Texts

Return to review | Return to list

Naizen hӓndy

history

May 29, 2025 in 16:25 Александра Родионова

• changed the pages of the source
  from 9
  to 9-13

May 23, 2025 in 17:19 Александра Родионова

• changed the text
  Konzu minun, naizettoman miehen mielyttäväspertis enzimästy kerdua helähtih hänen nagro| (Jelena Aleksandrovna tuli minun luo čuajule),| minun syväin särähtih. Häi oli gu kuldaine kuvahaine, kudai kaunisti minun pertit. Minul jo ozuttih, mittuine ozakas roimmos nämis nelläs pertis, gu Jelena Aleksandrovna luadis niilӧih oman pezӓzen. -Midӓbo ajattelet? Kyzyi hӓi hil’l’azeh. -Minӓ onnuako suvaičen sinuu, vastain ihastuksis sydӓmen tykindiӓ kuunelten. – A sinӓ?... Kui lienne tapahtui ga häi ukkai minuu. Se oli tovelline da paras vastavus. -Yksikai sano, midabo sinä ajattelet? kyzyi hãi hil'l'akkazih silittäjen tukkii minun korvujuuril. -Minä tahtoizin, gu sinä olizit ainos täs, gu myö eläzimmö gu kaksi lindustu ahtahas, ga lämmäzes pezäzes, vastain minä. - Sit sinä tahtozit ku minä eruozin ukos?^ kyzyi häi. -Armahaine, jatkoin minä,jokse sinä hos minuutakse voit smiettie, bui- te minä tahton ku sinä olizit hänenke yhtes? Tiettäväine, kerran sinä suvaičet minuu, sit ukkoske pidäy kai loppie. Huomei tule minun luo, kehitin minä. -Kuule vai,.. ga minul on lapsut. Minulhäi pidäy händygi ottua keral, sanoi Jelena Aleksandrovna. -Lapsut... Tottu, sinul on lapsut... Eigo händy kučuta Mašakse?^ kyzyin minä. -Mašakse, vastai naine. -Nimi on hyvä. Moine... helei. Mašaine! Eigo Puškin nenga sanonuh:| "Ei ole tostu Mašan čomuttu..." Se on ylen čoma runo, kiitin minä. -Hyvä gu nenga... Sinä ellendät, minä en voi erota Mašaizes, sanoi naine. -Tiettäväine, tiettäväine... Ga voibihäi tapahtua, tuattah ei anna sinule händy, sanoin minä. -Ei, häi andau, vastai Jelena Aleksandrovna. -Kuibo muga? vagavah soimain minä. -Voibigo tuatto andua oman tyttären? Kai meččyelătit, netgi... -Ei, häi andau lapsen. Minä tiijän, vastai naine. - Ei ole hyvä, ei nenga ole hyvä. Toinah alamuhkuh häi yksikai rubieu tuskiččemahes? Muga sydameči. Roihgo se meis jumalan mugah?^ kyzyin minä. - Minbo sil voit? Smietin, tyttözel minunke roih parembi, sellitti muamo. -Smietit, parembi roih? Näitgös, minähäi kurin. Sanotah, se on paha lapsile. A tuattah ei kuri, juohatin minä. - Sit et rubie kurimah hänen pertis dai kai roih hyvin, piätti naine. — Oho,| sit kurimah toizeh pertih?^ diivimmös minä. -Muga. Libo kolmandes, vastai häi. Libo kolmandes... Tottu. Hyvä... minä hengästimmös syvästi. - Ga sit rubiemmo elämäh kolmei. Meil roih oma lämmin pezäine, sovin minä. Häi kahtel käil sebäi minuu niškas,| kudamale silkeskie nägymätä istuihes kerras viizi naistu. *** Minä juokseldin omah pertih, kudamas möö Jelena Aleksandrovnanke luajimmo gostienvastuandupertin, i hämmästyksis burahtimmos:| -Lena, kuule vai... Sie ken lienne istuu. Kus istuu?^ kyzyi Lena. -Kačo, nečie, syöndypertis, vastain minä. -Ga sehäi on Marusja, vikse jo tuli, vastai Lena. -Mittuine Marusja?! Hänele igiä on kolmekymmen da piäs keldaine paikku. Istuu stolan tagan da midă sevoittanou juvvas. Rožat leviet, iče järei. Minul on hirvei, šupetin minä. -Mieletöi, Jelena Aleksandrovna rubei nagramah. Sehäi on Mašaizen kaččoi. Häi onnuako pudruo Mašaizele keittäy. -Kaččoi? Mittuine kaččoi? Miksebo pidäy kaččoi?^ hämmästyin minä. - Miksebo pidäy? Pidäyhäi keltahto Mašastu kaččuo, vastai Lena. -Tottu, tottu... tiettäväine. Minä en sidä ennepäi smiettinyh. Muiten, Mašastu voinnus ihan hyvin kaččuo minun Nikifor, nevvoin minä. -Oletgo tolkus! Häi on mužikku! Muitengi on ylen paha pidiä käskyläzenny mužikkua...^ hi... - Sit näit lapsenkaččoi?.. -Lapsenkaččoi. - Istuu da luzikkazel midä šelonou. - Pudruo keittäy. - Pudruo keittäy? Ga pudruo, ga midäbo sinā tualleh pōllästyit? - Minägö pöllästyin? Olet kuito kummalline, diivihes Lena. - Kummalline? Toinah. Se on pieni viga. Minä olen ylen kummalline... Hi-hi... Minä taputin jalgoi yhtes sijas, a sit lähtin magavopertih. Siepäi hyppäin pöllästuksis da kirgain:| -Lena!!! - Midäbo? Mibo ehtii?^ kyzyi Lena. -Tua... Magavopertis... Sie sežo on ken lienne laihu, mustu,.. seizou kravatilluo da sydäilöy kobrii pielukseh. Opi duumaija, magavopertis! Ollougo varras... Laihu moine, midä höčöttänöy. Lenaine, minul on hirvei, sanoin minä. - Oi, hospodi. Sinä olet gu lapsi. Se on meijän käskyläine, Ulli. Häi siegi minun luo ruadoi, vastai Lena. - Ulli... Siegi ruadoi?.. Miksebo häi on meil?.. - Kuldaine, kuibo minä voin olla käskyläizetä? Opi vai iče smiettie, sanoi Lena. -Hyvä. Opin smiettie. Ga, vuota,| midäbo tahtoin sanuo... Sit näit Ulli... -Muga. -Nimi on hyvä. Moine rehevy| - Ulli. He-he... Sit, sanot, rubieu ruadamah käskyläzenny. Hyvä-ä. Kuule vai, a miksebo sit pidäy lapsenkaččoi?^ kyzyin minä. - Kuibo sinä et ellendä: lapsenkaččoi Mašaizele, a Ulli roih minuh niškoi, sellitti Lena. -Oho! Muga muga, vastain minä. Gu suuri jygei käbäl painoi minun hämmästynnyön sydämen. Minä vie enämbäl käbristyin, painoin piän olgupiälöih da hil'l'akkazeh lähtin. Himoitti istuo kustahto yksinäh, panna kundoh omat mielet. -Lähten keittopertih. Se on yksi joudavu perti, piätin ičekseh. *** -Lena!!!^ kirgain minä. -Oi-jo hospodi... Mibo vie sie ehtii? Tulipalogo on?^ vastai Lena. -Siegi istuu!^ sanoin minä. -Ken istuu? Kus istuu?^ kyzyi Lena. - Mittuine ollou vahnu akku. Mustis paikois. Istuu keittopertis. Tuli, istuihes da istuu. Käis pidäy viäräččyy luzikkua, loukkoizienke. Onnuako, varrasti da ei ehtinyh pajeta, sanelin minä. -Kus istuu? Tottugo pagizet?!^ kirgai Lena. -Tua. Sežo. Istuu ken lienne. Vahnu. Hengi ristu, piätin minä. - Keittopertisgo? Kenbo sie voibi olla| se on minun syömizenkeittäi, Nikolajevna sie istuu, sanoi Lena. -Nikolajevna?! Sit muga... Hyvä on nimi. Moine on mielehine. Kuule vai, a miksebo pidäy Nikolajevna? Myöhäi voimmo murginoija restoruanas, kui ennegi. Syözimmö hyviä, puhtahas da huoleta, kehitin minä. -Ihan tottu, sinä olet gu lapsi!^ vastai Lena. -Ihan gu lapsigo? Ei, en ole ihan lapsi. Kuule vai, syözimmö restoruanazes...^ jatkoin minä. - Kenbo? Myö sinunke? Hyvä. A lapsenkaččojua kenbo rubieu syöttämäh? A Ullii? A gu Mašaizele pidänöy keitäldiä katliettaine libo jäiččäine? A gu minun sizär Katti tullou meile gostih? Kenbo kaikel perehel kävyy restoruanah?^ sanoi Lena. -Katti?! Hyvä nimi on Katti. Se tuou mieleh päivänlaskun joven tagua. Hi- hi... *** Senčois sundugal käit ristai ryndähäl sellin čuppuh istui minun Nikifor. Häi ozuttihes minule vierahakse, abevunnuokse. Häneh kaččojes kyynälet nostih silmih. Minä puneloitin hänen viereh da vaikkani istuimmos ajatellen: "Minä da Nikifor mollei olemmo ozattomat... Pidäsgo pajeta kahtei kunnetahto? Täs meil ei ole sijua. Minun pertis on Lena, syöndypertis on lapsenkaččoi, magavopertis Mašaine, suurespertis Ulli, keittopertis-Nikolajevna. Toinah on pezäine... Tah- toin azuo pezäzen kahtele, a venähtih moine händy, ga sil ei nävy ni agjua. Vie sit Katti tulou. Laivu silleh jugeni, ga menöy pohjah oman painon periä. Oh Lena, Lena..." -Midäbo nygöi, Nikifor-velli? kyzyin vagavah. - Midäbo käsket? hengästih Nikifor. - Toinah ollah elaijat meil nygöi, sanoin minä. - Tottu sanot. Minä istun da ajattelen ičekseni: nygöi onnuako työnät minuu ruavos, vastai Nikifor. -Nikifor, Nikifor... Pädöy sinul eliä: otat palkan, paneldat hatun piäh, keriät omat kamsut da viheldät gu lindu, sit pörähtättös kunnegi toizen naizettoman ižändän luo. Rubietto elämäh hyvin kahtei. A minä... Nikifor ei vastannuh nimidä| vai löydi minun käin pimies da kobristi sidä vä- häzelvähäzel. Oligo se vällytty? En rubie ni smiettimäh. Vai mieleh on konzu sinun kätty kobristau ellendäi ristikanzu...

May 23, 2025 in 17:18 Александра Родионова

• changed the text
  Konzu minun, naizettoman miehen mielyttäväspertis enzimästy kerdua helähtih hänen nagro| (Jelena Aleksandrovna tuli minun luo čuajule),| minun syväin särähtih. Häi oli gu kuldaine kuvahaine, kudai kaunisti minun pertit. Minul jo ozuttih, mittuine ozakas roimmos nämis nelläs pertis, gu Jelena Aleksandrovna luadis niilӧih oman pezӓzen. -Midӓbo ajattelet? Kyzyi hӓi hil’l’azeh. -Minӓ onnuako suvaičen sinuu, vastain ihastuksis sydӓmen tykindiӓ kuunelten. – A sinӓ?... Kui lienne tapahtui ga häi ukkai minuu. Se oli tovelline da paras vastavus. -Yksikai sano, midabo sinä ajattelet? kyzyi hãi hil'l'akkazih silittäjen tukkii minun korvujuuril. -Minä tahtoizin, gu sinä olizit ainos täs, gu myö eläzimmö gu kaksi lindustu ahtahas, ga lämmäzes pezäzes, vastain minä. - Sit sinä tahtozit ku minä eruozin ukos?^ kyzyi häi. -Armahaine, jatkoin minä,jokse sinä hos minuutakse voit smiettie, bui- te minä tahton ku sinä olizit hänenke yhtes? Tiettäväine, kerran sinä suvaičet minuu, sit ukkoske pidäy kai loppie. Huomei tule minun luo, kehitin minä. -Kuule vai,.. ga minul on lapsut. Minulhäi pidäy händygi ottua keral, sanoi Jelena Aleksandrovna. -Lapsut... Tottu, sinul on lapsut... Eigo händy kučuta Mašakse?^ kyzyin minä. -Mašakse, vastai naine. -Nimi on hyvä. Moine... helei. Mašaine! Eigo Puškin nenga sanonuh:| "Ei ole tostu Mašan čomuttu..." Se on ylen čoma runo, kiitin minä. -Hyvä gu nenga... Sinä ellendät, minä en voi erota Mašaizes, sanoi naine. -Tiettäväine, tiettäväine... Ga voibihäi tapahtua, tuattah ei anna sinule händy, sanoin minä. -Ei, häi andau, vastai Jelena Aleksandrovna. -Kuibo muga? vagavah soimain minä. -Voibigo tuatto andua oman tyttären? Kai meččyelătit, netgi... -Ei, häi andau lapsen. Minä tiijän, vastai naine. - Ei ole hyvä, ei nenga ole hyvä. Toinah alamuhkuh häi yksikai rubieu tuskiččemahes? Muga sydameči. Roihgo se meis jumalan mugah?^ kyzyin minä. - Minbo sil voit? Smietin, tyttözel minunke roih parembi, sellitti muamo. -Smietit, parembi roih? Näitgös, minähäi kurin. Sanotah, se on paha lapsile. A tuattah ei kuri, juohatin minä. - Sit et rubie kurimah hänen pertis dai kai roih hyvin, piätti naine. — Oho,| sit kurimah toizeh pertih?^ diivimmös minä. -Muga. Libo kolmandes, vastai häi. Libo kolmandes... Tottu. Hyvä... minä hengästimmös syvästi. - Ga sit rubiemmo elämäh kolmei. Meil roih oma lämmin pezäine, sovin minä. Häi kahtel käil sebäi minuu niškas,| kudamale silkeskie nägymätä istuihes kerras viizi naistu. *** Minä juokseldin omah pertih, kudamas möö Jelena Aleksandrovnanke luajimmo gostienvastuandupertin, i hämmästyksis burahtimmos:| -Lena, kuule vai... Sie ken lienne istuu. Kus istuu?^ kyzyi Lena. -Kačo, nečie, syöndypertis, vastain minä. -Ga sehäi on Marusja, vikse jo tuli, vastai Lena. -Mittuine Marusja?! Hänele igiä on kolmekymmen da piäs keldaine paikku. Istuu stolan tagan da midă sevoittanou juvvas. Rožat leviet, iče järei. Minul on hirvei, šupetin minä. -Mieletöi, Jelena Aleksandrovna rubei nagramah. Sehäi on Mašaizen kaččoi. Häi onnuako pudruo Mašaizele keittäy. -Kaččoi? Mittuine kaččoi? Miksebo pidäy kaččoi?^ hämmästyin minä. - Miksebo pidäy? Pidäyhäi keltahto Mašastu kaččuo, vastai Lena. -Tottu, tottu... tiettäväine. Minä en sidä ennepäi smiettinyh. Muiten, Mašastu voinnus ihan hyvin kaččuo minun Nikifor, nevvoin minä. -Oletgo tolkus! Häi on mužikku! Muitengi on ylen paha pidiä käskyläzenny mužikkua...^ hi... - Sit näit lapsenkaččoi?.. -Lapsenkaččoi. - Istuu da luzikkazel midä šelonou. - Pudruo keittäy. - Pudruo keittäy? Ga pudruo, ga midäbo sinā tualleh pōllästyit? - Minägö pöllästyin? Olet kuito kummalline, diivihes Lena. - Kummalline? Toinah. Se on pieni viga. Minä olen ylen kummalline... Hi-hi... Minä taputin jalgoi yhtes sijas, a sit lähtin magavopertih. Siepäi hyppäin pöllästuksis da kirgain:| -Lena!!! - Midäbo? Mibo ehtii?^ kyzyi Lena. -Tua... Magavopertis... Sie sežo on ken lienne laihu, mustu,.. seizou kravatilluo da sydäilöy kobrii pielukseh. Opi duumaija, magavopertis! Ollougo varras... Laihu moine, midä höčöttänöy. Lenaine, minul on hirvei, sanoin minä. - Oi, hospodi. Sinä olet gu lapsi. Se on meijän käskyläine, Ulli. Häi siegi minun luo ruadoi, vastai Lena. - Ulli... Siegi ruadoi?.. Miksebo häi on meil?.. - Kuldaine, kuibo minä voin olla käskyläizetä? Opi vai iče smiettie, sanoi Lena. -Hyvä. Opin smiettie. Ga, vuota,| midäbo tahtoin sanuo... Sit näit Ulli... -Muga. -Nimi on hyvä. Moine rehevy| - Ulli. He-he... Sit, sanot, rubieu ruadamah käskyläzenny. Hyvä-ä. Kuule vai, a miksebo sit pidäy lapsenkaččoi?^ kyzyin minä. - Kuibo sinä et ellendä: lapsenkaččoi Mašaizele, a Ulli roih minuh niškoi, sellitti Lena. -Oho! Muga muga, vastain minä. Gu suuri jygei käbäl painoi minun hämmästynnyön sydämen. Minä vie enämbäl käbristyin, painoin piän olgupiälöih da hil'l'akkazeh lähtin. Himoitti istuo kustahto yksinäh, panna kundoh omat mielet. -Lähten keittopertih. Se on yksi joudavu perti, piätin ičekseh. *** -Lena!!!^ kirgain minä. -Oi-jo hospodi... Mibo vie sie ehtii? Tulipalogo on?^ vastai Lena. -Siegi istuu!^ sanoin minä. -Ken istuu? Kus istuu?^ kyzyi Lena. - Mittuine ollou vahnu akku. Mustis paikois. Istuu keittopertis. Tuli, istuihes da istuu. Käis pidäy viäräččyy luzikkua, loukkoizienke. Onnuako, varrasti da ei ehtinyh pajeta, sanelin minä. -Kus istuu? Tottugo pagizet?!^ kirgai Lena. -Tua. Sežo. Istuu ken lienne. Vahnu. Hengi ristu, piätin minä. - Keittopertisgo? Kenbo sie voibi olla| se on minun syömizenkeittäi, Nikolajevna sie istuu, sanoi Lena. -Nikolajevna?! Sit muga... Hyvä on nimi. Moine on mielehine. Kuule vai, a miksebo pidäy Nikolajevna? Myöhäi voimmo murginoija restoruanas, kui ennegi. Syözimmö hyviä, puhtahas da huoleta, kehitin minä. -Ihan tottu, sinä olet gu lapsi!^ vastai Lena. -Ihan gu lapsigo? Ei, en ole ihan lapsi. Kuule vai, syözimmö restoruanazes...^ jatkoin minä. - Kenbo? Myö sinunke? Hyvä. A lapsenkaččojua kenbo rubieu syöttämäh? A Ullii? A gu Mašaizele pidänöy keitäldiä katliettaine libo jäiččäine? A gu minun sizär Katti tullou meile gostih? Kenbo kaikel perehel kävyy restoruanah?^ sanoi Lena. -Katti?! Hyvä nimi on Katti. Se tuou mieleh päivänlaskun joven tagua. Hi- hi... *** Senčois sundugal käit ristai ryndähäl sellin čuppuh istui minun Nikifor. Häi ozuttihes minule vierahakse, abevunnuokse. Häneh kaččojes kyynälet nostih sil- mihsilmih. Minä puneloitin hänen viereh da vaikkani istuimmos ajatellen: "Minä da Nikifor mollei olemmo ozattomat... Pidäsgo pajeta kahtei kunnetahto? Täs meil ei ole sijua. Minun pertis on Lena, syöndypertis on lapsenkaččoi, magavopertis Mašaine, suurespertis Ulli, keittopertis-Nikolajevna. Toinah on pezäine... Tah- toin azuo pezäzen kahtele, a venähtih moine händy, ga sil ei nävy ni agjua. Vie sit Katti tulou. Laivu silleh jugeni, ga menöy pohjah oman painon periä. Oh Lena, Lena..." -Midäbo nygöi, Nikifor-velli? kyzyin vagavah. - Midäbo käsket? hengästih Nikifor. - Toinah ollah elaijat meil nygöi, sanoin minä. - Tottu sanot. Minä istun da ajattelen ičekseni: nygöi onnuako työnät minuu ruavos, vastai Nikifor. -Nikifor, Nikifor... Pädöy sinul eliä: otat palkan, paneldat hatun piäh, keriät omat kamsut da viheldät gu lindu, sit pörähtättös kunnegi toizen naizettoman ižändän luo. Rubietto elämäh hyvin kahtei. A minä... Nikifor ei vastannuh nimidä vai löydi minun käin pimies da kobristi sidä vä- häzel. Oligo se vällytty? En rubie ni smiettimäh. Vai mieleh on konzu sinun kätty kobristau ellendäi ristikanzu...
• changed the text of the translation
  Когда впервые моя уютная холостая квартирка огласилась ее смехом| (Елена Александровна пришла пить чай),| мое сердце запрыгало,| как золотой зайчик на стене, комнаты сделались сразу уютнее,| и почудилось, что единственное место для моего счастья — эти четыре комнаты, при условии, если в них совьет гнездо Елена Александровна. — О чем вы задумались? — тихо спросила она. — Кажется, что я тебя люблю, — радостно и неуверенно сообщил я, прислушиваясь к толчкам своего сердца. — А…^ ты?.. Как-то так случилось, что она меня поцеловала| — это было вполне подходящим, уместным ответом. — О чем же ты все-таки задумался? — спросила она, тихо перебирая волосы на моих висках. — Я хотел бы, чтобы ты была здесь, у меня; чтобы мы жили, как две птицы в тесном, но теплом гнезде. — Значит, ты хочешь, чтобы я разошлась с мужем? — Милая, неужели ты могла предполагать хоть одну минуту, чтобы я примирился с его близостью к тебе? Конечно, раз ты меня любишь — с мужем все должно быть кончено. Завтра же переезжай ко мне. — Послушай… но у меня есть ребенок. Я ведь его тоже должна взять с собой.| — Ребенок… Ах да, ребенок!.| кажется, Марусей зовут? — Марусей. — Хорошее имя. Такое… звучное! «Маруся». Как это Пушкин сказал? «И нет красавицы, Марии равной»… Очень славные стишки. — Так вот… Ты, конечно, понимаешь, что с Марусей я расстаться не могу. — Конечно, конечно. Но может быть, отец ее не отдаст? — Нет, отдаст. — Как же это так? — кротко упрекнул я. — Разве можно свою собственную дочь отдавать? Даже звери, и те… — Нет, он отдаст. Я знаю. — Нехорошо, нехорошо. А может быть, он втайне страдать будет? Этак в глубине сердца. По-христиански ли это будет с нашей стороны? — Что же делать? Зато я думаю, что девочке у меня будет лучше. — Ты думаешь — лучше? А вот я курю сигары. Детям, говорят, это вредно. А отец не курит. — Ну, ты не будешь курить в этой комнате, где она, — вот и все. — Ага. Значит, в другой курить? — Ну да. Или в третьей. — Или в третьей. Верно. Ну, что ж… (я глубоко вздохнул). Если уж так получается, будем жить втроем. Будет у нас свое теплое гнездышко. Две нежные руки ласковым кольцом обвились вокруг моей шеи. Вокруг той самой шеи, на которую в этот момент невидимо, незримо уселись пять женщин. * * * Я вбежал в свой кабинет, который мы общими усилиями превратили в будуар Елены Александровны, и испуганно зашептал:| — Послушай, Лена… Там кто-то сидит. — Где сидит? — А вот там, в столовой. — Так это Маруся, вероятно, приехала. — Какая Маруся?! Ей лет тридцать, она в желтом платке. Сидит за столом и мешает что-то в кастрюльке. Лицо широкое, сама толстая. Мне страшно. — Глупый, — засмеялась Елена Александровна. — Это няня Марусина. Она ей кашку, вероятно, приготовила. — Ня…^ ня? Какая ня…^ ня? Зачем ня…^ ня? — Как зачем? Марусю-то ведь кто-нибудь должен нянчить? — Ах, да… действительно. Этого я не предусмотрел. Впрочем, Марусю мог бы нянчить и мой Никифор. — Что ты, глупенький! Ведь он мужчина. Вообще, мужская прислуга — такой ужас… — Няня, значит? — Няня. — Сидит и что-то размешивает ложечкой. — Кашку изготовила. — Кашку? — Ну да, чего ты так взбудоражился? — Взбудоражился? — Какой у тебя странный вид! — Странный? Да. Это ничего. Я большой оригинал… Хи-хи. Я потоптался на месте и потом тихонько поплелся в спальню. Выбежал оттуда испуганный. — Лена!!! — Что ты? Что случилось? — Там… В спальне… Тоже какая-то худая, черная… стоит около кровати и в подушку кулаком тычет. Забралась в спальню. Наверное, воровка… Худая, ворчит что-то. Леночка, мне страшно. — Господи,| какой ты ребенок. Это горничная наша, Ульяша. Она и там у меня служила. — Ульяша. Там. ^ Служила. Зачем? — Деточка моя, разве могу я без горничной? Ну, посуди сам. — Хорошо. Посудю. Нет, и… что я хотел сказать?.. Ульяша? — Да. — Хорошее имя. Пышное такое. Ульяния. Хи-хи. Служить, значит, будет? Так. Послушай: а что же нянька? — Как ты не понимаешь: нянька для Маруси, Ульяша для меня. — Ага! Ну-ну. Огромная лапа сдавила мое испуганное сердце. Я еще больше осунулся, спрятал голову в плечи и поплелся:| хотелось посидеть где-нибудь в одиночестве, привести в порядок свои мысли. — Пойду на кухню. Единственная свободная комната. * * * — Лена!!! — Господи… Что там еще? Пожар? — Тоже сидит! — Кто сидит? Где сидит? — Какая-то старая. В черном платке. На кухне сидит. Пришла, уселась и сидит. В руках какую-то кривую ложку держит, с дырочками. Украла, наверное, да не успела убежать. — Кто? Что за вздор?! — Там. Тоже. Сидит какая-то. Старая. Ей-Богу. — На кухне? Кому ж там сидеть? Кухарка моя, Николаевна, сидит там. — Николаевна? Ага… Хорошее имя. Уютное такое. Послушай: а зачем Николаевна? Обедали бы мы в ресторане, как прежде. Вкусно, чисто, без хлопот. — Нет, ты решительное дитя! — Решительное? Нет, нерешительное. Послушай: в ресторанчик бы… — Кто? Ты и я? Хорошо-с. А няньку кто будет кормить? А Ульяну? А Марусе если котлеточку нажарить или яичко? А если моя сестра Катя к нам погостить приедет?! Кто же в ресторан целой семьей ходит? — Катя? Хорошее имя — Катя. Закат солнца на реке напоминает. Хи-хи. * * * Сложив руки на груди и прижавшись спиной к углу, сидел на сундуке в передней мой Никифор. Вид у него был неприятный, загнанный,| вызывавший слезы. Я повертелся около него, потом молча уселся рядом и задумался: бедные мы оба с Никифором… Убежать куда-нибудь вдвоем, что ли? Куда нам тут деваться? В кабинете — Лена, в столовой — няня, в спальне — Маруся, в гостиной — Ульяша, в кухне — Николаевна. Гнездышко… хотел я свить, гнездышко на двоих, а потянулся такой хвост, что и конца ему не видно. Катя, вон, тоже приедет. Корабль сразу оброс ракушками, и уже на дно тянет, тянет его собственная тяжесть. Эх, Лена, Лена!.. — Ну что, брат Никифор! — робко пробормотал я непослушным языком. — Что прикажете? — вздохнул Никифор. — Ну вот, брат, и устроились. — Так точно, устроились. Вот сижу и думаю себе: наверное, скоро расчет дадите. — Никифор, Никифор… Есть ли участь завиднее твоей: получишь ты расчет, наденешь шапку набекрень, возьмешь в руки свой чемоданчик, засвистишь, как птица, и порхнешь к другому холостому барину. Заживете оба на славу. А я… Никифор ничего не ответил. Только нашел в полутьме мою руку и тихо пожал ее. Может быть, это фамильярность? Э, что там говорить!.. Просто приятно, когда руку жмет тебе понимающий человек. * * *

May 23, 2025 in 17:17 Александра Родионова

• changed the text of the translation
  Когда впервые моя уютная холостая квартирка огласилась ее смехом| (Елена Александровна пришла пить чай),| мое сердце запрыгало,| как золотой зайчик на стене, комнаты сделались сразу уютнее,| и почудилось, что единственное место для моего счастья — эти четыре комнаты, при условии, если в них совьет гнездо Елена Александровна. — О чем вы задумались? — тихо спросила она. — Кажется, что я тебя люблю, — радостно и неуверенно сообщил я, прислушиваясь к толчкам своего сердца. — А…^ ты?.. Как-то так случилось, что она меня поцеловала| — это было вполне подходящим, уместным ответом. — О чем же ты все-таки задумался? — спросила она, тихо перебирая волосы на моих висках. — Я хотел бы, чтобы ты была здесь, у меня; чтобы мы жили, как две птицы в тесном, но теплом гнезде. — Значит, ты хочешь, чтобы я разошлась с мужем? — Милая, неужели ты могла предполагать хоть одну минуту, чтобы я примирился с его близостью к тебе? Конечно, раз ты меня любишь — с мужем все должно быть кончено. Завтра же переезжай ко мне. — Послушай… но у меня есть ребенок. Я ведь его тоже должна взять с собой.| — Ребенок… Ах да, ребенок!.| кажется, Марусей зовут? — Марусей. — Хорошее имя. Такое… звучное! «Маруся». Как это Пушкин сказал? «И нет красавицы, Марии равной»… Очень славные стишки. — Так вот… Ты, конечно, понимаешь, что с Марусей я расстаться не могу. — Конечно, конечно. Но может быть, отец ее не отдаст? — Нет, отдаст. — Как же это так? — кротко упрекнул я. — Разве можно свою собственную дочь отдавать? Даже звери, и те… — Нет, он отдаст. Я знаю. — Нехорошо, нехорошо. А может быть, он втайне страдать будет? Этак в глубине сердца. По-христиански ли это будет с нашей стороны? — Что же делать? Зато я думаю, что девочке у меня будет лучше. — Ты думаешь — лучше? А вот я курю сигары. Детям, говорят, это вредно. А отец не курит. — Ну, ты не будешь курить в этой комнате, где она, — вот и все. — Ага. Значит, в другой курить? — Ну да. Или в третьей. — Или в третьей. Верно. Ну, что ж… (я глубоко вздохнул). Если уж так получается, будем жить втроем. Будет у нас свое теплое гнездышко. Две нежные руки ласковым кольцом обвились вокруг моей шеи. Вокруг той самой шеи, на которую в этот момент невидимо, незримо уселись пять женщин. * * * Я вбежал в свой кабинет, который мы общими усилиями превратили в будуар Елены Александровны, и испуганно зашептал:| — Послушай, Лена… Там кто-то сидит. — Где сидит? — А вот там, в столовой. — Так это Маруся, вероятно, приехала. — Какая Маруся?! Ей лет тридцать, она в желтом платке. Сидит за столом и мешает что-то в кастрюльке. Лицо широкое, сама толстая. Мне страшно. — Глупый, — засмеялась Елена Александровна. — Это няня Марусина. Она ей кашку, вероятно, приготовила. — Ня…^ ня? Какая ня…^ ня? Зачем ня…^ ня? — Как зачем? Марусю-то ведь кто-нибудь должен нянчить? — Ах, да… действительно. Этого я не предусмотрел. Впрочем, Марусю мог бы нянчить и мой Никифор. — Что ты, глупенький! Ведь он мужчина. Вообще, мужская прислуга — такой ужас… — Няня, значит? — Няня. — Сидит и что-то размешивает ложечкой. — Кашку изготовила. — Кашку? — Ну да, чего ты так взбудоражился? — Взбудоражился? — Какой у тебя странный вид! — Странный? Да. Это ничего. Я большой оригинал… Хи-хи. Я потоптался на месте и потом тихонько поплелся в спальню. Выбежал оттуда испуганный. — Лена!!! — Что ты? Что случилось? — Там… В спальне… Тоже какая-то худая, черная… стоит около кровати и в подушку кулаком тычет. Забралась в спальню. Наверное, воровка… Худая, ворчит что-то. Леночка, мне страшно. — Господи,| какой ты ребенок. Это горничная наша, Ульяша. Она и там у меня служила. — Ульяша. Там. ^ Служила. Зачем? — Деточка моя, разве могу я без горничной? Ну, посуди сам. — Хорошо. Посудю. Нет, и… что я хотел сказать?.. Ульяша? — Да. — Хорошее имя. Пышное такое. Ульяния. Хи-хи. Служить, значит, будет? Так. Послушай: а что же нянька? — Как ты не понимаешь: нянька для Маруси, Ульяша для меня. — Ага! Ну-ну. Огромная лапа сдавила мое испуганное сердце. Я еще больше осунулся, спрятал голову в плечи и поплелся:| хотелось посидеть где-нибудь в одиночестве, привести в порядок свои мысли. — Пойду на кухню. Единственная свободная комната. * * * — Лена!!! — Господи… Что там еще? Пожар? — Тоже сидит! — Кто сидит? Где сидит? — Какая-то старая. В черном платке. На кухне сидит. Пришла, уселась и сидит. В руках какую-то кривую ложку держит, с дырочками. Украла, наверное, да не успела убежать. — Кто? Что за вздор?! — Там. Тоже. Сидит какая-то. Старая. Ей-Богу. — На кухне? Кому ж там сидеть? Кухарка моя, Николаевна, сидит там. — Николаевна? Ага… Хорошее имя. Уютное такое. Послушай: а зачем Николаевна? Обедали бы мы в ресторане, как прежде. Вкусно, чисто, без хлопот. — Нет, ты решительное дитя! — Решительное? Нет, нерешительное. Послушай: в ресторанчик бы… — Кто? Ты и я? Хорошо-с. А няньку кто будет кормить? А Ульяну? А Марусе если котлеточку нажарить или яичко? А если моя сестра Катя к нам погостить приедет?! Кто же в ресторан целой семьей ходит? — Катя? Хорошее имя — Катя. Закат солнца на реке напоминает. Хи-хи. * * * Сложив руки на груди и прижавшись спиной к углу, сидел на сундуке в передней мой Никифор. Вид у него был неприятный, загнанный,| вызывавший слезы. Я повертелся около него, потом молча уселся рядом и задумался: бедные мы оба с Никифором… Убежать куда-нибудь вдвоем, что ли? Куда нам тут деваться? В кабинете — Лена, в столовой — няня, в спальне — Маруся, в гостиной — Ульяша, в кухне — Николаевна. Гнездышко… хотел я свить, гнездышко на двоих, а потянулся такой хвост, что и конца ему не видно. Катя, вон, тоже приедет. Корабль сразу оброс ракушками, и уже на дно тянет, тянет его собственная тяжесть. Эх, Лена, Лена!.. — Ну что, брат Никифор! — робко пробормотал я непослушным языком. — Что прикажете? — вздохнул Никифор. — Ну вот, брат, и устроились. — Так точно, устроились. Вот сижу и думаю себе: наверное, скоро расчет дадите. — Никифор, Никифор… Есть ли участь завиднее твоей: получишь ты расчет, наденешь шапку набекрень, возьмешь в руки свой чемоданчик, засвистишь, как птица, и порхнешь к другому холостому барину. Заживете оба на славу. А я… Никифор ничего не ответил. Только нашел в полутьме мою руку и тихо пожал ее. Может быть, это фамильярность? Э, что там говорить!.. Просто приятно, когда руку жмет тебе понимающий человек. * * *

May 23, 2025 in 17:15 Александра Родионова

• changed the text
  Konzu minun, naizettoman miehen mielyttäväspertis enzimästy kerdua helähtih hänen nagro| (Jelena Aleksandrovna tuli minun luo čuajule),| minun syväin särähtih. Häi oli gu kuldaine kuvahaine, kudai kaunisti minun pertit. Minul jo ozuttih, mittuine ozakas roimmos nämis nelläs pertis, gu Jelena Aleksandrovna luadis niilӧih oman pezӓzen. -Midӓbo ajattelet? Kyzyi hӓi hil’l’azeh. -Minӓ onnuako suvaičen sinuu, vastain ihastuksis sydӓmen tykindiӓ kuunelten. – A sinӓ?... Kui lienne tapahtui ga häi ukkai minuu. Se oli tovelline da paras vastavus. -Yksikai sano, midabo sinä ajattelet? kyzyi hãi hil'l'akkazih silittäjen tukkii minun korvujuuril. -Minä tahtoizin, gu sinä olizit ainos täs, gu myö eläzimmö gu kaksi lindustu ahtahas, ga lämmäzes pezäzes, vastain minä. - Sit sinä tahtozit ku minä eruozin ukos?^ kyzyi häi. -Armahaine, jatkoin minä,jokse sinä hos minuutakse voit smiettie, bui- te minä tahton ku sinä olizit hänenke yhtes? Tiettäväine, kerran sinä suvaičet minuu, sit ukkoske pidäy kai loppie. Huomei tule minun luo, kehitin minä. -Kuule vai,.. ga minul on lapsut. Minulhäi pidäy händygi ottua keral, sanoi Jelena Aleksandrovna. -Lapsut... Tottu, sinul on lapsut... Eigo händy kučuta Mašakse?^ kyzyin minä. -Mašakse, vastai naine. -Nimi on hyvä. Moine... helei. Mašaine! Eigo Puškin nenga sanonuh:| "Ei ole tostu Mašan čomuttu..." Se on ylen čoma runo, kiitin minä. -Hyvä gu nenga... Sinä ellendät, minä en voi erota Mašaizes, sanoi naine. -Tiettäväine, tiettäväine... Ga voibihäi tapahtua, tuattah ei anna sinule händy, sanoin minä. -Ei, häi andau, vastai Jelena Aleksandrovna. -Kuibo muga? vagavah soimain minä. -Voibigo tuatto andua oman tyttären? Kai meččyelătit, netgi... -Ei, häi andau lapsen. Minä tiijän, vastai naine. - Ei ole hyvä, ei nenga ole hyvä. Toinah alamuhkuh häi yksikai rubieu tuskiččemahes? Muga sydameči. Roihgo se meis jumalan mugah?^ kyzyin minä. - Minbo sil voit? Smietin, tyttözel minunke roih parembi, sellitti muamo. -Smietit, parembi roih? Näitgös, minähäi kurin. Sanotah, se on paha lapsile. A tuattah ei kuri, juohatin minä. - Sit et rubie kurimah hänen pertis dai kai roih hyvin, piätti naine. — Oho,| sit kurimah toizeh pertih?^ diivimmös minä. -Muga. Libo kolmandes, vastai häi. Libo kolmandes... Tottu. Hyvä... minä hengästimmös syvästi. - Ga sit rubiemmo elämäh kolmei. Meil roih oma lämmin pezäine, sovin minä. Häi kahtel käil sebäi minuu niškas,| kudamale silkeskie nägymätä istuihes kerras viizi naistu. *** Minä juokseldin omah pertih, kudamas möö Jelena Aleksandrovnanke luajimmo gostienvastuandupertin, i hämmästyksis burahtimmos:| -Lena, kuule vai... Sie ken lienne istuu. Kus istuu?^ kyzyi Lena. -Kačo, nečie, syöndypertis, vastain minä. -Ga sehäi on Marusja, vikse jo tuli, vastai Lena. -Mittuine Marusja?! Hänele igiä on kolmekymmen da piäs keldaine paikku. Istuu stolan tagan da midă sevoittanou juvvas. Rožat leviet, iče järei. Minul on hirvei, šupetin minä. -Mieletöi, Jelena Aleksandrovna rubei nagramah. Sehäi on Mašaizen kaččoi. Häi onnuako pudruo Mašaizele keittäy. -Kaččoi? Mittuine kaččoi? Miksebo pidäy kaččoi?^ hämmästyin minä. - Miksebo pidäy? Pidäyhäi keltahto Mašastu kaččuo, vastai Lena. -Tottu, tottu... tiettäväine. Minä en sidä ennepäi smiettinyh. Muiten, Mašastu voinnus ihan hyvin kaččuo minun Nikifor, nevvoin minä. -Oletgo tolkus! Häi on mužikku! Muitengi on ylen paha pidiä käskyläzenny mužikkua...^ hi... - Sit näit lapsenkaččoi?.. -Lapsenkaččoi. - Istuu da luzikkazel midä šelonou. - Pudruo keittäy. - Pudruo keittäy? Ga pudruo, ga midäbo sinā tualleh pōllästyit? - Minägö pöllästyin? Olet kuito kummalline, diivihes Lena. - Kummalline? Toinah. Se on pieni viga. Minä olen ylen kummalline... Hi-hi... Minä taputin jalgoi yhtes sijas, a sit lähtin magavopertih. Siepäi hyppäin pöllästuksis da kirgain:| -Lena!!! - Midäbo? Mibo ehtii?^ kyzyi Lena. -Tua... Magavopertis... Sie sežo on ken lienne laihu, mustu,.. seizou kravatilluo da sydäilöy kobrii pielukseh. Opi duumaija, magavopertis! Ollougo varras... Laihu moine, midä höčöttänöy. Lenaine, minul on hirvei, sanoin minä. - Oi, hospodi. Sinä olet gu lapsi. Se on meijän käskyläine, Ulli. Häi siegi minun luo ruadoi, vastai Lena. - Ulli... Siegi ruadoi?.. Miksebo häi on meil?.. - Kuldaine, kuibo minä voin olla käskyläizetä? Opi vai iče smiettie, sanoi Lena. -Hyvä. Opin smiettie. Ga, vuota,| midäbo tahtoin sanuo... Sit näit Ulli... -Muga. -Nimi on hyvä. Moine rehevy| - Ulli. He-he... Sit, sanot, rubieu ruadamah käskyläzenny. Hyvä-ä. Kuule vai, a miksebo sit pidäy lapsenkaččoi?^ kyzyin minä. - Kuibo sinä et ellendä: lapsenkaččoi Mašaizele, a Ulli roih minuh niškoi, sellitti Lena. -Oho! Muga muga, vastain minä. Gu suuri jygei käbäl painoi minun hämmästynnyön sydämen. Minä vie enämbäl käbristyin, painoin piän olgupiälöih da hil'l'akkazeh lähtin. Himoitti istuo kustahto yksinäh, panna kundoh omat mielet. -Lähten keittopertih. Se on yksi joudavu perti, piätin ičekseh. *** -Lena!!!^ kirgain minä. -Oi-jo hospodi... Mibo vie sie ehtii? Tulipalogo on?^ vastai Lena. -Siegi istuu!^ sanoin minä. -Ken istuu? Kus istuu?^ kyzyi Lena. - Mittuine ollou vahnu akku. Mustis paikois. Istuu keittopertis. Tuli, istuihes da istuu. Käis pidäy viäräččyy luzikkua, loukkoizienke. Onnuako, varrasti da ei ehtinyh pajeta, sanelin minä. -Kus istuu? Tottugo pagizet?!^ kirgai Lena. -Tua. Sežo. Istuu ken lienne. Vahnu. Hengi ristu, piätin minä. - Keittopertisgo? Kenbo sie voibi olla| se on minun syömizenkeittäi, Nikolajevna sie istuu, sanoi Lena. -Nikolajevna?! Sit muga... Hyvä on nimi. Moine on mielehine. Kuule vai, a miksebo pidäy Nikolajevna? Myöhäi voimmo murginoija restoruanas, kui ennegi. Syözimmö hyviä, puhtahas da huoleta, kehitin minä. -Ihan tottu, sinä olet gu lapsi!^ vastai Lena. -Ihan gu lapsigo? Ei, en ole ihan lapsi. Kuule vai, syözimmö restoruanazes...^ jatkoin minä. - Kenbo? Myö sinunke? Hyvä. A lapsenkaččojua kenbo rubieu syöttämäh? A Ullii? A gu Mašaizele pidänöy keitäldiä katliettaine libo jäiččäine? A gu minun sizär Katti tullou meile gostih? Kenbo kaikel perehel kävyy restoruanah?^ sanoi Lena. -Katti?! Hyvä nimi on Katti. Se tuou mieleh päivänlaskun joven tagua. Hi- hi... *** Senčois sundugal käit ristai ryndähäl sellin čuppuh istui minun Nikifor. Häi ozuttihes minule vierahakse, abevunnuokse. Häneh kaččojes kyynälet nostih sil- mih. Minä puneloitin hänen viereh da vaikkani istuimmos ajatellen: "Minä da Nikifor mollei olemmo ozattomat... Pidäsgo pajeta kahtei kunnetahto? Täs meil ei ole sijua. Minun pertis on Lena, syöndypertis on lapsenkaččoi, magavopertis Mašaine, suurespertis Ulli, keittopertis-Nikolajevna. Toinah on pezäine... Tah- toin azuo pezäzen kahtele, a venähtih moine händy, ga sil ei nävy ni agjua. Vie sit Katti tulou. Laivu silleh jugeni, ga menöy pohjah oman painon periä. Oh Lena, Lena..." -Midäbo nygöi, Nikifor-velli? kyzyin vagavah. - Midäbo käsket? hengästih Nikifor. - Toinah ollah elaijat meil nygöi, sanoin minä. - Tottu sanot. Minä istun da ajattelen ičekseni: nygöi onnuako työnät minuu ruavos, vastai Nikifor. -Nikifor, Nikifor... Pädöy sinul eliä: otat palkan, paneldat hatun piäh, keriät omat kamsut da viheldät gu lindu, sit pörähtättös kunnegi toizen naizettoman ižändän luo. Rubietto elämäh hyvin kahtei. A minä... Nikifor ei vastannuh nimidä vai löydi minun käin pimies da kobristi sidä vä- häzel. Oligo se vällytty? En rubie ni smiettimäh. Vai mieleh on konzu sinun kätty kobristau ellendäi ristikanzu...

