Texts

Return to review | Return to list

Kyly, eri vigahizet

history

December 01, 2024 in 02:45 Наталия Пеллинен

• changed the text of the translation
  — А мылись ли раньше в печи? — У нас нет. У нас были бани, всегда были бани. В нашей деревне этойэтого не было модыобычая. — Это была чёрная баня, баня по-чёрному? — По-чёрному, по-чёрному. Так [и] осталась баня по-чёрному, но топится по-белому, топят по-белому. А так — как была баня по-чёрному, так и… Моя вВ конце огорода у меня баня. Зимой я через десять дней топила, а сейчас каждую субботу. Нанимаю, наносят мне воды туда. А дрова есть. Одна хожу в баню. — А когда баню топили? Топили ли в праздничные дни? — Ну, конечно. В нашей деревне если праздники, то накануне праздникапраздников в баню, в баню ходили. — А когда в баню приходишь, нужно ли баню поприветствовать: «"здравствуй, баня»" — сказать что-то? — Ну, когда из бани выхожу, то перекрещусь во дворе в сторону на восток «Хозяева"Духи-хозяева бани, духи-хозяйки бани, простите меня за вольные и невольные грехи»" — трижды, ну, это скажускажешь и идуидёшь домой. А говорят, в бане нельзя, нельзя креститься. Везде былиесть, и в лесу былиесть духи-хозяева. А когда мы впервые [в году] ходили в лес, обязательно нужно [было] взять какое-то угощение, ну, конфетку положимположу. — А куда нужно её положить? — А на пенёчек! — А нужно ли что-то сказать? — Ну, не помню, только знаю, говорят «"чтобы не с пустыми руками»" туда придуприходить, а помогали бы [духи-хозяева] нам собирать ягоды или грибы. Вот это я помню. — А говорят ли у вас, что вот лес водит? — Водит, ещё как водит! — А как? Был ли такой случай? — Ходила я за клюквой, знаю, что здесь, вроде,к этому месту я заворачивала и вдруг я не смогла, а должна [обратно] попасть. Не вижу этого места, да и всё. Так [лес] водил. — А что нужно сделать? — Не знаю, не помню. — А как ты выбралась тогда? — Как? Нужно «"Отче наш»" читать! Что ещё нужно? «"Отче наш»" читать да и... — А могли ли эти… домашние животные, корова в лесу заблудиться? — Конечно, были [случаи]. Особенно осенью только и оставалисьотставали, оставалисьотставали [в лесу]. Искать нужно. А это у Раина окраине была, за два километра была бабуля, и знающая, она-то знала это [как возвращать скот]. К ней обычно ходили. — А, к ней ходили и потом... — Да, да, сам приходит. — И скот сам приходит? — Да, сам приходит. — А когда идёшь к той бабке, нужно ли какие-то деньги ей платить? — Этого не знаю. Нет, насчёт этого когда... говорят, не берут ничего, нужно... деньги — нет, нужно съестное. И помню, когда-то давно с грыжей я была здесь, в Ривзаводе (?)Перевесах — не деньги [относили], а, помню, кофе, да чай, какие-то конфетки ей— такое давали. — Один раз надо сходить? — Нет, ой, дважды у меня, дважды. — А, два раза. — Не говорили ли, что нельзя в бане ругаться, материться? — Ну, это знаю, что матом нельзя было разговаривать, в бане нельзя. От этого может случиться болезнь, тогдак тебе болезнь может прийти, ну, тогда наверняка пристанет болезнь. Так, болезнь, пристающая в бане есть, ещё где есть? На воде нельзя материться нигде, от воды может пристать болезнь, от леса болезнь тоже бывает.

