VepKar :: Texts

Texts

Return to list | edit | delete | Create a new | history | Statistics | ? Help

Valentina Kondratjeva. Muistelen lapsusaigua

Valentina Kondratjeva

Muistelen lapsusaigua

Livvi
New written Livvic
Igä menöy, vuvvet matkatah juostozil! Mieleh puaksumbi da puaksumbi tullah lapsusaigahizet hetket. Mustelen da verdailen kui kazvoimmo myö da kui kazvetah meijän bunukat. Kohti sanuo se on ku da päivy! Täh kerdomukseh minä suatan erähät omat mustokset sit aijaspäi.

Kirikön kellon hely

Mendih loittozet 1950–1960 vuvvet.
Jygei oli aigu! Oma mua oli vie vaitoi voinanjalgie. Köyhys, orboituonuot perehet, monet jiädih tuattoloittah, ukkoloittah, vellittah. Jygei käziruado, kudai otti äijy vägie da tervehytty. Sih niškoi pidi rohkevus! Rahvas tiettih, uskottih gu hyö voijah amal väil, taval, perävyttämyksel rakendua uvven, valgien eloksen ičel dai omil lapsil. A vot Jumalan uskole oli pandu "suuri ristu". Tämä minun musto on sille tovestus.

Syndynyt minä olen Issoilan hierus Anuksen piiris vuozi 1950. Perehes olin toine lapsi, Val’a nimelline. Enzimäine Gal’a-sizär syndynyh vuozi 1948, minun jälles Man’a- sizär vuozi 1952, sit Tan’avuozi 1954 da Van’a-velli vuozi 1955. Kaikis lapsis ristitty oli vai Gal’a. Ga sengi peitoči hommai tuatan vahnembi Dun’a-sizär, kučui papin da ristittih lapsi kois. Tämän minä tiijustin omis vahnembis konzu meni jo äijy vuottu. Toizet myö kazvoimmo ristimättäh. A kui oli pravosluavienke meijän perehes? Hil’da-muamol’uterilaine, Miša- tuatto, Timoi da Duar’u tuatan vanhembat oldih pravosluavien uskojat.

Mustan tapahtuksen. Minul oli vuottu nelli puolenke, meile tuldih ylen rohkieh kaksi vakkimiesty. Minä ellendin, hos ven’akse en maltanut, hyö tavas huškutettih käzii obrazahpäi da kovasti paistih. Oli, tiettäväine, heile ei ole mieldymyöte meijän Bogoroditsu, myö lapset luaskavasti kučuimmo händy Boudzoi.
Tuatto rauhasti vastai tulokkahil:
Kuni on hengis Jumalan uskoiju Timoi- tuatto, obrazu roih paikoilleh.
Sil aigua Duar’u-buabo oli jo kuolluh, a Timoi- died’oi virui, vuotti surmua. Häi hil’l’al iänel sanoi poijal livvin kielel, ven’ua häi ei tiedänyt, ga ellendi gu pagin menöy obrazah niškoi:
Poigu, älä anna obrazua kuni minun silmät ei salbavuta ijäkse.
Midä häi sanoi? kyzyttih tulokkahat.
Häi sanoi gu andažitto rauhasti kuolta!
Mužikat kačahtettihes toine toizeh da yksi sanoi:
Olgah...
Anna on muga, kuni dedka on hengis. No jälles ičegi kačo, kommunistan lippu tulou panna stolal! Mihail Timofejevič!
Obrazan sen minä ylen hyvin mustan. Häi ripui ylähän pertin čupus lampuadazenke. konzu oli vie kamarissah, viritteli sidä pruazniekkupäivikse palamah, ristii silmi oigiel käil. Myö, Man’a sizärenke, sil aigua rauhasti istuimmo laučal, tiezimmö, gu died’oi pagizou Boudzoinke, pidi olla vaikkani.

Obrazaspäi kačoi Bohoroditsu lapsenke yskäs. Häi kačoi muga luaskavasti, rauhasti! Timoi- died’oi ainos meile lapsil sanoi:
Ei pie pahua ruadua, väčkiä, torata. Boudzoi kai nägöy dai kuulou! Voibigi kurittua pahas dielos.