May 23, 2025 in 17:14 Александра Родионова

• changed the text of the translation
  Когда впервые моя уютная холостая квартирка огласилась ее смехом| (Елена Александровна пришла пить чай),| мое сердце запрыгало,| как золотой зайчик на стене, комнаты сделались сразу уютнее,| и почудилось, что единственное место для моего счастья — эти четыре комнаты, при условии, если в них совьет гнездо Елена Александровна. — О чем вы задумались? — тихо спросила она. — Кажется, что я тебя люблю, — радостно и неуверенно сообщил я, прислушиваясь к толчкам своего сердца. — А…^ ты?.. Как-то так случилось, что она меня поцеловала| — это было вполне подходящим, уместным ответом. — О чем же ты все-таки задумался? — спросила она, тихо перебирая волосы на моих висках. — Я хотел бы, чтобы ты была здесь, у меня; чтобы мы жили, как две птицы в тесном, но теплом гнезде. — Значит, ты хочешь, чтобы я разошлась с мужем? — Милая, неужели ты могла предполагать хоть одну минуту, чтобы я примирился с его близостью к тебе? Конечно, раз ты меня любишь — с мужем все должно быть кончено. Завтра же переезжай ко мне. — Послушай… но у меня есть ребенок. Я ведь его тоже должна взять с собой.| — Ребенок… Ах да, ребенок!.| кажется, Марусей зовут? — Марусей. — Хорошее имя. Такое… звучное! «Маруся». Как это Пушкин сказал? «И нет красавицы, Марии равной»… Очень славные стишки. — Так вот… Ты, конечно, понимаешь, что с Марусей я расстаться не могу. — Конечно, конечно. Но может быть, отец ее не отдаст? — Нет, отдаст. — Как же это так? — кротко упрекнул я. — Разве можно свою собственную дочь отдавать? Даже звери, и те… — Нет, он отдаст. Я знаю. — Нехорошо, нехорошо. А может быть, он втайне страдать будет? Этак в глубине сердца. По-христиански ли это будет с нашей стороны? — Что же делать? Зато я думаю, что девочке у меня будет лучше. — Ты думаешь — лучше? А вот я курю сигары. Детям, говорят, это вредно. А отец не курит. — Ну, ты не будешь курить в этой комнате, где она, — вот и все. — Ага. Значит, в другой курить? — Ну да. Или в третьей. — Или в третьей. Верно. Ну, что ж… (я глубоко вздохнул). Если уж так получается, будем жить втроем. Будет у нас свое теплое гнездышко. Две нежные руки ласковым кольцом обвились вокруг моей шеи. Вокруг той самой шеи, на которую в этот момент невидимо, незримо уселись пять женщин. * * * Я вбежал в свой кабинет, который мы общими усилиями превратили в будуар Елены Александровны, и испуганно зашептал:| — Послушай, Лена… Там кто-то сидит. — Где сидит? — А вот там, в столовой. — Так это Маруся, вероятно, приехала. — Какая Маруся?! Ей лет тридцать, она в желтом платке. Сидит за столом и мешает что-то в кастрюльке. Лицо широкое, сама толстая. Мне страшно. — Глупый, — засмеялась Елена Александровна. — Это няня Марусина. Она ей кашку, вероятно, приготовила. — Ня…^ ня? Какая ня…^ ня? Зачем ня…^ ня? — Как зачем? Марусю-то ведь кто-нибудь должен нянчить? — Ах, да… действительно. Этого я не предусмотрел. Впрочем, Марусю мог бы нянчить и мой Никифор. — Что ты, глупенький! Ведь он мужчина. Вообще, мужская прислуга — такой ужас… — Няня, значит? — Няня. — Сидит и что-то размешивает ложечкой. — Кашку изготовила. — Кашку? — Ну да, чего ты так взбудоражился? — Взбудоражился? — Какой у тебя странный вид! — Странный? Да. Это ничего. Я большой оригинал… Хи-хи. Я потоптался на месте и потом тихонько поплелся в спальню. Выбежал оттуда испуганный. — Лена!!! — Что ты? Что случилось? — Там… В спальне… Тоже какая-то худая, черная… стоит около кровати и в подушку кулаком тычет. Забралась в спальню. Наверное, воровка… Худая, ворчит что-то. Леночка, мне страшно. — Господи,| какой ты ребенок. Это горничная наша, Ульяша. Она и там у меня служила. — Ульяша. Там. ^ Служила. Зачем? — Деточка моя, разве могу я без горничной? Ну, посуди сам. — Хорошо. Посудю. Нет, и… что я хотел сказать?.. Ульяша? — Да. — Хорошее имя. Пышное такое. Ульяния. Хи-хи. Служить, значит, будет? Так. Послушай: а что же нянька? — Как ты не понимаешь: нянька для Маруси, Ульяша для меня. — Ага! Ну-ну. Огромная лапа сдавила мое испуганное сердце. Я еще больше осунулся, спрятал голову в плечи и поплелся:| хотелось посидеть где-нибудь в одиночестве, привести в порядок свои мысли. — Пойду на кухню. Единственная свободная комната. * * * — Лена!!! — Господи… Что там еще? Пожар? — Тоже сидит! — Кто сидит? Где сидит? — Какая-то старая. В черном платке. На кухне сидит. Пришла, уселась и сидит. В руках какую-то кривую ложку держит, с дырочками. Украла, наверное, да не успела убежать. — Кто? Что за вздор?! — Там. Тоже. Сидит какая-то. Старая. Ей-Богу. — На кухне? Кому ж там сидеть? Кухарка моя, Николаевна, сидит там. — Николаевна? Ага… Хорошее имя. Уютное такое. Послушай: а зачем Николаевна? Обедали бы мы в ресторане, как прежде. Вкусно, чисто, без хлопот. — Нет, ты решительное дитя! — Решительное? Нет, нерешительное. Послушай: в ресторанчик бы… — Кто? Ты и я? Хорошо-с. А няньку кто будет кормить? А Ульяну? А Марусе если котлеточку нажарить или яичко? А если моя сестра Катя к нам погостить приедет?! Кто же в ресторан целой семьей ходит? — Катя? Хорошее имя — Катя. Закат солнца на реке напоминает. Хи-хи. * * * Сложив руки на груди и прижавшись спиной к углу, сидел на сундуке в передней мой Никифор. Вид у него был неприятный, загнанный, вызывавший слезы. Я повертелся около него, потом молча уселся рядом и задумался: бедные мы оба с Никифором… Убежать куда-нибудь вдвоем, что ли? Куда нам тут деваться? В кабинете — Лена, в столовой — няня, в спальне — Маруся, в гостиной — Ульяша, в кухне — Николаевна. Гнездышко… хотел я свить, гнездышко на двоих, а потянулся такой хвост, что и конца ему не видно. Катя, вон, тоже приедет. Корабль сразу оброс ракушками, и уже на дно тянет, тянет его собственная тяжесть. Эх, Лена, Лена!.. — Ну что, брат Никифор! — робко пробормотал я непослушным языком. — Что прикажете? — вздохнул Никифор. — Ну вот, брат, и устроились. — Так точно, устроились. Вот сижу и думаю себе: наверное, скоро расчет дадите. — Никифор, Никифор… Есть ли участь завиднее твоей: получишь ты расчет, наденешь шапку набекрень, возьмешь в руки свой чемоданчик, засвистишь, как птица, и порхнешь к другому холостому барину. Заживете оба на славу. А я… Никифор ничего не ответил. Только нашел в полутьме мою руку и тихо пожал ее. Может быть, это фамильярность? Э, что там говорить!.. Просто приятно, когда руку жмет тебе понимающий человек. * * *

May 23, 2025 in 17:13 Александра Родионова

• changed the text
  Konzu minun, naizettoman miehen mielyttäväspertis enzimästy kerdua helähtih hänen nagro| (Jelena Aleksandrovna tuli minun luo čuajule),| minun syväin särähtih. Häi oli gu kuldaine kuvahaine, kudai kaunisti minun pertit. Minul jo ozuttih, mittuine ozakas roimmos nämis nelläs pertis, gu Jelena Aleksandrovna luadis niilӧih oman pezӓzen. -Midӓbo ajattelet? Kyzyi hӓi hil’l’azeh. -Minӓ onnuako suvaičen sinuu, vastain ihastuksis sydӓmen tykindiӓ kuunelten. – A sinӓ?... Kui lienne tapahtui ga häi ukkai minuu. Se oli tovelline da paras vastavus. -Yksikai sano, midabo sinä ajattelet? kyzyi hãi hil'l'akkazih silittäjen tukkii minun korvujuuril. -Minä tahtoizin, gu sinä olizit ainos täs, gu myö eläzimmö gu kaksi lindustu ahtahas, ga lämmäzes pezäzes, vastain minä. - Sit sinä tahtozit ku minä eruozin ukos?^ kyzyi häi. -Armahaine, jatkoin minä,jokse sinä hos minuutakse voit smiettie, bui- te minä tahton ku sinä olizit hänenke yhtes? Tiettäväine, kerran sinä suvaičet minuu, sit ukkoske pidäy kai loppie. Huomei tule minun luo, kehitin minä. -Kuule vai,.. ga minul on lapsut. Minulhäi pidäy händygi ottua keral, sanoi Jelena Aleksandrovna. -Lapsut... Tottu, sinul on lapsut... Eigo händy kučuta Mašakse?^ kyzyin minä. -Mašakse, vastai naine. -Nimi on hyvä. Moine... helei. Mašaine! Eigo Puškin nenga sanonuh:| "Ei ole tostu Mašan čomuttu..." Se on ylen čoma runo, kiitin minä. -Hyvä gu nenga... Sinä ellendät, minä en voi erota Mašaizes, sanoi naine. -Tiettäväine, tiettäväine... Ga voibihäi tapahtua, tuattah ei anna sinule händy, sanoin minä. -Ei, häi andau, vastai Jelena Aleksandrovna. -Kuibo muga? vagavah soimain minä. -Voibigo tuatto andua oman tyttären? Kai meččyelătit, netgi... -Ei, häi andau lapsen. Minä tiijän, vastai naine. - Ei ole hyvä, ei nenga ole hyvä. Toinah alamuhkuh häi yksikai rubieu tuskiččemahes? Muga sydameči. Roihgo se meis jumalan mugah?^ kyzyin minä. - Minbo sil voit? Smietin, tyttözel minunke roih parembi, sellitti muamo. -Smietit, parembi roih? Näitgös, minähäi kurin. Sanotah, se on paha lapsile. A tuattah ei kuri, juohatin minä. - Sit et rubie kurimah hänen pertis dai kai roih hyvin, piätti naine. — Oho,| sit kurimah toizeh pertih?^ diivimmös minä. -Muga. Libo kolmandes, vastai häi. Libo kolmandes... Tottu. Hyvä... minä hengästimmös syvästi. - Ga sit rubiemmo elämäh kolmei. Meil roih oma lämmin pezäine, sovin minä. Häi kahtel käil sebäi minuu niškas,| kudamale silkeskie nägymätä istuihes kerras viizi naistu. *** Minä juokseldin omah pertih, kudamas möö Jelena Aleksandrovnanke luajimmo gostienvastuandupertin, i hämmästyksis burahtimmos:| -Lena, kuule vai... Sie ken lienne istuu. Kus istuu?^ kyzyi Lena. -Kačo, nečie, syöndypertis, vastain minä. -Ga sehäi on Marusja, vikse jo tuli, vastai Lena. -Mittuine Marusja?! Hänele igiä on kolmekymmen da piäs keldaine paikku. Istuu stolan tagan da midă sevoittanou juvvas. Rožat leviet, iče järei. Minul on hirvei, šupetin minä. -Mieletöi, Jelena Aleksandrovna rubei nagramah. Sehäi on Mašaizen kaččoi. Häi onnuako pudruo Mašaizele keittäy. -Kaččoi? Mittuine kaččoi? Miksebo pidäy kaččoi?^ hämmästyin minä. - Miksebo pidäy? Pidäyhäi keltahto Mašastu kaččuo, vastai Lena. -Tottu, tottu... tiettäväine. Minä en sidä ennepäi smiettinyh. Muiten, Mašastu voinnus ihan hyvin kaččuo minun Nikifor, nevvoin minä. -Oletgo tolkus! Häi on mužikku! Muitengi on ylen paha pidiä käskyläzenny mužikkua...^ hi... - Sit näit lapsenkaččoi?.. -Lapsenkaččoi. - Istuu da luzikkazel midä šelonou. - Pudruo keittäy. - Pudruo keittäy? Ga pudruo, ga midäbo sinā tualleh pōllästyit? - Minägö pöllästyin? Olet kuito kummalline, diivihes Lena. - Kummalline? Toinah. Se on pieni viga. Minä olen ylen kummalline... Hi-hi... Minä taputin jalgoi yhtes sijas, a sit lähtin magavopertih. Siepäi hyppäin pöllästuksis da kirgain:| -Lena!!! - Midäbo? Mibo ehtii?^ kyzyi Lena. -Tua... Magavopertis... Sie sežo on ken lienne laihu, mustu,.. seizou kravatilluo da sydäilöy kobrii pielukseh. Opi duumaija, magavopertis! Ollougo varras... Laihu moine, midä höčöttänöy. Lenaine, minul on hirvei, sanoin minä. - Oi, hospodi. Sinä olet gu lapsi. Se on meijän käskyläine, Ulli. Häi siegi minun luo ruadoi, vastai Lena. - Ulli... Siegi ruadoi?.. Miksebo häi on meil?.. - Kuldaine, kuibo minä voin olla käskyläizetä? Opi vai iče smiettie, sanoi Lena. -Hyvä. Opin smiettie. Ga, vuota,| midäbo tahtoin sanuo... Sit näit Ulli... -Muga. -Nimi on hyvä. Moine rehevy| - Ulli. He-he... Sit, sanot, rubieu ruadamah käskyläzenny. Hyvä-ä. Kuule vai, a miksebo sit pidäy lapsenkaččoi?^ kyzyin minä. - Kuibo sinä et ellendä: lapsenkaččoi Mašaizele, a Ulli roih minuh niškoi, sellitti Lena. -Oho! Muga muga, vastain minä. Gu suuri jygei käbäl painoi minun hämmästynnyön sydämen. Minä vie enämbäl käbristyin, painoin piän olgupiälöih da hil'l'akkazeh lähtin. Himoitti istuo kustahto yksinäh, panna kundoh omat mielet. -Lähten keittopertih. Se on yksi joudavu perti, piätin ičekseh. *** -Lena!!!^ kirgain minä. -Oi-jo hospodi... Mibo vie sie ehtii? Tulipalogo on?^ vastai Lena. -Siegi istuu!^ sanoin minä. -Ken istuu? Kus istuu?^ kyzyi Lena. - Mittuine ollou vahnu akku. Mustis paikois. Istuu keittopertis. Tuli, istuihes da istuu. Käis pidäy viäräččyy luzikkua, loukkoizienke. Onnuako, varrasti da ei ehtinyh pajeta, sanelin minä. -Kus istuu? Tottugo pagizet?!^ kirgai Lena. -Tua. Sežo. Istuu ken lienne. Vahnu. Hengi ristu, piätin minä. - Keittopertisgo? Kenbo sie voibi olla| se on minun syömizenkeittäi, Nikolajevna sie istuu, sanoi Lena. -Nikolajevna?! Sit muga... Hyvä on nimi. Moine on mielehine. Kuule vai, a miksebo pidäy Nikolajevna? Myöhäi voimmo murginoija restoruanas, kui ennegi. Syözimmö hyviä, puhtahas da huoleta, kehitin minä. -Ihan tottu, sinä olet gu lapsi!^ vastai Lena. -Ihan gu lapsigo? Ei, en ole ihan lapsi. Kuule vai, syözimmö restoruanazes...^ jatkoin minä. - Kenbo? Myö sinunke? Hyvä. A lapsenkaččojua kenbo rubieu syöttämäh? A Ullii? A gu Mašaizele pidänöy keitäldiä katliettaine libo jäiččäine? A gu minun sizär Katti tullou meile gostih? Kenbo kaikel perehel kävyy restoruanah? sanoi Lena. -Katti?! Hyvä nimi on Katti. Se tuou mieleh päivänlaskun joven tagua. Hi- hi... *** Senčois sundugal käit ristai ryndähäl sellin čuppuh istui minun Nikifor. Häi ozuttihes minule vierahakse, abevunnuokse. Häneh kaččojes kyynälet nostih sil- mih. Minä puneloitin hänen viereh da vaikkani istuimmos ajatellen: "Minä da Nikifor mollei olemmo ozattomat... Pidäsgo pajeta kahtei kunnetahto? Täs meil ei ole sijua. Minun pertis on Lena, syöndypertis on lapsenkaččoi, magavopertis Mašaine, suurespertis Ulli, keittopertis-Nikolajevna. Toinah on pezäine... Tah- toin azuo pezäzen kahtele, a venähtih moine händy, ga sil ei nävy ni agjua. Vie sit Katti tulou. Laivu silleh jugeni, ga menöy pohjah oman painon periä. Oh Lena, Lena..." -Midäbo nygöi, Nikifor-velli? kyzyin vagavah. - Midäbo käsket? hengästih Nikifor. - Toinah ollah elaijat meil nygöi, sanoin minä. - Tottu sanot. Minä istun da ajattelen ičekseni: nygöi onnuako työnät minuu ruavos, vastai Nikifor. -Nikifor, Nikifor... Pädöy sinul eliä: otat palkan, paneldat hatun piäh, keriät omat kamsut da viheldät gu lindu, sit pörähtättös kunnegi toizen naizettoman ižändän luo. Rubietto elämäh hyvin kahtei. A minä... Nikifor ei vastannuh nimidä vai löydi minun käin pimies da kobristi sidä vä- häzel. Oligo se vällytty? En rubie ni smiettimäh. Vai mieleh on konzu sinun kätty kobristau ellendäi ristikanzu...

May 23, 2025 in 17:12 Александра Родионова

• changed the text
  Konzu minun, naizettoman miehen mielyttäväspertis enzimästy kerdua helähtih hänen nagro| (Jelena Aleksandrovna tuli minun luo čuajule),| minun syväin särähtih. Häi oli gu kuldaine kuvahaine, kudai kaunisti minun pertit. Minul jo ozuttih, mittuine ozakas roimmos nämis nelläs pertis, gu Jelena Aleksandrovna luadis niilӧih oman pezӓzen. -Midӓbo ajattelet? Kyzyi hӓi hil’l’azeh. -Minӓ onnuako suvaičen sinuu, vastain ihastuksis sydӓmen tykindiӓ kuunelten. – A sinӓ?... Kui lienne tapahtui ga häi ukkai minuu. Se oli tovelline da paras vastavus. -Yksikai sano, midabo sinä ajattelet? kyzyi hãi hil'l'akkazih silittäjen tukkii minun korvujuuril. -Minä tahtoizin, gu sinä olizit ainos täs, gu myö eläzimmö gu kaksi lindustu ahtahas, ga lämmäzes pezäzes, vastain minä. - Sit sinä tahtozit ku minä eruozin ukos?^ kyzyi häi. -Armahaine, jatkoin minä,jokse sinä hos minuutakse voit smiettie, bui- te minä tahton ku sinä olizit hänenke yhtes? Tiettäväine, kerran sinä suvaičet minuu, sit ukkoske pidäy kai loppie. Huomei tule minun luo, kehitin minä. -Kuule vai,.. ga minul on lapsut. Minulhäi pidäy händygi ottua keral, sanoi Jelena Aleksandrovna. -Lapsut... Tottu, sinul on lapsut... Eigo händy kučuta Mašakse?^ kyzyin minä. -Mašakse, vastai naine. -Nimi on hyvä. Moine... helei. Mašaine! Eigo Puškin nenga sanonuh:| "Ei ole tostu Mašan čomuttu..." Se on ylen čoma runo, kiitin minä. -Hyvä gu nenga... Sinä ellendät, minä en voi erota Mašaizes, sanoi naine. -Tiettäväine, tiettäväine... Ga voibihäi tapahtua, tuattah ei anna sinule händy, sanoin minä. -Ei, häi andau, vastai Jelena Aleksandrovna. -Kuibo muga? vagavah soimain minä. -Voibigo tuatto andua oman tyttären? Kai meččyelătit, netgi... -Ei, häi andau lapsen. Minä tiijän, vastai naine. - Ei ole hyvä, ei nenga ole hyvä. Toinah alamuhkuh häi yksikai rubieu tuskiččemahes? Muga sydameči. Roihgo se meis jumalan mugah?^ kyzyin minä. - Minbo sil voit? Smietin, tyttözel minunke roih parembi, sellitti muamo. -Smietit, parembi roih? Näitgös, minähäi kurin. Sanotah, se on paha lapsile. A tuattah ei kuri, juohatin minä. - Sit et rubie kurimah hänen pertis dai kai roih hyvin, piätti naine. — Oho,| sit kurimah toizeh pertih?^ diivimmös minä. -Muga. Libo kolmandes, vastai häi. Libo kolmandes... Tottu. Hyvä... minä hengästimmös syvästi. - Ga sit rubiemmo elämäh kolmei. Meil roih oma lämmin pezäine, sovin minä. Häi kahtel käil sebäi minuu niškas,| kudamale silkeskie nägymätä istuihes kerras viizi naistu. *** Minä juokseldin omah pertih, kudamas möö Jelena Aleksandrovnanke luajimmo gostienvastuandupertin, i hämmästyksis burahtimmos:| -Lena, kuule vai... Sie ken lienne istuu. Kus istuu?^ kyzyi Lena. -Kačo, nečie, syöndypertis, vastain minä. -Ga sehäi on Marusja, vikse jo tuli, vastai Lena. -Mittuine Marusja?! Hänele igiä on kolmekymmen da piäs keldaine paikku. Istuu stolan tagan da midă sevoittanou juvvas. Rožat leviet, iče järei. Minul on hirvei, šupetin minä. -Mieletöi, Jelena Aleksandrovna rubei nagramah. Sehäi on Mašaizen kaččoi. Häi onnuako pudruo Mašaizele keittäy. -Kaččoi? Mittuine kaččoi? Miksebo pidäy kaččoi?^ hämmästyin minä. - Miksebo pidäy? Pidäyhäi keltahto Mašastu kaččuo, vastai Lena. -Tottu, tottu... tiettäväine. Minä en sidä ennepäi smiettinyh. Muiten, Mašastu voinnus ihan hyvin kaččuo minun Nikifor, nevvoin minä. -Oletgo tolkus! Häi on mužikku! Muitengi on ylen paha pidiä käskyläzenny mužikkua...^ hi... - Sit näit lapsenkaččoi?.. -Lapsenkaččoi. - Istuu da luzikkazel midä šelonou. - Pudruo keittäy. - Pudruo keittäy? Ga pudruo, ga midäbo sinā tualleh pōllästyit? - Minägö pöllästyin? Olet kuito kummalline, diivihes Lena. - Kummalline? Toinah. Se on pieni viga. Minä olen ylen kummalline... Hi-hi... Minä taputin jalgoi yhtes sijas, a sit lähtin magavopertih. Siepäi hyppäin pöllästuksis da kirgain:| -Lena!!! - Midäbo? Mibo ehtii?^ kyzyi Lena. -Tua... Magavopertis... Sie sežo on ken lienne laihu, mustu,.. seizou kravatilluo da sydäilöy kobrii pielukseh. Opi duumaija, magavopertis! Ollougo varras... Laihu moine, midä höčöttänöy. Lenaine, minul on hirvei, sanoin minä. - Oi, hospodi. Sinä olet gu lapsi. Se on meijän käskyläine, Ulli. Häi siegi minun luo ruadoi, vastai Lena. - Ulli... Siegi ruadoi?.. Miksebo häi on meil?.. - Kuldaine, kuibo minä voin olla käskyläizetä? Opi vai iče smiettie, sanoi Lena. -Hyvä. Opin smiettie. Ga, vuota,| midäbo tahtoin sanuo... Sit näit Ulli... -Muga. -Nimi on hyvä. Moine rehevy| - Ulli. He-he... Sit, sanot, rubieu ruadamah käskyläzenny. Hyvä-ä. Kuule vai, a miksebo sit pidäy lapsenkaččoi?^ kyzyin minä. - Kuibo sinä et ellendä: lapsenkaččoi Mašaizele, a Ulli roih minuh niškoi, sellitti Lena. -Oho! Muga muga, vastain minä. Gu suuri jygei käbäl painoi minun hämmästynnyön sydämen. Minä vie enämbäl käbristyin, painoin piän olgupiälöih da hil'l'akkazeh lähtin. Himoitti istuo kustahto yksinäh, panna kundoh omat mielet. -Lähten keittopertih. Se on yksi joudavu perti, piätin ičekseh. *** -Lena!!!^ kirgain minä. -Oi-jo hospodi... Mibo vie sie ehtii? Tulipalogo on?^ vastai Lena. -Siegi istuu!^ sanoin minä. -Ken istuu? Kus istuu?^ kyzyi Lena. - Mittuine ollou vahnu akku. Mustis paikois. Istuu keittopertis. Tuli, istuihes da istuu. Käis pidäy viäräččyy luzikkua, loukkoizienke. Onnuako, varrasti da ei ehtinyh pajeta, sanelin minä. -Kus istuu? Tottugo pagizet?!^ kirgai Lena. -Tua. Sežo. Istuu ken lienne. Vahnu. Hengi ristu, piätin minä. - Keittopertisgo? Kenbo sie voibi olla| se on minun syömizenkeittäi, Nikolajevna sie istuu, sanoi Lena. -Nikolajevna?! Sit muga... Hyvä on nimi. Moine on mielehine. Kuule vai, a miksebo pidäy Nikolajevna? Myöhäi voimmo murginoija restoruanas, kui ennegi. Syözimmö hyviä, puhtahas da huoleta, kehitin minä. -Ihan tottu, sinä olet gu lapsi!^ vastai Lena. -Ihan gu lapsigo? Ei, en ole ihan lapsi. Kuule vai, syözimmö restoruanazes... jatkoin minä. - Kenbo? Myö sinunke? Hyvä. A lapsenkaččojua kenbo rubieu syöttämäh? A Ullii? A gu Mašaizele pidänöy keitäldiä katliettaine libo jäiččäine? A gu minun sizär Katti tullou meile gostih? Kenbo kaikel perehel kävyy restoruanah? sanoi Lena. -Katti?! Hyvä nimi on Katti. Se tuou mieleh päivänlaskun joven tagua. Hi- hi... *** Senčois sundugal käit ristai ryndähäl sellin čuppuh istui minun Nikifor. Häi ozuttihes minule vierahakse, abevunnuokse. Häneh kaččojes kyynälet nostih sil- mih. Minä puneloitin hänen viereh da vaikkani istuimmos ajatellen: "Minä da Nikifor mollei olemmo ozattomat... Pidäsgo pajeta kahtei kunnetahto? Täs meil ei ole sijua. Minun pertis on Lena, syöndypertis on lapsenkaččoi, magavopertis Mašaine, suurespertis Ulli, keittopertis-Nikolajevna. Toinah on pezäine... Tah- toin azuo pezäzen kahtele, a venähtih moine händy, ga sil ei nävy ni agjua. Vie sit Katti tulou. Laivu silleh jugeni, ga menöy pohjah oman painon periä. Oh Lena, Lena..." -Midäbo nygöi, Nikifor-velli? kyzyin vagavah. - Midäbo käsket? hengästih Nikifor. - Toinah ollah elaijat meil nygöi, sanoin minä. - Tottu sanot. Minä istun da ajattelen ičekseni: nygöi onnuako työnät minuu ruavos, vastai Nikifor. -Nikifor, Nikifor... Pädöy sinul eliä: otat palkan, paneldat hatun piäh, keriät omat kamsut da viheldät gu lindu, sit pörähtättös kunnegi toizen naizettoman ižändän luo. Rubietto elämäh hyvin kahtei. A minä... Nikifor ei vastannuh nimidä vai löydi minun käin pimies da kobristi sidä vä- häzel. Oligo se vällytty? En rubie ni smiettimäh. Vai mieleh on konzu sinun kätty kobristau ellendäi ristikanzu...

May 23, 2025 in 17:11 Александра Родионова

• changed the text
  Konzu minun, naizettoman miehen mielyttäväspertis enzimästy kerdua helähtih hänen nagro| (Jelena Aleksandrovna tuli minun luo čuajule),| minun syväin särähtih. Häi oli gu kuldaine kuvahaine, kudai kaunisti minun pertit. Minul jo ozuttih, mittuine ozakas roimmos nämis nelläs pertis, gu Jelena Aleksandrovna luadis niilӧih oman pezӓzen. -Midӓbo ajattelet? Kyzyi hӓi hil’l’azeh. -Minӓ onnuako suvaičen sinuu, vastain ihastuksis sydӓmen tykindiӓ kuunelten. – A sinӓ?... Kui lienne tapahtui ga häi ukkai minuu. Se oli tovelline da paras vastavus. -Yksikai sano, midabo sinä ajattelet? kyzyi hãi hil'l'akkazih silittäjen tukkii minun korvujuuril. -Minä tahtoizin, gu sinä olizit ainos täs, gu myö eläzimmö gu kaksi lindustu ahtahas, ga lämmäzes pezäzes, vastain minä. - Sit sinä tahtozit ku minä eruozin ukos?^ kyzyi häi. -Armahaine, jatkoin minä,jokse sinä hos minuutakse voit smiettie, bui- te minä tahton ku sinä olizit hänenke yhtes? Tiettäväine, kerran sinä suvaičet minuu, sit ukkoske pidäy kai loppie. Huomei tule minun luo, kehitin minä. -Kuule vai,.. ga minul on lapsut. Minulhäi pidäy händygi ottua keral, sanoi Jelena Aleksandrovna. -Lapsut... Tottu, sinul on lapsut... Eigo händy kučuta Mašakse?^ kyzyin minä. -Mašakse, vastai naine. -Nimi on hyvä. Moine... helei. Mašaine! Eigo Puškin nenga sanonuh:| "Ei ole tostu Mašan čomuttu..." Se on ylen čoma runo, kiitin minä. -Hyvä gu nenga... Sinä ellendät, minä en voi erota Mašaizes, sanoi naine. -Tiettäväine, tiettäväine... Ga voibihäi tapahtua, tuattah ei anna sinule händy, sanoin minä. -Ei, häi andau, vastai Jelena Aleksandrovna. -Kuibo muga? vagavah soimain minä. -Voibigo tuatto andua oman tyttären? Kai meččyelătit, netgi... -Ei, häi andau lapsen. Minä tiijän, vastai naine. - Ei ole hyvä, ei nenga ole hyvä. Toinah alamuhkuh häi yksikai rubieu tuskiččemahes? Muga sydameči. Roihgo se meis jumalan mugah?^ kyzyin minä. - Minbo sil voit? Smietin, tyttözel minunke roih parembi, sellitti muamo. -Smietit, parembi roih? Näitgös, minähäi kurin. Sanotah, se on paha lapsile. A tuattah ei kuri, juohatin minä. - Sit et rubie kurimah hänen pertis dai kai roih hyvin, piätti naine. — Oho,| sit kurimah toizeh pertih?^ diivimmös minä. -Muga. Libo kolmandes, vastai häi. Libo kolmandes... Tottu. Hyvä... minä hengästimmös syvästi. - Ga sit rubiemmo elämäh kolmei. Meil roih oma lämmin pezäine, sovin minä. Häi kahtel käil sebäi minuu niškas,| kudamale silkeskie nägymätä istuihes kerras viizi naistu. *** Minä juokseldin omah pertih, kudamas möö Jelena Aleksandrovnanke luajimmo gostienvastuandupertin, i hämmästyksis burahtimmos:| -Lena, kuule vai... Sie ken lienne istuu. Kus istuu?^ kyzyi Lena. -Kačo, nečie, syöndypertis, vastain minä. -Ga sehäi on Marusja, vikse jo tuli, vastai Lena. -Mittuine Marusja?! Hänele igiä on kolmekymmen da piäs keldaine paikku. Istuu stolan tagan da midă sevoittanou juvvas. Rožat leviet, iče järei. Minul on hirvei, šupetin minä. -Mieletöi, Jelena Aleksandrovna rubei nagramah. Sehäi on Mašaizen kaččoi. Häi onnuako pudruo Mašaizele keittäy. -Kaččoi? Mittuine kaččoi? Miksebo pidäy kaččoi?^ hämmästyin minä. - Miksebo pidäy? Pidäyhäi keltahto Mašastu kaččuo, vastai Lena. -Tottu, tottu... tiettäväine. Minä en sidä ennepäi smiettinyh. Muiten, Mašastu voinnus ihan hyvin kaččuo minun Nikifor, nevvoin minä. -Oletgo tolkus! Häi on mužikku! Muitengi on ylen paha pidiä käskyläzenny mužikkua...^ hi... - Sit näit lapsenkaččoi?.. -Lapsenkaččoi. - Istuu da luzikkazel midä šelonou. - Pudruo keittäy. - Pudruo keittäy? Ga pudruo, ga midäbo sinā tualleh pōllästyit? - Minägö pöllästyin? Olet kuito kummalline, diivihes Lena. - Kummalline? Toinah. Se on pieni viga. Minä olen ylen kummalline... Hi-hi... Minä taputin jalgoi yhtes sijas, a sit lähtin magavopertih. Siepäi hyppäin pöllästuksis da kirgain:| -Lena!!! - Midäbo? Mibo ehtii?^ kyzyi Lena. -Tua... Magavopertis... Sie sežo on ken lienne laihu, mustu,.. seizou kravatilluo da sydäilöy kobrii pielukseh. Opi duumaija, magavopertis! Ollougo varras... Laihu moine, midä höčöttänöy. Lenaine, minul on hirvei, sanoin minä. - Oi, hospodi. Sinä olet gu lapsi. Se on meijän käskyläine, Ulli. Häi siegi minun luo ruadoi, vastai Lena. - Ulli... Siegi ruadoi?.. Miksebo häi on meil?.. - Kuldaine, kuibo minä voin olla käskyläizetä? Opi vai iče smiettie, sanoi Lena. -Hyvä. Opin smiettie. Ga, vuota,| midäbo tahtoin sanuo... Sit näit Ulli... -Muga. -Nimi on hyvä. Moine rehevy| - Ulli. He-he... Sit, sanot, rubieu ruadamah käskyläzenny. Hyvä-ä. Kuule vai, a miksebo sit pidäy lapsenkaččoi?^ kyzyin minä. - Kuibo sinä et ellendä: lapsenkaččoi Mašaizele, a Ulli roih minuh niškoi, sellitti Lena. -Oho! Muga muga, vastain minä. Gu suuri jygei käbäl painoi minun hämmästynnyön sydämen. Minä vie enämbäl käbristyin, painoin piän olgupiälöih da hil'l'akkazeh lähtin. Himoitti istuo kustahto yksinäh, panna kundoh omat mielet. -Lähten keittopertih. Se on yksi joudavu perti, piätin ičekseh. *** -Lena!!!^ kirgain minä. -Oi-jo hospodi... Mibo vie sie ehtii? Tulipalogo on?^ vastai Lena. -Siegi istuu!^ sanoin minä. -Ken istuu? Kus istuu?^ kyzyi Lena. - Mittuine ollou vahnu akku. Mustis paikois. Istuu keittopertis. Tuli, istuihes da istuu. Käis pidäy viäräččyy luzikkua, loukkoizienke. Onnuako, varrasti da ei ehtinyh pajeta, sanelin minä. -Kus istuu? Tottugo pagizet?!^ kirgai Lena. -Tua. Sežo. Istuu ken lienne. Vahnu. Hengi ristu, piätin minä. - Keittopertisgo? Kenbo sie voibi olla| se on minun syömizenkeittäi, Nikolajevna sie istuu, sanoi Lena. -Nikolajevna?! Sit muga... Hyvä on nimi. Moine on mielehine. Kuule vai, a miksebo pidäy Nikolajevna? Myöhäi voimmo murginoija restoruanas, kui ennegi. Syözimmö hyviä, puhtahas da huoleta, kehitin minä. -Ihan tottu, sinä olet gu lapsi! vastai Lena. -Ihan gu lapsigo? Ei, en ole ihan lapsi. Kuule vai, syözimmö restoruanazes... jatkoin minä. - Kenbo? Myö sinunke? Hyvä. A lapsenkaččojua kenbo rubieu syöttämäh? A Ullii? A gu Mašaizele pidänöy keitäldiä katliettaine libo jäiččäine? A gu minun sizär Katti tullou meile gostih? Kenbo kaikel perehel kävyy restoruanah? sanoi Lena. -Katti?! Hyvä nimi on Katti. Se tuou mieleh päivänlaskun joven tagua. Hi- hi... *** Senčois sundugal käit ristai ryndähäl sellin čuppuh istui minun Nikifor. Häi ozuttihes minule vierahakse, abevunnuokse. Häneh kaččojes kyynälet nostih sil- mih. Minä puneloitin hänen viereh da vaikkani istuimmos ajatellen: "Minä da Nikifor mollei olemmo ozattomat... Pidäsgo pajeta kahtei kunnetahto? Täs meil ei ole sijua. Minun pertis on Lena, syöndypertis on lapsenkaččoi, magavopertis Mašaine, suurespertis Ulli, keittopertis-Nikolajevna. Toinah on pezäine... Tah- toin azuo pezäzen kahtele, a venähtih moine händy, ga sil ei nävy ni agjua. Vie sit Katti tulou. Laivu silleh jugeni, ga menöy pohjah oman painon periä. Oh Lena, Lena..." -Midäbo nygöi, Nikifor-velli? kyzyin vagavah. - Midäbo käsket? hengästih Nikifor. - Toinah ollah elaijat meil nygöi, sanoin minä. - Tottu sanot. Minä istun da ajattelen ičekseni: nygöi onnuako työnät minuu ruavos, vastai Nikifor. -Nikifor, Nikifor... Pädöy sinul eliä: otat palkan, paneldat hatun piäh, keriät omat kamsut da viheldät gu lindu, sit pörähtättös kunnegi toizen naizettoman ižändän luo. Rubietto elämäh hyvin kahtei. A minä... Nikifor ei vastannuh nimidä vai löydi minun käin pimies da kobristi sidä vä- häzel. Oligo se vällytty? En rubie ni smiettimäh. Vai mieleh on konzu sinun kätty kobristau ellendäi ristikanzu...

May 23, 2025 in 17:10 Александра Родионова

• changed the text
  Konzu minun, naizettoman miehen mielyttäväspertis enzimästy kerdua helähtih hänen nagro| (Jelena Aleksandrovna tuli minun luo čuajule),| minun syväin särähtih. Häi oli gu kuldaine kuvahaine, kudai kaunisti minun pertit. Minul jo ozuttih, mittuine ozakas roimmos nämis nelläs pertis, gu Jelena Aleksandrovna luadis niilӧih oman pezӓzen. -Midӓbo ajattelet? Kyzyi hӓi hil’l’azeh. -Minӓ onnuako suvaičen sinuu, vastain ihastuksis sydӓmen tykindiӓ kuunelten. – A sinӓ?... Kui lienne tapahtui ga häi ukkai minuu. Se oli tovelline da paras vastavus. -Yksikai sano, midabo sinä ajattelet? kyzyi hãi hil'l'akkazih silittäjen tukkii minun korvujuuril. -Minä tahtoizin, gu sinä olizit ainos täs, gu myö eläzimmö gu kaksi lindustu ahtahas, ga lämmäzes pezäzes, vastain minä. - Sit sinä tahtozit ku minä eruozin ukos?^ kyzyi häi. -Armahaine, jatkoin minä,jokse sinä hos minuutakse voit smiettie, bui- te minä tahton ku sinä olizit hänenke yhtes? Tiettäväine, kerran sinä suvaičet minuu, sit ukkoske pidäy kai loppie. Huomei tule minun luo, kehitin minä. -Kuule vai,.. ga minul on lapsut. Minulhäi pidäy händygi ottua keral, sanoi Jelena Aleksandrovna. -Lapsut... Tottu, sinul on lapsut... Eigo händy kučuta Mašakse?^ kyzyin minä. -Mašakse, vastai naine. -Nimi on hyvä. Moine... helei. Mašaine! Eigo Puškin nenga sanonuh:| "Ei ole tostu Mašan čomuttu..." Se on ylen čoma runo, kiitin minä. -Hyvä gu nenga... Sinä ellendät, minä en voi erota Mašaizes, sanoi naine. -Tiettäväine, tiettäväine... Ga voibihäi tapahtua, tuattah ei anna sinule händy, sanoin minä. -Ei, häi andau, vastai Jelena Aleksandrovna. -Kuibo muga? vagavah soimain minä. -Voibigo tuatto andua oman tyttären? Kai meččyelătit, netgi... -Ei, häi andau lapsen. Minä tiijän, vastai naine. - Ei ole hyvä, ei nenga ole hyvä. Toinah alamuhkuh häi yksikai rubieu tuskiččemahes? Muga sydameči. Roihgo se meis jumalan mugah?^ kyzyin minä. - Minbo sil voit? Smietin, tyttözel minunke roih parembi, sellitti muamo. -Smietit, parembi roih? Näitgös, minähäi kurin. Sanotah, se on paha lapsile. A tuattah ei kuri, juohatin minä. - Sit et rubie kurimah hänen pertis dai kai roih hyvin, piätti naine. — Oho,| sit kurimah toizeh pertih?^ diivimmös minä. -Muga. Libo kolmandes, vastai häi. Libo kolmandes... Tottu. Hyvä... minä hengästimmös syvästi. - Ga sit rubiemmo elämäh kolmei. Meil roih oma lämmin pezäine, sovin minä. Häi kahtel käil sebäi minuu niškas,| kudamale silkeskie nägymätä istuihes kerras viizi naistu. *** Minä juokseldin omah pertih, kudamas möö Jelena Aleksandrovnanke luajimmo gostienvastuandupertin, i hämmästyksis burahtimmos:| -Lena, kuule vai... Sie ken lienne istuu. Kus istuu?^ kyzyi Lena. -Kačo, nečie, syöndypertis, vastain minä. -Ga sehäi on Marusja, vikse jo tuli, vastai Lena. -Mittuine Marusja?! Hänele igiä on kolmekymmen da piäs keldaine paikku. Istuu stolan tagan da midă sevoittanou juvvas. Rožat leviet, iče järei. Minul on hirvei, šupetin minä. -Mieletöi, Jelena Aleksandrovna rubei nagramah. Sehäi on Mašaizen kaččoi. Häi onnuako pudruo Mašaizele keittäy. -Kaččoi? Mittuine kaččoi? Miksebo pidäy kaččoi?^ hämmästyin minä. - Miksebo pidäy? Pidäyhäi keltahto Mašastu kaččuo, vastai Lena. -Tottu, tottu... tiettäväine. Minä en sidä ennepäi smiettinyh. Muiten, Mašastu voinnus ihan hyvin kaččuo minun Nikifor, nevvoin minä. -Oletgo tolkus! Häi on mužikku! Muitengi on ylen paha pidiä käskyläzenny mužikkua...^ hi... - Sit näit lapsenkaččoi?.. -Lapsenkaččoi. - Istuu da luzikkazel midä šelonou. - Pudruo keittäy. - Pudruo keittäy? Ga pudruo, ga midäbo sinā tualleh pōllästyit? - Minägö pöllästyin? Olet kuito kummalline, diivihes Lena. - Kummalline? Toinah. Se on pieni viga. Minä olen ylen kummalline... Hi-hi... Minä taputin jalgoi yhtes sijas, a sit lähtin magavopertih. Siepäi hyppäin pöllästuksis da kirgain:| -Lena!!! - Midäbo? Mibo ehtii?^ kyzyi Lena. -Tua... Magavopertis... Sie sežo on ken lienne laihu, mustu,.. seizou kravatilluo da sydäilöy kobrii pielukseh. Opi duumaija, magavopertis! Ollougo varras... Laihu moine, midä höčöttänöy. Lenaine, minul on hirvei, sanoin minä. - Oi, hospodi. Sinä olet gu lapsi. Se on meijän käskyläine, Ulli. Häi siegi minun luo ruadoi, vastai Lena. - Ulli... Siegi ruadoi?.. Miksebo häi on meil?.. - Kuldaine, kuibo minä voin olla käskyläizetä? Opi vai iče smiettie, sanoi Lena. -Hyvä. Opin smiettie. Ga, vuota,| midäbo tahtoin sanuo... Sit näit Ulli... -Muga. -Nimi on hyvä. Moine rehevy| - Ulli. He-he... Sit, sanot, rubieu ruadamah käskyläzenny. Hyvä-ä. Kuule vai, a miksebo sit pidäy lapsenkaččoi?^ kyzyin minä. - Kuibo sinä et ellendä: lapsenkaččoi Mašaizele, a Ulli roih minuh niškoi, sellitti Lena. -Oho! Muga muga, vastain minä. Gu suuri jygei käbäl painoi minun hämmästynnyön sydämen. Minä vie enämbäl käbristyin, painoin piän olgupiälöih da hil'l'akkazeh lähtin. Himoitti istuo kustahto yksinäh, panna kundoh omat mielet. -Lähten keittopertih. Se on yksi joudavu perti, piätin ičekseh. *** -Lena!!!^ kirgain minä. -Oi-jo hospodi... Mibo vie sie ehtii? Tulipalogo on?^ vastai Lena. -Siegi istuu!^ sanoin minä. -Ken istuu? Kus istuu?^ kyzyi Lena. - Mittuine ollou vahnu akku. Mustis paikois. Istuu keittopertis. Tuli, istuihes da istuu. Käis pidäy viäräččyy luzikkua, loukkoizienke. Onnuako, varrasti da ei ehtinyh pajeta, sanelin minä. -Kus istuu? Tottugo pagizet?!^ kirgai Lena. -Tua. Sežo. Istuu ken lienne. Vahnu. Hengi ristu, piätin minä. - Keittopertisgo? Kenbo sie voibi olla se on minun syömizenkeittäi, Nikolajevna sie istuu, sanoi Lena. -Nikolajevna?! Sit muga... Hyvä on nimi. Moine on mielehine. Kuule vai, a miksebo pidäy Nikolajevna? Myöhäi voimmo murginoija restoruanas, kui ennegi. Syözimmö hyviä, puhtahas da huoleta, kehitin minä. -Ihan tottu, sinä olet gu lapsi! vastai Lena. -Ihan gu lapsigo? Ei, en ole ihan lapsi. Kuule vai, syözimmö restoruanazes... jatkoin minä. - Kenbo? Myö sinunke? Hyvä. A lapsenkaččojua kenbo rubieu syöttämäh? A Ullii? A gu Mašaizele pidänöy keitäldiä katliettaine libo jäiččäine? A gu minun sizär Katti tullou meile gostih? Kenbo kaikel perehel kävyy restoruanah? sanoi Lena. -Katti?! Hyvä nimi on Katti. Se tuou mieleh päivänlaskun joven tagua. Hi- hi... *** Senčois sundugal käit ristai ryndähäl sellin čuppuh istui minun Nikifor. Häi ozuttihes minule vierahakse, abevunnuokse. Häneh kaččojes kyynälet nostih sil- mih. Minä puneloitin hänen viereh da vaikkani istuimmos ajatellen: "Minä da Nikifor mollei olemmo ozattomat... Pidäsgo pajeta kahtei kunnetahto? Täs meil ei ole sijua. Minun pertis on Lena, syöndypertis on lapsenkaččoi, magavopertis Mašaine, suurespertis Ulli, keittopertis-Nikolajevna. Toinah on pezäine... Tah- toin azuo pezäzen kahtele, a venähtih moine händy, ga sil ei nävy ni agjua. Vie sit Katti tulou. Laivu silleh jugeni, ga menöy pohjah oman painon periä. Oh Lena, Lena..." -Midäbo nygöi, Nikifor-velli? kyzyin vagavah. - Midäbo käsket? hengästih Nikifor. - Toinah ollah elaijat meil nygöi, sanoin minä. - Tottu sanot. Minä istun da ajattelen ičekseni: nygöi onnuako työnät minuu ruavos, vastai Nikifor. -Nikifor, Nikifor... Pädöy sinul eliä: otat palkan, paneldat hatun piäh, keriät omat kamsut da viheldät gu lindu, sit pörähtättös kunnegi toizen naizettoman ižändän luo. Rubietto elämäh hyvin kahtei. A minä... Nikifor ei vastannuh nimidä vai löydi minun käin pimies da kobristi sidä vä- häzel. Oligo se vällytty? En rubie ni smiettimäh. Vai mieleh on konzu sinun kätty kobristau ellendäi ristikanzu...

May 23, 2025 in 17:09 Александра Родионова

• changed the text
  Konzu minun, naizettoman miehen mielyttäväspertis enzimästy kerdua helähtih hänen nagro| (Jelena Aleksandrovna tuli minun luo čuajule),| minun syväin särähtih. Häi oli gu kuldaine kuvahaine, kudai kaunisti minun pertit. Minul jo ozuttih, mittuine ozakas roimmos nämis nelläs pertis, gu Jelena Aleksandrovna luadis niilӧih oman pezӓzen. -Midӓbo ajattelet? Kyzyi hӓi hil’l’azeh. -Minӓ onnuako suvaičen sinuu, vastain ihastuksis sydӓmen tykindiӓ kuunelten. – A sinӓ?... Kui lienne tapahtui ga häi ukkai minuu. Se oli tovelline da paras vastavus. -Yksikai sano, midabo sinä ajattelet? kyzyi hãi hil'l'akkazih silittäjen tukkii minun korvujuuril. -Minä tahtoizin, gu sinä olizit ainos täs, gu myö eläzimmö gu kaksi lindustu ahtahas, ga lämmäzes pezäzes, vastain minä. - Sit sinä tahtozit ku minä eruozin ukos?^ kyzyi häi. -Armahaine, jatkoin minä,jokse sinä hos minuutakse voit smiettie, bui- te minä tahton ku sinä olizit hänenke yhtes? Tiettäväine, kerran sinä suvaičet minuu, sit ukkoske pidäy kai loppie. Huomei tule minun luo, kehitin minä. -Kuule vai,.. ga minul on lapsut. Minulhäi pidäy händygi ottua keral, sanoi Jelena Aleksandrovna. -Lapsut... Tottu, sinul on lapsut... Eigo händy kučuta Mašakse?^ kyzyin minä. -Mašakse, vastai naine. -Nimi on hyvä. Moine... helei. Mašaine! Eigo Puškin nenga sanonuh:| "Ei ole tostu Mašan čomuttu..." Se on ylen čoma runo, kiitin minä. -Hyvä gu nenga... Sinä ellendät, minä en voi erota Mašaizes, sanoi naine. -Tiettäväine, tiettäväine... Ga voibihäi tapahtua, tuattah ei anna sinule händy, sanoin minä. -Ei, häi andau, vastai Jelena Aleksandrovna. -Kuibo muga? vagavah soimain minä. -Voibigo tuatto andua oman tyttären? Kai meččyelătit, netgi... -Ei, häi andau lapsen. Minä tiijän, vastai naine. - Ei ole hyvä, ei nenga ole hyvä. Toinah alamuhkuh häi yksikai rubieu tuskiččemahes? Muga sydameči. Roihgo se meis jumalan mugah?^ kyzyin minä. - Minbo sil voit? Smietin, tyttözel minunke roih parembi, sellitti muamo. -Smietit, parembi roih? Näitgös, minähäi kurin. Sanotah, se on paha lapsile. A tuattah ei kuri, juohatin minä. - Sit et rubie kurimah hänen pertis dai kai roih hyvin, piätti naine. — Oho,| sit kurimah toizeh pertih?^ diivimmös minä. -Muga. Libo kolmandes, vastai häi. Libo kolmandes... Tottu. Hyvä... minä hengästimmös syvästi. - Ga sit rubiemmo elämäh kolmei. Meil roih oma lämmin pezäine, sovin minä. Häi kahtel käil sebäi minuu niškas,| kudamale silkeskie nägymätä istuihes kerras viizi naistu. *** Minä juokseldin omah pertih, kudamas möö Jelena Aleksandrovnanke luajimmo gostienvastuandupertin, i hämmästyksis burahtimmos:| -Lena, kuule vai... Sie ken lienne istuu. Kus istuu?^ kyzyi Lena. -Kačo, nečie, syöndypertis, vastain minä. -Ga sehäi on Marusja, vikse jo tuli, vastai Lena. -Mittuine Marusja?! Hänele igiä on kolmekymmen da piäs keldaine paikku. Istuu stolan tagan da midă sevoittanou juvvas. Rožat leviet, iče järei. Minul on hirvei, šupetin minä. -Mieletöi, Jelena Aleksandrovna rubei nagramah. Sehäi on Mašaizen kaččoi. Häi onnuako pudruo Mašaizele keittäy. -Kaččoi? Mittuine kaččoi? Miksebo pidäy kaččoi?^ hämmästyin minä. - Miksebo pidäy? Pidäyhäi keltahto Mašastu kaččuo, vastai Lena. -Tottu, tottu... tiettäväine. Minä en sidä ennepäi smiettinyh. Muiten, Mašastu voinnus ihan hyvin kaččuo minun Nikifor, nevvoin minä. -Oletgo tolkus! Häi on mužikku! Muitengi on ylen paha pidiä käskyläzenny mužikkua...^ hi... - Sit näit lapsenkaččoi?.. -Lapsenkaččoi. - Istuu da luzikkazel midä šelonou. - Pudruo keittäy. - Pudruo keittäy? Ga pudruo, ga midäbo sinā tualleh pōllästyit? - Minägö pöllästyin? Olet kuito kummalline, diivihes Lena. - Kummalline? Toinah. Se on pieni viga. Minä olen ylen kummalline... Hi-hi... Minä taputin jalgoi yhtes sijas, a sit lähtin magavopertih. Siepäi hyppäin pöllästuksis da kirgain:| -Lena!!! - Midäbo? Mibo ehtii?^ kyzyi Lena. -Tua... Magavopertis... Sie sežo on ken lienne laihu, mustu,.. seizou kravatilluo da sydäilöy kobrii pielukseh. Opi duumaija, magavopertis! Ollougo varras... Laihu moine, midä höčöttänöy. Lenaine, minul on hirvei, sanoin minä. - Oi, hospodi. Sinä olet gu lapsi. Se on meijän käskyläine, Ulli. Häi siegi minun luo ruadoi, vastai Lena. - Ulli... Siegi ruadoi?.. Miksebo häi on meil?.. - Kuldaine, kuibo minä voin olla käskyläizetä? Opi vai iče smiettie, sanoi Lena. -Hyvä. Opin smiettie. Ga, vuota,| midäbo tahtoin sanuo... Sit näit Ulli... -Muga. -Nimi on hyvä. Moine rehevy| - Ulli. He-he... Sit, sanot, rubieu ruadamah käskyläzenny. Hyvä-ä. Kuule vai, a miksebo sit pidäy lapsenkaččoi?^ kyzyin minä. - Kuibo sinä et ellendä: lapsenkaččoi Mašaizele, a Ulli roih minuh niškoi, sellitti Lena. -Oho! Muga muga, vastain minä. Gu suuri jygei käbäl painoi minun hämmästynnyön sydämen. Minä vie enämbäl käbristyin, painoin piän olgupiälöih da hil'l'akkazeh lähtin. Himoitti istuo kustahto yksinäh, panna kundoh omat mielet. -Lähten keittopertih. Se on yksi joudavu perti, piätin ičekseh. *** -Lena!!!^ kirgain minä. -Oi-jo hospodi... Mibo vie sie ehtii? Tulipalogo on?^ vastai Lena. -Siegi istuu!^ sanoin minä. -Ken istuu? Kus istuu?^ kyzyi Lena. - Mittuine ollou vahnu akku. Mustis paikois. Istuu keittopertis. Tuli, istuihes da istuu. Käis pidäy viäräččyy luzikkua, loukkoizienke. Onnuako, varrasti da ei ehtinyh pajeta, sanelin minä. -Kus istuu? Tottugo pagizet?! kirgai Lena. -Tua. Sežo. Istuu ken lienne. Vahnu. Hengi ristu, piätin minä. - Keittopertisgo? Kenbo sie voibi olla se on minun syömizenkeittäi, Nikolajevna sie istuu, sanoi Lena. -Nikolajevna?! Sit muga... Hyvä on nimi. Moine on mielehine. Kuule vai, a miksebo pidäy Nikolajevna? Myöhäi voimmo murginoija restoruanas, kui ennegi. Syözimmö hyviä, puhtahas da huoleta, kehitin minä. -Ihan tottu, sinä olet gu lapsi! vastai Lena. -Ihan gu lapsigo? Ei, en ole ihan lapsi. Kuule vai, syözimmö restoruanazes... jatkoin minä. - Kenbo? Myö sinunke? Hyvä. A lapsenkaččojua kenbo rubieu syöttämäh? A Ullii? A gu Mašaizele pidänöy keitäldiä katliettaine libo jäiččäine? A gu minun sizär Katti tullou meile gostih? Kenbo kaikel perehel kävyy restoruanah? sanoi Lena. -Katti?! Hyvä nimi on Katti. Se tuou mieleh päivänlaskun joven tagua. Hi- hi... *** Senčois sundugal käit ristai ryndähäl sellin čuppuh istui minun Nikifor. Häi ozuttihes minule vierahakse, abevunnuokse. Häneh kaččojes kyynälet nostih sil- mih. Minä puneloitin hänen viereh da vaikkani istuimmos ajatellen: "Minä da Nikifor mollei olemmo ozattomat... Pidäsgo pajeta kahtei kunnetahto? Täs meil ei ole sijua. Minun pertis on Lena, syöndypertis on lapsenkaččoi, magavopertis Mašaine, suurespertis Ulli, keittopertis-Nikolajevna. Toinah on pezäine... Tah- toin azuo pezäzen kahtele, a venähtih moine händy, ga sil ei nävy ni agjua. Vie sit Katti tulou. Laivu silleh jugeni, ga menöy pohjah oman painon periä. Oh Lena, Lena..." -Midäbo nygöi, Nikifor-velli? kyzyin vagavah. - Midäbo käsket? hengästih Nikifor. - Toinah ollah elaijat meil nygöi, sanoin minä. - Tottu sanot. Minä istun da ajattelen ičekseni: nygöi onnuako työnät minuu ruavos, vastai Nikifor. -Nikifor, Nikifor... Pädöy sinul eliä: otat palkan, paneldat hatun piäh, keriät omat kamsut da viheldät gu lindu, sit pörähtättös kunnegi toizen naizettoman ižändän luo. Rubietto elämäh hyvin kahtei. A minä... Nikifor ei vastannuh nimidä vai löydi minun käin pimies da kobristi sidä vä- häzel. Oligo se vällytty? En rubie ni smiettimäh. Vai mieleh on konzu sinun kätty kobristau ellendäi ristikanzu...

