallini haraššuš: naini keryäy Čepukkija. Mahtava kokomuš Tatjana Borisovnan kokomukšešša on pehmeitä kukkasie, reppuja, hammašharjoja, vuatepuita, tikutettuja ta ommeltuja Čepukkija. Harraššuš alko melko šattumalta. Tan’an 18-šyntymäpäiväkši potruška lahjotti Čepukin veššokšen. Šiitä päiväštä mäni jo monta vuotta. Myöhemmin Tatjana Borisovna alko iče oštua kukkasie, tikuttua ta ommella niitä. Yštävät lahjotetah Tatjanalla vesselie, hyvie ta kummallisie Čepukkija, šentäh kun tiijetäh, jotta hänellä še on paraš lahja. Nyt naisen kokomukšešša on noin 500 Čepukkie. Šen lisäkši Tatjana Borisovna on ihana valokuvuaja. Keryäjä mielelläh koristau Čepukkiloilla kuušie kešämökin pihašša šekä luatiu mielehisien kukkasien kera kaunehie rakentehie ta ottau niitä kuvah. Šiitä ušiet kaččojat mielelläh ihual’l’ah Tatjana Anuhinan luonnošša otettuja valokuvie. Rikeneh yštävät lämpimäšti šanotah, jotta Tatjana on “čeburahnutaja” ta uuvveštah lahjotetah hänellä armahie kummallisie Čepukkija. Čepukki-nimen šynty Tämän vuuvven 20. elokuuta Čepukki täyttäy jo 58 vuotta, ka kuitenki še on monien lapšien ta aikuhisien mielehini henkilö. Čepukin luatijana on lapšien kirjailija Eduard Uspenskii. Vuotena 1966 Eduard Nikolajevičin lapšien kirjah “Gena-krokotiili ta hänen yštävät” tuli kummallini pieni eläin, kumpani heti miellytti kaikkie. Kirjailija šelitti Čepukin lumoukšen šalan näin: – Hiän on tosi herkkäuškoni ta näyttäy šitä kaikilla vaštahtulijilla niin šelväšti, jotta häntä on vaikie loukata. Hiän ilmentäy vaikeita ajatukšie ta tuntehie helpošti šitä kainoštelomatta. Yštävällisyš ta avomielisyš vejetäh äšen julmie ta kavalie ihmisie. Esimerkiksi, krokotiilija. Totisešti šanuon Čepukki on lapši, a Gena on aikuhini, šentäh hiän ottau vaštah Čepukkie kuin lapšukkaista, kummaista himmottau šuojella. Mistäpä tuli še huvittava Čeburaškanimi? Pakauttelušša Eduard Uspenskii kerto: – Mie tulin kostih yštävän luo, a hänen pieni tytär šovitteli pöyhietä turkkie, kumpani luahisti latetta myöten. Tyttö aina kompaštu turkkih ta kirposi. Šeuruavan lankiennan jälkeh hänen tuatto karjahti: “Oi, op’at’ čeburahnulas’!” (“A-voi-voi, tuaš lankesit!”). Še šana jäi miun mieleh. Tiijuštelin šen merkitykšeštä. Tuli šelväkši, jotta “čeburahnuts’a” merkiččöy “lanketa”. Näin ilmeštyki miun henkilön nimi.