Sentäh joga kerdua, konzu bauhuimmo, minä nostin silmi obrazahpäi. Kačoin, kui sie Budzoi, suutui vai ei. Toiči ozuttih buito kaččou kovasti. Sit sanoin sizärel:
Lopemmo bauhundan! Boudzoi suutui!
Sit pieni sizär sežo kačoi obrazah da kyzeli:
Häi rubieu itkemäh? Čakkuamah?
Ei! Hänen lapsi pöllästyy, rubieu itkemäh.
A iče duumaičin, a toinah hänel ei sinne kuulu? Häi on omas kodizes, veräihyt on salvas. Minä näin, se avavuu. Muamo sidä availi konzu pezi veriän st’oklua. Perehes kaikin suvaičimmo meijän armastu Boudzoidu. Häi oli meijän Pyhä.

Tuli vuozi 1955 ‒ suamoi jygei, hirvei vuozi meijän taloile. Jygieh läzimizeh kuoltih jallekkai Gal’a, Tan’a da pikoi-pikkaraine Van’oi. Heijän peräh lähtigi Timoi- died’oi. Viijes lapses myö jäimmö Mašoinke kahtei. Died’oin jälles kadoigi meijän armas, kallis Boudzoi. Tuatto pahas mieles sanoi:
Lähti meijän Bohorouditsu! Hyväh paikkah häi suatui, hyvih käzih.

Hänettäh oli atkal, oli ylen žiäli. Ei Boudzoi enämbi silmäillyt meidy. A myö yhty tottu nostelimmo silmii sih čuppuh, kus omas kodizes eli luaskavu naine lapsenke.

A jälles sih pertin čuppuh tuli mustu pyöräkkö, kudai rubei soittamah, pajattamah da pagizemah kielel, kudamua myö emmo ellendännyt. No se oli meile suuri diivo da prizmihes kyzymys. Kui nečih pieneh vakkazeh, kudai on keski torelkua kaikin synnyttih pajattamah da pagizemah. Vikse ollah ylen hienozet. Dumaičimmo myö lapset.

Meni vuozi 1956, kezäkuu, smietin oli Stroičanpäivy.
Tuatto meijän oli kommunistu. Minä en voi varmasti sanuo, gu häi ei uskonnut Jumalua. En voi! Partieh händy otettih voinal, Leningruadan frontal "Nevskoil patačkal". Kus oli jygiesti ruanittu da jäi niistiekse. Händy jo ammoi ei ole täl ilmal, kuoli läzimizeh vuozi 1987. Minä uskon, syväin tuatal oli uskojan ristikanzan, häi oli luaskavu, oigienmugaine, ruadai da viizas perehen johtai.

Sen Stroičanpiän, kuigi toizin pruazniekkupäivin, muamo pastoi piiruadu. Tuatto kiärii bumuagah palazen suurustu da sydäi pindžakon kormanih da sanoi minule:
Val’oi, sinä olet jo suuri tyttö, läkkä tuatanke kävymmö kalmoile. Tiijustammo buabua, died’oidu, Gal’oidu, Tan’oidu, Van’oidu!
Lähten, lähten! Myö näimmö heidy sie? ihastuksis kyzyin minä.
Myo heidy emmo voi nähtä, a hyö meidy nähtäh.
Hil’l’azel iänel virki tuatto.

Kalmižemuassah oli läs kahtu virstua. No minä astuin tuatanke käzitysti hyväs mieles. Aigu läheni jo puoleh päiväh. Rahvastu kalmoile oli vähä, ga kalmoigi oli ei suuri. A kuni myö puutuimmo omih kalmažih, rahvas jo kaikin karkottih.
Tuatto kačahtih ymbäri da sanoi minule:
Tahtot kävvä kirikköh?