May 23, 2025 in 17:08 Александра Родионова

• changed the text
  Konzu minun, naizettoman miehen mielyttäväspertis enzimästy kerdua helähtih hänen nagro| (Jelena Aleksandrovna tuli minun luo čuajule),| minun syväin särähtih. Häi oli gu kuldaine kuvahaine, kudai kaunisti minun pertit. Minul jo ozuttih, mittuine ozakas roimmos nämis nelläs pertis, gu Jelena Aleksandrovna luadis niilӧih oman pezӓzen. -Midӓbo ajattelet? Kyzyi hӓi hil’l’azeh. -Minӓ onnuako suvaičen sinuu, vastain ihastuksis sydӓmen tykindiӓ kuunelten. – A sinӓ?... Kui lienne tapahtui ga häi ukkai minuu. Se oli tovelline da paras vastavus. -Yksikai sano, midabo sinä ajattelet? kyzyi hãi hil'l'akkazih silittäjen tukkii minun korvujuuril. -Minä tahtoizin, gu sinä olizit ainos täs, gu myö eläzimmö gu kaksi lindustu ahtahas, ga lämmäzes pezäzes, vastain minä. - Sit sinä tahtozit ku minä eruozin ukos?^ kyzyi häi. -Armahaine, jatkoin minä,jokse sinä hos minuutakse voit smiettie, bui- te minä tahton ku sinä olizit hänenke yhtes? Tiettäväine, kerran sinä suvaičet minuu, sit ukkoske pidäy kai loppie. Huomei tule minun luo, kehitin minä. -Kuule vai,.. ga minul on lapsut. Minulhäi pidäy händygi ottua keral, sanoi Jelena Aleksandrovna. -Lapsut... Tottu, sinul on lapsut... Eigo händy kučuta Mašakse?^ kyzyin minä. -Mašakse, vastai naine. -Nimi on hyvä. Moine... helei. Mašaine! Eigo Puškin nenga sanonuh:| "Ei ole tostu Mašan čomuttu..." Se on ylen čoma runo, kiitin minä. -Hyvä gu nenga... Sinä ellendät, minä en voi erota Mašaizes, sanoi naine. -Tiettäväine, tiettäväine... Ga voibihäi tapahtua, tuattah ei anna sinule händy, sanoin minä. -Ei, häi andau, vastai Jelena Aleksandrovna. -Kuibo muga? vagavah soimain minä. -Voibigo tuatto andua oman tyttären? Kai meččyelătit, netgi... -Ei, häi andau lapsen. Minä tiijän, vastai naine. - Ei ole hyvä, ei nenga ole hyvä. Toinah alamuhkuh häi yksikai rubieu tuskiččemahes? Muga sydameči. Roihgo se meis jumalan mugah?^ kyzyin minä. - Minbo sil voit? Smietin, tyttözel minunke roih parembi, sellitti muamo. -Smietit, parembi roih? Näitgös, minähäi kurin. Sanotah, se on paha lapsile. A tuattah ei kuri, juohatin minä. - Sit et rubie kurimah hänen pertis dai kai roih hyvin, piätti naine. — Oho,| sit kurimah toizeh pertih?^ diivimmös minä. -Muga. Libo kolmandes, vastai häi. Libo kolmandes... Tottu. Hyvä... minä hengästimmös syvästi. - Ga sit rubiemmo elämäh kolmei. Meil roih oma lämmin pezäine, sovin minä. Häi kahtel käil sebäi minuu niškas,| kudamale silkeskie nägymätä istuihes kerras viizi naistu. *** Minä juokseldin omah pertih, kudamas möö Jelena Aleksandrovnanke luajimmo gostienvastuandupertin, i hämmästyksis burahtimmos:| -Lena, kuule vai... Sie ken lienne istuu. Kus istuu?^ kyzyi Lena. -Kačo, nečie, syöndypertis, vastain minä. -Ga sehäi on Marusja, vikse jo tuli, vastai Lena. -Mittuine Marusja?! Hänele igiä on kolmekymmen da piäs keldaine paikku. Istuu stolan tagan da midă sevoittanou juvvas. Rožat leviet, iče järei. Minul on hirvei, šupetin minä. -Mieletöi, Jelena Aleksandrovna rubei nagramah. Sehäi on Mašaizen kaččoi. Häi onnuako pudruo Mašaizele keittäy. -Kaččoi? Mittuine kaččoi? Miksebo pidäy kaččoi?^ hämmästyin minä. - Miksebo pidäy? Pidäyhäi keltahto Mašastu kaččuo, vastai Lena. -Tottu, tottu... tiettäväine. Minä en sidä ennepäi smiettinyh. Muiten, Mašastu voinnus ihan hyvin kaččuo minun Nikifor, nevvoin minä. -Oletgo tolkus! Häi on mužikku! Muitengi on ylen paha pidiä käskyläzenny mužikkua...^ hi... - Sit näit lapsenkaččoi?.. -Lapsenkaččoi. - Istuu da luzikkazel midä šelonou. - Pudruo keittäy. - Pudruo keittäy? Ga pudruo, ga midäbo sinā tualleh pōllästyit? - Minägö pöllästyin? Olet kuito kummalline, diivihes Lena. - Kummalline? Toinah. Se on pieni viga. Minä olen ylen kummalline... Hi-hi... Minä taputin jalgoi yhtes sijas, a sit lähtin magavopertih. Siepäi hyppäin pöllästuksis da kirgain:| -Lena!!! - Midäbo? Mibo ehtii?^ kyzyi Lena. -Tua... Magavopertis... Sie sežo on ken lienne laihu, mustu,.. seizou kravatilluo da sydäilöy kobrii pielukseh. Opi duumaija, magavopertis! Ollougo varras... Laihu moine, midä höčöttänöy. Lenaine, minul on hirvei, sanoin minä. - Oi, hospodi. Sinä olet gu lapsi. Se on meijän käskyläine, Ulli. Häi siegi minun luo ruadoi, vastai Lena. - Ulli... Siegi ruadoi?.. Miksebo häi on meil?.. - Kuldaine, kuibo minä voin olla käskyläizetä? Opi vai iče smiettie, sanoi Lena. -Hyvä. Opin smiettie. Ga, vuota,| midäbo tahtoin sanuo... Sit näit Ulli... -Muga. -Nimi on hyvä. Moine rehevy| - Ulli. He-he... Sit, sanot, rubieu ruadamah käskyläzenny. Hyvä-ä. Kuule vai, a miksebo sit pidäy lapsenkaččoi?^ kyzyin minä. - Kuibo sinä et ellendä: lapsenkaččoi Mašaizele, a Ulli roih minuh niškoi, sellitti Lena. -Oho! Muga muga, vastain minä. Gu suuri jygei käbäl painoi minun hämmästynnyön sydämen. Minä vie enämbäl käbristyin, painoin piän olgupiälöih da hil'l'akkazeh lähtin. Himoitti istuo kustahto yksinäh, panna kundoh omat mielet. -Lähten keittopertih. Se on yksi joudavu perti, piätin ičekseh. *** -Lena!!!^ kirgain minä. -Oi-jo hospodi... Mibo vie sie ehtii? Tulipalogo on?^ vastai Lena. -Siegi istuu! sanoin minä. -Ken istuu? Kus istuu? kyzyi Lena. - Mittuine ollou vahnu akku. Mustis paikois. Istuu keittopertis. Tuli, istuihes da istuu. Käis pidäy viäräččyy luzikkua, loukkoizienke. Onnuako, varrasti da ei ehtinyh pajeta, sanelin minä. -Kus istuu? Tottugo pagizet?! kirgai Lena. -Tua. Sežo. Istuu ken lienne. Vahnu. Hengi ristu, piätin minä. - Keittopertisgo? Kenbo sie voibi olla se on minun syömizenkeittäi, Nikolajevna sie istuu, sanoi Lena. -Nikolajevna?! Sit muga... Hyvä on nimi. Moine on mielehine. Kuule vai, a miksebo pidäy Nikolajevna? Myöhäi voimmo murginoija restoruanas, kui ennegi. Syözimmö hyviä, puhtahas da huoleta, kehitin minä. -Ihan tottu, sinä olet gu lapsi! vastai Lena. -Ihan gu lapsigo? Ei, en ole ihan lapsi. Kuule vai, syözimmö restoruanazes... jatkoin minä. - Kenbo? Myö sinunke? Hyvä. A lapsenkaččojua kenbo rubieu syöttämäh? A Ullii? A gu Mašaizele pidänöy keitäldiä katliettaine libo jäiččäine? A gu minun sizär Katti tullou meile gostih? Kenbo kaikel perehel kävyy restoruanah? sanoi Lena. -Katti?! Hyvä nimi on Katti. Se tuou mieleh päivänlaskun joven tagua. Hi- hi... *** Senčois sundugal käit ristai ryndähäl sellin čuppuh istui minun Nikifor. Häi ozuttihes minule vierahakse, abevunnuokse. Häneh kaččojes kyynälet nostih sil- mih. Minä puneloitin hänen viereh da vaikkani istuimmos ajatellen: "Minä da Nikifor mollei olemmo ozattomat... Pidäsgo pajeta kahtei kunnetahto? Täs meil ei ole sijua. Minun pertis on Lena, syöndypertis on lapsenkaččoi, magavopertis Mašaine, suurespertis Ulli, keittopertis-Nikolajevna. Toinah on pezäine... Tah- toin azuo pezäzen kahtele, a venähtih moine händy, ga sil ei nävy ni agjua. Vie sit Katti tulou. Laivu silleh jugeni, ga menöy pohjah oman painon periä. Oh Lena, Lena..." -Midäbo nygöi, Nikifor-velli? kyzyin vagavah. - Midäbo käsket? hengästih Nikifor. - Toinah ollah elaijat meil nygöi, sanoin minä. - Tottu sanot. Minä istun da ajattelen ičekseni: nygöi onnuako työnät minuu ruavos, vastai Nikifor. -Nikifor, Nikifor... Pädöy sinul eliä: otat palkan, paneldat hatun piäh, keriät omat kamsut da viheldät gu lindu, sit pörähtättös kunnegi toizen naizettoman ižändän luo. Rubietto elämäh hyvin kahtei. A minä... Nikifor ei vastannuh nimidä vai löydi minun käin pimies da kobristi sidä vä- häzel. Oligo se vällytty? En rubie ni smiettimäh. Vai mieleh on konzu sinun kätty kobristau ellendäi ristikanzu...

May 23, 2025 in 17:07 Александра Родионова

• changed the text
  Konzu minun, naizettoman miehen mielyttäväspertis enzimästy kerdua helähtih hänen nagro| (Jelena Aleksandrovna tuli minun luo čuajule),| minun syväin särähtih. Häi oli gu kuldaine kuvahaine, kudai kaunisti minun pertit. Minul jo ozuttih, mittuine ozakas roimmos nämis nelläs pertis, gu Jelena Aleksandrovna luadis niilӧih oman pezӓzen. -Midӓbo ajattelet? Kyzyi hӓi hil’l’azeh. -Minӓ onnuako suvaičen sinuu, vastain ihastuksis sydӓmen tykindiӓ kuunelten. – A sinӓ?... Kui lienne tapahtui ga häi ukkai minuu. Se oli tovelline da paras vastavus. -Yksikai sano, midabo sinä ajattelet? kyzyi hãi hil'l'akkazih silittäjen tukkii minun korvujuuril. -Minä tahtoizin, gu sinä olizit ainos täs, gu myö eläzimmö gu kaksi lindustu ahtahas, ga lämmäzes pezäzes, vastain minä. - Sit sinä tahtozit ku minä eruozin ukos?^ kyzyi häi. -Armahaine, jatkoin minä,jokse sinä hos minuutakse voit smiettie, bui- te minä tahton ku sinä olizit hänenke yhtes? Tiettäväine, kerran sinä suvaičet minuu, sit ukkoske pidäy kai loppie. Huomei tule minun luo, kehitin minä. -Kuule vai,.. ga minul on lapsut. Minulhäi pidäy händygi ottua keral, sanoi Jelena Aleksandrovna. -Lapsut... Tottu, sinul on lapsut... Eigo händy kučuta Mašakse?^ kyzyin minä. -Mašakse, vastai naine. -Nimi on hyvä. Moine... helei. Mašaine! Eigo Puškin nenga sanonuh:| "Ei ole tostu Mašan čomuttu..." Se on ylen čoma runo, kiitin minä. -Hyvä gu nenga... Sinä ellendät, minä en voi erota Mašaizes, sanoi naine. -Tiettäväine, tiettäväine... Ga voibihäi tapahtua, tuattah ei anna sinule händy, sanoin minä. -Ei, häi andau, vastai Jelena Aleksandrovna. -Kuibo muga? vagavah soimain minä. -Voibigo tuatto andua oman tyttären? Kai meččyelătit, netgi... -Ei, häi andau lapsen. Minä tiijän, vastai naine. - Ei ole hyvä, ei nenga ole hyvä. Toinah alamuhkuh häi yksikai rubieu tuskiččemahes? Muga sydameči. Roihgo se meis jumalan mugah?^ kyzyin minä. - Minbo sil voit? Smietin, tyttözel minunke roih parembi, sellitti muamo. -Smietit, parembi roih? Näitgös, minähäi kurin. Sanotah, se on paha lapsile. A tuattah ei kuri, juohatin minä. - Sit et rubie kurimah hänen pertis dai kai roih hyvin, piätti naine. — Oho,| sit kurimah toizeh pertih?^ diivimmös minä. -Muga. Libo kolmandes, vastai häi. Libo kolmandes... Tottu. Hyvä... minä hengästimmös syvästi. - Ga sit rubiemmo elämäh kolmei. Meil roih oma lämmin pezäine, sovin minä. Häi kahtel käil sebäi minuu niškas,| kudamale silkeskie nägymätä istuihes kerras viizi naistu. *** Minä juokseldin omah pertih, kudamas möö Jelena Aleksandrovnanke luajimmo gostienvastuandupertin, i hämmästyksis burahtimmos:| -Lena, kuule vai... Sie ken lienne istuu. Kus istuu?^ kyzyi Lena. -Kačo, nečie, syöndypertis, vastain minä. -Ga sehäi on Marusja, vikse jo tuli, vastai Lena. -Mittuine Marusja?! Hänele igiä on kolmekymmen da piäs keldaine paikku. Istuu stolan tagan da midă sevoittanou juvvas. Rožat leviet, iče järei. Minul on hirvei, šupetin minä. -Mieletöi, Jelena Aleksandrovna rubei nagramah. Sehäi on Mašaizen kaččoi. Häi onnuako pudruo Mašaizele keittäy. -Kaččoi? Mittuine kaččoi? Miksebo pidäy kaččoi?^ hämmästyin minä. - Miksebo pidäy? Pidäyhäi keltahto Mašastu kaččuo, vastai Lena. -Tottu, tottu... tiettäväine. Minä en sidä ennepäi smiettinyh. Muiten, Mašastu voinnus ihan hyvin kaččuo minun Nikifor, nevvoin minä. -Oletgo tolkus! Häi on mužikku! Muitengi on ylen paha pidiä käskyläzenny mužikkua...^ hi... - Sit näit lapsenkaččoi?.. -Lapsenkaččoi. - Istuu da luzikkazel midä šelonou. - Pudruo keittäy. - Pudruo keittäy? Ga pudruo, ga midäbo sinā tualleh pōllästyit? - Minägö pöllästyin? Olet kuito kummalline, diivihes Lena. - Kummalline? Toinah. Se on pieni viga. Minä olen ylen kummalline... Hi-hi... Minä taputin jalgoi yhtes sijas, a sit lähtin magavopertih. Siepäi hyppäin pöllästuksis da kirgain:| -Lena!!! - Midäbo? Mibo ehtii?^ kyzyi Lena. -Tua... Magavopertis... Sie sežo on ken lienne laihu, mustu,.. seizou kravatilluo da sydäilöy kobrii pielukseh. Opi duumaija, magavopertis! Ollougo varras... Laihu moine, midä höčöttänöy. Lenaine, minul on hirvei, sanoin minä. - Oi, hospodi. Sinä olet gu lapsi. Se on meijän käskyläine, Ulli. Häi siegi minun luo ruadoi, vastai Lena. - Ulli... Siegi ruadoi?.. Miksebo häi on meil?.. - Kuldaine, kuibo minä voin olla käskyläizetä? Opi vai iče smiettie, sanoi Lena. -Hyvä. Opin smiettie. Ga, vuota,| midäbo tahtoin sanuo... Sit näit Ulli... -Muga. -Nimi on hyvä. Moine rehevy| - Ulli. He-he... Sit, sanot, rubieu ruadamah käskyläzenny. Hyvä-ä. Kuule vai, a miksebo sit pidäy lapsenkaččoi?^ kyzyin minä. - Kuibo sinä et ellendä: lapsenkaččoi Mašaizele, a Ulli roih minuh niškoi, sellitti Lena. -Oho! Muga muga, vastain minä. Gu suuri jygei käbäl painoi minun hämmästynnyön sydämen. Minä vie enämbäl käbristyin, painoin piän olgupiälöih da hil'l'akkazeh lähtin. Himoitti istuo kustahto yksinäh, panna kundoh omat mielet. -Lähten keittopertih. Se on yksi joudavu perti, piätin ičekseh. *** -Lena!!!^ kirgain minä. -Oi-jo hospodi... Mibo vie sie ehtii? Tulipalogo on? vastai Lena. -Siegi istuu! sanoin minä. -Ken istuu? Kus istuu? kyzyi Lena. - Mittuine ollou vahnu akku. Mustis paikois. Istuu keittopertis. Tuli, istuihes da istuu. Käis pidäy viäräččyy luzikkua, loukkoizienke. Onnuako, varrasti da ei ehtinyh pajeta, sanelin minä. -Kus istuu? Tottugo pagizet?! kirgai Lena. -Tua. Sežo. Istuu ken lienne. Vahnu. Hengi ristu, piätin minä. - Keittopertisgo? Kenbo sie voibi olla se on minun syömizenkeittäi, Nikolajevna sie istuu, sanoi Lena. -Nikolajevna?! Sit muga... Hyvä on nimi. Moine on mielehine. Kuule vai, a miksebo pidäy Nikolajevna? Myöhäi voimmo murginoija restoruanas, kui ennegi. Syözimmö hyviä, puhtahas da huoleta, kehitin minä. -Ihan tottu, sinä olet gu lapsi! vastai Lena. -Ihan gu lapsigo? Ei, en ole ihan lapsi. Kuule vai, syözimmö restoruanazes... jatkoin minä. - Kenbo? Myö sinunke? Hyvä. A lapsenkaččojua kenbo rubieu syöttämäh? A Ullii? A gu Mašaizele pidänöy keitäldiä katliettaine libo jäiččäine? A gu minun sizär Katti tullou meile gostih? Kenbo kaikel perehel kävyy restoruanah? sanoi Lena. -Katti?! Hyvä nimi on Katti. Se tuou mieleh päivänlaskun joven tagua. Hi- hi... *** Senčois sundugal käit ristai ryndähäl sellin čuppuh istui minun Nikifor. Häi ozuttihes minule vierahakse, abevunnuokse. Häneh kaččojes kyynälet nostih sil- mih. Minä puneloitin hänen viereh da vaikkani istuimmos ajatellen: "Minä da Nikifor mollei olemmo ozattomat... Pidäsgo pajeta kahtei kunnetahto? Täs meil ei ole sijua. Minun pertis on Lena, syöndypertis on lapsenkaččoi, magavopertis Mašaine, suurespertis Ulli, keittopertis-Nikolajevna. Toinah on pezäine... Tah- toin azuo pezäzen kahtele, a venähtih moine händy, ga sil ei nävy ni agjua. Vie sit Katti tulou. Laivu silleh jugeni, ga menöy pohjah oman painon periä. Oh Lena, Lena..." -Midäbo nygöi, Nikifor-velli? kyzyin vagavah. - Midäbo käsket? hengästih Nikifor. - Toinah ollah elaijat meil nygöi, sanoin minä. - Tottu sanot. Minä istun da ajattelen ičekseni: nygöi onnuako työnät minuu ruavos, vastai Nikifor. -Nikifor, Nikifor... Pädöy sinul eliä: otat palkan, paneldat hatun piäh, keriät omat kamsut da viheldät gu lindu, sit pörähtättös kunnegi toizen naizettoman ižändän luo. Rubietto elämäh hyvin kahtei. A minä... Nikifor ei vastannuh nimidä vai löydi minun käin pimies da kobristi sidä vä- häzel. Oligo se vällytty? En rubie ni smiettimäh. Vai mieleh on konzu sinun kätty kobristau ellendäi ristikanzu...

May 23, 2025 in 17:07 Александра Родионова

• changed the text of the translation
  Когда впервые моя уютная холостая квартирка огласилась ее смехом| (Елена Александровна пришла пить чай),| мое сердце запрыгало,| как золотой зайчик на стене, комнаты сделались сразу уютнее,| и почудилось, что единственное место для моего счастья — эти четыре комнаты, при условии, если в них совьет гнездо Елена Александровна. — О чем вы задумались? — тихо спросила она. — Кажется, что я тебя люблю, — радостно и неуверенно сообщил я, прислушиваясь к толчкам своего сердца. — А…^ ты?.. Как-то так случилось, что она меня поцеловала| — это было вполне подходящим, уместным ответом. — О чем же ты все-таки задумался? — спросила она, тихо перебирая волосы на моих висках. — Я хотел бы, чтобы ты была здесь, у меня; чтобы мы жили, как две птицы в тесном, но теплом гнезде. — Значит, ты хочешь, чтобы я разошлась с мужем? — Милая, неужели ты могла предполагать хоть одну минуту, чтобы я примирился с его близостью к тебе? Конечно, раз ты меня любишь — с мужем все должно быть кончено. Завтра же переезжай ко мне. — Послушай… но у меня есть ребенок. Я ведь его тоже должна взять с собой.| — Ребенок… Ах да, ребенок!.| кажется, Марусей зовут? — Марусей. — Хорошее имя. Такое… звучное! «Маруся». Как это Пушкин сказал? «И нет красавицы, Марии равной»… Очень славные стишки. — Так вот… Ты, конечно, понимаешь, что с Марусей я расстаться не могу. — Конечно, конечно. Но может быть, отец ее не отдаст? — Нет, отдаст. — Как же это так? — кротко упрекнул я. — Разве можно свою собственную дочь отдавать? Даже звери, и те… — Нет, он отдаст. Я знаю. — Нехорошо, нехорошо. А может быть, он втайне страдать будет? Этак в глубине сердца. По-христиански ли это будет с нашей стороны? — Что же делать? Зато я думаю, что девочке у меня будет лучше. — Ты думаешь — лучше? А вот я курю сигары. Детям, говорят, это вредно. А отец не курит. — Ну, ты не будешь курить в этой комнате, где она, — вот и все. — Ага. Значит, в другой курить? — Ну да. Или в третьей. — Или в третьей. Верно. Ну, что ж… (я глубоко вздохнул). Если уж так получается, будем жить втроем. Будет у нас свое теплое гнездышко. Две нежные руки ласковым кольцом обвились вокруг моей шеи. Вокруг той самой шеи, на которую в этот момент невидимо, незримо уселись пять женщин. * * * Я вбежал в свой кабинет, который мы общими усилиями превратили в будуар Елены Александровны, и испуганно зашептал:| — Послушай, Лена… Там кто-то сидит. — Где сидит? — А вот там, в столовой. — Так это Маруся, вероятно, приехала. — Какая Маруся?! Ей лет тридцать, она в желтом платке. Сидит за столом и мешает что-то в кастрюльке. Лицо широкое, сама толстая. Мне страшно. — Глупый, — засмеялась Елена Александровна. — Это няня Марусина. Она ей кашку, вероятно, приготовила. — Ня…^ ня? Какая ня…^ ня? Зачем ня…^ ня? — Как зачем? Марусю-то ведь кто-нибудь должен нянчить? — Ах, да… действительно. Этого я не предусмотрел. Впрочем, Марусю мог бы нянчить и мой Никифор. — Что ты, глупенький! Ведь он мужчина. Вообще, мужская прислуга — такой ужас… — Няня, значит? — Няня. — Сидит и что-то размешивает ложечкой. — Кашку изготовила. — Кашку? — Ну да, чего ты так взбудоражился? — Взбудоражился? — Какой у тебя странный вид! — Странный? Да. Это ничего. Я большой оригинал… Хи-хи. Я потоптался на месте и потом тихонько поплелся в спальню. Выбежал оттуда испуганный. — Лена!!! — Что ты? Что случилось? — Там… В спальне… Тоже какая-то худая, черная… стоит около кровати и в подушку кулаком тычет. Забралась в спальню. Наверное, воровка… Худая, ворчит что-то. Леночка, мне страшно. — Господи,| какой ты ребенок. Это горничная наша, Ульяша. Она и там у меня служила. — Ульяша. Там. ^ Служила. Зачем? — Деточка моя, разве могу я без горничной? Ну, посуди сам. — Хорошо. Посудю. Нет, и… что я хотел сказать?.. Ульяша? — Да. — Хорошее имя. Пышное такое. Ульяния. Хи-хи. Служить, значит, будет? Так. Послушай: а что же нянька? — Как ты не понимаешь: нянька для Маруси, Ульяша для меня. — Ага! Ну-ну. Огромная лапа сдавила мое испуганное сердце. Я еще больше осунулся, спрятал голову в плечи и поплелся:| хотелось посидеть где-нибудь в одиночестве, привести в порядок свои мысли. — Пойду на кухню. Единственная свободная комната. * * * — Лена!!! — Господи… Что там еще? Пожар? — Тоже сидит! — Кто сидит? Где сидит? — Какая-то старая. В черном платке. На кухне сидит. Пришла, уселась и сидит. В руках какую-то кривую ложку держит, с дырочками. Украла, наверное, да не успела убежать. — Кто? Что за вздор?! — Там. Тоже. Сидит какая-то. Старая. Ей-Богу. — На кухне? Кому ж там сидеть? Кухарка моя, Николаевна, сидит там. — Николаевна? Ага… Хорошее имя. Уютное такое. Послушай: а зачем Николаевна? Обедали бы мы в ресторане, как прежде. Вкусно, чисто, без хлопот. — Нет, ты решительное дитя! — Решительное? Нет, нерешительное. Послушай: в ресторанчик бы… — Кто? Ты и я? Хорошо-с А няньку кто будет кормить? А Ульяну? А Марусе если котлеточку нажарить или яичко? А если моя сестра Катя к нам погостить приедет?! Кто же в ресторан целой семьей ходит? — Катя? Хорошее имя — Катя. Закат солнца на реке напоминает. Хи-хи. * * * Сложив руки на груди и прижавшись спиной к углу, сидел на сундуке в передней мой Никифор. Вид у него был неприятный, загнанный, вызывавший слезы. Я повертелся около него, потом молча уселся рядом и задумался: бедные мы оба с Никифором… Убежать куда-нибудь вдвоем, что ли? Куда нам тут деваться? В кабинете — Лена, в столовой — няня, в спальне — Маруся, в гостиной — Ульяша, в кухне — Николаевна. Гнездышко… хотел я свить, гнездышко на двоих, а потянулся такой хвост, что и конца ему не видно. Катя, вон, тоже приедет. Корабль сразу оброс ракушками, и уже на дно тянет, тянет его собственная тяжесть. Эх, Лена, Лена!.. — Ну что, брат Никифор! — робко пробормотал я непослушным языком. — Что прикажете? — вздохнул Никифор. — Ну вот, брат, и устроились. — Так точно, устроились. Вот сижу и думаю себе: наверное, скоро расчет дадите. — Никифор, Никифор… Есть ли участь завиднее твоей: получишь ты расчет, наденешь шапку набекрень, возьмешь в руки свой чемоданчик, засвистишь, как птица, и порхнешь к другому холостому барину. Заживете оба на славу. А я… Никифор ничего не ответил. Только нашел в полутьме мою руку и тихо пожал ее. Может быть, это фамильярность? Э, что там говорить!.. Просто приятно, когда руку жмет тебе понимающий человек. * * *

May 23, 2025 in 17:06 Александра Родионова

• changed the text
  Konzu minun, naizettoman miehen mielyttäväspertis enzimästy kerdua helähtih hänen nagro| (Jelena Aleksandrovna tuli minun luo čuajule),| minun syväin särähtih. Häi oli gu kuldaine kuvahaine, kudai kaunisti minun pertit. Minul jo ozuttih, mittuine ozakas roimmos nämis nelläs pertis, gu Jelena Aleksandrovna luadis niilӧih oman pezӓzen. -Midӓbo ajattelet? Kyzyi hӓi hil’l’azeh. -Minӓ onnuako suvaičen sinuu, vastain ihastuksis sydӓmen tykindiӓ kuunelten. – A sinӓ?... Kui lienne tapahtui ga häi ukkai minuu. Se oli tovelline da paras vastavus. -Yksikai sano, midabo sinä ajattelet? kyzyi hãi hil'l'akkazih silittäjen tukkii minun korvujuuril. -Minä tahtoizin, gu sinä olizit ainos täs, gu myö eläzimmö gu kaksi lindustu ahtahas, ga lämmäzes pezäzes, vastain minä. - Sit sinä tahtozit ku minä eruozin ukos?^ kyzyi häi. -Armahaine, jatkoin minä,jokse sinä hos minuutakse voit smiettie, bui- te minä tahton ku sinä olizit hänenke yhtes? Tiettäväine, kerran sinä suvaičet minuu, sit ukkoske pidäy kai loppie. Huomei tule minun luo, kehitin minä. -Kuule vai,.. ga minul on lapsut. Minulhäi pidäy händygi ottua keral, sanoi Jelena Aleksandrovna. -Lapsut... Tottu, sinul on lapsut... Eigo händy kučuta Mašakse?^ kyzyin minä. -Mašakse, vastai naine. -Nimi on hyvä. Moine... helei. Mašaine! Eigo Puškin nenga sanonuh:| "Ei ole tostu Mašan čomuttu..." Se on ylen čoma runo, kiitin minä. -Hyvä gu nenga... Sinä ellendät, minä en voi erota Mašaizes, sanoi naine. -Tiettäväine, tiettäväine... Ga voibihäi tapahtua, tuattah ei anna sinule händy, sanoin minä. -Ei, häi andau, vastai Jelena Aleksandrovna. -Kuibo muga? vagavah soimain minä. -Voibigo tuatto andua oman tyttären? Kai meččyelătit, netgi... -Ei, häi andau lapsen. Minä tiijän, vastai naine. - Ei ole hyvä, ei nenga ole hyvä. Toinah alamuhkuh häi yksikai rubieu tuskiččemahes? Muga sydameči. Roihgo se meis jumalan mugah?^ kyzyin minä. - Minbo sil voit? Smietin, tyttözel minunke roih parembi, sellitti muamo. -Smietit, parembi roih? Näitgös, minähäi kurin. Sanotah, se on paha lapsile. A tuattah ei kuri, juohatin minä. - Sit et rubie kurimah hänen pertis dai kai roih hyvin, piätti naine. — Oho,| sit kurimah toizeh pertih?^ diivimmös minä. -Muga. Libo kolmandes, vastai häi. Libo kolmandes... Tottu. Hyvä... minä hengästimmös syvästi. - Ga sit rubiemmo elämäh kolmei. Meil roih oma lämmin pezäine, sovin minä. Häi kahtel käil sebäi minuu niškas,| kudamale silkeskie nägymätä istuihes kerras viizi naistu. *** Minä juokseldin omah pertih, kudamas möö Jelena Aleksandrovnanke luajimmo gostienvastuandupertin, i hämmästyksis burahtimmos:| -Lena, kuule vai... Sie ken lienne istuu. Kus istuu?^ kyzyi Lena. -Kačo, nečie, syöndypertis, vastain minä. -Ga sehäi on Marusja, vikse jo tuli, vastai Lena. -Mittuine Marusja?! Hänele igiä on kolmekymmen da piäs keldaine paikku. Istuu stolan tagan da midă sevoittanou juvvas. Rožat leviet, iče järei. Minul on hirvei, šupetin minä. -Mieletöi, Jelena Aleksandrovna rubei nagramah. Sehäi on Mašaizen kaččoi. Häi onnuako pudruo Mašaizele keittäy. -Kaččoi? Mittuine kaččoi? Miksebo pidäy kaččoi?^ hämmästyin minä. - Miksebo pidäy? Pidäyhäi keltahto Mašastu kaččuo, vastai Lena. -Tottu, tottu... tiettäväine. Minä en sidä ennepäi smiettinyh. Muiten, Mašastu voinnus ihan hyvin kaččuo minun Nikifor, nevvoin minä. -Oletgo tolkus! Häi on mužikku! Muitengi on ylen paha pidiä käskyläzenny mužikkua...^ hi... - Sit näit lapsenkaččoi?.. -Lapsenkaččoi. - Istuu da luzikkazel midä šelonou. - Pudruo keittäy. - Pudruo keittäy? Ga pudruo, ga midäbo sinā tualleh pōllästyit? - Minägö pöllästyin? Olet kuito kummalline, diivihes Lena. - Kummalline? Toinah. Se on pieni viga. Minä olen ylen kummalline... Hi-hi... Minä taputin jalgoi yhtes sijas, a sit lähtin magavopertih. Siepäi hyppäin pöllästuksis da kirgain:| -Lena!!! - Midäbo? Mibo ehtii?^ kyzyi Lena. -Tua... Magavopertis... Sie sežo on ken lienne laihu, mustu,.. seizou kravatilluo da sydäilöy kobrii pielukseh. Opi duumaija, magavopertis! Ollougo varras... Laihu moine, midä höčöttänöy. Lenaine, minul on hirvei, sanoin minä. - Oi, hospodi. Sinä olet gu lapsi. Se on meijän käskyläine, Ulli. Häi siegi minun luo ruadoi, vastai Lena. - Ulli... Siegi ruadoi?.. Miksebo häi on meil?.. - Kuldaine, kuibo minä voin olla käskyläizetä? Opi vai iče smiettie, sanoi Lena. -Hyvä. Opin smiettie. Ga, vuota,| midäbo tahtoin sanuo... Sit näit Ulli... -Muga. -Nimi on hyvä. Moine rehevy| - Ulli. He-he... Sit, sanot, rubieu ruadamah käskyläzenny. Hyvä-ä. Kuule vai, a miksebo sit pidäy lapsenkaččoi?^ kyzyin minä. - Kuibo sinä et ellendä: lapsenkaččoi Mašaizele, a Ulli roih minuh niškoi, sellitti Lena. -Oho! Muga muga, vastain minä. Gu suuri jygei käbäl painoi minun hämmästynnyön sydämen. Minä vie enämbäl käbristyin, painoin piän olgupiälöih da hil'l'akkazeh lähtin. Himoitti istuo kustahto yksinäh, panna kundoh omat mielet. -Lähten keittopertih. Se on yksi joudavu perti, piätin ičekseh. *** -Lena!!! kirgain minä. -Oi-jo hospodi... Mibo vie sie ehtii? Tulipalogo on? vastai Lena. -Siegi istuu! sanoin minä. -Ken istuu? Kus istuu? kyzyi Lena. - Mittuine ollou vahnu akku. Mustis paikois. Istuu keittopertis. Tuli, istuihes da istuu. Käis pidäy viäräččyy luzikkua, loukkoizienke. Onnuako, varrasti da ei ehtinyh pajeta, sanelin minä. -Kus istuu? Tottugo pagizet?! kirgai Lena. -Tua. Sežo. Istuu ken lienne. Vahnu. Hengi ristu, piätin minä. - Keittopertisgo? Kenbo sie voibi olla se on minun syömizenkeittäi, Nikolajevna sie istuu, sanoi Lena. -Nikolajevna?! Sit muga... Hyvä on nimi. Moine on mielehine. Kuule vai, a miksebo pidäy Nikolajevna? Myöhäi voimmo murginoija restoruanas, kui ennegi. Syözimmö hyviä, puhtahas da huoleta, kehitin minä. -Ihan tottu, sinä olet gu lapsi! vastai Lena. -Ihan gu lapsigo? Ei, en ole ihan lapsi. Kuule vai, syözimmö restoruanazes... jatkoin minä. - Kenbo? Myö sinunke? Hyvä. A lapsenkaččojua kenbo rubieu syöttämäh? A Ullii? A gu Mašaizele pidänöy keitäldiä katliettaine libo jäiččäine? A gu minun sizär Katti tullou meile gostih? Kenbo kaikel perehel kävyy restoruanah? sanoi Lena. -Katti?! Hyvä nimi on Katti. Se tuou mieleh päivänlaskun joven tagua. Hi- hi... *** Senčois sundugal käit ristai ryndähäl sellin čuppuh istui minun Nikifor. Häi ozuttihes minule vierahakse, abevunnuokse. Häneh kaččojes kyynälet nostih sil- mih. Minä puneloitin hänen viereh da vaikkani istuimmos ajatellen: "Minä da Nikifor mollei olemmo ozattomat... Pidäsgo pajeta kahtei kunnetahto? Täs meil ei ole sijua. Minun pertis on Lena, syöndypertis on lapsenkaččoi, magavopertis Mašaine, suurespertis Ulli, keittopertis-Nikolajevna. Toinah on pezäine... Tah- toin azuo pezäzen kahtele, a venähtih moine händy, ga sil ei nävy ni agjua. Vie sit Katti tulou. Laivu silleh jugeni, ga menöy pohjah oman painon periä. Oh Lena, Lena..." -Midäbo nygöi, Nikifor-velli? kyzyin vagavah. - Midäbo käsket? hengästih Nikifor. - Toinah ollah elaijat meil nygöi, sanoin minä. - Tottu sanot. Minä istun da ajattelen ičekseni: nygöi onnuako työnät minuu ruavos, vastai Nikifor. -Nikifor, Nikifor... Pädöy sinul eliä: otat palkan, paneldat hatun piäh, keriät omat kamsut da viheldät gu lindu, sit pörähtättös kunnegi toizen naizettoman ižändän luo. Rubietto elämäh hyvin kahtei. A minä... Nikifor ei vastannuh nimidä vai löydi minun käin pimies da kobristi sidä vä- häzel. Oligo se vällytty? En rubie ni smiettimäh. Vai mieleh on konzu sinun kätty kobristau ellendäi ristikanzu...

May 23, 2025 in 17:05 Александра Родионова

• changed the text
  Konzu minun, naizettoman miehen mielyttäväspertis enzimästy kerdua helähtih hänen nagro| (Jelena Aleksandrovna tuli minun luo čuajule),| minun syväin särähtih. Häi oli gu kuldaine kuvahaine, kudai kaunisti minun pertit. Minul jo ozuttih, mittuine ozakas roimmos nämis nelläs pertis, gu Jelena Aleksandrovna luadis niilӧih oman pezӓzen. -Midӓbo ajattelet? Kyzyi hӓi hil’l’azeh. -Minӓ onnuako suvaičen sinuu, vastain ihastuksis sydӓmen tykindiӓ kuunelten. – A sinӓ?... Kui lienne tapahtui ga häi ukkai minuu. Se oli tovelline da paras vastavus. -Yksikai sano, midabo sinä ajattelet? kyzyi hãi hil'l'akkazih silittäjen tukkii minun korvujuuril. -Minä tahtoizin, gu sinä olizit ainos täs, gu myö eläzimmö gu kaksi lindustu ahtahas, ga lämmäzes pezäzes, vastain minä. - Sit sinä tahtozit ku minä eruozin ukos?^ kyzyi häi. -Armahaine, jatkoin minä,jokse sinä hos minuutakse voit smiettie, bui- te minä tahton ku sinä olizit hänenke yhtes? Tiettäväine, kerran sinä suvaičet minuu, sit ukkoske pidäy kai loppie. Huomei tule minun luo, kehitin minä. -Kuule vai,.. ga minul on lapsut. Minulhäi pidäy händygi ottua keral, sanoi Jelena Aleksandrovna. -Lapsut... Tottu, sinul on lapsut... Eigo händy kučuta Mašakse?^ kyzyin minä. -Mašakse, vastai naine. -Nimi on hyvä. Moine... helei. Mašaine! Eigo Puškin nenga sanonuh:| "Ei ole tostu Mašan čomuttu..." Se on ylen čoma runo, kiitin minä. -Hyvä gu nenga... Sinä ellendät, minä en voi erota Mašaizes, sanoi naine. -Tiettäväine, tiettäväine... Ga voibihäi tapahtua, tuattah ei anna sinule händy, sanoin minä. -Ei, häi andau, vastai Jelena Aleksandrovna. -Kuibo muga? vagavah soimain minä. -Voibigo tuatto andua oman tyttären? Kai meččyelătit, netgi... -Ei, häi andau lapsen. Minä tiijän, vastai naine. - Ei ole hyvä, ei nenga ole hyvä. Toinah alamuhkuh häi yksikai rubieu tuskiččemahes? Muga sydameči. Roihgo se meis jumalan mugah?^ kyzyin minä. - Minbo sil voit? Smietin, tyttözel minunke roih parembi, sellitti muamo. -Smietit, parembi roih? Näitgös, minähäi kurin. Sanotah, se on paha lapsile. A tuattah ei kuri, juohatin minä. - Sit et rubie kurimah hänen pertis dai kai roih hyvin, piätti naine. — Oho,| sit kurimah toizeh pertih?^ diivimmös minä. -Muga. Libo kolmandes, vastai häi. Libo kolmandes... Tottu. Hyvä... minä hengästimmös syvästi. - Ga sit rubiemmo elämäh kolmei. Meil roih oma lämmin pezäine, sovin minä. Häi kahtel käil sebäi minuu niškas,| kudamale silkeskie nägymätä istuihes kerras viizi naistu. *** Minä juokseldin omah pertih, kudamas möö Jelena Aleksandrovnanke luajimmo gostienvastuandupertin, i hämmästyksis burahtimmos:| -Lena, kuule vai... Sie ken lienne istuu. Kus istuu?^ kyzyi Lena. -Kačo, nečie, syöndypertis, vastain minä. -Ga sehäi on Marusja, vikse jo tuli, vastai Lena. -Mittuine Marusja?! Hänele igiä on kolmekymmen da piäs keldaine paikku. Istuu stolan tagan da midă sevoittanou juvvas. Rožat leviet, iče järei. Minul on hirvei, šupetin minä. -Mieletöi, Jelena Aleksandrovna rubei nagramah. Sehäi on Mašaizen kaččoi. Häi onnuako pudruo Mašaizele keittäy. -Kaččoi? Mittuine kaččoi? Miksebo pidäy kaččoi?^ hämmästyin minä. - Miksebo pidäy? Pidäyhäi keltahto Mašastu kaččuo, vastai Lena. -Tottu, tottu... tiettäväine. Minä en sidä ennepäi smiettinyh. Muiten, Mašastu voinnus ihan hyvin kaččuo minun Nikifor, nevvoin minä. -Oletgo tolkus! Häi on mužikku! Muitengi on ylen paha pidiä käskyläzenny mužikkua...^ hi... - Sit näit lapsenkaččoi?.. -Lapsenkaččoi. - Istuu da luzikkazel midä šelonou. - Pudruo keittäy. - Pudruo keittäy? Ga pudruo, ga midäbo sinā tualleh pōllästyit? - Minägö pöllästyin? Olet kuito kummalline, diivihes Lena. - Kummalline? Toinah. Se on pieni viga. Minä olen ylen kummalline... Hi-hi... Minä taputin jalgoi yhtes sijas, a sit lähtin magavopertih. Siepäi hyppäin pöllästuksis da kirgain:| -Lena!!! - Midäbo? Mibo ehtii?^ kyzyi Lena. -Tua... Magavopertis... Sie sežo on ken lienne laihu, mustu,.. seizou kravatilluo da sydäilöy kobrii pielukseh. Opi duumaija, magavopertis! Ollougo varras... Laihu moine, midä höčöttänöy. Lenaine, minul on hirvei, sanoin minä. - Oi, hospodi. Sinä olet gu lapsi. Se on meijän käskyläine, Ulli. Häi siegi minun luo ruadoi, vastai Lena. - Ulli... Siegi ruadoi?.. Miksebo häi on meil?.. - Kuldaine, kuibo minä voin olla käskyläizetä? Opi vai iče smiettie, sanoi Lena. -Hyvä. Opin smiettie. Ga, vuota,| midäbo tahtoin sanuo... Sit näit Ulli... -Muga. -Nimi on hyvä. Moine rehevy| - Ulli. He-he... Sit, sanot, rubieu ruadamah käskyläzenny. Hyvä-ä. Kuule vai, a miksebo sit pidäy lapsenkaččoi? kyzyin minä. - Kuibo sinä et ellendä: lapsenkaččoi Mašaizele, a Ulli roih minuh niškoi, sellitti Lena. -Oho! Muga muga, vastain minä. Gu suuri jygei käbäl painoi minun hämmästynnyön sydämen. Minä vie enämbäl käbristyin, painoin piän olgupiälöih da hil'l'akkazeh lähtin. Himoitti istuo kustahto yksinäh, panna kundoh omat mielet. -Lähten keittopertih. Se on yksi joudavu perti, piätin ičekseh. *** -Lena!!! kirgain minä. -Oi-jo hospodi... Mibo vie sie ehtii? Tulipalogo on? vastai Lena. -Siegi istuu! sanoin minä. -Ken istuu? Kus istuu? kyzyi Lena. - Mittuine ollou vahnu akku. Mustis paikois. Istuu keittopertis. Tuli, istuihes da istuu. Käis pidäy viäräččyy luzikkua, loukkoizienke. Onnuako, varrasti da ei ehtinyh pajeta, sanelin minä. -Kus istuu? Tottugo pagizet?! kirgai Lena. -Tua. Sežo. Istuu ken lienne. Vahnu. Hengi ristu, piätin minä. - Keittopertisgo? Kenbo sie voibi olla se on minun syömizenkeittäi, Nikolajevna sie istuu, sanoi Lena. -Nikolajevna?! Sit muga... Hyvä on nimi. Moine on mielehine. Kuule vai, a miksebo pidäy Nikolajevna? Myöhäi voimmo murginoija restoruanas, kui ennegi. Syözimmö hyviä, puhtahas da huoleta, kehitin minä. -Ihan tottu, sinä olet gu lapsi! vastai Lena. -Ihan gu lapsigo? Ei, en ole ihan lapsi. Kuule vai, syözimmö restoruanazes... jatkoin minä. - Kenbo? Myö sinunke? Hyvä. A lapsenkaččojua kenbo rubieu syöttämäh? A Ullii? A gu Mašaizele pidänöy keitäldiä katliettaine libo jäiččäine? A gu minun sizär Katti tullou meile gostih? Kenbo kaikel perehel kävyy restoruanah? sanoi Lena. -Katti?! Hyvä nimi on Katti. Se tuou mieleh päivänlaskun joven tagua. Hi- hi... *** Senčois sundugal käit ristai ryndähäl sellin čuppuh istui minun Nikifor. Häi ozuttihes minule vierahakse, abevunnuokse. Häneh kaččojes kyynälet nostih sil- mih. Minä puneloitin hänen viereh da vaikkani istuimmos ajatellen: "Minä da Nikifor mollei olemmo ozattomat... Pidäsgo pajeta kahtei kunnetahto? Täs meil ei ole sijua. Minun pertis on Lena, syöndypertis on lapsenkaččoi, magavopertis Mašaine, suurespertis Ulli, keittopertis-Nikolajevna. Toinah on pezäine... Tah- toin azuo pezäzen kahtele, a venähtih moine händy, ga sil ei nävy ni agjua. Vie sit Katti tulou. Laivu silleh jugeni, ga menöy pohjah oman painon periä. Oh Lena, Lena..." -Midäbo nygöi, Nikifor-velli? kyzyin vagavah. - Midäbo käsket? hengästih Nikifor. - Toinah ollah elaijat meil nygöi, sanoin minä. - Tottu sanot. Minä istun da ajattelen ičekseni: nygöi onnuako työnät minuu ruavos, vastai Nikifor. -Nikifor, Nikifor... Pädöy sinul eliä: otat palkan, paneldat hatun piäh, keriät omat kamsut da viheldät gu lindu, sit pörähtättös kunnegi toizen naizettoman ižändän luo. Rubietto elämäh hyvin kahtei. A minä... Nikifor ei vastannuh nimidä vai löydi minun käin pimies da kobristi sidä vä- häzel. Oligo se vällytty? En rubie ni smiettimäh. Vai mieleh on konzu sinun kätty kobristau ellendäi ristikanzu...