November 28, 2024 in 10:36 Ирина Новак

• changed the text
  — A pešečiettih ennein kiuguašša? — Meil ei. Meil oldih kylyt, nagole oldih kylyt. Meän kyläššä tädtädä ei ollun moduomodua. — Tämä oli mušta kyly, šavukylyšavu¦kyly? — Mušta, mušta. Niin on i jiänyn mušta kyly, vain jo topitsa po-belomu, on pandu po-belomu. A niin kuikuin oli mušta kyly, niin nii... Miun on v konce ogoroda miula on kyly. Talvella mie čerez des’at’ dnei topila, a nittenytten jogo šuovattušuovattua. Nanimaju, šuattau... šuatetah miula vettä šinne. A halothallot ollah. Yksinäh kävyn kylyh. — A konzubokonzu¦bo kyly lämmitettih? Lämmitettihgo pruazniekkupäivinLämmitettih¦go pruazniekku¦päivin? — Nu, konešno. Miän kyläššä jesli ollaaollah pruazniekat, nii nakanune prazdnikaprazdnikoida ob’azatel’no kylyššä, kylyššä käytihkäydih. — A konzu kylyh tulet, pidäygopidäy¦go kyly tervehtiä: ”tervehTerveh, kyly” — sanuo midätahtomidä¦tahto? — Ka konža kylyštä lähen, ka mie perekreščus’ pihalla v storonu na vostok: ”KylynizännätKylyn¦izännät, kylynemännätkylyn¦emännät, prostite men’a za vol’nije i nevol’nije grehi” — kolmičči ka tämän šanon ta lähen kotihšanot da lähet kodih. A šanotah kylyššä ei, ei voi... krestitsa krestica. Kaikkual olion, i mečäššä on k... izännät. Ka konša enšimyötenkonža enžimyöten läksimä meččäh, pidäy ottua midä¦ollou ugoščen’ku, nu ka kanfetkazen panemmapanen. — A kunnebakunne¦bo pidäy se panna? — A na pen’oček! — A pidäygo midätahtopidäy¦go midä¦tahto sanuo? — Nu, en muissa, vain tiijän, što šanou ”štobi ne s pustimi rukami” šille tulenšinne tulla, a autettais meilä kerätä marjua ili griibuagribua. Ka tädä mie muissan. — A sanotahgosanotah¦go teilä, što vot meččämeččy vedelöy? — VedeleyVedelöy, vielä kui vedeleyvedelöy! — A kuibo? Oligo mostuOli¦go moistu sluučaidu? — Kävelin mie karbaloh, tiijän, što ka täššäkötäštä koh mie zavoračivala i vdrug mie ne mogla, a pidäypidi miula šuattua, šuattušuattua. En neävoi löydiä tädä mestua, da i vs’o. Ka vedeli. — A midä pidäy ruadua? — En tiijä, en muissa. — A kuikuibo sinä piäzit sit? — Midä? Pidäy ”Otče naš” lugie! Midä vielä pidäy? ”Otče naš” lugie da i..dai. — A voibigovoibi¦go neče... žiivattu, lehmy meččäh yöksyö? — Konešno, oltiholdih. Osobenno osenjuosen’ju tol’ko i jiädih, jiädih. Eččie pidäy. A šidä RajašRajašša oli, za dva kilometra šielä oli babul’a, i tiedi, tämä tiedi häntähiän¦to. Hänellyö toko käydih. — A, hänellyö käydih i sit... — Da, da, ičeh tulou. — I žiivattu iče tulou? — Da, iče tulou. — A konzu menet sen babkalluo, pidäygo midätahtopidäy midä¦tahto den’gua hänel maksua? — Tädä en tiijä. Net, naščot etogo konža... šanou, ei oteta nimidä, olgah pidäy..., den’guagoida ei, pidäy sjestnoisjestnoje. I muissan, konž konža¦ollou ammuin grižanke mie olin täššä, PervizaššaPerevesašša — ei den’gua, ka muissan kofe da čuaju da midä¦ollou kanfetkoida tällä, ka tädä annettih. — Yhten kerran pidäy kävvä? — Ei, oi, kakšičči miulmiula, kakšičči. — A kaksi kerdua. — EigoEi¦go šanottu, što ei šua kylyššä kirota, mattie šanuo? — Nu tätätädä tiijän, što matom ei voivoinun paissа, kylyššä ei voi. Tämä lienöy vigahine, šilloinšiula vigahine lienöy, ka šilloin lienöy vigahine. Ka kyly... kyly... kylyvigahinekyly¦vigahine on, vielä missä on? VejelläVejellyö ei voi, materit’sa nigde, veještä lienöy vigahine, mečäštä vigahine tože on.