Minun se ihaskoitti. Puuhine kirikkö seizoi keskikalmizemuadu, mättähäl, kuspäi nägyi kahten joven vastavus. Pieni Tuuksen jogi yhtyi Anuksen jovenke. Kirikkö sil aigua jo ei ruadanut, sluužbii ei piety. Tuatto avai uksen kahtalleh, menimmö sydämeh. Sie oli istin kuadamine: kaikenyttymiä toppua, reduu, hapannustu laudua, murennustu kirpiččiä. Parziseinät oldih pal’l’ahat, ikkunat st’oklita. Niilöis viheldi tuuli Laho- pordahat nostih yläh, kuduat viettih kellojalgoih.
Val’oi, čuudo! Yksi kello rippu! Tahtotgo kuulta kui se soittau?
Da! Minä nikonzu en kuulut kellon soittuo.
Tuatto seizatti minun seinän viereh da kovasti sanoi:
Vai seizo täs, älä ni kunne liiku. Minä nouzen yläh, tämän kellon helyn kuultah Gal’oi, Tan’oi, Van’oi dai died’oi buaban kel. Hyö ihastutah!

Minä seizoin ihan seinänvieres, odva hengitin. Tuatto, sit vie nuori, kirmei da vägevy,vai hurai käzi oli niistii, terväh nouzi ylembi da ylembi. Keski pordahii yksi porras katkei, sen palat lennettih alah. Tuatto tervehel käil ehtii temmatakseh kazipuuh da nouzi ielleh. Minul oli sruasti kaččuo, ga olin vaikkani.

Helähtih kello! Kerran, toizen, kolmanden Se helineh oli moine čoma, heley, puhtas. Enzimäi harvazeh sit puaksumbi, puaksumbi, puaksumbi, a sit rubei harvenemah. Kellon iäni kajahtajen hel’ai loitokse.

Nygöi se minä ellendän, se helineh ammuldi tuatan syväimes gor’ua da tuskua. Vai ei kaikkie. Sil tuskal ei ollut pohjua. Konzu häi tuli minulluo, otti yskäh, lujasti sebai da pačkahtih itkuu. Minä tabain hänen kaglan pienil laihazil käbäzil da sežo rubein itkemäh. Kyynälis läbi kyzyin:
Tatti, hyö kuultihgo? Kuultih?
Kuultih, kuultih! Hyö ihastuttih! Heile on nygöi hyvä!
Ainos! vastai hil’l’al, väzynnyöl iänel tuatto.
Järilleh häi minuu kandoi omil vägevil olgupiälöil. Minä sil aigua duumaičin: "Meile on kaikki paras tuatto!"
Konzu pakkaskuul vuozi 1957 syndyi sizär, häi kyzyi meile Mašanke:
Mittuman nimen otammo tytöl?
Gal’a! yhtes sanoimmo myö.

Meile oli ylen žiäli vahnembua sizärdy, konzu häi lähti meispäi. Gal’oi oli ylen viizas lapsi, kävyi enzikluassah školah. Häi jo sai lugie runoloi kluuban laval.
Kezäkuul vuozi 1958 syndyi Nad’a -sizär, a heinykuul vuozi 1962 rodih Tol’a-velli, armas tuatale poigaine. Myös meidy rodih viizinelli sizärdy da kuldaine velli.

Äijy aigua meni, äijy midä vaihtui. Nygöi ristittyöt voijah rauhasti uskuo Jmalua, kävvä kirikköh. Vuozi 1991 myö, nelli sizärdy da velli perehienneh kaikin ristimökseh Anuksen Uspenskois Kirikös. Minun kahtu bunukkua Nikolaidu da Nikitua pikkarazennu ristimmö Anuksen Smolenskois Kirikös, kudai seizou Mariam- suarele, a Tan’oi-bunukkazen uvves Tuuksen Voznesenija Gospodn’a Kirikös. Žiäli gu endine paloi vuozil 1970.
Kuval on se samaine vahnu Tuuksen Voznesenija Gospodn’a Kirikkö, kuduas tuatto soitti kellol.