May 23, 2025 in 17:04 Александра Родионова

• changed the text
  Konzu minun, naizettoman miehen mielyttäväspertis enzimästy kerdua helähtih hänen nagro| (Jelena Aleksandrovna tuli minun luo čuajule),| minun syväin särähtih. Häi oli gu kuldaine kuvahaine, kudai kaunisti minun pertit. Minul jo ozuttih, mittuine ozakas roimmos nämis nelläs pertis, gu Jelena Aleksandrovna luadis niilӧih oman pezӓzen. -Midӓbo ajattelet? Kyzyi hӓi hil’l’azeh. -Minӓ onnuako suvaičen sinuu, vastain ihastuksis sydӓmen tykindiӓ kuunelten. – A sinӓ?... Kui lienne tapahtui ga häi ukkai minuu. Se oli tovelline da paras vastavus. -Yksikai sano, midabo sinä ajattelet? kyzyi hãi hil'l'akkazih silittäjen tukkii minun korvujuuril. -Minä tahtoizin, gu sinä olizit ainos täs, gu myö eläzimmö gu kaksi lindustu ahtahas, ga lämmäzes pezäzes, vastain minä. - Sit sinä tahtozit ku minä eruozin ukos?^ kyzyi häi. -Armahaine, jatkoin minä,jokse sinä hos minuutakse voit smiettie, bui- te minä tahton ku sinä olizit hänenke yhtes? Tiettäväine, kerran sinä suvaičet minuu, sit ukkoske pidäy kai loppie. Huomei tule minun luo, kehitin minä. -Kuule vai,.. ga minul on lapsut. Minulhäi pidäy händygi ottua keral, sanoi Jelena Aleksandrovna. -Lapsut... Tottu, sinul on lapsut... Eigo händy kučuta Mašakse?^ kyzyin minä. -Mašakse, vastai naine. -Nimi on hyvä. Moine... helei. Mašaine! Eigo Puškin nenga sanonuh:| "Ei ole tostu Mašan čomuttu..." Se on ylen čoma runo, kiitin minä. -Hyvä gu nenga... Sinä ellendät, minä en voi erota Mašaizes, sanoi naine. -Tiettäväine, tiettäväine... Ga voibihäi tapahtua, tuattah ei anna sinule händy, sanoin minä. -Ei, häi andau, vastai Jelena Aleksandrovna. -Kuibo muga? vagavah soimain minä. -Voibigo tuatto andua oman tyttären? Kai meččyelătit, netgi... -Ei, häi andau lapsen. Minä tiijän, vastai naine. - Ei ole hyvä, ei nenga ole hyvä. Toinah alamuhkuh häi yksikai rubieu tuskiččemahes? Muga sydameči. Roihgo se meis jumalan mugah?^ kyzyin minä. - Minbo sil voit? Smietin, tyttözel minunke roih parembi, sellitti muamo. -Smietit, parembi roih? Näitgös, minähäi kurin. Sanotah, se on paha lapsile. A tuattah ei kuri, juohatin minä. - Sit et rubie kurimah hänen pertis dai kai roih hyvin, piätti naine. — Oho,| sit kurimah toizeh pertih?^ diivimmös minä. -Muga. Libo kolmandes, vastai häi. Libo kolmandes... Tottu. Hyvä... minä hengästimmös syvästi. - Ga sit rubiemmo elämäh kolmei. Meil roih oma lämmin pezäine, sovin minä. Häi kahtel käil sebäi minuu niškas,| kudamale silkeskie nägymätä istuihes kerras viizi naistu. *** Minä juokseldin omah pertih, kudamas möö Jelena Aleksandrovnanke luajimmo gostienvastuandupertin, i hämmästyksis burahtimmos:| -Lena, kuule vai... Sie ken lienne istuu. Kus istuu?^ kyzyi Lena. -Kačo, nečie, syöndypertis, vastain minä. -Ga sehäi on Marusja, vikse jo tuli, vastai Lena. -Mittuine Marusja?! Hänele igiä on kolmekymmen da piäs keldaine paikku. Istuu stolan tagan da midă sevoittanou juvvas. Rožat leviet, iče järei. Minul on hirvei, šupetin minä. -Mieletöi, Jelena Aleksandrovna rubei nagramah. Sehäi on Mašaizen kaččoi. Häi onnuako pudruo Mašaizele keittäy. -Kaččoi? Mittuine kaččoi? Miksebo pidäy kaččoi?^ hämmästyin minä. - Miksebo pidäy? Pidäyhäi keltahto Mašastu kaččuo, vastai Lena. -Tottu, tottu... tiettäväine. Minä en sidä ennepäi smiettinyh. Muiten, Mašastu voinnus ihan hyvin kaččuo minun Nikifor, nevvoin minä. -Oletgo tolkus! Häi on mužikku! Muitengi on ylen paha pidiä käskyläzenny mužikkua...^ hi... - Sit näit lapsenkaččoi?.. -Lapsenkaččoi. - Istuu da luzikkazel midä šelonou. - Pudruo keittäy. - Pudruo keittäy? Ga pudruo, ga midäbo sinā tualleh pōllästyit? - Minägö pöllästyin? Olet kuito kummalline, diivihes Lena. - Kummalline? Toinah. Se on pieni viga. Minä olen ylen kummalline... Hi-hi... Minä taputin jalgoi yhtes sijas, a sit lähtin magavopertih. Siepäi hyppäin pöllästuksis da kirgain:| -Lena!!! - Midäbo? Mibo ehtii?^ kyzyi Lena. -Tua... Magavopertis... Sie sežo on ken lienne laihu, mustu,.. seizou kravatilluo da sydäilöy kobrii pielukseh. Opi duumaija, magavopertis! Ollougo varras... Laihu moine, midä höčöttänöy. Lenaine, minul on hirvei, sanoin minä. - Oi, hospodi. Sinä olet gu lapsi. Se on meijän käskyläine, Ulli. Häi siegi minun luo ruadoi, vastai Lena. - Ulli... Siegi ruadoi?.. Miksebo häi on meil?.. - Kuldaine, kuibo minä voin olla käskyläizetä? Opi vai iče smiettie, sanoi Lena. -Hyvä. Opin smiettie. Ga, vuota,| midäbo tahtoin sanuo... Sit näit Ulli... -Muga. -Nimi on hyvä. Moine rehevy - Ulli. He-he... Sit, sanot, rubieu ruadamah käskyläzenny. Hyvä-ä. Kuule vai, a miksebo sit pidäy lapsenkaččoi? kyzyin minä. - Kuibo sinä et ellendä: lapsenkaččoi Mašaizele, a Ulli roih minuh niškoi, sellitti Lena. -Oho! Muga muga, vastain minä. Gu suuri jygei käbäl painoi minun hämmästynnyön sydämen. Minä vie enämbäl käbristyin, painoin piän olgupiälöih da hil'l'akkazeh lähtin. Himoitti istuo kustahto yksinäh, panna kundoh omat mielet. -Lähten keittopertih. Se on yksi joudavu perti, piätin ičekseh. *** -Lena!!! kirgain minä. -Oi-jo hospodi... Mibo vie sie ehtii? Tulipalogo on? vastai Lena. -Siegi istuu! sanoin minä. -Ken istuu? Kus istuu? kyzyi Lena. - Mittuine ollou vahnu akku. Mustis paikois. Istuu keittopertis. Tuli, istuihes da istuu. Käis pidäy viäräččyy luzikkua, loukkoizienke. Onnuako, varrasti da ei ehtinyh pajeta, sanelin minä. -Kus istuu? Tottugo pagizet?! kirgai Lena. -Tua. Sežo. Istuu ken lienne. Vahnu. Hengi ristu, piätin minä. - Keittopertisgo? Kenbo sie voibi olla se on minun syömizenkeittäi, Nikolajevna sie istuu, sanoi Lena. -Nikolajevna?! Sit muga... Hyvä on nimi. Moine on mielehine. Kuule vai, a miksebo pidäy Nikolajevna? Myöhäi voimmo murginoija restoruanas, kui ennegi. Syözimmö hyviä, puhtahas da huoleta, kehitin minä. -Ihan tottu, sinä olet gu lapsi! vastai Lena. -Ihan gu lapsigo? Ei, en ole ihan lapsi. Kuule vai, syözimmö restoruanazes... jatkoin minä. - Kenbo? Myö sinunke? Hyvä. A lapsenkaččojua kenbo rubieu syöttämäh? A Ullii? A gu Mašaizele pidänöy keitäldiä katliettaine libo jäiččäine? A gu minun sizär Katti tullou meile gostih? Kenbo kaikel perehel kävyy restoruanah? sanoi Lena. -Katti?! Hyvä nimi on Katti. Se tuou mieleh päivänlaskun joven tagua. Hi- hi... *** Senčois sundugal käit ristai ryndähäl sellin čuppuh istui minun Nikifor. Häi ozuttihes minule vierahakse, abevunnuokse. Häneh kaččojes kyynälet nostih sil- mih. Minä puneloitin hänen viereh da vaikkani istuimmos ajatellen: "Minä da Nikifor mollei olemmo ozattomat... Pidäsgo pajeta kahtei kunnetahto? Täs meil ei ole sijua. Minun pertis on Lena, syöndypertis on lapsenkaččoi, magavopertis Mašaine, suurespertis Ulli, keittopertis-Nikolajevna. Toinah on pezäine... Tah- toin azuo pezäzen kahtele, a venähtih moine händy, ga sil ei nävy ni agjua. Vie sit Katti tulou. Laivu silleh jugeni, ga menöy pohjah oman painon periä. Oh Lena, Lena..." -Midäbo nygöi, Nikifor-velli? kyzyin vagavah. - Midäbo käsket? hengästih Nikifor. - Toinah ollah elaijat meil nygöi, sanoin minä. - Tottu sanot. Minä istun da ajattelen ičekseni: nygöi onnuako työnät minuu ruavos, vastai Nikifor. -Nikifor, Nikifor... Pädöy sinul eliä: otat palkan, paneldat hatun piäh, keriät omat kamsut da viheldät gu lindu, sit pörähtättös kunnegi toizen naizettoman ižändän luo. Rubietto elämäh hyvin kahtei. A minä... Nikifor ei vastannuh nimidä vai löydi minun käin pimies da kobristi sidä vä- häzel. Oligo se vällytty? En rubie ni smiettimäh. Vai mieleh on konzu sinun kätty kobristau ellendäi ristikanzu...

May 23, 2025 in 17:03 Александра Родионова

• changed the text of the translation
  Когда впервые моя уютная холостая квартирка огласилась ее смехом| (Елена Александровна пришла пить чай),| мое сердце запрыгало,| как золотой зайчик на стене, комнаты сделались сразу уютнее,| и почудилось, что единственное место для моего счастья — эти четыре комнаты, при условии, если в них совьет гнездо Елена Александровна. — О чем вы задумались? — тихо спросила она. — Кажется, что я тебя люблю, — радостно и неуверенно сообщил я, прислушиваясь к толчкам своего сердца. — А…^ ты?.. Как-то так случилось, что она меня поцеловала| — это было вполне подходящим, уместным ответом. — О чем же ты все-таки задумался? — спросила она, тихо перебирая волосы на моих висках. — Я хотел бы, чтобы ты была здесь, у меня; чтобы мы жили, как две птицы в тесном, но теплом гнезде. — Значит, ты хочешь, чтобы я разошлась с мужем? — Милая, неужели ты могла предполагать хоть одну минуту, чтобы я примирился с его близостью к тебе? Конечно, раз ты меня любишь — с мужем все должно быть кончено. Завтра же переезжай ко мне. — Послушай… но у меня есть ребенок. Я ведь его тоже должна взять с собой.| — Ребенок… Ах да, ребенок!.| кажется, Марусей зовут? — Марусей. — Хорошее имя. Такое… звучное! «Маруся». Как это Пушкин сказал? «И нет красавицы, Марии равной»… Очень славные стишки. — Так вот… Ты, конечно, понимаешь, что с Марусей я расстаться не могу. — Конечно, конечно. Но может быть, отец ее не отдаст? — Нет, отдаст. — Как же это так? — кротко упрекнул я. — Разве можно свою собственную дочь отдавать? Даже звери, и те… — Нет, он отдаст. Я знаю. — Нехорошо, нехорошо. А может быть, он втайне страдать будет? Этак в глубине сердца. По-христиански ли это будет с нашей стороны? — Что же делать? Зато я думаю, что девочке у меня будет лучше. — Ты думаешь — лучше? А вот я курю сигары. Детям, говорят, это вредно. А отец не курит. — Ну, ты не будешь курить в этой комнате, где она, — вот и все. — Ага. Значит, в другой курить? — Ну да. Или в третьей. — Или в третьей. Верно. Ну, что ж… (я глубоко вздохнул). Если уж так получается, будем жить втроем. Будет у нас свое теплое гнездышко. Две нежные руки ласковым кольцом обвились вокруг моей шеи. Вокруг той самой шеи, на которую в этот момент невидимо, незримо уселись пять женщин. * * * Я вбежал в свой кабинет, который мы общими усилиями превратили в будуар Елены Александровны, и испуганно зашептал:| — Послушай, Лена… Там кто-то сидит. — Где сидит? — А вот там, в столовой. — Так это Маруся, вероятно, приехала. — Какая Маруся?! Ей лет тридцать, она в желтом платке. Сидит за столом и мешает что-то в кастрюльке. Лицо широкое, сама толстая. Мне страшно. — Глупый, — засмеялась Елена Александровна. — Это няня Марусина. Она ей кашку, вероятно, приготовила. — Ня…^ ня? Какая ня…^ ня? Зачем ня…^ ня? — Как зачем? Марусю-то ведь кто-нибудь должен нянчить? — Ах, да… действительно. Этого я не предусмотрел. Впрочем, Марусю мог бы нянчить и мой Никифор. — Что ты, глупенький! Ведь он мужчина. Вообще, мужская прислуга — такой ужас… — Няня, значит? — Няня. — Сидит и что-то размешивает ложечкой. — Кашку изготовила. — Кашку? — Ну да, чего ты так взбудоражился? — Взбудоражился? — Какой у тебя странный вид! — Странный? Да. Это ничего. Я большой оригинал… Хи-хи. Я потоптался на месте и потом тихонько поплелся в спальню. Выбежал оттуда испуганный. — Лена!!! — Что ты? Что случилось? — Там… В спальне… Тоже какая-то худая, черная… стоит около кровати и в подушку кулаком тычет. Забралась в спальню. Наверное, воровка… Худая, ворчит что-то. Леночка, мне страшно. — Господи,| какой ты ребенок. Это горничная наша, Ульяша. Она и там у меня служила. — Ульяша. Там. ^Служила. Зачем? — Деточка моя, разве могу я без горничной? Ну, посуди сам. — Хорошо. Посудю. Нет, и… что я хотел сказать?.. Ульяша? — Да. — Хорошее имя. Пышное такое. Ульяния. Хи-хи. Служить, значит, будет? Так. Послушай: а что же нянька? — Как ты не понимаешь: нянька для Маруси, Ульяша для меня. — Ага! Ну-ну. Огромная лапа сдавила мое испуганное сердце. Я еще больше осунулся, спрятал голову в плечи и поплелся: хотелось посидеть где-нибудь в одиночестве, привести в порядок свои мысли. — Пойду на кухню. Единственная свободная комната. * * * — Лена!!! — Господи… Что там еще? Пожар? — Тоже сидит! — Кто сидит? Где сидит? — Какая-то старая. В черном платке. На кухне сидит. Пришла, уселась и сидит. В руках какую-то кривую ложку держит, с дырочками. Украла, наверное, да не успела убежать. — Кто? Что за вздор?! — Там. Тоже. Сидит какая-то. Старая. Ей-Богу. — На кухне? Кому ж там сидеть? Кухарка моя, Николаевна, сидит там. — Николаевна? Ага… Хорошее имя. Уютное такое. Послушай: а зачем Николаевна? Обедали бы мы в ресторане, как прежде. Вкусно, чисто, без хлопот. — Нет, ты решительное дитя! — Решительное? Нет, нерешительное. Послушай: в ресторанчик бы… — Кто? Ты и я? Хорошо-с А няньку кто будет кормить? А Ульяну? А Марусе если котлеточку нажарить или яичко? А если моя сестра Катя к нам погостить приедет?! Кто же в ресторан целой семьей ходит? — Катя? Хорошее имя — Катя. Закат солнца на реке напоминает. Хи-хи. * * * Сложив руки на груди и прижавшись спиной к углу, сидел на сундуке в передней мой Никифор. Вид у него был неприятный, загнанный, вызывавший слезы. Я повертелся около него, потом молча уселся рядом и задумался: бедные мы оба с Никифором… Убежать куда-нибудь вдвоем, что ли? Куда нам тут деваться? В кабинете — Лена, в столовой — няня, в спальне — Маруся, в гостиной — Ульяша, в кухне — Николаевна. Гнездышко… хотел я свить, гнездышко на двоих, а потянулся такой хвост, что и конца ему не видно. Катя, вон, тоже приедет. Корабль сразу оброс ракушками, и уже на дно тянет, тянет его собственная тяжесть. Эх, Лена, Лена!.. — Ну что, брат Никифор! — робко пробормотал я непослушным языком. — Что прикажете? — вздохнул Никифор. — Ну вот, брат, и устроились. — Так точно, устроились. Вот сижу и думаю себе: наверное, скоро расчет дадите. — Никифор, Никифор… Есть ли участь завиднее твоей: получишь ты расчет, наденешь шапку набекрень, возьмешь в руки свой чемоданчик, засвистишь, как птица, и порхнешь к другому холостому барину. Заживете оба на славу. А я… Никифор ничего не ответил. Только нашел в полутьме мою руку и тихо пожал ее. Может быть, это фамильярность? Э, что там говорить!.. Просто приятно, когда руку жмет тебе понимающий человек. * * *

May 23, 2025 in 17:03 Александра Родионова

• changed the text of the translation
  Когда впервые моя уютная холостая квартирка огласилась ее смехом| (Елена Александровна пришла пить чай),| мое сердце запрыгало,| как золотой зайчик на стене, комнаты сделались сразу уютнее,| и почудилось, что единственное место для моего счастья — эти четыре комнаты, при условии, если в них совьет гнездо Елена Александровна. — О чем вы задумались? — тихо спросила она. — Кажется, что я тебя люблю, — радостно и неуверенно сообщил я, прислушиваясь к толчкам своего сердца. — А…^ ты?.. Как-то так случилось, что она меня поцеловала| — это было вполне подходящим, уместным ответом. — О чем же ты все-таки задумался? — спросила она, тихо перебирая волосы на моих висках. — Я хотел бы, чтобы ты была здесь, у меня; чтобы мы жили, как две птицы в тесном, но теплом гнезде. — Значит, ты хочешь, чтобы я разошлась с мужем? — Милая, неужели ты могла предполагать хоть одну минуту, чтобы я примирился с его близостью к тебе? Конечно, раз ты меня любишь — с мужем все должно быть кончено. Завтра же переезжай ко мне. — Послушай… но у меня есть ребенок. Я ведь его тоже должна взять с собой.| — Ребенок… Ах да, ребенок!.| кажется, Марусей зовут? — Марусей. — Хорошее имя. Такое… звучное! «Маруся». Как это Пушкин сказал? «И нет красавицы, Марии равной»… Очень славные стишки. — Так вот… Ты, конечно, понимаешь, что с Марусей я расстаться не могу. — Конечно, конечно. Но может быть, отец ее не отдаст? — Нет, отдаст. — Как же это так? — кротко упрекнул я. — Разве можно свою собственную дочь отдавать? Даже звери, и те… — Нет, он отдаст. Я знаю. — Нехорошо, нехорошо. А может быть, он втайне страдать будет? Этак в глубине сердца. По-христиански ли это будет с нашей стороны? — Что же делать? Зато я думаю, что девочке у меня будет лучше. — Ты думаешь — лучше? А вот я курю сигары. Детям, говорят, это вредно. А отец не курит. — Ну, ты не будешь курить в этой комнате, где она, — вот и все. — Ага. Значит, в другой курить? — Ну да. Или в третьей. — Или в третьей. Верно. Ну, что ж… (я глубоко вздохнул). Если уж так получается, будем жить втроем. Будет у нас свое теплое гнездышко. Две нежные руки ласковым кольцом обвились вокруг моей шеи. Вокруг той самой шеи, на которую в этот момент невидимо, незримо уселись пять женщин. * * * Я вбежал в свой кабинет, который мы общими усилиями превратили в будуар Елены Александровны, и испуганно зашептал:| — Послушай, Лена… Там кто-то сидит. — Где сидит? — А вот там, в столовой. — Так это Маруся, вероятно, приехала. — Какая Маруся?! Ей лет тридцать, она в желтом платке. Сидит за столом и мешает что-то в кастрюльке. Лицо широкое, сама толстая. Мне страшно. — Глупый, — засмеялась Елена Александровна. — Это няня Марусина. Она ей кашку, вероятно, приготовила. — Ня…^ ня? Какая ня…^ ня? Зачем ня…^ ня? — Как зачем? Марусю-то ведь кто-нибудь должен нянчить? — Ах, да… действительно. Этого я не предусмотрел. Впрочем, Марусю мог бы нянчить и мой Никифор. — Что ты, глупенький! Ведь он мужчина. Вообще, мужская прислуга — такой ужас… — Няня, значит? — Няня. — Сидит и что-то размешивает ложечкой. — Кашку изготовила. — Кашку? — Ну да, чего ты так взбудоражился? — Взбудоражился? — Какой у тебя странный вид! — Странный? Да. Это ничего. Я большой оригинал… Хи-хи. Я потоптался на месте и потом тихонько поплелся в спальню. Выбежал оттуда испуганный. — Лена!!! — Что ты? Что случилось? — Там… В спальне… Тоже какая-то худая, черная… стоит около кровати и в подушку кулаком тычет. Забралась в спальню. Наверное, воровка… Худая, ворчит что-то. Леночка, мне страшно. — Господи,| какой ты ребенок. Это горничная наша, Ульяша. Она и там у меня служила. — Ульяша. Там. ^Служила. Зачем? — Деточка моя, разве могу я без горничной? Ну, посуди сам. — Хорошо. Посудю. Нет, и… что я хотел сказать?.. Ульяша? — Да. — Хорошее имя. Пышное такое. Ульяния. Хи-хи. Служить, значит, будет? Так. Послушай: а что же нянька? — Как ты не понимаешь: нянька для Маруси, Ульяша для меня. — Ага! Ну-ну. Огромная лапа сдавила мое испуганное сердце. Я еще больше осунулся, спрятал голову в плечи и поплелся: хотелось посидеть где-нибудь в одиночестве, привести в порядок свои мысли. — Пойду на кухню. Единственная свободная комната. * * * — Лена!!! — Господи… Что там еще? Пожар? — Тоже сидит! — Кто сидит? Где сидит? — Какая-то старая. В черном платке. На кухне сидит. Пришла, уселась и сидит. В руках какую-то кривую ложку держит, с дырочками. Украла, наверное, да не успела убежать. — Кто? Что за вздор?! — Там. Тоже. Сидит какая-то. Старая. Ей-Богу. — На кухне? Кому ж там сидеть? Кухарка моя, Николаевна, сидит там. — Николаевна? Ага… Хорошее имя. Уютное такое. Послушай: а зачем Николаевна? Обедали бы мы в ресторане, как прежде. Вкусно, чисто, без хлопот. — Нет, ты решительное дитя! — Решительное? Нет, нерешительное. Послушай: в ресторанчик бы… — Кто? Ты и я? Хорошо-с А няньку кто будет кормить? А Ульяну? А Марусе если котлеточку нажарить или яичко? А если моя сестра Катя к нам погостить приедет?! Кто же в ресторан целой семьей ходит? — Катя? Хорошее имя — Катя. Закат солнца на реке напоминает. Хи-хи. * * * Сложив руки на груди и прижавшись спиной к углу, сидел на сундуке в передней мой Никифор. Вид у него был неприятный, загнанный, вызывавший слезы. Я повертелся около него, потом молча уселся рядом и задумался: бедные мы оба с Никифором… Убежать куда-нибудь вдвоем, что ли? Куда нам тут деваться? В кабинете — Лена, в столовой — няня, в спальне — Маруся, в гостиной — Ульяша, в кухне — Николаевна. Гнездышко… хотел я свить, гнездышко на двоих, а потянулся такой хвост, что и конца ему не видно. Катя, вон, тоже приедет. Корабль сразу оброс ракушками, и уже на дно тянет, тянет его собственная тяжесть. Эх, Лена, Лена!.. — Ну что, брат Никифор! — робко пробормотал я непослушным языком. — Что прикажете? — вздохнул Никифор. — Ну вот, брат, и устроились. — Так точно, устроились. Вот сижу и думаю себе: наверное, скоро расчет дадите. — Никифор, Никифор… Есть ли участь завиднее твоей: получишь ты расчет, наденешь шапку набекрень, возьмешь в руки свой чемоданчик, засвистишь, как птица, и порхнешь к другому холостому барину. Заживете оба на славу. А я… Никифор ничего не ответил. Только нашел в полутьме мою руку и тихо пожал ее. Может быть, это фамильярность? Э, что там говорить!.. Просто приятно, когда руку жмет тебе понимающий человек. * * *

May 23, 2025 in 17:02 Александра Родионова

• changed the text of the translation
  Когда впервые моя уютная холостая квартирка огласилась ее смехом| (Елена Александровна пришла пить чай),| мое сердце запрыгало,| как золотой зайчик на стене, комнаты сделались сразу уютнее,| и почудилось, что единственное место для моего счастья — эти четыре комнаты, при условии, если в них совьет гнездо Елена Александровна. — О чем вы задумались? — тихо спросила она. — Кажется, что я тебя люблю, — радостно и неуверенно сообщил я, прислушиваясь к толчкам своего сердца. — А…^ ты?.. Как-то так случилось, что она меня поцеловала| — это было вполне подходящим, уместным ответом. — О чем же ты все-таки задумался? — спросила она, тихо перебирая волосы на моих висках. — Я хотел бы, чтобы ты была здесь, у меня; чтобы мы жили, как две птицы в тесном, но теплом гнезде. — Значит, ты хочешь, чтобы я разошлась с мужем? — Милая, неужели ты могла предполагать хоть одну минуту, чтобы я примирился с его близостью к тебе? Конечно, раз ты меня любишь — с мужем все должно быть кончено. Завтра же переезжай ко мне. — Послушай… но у меня есть ребенок. Я ведь его тоже должна взять с собой.| — Ребенок… Ах да, ребенок!.| кажется, Марусей зовут? — Марусей. — Хорошее имя. Такое… звучное! «Маруся». Как это Пушкин сказал? «И нет красавицы, Марии равной»… Очень славные стишки. — Так вот… Ты, конечно, понимаешь, что с Марусей я расстаться не могу. — Конечно, конечно. Но может быть, отец ее не отдаст? — Нет, отдаст. — Как же это так? — кротко упрекнул я. — Разве можно свою собственную дочь отдавать? Даже звери, и те… — Нет, он отдаст. Я знаю. — Нехорошо, нехорошо. А может быть, он втайне страдать будет? Этак в глубине сердца. По-христиански ли это будет с нашей стороны? — Что же делать? Зато я думаю, что девочке у меня будет лучше. — Ты думаешь — лучше? А вот я курю сигары. Детям, говорят, это вредно. А отец не курит. — Ну, ты не будешь курить в этой комнате, где она, — вот и все. — Ага. Значит, в другой курить? — Ну да. Или в третьей. — Или в третьей. Верно. Ну, что ж… (я глубоко вздохнул). Если уж так получается, будем жить втроем. Будет у нас свое теплое гнездышко. Две нежные руки ласковым кольцом обвились вокруг моей шеи. Вокруг той самой шеи, на которую в этот момент невидимо, незримо уселись пять женщин. * * * Я вбежал в свой кабинет, который мы общими усилиями превратили в будуар Елены Александровны, и испуганно зашептал:| — Послушай, Лена… Там кто-то сидит. — Где сидит? — А вот там, в столовой. — Так это Маруся, вероятно, приехала. — Какая Маруся?! Ей лет тридцать, она в желтом платке. Сидит за столом и мешает что-то в кастрюльке. Лицо широкое, сама толстая. Мне страшно. — Глупый, — засмеялась Елена Александровна. — Это няня Марусина. Она ей кашку, вероятно, приготовила. — Ня…^ ня? Какая ня…^ ня? Зачем ня…^ ня? — Как зачем? Марусю-то ведь кто-нибудь должен нянчить? — Ах, да… действительно. Этого я не предусмотрел. Впрочем, Марусю мог бы нянчить и мой Никифор. — Что ты, глупенький! Ведь он мужчина. Вообще, мужская прислуга — такой ужас… — Няня, значит? — Няня. — Сидит и что-то размешивает ложечкой. — Кашку изготовила. — Кашку? — Ну да, чего ты так взбудоражился? — Взбудоражился? — Какой у тебя странный вид! — Странный? Да. Это ничего. Я большой оригинал… Хи-хи. Я потоптался на месте и потом тихонько поплелся в спальню. Выбежал оттуда испуганный. — Лена!!! — Что ты? Что случилось? — Там… В спальне… Тоже какая-то худая, черная… стоит около кровати и в подушку кулаком тычет. Забралась в спальню. Наверное, воровка… Худая, ворчит что-то. Леночка, мне страшно. — Господи,| какой ты ребенок. Это горничная наша, Ульяша. Она и там у меня служила. — Ульяша. Там. Служила. Зачем? — Деточка моя, разве могу я без горничной? Ну, посуди сам. — Хорошо. Посудю. Нет, и… что я хотел сказать?.. Ульяша? — Да. — Хорошее имя. Пышное такое. Ульяния. Хи-хи. Служить, значит, будет? Так. Послушай: а что же нянька? — Как ты не понимаешь: нянька для Маруси, Ульяша для меня. — Ага! Ну-ну. Огромная лапа сдавила мое испуганное сердце. Я еще больше осунулся, спрятал голову в плечи и поплелся: хотелось посидеть где-нибудь в одиночестве, привести в порядок свои мысли. — Пойду на кухню. Единственная свободная комната. * * * — Лена!!! — Господи… Что там еще? Пожар? — Тоже сидит! — Кто сидит? Где сидит? — Какая-то старая. В черном платке. На кухне сидит. Пришла, уселась и сидит. В руках какую-то кривую ложку держит, с дырочками. Украла, наверное, да не успела убежать. — Кто? Что за вздор?! — Там. Тоже. Сидит какая-то. Старая. Ей-Богу. — На кухне? Кому ж там сидеть? Кухарка моя, Николаевна, сидит там. — Николаевна? Ага… Хорошее имя. Уютное такое. Послушай: а зачем Николаевна? Обедали бы мы в ресторане, как прежде. Вкусно, чисто, без хлопот. — Нет, ты решительное дитя! — Решительное? Нет, нерешительное. Послушай: в ресторанчик бы… — Кто? Ты и я? Хорошо-с А няньку кто будет кормить? А Ульяну? А Марусе если котлеточку нажарить или яичко? А если моя сестра Катя к нам погостить приедет?! Кто же в ресторан целой семьей ходит? — Катя? Хорошее имя — Катя. Закат солнца на реке напоминает. Хи-хи. * * * Сложив руки на груди и прижавшись спиной к углу, сидел на сундуке в передней мой Никифор. Вид у него был неприятный, загнанный, вызывавший слезы. Я повертелся около него, потом молча уселся рядом и задумался: бедные мы оба с Никифором… Убежать куда-нибудь вдвоем, что ли? Куда нам тут деваться? В кабинете — Лена, в столовой — няня, в спальне — Маруся, в гостиной — Ульяша, в кухне — Николаевна. Гнездышко… хотел я свить, гнездышко на двоих, а потянулся такой хвост, что и конца ему не видно. Катя, вон, тоже приедет. Корабль сразу оброс ракушками, и уже на дно тянет, тянет его собственная тяжесть. Эх, Лена, Лена!.. — Ну что, брат Никифор! — робко пробормотал я непослушным языком. — Что прикажете? — вздохнул Никифор. — Ну вот, брат, и устроились. — Так точно, устроились. Вот сижу и думаю себе: наверное, скоро расчет дадите. — Никифор, Никифор… Есть ли участь завиднее твоей: получишь ты расчет, наденешь шапку набекрень, возьмешь в руки свой чемоданчик, засвистишь, как птица, и порхнешь к другому холостому барину. Заживете оба на славу. А я… Никифор ничего не ответил. Только нашел в полутьме мою руку и тихо пожал ее. Может быть, это фамильярность? Э, что там говорить!.. Просто приятно, когда руку жмет тебе понимающий человек. * * *

May 23, 2025 in 17:01 Александра Родионова

• changed the text
  Konzu minun, naizettoman miehen mielyttäväspertis enzimästy kerdua helähtih hänen nagro| (Jelena Aleksandrovna tuli minun luo čuajule),| minun syväin särähtih. Häi oli gu kuldaine kuvahaine, kudai kaunisti minun pertit. Minul jo ozuttih, mittuine ozakas roimmos nämis nelläs pertis, gu Jelena Aleksandrovna luadis niilӧih oman pezӓzen. -Midӓbo ajattelet? Kyzyi hӓi hil’l’azeh. -Minӓ onnuako suvaičen sinuu, vastain ihastuksis sydӓmen tykindiӓ kuunelten. – A sinӓ?... Kui lienne tapahtui ga häi ukkai minuu. Se oli tovelline da paras vastavus. -Yksikai sano, midabo sinä ajattelet? kyzyi hãi hil'l'akkazih silittäjen tukkii minun korvujuuril. -Minä tahtoizin, gu sinä olizit ainos täs, gu myö eläzimmö gu kaksi lindustu ahtahas, ga lämmäzes pezäzes, vastain minä. - Sit sinä tahtozit ku minä eruozin ukos?^ kyzyi häi. -Armahaine, jatkoin minä,jokse sinä hos minuutakse voit smiettie, bui- te minä tahton ku sinä olizit hänenke yhtes? Tiettäväine, kerran sinä suvaičet minuu, sit ukkoske pidäy kai loppie. Huomei tule minun luo, kehitin minä. -Kuule vai,.. ga minul on lapsut. Minulhäi pidäy händygi ottua keral, sanoi Jelena Aleksandrovna. -Lapsut... Tottu, sinul on lapsut... Eigo händy kučuta Mašakse?^ kyzyin minä. -Mašakse, vastai naine. -Nimi on hyvä. Moine... helei. Mašaine! Eigo Puškin nenga sanonuh:| "Ei ole tostu Mašan čomuttu..." Se on ylen čoma runo, kiitin minä. -Hyvä gu nenga... Sinä ellendät, minä en voi erota Mašaizes, sanoi naine. -Tiettäväine, tiettäväine... Ga voibihäi tapahtua, tuattah ei anna sinule händy, sanoin minä. -Ei, häi andau, vastai Jelena Aleksandrovna. -Kuibo muga? vagavah soimain minä. -Voibigo tuatto andua oman tyttären? Kai meččyelătit, netgi... -Ei, häi andau lapsen. Minä tiijän, vastai naine. - Ei ole hyvä, ei nenga ole hyvä. Toinah alamuhkuh häi yksikai rubieu tuskiččemahes? Muga sydameči. Roihgo se meis jumalan mugah?^ kyzyin minä. - Minbo sil voit? Smietin, tyttözel minunke roih parembi, sellitti muamo. -Smietit, parembi roih? Näitgös, minähäi kurin. Sanotah, se on paha lapsile. A tuattah ei kuri, juohatin minä. - Sit et rubie kurimah hänen pertis dai kai roih hyvin, piätti naine. — Oho,| sit kurimah toizeh pertih?^ diivimmös minä. -Muga. Libo kolmandes, vastai häi. Libo kolmandes... Tottu. Hyvä... minä hengästimmös syvästi. - Ga sit rubiemmo elämäh kolmei. Meil roih oma lämmin pezäine, sovin minä. Häi kahtel käil sebäi minuu niškas,| kudamale silkeskie nägymätä istuihes kerras viizi naistu. *** Minä juokseldin omah pertih, kudamas möö Jelena Aleksandrovnanke luajimmo gostienvastuandupertin, i hämmästyksis burahtimmos:| -Lena, kuule vai... Sie ken lienne istuu. Kus istuu?^ kyzyi Lena. -Kačo, nečie, syöndypertis, vastain minä. -Ga sehäi on Marusja, vikse jo tuli, vastai Lena. -Mittuine Marusja?! Hänele igiä on kolmekymmen da piäs keldaine paikku. Istuu stolan tagan da midă sevoittanou juvvas. Rožat leviet, iče järei. Minul on hirvei, šupetin minä. -Mieletöi, Jelena Aleksandrovna rubei nagramah. Sehäi on Mašaizen kaččoi. Häi onnuako pudruo Mašaizele keittäy. -Kaččoi? Mittuine kaččoi? Miksebo pidäy kaččoi?^ hämmästyin minä. - Miksebo pidäy? Pidäyhäi keltahto Mašastu kaččuo, vastai Lena. -Tottu, tottu... tiettäväine. Minä en sidä ennepäi smiettinyh. Muiten, Mašastu voinnus ihan hyvin kaččuo minun Nikifor, nevvoin minä. -Oletgo tolkus! Häi on mužikku! Muitengi on ylen paha pidiä käskyläzenny mužikkua...^ hi... - Sit näit lapsenkaččoi?.. -Lapsenkaččoi. - Istuu da luzikkazel midä šelonou. - Pudruo keittäy. - Pudruo keittäy? Ga pudruo, ga midäbo sinā tualleh pōllästyit? - Minägö pöllästyin? Olet kuito kummalline, diivihes Lena. - Kummalline? Toinah. Se on pieni viga. Minä olen ylen kummalline... Hi-hi... Minä taputin jalgoi yhtes sijas, a sit lähtin magavopertih. Siepäi hyppäin pöllästuksis da kirgain:| -Lena!!! - Midäbo? Mibo ehtii?^ kyzyi Lena. -Tua... Magavopertis... Sie sežo on ken lienne laihu, mustu,.. seizou krava- tilluokravatilluo da sydäilöy kobrii pielukseh. Opi duumaija, magavopertis! Ollougo varras... Laihu moine, midä höčöttänöy. Lenaine, minul on hirvei, sanoin minä. - Oi, hospodi. Sinä olet gu lapsi. Se on meijän käskyläine, Ulli. Häi siegi minun luo ruadoi, vastai Lena. - Ulli... Siegi ruadoi?.. Miksebo häi on meil?.. - Kuldaine, kuibo minä voin olla käskyläizetä? Opi vai iče smiettie, sanoi Lena. -Hyvä. Opin smiettie. Ga, vuota, midäbo tahtoin sanuo... Sit näit Ulli... -Muga. -Nimi on hyvä. Moine rehevy - Ulli. He-he... Sit, sanot, rubieu ruadamah käskyläzenny. Hyvä-ä. Kuule vai, a miksebo sit pidäy lapsenkaččoi? kyzyin minä. - Kuibo sinä et ellendä: lapsenkaččoi Mašaizele, a Ulli roih minuh niškoi, sellitti Lena. -Oho! Muga muga, vastain minä. Gu suuri jygei käbäl painoi minun hämmästynnyön sydämen. Minä vie enämbäl käbristyin, painoin piän olgupiälöih da hil'l'akkazeh lähtin. Himoitti istuo kustahto yksinäh, panna kundoh omat mielet. -Lähten keittopertih. Se on yksi joudavu perti, piätin ičekseh. *** -Lena!!! kirgain minä. -Oi-jo hospodi... Mibo vie sie ehtii? Tulipalogo on? vastai Lena. -Siegi istuu! sanoin minä. -Ken istuu? Kus istuu? kyzyi Lena. - Mittuine ollou vahnu akku. Mustis paikois. Istuu keittopertis. Tuli, istuihes da istuu. Käis pidäy viäräččyy luzikkua, loukkoizienke. Onnuako, varrasti da ei ehtinyh pajeta, sanelin minä. -Kus istuu? Tottugo pagizet?! kirgai Lena. -Tua. Sežo. Istuu ken lienne. Vahnu. Hengi ristu, piätin minä. - Keittopertisgo? Kenbo sie voibi olla se on minun syömizenkeittäi, Nikolajevna sie istuu, sanoi Lena. -Nikolajevna?! Sit muga... Hyvä on nimi. Moine on mielehine. Kuule vai, a miksebo pidäy Nikolajevna? Myöhäi voimmo murginoija restoruanas, kui ennegi. Syözimmö hyviä, puhtahas da huoleta, kehitin minä. -Ihan tottu, sinä olet gu lapsi! vastai Lena. -Ihan gu lapsigo? Ei, en ole ihan lapsi. Kuule vai, syözimmö restoruanazes... jatkoin minä. - Kenbo? Myö sinunke? Hyvä. A lapsenkaččojua kenbo rubieu syöttämäh? A Ullii? A gu Mašaizele pidänöy keitäldiä katliettaine libo jäiččäine? A gu minun sizär Katti tullou meile gostih? Kenbo kaikel perehel kävyy restoruanah? sanoi Lena. -Katti?! Hyvä nimi on Katti. Se tuou mieleh päivänlaskun joven tagua. Hi- hi... *** Senčois sundugal käit ristai ryndähäl sellin čuppuh istui minun Nikifor. Häi ozuttihes minule vierahakse, abevunnuokse. Häneh kaččojes kyynälet nostih sil- mih. Minä puneloitin hänen viereh da vaikkani istuimmos ajatellen: "Minä da Nikifor mollei olemmo ozattomat... Pidäsgo pajeta kahtei kunnetahto? Täs meil ei ole sijua. Minun pertis on Lena, syöndypertis on lapsenkaččoi, magavopertis Mašaine, suurespertis Ulli, keittopertis-Nikolajevna. Toinah on pezäine... Tah- toin azuo pezäzen kahtele, a venähtih moine händy, ga sil ei nävy ni agjua. Vie sit Katti tulou. Laivu silleh jugeni, ga menöy pohjah oman painon periä. Oh Lena, Lena..." -Midäbo nygöi, Nikifor-velli? kyzyin vagavah. - Midäbo käsket? hengästih Nikifor. - Toinah ollah elaijat meil nygöi, sanoin minä. - Tottu sanot. Minä istun da ajattelen ičekseni: nygöi onnuako työnät minuu ruavos, vastai Nikifor. -Nikifor, Nikifor... Pädöy sinul eliä: otat palkan, paneldat hatun piäh, keriät omat kamsut da viheldät gu lindu, sit pörähtättös kunnegi toizen naizettoman ižändän luo. Rubietto elämäh hyvin kahtei. A minä... Nikifor ei vastannuh nimidä vai löydi minun käin pimies da kobristi sidä vä- häzel. Oligo se vällytty? En rubie ni smiettimäh. Vai mieleh on konzu sinun kätty kobristau ellendäi ristikanzu...