November 28, 2024 in 04:49 Наталия Пеллинен

• created the text
• created the text translation
• created the text: — A pešečiettih ennein kiuguašša? — Meil ei. Meil oldih kylyt, nagole oldih kylyt. Meän kyläššä täd ei ollun moduo. — Tämä oli mušta kyly, šavukyly? — Mušta, mušta. Niin on jiänyn mušta kyly, vain jo topitsa po-belomu, on pandu po-belomu. A niin kui oli mušta kyly, niin ni... Miun on v konce ogoroda miula on kyly. Talvella mie čerez des’at’ dnei topila, a nitte jogo šuovattu. Nanimaju, šuattau... šuatetah miula vettä šinne. A halot ollah. Yksinäh kävyn kylyh. — A konzubo kyly lämmitettih? Lämmitettihgo pruazniekkupäivin? — Nu, konešno. Miän kyläššä jesli ollaa pruazniekat, nii nakanune prazdnika ob’azatel’no kylyššä, kylyššä käytih. — A konzu kylyh tulet, pidäygo kyly tervehtiä: ”terveh, kyly” — sanuo midätahto? — Ka konža kylyštä lähen, ka mie perekreščus’ pihalla v storonu na vostok: ”Kylynizännät, kylynemännät, prostite men’a za vol’nije i nevol’nije grehi” — kolmičči ka tämän šanon ta lähen kotih. A šanotah kylyššä ei, ei voi... krestitsa. Kaikkual oli, i mečäššä on k... izännät. Ka konša enšimyöten läksimä meččäh, pidäy ottua midä ollou ugoščen’ku, nu ka kanfetkazen panemma. — A kunneba pidäy se panna? — A na pen’oček! — A pidäygo midätahto sanuo? — Nu, en muissa, vain tiijän, što šanou ”štobi ne s pustimi rukami” šille tulen, a autettais meilä kerätä marjua ili griibua. Ka tädä mie muissan. — A sanotahgo teilä, što vot meččä vedelöy? — Vedeley, vielä kui vedeley! — A kuibo? Oligo mostu sluučaidu? — Kävelin mie karbaloh, tiijän, što ka täššäkö mie zavoračivala i vdrug mie ne mogla, a pidäy miula šuattua, šuattu. En neä tädä mestua, da i vs’o. Ka vedeli. — A midä pidäy ruadua? — En tiijä, en muissa. — A kui sinä piäzit sit? — Midä? Pidäy ”Otče naš” lugie! Midä vielä pidäy? ”Otče naš” lugie da i... — A voibigo neče... žiivattu, lehmy meččäh yöksyö? — Konešno, oltih. Osobenno osenju tol’ko i jiädih, jiädih. Eččie pidäy. A šidä Rajaš oli, za dva kilometra šielä oli babul’a i tiedi, tämä tiedi häntä. Hänellyö käydih. — A, hänellyö käydih i sit... — Da, da, ičeh tulou. — I žiivattu iče tulou? — Da, iče tulou. — A konzu menet sen babkalluo, pidäygo midätahto den’gua hänel maksua? — Tädä en tiijä. Net, naščot etogo konža... šanou, ei oteta nimidä, olgah pidäy... den’gua ei, pidäy sjestnoi. I muissan, konž ollou ammuin grižanke mie olin täššä, Pervizašša — ei den’gua, ka muissan kofe da čuaju da midä ollou kanfetkoida tällä annettih. — Yhten kerran pidäy kävvä? — Ei, oi, kakšičči miul, kakšičči. — A kaksi kerdua. — Eigo šanottu, što ei šua kylyššä kirota, mattie šanuo? — Nu tätä tiijän, što matom ei voi paissа, kylyššä ei voi. Tämä lienöy vigahine, šilloin vigahine lienöy, ka šilloin lienöy vigahine. Ka kyly... kyly... kylyvigahine on, vielä missä on? Vejellä ei voi, materit’sa nigde, veještä lienöy vigahine, mečäštä vigahine tože on.