Вспоминаю детство

Russian
Жизнь идет, года летят! Все чаще и чаще вспоминаются такие моменты, которые связаны с детством. Вспоминаю и сравниваю, как росли мы, и как растут наши внуки. Правду сказать, это как день и ночь! В этом рассказе некоторые мои воспоминания.
Звон церковного колокола
Далекие годы, 1950-1960.
Трудное было время! Родная земля была еще слаба после войны. Нищета, осиротевшие семьи, многие остались без отцов, мужей, братьев. Тяжелый ручной труд забирал много сил и здоровья. Чтобы выжить, надо было иметь упорство. Люди знали и верили, что они могут своими силами, характером, неотступностью построить новую "светлую" жизнь для себя и своих детей. А вот на вере в Бога был поставлен "большой крест". Это мое воспоминание тому свидетельство.
Я родилась в деревне Иссойла Олонецкого района в 1950 году. В семье я была вторым ребенком, мне дали имя Валя. Старшая сестра Галя родилась в 1948 году, после меня в 1952 году родилась Маня, потом в 1954 – Таня и брат Ваня в 1955 году. Из всех детей крещеной была только Галя. И это в тайне от всех устроила старшая сестра отца Дуня. Она позвала батюшку и ребенка окрестили дома. Это я узнала от своих родителей спустя годы. Остальные дети в семье были некрещеные. А какое отношение к православию было в нашей семье? Мать Хильда была лютеранкой, отец Миша, родители отца Тимой и Дуарью были православными.
Помню, мне тогда было четыре с половиной года, к нам в дом буквально вломились два незнакомца. Я догадалась, зачем они пришли, хоть по-русски и не понимала. Мужчины зло махали руками в сторону иконы и громко что-то говорили. И ребенку было понятно: им не нравится наша Божья Матерь, мы, дети, ласково называли ее Боуджой.
Отец спокойно ответил незнакомцам:
- Пока жив мой отец Тимой, который верует в Бога, икона останется на месте.
В то время бабушка Дуарью уже умерла, а дедушка Тимой лежал и ждал своего часа. Он тихим голосом сказал сыну по-карельски (русского языка он не знал, но все понял, хоть разговор шел по-русски):
- Сын, иконы не отдавай. Пока я глаз не веки не закрою.
- Что он сказал? спросили незнакомцы.
- Он сказал, чтобы дали помереть спокойно.
Мужики переглянулись и один из них сказал:
- Ладно, пусть так.
Пока дедка жив. А потом уж не взыщи, Михаил Тимофеевич. Придется партбилет на стол положить.
Икону эту я очень хорошо помню. Она висела высоко в углу за лампадкой. Дедушка, пока еще был в силе, зажигал лампадку по праздникам. Крестился правой рукой. Мы с сестрой Маней смирно сидели на лавке. Знали, что дедушка говорит с Боуджой. Надо помалкивать.

С иконы смотрела Богоматерь с ребенком на руках. Она смотрела так ласково, спокойно. Тимой-дед всегда говорил нам, детям:
- Нельзя делать ничего плохогоспорить, драться. Боуджой все видит и слышит! Может наказать за плохое дело.

Поэтому каждый раз, когда мы резвились, я поднимала глаза на икону. Пыталась понять, как там Боуджойрассердилась или нет. Иногда казалось, что смотрит строго. Тогда я говорила сестре:
- Все, больше не будем. Боуджой сердится.
Младшая сестра тоже смотрела на икону и спрашивала:
- Она что, плакать будет? Или ругать?
- Нет, ее ребенок испугается, заплачет.
А сама думала, может ей туда и не слышно ничего. Она в своем домике, дверца закрыта. Я видела, она открывается. Мама ее открывала, когда мыла стекло в дверце. Мы в семье все любили нашу дорогую Боуджой. Она была нашей святыней.

Наступил 1955 годстрашный и тяжелый год для нашей семьи. От тяжелой болезни умерли друг за другом Галя, Таня и совсем маленький Ванёй. Вслед за ними ушел на тот свет и дедушка Тимой. Из пяти детей остались только мы с Маней. После дедушки исчезла и наша дорогая, любимая Боуджой. Папа печально говорил:
- Ушла наша Богородица. В хорошее место попала, в хорошие руки.

Без нее было грустно, было очень жаль ее. Боуджой больше не смотрела за нами. А мы, как и прежде, все поднимали глаза и смотрели в "красный угол", где в своем домике жила ласковая женщина с ребенком на руках.

А потом в том углу комнаты появился черный круг, который пел, исполнял музыку и говорил на языке, которого мы не понимали. Это было такое чудо! Но мы никак не могли понять, как в эту коробочку, которая располагалась по центу тарелки, помещались все, кто пел и говорил. Наверно, они очень маленькие, думали мы, дети.