May 23, 2025 in 17:00 Александра Родионова

• changed the text
  Konzu minun, naizettoman miehen mielyttäväspertis enzimästy kerdua helähtih hänen nagro| (Jelena Aleksandrovna tuli minun luo čuajule),| minun syväin särähtih. Häi oli gu kuldaine kuvahaine, kudai kaunisti minun pertit. Minul jo ozuttih, mittuine ozakas roimmos nämis nelläs pertis, gu Jelena Aleksandrovna luadis niilӧih oman pezӓzen. -Midӓbo ajattelet? Kyzyi hӓi hil’l’azeh. -Minӓ onnuako suvaičen sinuu, vastain ihastuksis sydӓmen tykindiӓ kuunelten. – A sinӓ?... Kui lienne tapahtui ga häi ukkai minuu. Se oli tovelline da paras vastavus. -Yksikai sano, midabo sinä ajattelet? kyzyi hãi hil'l'akkazih silittäjen tukkii minun korvujuuril. -Minä tahtoizin, gu sinä olizit ainos täs, gu myö eläzimmö gu kaksi lindustu ahtahas, ga lämmäzes pezäzes, vastain minä. - Sit sinä tahtozit ku minä eruozin ukos?^ kyzyi häi. -Armahaine, jatkoin minä,jokse sinä hos minuutakse voit smiettie, bui- te minä tahton ku sinä olizit hänenke yhtes? Tiettäväine, kerran sinä suvaičet minuu, sit ukkoske pidäy kai loppie. Huomei tule minun luo, kehitin minä. -Kuule vai,.. ga minul on lapsut. Minulhäi pidäy händygi ottua keral, sanoi Jelena Aleksandrovna. -Lapsut... Tottu, sinul on lapsut... Eigo händy kučuta Mašakse?^ kyzyin minä. -Mašakse, vastai naine. -Nimi on hyvä. Moine... helei. Mašaine! Eigo Puškin nenga sanonuh:| "Ei ole tostu Mašan čomuttu..." Se on ylen čoma runo, kiitin minä. -Hyvä gu nenga... Sinä ellendät, minä en voi erota Mašaizes, sanoi naine. -Tiettäväine, tiettäväine... Ga voibihäi tapahtua, tuattah ei anna sinule händy, sanoin minä. -Ei, häi andau, vastai Jelena Aleksandrovna. -Kuibo muga? vagavah soimain minä. -Voibigo tuatto andua oman tyttären? Kai meččyelătit, netgi... -Ei, häi andau lapsen. Minä tiijän, vastai naine. - Ei ole hyvä, ei nenga ole hyvä. Toinah alamuhkuh häi yksikai rubieu tuskiččemahes? Muga sydameči. Roihgo se meis jumalan mugah?^ kyzyin minä. - Minbo sil voit? Smietin, tyttözel minunke roih parembi, sellitti muamo. -Smietit, parembi roih? Näitgös, minähäi kurin. Sanotah, se on paha lapsile. A tuattah ei kuri, juohatin minä. - Sit et rubie kurimah hänen pertis dai kai roih hyvin, piätti naine. — Oho,| sit kurimah toizeh pertih?^ diivimmös minä. -Muga. Libo kolmandes, vastai häi. Libo kolmandes... Tottu. Hyvä... minä hengästimmös syvästi. - Ga sit rubiemmo elämäh kolmei. Meil roih oma lämmin pezäine, sovin minä. Häi kahtel käil sebäi minuu niškas,| kudamale silkeskie nägymätä istuihes kerras viizi naistu. *** Minä juokseldin omah pertih, kudamas möö Jelena Aleksandrovnanke luajimmo gostienvastuandupertin, i hämmästyksis burahtimmos:| -Lena, kuule vai... Sie ken lienne istuu. Kus istuu?^ kyzyi Lena. -Kačo, nečie, syöndypertis, vastain minä. -Ga sehäi on Marusja, vikse jo tuli, vastai Lena. -Mittuine Marusja?! Hänele igiä on kolmekymmen da piäs keldaine paikku. Istuu stolan tagan da midă sevoittanou juvvas. Rožat leviet, iče järei. Minul on hirvei, šupetin minä. -Mieletöi, Jelena Aleksandrovna rubei nagramah. Sehäi on Mašaizen kaččoi. Häi onnuako pudruo Mašaizele keittäy. -Kaččoi? Mittuine kaččoi? Miksebo pidäy kaččoi?^ hämmästyin minä. - Miksebo pidäy? Pidäyhäi keltahto Mašastu kaččuo, vastai Lena. -Tottu, tottu... tiettäväine. Minä en sidä ennepäi smiettinyh. Muiten, Mašastu voinnus ihan hyvin kaččuo minun Nikifor, nevvoin minä. -Oletgo tolkus! Häi on mužikku! Muitengi on ylen paha pidiä käskyläzenny mužikkua...^ hi... - Sit näit lapsenkaččoi?.. -Lapsenkaččoi. - Istuu da luzikkazel midä šelonou. - Pudruo keittäy. - Pudruo keittäy? Ga pudruo, ga midäbo sinā tualleh pōllästyit? - Minägö pöllästyin? Olet kuito kummalline, diivihes Lena. - Kummalline? Toinah. Se on pieni viga. Minä olen ylen kummalline... Hi-hi... Minä taputin jalgoi yhtes sijas, a sit lähtin magavopertih. Siepäi hyppäin pöllästuksis da kirgain:| -Lena!!! - Midäbo? Mibo ehtii?^ kyzyi Lena. -Tua... Magavopertis... Sie sežo on ken lienne laihu, mustu,.. seizou krava- tilluo da sydäilöy kobrii pielukseh. Opi duumaija, magavopertis! Ollougo varras... Laihu moine, midä höčöttänöy. Lenaine, minul on hirvei, sanoin minä. - Oi, hospodi. Sinä olet gu lapsi. Se on meijän käskyläine, Ulli. Häi siegi minun luo ruadoi, vastai Lena. - Ulli... Siegi ruadoi?.. Miksebo häi on meil?.. - Kuldaine, kuibo minä voin olla käskyläizetä? Opi vai iče smiettie, sanoi Lena. -Hyvä. Opin smiettie. Ga, vuota, midäbo tahtoin sanuo... Sit näit Ulli... -Muga. -Nimi on hyvä. Moine rehevy - Ulli. He-he... Sit, sanot, rubieu ruadamah käskyläzenny. Hyvä-ä. Kuule vai, a miksebo sit pidäy lapsenkaččoi? kyzyin minä. - Kuibo sinä et ellendä: lapsenkaččoi Mašaizele, a Ulli roih minuh niškoi, sellitti Lena. -Oho! Muga muga, vastain minä. Gu suuri jygei käbäl painoi minun hämmästynnyön sydämen. Minä vie enämbäl käbristyin, painoin piän olgupiälöih da hil'l'akkazeh lähtin. Himoitti istuo kustahto yksinäh, panna kundoh omat mielet. -Lähten keittopertih. Se on yksi joudavu perti, piätin ičekseh. *** -Lena!!! kirgain minä. -Oi-jo hospodi... Mibo vie sie ehtii? Tulipalogo on? vastai Lena. -Siegi istuu! sanoin minä. -Ken istuu? Kus istuu? kyzyi Lena. - Mittuine ollou vahnu akku. Mustis paikois. Istuu keittopertis. Tuli, istuihes da istuu. Käis pidäy viäräččyy luzikkua, loukkoizienke. Onnuako, varrasti da ei ehtinyh pajeta, sanelin minä. -Kus istuu? Tottugo pagizet?! kirgai Lena. -Tua. Sežo. Istuu ken lienne. Vahnu. Hengi ristu, piätin minä. - Keittopertisgo? Kenbo sie voibi olla se on minun syömizenkeittäi, Nikolajevna sie istuu, sanoi Lena. -Nikolajevna?! Sit muga... Hyvä on nimi. Moine on mielehine. Kuule vai, a miksebo pidäy Nikolajevna? Myöhäi voimmo murginoija restoruanas, kui ennegi. Syözimmö hyviä, puhtahas da huoleta, kehitin minä. -Ihan tottu, sinä olet gu lapsi! vastai Lena. -Ihan gu lapsigo? Ei, en ole ihan lapsi. Kuule vai, syözimmö restoruanazes... jatkoin minä. - Kenbo? Myö sinunke? Hyvä. A lapsenkaččojua kenbo rubieu syöttämäh? A Ullii? A gu Mašaizele pidänöy keitäldiä katliettaine libo jäiččäine? A gu minun sizär Katti tullou meile gostih? Kenbo kaikel perehel kävyy restoruanah? sanoi Lena. -Katti?! Hyvä nimi on Katti. Se tuou mieleh päivänlaskun joven tagua. Hi- hi... *** Senčois sundugal käit ristai ryndähäl sellin čuppuh istui minun Nikifor. Häi ozuttihes minule vierahakse, abevunnuokse. Häneh kaččojes kyynälet nostih sil- mih. Minä puneloitin hänen viereh da vaikkani istuimmos ajatellen: "Minä da Nikifor mollei olemmo ozattomat... Pidäsgo pajeta kahtei kunnetahto? Täs meil ei ole sijua. Minun pertis on Lena, syöndypertis on lapsenkaččoi, magavopertis Mašaine, suurespertis Ulli, keittopertis-Nikolajevna. Toinah on pezäine... Tah- toin azuo pezäzen kahtele, a venähtih moine händy, ga sil ei nävy ni agjua. Vie sit Katti tulou. Laivu silleh jugeni, ga menöy pohjah oman painon periä. Oh Lena, Lena..." -Midäbo nygöi, Nikifor-velli? kyzyin vagavah. - Midäbo käsket? hengästih Nikifor. - Toinah ollah elaijat meil nygöi, sanoin minä. - Tottu sanot. Minä istun da ajattelen ičekseni: nygöi onnuako työnät minuu ruavos, vastai Nikifor. -Nikifor, Nikifor... Pädöy sinul eliä: otat palkan, paneldat hatun piäh, keriät omat kamsut da viheldät gu lindu, sit pörähtättös kunnegi toizen naizettoman ižändän luo. Rubietto elämäh hyvin kahtei. A minä... Nikifor ei vastannuh nimidä vai löydi minun käin pimies da kobristi sidä vä- häzel. Oligo se vällytty? En rubie ni smiettimäh. Vai mieleh on konzu sinun kätty kobristau ellendäi ristikanzu...

May 23, 2025 in 17:00 Александра Родионова

• changed the text
  Konzu minun, naizettoman miehen mielyttäväspertis enzimästy kerdua helähtih hänen nagro| (Jelena Aleksandrovna tuli minun luo čuajule),| minun syväin särähtih. Häi oli gu kuldaine kuvahaine, kudai kaunisti minun pertit. Minul jo ozuttih, mittuine ozakas roimmos nämis nelläs pertis, gu Jelena Aleksandrovna luadis niilӧih oman pezӓzen. -Midӓbo ajattelet? Kyzyi hӓi hil’l’azeh. -Minӓ onnuako suvaičen sinuu, vastain ihastuksis sydӓmen tykindiӓ kuunelten. – A sinӓ?... Kui lienne tapahtui ga häi ukkai minuu. Se oli tovelline da paras vastavus. -Yksikai sano, midabo sinä ajattelet? kyzyi hãi hil'l'akkazih silittäjen tukkii minun korvujuuril. -Minä tahtoizin, gu sinä olizit ainos täs, gu myö eläzimmö gu kaksi lindustu ahtahas, ga lämmäzes pezäzes, vastain minä. - Sit sinä tahtozit ku minä eruozin ukos?^ kyzyi häi. -Armahaine, jatkoin minä,jokse sinä hos minuutakse voit smiettie, bui- te minä tahton ku sinä olizit hänenke yhtes? Tiettäväine, kerran sinä suvaičet minuu, sit ukkoske pidäy kai loppie. Huomei tule minun luo, kehitin minä. -Kuule vai,.. ga minul on lapsut. Minulhäi pidäy händygi ottua keral, sanoi Jelena Aleksandrovna. -Lapsut... Tottu, sinul on lapsut... Eigo händy kučuta Mašakse?^ kyzyin minä. -Mašakse, vastai naine. -Nimi on hyvä. Moine... helei. Mašaine! Eigo Puškin nenga sanonuh:| "Ei ole tostu Mašan čomuttu..." Se on ylen čoma runo, kiitin minä. -Hyvä gu nenga... Sinä ellendät, minä en voi erota Mašaizes, sanoi naine. -Tiettäväine, tiettäväine... Ga voibihäi tapahtua, tuattah ei anna sinule händy, sanoin minä. -Ei, häi andau, vastai Jelena Aleksandrovna. -Kuibo muga? vagavah soimain minä. -Voibigo tuatto andua oman tyttären? Kai meččyelătit, netgi... -Ei, häi andau lapsen. Minä tiijän, vastai naine. - Ei ole hyvä, ei nenga ole hyvä. Toinah alamuhkuh häi yksikai rubieu tuskiččemahes? Muga sydameči. Roihgo se meis jumalan mugah?^ kyzyin minä. - Minbo sil voit? Smietin, tyttözel minunke roih parembi, sellitti muamo. -Smietit, parembi roih? Näitgös, minähäi kurin. Sanotah, se on paha lapsile. A tuattah ei kuri, juohatin minä. - Sit et rubie kurimah hänen pertis dai kai roih hyvin, piätti naine. — Oho,| sit kurimah toizeh pertih?^ diivimmös minä. -Muga. Libo kolmandes, vastai häi. Libo kolmandes... Tottu. Hyvä... minä hengästimmös syvästi. - Ga sit rubiemmo elämäh kolmei. Meil roih oma lämmin pezäine, sovin minä. Häi kahtel käil sebäi minuu niškas,| kudamale silkeskie nägymätä istuihes kerras viizi naistu. *** Minä juokseldin omah pertih, kudamas möö Jelena Aleksandrovnanke luajimmo gostienvastuandupertin, i hämmästyksis burahtimmos:| -Lena, kuule vai... Sie ken lienne istuu. Kus istuu?^ kyzyi Lena. -Kačo, nečie, syöndypertis, vastain minä. -Ga sehäi on Marusja, vikse jo tuli, vastai Lena. -Mittuine Marusja?! Hänele igiä on kolmekymmen da piäs keldaine paikku. Istuu stolan tagan da midă sevoittanou juvvas. Rožat leviet, iče järei. Minul on hirvei, šupetin minä. -Mieletöi, Jelena Aleksandrovna rubei nagramah. Sehäi on Mašaizen kaččoi. Häi onnuako pudruo Mašaizele keittäy. -Kaččoi? Mittuine kaččoi? Miksebo pidäy kaččoi?^ hämmästyin minä. - Miksebo pidäy? Pidäyhäi keltahto Mašastu kaččuo, vastai Lena. -Tottu, tottu... tiettäväine. Minä en sidä ennepäi smiettinyh. Muiten, Mašastu voinnus ihan hyvin kaččuo minun Nikifor, nevvoin minä. -Oletgo tolkus! Häi on mužikku! Muitengi on ylen paha pidiä käskyläzenny mužikkua...^ hi... - Sit näit lapsenkaččoi?.. -Lapsenkaččoi. - Istuu da luzikkazel midä šelonou. - Pudruo keittäy. - Pudruo keittäy? Ga pudruo, ga midäbo sinā tualleh pōllästyit? - Minägö pöllästyin? Olet kuito kummalline, diivihes Lena. - Kummalline? Toinah. Se on pieni viga. Minä olen ylen kummalline... Hi-hi... Minä taputin jalgoi yhtes sijas, a sit lähtin magavopertih. Siepäi hyppäin pöllästuksis da kirgain:| -Lena!!! - Midäbo? Mibo ehtii? kyzyi Lena. -Tua... Magavopertis... Sie sežo on ken lienne laihu, mustu,.. seizou krava- tilluo da sydäilöy kobrii pielukseh. Opi duumaija, magavopertis! Ollougo varras... Laihu moine, midä höčöttänöy. Lenaine, minul on hirvei, sanoin minä. - Oi, hospodi. Sinä olet gu lapsi. Se on meijän käskyläine, Ulli. Häi siegi minun luo ruadoi, vastai Lena. - Ulli... Siegi ruadoi?.. Miksebo häi on meil?.. - Kuldaine, kuibo minä voin olla käskyläizetä? Opi vai iče smiettie, sanoi Lena. -Hyvä. Opin smiettie. Ga, vuota, midäbo tahtoin sanuo... Sit näit Ulli... -Muga. -Nimi on hyvä. Moine rehevy - Ulli. He-he... Sit, sanot, rubieu ruadamah käskyläzenny. Hyvä-ä. Kuule vai, a miksebo sit pidäy lapsenkaččoi? kyzyin minä. - Kuibo sinä et ellendä: lapsenkaččoi Mašaizele, a Ulli roih minuh niškoi, sellitti Lena. -Oho! Muga muga, vastain minä. Gu suuri jygei käbäl painoi minun hämmästynnyön sydämen. Minä vie enämbäl käbristyin, painoin piän olgupiälöih da hil'l'akkazeh lähtin. Himoitti istuo kustahto yksinäh, panna kundoh omat mielet. -Lähten keittopertih. Se on yksi joudavu perti, piätin ičekseh. *** -Lena!!! kirgain minä. -Oi-jo hospodi... Mibo vie sie ehtii? Tulipalogo on? vastai Lena. -Siegi istuu! sanoin minä. -Ken istuu? Kus istuu? kyzyi Lena. - Mittuine ollou vahnu akku. Mustis paikois. Istuu keittopertis. Tuli, istuihes da istuu. Käis pidäy viäräččyy luzikkua, loukkoizienke. Onnuako, varrasti da ei ehtinyh pajeta, sanelin minä. -Kus istuu? Tottugo pagizet?! kirgai Lena. -Tua. Sežo. Istuu ken lienne. Vahnu. Hengi ristu, piätin minä. - Keittopertisgo? Kenbo sie voibi olla se on minun syömizenkeittäi, Nikolajevna sie istuu, sanoi Lena. -Nikolajevna?! Sit muga... Hyvä on nimi. Moine on mielehine. Kuule vai, a miksebo pidäy Nikolajevna? Myöhäi voimmo murginoija restoruanas, kui ennegi. Syözimmö hyviä, puhtahas da huoleta, kehitin minä. -Ihan tottu, sinä olet gu lapsi! vastai Lena. -Ihan gu lapsigo? Ei, en ole ihan lapsi. Kuule vai, syözimmö restoruanazes... jatkoin minä. - Kenbo? Myö sinunke? Hyvä. A lapsenkaččojua kenbo rubieu syöttämäh? A Ullii? A gu Mašaizele pidänöy keitäldiä katliettaine libo jäiččäine? A gu minun sizär Katti tullou meile gostih? Kenbo kaikel perehel kävyy restoruanah? sanoi Lena. -Katti?! Hyvä nimi on Katti. Se tuou mieleh päivänlaskun joven tagua. Hi- hi... *** Senčois sundugal käit ristai ryndähäl sellin čuppuh istui minun Nikifor. Häi ozuttihes minule vierahakse, abevunnuokse. Häneh kaččojes kyynälet nostih sil- mih. Minä puneloitin hänen viereh da vaikkani istuimmos ajatellen: "Minä da Nikifor mollei olemmo ozattomat... Pidäsgo pajeta kahtei kunnetahto? Täs meil ei ole sijua. Minun pertis on Lena, syöndypertis on lapsenkaččoi, magavopertis Mašaine, suurespertis Ulli, keittopertis-Nikolajevna. Toinah on pezäine... Tah- toin azuo pezäzen kahtele, a venähtih moine händy, ga sil ei nävy ni agjua. Vie sit Katti tulou. Laivu silleh jugeni, ga menöy pohjah oman painon periä. Oh Lena, Lena..." -Midäbo nygöi, Nikifor-velli? kyzyin vagavah. - Midäbo käsket? hengästih Nikifor. - Toinah ollah elaijat meil nygöi, sanoin minä. - Tottu sanot. Minä istun da ajattelen ičekseni: nygöi onnuako työnät minuu ruavos, vastai Nikifor. -Nikifor, Nikifor... Pädöy sinul eliä: otat palkan, paneldat hatun piäh, keriät omat kamsut da viheldät gu lindu, sit pörähtättös kunnegi toizen naizettoman ižändän luo. Rubietto elämäh hyvin kahtei. A minä... Nikifor ei vastannuh nimidä vai löydi minun käin pimies da kobristi sidä vä- häzel. Oligo se vällytty? En rubie ni smiettimäh. Vai mieleh on konzu sinun kätty kobristau ellendäi ristikanzu...

May 23, 2025 in 16:59 Александра Родионова

• changed the text
  Konzu minun, naizettoman miehen mielyttäväspertis enzimästy kerdua helähtih hänen nagro| (Jelena Aleksandrovna tuli minun luo čuajule),| minun syväin särähtih. Häi oli gu kuldaine kuvahaine, kudai kaunisti minun pertit. Minul jo ozuttih, mittuine ozakas roimmos nämis nelläs pertis, gu Jelena Aleksandrovna luadis niilӧih oman pezӓzen. -Midӓbo ajattelet? Kyzyi hӓi hil’l’azeh. -Minӓ onnuako suvaičen sinuu, vastain ihastuksis sydӓmen tykindiӓ kuunelten. – A sinӓ?... Kui lienne tapahtui ga häi ukkai minuu. Se oli tovelline da paras vastavus. -Yksikai sano, midabo sinä ajattelet? kyzyi hãi hil'l'akkazih silittäjen tukkii minun korvujuuril. -Minä tahtoizin, gu sinä olizit ainos täs, gu myö eläzimmö gu kaksi lindustu ahtahas, ga lämmäzes pezäzes, vastain minä. - Sit sinä tahtozit ku minä eruozin ukos?^ kyzyi häi. -Armahaine, jatkoin minä,jokse sinä hos minuutakse voit smiettie, bui- te minä tahton ku sinä olizit hänenke yhtes? Tiettäväine, kerran sinä suvaičet minuu, sit ukkoske pidäy kai loppie. Huomei tule minun luo, kehitin minä. -Kuule vai,.. ga minul on lapsut. Minulhäi pidäy händygi ottua keral, sanoi Jelena Aleksandrovna. -Lapsut... Tottu, sinul on lapsut... Eigo händy kučuta Mašakse?^ kyzyin minä. -Mašakse, vastai naine. -Nimi on hyvä. Moine... helei. Mašaine! Eigo Puškin nenga sanonuh:| "Ei ole tostu Mašan čomuttu..." Se on ylen čoma runo, kiitin minä. -Hyvä gu nenga... Sinä ellendät, minä en voi erota Mašaizes, sanoi naine. -Tiettäväine, tiettäväine... Ga voibihäi tapahtua, tuattah ei anna sinule händy, sanoin minä. -Ei, häi andau, vastai Jelena Aleksandrovna. -Kuibo muga? vagavah soimain minä. -Voibigo tuatto andua oman tyttären? Kai meččyelătit, netgi... -Ei, häi andau lapsen. Minä tiijän, vastai naine. - Ei ole hyvä, ei nenga ole hyvä. Toinah alamuhkuh häi yksikai rubieu tuskiččemahes? Muga sydameči. Roihgo se meis jumalan mugah?^ kyzyin minä. - Minbo sil voit? Smietin, tyttözel minunke roih parembi, sellitti muamo. -Smietit, parembi roih? Näitgös, minähäi kurin. Sanotah, se on paha lapsile. A tuattah ei kuri, juohatin minä. - Sit et rubie kurimah hänen pertis dai kai roih hyvin, piätti naine. — Oho,| sit kurimah toizeh pertih?^ diivimmös minä. -Muga. Libo kolmandes, vastai häi. Libo kolmandes... Tottu. Hyvä... minä hengästimmös syvästi. - Ga sit rubiemmo elämäh kolmei. Meil roih oma lämmin pezäine, sovin minä. Häi kahtel käil sebäi minuu niškas,| kudamale silkeskie nägymätä istuihes kerras viizi naistu. *** Minä juokseldin omah pertih, kudamas möö Jelena Aleksandrovnanke luajimmo gostienvastuandupertin, i hämmästyksis burahtimmos:| -Lena, kuule vai... Sie ken lienne istuu. Kus istuu?^ kyzyi Lena. -Kačo, nečie, syöndypertis, vastain minä. -Ga sehäi on Marusja, vikse jo tuli, vastai Lena. -Mittuine Marusja?! Hänele igiä on kolmekymmen da piäs keldaine paikku. Istuu stolan tagan da midă sevoittanou juvvas. Rožat leviet, iče järei. Minul on hirvei, šupetin minä. -Mieletöi, Jelena Aleksandrovna rubei nagramah. Sehäi on Mašaizen kaččoi. Häi onnuako pudruo Mašaizele keittäy. -Kaččoi? Mittuine kaččoi? Miksebo pidäy kaččoi?^ hämmästyin minä. - Miksebo pidäy? Pidäyhäi keltahto Mašastu kaččuo, vastai Lena. -Tottu, tottu... tiettäväine. Minä en sidä ennepäi smiettinyh. Muiten, Mašastu voinnus ihan hyvin kaččuo minun Nikifor, nevvoin minä. -Oletgo tolkus! Häi on mužikku! Muitengi on ylen paha pidiä käskyläzenny mužikkua...^ hi... - Sit näit lapsenkaččoi?.. -Lapsenkaččoi. - Istuu da luzikkazel midä šelonou. - Pudruo keittäy. - Pudruo keittäy? Ga pudruo, ga midäbo sinā tualleh pōllästyit? - Minägö pöllästyin? Olet kuito kummalline, diivihes Lena. - Kummalline? Toinah. Se on pieni viga. Minä olen ylen kummalline... Hi-hi... Minä taputin jalgoi yhtes sijas, a sit lähtin magavopertih. Siepäi hyppäin pöllästuksis da kirgain: -Lena!!! - Midäbo? Mibo ehtii? kyzyi Lena. -Tua... Magavopertis... Sie sežo on ken lienne laihu, mustu,.. seizou krava- tilluo da sydäilöy kobrii pielukseh. Opi duumaija, magavopertis! Ollougo varras... Laihu moine, midä höčöttänöy. Lenaine, minul on hirvei, sanoin minä. - Oi, hospodi. Sinä olet gu lapsi. Se on meijän käskyläine, Ulli. Häi siegi minun luo ruadoi, vastai Lena. - Ulli... Siegi ruadoi?.. Miksebo häi on meil?.. - Kuldaine, kuibo minä voin olla käskyläizetä? Opi vai iče smiettie, sanoi Lena. -Hyvä. Opin smiettie. Ga, vuota, midäbo tahtoin sanuo... Sit näit Ulli... -Muga. -Nimi on hyvä. Moine rehevy - Ulli. He-he... Sit, sanot, rubieu ruadamah käskyläzenny. Hyvä-ä. Kuule vai, a miksebo sit pidäy lapsenkaččoi? kyzyin minä. - Kuibo sinä et ellendä: lapsenkaččoi Mašaizele, a Ulli roih minuh niškoi, sellitti Lena. -Oho! Muga muga, vastain minä. Gu suuri jygei käbäl painoi minun hämmästynnyön sydämen. Minä vie enämbäl käbristyin, painoin piän olgupiälöih da hil'l'akkazeh lähtin. Himoitti istuo kustahto yksinäh, panna kundoh omat mielet. -Lähten keittopertih. Se on yksi joudavu perti, piätin ičekseh. *** -Lena!!! kirgain minä. -Oi-jo hospodi... Mibo vie sie ehtii? Tulipalogo on? vastai Lena. -Siegi istuu! sanoin minä. -Ken istuu? Kus istuu? kyzyi Lena. - Mittuine ollou vahnu akku. Mustis paikois. Istuu keittopertis. Tuli, istuihes da istuu. Käis pidäy viäräččyy luzikkua, loukkoizienke. Onnuako, varrasti da ei ehtinyh pajeta, sanelin minä. -Kus istuu? Tottugo pagizet?! kirgai Lena. -Tua. Sežo. Istuu ken lienne. Vahnu. Hengi ristu, piätin minä. - Keittopertisgo? Kenbo sie voibi olla se on minun syömizenkeittäi, Nikolajevna sie istuu, sanoi Lena. -Nikolajevna?! Sit muga... Hyvä on nimi. Moine on mielehine. Kuule vai, a miksebo pidäy Nikolajevna? Myöhäi voimmo murginoija restoruanas, kui ennegi. Syözimmö hyviä, puhtahas da huoleta, kehitin minä. -Ihan tottu, sinä olet gu lapsi! vastai Lena. -Ihan gu lapsigo? Ei, en ole ihan lapsi. Kuule vai, syözimmö restoruanazes... jatkoin minä. - Kenbo? Myö sinunke? Hyvä. A lapsenkaččojua kenbo rubieu syöttämäh? A Ullii? A gu Mašaizele pidänöy keitäldiä katliettaine libo jäiččäine? A gu minun sizär Katti tullou meile gostih? Kenbo kaikel perehel kävyy restoruanah? sanoi Lena. -Katti?! Hyvä nimi on Katti. Se tuou mieleh päivänlaskun joven tagua. Hi- hi... *** Senčois sundugal käit ristai ryndähäl sellin čuppuh istui minun Nikifor. Häi ozuttihes minule vierahakse, abevunnuokse. Häneh kaččojes kyynälet nostih sil- mih. Minä puneloitin hänen viereh da vaikkani istuimmos ajatellen: "Minä da Nikifor mollei olemmo ozattomat... Pidäsgo pajeta kahtei kunnetahto? Täs meil ei ole sijua. Minun pertis on Lena, syöndypertis on lapsenkaččoi, magavopertis Mašaine, suurespertis Ulli, keittopertis-Nikolajevna. Toinah on pezäine... Tah- toin azuo pezäzen kahtele, a venähtih moine händy, ga sil ei nävy ni agjua. Vie sit Katti tulou. Laivu silleh jugeni, ga menöy pohjah oman painon periä. Oh Lena, Lena..." -Midäbo nygöi, Nikifor-velli? kyzyin vagavah. - Midäbo käsket? hengästih Nikifor. - Toinah ollah elaijat meil nygöi, sanoin minä. - Tottu sanot. Minä istun da ajattelen ičekseni: nygöi onnuako työnät minuu ruavos, vastai Nikifor. -Nikifor, Nikifor... Pädöy sinul eliä: otat palkan, paneldat hatun piäh, keriät omat kamsut da viheldät gu lindu, sit pörähtättös kunnegi toizen naizettoman ižändän luo. Rubietto elämäh hyvin kahtei. A minä... Nikifor ei vastannuh nimidä vai löydi minun käin pimies da kobristi sidä vä- häzel. Oligo se vällytty? En rubie ni smiettimäh. Vai mieleh on konzu sinun kätty kobristau ellendäi ristikanzu...

May 23, 2025 in 16:58 Александра Родионова

• changed the text of the translation
  Когда впервые моя уютная холостая квартирка огласилась ее смехом| (Елена Александровна пришла пить чай),| мое сердце запрыгало,| как золотой зайчик на стене, комнаты сделались сразу уютнее,| и почудилось, что единственное место для моего счастья — эти четыре комнаты, при условии, если в них совьет гнездо Елена Александровна. — О чем вы задумались? — тихо спросила она. — Кажется, что я тебя люблю, — радостно и неуверенно сообщил я, прислушиваясь к толчкам своего сердца. — А…^ ты?.. Как-то так случилось, что она меня поцеловала| — это было вполне подходящим, уместным ответом. — О чем же ты все-таки задумался? — спросила она, тихо перебирая волосы на моих висках. — Я хотел бы, чтобы ты была здесь, у меня; чтобы мы жили, как две птицы в тесном, но теплом гнезде. — Значит, ты хочешь, чтобы я разошлась с мужем? — Милая, неужели ты могла предполагать хоть одну минуту, чтобы я примирился с его близостью к тебе? Конечно, раз ты меня любишь — с мужем все должно быть кончено. Завтра же переезжай ко мне. — Послушай… но у меня есть ребенок. Я ведь его тоже должна взять с собой.| — Ребенок… Ах да, ребенок!.| кажется, Марусей зовут? — Марусей. — Хорошее имя. Такое… звучное! «Маруся». Как это Пушкин сказал? «И нет красавицы, Марии равной»… Очень славные стишки. — Так вот… Ты, конечно, понимаешь, что с Марусей я расстаться не могу. — Конечно, конечно. Но может быть, отец ее не отдаст? — Нет, отдаст. — Как же это так? — кротко упрекнул я. — Разве можно свою собственную дочь отдавать? Даже звери, и те… — Нет, он отдаст. Я знаю. — Нехорошо, нехорошо. А может быть, он втайне страдать будет? Этак в глубине сердца. По-христиански ли это будет с нашей стороны? — Что же делать? Зато я думаю, что девочке у меня будет лучше. — Ты думаешь — лучше? А вот я курю сигары. Детям, говорят, это вредно. А отец не курит. — Ну, ты не будешь курить в этой комнате, где она, — вот и все. — Ага. Значит, в другой курить? — Ну да. Или в третьей. — Или в третьей. Верно. Ну, что ж… (я глубоко вздохнул). Если уж так получается, будем жить втроем. Будет у нас свое теплое гнездышко. Две нежные руки ласковым кольцом обвились вокруг моей шеи. Вокруг той самой шеи, на которую в этот момент невидимо, незримо уселись пять женщин. * * * Я вбежал в свой кабинет, который мы общими усилиями превратили в будуар Елены Александровны, и испуганно зашептал:| — Послушай, Лена… Там кто-то сидит. — Где сидит? — А вот там, в столовой. — Так это Маруся, вероятно, приехала. — Какая Маруся?! Ей лет тридцать, она в желтом платке. Сидит за столом и мешает что-то в кастрюльке. Лицо широкое, сама толстая. Мне страшно. — Глупый, — засмеялась Елена Александровна. — Это няня Марусина. Она ей кашку, вероятно, приготовила. — Ня…^ ня? Какая ня…^ ня? Зачем ня…^ ня? — Как зачем? Марусю-то ведь кто-нибудь должен нянчить? — Ах, да… действительно. Этого я не предусмотрел. Впрочем, Марусю мог бы нянчить и мой Никифор. — Что ты, глупенький! Ведь он мужчина. Вообще, мужская прислуга — такой ужас… — Няня, значит? — Няня. — Сидит и что-то размешивает ложечкой. — Кашку изготовила. — Кашку? — Ну да, чего ты так взбудоражился? — Взбудоражился? — Какой у тебя странный вид! — Странный? Да. Это ничего. Я большой оригинал… Хи-хи. Я потоптался на месте и потом тихонько поплелся в спальню. Выбежал оттуда испуганный. — Лена!!! — Что ты? Что случилось? — Там… В спальне… Тоже какая-то худая, черная… стоит около кровати и в подушку кулаком тычет. Забралась в спальню. Наверное, воровка… Худая, ворчит что-то. Леночка, мне страшно. — Господи, какой ты ребенок. Это горничная наша, Ульяша. Она и там у меня служила. — Ульяша. Там. Служила. Зачем? — Деточка моя, разве могу я без горничной? Ну, посуди сам. — Хорошо. Посудю. Нет, и… что я хотел сказать?.. Ульяша? — Да. — Хорошее имя. Пышное такое. Ульяния. Хи-хи. Служить, значит, будет? Так. Послушай: а что же нянька? — Как ты не понимаешь: нянька для Маруси, Ульяша для меня. — Ага! Ну-ну. Огромная лапа сдавила мое испуганное сердце. Я еще больше осунулся, спрятал голову в плечи и поплелся: хотелось посидеть где-нибудь в одиночестве, привести в порядок свои мысли. — Пойду на кухню. Единственная свободная комната. * * * — Лена!!! — Господи… Что там еще? Пожар? — Тоже сидит! — Кто сидит? Где сидит? — Какая-то старая. В черном платке. На кухне сидит. Пришла, уселась и сидит. В руках какую-то кривую ложку держит, с дырочками. Украла, наверное, да не успела убежать. — Кто? Что за вздор?! — Там. Тоже. Сидит какая-то. Старая. Ей-Богу. — На кухне? Кому ж там сидеть? Кухарка моя, Николаевна, сидит там. — Николаевна? Ага… Хорошее имя. Уютное такое. Послушай: а зачем Николаевна? Обедали бы мы в ресторане, как прежде. Вкусно, чисто, без хлопот. — Нет, ты решительное дитя! — Решительное? Нет, нерешительное. Послушай: в ресторанчик бы… — Кто? Ты и я? Хорошо-с А няньку кто будет кормить? А Ульяну? А Марусе если котлеточку нажарить или яичко? А если моя сестра Катя к нам погостить приедет?! Кто же в ресторан целой семьей ходит? — Катя? Хорошее имя — Катя. Закат солнца на реке напоминает. Хи-хи. * * * Сложив руки на груди и прижавшись спиной к углу, сидел на сундуке в передней мой Никифор. Вид у него был неприятный, загнанный, вызывавший слезы. Я повертелся около него, потом молча уселся рядом и задумался: бедные мы оба с Никифором… Убежать куда-нибудь вдвоем, что ли? Куда нам тут деваться? В кабинете — Лена, в столовой — няня, в спальне — Маруся, в гостиной — Ульяша, в кухне — Николаевна. Гнездышко… хотел я свить, гнездышко на двоих, а потянулся такой хвост, что и конца ему не видно. Катя, вон, тоже приедет. Корабль сразу оброс ракушками, и уже на дно тянет, тянет его собственная тяжесть. Эх, Лена, Лена!.. — Ну что, брат Никифор! — робко пробормотал я непослушным языком. — Что прикажете? — вздохнул Никифор. — Ну вот, брат, и устроились. — Так точно, устроились. Вот сижу и думаю себе: наверное, скоро расчет дадите. — Никифор, Никифор… Есть ли участь завиднее твоей: получишь ты расчет, наденешь шапку набекрень, возьмешь в руки свой чемоданчик, засвистишь, как птица, и порхнешь к другому холостому барину. Заживете оба на славу. А я… Никифор ничего не ответил. Только нашел в полутьме мою руку и тихо пожал ее. Может быть, это фамильярность? Э, что там говорить!.. Просто приятно, когда руку жмет тебе понимающий человек. * * *

May 23, 2025 in 16:57 Александра Родионова

• changed the text
  Konzu minun, naizettoman miehen mielyttäväspertis enzimästy kerdua helähtih hänen nagro| (Jelena Aleksandrovna tuli minun luo čuajule),| minun syväin särähtih. Häi oli gu kuldaine kuvahaine, kudai kaunisti minun pertit. Minul jo ozuttih, mittuine ozakas roimmos nämis nelläs pertis, gu Jelena Aleksandrovna luadis niilӧih oman pezӓzen. -Midӓbo ajattelet? Kyzyi hӓi hil’l’azeh. -Minӓ onnuako suvaičen sinuu, vastain ihastuksis sydӓmen tykindiӓ kuunelten. – A sinӓ?... Kui lienne tapahtui ga häi ukkai minuu. Se oli tovelline da paras vastavus. -Yksikai sano, midabo sinä ajattelet? kyzyi hãi hil'l'akkazih silittäjen tukkii minun korvujuuril. -Minä tahtoizin, gu sinä olizit ainos täs, gu myö eläzimmö gu kaksi lindustu ahtahas, ga lämmäzes pezäzes, vastain minä. - Sit sinä tahtozit ku minä eruozin ukos?^ kyzyi häi. -Armahaine, jatkoin minä,jokse sinä hos minuutakse voit smiettie, bui- te minä tahton ku sinä olizit hänenke yhtes? Tiettäväine, kerran sinä suvaičet minuu, sit ukkoske pidäy kai loppie. Huomei tule minun luo, kehitin minä. -Kuule vai,.. ga minul on lapsut. Minulhäi pidäy händygi ottua keral, sanoi Jelena Aleksandrovna. -Lapsut... Tottu, sinul on lapsut... Eigo händy kučuta Mašakse?^ kyzyin minä. -Mašakse, vastai naine. -Nimi on hyvä. Moine... helei. Mašaine! Eigo Puškin nenga sanonuh:| "Ei ole tostu Mašan čomuttu..." Se on ylen čoma runo, kiitin minä. -Hyvä gu nenga... Sinä ellendät, minä en voi erota Mašaizes, sanoi naine. -Tiettäväine, tiettäväine... Ga voibihäi tapahtua, tuattah ei anna sinule händy, sanoin minä. -Ei, häi andau, vastai Jelena Aleksandrovna. -Kuibo muga? vagavah soimain minä. -Voibigo tuatto andua oman tyttären? Kai meččyelătit, netgi... -Ei, häi andau lapsen. Minä tiijän, vastai naine. - Ei ole hyvä, ei nenga ole hyvä. Toinah alamuhkuh häi yksikai rubieu tuskiččemahes? Muga sydameči. Roihgo se meis jumalan mugah?^ kyzyin minä. - Minbo sil voit? Smietin, tyttözel minunke roih parembi, sellitti muamo. -Smietit, parembi roih? Näitgös, minähäi kurin. Sanotah, se on paha lapsile. A tuattah ei kuri, juohatin minä. - Sit et rubie kurimah hänen pertis dai kai roih hyvin, piätti naine. — Oho,| sit kurimah toizeh pertih?^ diivimmös minä. -Muga. Libo kolmandes, vastai häi. Libo kolmandes... Tottu. Hyvä... minä hengästimmös syvästi. - Ga sit rubiemmo elämäh kolmei. Meil roih oma lämmin pezäine, sovin minä. Häi kahtel käil sebäi minuu niškas,| kudamale silkeskie nägymätä istuihes kerras viizi naistu. *** Minä juokseldin omah pertih, kudamas möö Jelena Aleksandrovnanke luajimmo gostienvastuandupertin, i hämmästyksis burahtimmos:| -Lena, kuule vai... Sie ken lienne istuu. Kus istuu?^ kyzyi Lena. -Kačo, nečie, syöndypertis, vastain minä. -Ga sehäi on Marusja, vikse jo tuli, vastai Lena. -Mittuine Marusja?! Hänele igiä on kolmekymmen da piäs keldaine paikku. Istuu stolan tagan da midă sevoittanou juvvas. Rožat leviet, iče järei. Minul on hirvei, šupetin minä. -Mieletöi, Jelena Aleksandrovna rubei nagramah. Sehäi on Mašaizen kaččoi. Häi onnuako pudruo Mašaizele keittäy. -Kaččoi? Mittuine kaččoi? Miksebo pidäy kaččoi?^ hämmästyin minä. - Miksebo pidäy? Pidäyhäi keltahto Mašastu kaččuo, vastai Lena. -Tottu, tottu... tiettäväine. Minä en sidä ennepäi smiettinyh. Muiten, Mašastu voinnus ihan hyvin kaččuo minun Nikifor, nevvoin minä. -Oletgo tolkus! Häi on mužikku! Muitengi on ylen paha pidiä käskyläzenny mužikkua... hi... - Sit näit lapsenkaččoi?.. -Lapsenkaččoi. - Istuu da luzikkazel midä šelonou. - Pudruo keittäy. - Pudruo keittäy? Ga pudruo, ga midäbo sinā tualleh pōllästyit? - Minägö pöllästyin? Olet kuito kummalline, diivihes Lena. - Kummalline? Toinah. Se on pieni viga. Minä olen ylen kummalline... Hi-hi... Minä taputin jalgoi yhtes sijas, a sit lähtin magavopertih. Siepäi hyppäin pöllästuksis da kirgain: -Lena!!! - Midäbo? Mibo ehtii? kyzyi Lena. -Tua... Magavopertis... Sie sežo on ken lienne laihu, mustu,.. seizou krava- tilluo da sydäilöy kobrii pielukseh. Opi duumaija, magavopertis! Ollougo varras... Laihu moine, midä höčöttänöy. Lenaine, minul on hirvei, sanoin minä. - Oi, hospodi. Sinä olet gu lapsi. Se on meijän käskyläine, Ulli. Häi siegi minun luo ruadoi, vastai Lena. - Ulli... Siegi ruadoi?.. Miksebo häi on meil?.. - Kuldaine, kuibo minä voin olla käskyläizetä? Opi vai iče smiettie, sanoi Lena. -Hyvä. Opin smiettie. Ga, vuota, midäbo tahtoin sanuo... Sit näit Ulli... -Muga. -Nimi on hyvä. Moine rehevy - Ulli. He-he... Sit, sanot, rubieu ruadamah käskyläzenny. Hyvä-ä. Kuule vai, a miksebo sit pidäy lapsenkaččoi? kyzyin minä. - Kuibo sinä et ellendä: lapsenkaččoi Mašaizele, a Ulli roih minuh niškoi, sellitti Lena. -Oho! Muga muga, vastain minä. Gu suuri jygei käbäl painoi minun hämmästynnyön sydämen. Minä vie enämbäl käbristyin, painoin piän olgupiälöih da hil'l'akkazeh lähtin. Himoitti istuo kustahto yksinäh, panna kundoh omat mielet. -Lähten keittopertih. Se on yksi joudavu perti, piätin ičekseh. *** -Lena!!! kirgain minä. -Oi-jo hospodi... Mibo vie sie ehtii? Tulipalogo on? vastai Lena. -Siegi istuu! sanoin minä. -Ken istuu? Kus istuu? kyzyi Lena. - Mittuine ollou vahnu akku. Mustis paikois. Istuu keittopertis. Tuli, istuihes da istuu. Käis pidäy viäräččyy luzikkua, loukkoizienke. Onnuako, varrasti da ei ehtinyh pajeta, sanelin minä. -Kus istuu? Tottugo pagizet?! kirgai Lena. -Tua. Sežo. Istuu ken lienne. Vahnu. Hengi ristu, piätin minä. - Keittopertisgo? Kenbo sie voibi olla se on minun syömizenkeittäi, Nikolajevna sie istuu, sanoi Lena. -Nikolajevna?! Sit muga... Hyvä on nimi. Moine on mielehine. Kuule vai, a miksebo pidäy Nikolajevna? Myöhäi voimmo murginoija restoruanas, kui ennegi. Syözimmö hyviä, puhtahas da huoleta, kehitin minä. -Ihan tottu, sinä olet gu lapsi! vastai Lena. -Ihan gu lapsigo? Ei, en ole ihan lapsi. Kuule vai, syözimmö restoruanazes... jatkoin minä. - Kenbo? Myö sinunke? Hyvä. A lapsenkaččojua kenbo rubieu syöttämäh? A Ullii? A gu Mašaizele pidänöy keitäldiä katliettaine libo jäiččäine? A gu minun sizär Katti tullou meile gostih? Kenbo kaikel perehel kävyy restoruanah? sanoi Lena. -Katti?! Hyvä nimi on Katti. Se tuou mieleh päivänlaskun joven tagua. Hi- hi... *** Senčois sundugal käit ristai ryndähäl sellin čuppuh istui minun Nikifor. Häi ozuttihes minule vierahakse, abevunnuokse. Häneh kaččojes kyynälet nostih sil- mih. Minä puneloitin hänen viereh da vaikkani istuimmos ajatellen: "Minä da Nikifor mollei olemmo ozattomat... Pidäsgo pajeta kahtei kunnetahto? Täs meil ei ole sijua. Minun pertis on Lena, syöndypertis on lapsenkaččoi, magavopertis Mašaine, suurespertis Ulli, keittopertis-Nikolajevna. Toinah on pezäine... Tah- toin azuo pezäzen kahtele, a venähtih moine händy, ga sil ei nävy ni agjua. Vie sit Katti tulou. Laivu silleh jugeni, ga menöy pohjah oman painon periä. Oh Lena, Lena..." -Midäbo nygöi, Nikifor-velli? kyzyin vagavah. - Midäbo käsket? hengästih Nikifor. - Toinah ollah elaijat meil nygöi, sanoin minä. - Tottu sanot. Minä istun da ajattelen ičekseni: nygöi onnuako työnät minuu ruavos, vastai Nikifor. -Nikifor, Nikifor... Pädöy sinul eliä: otat palkan, paneldat hatun piäh, keriät omat kamsut da viheldät gu lindu, sit pörähtättös kunnegi toizen naizettoman ižändän luo. Rubietto elämäh hyvin kahtei. A minä... Nikifor ei vastannuh nimidä vai löydi minun käin pimies da kobristi sidä vä- häzel. Oligo se vällytty? En rubie ni smiettimäh. Vai mieleh on konzu sinun kätty kobristau ellendäi ristikanzu...
• changed the text of the translation
  Когда впервые моя уютная холостая квартирка огласилась ее смехом| (Елена Александровна пришла пить чай),| мое сердце запрыгало,| как золотой зайчик на стене, комнаты сделались сразу уютнее,| и почудилось, что единственное место для моего счастья — эти четыре комнаты, при условии, если в них совьет гнездо Елена Александровна. — О чем вы задумались? — тихо спросила она. — Кажется, что я тебя люблю, — радостно и неуверенно сообщил я, прислушиваясь к толчкам своего сердца. — А…^ ты?.. Как-то так случилось, что она меня поцеловала| — это было вполне подходящим, уместным ответом. — О чем же ты все-таки задумался? — спросила она, тихо перебирая волосы на моих висках. — Я хотел бы, чтобы ты была здесь, у меня; чтобы мы жили, как две птицы в тесном, но теплом гнезде. — Значит, ты хочешь, чтобы я разошлась с мужем? — Милая, неужели ты могла предполагать хоть одну минуту, чтобы я примирился с его близостью к тебе? Конечно, раз ты меня любишь — с мужем все должно быть кончено. Завтра же переезжай ко мне. — Послушай… но у меня есть ребенок. Я ведь его тоже должна взять с собой.| — Ребенок… Ах да, ребенок!.| кажется, Марусей зовут? — Марусей. — Хорошее имя. Такое… звучное! «Маруся». Как это Пушкин сказал? «И нет красавицы, Марии равной»… Очень славные стишки. — Так вот… Ты, конечно, понимаешь, что с Марусей я расстаться не могу. — Конечно, конечно. Но может быть, отец ее не отдаст? — Нет, отдаст. — Как же это так? — кротко упрекнул я. — Разве можно свою собственную дочь отдавать? Даже звери, и те… — Нет, он отдаст. Я знаю. — Нехорошо, нехорошо. А может быть, он втайне страдать будет? Этак в глубине сердца. По-христиански ли это будет с нашей стороны? — Что же делать? Зато я думаю, что девочке у меня будет лучше. — Ты думаешь — лучше? А вот я курю сигары. Детям, говорят, это вредно. А отец не курит. — Ну, ты не будешь курить в этой комнате, где она, — вот и все. — Ага. Значит, в другой курить? — Ну да. Или в третьей. — Или в третьей. Верно. Ну, что ж… (я глубоко вздохнул). Если уж так получается, будем жить втроем. Будет у нас свое теплое гнездышко. Две нежные руки ласковым кольцом обвились вокруг моей шеи. Вокруг той самой шеи, на которую в этот момент невидимо, незримо уселись пять женщин. * * * Я вбежал в свой кабинет, который мы общими усилиями превратили в будуар Елены Александровны, и испуганно зашептал:| — Послушай, Лена… Там кто-то сидит. — Где сидит? — А вот там, в столовой. — Так это Маруся, вероятно, приехала. — Какая Маруся?! Ей лет тридцать, она в желтом платке. Сидит за столом и мешает что-то в кастрюльке. Лицо широкое, сама толстая. Мне страшно. — Глупый, — засмеялась Елена Александровна. — Это няня Марусина. Она ей кашку, вероятно, приготовила. — Ня… ня? Какая ня…^ ня? Зачем ня…^ ня? — Как зачем? Марусю-то ведь кто-нибудь должен нянчить? — Ах, да… действительно. Этого я не предусмотрел. Впрочем, Марусю мог бы нянчить и мой Никифор. — Что ты, глупенький! Ведь он мужчина. Вообще, мужская прислуга — такой ужас… — Няня, значит? — Няня. — Сидит и что-то размешивает ложечкой. — Кашку изготовила. — Кашку? — Ну да, чего ты так взбудоражился? — Взбудоражился? — Какой у тебя странный вид! — Странный? Да. Это ничего. Я большой оригинал… Хи-хи. Я потоптался на месте и потом тихонько поплелся в спальню. Выбежал оттуда испуганный. — Лена!!! — Что ты? Что случилось? — Там… В спальне… Тоже какая-то худая, черная… стоит около кровати и в подушку кулаком тычет. Забралась в спальню. Наверное, воровка… Худая, ворчит что-то. Леночка, мне страшно. — Господи, какой ты ребенок. Это горничная наша, Ульяша. Она и там у меня служила. — Ульяша. Там. Служила. Зачем? — Деточка моя, разве могу я без горничной? Ну, посуди сам. — Хорошо. Посудю. Нет, и… что я хотел сказать?.. Ульяша? — Да. — Хорошее имя. Пышное такое. Ульяния. Хи-хи. Служить, значит, будет? Так. Послушай: а что же нянька? — Как ты не понимаешь: нянька для Маруси, Ульяша для меня. — Ага! Ну-ну. Огромная лапа сдавила мое испуганное сердце. Я еще больше осунулся, спрятал голову в плечи и поплелся: хотелось посидеть где-нибудь в одиночестве, привести в порядок свои мысли. — Пойду на кухню. Единственная свободная комната. * * * — Лена!!! — Господи… Что там еще? Пожар? — Тоже сидит! — Кто сидит? Где сидит? — Какая-то старая. В черном платке. На кухне сидит. Пришла, уселась и сидит. В руках какую-то кривую ложку держит, с дырочками. Украла, наверное, да не успела убежать. — Кто? Что за вздор?! — Там. Тоже. Сидит какая-то. Старая. Ей-Богу. — На кухне? Кому ж там сидеть? Кухарка моя, Николаевна, сидит там. — Николаевна? Ага… Хорошее имя. Уютное такое. Послушай: а зачем Николаевна? Обедали бы мы в ресторане, как прежде. Вкусно, чисто, без хлопот. — Нет, ты решительное дитя! — Решительное? Нет, нерешительное. Послушай: в ресторанчик бы… — Кто? Ты и я? Хорошо-с А няньку кто будет кормить? А Ульяну? А Марусе если котлеточку нажарить или яичко? А если моя сестра Катя к нам погостить приедет?! Кто же в ресторан целой семьей ходит? — Катя? Хорошее имя — Катя. Закат солнца на реке напоминает. Хи-хи. * * * Сложив руки на груди и прижавшись спиной к углу, сидел на сундуке в передней мой Никифор. Вид у него был неприятный, загнанный, вызывавший слезы. Я повертелся около него, потом молча уселся рядом и задумался: бедные мы оба с Никифором… Убежать куда-нибудь вдвоем, что ли? Куда нам тут деваться? В кабинете — Лена, в столовой — няня, в спальне — Маруся, в гостиной — Ульяша, в кухне — Николаевна. Гнездышко… хотел я свить, гнездышко на двоих, а потянулся такой хвост, что и конца ему не видно. Катя, вон, тоже приедет. Корабль сразу оброс ракушками, и уже на дно тянет, тянет его собственная тяжесть. Эх, Лена, Лена!.. — Ну что, брат Никифор! — робко пробормотал я непослушным языком. — Что прикажете? — вздохнул Никифор. — Ну вот, брат, и устроились. — Так точно, устроились. Вот сижу и думаю себе: наверное, скоро расчет дадите. — Никифор, Никифор… Есть ли участь завиднее твоей: получишь ты расчет, наденешь шапку набекрень, возьмешь в руки свой чемоданчик, засвистишь, как птица, и порхнешь к другому холостому барину. Заживете оба на славу. А я… Никифор ничего не ответил. Только нашел в полутьме мою руку и тихо пожал ее. Может быть, это фамильярность? Э, что там говорить!.. Просто приятно, когда руку жмет тебе понимающий человек. * * *

May 23, 2025 in 16:54 Александра Родионова

• changed the text
  Konzu minun, naizettoman miehen mielyttäväspertis enzimästy kerdua helähtih hänen nagro| (Jelena Aleksandrovna tuli minun luo čuajule),| minun syväin särähtih. Häi oli gu kuldaine kuvahaine, kudai kaunisti minun pertit. Minul jo ozuttih, mittuine ozakas roimmos nämis nelläs pertis, gu Jelena Aleksandrovna luadis niilӧih oman pezӓzen. -Midӓbo ajattelet? Kyzyi hӓi hil’l’azeh. -Minӓ onnuako suvaičen sinuu, vastain ihastuksis sydӓmen tykindiӓ kuunelten. – A sinӓ?... Kui lienne tapahtui ga häi ukkai minuu. Se oli tovelline da paras vastavus. -Yksikai sano, midabo sinä ajattelet? kyzyi hãi hil'l'akkazih silittäjen tukkii minun korvujuuril. -Minä tahtoizin, gu sinä olizit ainos täs, gu myö eläzimmö gu kaksi lindustu ahtahas, ga lämmäzes pezäzes, vastain minä. - Sit sinä tahtozit ku minä eruozin ukos?^ kyzyi häi. -Armahaine, jatkoin minä,jokse sinä hos minuutakse voit smiettie, bui- te minä tahton ku sinä olizit hänenke yhtes? Tiettäväine, kerran sinä suvaičet minuu, sit ukkoske pidäy kai loppie. Huomei tule minun luo, kehitin minä. -Kuule vai,.. ga minul on lapsut. Minulhäi pidäy händygi ottua keral, sanoi Jelena Aleksandrovna. -Lapsut... Tottu, sinul on lapsut... Eigo händy kučuta Mašakse?^ kyzyin minä. -Mašakse, vastai naine. -Nimi on hyvä. Moine... helei. Mašaine! Eigo Puškin nenga sanonuh:| "Ei ole tostu Mašan čomuttu..." Se on ylen čoma runo, kiitin minä. -Hyvä gu nenga... Sinä ellendät, minä en voi erota Mašaizes, sanoi naine. -Tiettäväine, tiettäväine... Ga voibihäi tapahtua, tuattah ei anna sinule händy, sanoin minä. -Ei, häi andau, vastai Jelena Aleksandrovna. -Kuibo muga? vagavah soimain minä. -Voibigo tuatto andua oman tyttären? Kai meččyelătit, netgi... -Ei, häi andau lapsen. Minä tiijän, vastai naine. - Ei ole hyvä, ei nenga ole hyvä. Toinah alamuhkuh häi yksikai rubieu tuskiččemahes? Muga sydameči. Roihgo se meis jumalan mugah?^ kyzyin minä. - Minbo sil voit? Smietin, tyttözel minunke roih parembi, sellitti muamo. -Smietit, parembi roih? Näitgös, minähäi kurin. Sanotah, se on paha lapsile. A tuattah ei kuri, juohatin minä. - Sit et rubie kurimah hänen pertis dai kai roih hyvin, piätti naine. — Oho,| sit kurimah toizeh pertih?^ diivimmös minä. -Muga. Libo kolmandes, vastai häi. Libo kolmandes... Tottu. Hyvä... minä hengästimmös syvästi. - Ga sit rubiemmo elämäh kolmei. Meil roih oma lämmin pezäine, sovin minä. Häi kahtel käil sebäi minuu niškas,| kudamale silkeskie nägymätä istuihes kerras viizi naistu. *** Minä juokseldin omah pertih, kudamas möö Jelena Aleksandrovnanke luajimmo gostienvastuandupertin, i hämmästyksis burahtimmos:| -Lena, kuule vai... Sie ken lienne istuu. Kus istuu?^ kyzyi Lena. -Kačo, nečie, syöndypertis, vastain minä. -Ga sehäi on Marusja, vikse jo tuli, vastai Lena. -Mittuine Marusja?! Hänele igiä on kolmekymmen da piäs keldaine paikku. Istuu stolan tagan da midă sevoittanou juvvas. Rožat leviet, iče järei. Minul on hirvei, šupetin minä. -Mieletöi, Jelena Aleksandrovna rubei nagramah. Sehäi on Mašaizen kaččoi. Häi onnuako pudruo Mašaizele keittäy. -Kaččoi? Mittuine kaččoi? Miksebo pidäy kaččoi? hämmästyin minä. - Miksebo pidäy? Pidäyhäi keltahto Mašastu kaččuo, vastai Lena. -Tottu, tottu... tiettäväine. Minä en sidä ennepäi smiettinyh. Muiten, Mašastu voinnus ihan hyvin kaččuo minun Nikifor, nevvoin minä. -Oletgo tolkus! Häi on mužikku! Muitengi on ylen paha pidiä käskyläzenny mužikkua... hi... - Sit näit lapsenkaččoi?.. -Lapsenkaččoi. - Istuu da luzikkazel midä šelonou. - Pudruo keittäy. - Pudruo keittäy? Ga pudruo, ga midäbo sinā tualleh pōllästyit? - Minägö pöllästyin? Olet kuito kummalline, diivihes Lena. - Kummalline? Toinah. Se on pieni viga. Minä olen ylen kummalline... Hi-hi... Minä taputin jalgoi yhtes sijas, a sit lähtin magavopertih. Siepäi hyppäin pöllästuksis da kirgain: -Lena!!! - Midäbo? Mibo ehtii? kyzyi Lena. -Tua... Magavopertis... Sie sežo on ken lienne laihu, mustu,.. seizou krava- tilluo da sydäilöy kobrii pielukseh. Opi duumaija, magavopertis! Ollougo varras... Laihu moine, midä höčöttänöy. Lenaine, minul on hirvei, sanoin minä. - Oi, hospodi. Sinä olet gu lapsi. Se on meijän käskyläine, Ulli. Häi siegi minun luo ruadoi, vastai Lena. - Ulli... Siegi ruadoi?.. Miksebo häi on meil?.. - Kuldaine, kuibo minä voin olla käskyläizetä? Opi vai iče smiettie, sanoi Lena. -Hyvä. Opin smiettie. Ga, vuota, midäbo tahtoin sanuo... Sit näit Ulli... -Muga. -Nimi on hyvä. Moine rehevy - Ulli. He-he... Sit, sanot, rubieu ruadamah käskyläzenny. Hyvä-ä. Kuule vai, a miksebo sit pidäy lapsenkaččoi? kyzyin minä. - Kuibo sinä et ellendä: lapsenkaččoi Mašaizele, a Ulli roih minuh niškoi, sellitti Lena. -Oho! Muga muga, vastain minä. Gu suuri jygei käbäl painoi minun hämmästynnyön sydämen. Minä vie enämbäl käbristyin, painoin piän olgupiälöih da hil'l'akkazeh lähtin. Himoitti istuo kustahto yksinäh, panna kundoh omat mielet. -Lähten keittopertih. Se on yksi joudavu perti, piätin ičekseh. *** -Lena!!! kirgain minä. -Oi-jo hospodi... Mibo vie sie ehtii? Tulipalogo on? vastai Lena. -Siegi istuu! sanoin minä. -Ken istuu? Kus istuu? kyzyi Lena. - Mittuine ollou vahnu akku. Mustis paikois. Istuu keittopertis. Tuli, istuihes da istuu. Käis pidäy viäräččyy luzikkua, loukkoizienke. Onnuako, varrasti da ei ehtinyh pajeta, sanelin minä. -Kus istuu? Tottugo pagizet?! kirgai Lena. -Tua. Sežo. Istuu ken lienne. Vahnu. Hengi ristu, piätin minä. - Keittopertisgo? Kenbo sie voibi olla se on minun syömizenkeittäi, Nikolajevna sie istuu, sanoi Lena. -Nikolajevna?! Sit muga... Hyvä on nimi. Moine on mielehine. Kuule vai, a miksebo pidäy Nikolajevna? Myöhäi voimmo murginoija restoruanas, kui ennegi. Syözimmö hyviä, puhtahas da huoleta, kehitin minä. -Ihan tottu, sinä olet gu lapsi! vastai Lena. -Ihan gu lapsigo? Ei, en ole ihan lapsi. Kuule vai, syözimmö restoruanazes... jatkoin minä. - Kenbo? Myö sinunke? Hyvä. A lapsenkaččojua kenbo rubieu syöttämäh? A Ullii? A gu Mašaizele pidänöy keitäldiä katliettaine libo jäiččäine? A gu minun sizär Katti tullou meile gostih? Kenbo kaikel perehel kävyy restoruanah? sanoi Lena. -Katti?! Hyvä nimi on Katti. Se tuou mieleh päivänlaskun joven tagua. Hi- hi... *** Senčois sundugal käit ristai ryndähäl sellin čuppuh istui minun Nikifor. Häi ozuttihes minule vierahakse, abevunnuokse. Häneh kaččojes kyynälet nostih sil- mih. Minä puneloitin hänen viereh da vaikkani istuimmos ajatellen: "Minä da Nikifor mollei olemmo ozattomat... Pidäsgo pajeta kahtei kunnetahto? Täs meil ei ole sijua. Minun pertis on Lena, syöndypertis on lapsenkaččoi, magavopertis Mašaine, suurespertis Ulli, keittopertis-Nikolajevna. Toinah on pezäine... Tah- toin azuo pezäzen kahtele, a venähtih moine händy, ga sil ei nävy ni agjua. Vie sit Katti tulou. Laivu silleh jugeni, ga menöy pohjah oman painon periä. Oh Lena, Lena..." -Midäbo nygöi, Nikifor-velli? kyzyin vagavah. - Midäbo käsket? hengästih Nikifor. - Toinah ollah elaijat meil nygöi, sanoin minä. - Tottu sanot. Minä istun da ajattelen ičekseni: nygöi onnuako työnät minuu ruavos, vastai Nikifor. -Nikifor, Nikifor... Pädöy sinul eliä: otat palkan, paneldat hatun piäh, keriät omat kamsut da viheldät gu lindu, sit pörähtättös kunnegi toizen naizettoman ižändän luo. Rubietto elämäh hyvin kahtei. A minä... Nikifor ei vastannuh nimidä vai löydi minun käin pimies da kobristi sidä vä- häzel. Oligo se vällytty? En rubie ni smiettimäh. Vai mieleh on konzu sinun kätty kobristau ellendäi ristikanzu...

May 23, 2025 in 16:53 Александра Родионова

• changed the text of the translation
  Когда впервые моя уютная холостая квартирка огласилась ее смехом| (Елена Александровна пришла пить чай),| мое сердце запрыгало,| как золотой зайчик на стене, комнаты сделались сразу уютнее,| и почудилось, что единственное место для моего счастья — эти четыре комнаты, при условии, если в них совьет гнездо Елена Александровна. — О чем вы задумались? — тихо спросила она. — Кажется, что я тебя люблю, — радостно и неуверенно сообщил я, прислушиваясь к толчкам своего сердца. — А…^ ты?.. Как-то так случилось, что она меня поцеловала| — это было вполне подходящим, уместным ответом. — О чем же ты все-таки задумался? — спросила она, тихо перебирая волосы на моих висках. — Я хотел бы, чтобы ты была здесь, у меня; чтобы мы жили, как две птицы в тесном, но теплом гнезде. — Значит, ты хочешь, чтобы я разошлась с мужем? — Милая, неужели ты могла предполагать хоть одну минуту, чтобы я примирился с его близостью к тебе? Конечно, раз ты меня любишь — с мужем все должно быть кончено. Завтра же переезжай ко мне. — Послушай… но у меня есть ребенок. Я ведь его тоже должна взять с собой.| — Ребенок… Ах да, ребенок!.| кажется, Марусей зовут? — Марусей. — Хорошее имя. Такое… звучное! «Маруся». Как это Пушкин сказал? «И нет красавицы, Марии равной»… Очень славные стишки. — Так вот… Ты, конечно, понимаешь, что с Марусей я расстаться не могу. — Конечно, конечно. Но может быть, отец ее не отдаст? — Нет, отдаст. — Как же это так? — кротко упрекнул я. — Разве можно свою собственную дочь отдавать? Даже звери, и те… — Нет, он отдаст. Я знаю. — Нехорошо, нехорошо. А может быть, он втайне страдать будет? Этак в глубине сердца. По-христиански ли это будет с нашей стороны? — Что же делать? Зато я думаю, что девочке у меня будет лучше. — Ты думаешь — лучше? А вот я курю сигары. Детям, говорят, это вредно. А отец не курит. — Ну, ты не будешь курить в этой комнате, где она, — вот и все. — Ага. Значит, в другой курить? — Ну да. Или в третьей. — Или в третьей. Верно. Ну, что ж… (я глубоко вздохнул). Если уж так получается, будем жить втроем. Будет у нас свое теплое гнездышко. Две нежные руки ласковым кольцом обвились вокруг моей шеи. Вокруг той самой шеи, на которую в этот момент невидимо, незримо уселись пять женщин. * * * Я вбежал в свой кабинет, который мы общими усилиями превратили в будуар Елены Александровны, и испуганно зашептал:| — Послушай, Лена… Там кто-то сидит. — Где сидит? — А вот там, в столовой. — Так это Маруся, вероятно, приехала. — Какая Маруся?! Ей лет тридцать, она в желтом платке. Сидит за столом и мешает что-то в кастрюльке. Лицо широкое, сама толстая. Мне страшно. — Глупый, — засмеялась Елена Александровна. — Это няня Марусина. Она ей кашку, вероятно, приготовила. — Ня… ня? Какая ня… ня? Зачем ня… ня? — Как зачем? Марусю-то ведь кто-нибудь должен нянчить? — Ах, да… действительно. Этого я не предусмотрел. Впрочем, Марусю мог бы нянчить и мой Никифор. — Что ты, глупенький! Ведь он мужчина. Вообще, мужская прислуга — такой ужас… — Няня, значит? — Няня. — Сидит и что-то размешивает ложечкой. — Кашку изготовила. — Кашку? — Ну да, чего ты так взбудоражился? — Взбудоражился? — Какой у тебя странный вид! — Странный? Да. Это ничего. Я большой оригинал… Хи-хи. Я потоптался на месте и потом тихонько поплелся в спальню. Выбежал оттуда испуганный. — Лена!!! — Что ты? Что случилось? — Там… В спальне… Тоже какая-то худая, черная… стоит около кровати и в подушку кулаком тычет. Забралась в спальню. Наверное, воровка… Худая, ворчит что-то. Леночка, мне страшно. — Господи, какой ты ребенок. Это горничная наша, Ульяша. Она и там у меня служила. — Ульяша. Там. Служила. Зачем? — Деточка моя, разве могу я без горничной? Ну, посуди сам. — Хорошо. Посудю. Нет, и… что я хотел сказать?.. Ульяша? — Да. — Хорошее имя. Пышное такое. Ульяния. Хи-хи. Служить, значит, будет? Так. Послушай: а что же нянька? — Как ты не понимаешь: нянька для Маруси, Ульяша для меня. — Ага! Ну-ну. Огромная лапа сдавила мое испуганное сердце. Я еще больше осунулся, спрятал голову в плечи и поплелся: хотелось посидеть где-нибудь в одиночестве, привести в порядок свои мысли. — Пойду на кухню. Единственная свободная комната. * * * — Лена!!! — Господи… Что там еще? Пожар? — Тоже сидит! — Кто сидит? Где сидит? — Какая-то старая. В черном платке. На кухне сидит. Пришла, уселась и сидит. В руках какую-то кривую ложку держит, с дырочками. Украла, наверное, да не успела убежать. — Кто? Что за вздор?! — Там. Тоже. Сидит какая-то. Старая. Ей-Богу. — На кухне? Кому ж там сидеть? Кухарка моя, Николаевна, сидит там. — Николаевна? Ага… Хорошее имя. Уютное такое. Послушай: а зачем Николаевна? Обедали бы мы в ресторане, как прежде. Вкусно, чисто, без хлопот. — Нет, ты решительное дитя! — Решительное? Нет, нерешительное. Послушай: в ресторанчик бы… — Кто? Ты и я? Хорошо-с А няньку кто будет кормить? А Ульяну? А Марусе если котлеточку нажарить или яичко? А если моя сестра Катя к нам погостить приедет?! Кто же в ресторан целой семьей ходит? — Катя? Хорошее имя — Катя. Закат солнца на реке напоминает. Хи-хи. * * * Сложив руки на груди и прижавшись спиной к углу, сидел на сундуке в передней мой Никифор. Вид у него был неприятный, загнанный, вызывавший слезы. Я повертелся около него, потом молча уселся рядом и задумался: бедные мы оба с Никифором… Убежать куда-нибудь вдвоем, что ли? Куда нам тут деваться? В кабинете — Лена, в столовой — няня, в спальне — Маруся, в гостиной — Ульяша, в кухне — Николаевна. Гнездышко… хотел я свить, гнездышко на двоих, а потянулся такой хвост, что и конца ему не видно. Катя, вон, тоже приедет. Корабль сразу оброс ракушками, и уже на дно тянет, тянет его собственная тяжесть. Эх, Лена, Лена!.. — Ну что, брат Никифор! — робко пробормотал я непослушным языком. — Что прикажете? — вздохнул Никифор. — Ну вот, брат, и устроились. — Так точно, устроились. Вот сижу и думаю себе: наверное, скоро расчет дадите. — Никифор, Никифор… Есть ли участь завиднее твоей: получишь ты расчет, наденешь шапку набекрень, возьмешь в руки свой чемоданчик, засвистишь, как птица, и порхнешь к другому холостому барину. Заживете оба на славу. А я… Никифор ничего не ответил. Только нашел в полутьме мою руку и тихо пожал ее. Может быть, это фамильярность? Э, что там говорить!.. Просто приятно, когда руку жмет тебе понимающий человек. * * *

May 23, 2025 in 16:53 Александра Родионова

• changed the text
  Konzu minun, naizettoman miehen mielyttäväspertis enzimästy kerdua helähtih hänen nagro| (Jelena Aleksandrovna tuli minun luo čuajule),| minun syväin särähtih. Häi oli gu kuldaine kuvahaine, kudai kaunisti minun pertit. Minul jo ozuttih, mittuine ozakas roimmos nämis nelläs pertis, gu Jelena Aleksandrovna luadis niilӧih oman pezӓzen. -Midӓbo ajattelet? Kyzyi hӓi hil’l’azeh. -Minӓ onnuako suvaičen sinuu, vastain ihastuksis sydӓmen tykindiӓ kuunelten. – A sinӓ?... Kui lienne tapahtui ga häi ukkai minuu. Se oli tovelline da paras vastavus. -Yksikai sano, midabo sinä ajattelet? kyzyi hãi hil'l'akkazih silittäjen tukkii minun korvujuuril. -Minä tahtoizin, gu sinä olizit ainos täs, gu myö eläzimmö gu kaksi lindustu ahtahas, ga lämmäzes pezäzes, vastain minä. - Sit sinä tahtozit ku minä eruozin ukos?^ kyzyi häi. -Armahaine, jatkoin minä,jokse sinä hos minuutakse voit smiettie, bui- te minä tahton ku sinä olizit hänenke yhtes? Tiettäväine, kerran sinä suvaičet minuu, sit ukkoske pidäy kai loppie. Huomei tule minun luo, kehitin minä. -Kuule vai,.. ga minul on lapsut. Minulhäi pidäy händygi ottua keral, sanoi Jelena Aleksandrovna. -Lapsut... Tottu, sinul on lapsut... Eigo händy kučuta Mašakse?^ kyzyin minä. -Mašakse, vastai naine. -Nimi on hyvä. Moine... helei. Mašaine! Eigo Puškin nenga sanonuh:| "Ei ole tostu Mašan čomuttu..." Se on ylen čoma runo, kiitin minä. -Hyvä gu nenga... Sinä ellendät, minä en voi erota Mašaizes, sanoi naine. -Tiettäväine, tiettäväine... Ga voibihäi tapahtua, tuattah ei anna sinule händy, sanoin minä. -Ei, häi andau, vastai Jelena Aleksandrovna. -Kuibo muga? vagavah soimain minä. -Voibigo tuatto andua oman tyttären? Kai meččyelătit, netgi... -Ei, häi andau lapsen. Minä tiijän, vastai naine. - Ei ole hyvä, ei nenga ole hyvä. Toinah alamuhkuh häi yksikai rubieu tuskiččemahes? Muga sydameči. Roihgo se meis jumalan mugah?^ kyzyin minä. - Minbo sil voit? Smietin, tyttözel minunke roih parembi, sellitti muamo. -Smietit, parembi roih? Näitgös, minähäi kurin. Sanotah, se on paha lapsile. A tuattah ei kuri, juohatin minä. - Sit et rubie kurimah hänen pertis dai kai roih hyvin, piätti naine. — Oho,| sit kurimah toizeh pertih?^ diivimmös minä. -Muga. Libo kolmandes, vastai häi. Libo kolmandes... Tottu. Hyvä... minä hengästimmös syvästi. - Ga sit rubiemmo elämäh kolmei. Meil roih oma lämmin pezäine, sovin minä. Häi kahtel käil sebäi minuu niškas,| kudamale silkeskie nägymätä istuihes kerras viizi naistu. *** Minä juokseldin omah pertih, kudamas möö Jelena Aleksandrovnanke luajimmo gostienvastuandupertin, i hämmästyksis burahtimmos:| -Lena, kuule vai... Sie ken lienne istuu. Kus istuu? kyzyi Lena. -Kačo, nečie, syöndypertis, vastain minä. -Ga sehäi on Marusja, vikse jo tuli, vastai Lena. -Mittuine Marusja?! Hänele igiä on kolmekymmen da piäs keldaine paikku. Istuu stolan tagan da midă sevoittanou juvvas. Rožat leviet, iče järei. Minul on hirvei, šupetin minä. -Mieletöi, Jelena Aleksandrovna rubei nagramah. Sehäi on Mašaizen kaččoi. Häi onnuako pudruo Mašaizele keittäy. -Kaččoi? Mittuine kaččoi? Miksebo pidäy kaččoi? hämmästyin minä. - Miksebo pidäy? Pidäyhäi keltahto Mašastu kaččuo, vastai Lena. -Tottu, tottu... tiettäväine. Minä en sidä ennepäi smiettinyh. Muiten, Mašastu voinnus ihan hyvin kaččuo minun Nikifor, nevvoin minä. -Oletgo tolkus! Häi on mužikku! Muitengi on ylen paha pidiä käskyläzenny mužikkua... hi... - Sit näit lapsenkaččoi?.. -Lapsenkaččoi. - Istuu da luzikkazel midä šelonou. - Pudruo keittäy. - Pudruo keittäy? Ga pudruo, ga midäbo sinā tualleh pōllästyit? - Minägö pöllästyin? Olet kuito kummalline, diivihes Lena. - Kummalline? Toinah. Se on pieni viga. Minä olen ylen kummalline... Hi-hi... Minä taputin jalgoi yhtes sijas, a sit lähtin magavopertih. Siepäi hyppäin pöllästuksis da kirgain: -Lena!!! - Midäbo? Mibo ehtii? kyzyi Lena. -Tua... Magavopertis... Sie sežo on ken lienne laihu, mustu,.. seizou krava- tilluo da sydäilöy kobrii pielukseh. Opi duumaija, magavopertis! Ollougo varras... Laihu moine, midä höčöttänöy. Lenaine, minul on hirvei, sanoin minä. - Oi, hospodi. Sinä olet gu lapsi. Se on meijän käskyläine, Ulli. Häi siegi minun luo ruadoi, vastai Lena. - Ulli... Siegi ruadoi?.. Miksebo häi on meil?.. - Kuldaine, kuibo minä voin olla käskyläizetä? Opi vai iče smiettie, sanoi Lena. -Hyvä. Opin smiettie. Ga, vuota, midäbo tahtoin sanuo... Sit näit Ulli... -Muga. -Nimi on hyvä. Moine rehevy - Ulli. He-he... Sit, sanot, rubieu ruadamah käskyläzenny. Hyvä-ä. Kuule vai, a miksebo sit pidäy lapsenkaččoi? kyzyin minä. - Kuibo sinä et ellendä: lapsenkaččoi Mašaizele, a Ulli roih minuh niškoi, sellitti Lena. -Oho! Muga muga, vastain minä. Gu suuri jygei käbäl painoi minun hämmästynnyön sydämen. Minä vie enämbäl käbristyin, painoin piän olgupiälöih da hil'l'akkazeh lähtin. Himoitti istuo kustahto yksinäh, panna kundoh omat mielet. -Lähten keittopertih. Se on yksi joudavu perti, piätin ičekseh. *** -Lena!!! kirgain minä. -Oi-jo hospodi... Mibo vie sie ehtii? Tulipalogo on? vastai Lena. -Siegi istuu! sanoin minä. -Ken istuu? Kus istuu? kyzyi Lena. - Mittuine ollou vahnu akku. Mustis paikois. Istuu keittopertis. Tuli, istuihes da istuu. Käis pidäy viäräččyy luzikkua, loukkoizienke. Onnuako, varrasti da ei ehtinyh pajeta, sanelin minä. -Kus istuu? Tottugo pagizet?! kirgai Lena. -Tua. Sežo. Istuu ken lienne. Vahnu. Hengi ristu, piätin minä. - Keittopertisgo? Kenbo sie voibi olla se on minun syömizenkeittäi, Nikolajevna sie istuu, sanoi Lena. -Nikolajevna?! Sit muga... Hyvä on nimi. Moine on mielehine. Kuule vai, a miksebo pidäy Nikolajevna? Myöhäi voimmo murginoija restoruanas, kui ennegi. Syözimmö hyviä, puhtahas da huoleta, kehitin minä. -Ihan tottu, sinä olet gu lapsi! vastai Lena. -Ihan gu lapsigo? Ei, en ole ihan lapsi. Kuule vai, syözimmö restoruanazes... jatkoin minä. - Kenbo? Myö sinunke? Hyvä. A lapsenkaččojua kenbo rubieu syöttämäh? A Ullii? A gu Mašaizele pidänöy keitäldiä katliettaine libo jäiččäine? A gu minun sizär Katti tullou meile gostih? Kenbo kaikel perehel kävyy restoruanah? sanoi Lena. -Katti?! Hyvä nimi on Katti. Se tuou mieleh päivänlaskun joven tagua. Hi- hi... *** Senčois sundugal käit ristai ryndähäl sellin čuppuh istui minun Nikifor. Häi ozuttihes minule vierahakse, abevunnuokse. Häneh kaččojes kyynälet nostih sil- mih. Minä puneloitin hänen viereh da vaikkani istuimmos ajatellen: "Minä da Nikifor mollei olemmo ozattomat... Pidäsgo pajeta kahtei kunnetahto? Täs meil ei ole sijua. Minun pertis on Lena, syöndypertis on lapsenkaččoi, magavopertis Mašaine, suurespertis Ulli, keittopertis-Nikolajevna. Toinah on pezäine... Tah- toin azuo pezäzen kahtele, a venähtih moine händy, ga sil ei nävy ni agjua. Vie sit Katti tulou. Laivu silleh jugeni, ga menöy pohjah oman painon periä. Oh Lena, Lena..." -Midäbo nygöi, Nikifor-velli? kyzyin vagavah. - Midäbo käsket? hengästih Nikifor. - Toinah ollah elaijat meil nygöi, sanoin minä. - Tottu sanot. Minä istun da ajattelen ičekseni: nygöi onnuako työnät minuu ruavos, vastai Nikifor. -Nikifor, Nikifor... Pädöy sinul eliä: otat palkan, paneldat hatun piäh, keriät omat kamsut da viheldät gu lindu, sit pörähtättös kunnegi toizen naizettoman ižändän luo. Rubietto elämäh hyvin kahtei. A minä... Nikifor ei vastannuh nimidä vai löydi minun käin pimies da kobristi sidä vä- häzel. Oligo se vällytty? En rubie ni smiettimäh. Vai mieleh on konzu sinun kätty kobristau ellendäi ristikanzu...

May 23, 2025 in 16:52 Александра Родионова

• changed the text
  Konzu minun, naizettoman miehen mielyttäväspertis enzimästy kerdua helähtih hänen nagro| (Jelena Aleksandrovna tuli minun luo čuajule),| minun syväin särähtih. Häi oli gu kuldaine kuvahaine, kudai kaunisti minun pertit. Minul jo ozuttih, mittuine ozakas roimmos nämis nelläs pertis, gu Jelena Aleksandrovna luadis niilӧih oman pezӓzen. -Midӓbo ajattelet? Kyzyi hӓi hil’l’azeh. -Minӓ onnuako suvaičen sinuu, vastain ihastuksis sydӓmen tykindiӓ kuunelten. – A sinӓ?... Kui lienne tapahtui ga häi ukkai minuu. Se oli tovelline da paras vastavus. -Yksikai sano, midabo sinä ajattelet? kyzyi hãi hil'l'akkazih silittäjen tukkii minun korvujuuril. -Minä tahtoizin, gu sinä olizit ainos täs, gu myö eläzimmö gu kaksi lindustu ahtahas, ga lämmäzes pezäzes, vastain minä. - Sit sinä tahtozit ku minä eruozin ukos?^ kyzyi häi. -Armahaine, jatkoin minä,jokse sinä hos minuutakse voit smiettie, bui- te minä tahton ku sinä olizit hänenke yhtes? Tiettäväine, kerran sinä suvaičet minuu, sit ukkoske pidäy kai loppie. Huomei tule minun luo, kehitin minä. -Kuule vai,.. ga minul on lapsut. Minulhäi pidäy händygi ottua keral, sanoi Jelena Aleksandrovna. -Lapsut... Tottu, sinul on lapsut... Eigo händy kučuta Mašakse?^ kyzyin minä. -Mašakse, vastai naine. -Nimi on hyvä. Moine... helei. Mašaine! Eigo Puškin nenga sanonuh:| "Ei ole tostu Mašan čomuttu..." Se on ylen čoma runo, kiitin minä. -Hyvä gu nenga... Sinä ellendät, minä en voi erota Mašaizes, sanoi naine. -Tiettäväine, tiettäväine... Ga voibihäi tapahtua, tuattah ei anna sinule händy, sanoin minä. -Ei, häi andau, vastai Jelena Aleksandrovna. -Kuibo muga? vagavah soimain minä. -Voibigo tuatto andua oman tyttären? Kai meččyelătit, netgi... -Ei, häi andau lapsen. Minä tiijän, vastai naine. - Ei ole hyvä, ei nenga ole hyvä. Toinah alamuhkuh häi yksikai rubieu tuskiččemahes? Muga sydameči. Roihgo se meis jumalan mugah?^ kyzyin minä. - Minbo sil voit? Smietin, tyttözel minunke roih parembi, sellitti muamo. -Smietit, parembi roih? Näitgös, minähäi kurin. Sanotah, se on paha lapsile. A tuattah ei kuri, juohatin minä. - Sit et rubie kurimah hänen pertis dai kai roih hyvin, piätti naine. — Oho,| sit kurimah toizeh pertih?^ diivimmös minä. -Muga. Libo kolmandes, vastai häi. Libo kolmandes... Tottu. Hyvä... minä hengästimmös syvästi. - Ga sit rubiemmo elämäh kolmei. Meil roih oma lämmin pezäine, sovin minä. Häi kahtel käil sebäi minuu niškas,| kudamale silkeskie nägymätä istuihes kerras viizi naistu. *** Minä juokseldin omah pertih, kudamas möö Jelena Aleksandrovnanke luajimmo gostienvastuandupertin, i hämmästyksis burahtimmos: -Lena, kuule vai... Sie ken lienne istuu. Kus istuu? kyzyi Lena. -Kačo, nečie, syöndypertis, vastain minä. -Ga sehäi on Marusja, vikse jo tuli, vastai Lena. -Mittuine Marusja?! Hänele igiä on kolmekymmen da piäs keldaine paikku. Istuu stolan tagan da midă sevoittanou juvvas. Rožat leviet, iče järei. Minul on hirvei, šupetin minä. -Mieletöi, Jelena Aleksandrovna rubei nagramah. Sehäi on Mašaizen kaččoi. Häi onnuako pudruo Mašaizele keittäy. -Kaččoi? Mittuine kaččoi? Miksebo pidäy kaččoi? hämmästyin minä. - Miksebo pidäy? Pidäyhäi keltahto Mašastu kaččuo, vastai Lena. -Tottu, tottu... tiettäväine. Minä en sidä ennepäi smiettinyh. Muiten, Mašastu voinnus ihan hyvin kaččuo minun Nikifor, nevvoin minä. -Oletgo tolkus! Häi on mužikku! Muitengi on ylen paha pidiä käskyläzenny mužikkua... hi... - Sit näit lapsenkaččoi?.. -Lapsenkaččoi. - Istuu da luzikkazel midä šelonou. - Pudruo keittäy. - Pudruo keittäy? Ga pudruo, ga midäbo sinā tualleh pōllästyit? - Minägö pöllästyin? Olet kuito kummalline, diivihes Lena. - Kummalline? Toinah. Se on pieni viga. Minä olen ylen kummalline... Hi-hi... Minä taputin jalgoi yhtes sijas, a sit lähtin magavopertih. Siepäi hyppäin pöllästuksis da kirgain: -Lena!!! - Midäbo? Mibo ehtii? kyzyi Lena. -Tua... Magavopertis... Sie sežo on ken lienne laihu, mustu,.. seizou krava- tilluo da sydäilöy kobrii pielukseh. Opi duumaija, magavopertis! Ollougo varras... Laihu moine, midä höčöttänöy. Lenaine, minul on hirvei, sanoin minä. - Oi, hospodi. Sinä olet gu lapsi. Se on meijän käskyläine, Ulli. Häi siegi minun luo ruadoi, vastai Lena. - Ulli... Siegi ruadoi?.. Miksebo häi on meil?.. - Kuldaine, kuibo minä voin olla käskyläizetä? Opi vai iče smiettie, sanoi Lena. -Hyvä. Opin smiettie. Ga, vuota, midäbo tahtoin sanuo... Sit näit Ulli... -Muga. -Nimi on hyvä. Moine rehevy - Ulli. He-he... Sit, sanot, rubieu ruadamah käskyläzenny. Hyvä-ä. Kuule vai, a miksebo sit pidäy lapsenkaččoi? kyzyin minä. - Kuibo sinä et ellendä: lapsenkaččoi Mašaizele, a Ulli roih minuh niškoi, sellitti Lena. -Oho! Muga muga, vastain minä. Gu suuri jygei käbäl painoi minun hämmästynnyön sydämen. Minä vie enämbäl käbristyin, painoin piän olgupiälöih da hil'l'akkazeh lähtin. Himoitti istuo kustahto yksinäh, panna kundoh omat mielet. -Lähten keittopertih. Se on yksi joudavu perti, piätin ičekseh. *** -Lena!!! kirgain minä. -Oi-jo hospodi... Mibo vie sie ehtii? Tulipalogo on? vastai Lena. -Siegi istuu! sanoin minä. -Ken istuu? Kus istuu? kyzyi Lena. - Mittuine ollou vahnu akku. Mustis paikois. Istuu keittopertis. Tuli, istuihes da istuu. Käis pidäy viäräččyy luzikkua, loukkoizienke. Onnuako, varrasti da ei ehtinyh pajeta, sanelin minä. -Kus istuu? Tottugo pagizet?! kirgai Lena. -Tua. Sežo. Istuu ken lienne. Vahnu. Hengi ristu, piätin minä. - Keittopertisgo? Kenbo sie voibi olla se on minun syömizenkeittäi, Nikolajevna sie istuu, sanoi Lena. -Nikolajevna?! Sit muga... Hyvä on nimi. Moine on mielehine. Kuule vai, a miksebo pidäy Nikolajevna? Myöhäi voimmo murginoija restoruanas, kui ennegi. Syözimmö hyviä, puhtahas da huoleta, kehitin minä. -Ihan tottu, sinä olet gu lapsi! vastai Lena. -Ihan gu lapsigo? Ei, en ole ihan lapsi. Kuule vai, syözimmö restoruanazes... jatkoin minä. - Kenbo? Myö sinunke? Hyvä. A lapsenkaččojua kenbo rubieu syöttämäh? A Ullii? A gu Mašaizele pidänöy keitäldiä katliettaine libo jäiččäine? A gu minun sizär Katti tullou meile gostih? Kenbo kaikel perehel kävyy restoruanah? sanoi Lena. -Katti?! Hyvä nimi on Katti. Se tuou mieleh päivänlaskun joven tagua. Hi- hi... *** Senčois sundugal käit ristai ryndähäl sellin čuppuh istui minun Nikifor. Häi ozuttihes minule vierahakse, abevunnuokse. Häneh kaččojes kyynälet nostih sil- mih. Minä puneloitin hänen viereh da vaikkani istuimmos ajatellen: "Minä da Nikifor mollei olemmo ozattomat... Pidäsgo pajeta kahtei kunnetahto? Täs meil ei ole sijua. Minun pertis on Lena, syöndypertis on lapsenkaččoi, magavopertis Mašaine, suurespertis Ulli, keittopertis-Nikolajevna. Toinah on pezäine... Tah- toin azuo pezäzen kahtele, a venähtih moine händy, ga sil ei nävy ni agjua. Vie sit Katti tulou. Laivu silleh jugeni, ga menöy pohjah oman painon periä. Oh Lena, Lena..." -Midäbo nygöi, Nikifor-velli? kyzyin vagavah. - Midäbo käsket? hengästih Nikifor. - Toinah ollah elaijat meil nygöi, sanoin minä. - Tottu sanot. Minä istun da ajattelen ičekseni: nygöi onnuako työnät minuu ruavos, vastai Nikifor. -Nikifor, Nikifor... Pädöy sinul eliä: otat palkan, paneldat hatun piäh, keriät omat kamsut da viheldät gu lindu, sit pörähtättös kunnegi toizen naizettoman ižändän luo. Rubietto elämäh hyvin kahtei. A minä... Nikifor ei vastannuh nimidä vai löydi minun käin pimies da kobristi sidä vä- häzel. Oligo se vällytty? En rubie ni smiettimäh. Vai mieleh on konzu sinun kätty kobristau ellendäi ristikanzu...

May 23, 2025 in 16:50 Александра Родионова

• changed the text
  Konzu minun, naizettoman miehen mielyttäväspertis enzimästy kerdua helähtih hänen nagro| (Jelena Aleksandrovna tuli minun luo čuajule),| minun syväin särähtih. Häi oli gu kuldaine kuvahaine, kudai kaunisti minun pertit. Minul jo ozuttih, mittuine ozakas roimmos nämis nelläs pertis, gu Jelena Aleksandrovna luadis niilӧih oman pezӓzen. -Midӓbo ajattelet? Kyzyi hӓi hil’l’azeh. -Minӓ onnuako suvaičen sinuu, vastain ihastuksis sydӓmen tykindiӓ kuunelten. – A sinӓ?... Kui lienne tapahtui ga häi ukkai minuu. Se oli tovelline da paras vastavus. -Yksikai sano, midabo sinä ajattelet? kyzyi hãi hil'l'akkazih silittäjen tuk- kiitukkii minun korvujuuril. -Minä tahtoizin, gu sinä olizit ainos täs, gu myö eläzimmö gu kaksi lindustu ahtahas, ga lämmäzes pezäzes, vastain minä. - Sit sinä tahtozit ku minä eruozin ukos?^ kyzyi häi. -Armahaine, jatkoin minä,jokse sinä hos minuutakse voit smiettie, bui- te minä tahton ku sinä olizit hänenke yhtes? Tiettäväine, kerran sinä suvaičet mi- nuuminuu, sit ukkoske pidäy kai loppie. Huomei tule minun luo, kehitin minä. -Kuule vai,.. ga minul on lapsut. Minulhäi pidäy händygi ottua keral, sanoi Jelena Aleksandrovna. -Lapsut... Tottu, sinul on lapsut... Eigo händy kučuta Mašakse?^ kyzyin minä. -Mašakse, vastai naine. -Nimi on hyvä. Moine... helei. Mašaine! Eigo Puškin nenga sanonuh:| "Ei ole tostu Mašan čomuttu..." Se on ylen čoma runo, kiitin minä. -Hyvä gu nenga... Sinä ellendät, minä en voi erota Mašaizes, sanoi naine. -Tiettäväine, tiettäväine... Ga voibihäi tapahtua, tuattah ei anna sinule händy, sanoin minä. -Ei, häi andau, vastai Jelena Aleksandrovna. -Kuibo muga? vagavah soimain minä. -Voibigo tuatto andua oman tyttären? Kai meččyelătit, netgi... -Ei, häi andau lapsen. Minä tiijän, vastai naine. - Ei ole hyvä, ei nenga ole hyvä. Toinah alamuhkuh häi yksikai rubieu tuskiččemahes? Muga sydameči. Roihgo se meis jumalan mugah?^ kyzyin minä. - Minbo sil voit? Smietin, tyttözel minunke roih parembi, sellitti muamo. -Smietit, parembi roih? Näitgös, minähäi kurin. Sanotah, se on paha lapsi- lelapsile. A tuattah ei kuri, juohatin minä. - Sit et rubie kurimah hänen pertis dai kai roih hyvin, piätti naine. — Oho,| sit kurimah toizeh pertih?^ diivimmös minä. -Muga. Libo kolmandes, vastai häi. Libo kolmandes... Tottu. Hyvä... minä hengästimmös syvästi. - Ga sit rubiemmo elämäh kolmei. Meil roih oma lämmin pezäine, sovin minä. Häi kahtel käil sebäi minuu niškas, kudamale silkeskie nägymätä istuihes kerras viizi naistu. *** Minä juokseldin omah pertih, kudamas möö Jelena Aleksandrovnanke lua- jimmoluajimmo gostienvastuandupertin, i hämmästyksis burahtimmos: -Lena, kuule vai... Sie ken lienne istuu. Kus istuu? kyzyi Lena. -Kačo, nečie, syöndypertis, vastain minä. -Ga sehäi on Marusja, vikse jo tuli, vastai Lena. -Mittuine Marusja?! Hänele igiä on kolmekymmen da piäs keldaine paik- kupaikku. Istuu stolan tagan da midă sevoittanou juvvas. Rožat leviet, iče järei. Minul on hirvei, šupetin minä. -Mieletöi, Jelena Aleksandrovna rubei nagramah. Sehäi on Mašaizen kaččoi. Häi onnuako pudruo Mašaizele keittäy. -Kaččoi? Mittuine kaččoi? Miksebo pidäy kaččoi? hämmästyin minä. - Miksebo pidäy? Pidäyhäi keltahto Mašastu kaččuo, vastai Lena. -Tottu, tottu... tiettäväine. Minä en sidä ennepäi smiettinyh. Muiten, Ma- šastuMašastu voinnus ihan hyvin kaččuo minun Nikifor, nevvoin minä. -Oletgo tolkus! Häi on mužikku! Muitengi on ylen paha pidiä käskyläzenny mužikkua... hi... - Sit näit lapsenkaččoi?.. -Lapsenkaččoi. - Istuu da luzikkazel midä šelonou. - Pudruo keittäy. - Pudruo keittäy? Ga pudruo, ga midäbo sinā tualleh pōllästyit? - Minägö pöllästyin? Olet kuito kummalline, diivihes Lena. - Kummalline? Toinah. Se on pieni viga. Minä olen ylen kummalline... Hi-hi... Minä taputin jalgoi yhtes sijas, a sit lähtin magavopertih. Siepäi hyppäin pöl- lästuksispöllästuksis da kirgain: -Lena!!! - Midäbo? Mibo ehtii? kyzyi Lena. -Tua... Magavopertis... Sie sežo on ken lienne laihu, mustu,.. seizou krava- tilluo da sydäilöy kobrii pielukseh. Opi duumaija, magavopertis! Ollougo var- rasvarras... Laihu moine, midä höčöttänöy. Lenaine, minul on hirvei, sanoin minä. - Oi, hospodi. Sinä olet gu lapsi. Se on meijän käskyläine, Ulli. Häi siegi minun luo ruadoi, vastai Lena. - Ulli... Siegi ruadoi?.. Miksebo häi on meil?.. - Kuldaine, kuibo minä voin olla käskyläizetä? Opi vai iče smiettie, sanoi Lena. -Hyvä. Opin smiettie. Ga, vuota, midäbo tahtoin sanuo... Sit näit Ulli... -Muga. -Nimi on hyvä. Moine rehevy - Ulli. He-he... Sit, sanot, rubieu ruadamah käskyläzenny. Hyvä-ä. Kuule vai, a miksebo sit pidäy lapsenkaččoi? kyzyin minä. - Kuibo sinä et ellendä: lapsenkaččoi Mašaizele, a Ulli roih minuh niškoi, sellitti Lena. -Oho! Muga muga, vastain minä. Gu suuri jygei käbäl painoi minun hämmästynnyön sydämen. Minä vie enäm- bälenämbäl käbristyin, painoin piän olgupiälöih da hil'l'akkazeh lähtin. Himoitti istuo kustahto yksinäh, panna kundoh omat mielet. -Lähten keittopertih. Se on yksi joudavu perti, piätin ičekseh. *** -Lena!!! kirgain minä. -Oi-jo hospodi... Mibo vie sie ehtii? Tulipalogo on? vastai Lena. -Siegi istuu! sanoin minä. -Ken istuu? Kus istuu? kyzyi Lena. - Mittuine ollou vahnu akku. Mustis paikois. Istuu keittopertis. Tuli, istui- hesistuihes da istuu. Käis pidäy viäräččyy luzikkua, loukkoizienke. Onnuako, varrasti da ei ehtinyh pajeta, sanelin minä. -Kus istuu? Tottugo pagizet?! kirgai Lena. -Tua. Sežo. Istuu ken lienne. Vahnu. Hengi ristu, piätin minä. - Keittopertisgo? Kenbo sie voibi olla se on minun syömizenkeittäi, Nikolajevna sie istuu, sanoi Lena. -Nikolajevna?! Sit muga... Hyvä on nimi. Moine on mielehine. Kuule vai, a miksebo pidäy Nikolajevna? Myöhäi voimmo murginoija restoruanas, kui enne- giennegi. Syözimmö hyviä, puhtahas da huoleta, kehitin minä. -Ihan tottu, sinä olet gu lapsi! vastai Lena. -Ihan gu lapsigo? Ei, en ole ihan lapsi. Kuule vai, syözimmö restoruanazes... jatkoin minä. - Kenbo? Myö sinunke? Hyvä. A lapsenkaččojua kenbo rubieu syöttämäh? A Ullii? A gu Mašaizele pidänöy keitäldiä katliettaine libo jäiččäine? A gu minun sizär Katti tullou meile gostih? Kenbo kaikel perehel kävyy restoruanah? sanoi Lena. -Katti?! Hyvä nimi on Katti. Se tuou mieleh päivänlaskun joven tagua. Hi- hi... *** Senčois sundugal käit ristai ryndähäl sellin čuppuh istui minun Nikifor. Häi ozuttihes minule vierahakse, abevunnuokse. Häneh kaččojes kyynälet nostih sil- mih. Minä puneloitin hänen viereh da vaikkani istuimmos ajatellen: "Minä da Nikifor mollei olemmo ozattomat... Pidäsgo pajeta kahtei kunnetahto? Täs meil ei ole sijua. Minun pertis on Lena, syöndypertis on lapsenkaččoi, magavopertis Mašaine, suurespertis Ulli, keittopertis-Nikolajevna. Toinah on pezäine... Tah- toin azuo pezäzen kahtele, a venähtih moine händy, ga sil ei nävy ni agjua. Vie sit Katti tulou. Laivu silleh jugeni, ga menöy pohjah oman painon periä. Oh Lena, Lena..." -Midäbo nygöi, Nikifor-velli? kyzyin vagavah. - Midäbo käsket? hengästih Nikifor. - Toinah ollah elaijat meil nygöi, sanoin minä. - Tottu sanot. Minä istun da ajattelen ičekseni: nygöi onnuako työnät minuu ruavos, vastai Nikifor. -Nikifor, Nikifor... Pädöy sinul eliä: otat palkan, paneldat hatun piäh, keriät omat kamsut da viheldät gu lindu, sit pörähtättös kunnegi toizen naizettoman ižändän luo. Rubietto elämäh hyvin kahtei. A minä... Nikifor ei vastannuh nimidä vai löydi minun käin pimies da kobristi sidä vä- häzel. Oligo se vällytty? En rubie ni smiettimäh. Vai mieleh on konzu sinun kätty kobristau ellendäi ristikanzu...