Был июнь 1956 года, Троица. Наш отец был коммунист, но я не могу уверенно сказать, верил ли он Бога или нет. Не могу! В партию он вступил на войне, когда был на Ленинградском фронте, на "Невском пятачке", где был тяжело ранен и стал инвалидом. Его давно нет на этом свете, он умер от болезни в 1987 году. Я верю, что отец был глубоко верующим человеком. Он был ласков, справедлив, работящ и был хорошим хозяином в своем доме.

В ту Троицу, как и на другие праздники, мама испекла пирогов. Папа завернул в бумагу кусок пирога, положил в карман пиджака и сказал мне:
- Валя, ты уже большая, пойдем сходим на кладбище, проведаем бабушку, деда, Галю, Таню и Ванюшу.
- Пойдем, пойдем! Мы их там увидим? радостно предвосхищала я.
- Мы не можем их видеть, а вот они за нами наблюдают, тихо сказал отец.

До кладбища было версты две, я шла за руку с папой радостная. Было уже ближе к полудню. Народу на кладбище было немного, да и само оно было невелико. Когда мы пришли на могилки, почти никого из деревенских уже не было.
Папа оглянулся по сторонам и спросил:
- Хочешь зайти в церковь?

Мне это понравилось. Деревянная церковь стояла посередине кладбища, на горушке, откуда было видно соединение двух рек. Маленькая река Тукса встречалась с большой рекой Олонкой. Церковь тогда уже была закрыта, службы не проводились.
Папа широко открыл дверь церкви, мы зашли вовнутрь. Там все обветшало и сгнило, кругом был мусор, гнилые доски, обломанный кирпич. Бревенчатые стены были голы, окна без стекол. Ветер завывал в пустом помещении. Покосившаяся лестница вела наверх, на колокольню.
- Валюша, вот чудеса! Один колокол на месте! Хочешь послушать. Как он поет?
- Хочу! Я никогда не слышала, как поет колокол.
Папа поставил меня возле стены и строго сказал:
- Стой тут, не двигайся. Я поднимусь наверх, чтобы звон колокола услышали Галя, Таня, Ванюша и бабушка с дедушкой. Они обрадуются!


Я стояла у стены, почти не дыша. Папа, в то время еще молодой, спорый и сильный, только рука больная после ранения, быстро поднялся наверх. Посередине лестницы одна из ступеней сломалась. Обломки полетели вниз. Папа здоровой рукой успел схватиться за перила и продолжал подниматься. Мне было страшно смотреть, но я молчала.
Зазвучал колокол! Раз, второй, третий Его голос был такой красивыйчистый и звонкий. Сначала робко, а потом все громче, увереннее. А потом затих. Звон колокола еще долго эхом отдавался вдали.

Теперь я понимаю, что этот колокольный звон черпал из глубины отцовской души горе и тоску. Да только не все. У той тоски не было дна. Когда он подошел ко мне, взял на руки, обнял крепко и заплакал. Я схватила его за шею тонкими худыми ручками и тоже заплакала. Сквозь слезы спросила:
- Папа, они услышали? Услышали?
- Услышали. Они обрадовались. Им теперь хорошо.
- Им всегда будет хорошо?

- Всегда! Ответил отец тихо и устало.
Домой он нес меня на своих крепких широких плечах. А я думала: "У нас самый хороший папа!"
Когда в 1957 году родилась сестра, отец спросил у нас с Маней:
- Как назовем?
- Галя! В один голос ответили мы.

Мы очень тосковали по старшей сестре, которая так рано ушла на небеса. Галя была смышленая девочка, ходила в первый класс. Она даже читала стихи на сцене деревенского клуба.
В июне 1958 родилась сестра Надя, а в июле 1962 годабрат Толя, отцова гордость и помощник. Снова нас было пятерочетыре сестры и "золотой" братец.

Много времени прошло с тех пор, многое изменилось. Теперь люди не боясь могут верить в Бога, ходить в церковь. В 1991 году мы с сестрами и брат крестились в Олонецкой церкви Успения Богородицы. Моих двух внуковНиколая и Никитукрестили младенцами в Смоленской церкви города Олонца, которая стоит на Мариам-острове, внучку Танюшу крестили в новой Вознесенской церкви в селе Тукса. Жаль, что прежняя сгорела в 1970 году. На фото та самая Церковь Вознесения Господня в Туксе, где папа звонил в колокол.