May 23, 2025 in 16:47 Александра Родионова

• changed the text
  Konzu minun, naizettoman miehen mielyttäväspertis enzimästy kerdua helähtih hänen nagro| (Jelena Aleksandrovna tuli minun luo čuajule),| minun syväin särähtih. Häi oli gu kuldaine kuvahaine, kudai kaunisti minun pertit. Minul jo ozuttih, mittuine ozakas roimmos nämis nelläs pertis, gu Jelena Aleksandrovna luadis niilӧih oman pezӓzen. -Midӓbo ajattelet? Kyzyi hӓi hil’l’azeh. -Minӓ onnuako suvaičen sinuu, vastain ihastuksis sydӓmen tykindiӓ kuunelten. – A sinӓ?... Kui lienne tapahtui ga häi ukkai minuu. Se oli tovelline da paras vastavus. -Yksikai sano, midabo sinä ajattelet? kyzyi hãi hil'l'akkazih silittäjen tuk- kii minun korvujuuril. -Minä tahtoizin, gu sinä olizit ainos täs, gu myö eläzimmö gu kaksi lindustu ahtahas, ga lämmäzes pezäzes, vastain minä. - Sit sinä tahtozit ku minä eruozin ukos?^ kyzyi häi. -Armahaine, jatkoin minä,jokse sinä hos minuutakse voit smiettie, bui- te minä tahton ku sinä olizit hänenke yhtes? Tiettäväine, kerran sinä suvaičet mi- nuu, sit ukkoske pidäy kai loppie. Huomei tule minun luo, kehitin minä. -Kuule vai,.. ga minul on lapsut. Minulhäi pidäy händygi ottua keral, sanoi Jelena Aleksandrovna. -Lapsut... Tottu, sinul on lapsut... Eigo händy kučuta Mašakse?^ kyzyin minä. -Mašakse, vastai naine. -Nimi on hyvä. Moine... helei. Mašaine! Eigo Puškin nenga sanonuh:| "Ei ole tostu Mašan čomuttu..." Se on ylen čoma runo, kiitin minä. -Hyvä gu nenga... Sinä ellendät, minä en voi erota Mašaizes, sanoi naine. -Tiettäväine, tiettäväine... Ga voibihäi tapahtua, tuattah ei anna sinule händy, sanoin minä. -Ei, häi andau, vastai Jelena Aleksandrovna. -Kuibo muga? vagavah soimain minä. -Voibigo tuatto andua oman tyttären? Kai meččyelătit, netgi... -Ei, häi andau lapsen. Minä tiijän, vastai naine. - Ei ole hyvä, ei nenga ole hyvä. Toinah alamuhkuh häi yksikai rubieu tuskiččemahes? Muga sydameči. Roihgo se meis jumalan mugah?^ kyzyin minä. - Minbo sil voit? Smietin, tyttözel minunke roih parembi, sellitti muamo. -Smietit, parembi roih? Näitgös, minähäi kurin. Sanotah, se on paha lapsi- le. A tuattah ei kuri, juohatin minä. - Sit et rubie kurimah hänen pertis dai kai roih hyvin, piätti naine. — Oho,| sit kurimah toizeh pertih?^ diivimmös minä. -Muga. Libo kolmandes, vastai häi. Libo kolmandes... Tottu. Hyvä... minä hengästimmös syvästi. - Ga sit rubiemmo elämäh kolmei. Meil roih oma lämmin pezäine, sovin minä. Häi kahtel käil sebäi minuu niškas, kudamale silkeskie nägymätä istuihes kerras viizi naistu. *** Minä juokseldin omah pertih, kudamas möö Jelena Aleksandrovnanke lua- jimmo gostienvastuandupertin, i hämmästyksis burahtimmos: -Lena, kuule vai... Sie ken lienne istuu. Kus istuu? kyzyi Lena. -Kačo, nečie, syöndypertis, vastain minä. -Ga sehäi on Marusja, vikse jo tuli, vastai Lena. -Mittuine Marusja?! Hänele igiä on kolmekymmen da piäs keldaine paik- ku. Istuu stolan tagan da midă sevoittanou juvvas. Rožat leviet, iče järei. Minul on hirvei, šupetin minä. -Mieletöi, Jelena Aleksandrovna rubei nagramah. Sehäi on Mašaizen kaččoi. Häi onnuako pudruo Mašaizele keittäy. -Kaččoi? Mittuine kaččoi? Miksebo pidäy kaččoi? hämmästyin minä. - Miksebo pidäy? Pidäyhäi keltahto Mašastu kaččuo, vastai Lena. -Tottu, tottu... tiettäväine. Minä en sidä ennepäi smiettinyh. Muiten, Ma- šastu voinnus ihan hyvin kaččuo minun Nikifor, nevvoin minä. -Oletgo tolkus! Häi on mužikku! Muitengi on ylen paha pidiä käskyläzenny mužikkua... hi... - Sit näit lapsenkaččoi?.. -Lapsenkaččoi. - Istuu da luzikkazel midä šelonou. - Pudruo keittäy. - Pudruo keittäy? Ga pudruo, ga midäbo sinā tualleh pōllästyit? - Minägö pöllästyin? Olet kuito kummalline, diivihes Lena. - Kummalline? Toinah. Se on pieni viga. Minä olen ylen kummalline... Hi- Minä taputin jalgoi yhtes sijas, a sit lähtin magavopertih. Siepäi hyppäin pöl- lästuksis da kirgain: -Lena!!! - Midäbo? Mibo ehtii? kyzyi Lena. -Tua... Magavopertis... Sie sežo on ken lienne laihu, mustu,.. seizou krava- tilluo da sydäilöy kobrii pielukseh. Opi duumaija, magavopertis! Ollougo var- ras... Laihu moine, midä höčöttänöy. Lenaine, minul on hirvei, sanoin minä. - Oi, hospodi. Sinä olet gu lapsi. Se on meijän käskyläine, Ulli. Häi siegi minun luo ruadoi, vastai Lena. - Ulli... Siegi ruadoi?.. Miksebo häi on meil?.. - Kuldaine, kuibo minä voin olla käskyläizetä? Opi vai iče smiettie, sanoi Lena. -Hyvä. Opin smiettie. Ga, vuota, midäbo tahtoin sanuo... Sit näit Ulli... -Muga. -Nimi on hyvä. Moine rehevy - Ulli. He-he... Sit, sanot, rubieu ruadamah käskyläzenny. Hyvä-ä. Kuule vai, a miksebo sit pidäy lapsenkaččoi? kyzyin minä. - Kuibo sinä et ellendä: lapsenkaččoi Mašaizele, a Ulli roih minuh niškoi, sellitti Lena. -Oho! Muga muga, vastain minä. Gu suuri jygei käbäl painoi minun hämmästynnyön sydämen. Minä vie enäm- bäl käbristyin, painoin piän olgupiälöih da hil'l'akkazeh lähtin. Himoitti istuo kustahto yksinäh, panna kundoh omat mielet. -Lähten keittopertih. Se on yksi joudavu perti, piätin ičekseh. *** -Lena!!! kirgain minä. -Oi-jo hospodi... Mibo vie sie ehtii? Tulipalogo on? vastai Lena. -Siegi istuu! sanoin minä. -Ken istuu? Kus istuu? kyzyi Lena. - Mittuine ollou vahnu akku. Mustis paikois. Istuu keittopertis. Tuli, istui- hes da istuu. Käis pidäy viäräččyy luzikkua, loukkoizienke. Onnuako, varrasti da ei ehtinyh pajeta, sanelin minä. -Kus istuu? Tottugo pagizet?! kirgai Lena. -Tua. Sežo. Istuu ken lienne. Vahnu. Hengi ristu, piätin minä. - Keittopertisgo? Kenbo sie voibi olla se on minun syömizenkeittäi, Nikolajevna sie istuu, sanoi Lena. -Nikolajevna?! Sit muga... Hyvä on nimi. Moine on mielehine. Kuule vai, a miksebo pidäy Nikolajevna? Myöhäi voimmo murginoija restoruanas, kui enne- gi. Syözimmö hyviä, puhtahas da huoleta, kehitin minä. -Ihan tottu, sinä olet gu lapsi! vastai Lena. -Ihan gu lapsigo? Ei, en ole ihan lapsi. Kuule vai, syözimmö restoruanazes... jatkoin minä. - Kenbo? Myö sinunke? Hyvä. A lapsenkaččojua kenbo rubieu syöttämäh? A Ullii? A gu Mašaizele pidänöy keitäldiä katliettaine libo jäiččäine? A gu minun sizär Katti tullou meile gostih? Kenbo kaikel perehel kävyy restoruanah? sanoi Lena. -Katti?! Hyvä nimi on Katti. Se tuou mieleh päivänlaskun joven tagua. Hi- hi... *** Senčois sundugal käit ristai ryndähäl sellin čuppuh istui minun Nikifor. Häi ozuttihes minule vierahakse, abevunnuokse. Häneh kaččojes kyynälet nostih sil- mih. Minä puneloitin hänen viereh da vaikkani istuimmos ajatellen: "Minä da Nikifor mollei olemmo ozattomat... Pidäsgo pajeta kahtei kunnetahto? Täs meil ei ole sijua. Minun pertis on Lena, syöndypertis on lapsenkaččoi, magavopertis Mašaine, suurespertis Ulli, keittopertis-Nikolajevna. Toinah on pezäine... Tah- toin azuo pezäzen kahtele, a venähtih moine händy, ga sil ei nävy ni agjua. Vie sit Katti tulou. Laivu silleh jugeni, ga menöy pohjah oman painon periä. Oh Lena, Lena..." -Midäbo nygöi, Nikifor-velli? kyzyin vagavah. - Midäbo käsket? hengästih Nikifor. - Toinah ollah elaijat meil nygöi, sanoin minä. - Tottu sanot. Minä istun da ajattelen ičekseni: nygöi onnuako työnät minuu ruavos, vastai Nikifor. -Nikifor, Nikifor... Pädöy sinul eliä: otat palkan, paneldat hatun piäh, keriät omat kamsut da viheldät gu lindu, sit pörähtättös kunnegi toizen naizettoman ižändän luo. Rubietto elämäh hyvin kahtei. A minä... Nikifor ei vastannuh nimidä vai löydi minun käin pimies da kobristi sidä vä- häzel. Oligo se vällytty? En rubie ni smiettimäh. Vai mieleh on konzu sinun kätty kobristau ellendäi ristikanzu...

May 23, 2025 in 16:46 Александра Родионова

• changed the text
  Konzu minun, naizettoman miehen mielyttäväspertis enzimästy kerdua helähtih hänen nagro| (Jelena Aleksandrovna tuli minun luo čuajule),| minun syväin särähtih. Häi oli gu kuldaine kuvahaine, kudai kaunisti minun pertit. Minul jo ozuttih, mittuine ozakas roimmos nämis nelläs pertis, gu Jelena Aleksandrovna luadis niilӧih oman pezӓzen. -Midӓbo ajattelet? Kyzyi hӓi hil’l’azeh. -Minӓ onnuako suvaičen sinuu, vastain ihastuksis sydӓmen tykindiӓ kuunelten. – A sinӓ?... Kui lienne tapahtui ga häi ukkai minuu. Se oli tovelline da paras vastavus. -Yksikai sano, midabo sinä ajattelet? kyzyi hãi hil'l'akkazih silittäjen tuk- kii minun korvujuuril. -Minä tahtoizin, gu sinä olizit ainos täs, gu myö eläzimmö gu kaksi lindustu ahtahas, ga lämmäzes pezäzes, vastain minä. - Sit sinä tahtozit ku minä eruozin ukos?^ kyzyi häi. -Armahaine, jatkoin minä,jokse sinä hos minuutakse voit smiettie, bui- te minä tahton ku sinä olizit hänenke yhtes? Tiettäväine, kerran sinä suvaičet mi- nuu, sit ukkoske pidäy kai loppie. Huomei tule minun luo, kehitin minä. -Kuule vai,.. ga minul on lapsut. Minulhäi pidäy händygi ottua keral, sanoi Jelena Aleksandrovna. -Lapsut... Tottu, sinul on lapsut... Eigo händy kučuta Mašakse?^ kyzyin minä. -Mašakse, vastai naine. -Nimi on hyvä. Moine... helei. Mašaine! Eigo Puškin nenga sanonuh:| "Ei ole tostu Mašan čomuttu..." Se on ylen čoma runo, kiitin minä. -Hyvä gu nenga... Sinä ellendät, minä en voi erota Mašaizes, sanoi naine. -Tiettäväine, tiettäväine... Ga voibihäi tapahtua, tuattah ei anna sinule händy, sanoin minä. -Ei, häi andau, vastai Jelena Aleksandrovna. -Kuibo muga? vagavah soimain minä. -Voibigo tuatto andua oman tyttären? Kai meččyelătit, netgi... -Ei, häi andau lapsen. Minä tiijän, vastai naine. - Ei ole hyvä, ei nenga ole hyvä. Toinah alamuhkuh häi yksikai rubieu tuskiččemahes? Muga sydameči. Roihgo se meis jumalan mugah?^ kyzyin minä. - Minbo sil voit? Smietin, tyttözel minunke roih parembi, sellitti muamo. -Smietit, parembi roih? Näitgös, minähäi kurin. Sanotah, se on paha lapsi- le. A tuattah ei kuri, juohatin minä. - Sit et rubie kurimah hänen pertis dai kai roih hyvin, piätti naine. — Oho, sit kurimah toizeh pertih? diivimmös minä. -Muga. Libo kolmandes, vastai häi. Libo kolmandes... Tottu. Hyvä... minä hengästimmös syvästi. - Ga sit rubiemmo elämäh kolmei. Meil roih oma lämmin pezäine, sovin minä. Häi kahtel käil sebäi minuu niškas, kudamale silkeskie nägymätä istuihes kerras viizi naistu. *** Minä juokseldin omah pertih, kudamas möö Jelena Aleksandrovnanke lua- jimmo gostienvastuandupertin, i hämmästyksis burahtimmos: -Lena, kuule vai... Sie ken lienne istuu. Kus istuu? kyzyi Lena. -Kačo, nečie, syöndypertis, vastain minä. -Ga sehäi on Marusja, vikse jo tuli, vastai Lena. -Mittuine Marusja?! Hänele igiä on kolmekymmen da piäs keldaine paik- ku. Istuu stolan tagan da midă sevoittanou juvvas. Rožat leviet, iče järei. Minul on hirvei, šupetin minä. -Mieletöi, Jelena Aleksandrovna rubei nagramah. Sehäi on Mašaizen kaččoi. Häi onnuako pudruo Mašaizele keittäy. -Kaččoi? Mittuine kaččoi? Miksebo pidäy kaččoi? hämmästyin minä. - Miksebo pidäy? Pidäyhäi keltahto Mašastu kaččuo, vastai Lena. -Tottu, tottu... tiettäväine. Minä en sidä ennepäi smiettinyh. Muiten, Ma- šastu voinnus ihan hyvin kaččuo minun Nikifor, nevvoin minä. -Oletgo tolkus! Häi on mužikku! Muitengi on ylen paha pidiä käskyläzenny mužikkua... hi... - Sit näit lapsenkaččoi?.. -Lapsenkaččoi. - Istuu da luzikkazel midä šelonou. - Pudruo keittäy. - Pudruo keittäy? Ga pudruo, ga midäbo sinā tualleh pōllästyit? - Minägö pöllästyin? Olet kuito kummalline, diivihes Lena. - Kummalline? Toinah. Se on pieni viga. Minä olen ylen kummalline... Hi- Minä taputin jalgoi yhtes sijas, a sit lähtin magavopertih. Siepäi hyppäin pöl- lästuksis da kirgain: -Lena!!! - Midäbo? Mibo ehtii? kyzyi Lena. -Tua... Magavopertis... Sie sežo on ken lienne laihu, mustu,.. seizou krava- tilluo da sydäilöy kobrii pielukseh. Opi duumaija, magavopertis! Ollougo var- ras... Laihu moine, midä höčöttänöy. Lenaine, minul on hirvei, sanoin minä. - Oi, hospodi. Sinä olet gu lapsi. Se on meijän käskyläine, Ulli. Häi siegi minun luo ruadoi, vastai Lena. - Ulli... Siegi ruadoi?.. Miksebo häi on meil?.. - Kuldaine, kuibo minä voin olla käskyläizetä? Opi vai iče smiettie, sanoi Lena. -Hyvä. Opin smiettie. Ga, vuota, midäbo tahtoin sanuo... Sit näit Ulli... -Muga. -Nimi on hyvä. Moine rehevy - Ulli. He-he... Sit, sanot, rubieu ruadamah käskyläzenny. Hyvä-ä. Kuule vai, a miksebo sit pidäy lapsenkaččoi? kyzyin minä. - Kuibo sinä et ellendä: lapsenkaččoi Mašaizele, a Ulli roih minuh niškoi, sellitti Lena. -Oho! Muga muga, vastain minä. Gu suuri jygei käbäl painoi minun hämmästynnyön sydämen. Minä vie enäm- bäl käbristyin, painoin piän olgupiälöih da hil'l'akkazeh lähtin. Himoitti istuo kustahto yksinäh, panna kundoh omat mielet. -Lähten keittopertih. Se on yksi joudavu perti, piätin ičekseh. *** -Lena!!! kirgain minä. -Oi-jo hospodi... Mibo vie sie ehtii? Tulipalogo on? vastai Lena. -Siegi istuu! sanoin minä. -Ken istuu? Kus istuu? kyzyi Lena. - Mittuine ollou vahnu akku. Mustis paikois. Istuu keittopertis. Tuli, istui- hes da istuu. Käis pidäy viäräččyy luzikkua, loukkoizienke. Onnuako, varrasti da ei ehtinyh pajeta, sanelin minä. -Kus istuu? Tottugo pagizet?! kirgai Lena. -Tua. Sežo. Istuu ken lienne. Vahnu. Hengi ristu, piätin minä. - Keittopertisgo? Kenbo sie voibi olla se on minun syömizenkeittäi, Nikolajevna sie istuu, sanoi Lena. -Nikolajevna?! Sit muga... Hyvä on nimi. Moine on mielehine. Kuule vai, a miksebo pidäy Nikolajevna? Myöhäi voimmo murginoija restoruanas, kui enne- gi. Syözimmö hyviä, puhtahas da huoleta, kehitin minä. -Ihan tottu, sinä olet gu lapsi! vastai Lena. -Ihan gu lapsigo? Ei, en ole ihan lapsi. Kuule vai, syözimmö restoruanazes... jatkoin minä. - Kenbo? Myö sinunke? Hyvä. A lapsenkaččojua kenbo rubieu syöttämäh? A Ullii? A gu Mašaizele pidänöy keitäldiä katliettaine libo jäiččäine? A gu minun sizär Katti tullou meile gostih? Kenbo kaikel perehel kävyy restoruanah? sanoi Lena. -Katti?! Hyvä nimi on Katti. Se tuou mieleh päivänlaskun joven tagua. Hi- hi... *** Senčois sundugal käit ristai ryndähäl sellin čuppuh istui minun Nikifor. Häi ozuttihes minule vierahakse, abevunnuokse. Häneh kaččojes kyynälet nostih sil- mih. Minä puneloitin hänen viereh da vaikkani istuimmos ajatellen: "Minä da Nikifor mollei olemmo ozattomat... Pidäsgo pajeta kahtei kunnetahto? Täs meil ei ole sijua. Minun pertis on Lena, syöndypertis on lapsenkaččoi, magavopertis Mašaine, suurespertis Ulli, keittopertis-Nikolajevna. Toinah on pezäine... Tah- toin azuo pezäzen kahtele, a venähtih moine händy, ga sil ei nävy ni agjua. Vie sit Katti tulou. Laivu silleh jugeni, ga menöy pohjah oman painon periä. Oh Lena, Lena..." -Midäbo nygöi, Nikifor-velli? kyzyin vagavah. - Midäbo käsket? hengästih Nikifor. - Toinah ollah elaijat meil nygöi, sanoin minä. - Tottu sanot. Minä istun da ajattelen ičekseni: nygöi onnuako työnät minuu ruavos, vastai Nikifor. -Nikifor, Nikifor... Pädöy sinul eliä: otat palkan, paneldat hatun piäh, keriät omat kamsut da viheldät gu lindu, sit pörähtättös kunnegi toizen naizettoman ižändän luo. Rubietto elämäh hyvin kahtei. A minä... Nikifor ei vastannuh nimidä vai löydi minun käin pimies da kobristi sidä vä- häzel. Oligo se vällytty? En rubie ni smiettimäh. Vai mieleh on konzu sinun kätty kobristau ellendäi ristikanzu...

May 23, 2025 in 16:45 Александра Родионова

• changed the text
  Konzu minun, naizettoman miehen mielyttäväspertis enzimästy kerdua helähtih hänen nagro| (Jelena Aleksandrovna tuli minun luo čuajule),| minun syväin särähtih. Häi oli gu kuldaine kuvahaine, kudai kaunisti minun pertit. Minul jo ozuttih, mittuine ozakas roimmos nämis nelläs pertis, gu Jelena Aleksandrovna luadis niilӧih oman pezӓzen. -Midӓbo ajattelet? Kyzyi hӓi hil’l’azeh. -Minӓ onnuako suvaičen sinuu, vastain ihastuksis sydӓmen tykindiӓ kuunelten. – A sinӓ?... Kui lienne tapahtui ga häi ukkai minuu. Se oli tovelline da paras vastavus. -Yksikai sano, midabo sinä ajattelet? kyzyi hãi hil'l'akkazih silittäjen tuk- kii minun korvujuuril. -Minä tahtoizin, gu sinä olizit ainos täs, gu myö eläzimmö gu kaksi lindustu ahtahas, ga lämmäzes pezäzes, vastain minä. - Sit sinä tahtozit ku minä eruozin ukos?^ kyzyi häi. -Armahaine, jatkoin minä,jokse sinä hos minuutakse voit smiettie, bui- te minä tahton ku sinä olizit hänenke yhtes? Tiettäväine, kerran sinä suvaičet mi- nuu, sit ukkoske pidäy kai loppie. Huomei tule minun luo, kehitin minä. -Kuule vai,.. ga minul on lapsut. Minulhäi pidäy händygi ottua keral, sanoi Jelena Aleksandrovna. -Lapsut... Tottu, sinul on lapsut... Eigo händy kučuta Mašakse?^ kyzyin minä. -Mašakse, vastai naine. -Nimi on hyvä. Moine... helei. Mašaine! Eigo Puškin nenga sanonuh:| "Ei ole tostu Mašan čomuttu..." Se on ylen čoma runo, kiitin minä. -Hyvä gu nenga... Sinä ellendät, minä en voi erota Mašaizes, sanoi naine. -Tiettäväine, tiettäväine... Ga voibihäi tapahtua, tuattah ei anna sinule händy, sanoin minä. -Ei, häi andau, vastai Jelena Aleksandrovna. -Kuibo muga? vagavah soimain minä. -Voibigo tuatto andua oman tyttären? Kai meččyelătit, netgi... -Ei, häi andau lapsen. Minä tiijän, vastai naine. - Ei ole hyvä, ei nenga ole hyvä. Toinah alamuhkuh häi yksikai rubieu tus- kiččemahestuskiččemahes? Muga sydameči. Roihgo se meis jumalan mugah? kyzyin minä. - Minbo sil voit? Smietin, tyttözel minunke roih parembi, sellitti muamo. -Smietit, parembi roih? Näitgös, minähäi kurin. Sanotah, se on paha lapsi- le. A tuattah ei kuri, juohatin minä. - Sit et rubie kurimah hänen pertis dai kai roih hyvin, piätti naine. — Oho, sit kurimah toizeh pertih? diivimmös minä. -Muga. Libo kolmandes, vastai häi. Libo kolmandes... Tottu. Hyvä... minä hengästimmös syvästi. - Ga sit rubiemmo elämäh kolmei. Meil roih oma lämmin pezäine, sovin minä. Häi kahtel käil sebäi minuu niškas, kudamale silkeskie nägymätä istuihes kerras viizi naistu. *** Minä juokseldin omah pertih, kudamas möö Jelena Aleksandrovnanke lua- jimmo gostienvastuandupertin, i hämmästyksis burahtimmos: -Lena, kuule vai... Sie ken lienne istuu. Kus istuu? kyzyi Lena. -Kačo, nečie, syöndypertis, vastain minä. -Ga sehäi on Marusja, vikse jo tuli, vastai Lena. -Mittuine Marusja?! Hänele igiä on kolmekymmen da piäs keldaine paik- ku. Istuu stolan tagan da midă sevoittanou juvvas. Rožat leviet, iče järei. Minul on hirvei, šupetin minä. -Mieletöi, Jelena Aleksandrovna rubei nagramah. Sehäi on Mašaizen kaččoi. Häi onnuako pudruo Mašaizele keittäy. -Kaččoi? Mittuine kaččoi? Miksebo pidäy kaččoi? hämmästyin minä. - Miksebo pidäy? Pidäyhäi keltahto Mašastu kaččuo, vastai Lena. -Tottu, tottu... tiettäväine. Minä en sidä ennepäi smiettinyh. Muiten, Ma- šastu voinnus ihan hyvin kaččuo minun Nikifor, nevvoin minä. -Oletgo tolkus! Häi on mužikku! Muitengi on ylen paha pidiä käskyläzenny mužikkua... hi... - Sit näit lapsenkaččoi?.. -Lapsenkaččoi. - Istuu da luzikkazel midä šelonou. - Pudruo keittäy. - Pudruo keittäy? Ga pudruo, ga midäbo sinā tualleh pōllästyit? - Minägö pöllästyin? Olet kuito kummalline, diivihes Lena. - Kummalline? Toinah. Se on pieni viga. Minä olen ylen kummalline... Hi- Minä taputin jalgoi yhtes sijas, a sit lähtin magavopertih. Siepäi hyppäin pöl- lästuksis da kirgain: -Lena!!! - Midäbo? Mibo ehtii? kyzyi Lena. -Tua... Magavopertis... Sie sežo on ken lienne laihu, mustu,.. seizou krava- tilluo da sydäilöy kobrii pielukseh. Opi duumaija, magavopertis! Ollougo var- ras... Laihu moine, midä höčöttänöy. Lenaine, minul on hirvei, sanoin minä. - Oi, hospodi. Sinä olet gu lapsi. Se on meijän käskyläine, Ulli. Häi siegi minun luo ruadoi, vastai Lena. - Ulli... Siegi ruadoi?.. Miksebo häi on meil?.. - Kuldaine, kuibo minä voin olla käskyläizetä? Opi vai iče smiettie, sanoi Lena. -Hyvä. Opin smiettie. Ga, vuota, midäbo tahtoin sanuo... Sit näit Ulli... -Muga. -Nimi on hyvä. Moine rehevy - Ulli. He-he... Sit, sanot, rubieu ruadamah käskyläzenny. Hyvä-ä. Kuule vai, a miksebo sit pidäy lapsenkaččoi? kyzyin minä. - Kuibo sinä et ellendä: lapsenkaččoi Mašaizele, a Ulli roih minuh niškoi, sellitti Lena. -Oho! Muga muga, vastain minä. Gu suuri jygei käbäl painoi minun hämmästynnyön sydämen. Minä vie enäm- bäl käbristyin, painoin piän olgupiälöih da hil'l'akkazeh lähtin. Himoitti istuo kustahto yksinäh, panna kundoh omat mielet. -Lähten keittopertih. Se on yksi joudavu perti, piätin ičekseh. *** -Lena!!! kirgain minä. -Oi-jo hospodi... Mibo vie sie ehtii? Tulipalogo on? vastai Lena. -Siegi istuu! sanoin minä. -Ken istuu? Kus istuu? kyzyi Lena. - Mittuine ollou vahnu akku. Mustis paikois. Istuu keittopertis. Tuli, istui- hes da istuu. Käis pidäy viäräččyy luzikkua, loukkoizienke. Onnuako, varrasti da ei ehtinyh pajeta, sanelin minä. -Kus istuu? Tottugo pagizet?! kirgai Lena. -Tua. Sežo. Istuu ken lienne. Vahnu. Hengi ristu, piätin minä. - Keittopertisgo? Kenbo sie voibi olla se on minun syömizenkeittäi, Nikolajevna sie istuu, sanoi Lena. -Nikolajevna?! Sit muga... Hyvä on nimi. Moine on mielehine. Kuule vai, a miksebo pidäy Nikolajevna? Myöhäi voimmo murginoija restoruanas, kui enne- gi. Syözimmö hyviä, puhtahas da huoleta, kehitin minä. -Ihan tottu, sinä olet gu lapsi! vastai Lena. -Ihan gu lapsigo? Ei, en ole ihan lapsi. Kuule vai, syözimmö restoruanazes... jatkoin minä. - Kenbo? Myö sinunke? Hyvä. A lapsenkaččojua kenbo rubieu syöttämäh? A Ullii? A gu Mašaizele pidänöy keitäldiä katliettaine libo jäiččäine? A gu minun sizär Katti tullou meile gostih? Kenbo kaikel perehel kävyy restoruanah? sanoi Lena. -Katti?! Hyvä nimi on Katti. Se tuou mieleh päivänlaskun joven tagua. Hi- hi... *** Senčois sundugal käit ristai ryndähäl sellin čuppuh istui minun Nikifor. Häi ozuttihes minule vierahakse, abevunnuokse. Häneh kaččojes kyynälet nostih sil- mih. Minä puneloitin hänen viereh da vaikkani istuimmos ajatellen: "Minä da Nikifor mollei olemmo ozattomat... Pidäsgo pajeta kahtei kunnetahto? Täs meil ei ole sijua. Minun pertis on Lena, syöndypertis on lapsenkaččoi, magavopertis Mašaine, suurespertis Ulli, keittopertis-Nikolajevna. Toinah on pezäine... Tah- toin azuo pezäzen kahtele, a venähtih moine händy, ga sil ei nävy ni agjua. Vie sit Katti tulou. Laivu silleh jugeni, ga menöy pohjah oman painon periä. Oh Lena, Lena..." -Midäbo nygöi, Nikifor-velli? kyzyin vagavah. - Midäbo käsket? hengästih Nikifor. - Toinah ollah elaijat meil nygöi, sanoin minä. - Tottu sanot. Minä istun da ajattelen ičekseni: nygöi onnuako työnät minuu ruavos, vastai Nikifor. -Nikifor, Nikifor... Pädöy sinul eliä: otat palkan, paneldat hatun piäh, keriät omat kamsut da viheldät gu lindu, sit pörähtättös kunnegi toizen naizettoman ižändän luo. Rubietto elämäh hyvin kahtei. A minä... Nikifor ei vastannuh nimidä vai löydi minun käin pimies da kobristi sidä vä- häzel. Oligo se vällytty? En rubie ni smiettimäh. Vai mieleh on konzu sinun kätty kobristau ellendäi ristikanzu...

May 23, 2025 in 16:44 Александра Родионова

• changed the text
  Konzu minun, naizettoman miehen mielyttäväspertis enzimästy kerdua helähtih hänen nagro| (Jelena Aleksandrovna tuli minun luo čuajule),| minun syväin särähtih. Häi oli gu kuldaine kuvahaine, kudai kaunisti minun pertit. Minul jo ozuttih, mittuine ozakas roimmos nämis nelläs pertis, gu Jelena Aleksandrovna luadis niilӧih oman pezӓzen. -Midӓbo ajattelet? Kyzyi hӓi hil’l’azeh. -Minӓ onnuako suvaičen sinuu, vastain ihastuksis sydӓmen tykindiӓ kuunelten. – A sinӓ?... Kui lienne tapahtui ga häi ukkai minuu. Se oli tovelline da paras vastavus. -Yksikai sano, midabo sinä ajattelet? kyzyi hãi hil'l'akkazih silittäjen tuk- kii minun korvujuuril. -Minä tahtoizin, gu sinä olizit ainos täs, gu myö eläzimmö gu kaksi lindustu ahtahas, ga lämmäzes pezäzes, vastain minä. - Sit sinä tahtozit ku minä eruozin ukos?^ kyzyi häi. -Armahaine, jatkoin minä,jokse sinä hos minuutakse voit smiettie, bui- te minä tahton ku sinä olizit hänenke yhtes? Tiettäväine, kerran sinä suvaičet mi- nuu, sit ukkoske pidäy kai loppie. Huomei tule minun luo, kehitin minä. -Kuule vai,.. ga minul on lapsut. Minulhäi pidäy händygi ottua keral, sanoi Jelena Aleksandrovna. -Lapsut... Tottu, sinul on lapsut... Eigo händy kučuta Mašakse?^ kyzyin minä. -Mašakse, vastai naine. -Nimi on hyvä. Moine... helei. Mašaine! Eigo Puškin nenga sanonuh:| "Ei ole tostu Mašan čomuttu..." Se on ylen čoma runo, kiitin minä. -Hyvä gu nenga... Sinä ellendät, minä en voi erota Mašaizes, sanoi naine. -Tiettäväine, tiettäväine... Ga voibihäi tapahtua, tuattah ei anna sinule händy, sanoin minä. -Ei, häi andau, vastai Jelena Aleksandrovna. -Kuibo muga? vagavah soimain minä. --- Voibigo tuatto andua oman tyttä- rentyttären? Kai meččyelătit, netgi... -Ei, häi andau lapsen. Minä tiijän, vastai naine. - Ei ole hyvä, ei nenga ole hyvä. Toinah alamuhkuh häi yksikai rubieu tus- kiččemahes? Muga sydameči. Roihgo se meis jumalan mugah? kyzyin minä. - Minbo sil voit? Smietin, tyttözel minunke roih parembi, sellitti muamo. -Smietit, parembi roih? Näitgös, minähäi kurin. Sanotah, se on paha lapsi- le. A tuattah ei kuri, juohatin minä. - Sit et rubie kurimah hänen pertis dai kai roih hyvin, piätti naine. — Oho, sit kurimah toizeh pertih? diivimmös minä. -Muga. Libo kolmandes, vastai häi. Libo kolmandes... Tottu. Hyvä... minä hengästimmös syvästi. - Ga sit rubiemmo elämäh kolmei. Meil roih oma lämmin pezäine, sovin minä. Häi kahtel käil sebäi minuu niškas, kudamale silkeskie nägymätä istuihes kerras viizi naistu. *** Minä juokseldin omah pertih, kudamas möö Jelena Aleksandrovnanke lua- jimmo gostienvastuandupertin, i hämmästyksis burahtimmos: -Lena, kuule vai... Sie ken lienne istuu. Kus istuu? kyzyi Lena. -Kačo, nečie, syöndypertis, vastain minä. -Ga sehäi on Marusja, vikse jo tuli, vastai Lena. -Mittuine Marusja?! Hänele igiä on kolmekymmen da piäs keldaine paik- ku. Istuu stolan tagan da midă sevoittanou juvvas. Rožat leviet, iče järei. Minul on hirvei, šupetin minä. -Mieletöi, Jelena Aleksandrovna rubei nagramah. Sehäi on Mašaizen kaččoi. Häi onnuako pudruo Mašaizele keittäy. -Kaččoi? Mittuine kaččoi? Miksebo pidäy kaččoi? hämmästyin minä. - Miksebo pidäy? Pidäyhäi keltahto Mašastu kaččuo, vastai Lena. -Tottu, tottu... tiettäväine. Minä en sidä ennepäi smiettinyh. Muiten, Ma- šastu voinnus ihan hyvin kaččuo minun Nikifor, nevvoin minä. -Oletgo tolkus! Häi on mužikku! Muitengi on ylen paha pidiä käskyläzenny mužikkua... hi... - Sit näit lapsenkaččoi?.. -Lapsenkaččoi. - Istuu da luzikkazel midä šelonou. - Pudruo keittäy. - Pudruo keittäy? Ga pudruo, ga midäbo sinā tualleh pōllästyit? - Minägö pöllästyin? Olet kuito kummalline, diivihes Lena. - Kummalline? Toinah. Se on pieni viga. Minä olen ylen kummalline... Hi- Minä taputin jalgoi yhtes sijas, a sit lähtin magavopertih. Siepäi hyppäin pöl- lästuksis da kirgain: -Lena!!! - Midäbo? Mibo ehtii? kyzyi Lena. -Tua... Magavopertis... Sie sežo on ken lienne laihu, mustu,.. seizou krava- tilluo da sydäilöy kobrii pielukseh. Opi duumaija, magavopertis! Ollougo var- ras... Laihu moine, midä höčöttänöy. Lenaine, minul on hirvei, sanoin minä. - Oi, hospodi. Sinä olet gu lapsi. Se on meijän käskyläine, Ulli. Häi siegi minun luo ruadoi, vastai Lena. - Ulli... Siegi ruadoi?.. Miksebo häi on meil?.. - Kuldaine, kuibo minä voin olla käskyläizetä? Opi vai iče smiettie, sanoi Lena. -Hyvä. Opin smiettie. Ga, vuota, midäbo tahtoin sanuo... Sit näit Ulli... -Muga. -Nimi on hyvä. Moine rehevy - Ulli. He-he... Sit, sanot, rubieu ruadamah käskyläzenny. Hyvä-ä. Kuule vai, a miksebo sit pidäy lapsenkaččoi? kyzyin minä. - Kuibo sinä et ellendä: lapsenkaččoi Mašaizele, a Ulli roih minuh niškoi, sellitti Lena. -Oho! Muga muga, vastain minä. Gu suuri jygei käbäl painoi minun hämmästynnyön sydämen. Minä vie enäm- bäl käbristyin, painoin piän olgupiälöih da hil'l'akkazeh lähtin. Himoitti istuo kustahto yksinäh, panna kundoh omat mielet. -Lähten keittopertih. Se on yksi joudavu perti, piätin ičekseh. *** -Lena!!! kirgain minä. -Oi-jo hospodi... Mibo vie sie ehtii? Tulipalogo on? vastai Lena. -Siegi istuu! sanoin minä. -Ken istuu? Kus istuu? kyzyi Lena. - Mittuine ollou vahnu akku. Mustis paikois. Istuu keittopertis. Tuli, istui- hes da istuu. Käis pidäy viäräččyy luzikkua, loukkoizienke. Onnuako, varrasti da ei ehtinyh pajeta, sanelin minä. -Kus istuu? Tottugo pagizet?! kirgai Lena. -Tua. Sežo. Istuu ken lienne. Vahnu. Hengi ristu, piätin minä. - Keittopertisgo? Kenbo sie voibi olla se on minun syömizenkeittäi, Nikolajevna sie istuu, sanoi Lena. -Nikolajevna?! Sit muga... Hyvä on nimi. Moine on mielehine. Kuule vai, a miksebo pidäy Nikolajevna? Myöhäi voimmo murginoija restoruanas, kui enne- gi. Syözimmö hyviä, puhtahas da huoleta, kehitin minä. -Ihan tottu, sinä olet gu lapsi! vastai Lena. -Ihan gu lapsigo? Ei, en ole ihan lapsi. Kuule vai, syözimmö restoruanazes... jatkoin minä. - Kenbo? Myö sinunke? Hyvä. A lapsenkaččojua kenbo rubieu syöttämäh? A Ullii? A gu Mašaizele pidänöy keitäldiä katliettaine libo jäiččäine? A gu minun sizär Katti tullou meile gostih? Kenbo kaikel perehel kävyy restoruanah? sanoi Lena. -Katti?! Hyvä nimi on Katti. Se tuou mieleh päivänlaskun joven tagua. Hi- hi... *** Senčois sundugal käit ristai ryndähäl sellin čuppuh istui minun Nikifor. Häi ozuttihes minule vierahakse, abevunnuokse. Häneh kaččojes kyynälet nostih sil- mih. Minä puneloitin hänen viereh da vaikkani istuimmos ajatellen: "Minä da Nikifor mollei olemmo ozattomat... Pidäsgo pajeta kahtei kunnetahto? Täs meil ei ole sijua. Minun pertis on Lena, syöndypertis on lapsenkaččoi, magavopertis Mašaine, suurespertis Ulli, keittopertis-Nikolajevna. Toinah on pezäine... Tah- toin azuo pezäzen kahtele, a venähtih moine händy, ga sil ei nävy ni agjua. Vie sit Katti tulou. Laivu silleh jugeni, ga menöy pohjah oman painon periä. Oh Lena, Lena..." -Midäbo nygöi, Nikifor-velli? kyzyin vagavah. - Midäbo käsket? hengästih Nikifor. - Toinah ollah elaijat meil nygöi, sanoin minä. - Tottu sanot. Minä istun da ajattelen ičekseni: nygöi onnuako työnät minuu ruavos, vastai Nikifor. -Nikifor, Nikifor... Pädöy sinul eliä: otat palkan, paneldat hatun piäh, keriät omat kamsut da viheldät gu lindu, sit pörähtättös kunnegi toizen naizettoman ižändän luo. Rubietto elämäh hyvin kahtei. A minä... Nikifor ei vastannuh nimidä vai löydi minun käin pimies da kobristi sidä vä- häzel. Oligo se vällytty? En rubie ni smiettimäh. Vai mieleh on konzu sinun kätty kobristau ellendäi ristikanzu...

May 23, 2025 in 16:43 Александра Родионова

• changed the text
  Konzu minun, naizettoman miehen mielyttäväspertis enzimästy kerdua helähtih hänen nagro| (Jelena Aleksandrovna tuli minun luo čuajule),| minun syväin särähtih. Häi oli gu kuldaine kuvahaine, kudai kaunisti minun pertit. Minul jo ozuttih, mittuine ozakas roimmos nämis nelläs pertis, gu Jelena Aleksandrovna luadis niilӧih oman pezӓzen. -Midӓbo ajattelet? Kyzyi hӓi hil’l’azeh. -Minӓ onnuako suvaičen sinuu, vastain ihastuksis sydӓmen tykindiӓ kuunelten. – A sinӓ?... Kui lienne tapahtui ga häi ukkai minuu. Se oli tovelline da paras vastavus. -Yksikai sano, midabo sinä ajattelet? kyzyi hãi hil'l'akkazih silittäjen tuk- kii minun korvujuuril. -Minä tahtoizin, gu sinä olizit ainos täs, gu myö eläzimmö gu kaksi lindustu ahtahas, ga lämmäzes pezäzes, vastain minä. - Sit sinä tahtozit ku minä eruozin ukos?^ kyzyi häi. -Armahaine, jatkoin minä,jokse sinä hos minuutakse voit smiettie, bui- te minä tahton ku sinä olizit hänenke yhtes? Tiettäväine, kerran sinä suvaičet mi- nuu, sit ukkoske pidäy kai loppie. Huomei tule minun luo, kehitin minä. -Kuule vai,.. ga minul on lapsut. Minulhäi pidäy händygi ottua keral, sanoi Jelena Aleksandrovna. -Lapsut... Tottu, sinul on lapsut... Eigo händy kučuta Mašakse?^ kyzyin minä. -Mašakse, vastai naine. -Nimi on hyvä. Moine... helei. Mašaine! Eigo Puškin nenga sanonuh:| "Ei ole tostu Mašan čomuttu..." Se on ylen čoma runo, kiitin minä. -Hyvä gu nenga... Sinä ellendät, minä en voi erota Mašaizes, sanoi naine. -Tiettäväine, tiettäväine... Ga voibihäi tapahtua, tuattah ei anna sinule händy, sanoin minä. -Ei, häi andau, vastai Jelena Aleksandrovna. -Kuibo muga? vagavah soimain minä. --- Voibigo tuatto andua oman tyttä- ren? Kai meččyelătit, netgi... -Ei, häi andau lapsen. Minä tiijän, vastai naine. - Ei ole hyvä, ei nenga ole hyvä. Toinah alamuhkuh häi yksikai rubieu tus- kiččemahes? Muga sydameči. Roihgo se meis jumalan mugah? kyzyin minä. - Minbo sil voit? Smietin, tyttözel minunke roih parembi, sellitti muamo. -Smietit, parembi roih? Näitgös, minähäi kurin. Sanotah, se on paha lapsi- le. A tuattah ei kuri, juohatin minä. - Sit et rubie kurimah hänen pertis dai kai roih hyvin, piätti naine. — Oho, sit kurimah toizeh pertih? diivimmös minä. -Muga. Libo kolmandes, vastai häi. Libo kolmandes... Tottu. Hyvä... minä hengästimmös syvästi. - Ga sit rubiemmo elämäh kolmei. Meil roih oma lämmin pezäine, sovin minä. Häi kahtel käil sebäi minuu niškas, kudamale silkeskie nägymätä istuihes kerras viizi naistu. *** Minä juokseldin omah pertih, kudamas möö Jelena Aleksandrovnanke lua- jimmo gostienvastuandupertin, i hämmästyksis burahtimmos: -Lena, kuule vai... Sie ken lienne istuu. Kus istuu? kyzyi Lena. -Kačo, nečie, syöndypertis, vastain minä. -Ga sehäi on Marusja, vikse jo tuli, vastai Lena. -Mittuine Marusja?! Hänele igiä on kolmekymmen da piäs keldaine paik- ku. Istuu stolan tagan da midă sevoittanou juvvas. Rožat leviet, iče järei. Minul on hirvei, šupetin minä. -Mieletöi, Jelena Aleksandrovna rubei nagramah. Sehäi on Mašaizen kaččoi. Häi onnuako pudruo Mašaizele keittäy. -Kaččoi? Mittuine kaččoi? Miksebo pidäy kaččoi? hämmästyin minä. - Miksebo pidäy? Pidäyhäi keltahto Mašastu kaččuo, vastai Lena. -Tottu, tottu... tiettäväine. Minä en sidä ennepäi smiettinyh. Muiten, Ma- šastu voinnus ihan hyvin kaččuo minun Nikifor, nevvoin minä. -Oletgo tolkus! Häi on mužikku! Muitengi on ylen paha pidiä käskyläzenny mužikkua... hi... - Sit näit lapsenkaččoi?.. -Lapsenkaččoi. - Istuu da luzikkazel midä šelonou. - Pudruo keittäy. - Pudruo keittäy? Ga pudruo, ga midäbo sinā tualleh pōllästyit? - Minägö pöllästyin? Olet kuito kummalline, diivihes Lena. - Kummalline? Toinah. Se on pieni viga. Minä olen ylen kummalline... Hi- Minä taputin jalgoi yhtes sijas, a sit lähtin magavopertih. Siepäi hyppäin pöl- lästuksis da kirgain: -Lena!!! - Midäbo? Mibo ehtii? kyzyi Lena. -Tua... Magavopertis... Sie sežo on ken lienne laihu, mustu,.. seizou krava- tilluo da sydäilöy kobrii pielukseh. Opi duumaija, magavopertis! Ollougo var- ras... Laihu moine, midä höčöttänöy. Lenaine, minul on hirvei, sanoin minä. - Oi, hospodi. Sinä olet gu lapsi. Se on meijän käskyläine, Ulli. Häi siegi minun luo ruadoi, vastai Lena. - Ulli... Siegi ruadoi?.. Miksebo häi on meil?.. - Kuldaine, kuibo minä voin olla käskyläizetä? Opi vai iče smiettie, sanoi Lena. -Hyvä. Opin smiettie. Ga, vuota, midäbo tahtoin sanuo... Sit näit Ulli... -Muga. -Nimi on hyvä. Moine rehevy - Ulli. He-he... Sit, sanot, rubieu ruadamah käskyläzenny. Hyvä-ä. Kuule vai, a miksebo sit pidäy lapsenkaččoi? kyzyin minä. - Kuibo sinä et ellendä: lapsenkaččoi Mašaizele, a Ulli roih minuh niškoi, sellitti Lena. -Oho! Muga muga, vastain minä. Gu suuri jygei käbäl painoi minun hämmästynnyön sydämen. Minä vie enäm- bäl käbristyin, painoin piän olgupiälöih da hil'l'akkazeh lähtin. Himoitti istuo kustahto yksinäh, panna kundoh omat mielet. -Lähten keittopertih. Se on yksi joudavu perti, piätin ičekseh. *** -Lena!!! kirgain minä. -Oi-jo hospodi... Mibo vie sie ehtii? Tulipalogo on? vastai Lena. -Siegi istuu! sanoin minä. -Ken istuu? Kus istuu? kyzyi Lena. - Mittuine ollou vahnu akku. Mustis paikois. Istuu keittopertis. Tuli, istui- hes da istuu. Käis pidäy viäräččyy luzikkua, loukkoizienke. Onnuako, varrasti da ei ehtinyh pajeta, sanelin minä. -Kus istuu? Tottugo pagizet?! kirgai Lena. -Tua. Sežo. Istuu ken lienne. Vahnu. Hengi ristu, piätin minä. - Keittopertisgo? Kenbo sie voibi olla se on minun syömizenkeittäi, Nikolajevna sie istuu, sanoi Lena. -Nikolajevna?! Sit muga... Hyvä on nimi. Moine on mielehine. Kuule vai, a miksebo pidäy Nikolajevna? Myöhäi voimmo murginoija restoruanas, kui enne- gi. Syözimmö hyviä, puhtahas da huoleta, kehitin minä. -Ihan tottu, sinä olet gu lapsi! vastai Lena. -Ihan gu lapsigo? Ei, en ole ihan lapsi. Kuule vai, syözimmö restoruanazes... jatkoin minä. - Kenbo? Myö sinunke? Hyvä. A lapsenkaččojua kenbo rubieu syöttämäh? A Ullii? A gu Mašaizele pidänöy keitäldiä katliettaine libo jäiččäine? A gu minun sizär Katti tullou meile gostih? Kenbo kaikel perehel kävyy restoruanah? sanoi Lena. -Katti?! Hyvä nimi on Katti. Se tuou mieleh päivänlaskun joven tagua. Hi- hi... *** Senčois sundugal käit ristai ryndähäl sellin čuppuh istui minun Nikifor. Häi ozuttihes minule vierahakse, abevunnuokse. Häneh kaččojes kyynälet nostih sil- mih. Minä puneloitin hänen viereh da vaikkani istuimmos ajatellen: "Minä da Nikifor mollei olemmo ozattomat... Pidäsgo pajeta kahtei kunnetahto? Täs meil ei ole sijua. Minun pertis on Lena, syöndypertis on lapsenkaččoi, magavopertis Mašaine, suurespertis Ulli, keittopertis-Nikolajevna. Toinah on pezäine... Tah- toin azuo pezäzen kahtele, a venähtih moine händy, ga sil ei nävy ni agjua. Vie sit Katti tulou. Laivu silleh jugeni, ga menöy pohjah oman painon periä. Oh Lena, Lena..." -Midäbo nygöi, Nikifor-velli? kyzyin vagavah. - Midäbo käsket? hengästih Nikifor. - Toinah ollah elaijat meil nygöi, sanoin minä. - Tottu sanot. Minä istun da ajattelen ičekseni: nygöi onnuako työnät minuu ruavos, vastai Nikifor. -Nikifor, Nikifor... Pädöy sinul eliä: otat palkan, paneldat hatun piäh, keriät omat kamsut da viheldät gu lindu, sit pörähtättös kunnegi toizen naizettoman ižändän luo. Rubietto elämäh hyvin kahtei. A minä... Nikifor ei vastannuh nimidä vai löydi minun käin pimies da kobristi sidä vä- häzel. Oligo se vällytty? En rubie ni smiettimäh. Vai mieleh on konzu sinun kätty kobristau ellendäi ristikanzu...

May 23, 2025 in 16:43 Александра Родионова

• changed the text
  Konzu minun, naizettoman miehen mielyttäväspertis enzimästy kerdua helähtih hänen nagro| (Jelena Aleksandrovna tuli minun luo čuajule),| minun syväin särähtih. Häi oli gu kuldaine kuvahaine, kudai kaunisti minun pertit. Minul jo ozuttih, mittuine ozakas roimmos nämis nelläs pertis, gu Jelena Aleksandrovna luadis niilӧih oman pezӓzen. -Midӓbo ajattelet? Kyzyi hӓi hil’l’azeh. -Minӓ onnuako suvaičen sinuu, vastain ihastuksis sydӓmen tykindiӓ kuunelten. – A sinӓ?... Kui lienne tapahtui ga häi ukkai minuu. Se oli tovelline da paras vastavus. -Yksikai sano, midabo sinä ajattelet? kyzyi hãi hil'l'akkazih silittäjen tuk- kii minun korvujuuril. -Minä tahtoizin, gu sinä olizit ainos täs, gu myö eläzimmö gu kaksi lindustu ahtahas, ga lämmäzes pezäzes, vastain minä. - Sit sinä tahtozit ku minä eruozin ukos?^ kyzyi häi. -Armahaine, jatkoin minä,jokse sinä hos minuutakse voit smiettie, bui- te minä tahton ku sinä olizit hänenke yhtes? Tiettäväine, kerran sinä suvaičet mi- nuu, sit ukkoske pidäy kai loppie. Huomei tule minun luo, kehitin minä. -Kuule vai,.. ga minul on lapsut. Minulhäi pidäy händygi ottua keral, sanoi Jelena Aleksandrovna. -Lapsut... Tottu, sinul on lapsut... Eigo händy kučuta Mašakse?^ kyzyin minä. -Mašakse, vastai naine. -Nimi on hyvä. Moine... helei. Mašaine! Eigo Puškin nenga sanonuh: "Ei ole tostu Mašan čomuttu..." Se on ylen čoma runo, kiitin minä. -Hyvä gu nenga... Sinä ellendät, minä en voi erota Mašaizes, sanoi naine. -Tiettäväine, tiettäväine... Ga voibihäi tapahtua, tuattah ei anna sinule händy, sanoin minä. -Ei, häi andau, vastai Jelena Aleksandrovna. -Kuibo muga? vagavah soimain minä. --- Voibigo tuatto andua oman tyttä- ren? Kai meččyelătit, netgi... -Ei, häi andau lapsen. Minä tiijän, vastai naine. - Ei ole hyvä, ei nenga ole hyvä. Toinah alamuhkuh häi yksikai rubieu tus- kiččemahes? Muga sydameči. Roihgo se meis jumalan mugah? kyzyin minä. - Minbo sil voit? Smietin, tyttözel minunke roih parembi, sellitti muamo. -Smietit, parembi roih? Näitgös, minähäi kurin. Sanotah, se on paha lapsi- le. A tuattah ei kuri, juohatin minä. - Sit et rubie kurimah hänen pertis dai kai roih hyvin, piätti naine. — Oho, sit kurimah toizeh pertih? diivimmös minä. -Muga. Libo kolmandes, vastai häi. Libo kolmandes... Tottu. Hyvä... minä hengästimmös syvästi. - Ga sit rubiemmo elämäh kolmei. Meil roih oma lämmin pezäine, sovin minä. Häi kahtel käil sebäi minuu niškas, kudamale silkeskie nägymätä istuihes kerras viizi naistu. *** Minä juokseldin omah pertih, kudamas möö Jelena Aleksandrovnanke lua- jimmo gostienvastuandupertin, i hämmästyksis burahtimmos: -Lena, kuule vai... Sie ken lienne istuu. Kus istuu? kyzyi Lena. -Kačo, nečie, syöndypertis, vastain minä. -Ga sehäi on Marusja, vikse jo tuli, vastai Lena. -Mittuine Marusja?! Hänele igiä on kolmekymmen da piäs keldaine paik- ku. Istuu stolan tagan da midă sevoittanou juvvas. Rožat leviet, iče järei. Minul on hirvei, šupetin minä. -Mieletöi, Jelena Aleksandrovna rubei nagramah. Sehäi on Mašaizen kaččoi. Häi onnuako pudruo Mašaizele keittäy. -Kaččoi? Mittuine kaččoi? Miksebo pidäy kaččoi? hämmästyin minä. - Miksebo pidäy? Pidäyhäi keltahto Mašastu kaččuo, vastai Lena. -Tottu, tottu... tiettäväine. Minä en sidä ennepäi smiettinyh. Muiten, Ma- šastu voinnus ihan hyvin kaččuo minun Nikifor, nevvoin minä. -Oletgo tolkus! Häi on mužikku! Muitengi on ylen paha pidiä käskyläzenny mužikkua... hi... - Sit näit lapsenkaččoi?.. -Lapsenkaččoi. - Istuu da luzikkazel midä šelonou. - Pudruo keittäy. - Pudruo keittäy? Ga pudruo, ga midäbo sinā tualleh pōllästyit? - Minägö pöllästyin? Olet kuito kummalline, diivihes Lena. - Kummalline? Toinah. Se on pieni viga. Minä olen ylen kummalline... Hi- Minä taputin jalgoi yhtes sijas, a sit lähtin magavopertih. Siepäi hyppäin pöl- lästuksis da kirgain: -Lena!!! - Midäbo? Mibo ehtii? kyzyi Lena. -Tua... Magavopertis... Sie sežo on ken lienne laihu, mustu,.. seizou krava- tilluo da sydäilöy kobrii pielukseh. Opi duumaija, magavopertis! Ollougo var- ras... Laihu moine, midä höčöttänöy. Lenaine, minul on hirvei, sanoin minä. - Oi, hospodi. Sinä olet gu lapsi. Se on meijän käskyläine, Ulli. Häi siegi minun luo ruadoi, vastai Lena. - Ulli... Siegi ruadoi?.. Miksebo häi on meil?.. - Kuldaine, kuibo minä voin olla käskyläizetä? Opi vai iče smiettie, sanoi Lena. -Hyvä. Opin smiettie. Ga, vuota, midäbo tahtoin sanuo... Sit näit Ulli... -Muga. -Nimi on hyvä. Moine rehevy - Ulli. He-he... Sit, sanot, rubieu ruadamah käskyläzenny. Hyvä-ä. Kuule vai, a miksebo sit pidäy lapsenkaččoi? kyzyin minä. - Kuibo sinä et ellendä: lapsenkaččoi Mašaizele, a Ulli roih minuh niškoi, sellitti Lena. -Oho! Muga muga, vastain minä. Gu suuri jygei käbäl painoi minun hämmästynnyön sydämen. Minä vie enäm- bäl käbristyin, painoin piän olgupiälöih da hil'l'akkazeh lähtin. Himoitti istuo kustahto yksinäh, panna kundoh omat mielet. -Lähten keittopertih. Se on yksi joudavu perti, piätin ičekseh. *** -Lena!!! kirgain minä. -Oi-jo hospodi... Mibo vie sie ehtii? Tulipalogo on? vastai Lena. -Siegi istuu! sanoin minä. -Ken istuu? Kus istuu? kyzyi Lena. - Mittuine ollou vahnu akku. Mustis paikois. Istuu keittopertis. Tuli, istui- hes da istuu. Käis pidäy viäräččyy luzikkua, loukkoizienke. Onnuako, varrasti da ei ehtinyh pajeta, sanelin minä. -Kus istuu? Tottugo pagizet?! kirgai Lena. -Tua. Sežo. Istuu ken lienne. Vahnu. Hengi ristu, piätin minä. - Keittopertisgo? Kenbo sie voibi olla se on minun syömizenkeittäi, Nikolajevna sie istuu, sanoi Lena. -Nikolajevna?! Sit muga... Hyvä on nimi. Moine on mielehine. Kuule vai, a miksebo pidäy Nikolajevna? Myöhäi voimmo murginoija restoruanas, kui enne- gi. Syözimmö hyviä, puhtahas da huoleta, kehitin minä. -Ihan tottu, sinä olet gu lapsi! vastai Lena. -Ihan gu lapsigo? Ei, en ole ihan lapsi. Kuule vai, syözimmö restoruanazes... jatkoin minä. - Kenbo? Myö sinunke? Hyvä. A lapsenkaččojua kenbo rubieu syöttämäh? A Ullii? A gu Mašaizele pidänöy keitäldiä katliettaine libo jäiččäine? A gu minun sizär Katti tullou meile gostih? Kenbo kaikel perehel kävyy restoruanah? sanoi Lena. -Katti?! Hyvä nimi on Katti. Se tuou mieleh päivänlaskun joven tagua. Hi- hi... *** Senčois sundugal käit ristai ryndähäl sellin čuppuh istui minun Nikifor. Häi ozuttihes minule vierahakse, abevunnuokse. Häneh kaččojes kyynälet nostih sil- mih. Minä puneloitin hänen viereh da vaikkani istuimmos ajatellen: "Minä da Nikifor mollei olemmo ozattomat... Pidäsgo pajeta kahtei kunnetahto? Täs meil ei ole sijua. Minun pertis on Lena, syöndypertis on lapsenkaččoi, magavopertis Mašaine, suurespertis Ulli, keittopertis-Nikolajevna. Toinah on pezäine... Tah- toin azuo pezäzen kahtele, a venähtih moine händy, ga sil ei nävy ni agjua. Vie sit Katti tulou. Laivu silleh jugeni, ga menöy pohjah oman painon periä. Oh Lena, Lena..." -Midäbo nygöi, Nikifor-velli? kyzyin vagavah. - Midäbo käsket? hengästih Nikifor. - Toinah ollah elaijat meil nygöi, sanoin minä. - Tottu sanot. Minä istun da ajattelen ičekseni: nygöi onnuako työnät minuu ruavos, vastai Nikifor. -Nikifor, Nikifor... Pädöy sinul eliä: otat palkan, paneldat hatun piäh, keriät omat kamsut da viheldät gu lindu, sit pörähtättös kunnegi toizen naizettoman ižändän luo. Rubietto elämäh hyvin kahtei. A minä... Nikifor ei vastannuh nimidä vai löydi minun käin pimies da kobristi sidä vä- häzel. Oligo se vällytty? En rubie ni smiettimäh. Vai mieleh on konzu sinun kätty kobristau ellendäi ristikanzu...

May 23, 2025 in 16:42 Александра Родионова

• changed the text of the translation
  Когда впервые моя уютная холостая квартирка огласилась ее смехом| (Елена Александровна пришла пить чай),| мое сердце запрыгало,| как золотой зайчик на стене, комнаты сделались сразу уютнее,| и почудилось, что единственное место для моего счастья — эти четыре комнаты, при условии, если в них совьет гнездо Елена Александровна. — О чем вы задумались? — тихо спросила она. — Кажется, что я тебя люблю, — радостно и неуверенно сообщил я, прислушиваясь к толчкам своего сердца. — А…^ ты?.. Как-то так случилось, что она меня поцеловала| — это было вполне подходящим, уместным ответом. — О чем же ты все-таки задумался? — спросила она, тихо перебирая волосы на моих висках. — Я хотел бы, чтобы ты была здесь, у меня; чтобы мы жили, как две птицы в тесном, но теплом гнезде. — Значит, ты хочешь, чтобы я разошлась с мужем? — Милая, неужели ты могла предполагать хоть одну минуту, чтобы я примирился с его близостью к тебе? Конечно, раз ты меня любишь — с мужем все должно быть кончено. Завтра же переезжай ко мне. — Послушай… но у меня есть ребенок. Я ведь его тоже должна взять с собой.| — Ребенок… Ах да, ребенок!.,| кажется, Марусей зовут? — Марусей. — Хорошее имя. Такое… звучное! «Маруся». Как это Пушкин сказал? «И нет красавицы, Марии равной»… Очень славные стишки. — Так вот… Ты, конечно, понимаешь, что с Марусей я расстаться не могу. — Конечно, конечно. Но может быть, отец ее не отдаст? — Нет, отдаст. — Как же это так? — кротко упрекнул я. — Разве можно свою собственную дочь отдавать? Даже звери, и те… — Нет, он отдаст. Я знаю. — Нехорошо, нехорошо. А может быть, он втайне страдать будет? Этак в глубине сердца. По-христиански ли это будет с нашей стороны? — Что же делать? Зато я думаю, что девочке у меня будет лучше. — Ты думаешь — лучше? А вот я курю сигары. Детям, говорят, это вредно. А отец не курит. — Ну, ты не будешь курить в этой комнате, где она, — вот и все. — Ага. Значит, в другой курить? — Ну да. Или в третьей. — Или в третьей. Верно. Ну, что ж… (я глубоко вздохнул). Если уж так получается, будем жить втроем. Будет у нас свое теплое гнездышко. Две нежные руки ласковым кольцом обвились вокруг моей шеи. Вокруг той самой шеи, на которую в этот момент невидимо, незримо уселись пять женщин. * * * Я вбежал в свой кабинет, который мы общими усилиями превратили в будуар Елены Александровны, и испуганно зашептал: — Послушай, Лена… Там кто-то сидит. — Где сидит? — А вот там, в столовой. — Так это Маруся, вероятно, приехала. — Какая Маруся?! Ей лет тридцать, она в желтом платке. Сидит за столом и мешает что-то в кастрюльке. Лицо широкое, сама толстая. Мне страшно. — Глупый, — засмеялась Елена Александровна. — Это няня Марусина. Она ей кашку, вероятно, приготовила. — Ня… ня? Какая ня… ня? Зачем ня… ня? — Как зачем? Марусю-то ведь кто-нибудь должен нянчить? — Ах, да… действительно. Этого я не предусмотрел. Впрочем, Марусю мог бы нянчить и мой Никифор. — Что ты, глупенький! Ведь он мужчина. Вообще, мужская прислуга — такой ужас… — Няня, значит? — Няня. — Сидит и что-то размешивает ложечкой. — Кашку изготовила. — Кашку? — Ну да, чего ты так взбудоражился? — Взбудоражился? — Какой у тебя странный вид! — Странный? Да. Это ничего. Я большой оригинал… Хи-хи. Я потоптался на месте и потом тихонько поплелся в спальню. Выбежал оттуда испуганный. — Лена!!! — Что ты? Что случилось? — Там… В спальне… Тоже какая-то худая, черная… стоит около кровати и в подушку кулаком тычет. Забралась в спальню. Наверное, воровка… Худая, ворчит что-то. Леночка, мне страшно. — Господи, какой ты ребенок. Это горничная наша, Ульяша. Она и там у меня служила. — Ульяша. Там. Служила. Зачем? — Деточка моя, разве могу я без горничной? Ну, посуди сам. — Хорошо. Посудю. Нет, и… что я хотел сказать?.. Ульяша? — Да. — Хорошее имя. Пышное такое. Ульяния. Хи-хи. Служить, значит, будет? Так. Послушай: а что же нянька? — Как ты не понимаешь: нянька для Маруси, Ульяша для меня. — Ага! Ну-ну. Огромная лапа сдавила мое испуганное сердце. Я еще больше осунулся, спрятал голову в плечи и поплелся: хотелось посидеть где-нибудь в одиночестве, привести в порядок свои мысли. — Пойду на кухню. Единственная свободная комната. * * * — Лена!!! — Господи… Что там еще? Пожар? — Тоже сидит! — Кто сидит? Где сидит? — Какая-то старая. В черном платке. На кухне сидит. Пришла, уселась и сидит. В руках какую-то кривую ложку держит, с дырочками. Украла, наверное, да не успела убежать. — Кто? Что за вздор?! — Там. Тоже. Сидит какая-то. Старая. Ей-Богу. — На кухне? Кому ж там сидеть? Кухарка моя, Николаевна, сидит там. — Николаевна? Ага… Хорошее имя. Уютное такое. Послушай: а зачем Николаевна? Обедали бы мы в ресторане, как прежде. Вкусно, чисто, без хлопот. — Нет, ты решительное дитя! — Решительное? Нет, нерешительное. Послушай: в ресторанчик бы… — Кто? Ты и я? Хорошо-с А няньку кто будет кормить? А Ульяну? А Марусе если котлеточку нажарить или яичко? А если моя сестра Катя к нам погостить приедет?! Кто же в ресторан целой семьей ходит? — Катя? Хорошее имя — Катя. Закат солнца на реке напоминает. Хи-хи. * * * Сложив руки на груди и прижавшись спиной к углу, сидел на сундуке в передней мой Никифор. Вид у него был неприятный, загнанный, вызывавший слезы. Я повертелся около него, потом молча уселся рядом и задумался: бедные мы оба с Никифором… Убежать куда-нибудь вдвоем, что ли? Куда нам тут деваться? В кабинете — Лена, в столовой — няня, в спальне — Маруся, в гостиной — Ульяша, в кухне — Николаевна. Гнездышко… хотел я свить, гнездышко на двоих, а потянулся такой хвост, что и конца ему не видно. Катя, вон, тоже приедет. Корабль сразу оброс ракушками, и уже на дно тянет, тянет его собственная тяжесть. Эх, Лена, Лена!.. — Ну что, брат Никифор! — робко пробормотал я непослушным языком. — Что прикажете? — вздохнул Никифор. — Ну вот, брат, и устроились. — Так точно, устроились. Вот сижу и думаю себе: наверное, скоро расчет дадите. — Никифор, Никифор… Есть ли участь завиднее твоей: получишь ты расчет, наденешь шапку набекрень, возьмешь в руки свой чемоданчик, засвистишь, как птица, и порхнешь к другому холостому барину. Заживете оба на славу. А я… Никифор ничего не ответил. Только нашел в полутьме мою руку и тихо пожал ее. Может быть, это фамильярность? Э, что там говорить!.. Просто приятно, когда руку жмет тебе понимающий человек. * * *

May 23, 2025 in 16:41 Александра Родионова

• changed the text of the translation
  Когда впервые моя уютная холостая квартирка огласилась ее смехом| (Елена Александровна пришла пить чай),| мое сердце запрыгало,| как золотой зайчик на стене, комнаты сделались сразу уютнее,| и почудилось, что единственное место для моего счастья — эти четыре комнаты, при условии, если в них совьет гнездо Елена Александровна. — О чем вы задумались? — тихо спросила она. — Кажется, что я тебя люблю, — радостно и неуверенно сообщил я, прислушиваясь к толчкам своего сердца. — А…^ ты?.. Как-то так случилось, что она меня поцеловала| — это было вполне подходящим, уместным ответом. — О чем же ты все-таки задумался? — спросила она, тихо перебирая волосы на моих висках. — Я хотел бы, чтобы ты была здесь, у меня; чтобы мы жили, как две птицы в тесном, но теплом гнезде. — Значит, ты хочешь, чтобы я разошлась с мужем? — Милая, неужели ты могла предполагать хоть одну минуту, чтобы я примирился с его близостью к тебе? Конечно, раз ты меня любишь — с мужем все должно быть кончено. Завтра же переезжай ко мне. — Послушай… но у меня есть ребенок. Я ведь его тоже должна взять с собой.| — Ребенок… Ах да, ребенок!., кажется, Марусей зовут? — Марусей. — Хорошее имя. Такое… звучное! «Маруся». Как это Пушкин сказал? «И нет красавицы, Марии равной»… Очень славные стишки. — Так вот… Ты, конечно, понимаешь, что с Марусей я расстаться не могу. — Конечно, конечно. Но может быть, отец ее не отдаст? — Нет, отдаст. — Как же это так? — кротко упрекнул я. — Разве можно свою собственную дочь отдавать? Даже звери, и те… — Нет, он отдаст. Я знаю. — Нехорошо, нехорошо. А может быть, он втайне страдать будет? Этак в глубине сердца. По-христиански ли это будет с нашей стороны? — Что же делать? Зато я думаю, что девочке у меня будет лучше. — Ты думаешь — лучше? А вот я курю сигары. Детям, говорят, это вредно. А отец не курит. — Ну, ты не будешь курить в этой комнате, где она, — вот и все. — Ага. Значит, в другой курить? — Ну да. Или в третьей. — Или в третьей. Верно. Ну, что ж… (я глубоко вздохнул). Если уж так получается, будем жить втроем. Будет у нас свое теплое гнездышко. Две нежные руки ласковым кольцом обвились вокруг моей шеи. Вокруг той самой шеи, на которую в этот момент невидимо, незримо уселись пять женщин. * * * Я вбежал в свой кабинет, который мы общими усилиями превратили в будуар Елены Александровны, и испуганно зашептал: — Послушай, Лена… Там кто-то сидит. — Где сидит? — А вот там, в столовой. — Так это Маруся, вероятно, приехала. — Какая Маруся?! Ей лет тридцать, она в желтом платке. Сидит за столом и мешает что-то в кастрюльке. Лицо широкое, сама толстая. Мне страшно. — Глупый, — засмеялась Елена Александровна. — Это няня Марусина. Она ей кашку, вероятно, приготовила. — Ня… ня? Какая ня… ня? Зачем ня… ня? — Как зачем? Марусю-то ведь кто-нибудь должен нянчить? — Ах, да… действительно. Этого я не предусмотрел. Впрочем, Марусю мог бы нянчить и мой Никифор. — Что ты, глупенький! Ведь он мужчина. Вообще, мужская прислуга — такой ужас… — Няня, значит? — Няня. — Сидит и что-то размешивает ложечкой. — Кашку изготовила. — Кашку? — Ну да, чего ты так взбудоражился? — Взбудоражился? — Какой у тебя странный вид! — Странный? Да. Это ничего. Я большой оригинал… Хи-хи. Я потоптался на месте и потом тихонько поплелся в спальню. Выбежал оттуда испуганный. — Лена!!! — Что ты? Что случилось? — Там… В спальне… Тоже какая-то худая, черная… стоит около кровати и в подушку кулаком тычет. Забралась в спальню. Наверное, воровка… Худая, ворчит что-то. Леночка, мне страшно. — Господи, какой ты ребенок. Это горничная наша, Ульяша. Она и там у меня служила. — Ульяша. Там. Служила. Зачем? — Деточка моя, разве могу я без горничной? Ну, посуди сам. — Хорошо. Посудю. Нет, и… что я хотел сказать?.. Ульяша? — Да. — Хорошее имя. Пышное такое. Ульяния. Хи-хи. Служить, значит, будет? Так. Послушай: а что же нянька? — Как ты не понимаешь: нянька для Маруси, Ульяша для меня. — Ага! Ну-ну. Огромная лапа сдавила мое испуганное сердце. Я еще больше осунулся, спрятал голову в плечи и поплелся: хотелось посидеть где-нибудь в одиночестве, привести в порядок свои мысли. — Пойду на кухню. Единственная свободная комната. * * * — Лена!!! — Господи… Что там еще? Пожар? — Тоже сидит! — Кто сидит? Где сидит? — Какая-то старая. В черном платке. На кухне сидит. Пришла, уселась и сидит. В руках какую-то кривую ложку держит, с дырочками. Украла, наверное, да не успела убежать. — Кто? Что за вздор?! — Там. Тоже. Сидит какая-то. Старая. Ей-Богу. — На кухне? Кому ж там сидеть? Кухарка моя, Николаевна, сидит там. — Николаевна? Ага… Хорошее имя. Уютное такое. Послушай: а зачем Николаевна? Обедали бы мы в ресторане, как прежде. Вкусно, чисто, без хлопот. — Нет, ты решительное дитя! — Решительное? Нет, нерешительное. Послушай: в ресторанчик бы… — Кто? Ты и я? Хорошо-с А няньку кто будет кормить? А Ульяну? А Марусе если котлеточку нажарить или яичко? А если моя сестра Катя к нам погостить приедет?! Кто же в ресторан целой семьей ходит? — Катя? Хорошее имя — Катя. Закат солнца на реке напоминает. Хи-хи. * * * Сложив руки на груди и прижавшись спиной к углу, сидел на сундуке в передней мой Никифор. Вид у него был неприятный, загнанный, вызывавший слезы. Я повертелся около него, потом молча уселся рядом и задумался: бедные мы оба с Никифором… Убежать куда-нибудь вдвоем, что ли? Куда нам тут деваться? В кабинете — Лена, в столовой — няня, в спальне — Маруся, в гостиной — Ульяша, в кухне — Николаевна. Гнездышко… хотел я свить, гнездышко на двоих, а потянулся такой хвост, что и конца ему не видно. Катя, вон, тоже приедет. Корабль сразу оброс ракушками, и уже на дно тянет, тянет его собственная тяжесть. Эх, Лена, Лена!.. — Ну что, брат Никифор! — робко пробормотал я непослушным языком. — Что прикажете? — вздохнул Никифор. — Ну вот, брат, и устроились. — Так точно, устроились. Вот сижу и думаю себе: наверное, скоро расчет дадите. — Никифор, Никифор… Есть ли участь завиднее твоей: получишь ты расчет, наденешь шапку набекрень, возьмешь в руки свой чемоданчик, засвистишь, как птица, и порхнешь к другому холостому барину. Заживете оба на славу. А я… Никифор ничего не ответил. Только нашел в полутьме мою руку и тихо пожал ее. Может быть, это фамильярность? Э, что там говорить!.. Просто приятно, когда руку жмет тебе понимающий человек. * * *

May 23, 2025 in 16:39 Александра Родионова

• changed the text
  Konzu minun, naizettoman miehen mielyttäväspertis enzimästy kerdua helähtih hänen nagro| (Jelena Aleksandrovna tuli minun luo čuajule),| minun syväin särähtih. Häi oli gu kuldaine kuvahaine, kudai kaunisti minun pertit. Minul jo ozuttih, mittuine ozakas roimmos nämis nelläs pertis, gu Jelena Aleksandrovna luadis niilӧih oman pezӓzen. -Midӓbo ajattelet? Kyzyi hӓi hil’l’azeh. -Minӓ onnuako suvaičen sinuu, vastain ihastuksis sydӓmen tykindiӓ kuunelten. – A sinӓ?... Kui lienne tapahtui ga häi ukkai minuu. Se oli tovelline da paras vastavus. -Yksikai sano, midabo sinä ajattelet? kyzyi hãi hil'l'akkazih silittäjen tuk- kii minun korvujuuril. -Minä tahtoizin, gu sinä olizit ainos täs, gu myö eläzimmö gu kaksi lindustu ahtahas, ga lämmäzes pezäzes, vastain minä. - Sit sinä tahtozit ku minä eruozin ukos?^ kyzyi häi. -Armahaine, jatkoin minä,jokse sinä hos minuutakse voit smiettie, bui- te minä tahton ku sinä olizit hänenke yhtes? Tiettäväine, kerran sinä suvaičet mi- nuu, sit ukkoske pidäy kai loppie. Huomei tule minun luo, kehitin minä. -Kuule vai,.. ga minul on lapsut. Minulhäi pidäy händygi ottua keral, sanoi Jelena Aleksandrovna. -Lapsut... Tottu, sinul on lapsut... Eigo händy kučuta Mašakse? kyzyin minä. -Mašakse, vastai naine. -Nimi on hyvä. Moine... helei. Mašaine! Eigo Puškin nenga sanonuh: "Ei ole tostu Mašan čomuttu..." Se on ylen čoma runo, kiitin minä. -Hyvä gu nenga... Sinä ellendät, minä en voi erota Mašaizes, sanoi naine. -Tiettäväine, tiettäväine... Ga voibihäi tapahtua, tuattah ei anna sinule händy, sanoin minä. -Ei, häi andau, vastai Jelena Aleksandrovna. -Kuibo muga? vagavah soimain minä. --- Voibigo tuatto andua oman tyttä- ren? Kai meččyelătit, netgi... -Ei, häi andau lapsen. Minä tiijän, vastai naine. - Ei ole hyvä, ei nenga ole hyvä. Toinah alamuhkuh häi yksikai rubieu tus- kiččemahes? Muga sydameči. Roihgo se meis jumalan mugah? kyzyin minä. - Minbo sil voit? Smietin, tyttözel minunke roih parembi, sellitti muamo. -Smietit, parembi roih? Näitgös, minähäi kurin. Sanotah, se on paha lapsi- le. A tuattah ei kuri, juohatin minä. - Sit et rubie kurimah hänen pertis dai kai roih hyvin, piätti naine. — Oho, sit kurimah toizeh pertih? diivimmös minä. -Muga. Libo kolmandes, vastai häi. Libo kolmandes... Tottu. Hyvä... minä hengästimmös syvästi. - Ga sit rubiemmo elämäh kolmei. Meil roih oma lämmin pezäine, sovin minä. Häi kahtel käil sebäi minuu niškas, kudamale silkeskie nägymätä istuihes kerras viizi naistu. *** Minä juokseldin omah pertih, kudamas möö Jelena Aleksandrovnanke lua- jimmo gostienvastuandupertin, i hämmästyksis burahtimmos: -Lena, kuule vai... Sie ken lienne istuu. Kus istuu? kyzyi Lena. -Kačo, nečie, syöndypertis, vastain minä. -Ga sehäi on Marusja, vikse jo tuli, vastai Lena. -Mittuine Marusja?! Hänele igiä on kolmekymmen da piäs keldaine paik- ku. Istuu stolan tagan da midă sevoittanou juvvas. Rožat leviet, iče järei. Minul on hirvei, šupetin minä. -Mieletöi, Jelena Aleksandrovna rubei nagramah. Sehäi on Mašaizen kaččoi. Häi onnuako pudruo Mašaizele keittäy. -Kaččoi? Mittuine kaččoi? Miksebo pidäy kaččoi? hämmästyin minä. - Miksebo pidäy? Pidäyhäi keltahto Mašastu kaččuo, vastai Lena. -Tottu, tottu... tiettäväine. Minä en sidä ennepäi smiettinyh. Muiten, Ma- šastu voinnus ihan hyvin kaččuo minun Nikifor, nevvoin minä. -Oletgo tolkus! Häi on mužikku! Muitengi on ylen paha pidiä käskyläzenny mužikkua... hi... - Sit näit lapsenkaččoi?.. -Lapsenkaččoi. - Istuu da luzikkazel midä šelonou. - Pudruo keittäy. - Pudruo keittäy? Ga pudruo, ga midäbo sinā tualleh pōllästyit? - Minägö pöllästyin? Olet kuito kummalline, diivihes Lena. - Kummalline? Toinah. Se on pieni viga. Minä olen ylen kummalline... Hi- Minä taputin jalgoi yhtes sijas, a sit lähtin magavopertih. Siepäi hyppäin pöl- lästuksis da kirgain: -Lena!!! - Midäbo? Mibo ehtii? kyzyi Lena. -Tua... Magavopertis... Sie sežo on ken lienne laihu, mustu,.. seizou krava- tilluo da sydäilöy kobrii pielukseh. Opi duumaija, magavopertis! Ollougo var- ras... Laihu moine, midä höčöttänöy. Lenaine, minul on hirvei, sanoin minä. - Oi, hospodi. Sinä olet gu lapsi. Se on meijän käskyläine, Ulli. Häi siegi minun luo ruadoi, vastai Lena. - Ulli... Siegi ruadoi?.. Miksebo häi on meil?.. - Kuldaine, kuibo minä voin olla käskyläizetä? Opi vai iče smiettie, sanoi Lena. -Hyvä. Opin smiettie. Ga, vuota, midäbo tahtoin sanuo... Sit näit Ulli... -Muga. -Nimi on hyvä. Moine rehevy - Ulli. He-he... Sit, sanot, rubieu ruadamah käskyläzenny. Hyvä-ä. Kuule vai, a miksebo sit pidäy lapsenkaččoi? kyzyin minä. - Kuibo sinä et ellendä: lapsenkaččoi Mašaizele, a Ulli roih minuh niškoi, sellitti Lena. -Oho! Muga muga, vastain minä. Gu suuri jygei käbäl painoi minun hämmästynnyön sydämen. Minä vie enäm- bäl käbristyin, painoin piän olgupiälöih da hil'l'akkazeh lähtin. Himoitti istuo kustahto yksinäh, panna kundoh omat mielet. -Lähten keittopertih. Se on yksi joudavu perti, piätin ičekseh. *** -Lena!!! kirgain minä. -Oi-jo hospodi... Mibo vie sie ehtii? Tulipalogo on? vastai Lena. -Siegi istuu! sanoin minä. -Ken istuu? Kus istuu? kyzyi Lena. - Mittuine ollou vahnu akku. Mustis paikois. Istuu keittopertis. Tuli, istui- hes da istuu. Käis pidäy viäräččyy luzikkua, loukkoizienke. Onnuako, varrasti da ei ehtinyh pajeta, sanelin minä. -Kus istuu? Tottugo pagizet?! kirgai Lena. -Tua. Sežo. Istuu ken lienne. Vahnu. Hengi ristu, piätin minä. - Keittopertisgo? Kenbo sie voibi olla se on minun syömizenkeittäi, Nikolajevna sie istuu, sanoi Lena. -Nikolajevna?! Sit muga... Hyvä on nimi. Moine on mielehine. Kuule vai, a miksebo pidäy Nikolajevna? Myöhäi voimmo murginoija restoruanas, kui enne- gi. Syözimmö hyviä, puhtahas da huoleta, kehitin minä. -Ihan tottu, sinä olet gu lapsi! vastai Lena. -Ihan gu lapsigo? Ei, en ole ihan lapsi. Kuule vai, syözimmö restoruanazes... jatkoin minä. - Kenbo? Myö sinunke? Hyvä. A lapsenkaččojua kenbo rubieu syöttämäh? A Ullii? A gu Mašaizele pidänöy keitäldiä katliettaine libo jäiččäine? A gu minun sizär Katti tullou meile gostih? Kenbo kaikel perehel kävyy restoruanah? sanoi Lena. -Katti?! Hyvä nimi on Katti. Se tuou mieleh päivänlaskun joven tagua. Hi- hi... *** Senčois sundugal käit ristai ryndähäl sellin čuppuh istui minun Nikifor. Häi ozuttihes minule vierahakse, abevunnuokse. Häneh kaččojes kyynälet nostih sil- mih. Minä puneloitin hänen viereh da vaikkani istuimmos ajatellen: "Minä da Nikifor mollei olemmo ozattomat... Pidäsgo pajeta kahtei kunnetahto? Täs meil ei ole sijua. Minun pertis on Lena, syöndypertis on lapsenkaččoi, magavopertis Mašaine, suurespertis Ulli, keittopertis-Nikolajevna. Toinah on pezäine... Tah- toin azuo pezäzen kahtele, a venähtih moine händy, ga sil ei nävy ni agjua. Vie sit Katti tulou. Laivu silleh jugeni, ga menöy pohjah oman painon periä. Oh Lena, Lena..." -Midäbo nygöi, Nikifor-velli? kyzyin vagavah. - Midäbo käsket? hengästih Nikifor. - Toinah ollah elaijat meil nygöi, sanoin minä. - Tottu sanot. Minä istun da ajattelen ičekseni: nygöi onnuako työnät minuu ruavos, vastai Nikifor. -Nikifor, Nikifor... Pädöy sinul eliä: otat palkan, paneldat hatun piäh, keriät omat kamsut da viheldät gu lindu, sit pörähtättös kunnegi toizen naizettoman ižändän luo. Rubietto elämäh hyvin kahtei. A minä... Nikifor ei vastannuh nimidä vai löydi minun käin pimies da kobristi sidä vä- häzel. Oligo se vällytty? En rubie ni smiettimäh. Vai mieleh on konzu sinun kätty kobristau ellendäi ristikanzu...

May 23, 2025 in 16:38 Александра Родионова

• changed the text of the translation
  Когда впервые моя уютная холостая квартирка огласилась ее смехом| (Елена Александровна пришла пить чай),| мое сердце запрыгало,| как золотой зайчик на стене, комнаты сделались сразу уютнее,| и почудилось, что единственное место для моего счастья — эти четыре комнаты, при условии, если в них совьет гнездо Елена Александровна. — О чем вы задумались? — тихо спросила она. — Кажется, что я тебя люблю, — радостно и неуверенно сообщил я, прислушиваясь к толчкам своего сердца. — А…^ ты?.. Как-то так случилось, что она меня поцеловала| — это было вполне подходящим, уместным ответом. — О чем же ты все-таки задумался? — спросила она, тихо перебирая волосы на моих висках. — Я хотел бы, чтобы ты была здесь, у меня; чтобы мы жили, как две птицы в тесном, но теплом гнезде. — Значит, ты хочешь, чтобы я разошлась с мужем? — Милая, неужели ты могла предполагать хоть одну минуту, чтобы я примирился с его близостью к тебе? Конечно, раз ты меня любишь — с мужем все должно быть кончено. Завтра же переезжай ко мне. — Послушай… но у меня есть ребенок. Я ведь его тоже должна взять с собой — Ребенок… Ах да, ребенок!., кажется, Марусей зовут? — Марусей. — Хорошее имя. Такое… звучное! «Маруся». Как это Пушкин сказал? «И нет красавицы, Марии равной»… Очень славные стишки. — Так вот… Ты, конечно, понимаешь, что с Марусей я расстаться не могу. — Конечно, конечно. Но может быть, отец ее не отдаст? — Нет, отдаст. — Как же это так? — кротко упрекнул я. — Разве можно свою собственную дочь отдавать? Даже звери, и те… — Нет, он отдаст. Я знаю. — Нехорошо, нехорошо. А может быть, он втайне страдать будет? Этак в глубине сердца. По-христиански ли это будет с нашей стороны? — Что же делать? Зато я думаю, что девочке у меня будет лучше. — Ты думаешь — лучше? А вот я курю сигары. Детям, говорят, это вредно. А отец не курит. — Ну, ты не будешь курить в этой комнате, где она, — вот и все. — Ага. Значит, в другой курить? — Ну да. Или в третьей. — Или в третьей. Верно. Ну, что ж… (я глубоко вздохнул). Если уж так получается, будем жить втроем. Будет у нас свое теплое гнездышко. Две нежные руки ласковым кольцом обвились вокруг моей шеи. Вокруг той самой шеи, на которую в этот момент невидимо, незримо уселись пять женщин. * * * Я вбежал в свой кабинет, который мы общими усилиями превратили в будуар Елены Александровны, и испуганно зашептал: — Послушай, Лена… Там кто-то сидит. — Где сидит? — А вот там, в столовой. — Так это Маруся, вероятно, приехала. — Какая Маруся?! Ей лет тридцать, она в желтом платке. Сидит за столом и мешает что-то в кастрюльке. Лицо широкое, сама толстая. Мне страшно. — Глупый, — засмеялась Елена Александровна. — Это няня Марусина. Она ей кашку, вероятно, приготовила. — Ня… ня? Какая ня… ня? Зачем ня… ня? — Как зачем? Марусю-то ведь кто-нибудь должен нянчить? — Ах, да… действительно. Этого я не предусмотрел. Впрочем, Марусю мог бы нянчить и мой Никифор. — Что ты, глупенький! Ведь он мужчина. Вообще, мужская прислуга — такой ужас… — Няня, значит? — Няня. — Сидит и что-то размешивает ложечкой. — Кашку изготовила. — Кашку? — Ну да, чего ты так взбудоражился? — Взбудоражился? — Какой у тебя странный вид! — Странный? Да. Это ничего. Я большой оригинал… Хи-хи. Я потоптался на месте и потом тихонько поплелся в спальню. Выбежал оттуда испуганный. — Лена!!! — Что ты? Что случилось? — Там… В спальне… Тоже какая-то худая, черная… стоит около кровати и в подушку кулаком тычет. Забралась в спальню. Наверное, воровка… Худая, ворчит что-то. Леночка, мне страшно. — Господи, какой ты ребенок. Это горничная наша, Ульяша. Она и там у меня служила. — Ульяша. Там. Служила. Зачем? — Деточка моя, разве могу я без горничной? Ну, посуди сам. — Хорошо. Посудю. Нет, и… что я хотел сказать?.. Ульяша? — Да. — Хорошее имя. Пышное такое. Ульяния. Хи-хи. Служить, значит, будет? Так. Послушай: а что же нянька? — Как ты не понимаешь: нянька для Маруси, Ульяша для меня. — Ага! Ну-ну. Огромная лапа сдавила мое испуганное сердце. Я еще больше осунулся, спрятал голову в плечи и поплелся: хотелось посидеть где-нибудь в одиночестве, привести в порядок свои мысли. — Пойду на кухню. Единственная свободная комната. * * * — Лена!!! — Господи… Что там еще? Пожар? — Тоже сидит! — Кто сидит? Где сидит? — Какая-то старая. В черном платке. На кухне сидит. Пришла, уселась и сидит. В руках какую-то кривую ложку держит, с дырочками. Украла, наверное, да не успела убежать. — Кто? Что за вздор?! — Там. Тоже. Сидит какая-то. Старая. Ей-Богу. — На кухне? Кому ж там сидеть? Кухарка моя, Николаевна, сидит там. — Николаевна? Ага… Хорошее имя. Уютное такое. Послушай: а зачем Николаевна? Обедали бы мы в ресторане, как прежде. Вкусно, чисто, без хлопот. — Нет, ты решительное дитя! — Решительное? Нет, нерешительное. Послушай: в ресторанчик бы… — Кто? Ты и я? Хорошо-с А няньку кто будет кормить? А Ульяну? А Марусе если котлеточку нажарить или яичко? А если моя сестра Катя к нам погостить приедет?! Кто же в ресторан целой семьей ходит? — Катя? Хорошее имя — Катя. Закат солнца на реке напоминает. Хи-хи. * * * Сложив руки на груди и прижавшись спиной к углу, сидел на сундуке в передней мой Никифор. Вид у него был неприятный, загнанный, вызывавший слезы. Я повертелся около него, потом молча уселся рядом и задумался: бедные мы оба с Никифором… Убежать куда-нибудь вдвоем, что ли? Куда нам тут деваться? В кабинете — Лена, в столовой — няня, в спальне — Маруся, в гостиной — Ульяша, в кухне — Николаевна. Гнездышко… хотел я свить, гнездышко на двоих, а потянулся такой хвост, что и конца ему не видно. Катя, вон, тоже приедет. Корабль сразу оброс ракушками, и уже на дно тянет, тянет его собственная тяжесть. Эх, Лена, Лена!.. — Ну что, брат Никифор! — робко пробормотал я непослушным языком. — Что прикажете? — вздохнул Никифор. — Ну вот, брат, и устроились. — Так точно, устроились. Вот сижу и думаю себе: наверное, скоро расчет дадите. — Никифор, Никифор… Есть ли участь завиднее твоей: получишь ты расчет, наденешь шапку набекрень, возьмешь в руки свой чемоданчик, засвистишь, как птица, и порхнешь к другому холостому барину. Заживете оба на славу. А я… Никифор ничего не ответил. Только нашел в полутьме мою руку и тихо пожал ее. Может быть, это фамильярность? Э, что там говорить!.. Просто приятно, когда руку жмет тебе понимающий человек. * * *

May 23, 2025 in 16:38 Александра Родионова

• changed the text of the translation
  Когда впервые моя уютная холостая квартирка огласилась ее смехом| (Елена Александровна пришла пить чай),| мое сердце запрыгало,| как золотой зайчик на стене, комнаты сделались сразу уютнее,| и почудилось, что единственное место для моего счастья — эти четыре комнаты, при условии, если в них совьет гнездо Елена Александровна. — О чем вы задумались? — тихо спросила она. — Кажется, что я тебя люблю, — радостно и неуверенно сообщил я, прислушиваясь к толчкам своего сердца. — А…^ ты?.. Как-то так случилось, что она меня поцеловала — это было вполне подходящим, уместным ответом. — О чем же ты все-таки задумался? — спросила она, тихо перебирая волосы на моих висках. — Я хотел бы, чтобы ты была здесь, у меня; чтобы мы жили, как две птицы в тесном, но теплом гнезде. — Значит, ты хочешь, чтобы я разошлась с мужем? — Милая, неужели ты могла предполагать хоть одну минуту, чтобы я примирился с его близостью к тебе? Конечно, раз ты меня любишь — с мужем все должно быть кончено. Завтра же переезжай ко мне. — Послушай… но у меня есть ребенок. Я ведь его тоже должна взять с собой — Ребенок… Ах да, ребенок!., кажется, Марусей зовут? — Марусей. — Хорошее имя. Такое… звучное! «Маруся». Как это Пушкин сказал? «И нет красавицы, Марии равной»… Очень славные стишки. — Так вот… Ты, конечно, понимаешь, что с Марусей я расстаться не могу. — Конечно, конечно. Но может быть, отец ее не отдаст? — Нет, отдаст. — Как же это так? — кротко упрекнул я. — Разве можно свою собственную дочь отдавать? Даже звери, и те… — Нет, он отдаст. Я знаю. — Нехорошо, нехорошо. А может быть, он втайне страдать будет? Этак в глубине сердца. По-христиански ли это будет с нашей стороны? — Что же делать? Зато я думаю, что девочке у меня будет лучше. — Ты думаешь — лучше? А вот я курю сигары. Детям, говорят, это вредно. А отец не курит. — Ну, ты не будешь курить в этой комнате, где она, — вот и все. — Ага. Значит, в другой курить? — Ну да. Или в третьей. — Или в третьей. Верно. Ну, что ж… (я глубоко вздохнул). Если уж так получается, будем жить втроем. Будет у нас свое теплое гнездышко. Две нежные руки ласковым кольцом обвились вокруг моей шеи. Вокруг той самой шеи, на которую в этот момент невидимо, незримо уселись пять женщин. * * * Я вбежал в свой кабинет, который мы общими усилиями превратили в будуар Елены Александровны, и испуганно зашептал: — Послушай, Лена… Там кто-то сидит. — Где сидит? — А вот там, в столовой. — Так это Маруся, вероятно, приехала. — Какая Маруся?! Ей лет тридцать, она в желтом платке. Сидит за столом и мешает что-то в кастрюльке. Лицо широкое, сама толстая. Мне страшно. — Глупый, — засмеялась Елена Александровна. — Это няня Марусина. Она ей кашку, вероятно, приготовила. — Ня… ня? Какая ня… ня? Зачем ня… ня? — Как зачем? Марусю-то ведь кто-нибудь должен нянчить? — Ах, да… действительно. Этого я не предусмотрел. Впрочем, Марусю мог бы нянчить и мой Никифор. — Что ты, глупенький! Ведь он мужчина. Вообще, мужская прислуга — такой ужас… — Няня, значит? — Няня. — Сидит и что-то размешивает ложечкой. — Кашку изготовила. — Кашку? — Ну да, чего ты так взбудоражился? — Взбудоражился? — Какой у тебя странный вид! — Странный? Да. Это ничего. Я большой оригинал… Хи-хи. Я потоптался на месте и потом тихонько поплелся в спальню. Выбежал оттуда испуганный. — Лена!!! — Что ты? Что случилось? — Там… В спальне… Тоже какая-то худая, черная… стоит около кровати и в подушку кулаком тычет. Забралась в спальню. Наверное, воровка… Худая, ворчит что-то. Леночка, мне страшно. — Господи, какой ты ребенок. Это горничная наша, Ульяша. Она и там у меня служила. — Ульяша. Там. Служила. Зачем? — Деточка моя, разве могу я без горничной? Ну, посуди сам. — Хорошо. Посудю. Нет, и… что я хотел сказать?.. Ульяша? — Да. — Хорошее имя. Пышное такое. Ульяния. Хи-хи. Служить, значит, будет? Так. Послушай: а что же нянька? — Как ты не понимаешь: нянька для Маруси, Ульяша для меня. — Ага! Ну-ну. Огромная лапа сдавила мое испуганное сердце. Я еще больше осунулся, спрятал голову в плечи и поплелся: хотелось посидеть где-нибудь в одиночестве, привести в порядок свои мысли. — Пойду на кухню. Единственная свободная комната. * * * — Лена!!! — Господи… Что там еще? Пожар? — Тоже сидит! — Кто сидит? Где сидит? — Какая-то старая. В черном платке. На кухне сидит. Пришла, уселась и сидит. В руках какую-то кривую ложку держит, с дырочками. Украла, наверное, да не успела убежать. — Кто? Что за вздор?! — Там. Тоже. Сидит какая-то. Старая. Ей-Богу. — На кухне? Кому ж там сидеть? Кухарка моя, Николаевна, сидит там. — Николаевна? Ага… Хорошее имя. Уютное такое. Послушай: а зачем Николаевна? Обедали бы мы в ресторане, как прежде. Вкусно, чисто, без хлопот. — Нет, ты решительное дитя! — Решительное? Нет, нерешительное. Послушай: в ресторанчик бы… — Кто? Ты и я? Хорошо-с А няньку кто будет кормить? А Ульяну? А Марусе если котлеточку нажарить или яичко? А если моя сестра Катя к нам погостить приедет?! Кто же в ресторан целой семьей ходит? — Катя? Хорошее имя — Катя. Закат солнца на реке напоминает. Хи-хи. * * * Сложив руки на груди и прижавшись спиной к углу, сидел на сундуке в передней мой Никифор. Вид у него был неприятный, загнанный, вызывавший слезы. Я повертелся около него, потом молча уселся рядом и задумался: бедные мы оба с Никифором… Убежать куда-нибудь вдвоем, что ли? Куда нам тут деваться? В кабинете — Лена, в столовой — няня, в спальне — Маруся, в гостиной — Ульяша, в кухне — Николаевна. Гнездышко… хотел я свить, гнездышко на двоих, а потянулся такой хвост, что и конца ему не видно. Катя, вон, тоже приедет. Корабль сразу оброс ракушками, и уже на дно тянет, тянет его собственная тяжесть. Эх, Лена, Лена!.. — Ну что, брат Никифор! — робко пробормотал я непослушным языком. — Что прикажете? — вздохнул Никифор. — Ну вот, брат, и устроились. — Так точно, устроились. Вот сижу и думаю себе: наверное, скоро расчет дадите. — Никифор, Никифор… Есть ли участь завиднее твоей: получишь ты расчет, наденешь шапку набекрень, возьмешь в руки свой чемоданчик, засвистишь, как птица, и порхнешь к другому холостому барину. Заживете оба на славу. А я… Никифор ничего не ответил. Только нашел в полутьме мою руку и тихо пожал ее. Может быть, это фамильярность? Э, что там говорить!.. Просто приятно, когда руку жмет тебе понимающий человек. * * *

May 23, 2025 in 16:36 Александра Родионова

• changed the text
  Konzu minun, naizettoman miehen mielyttäväspertis enzimästy kerdua helähtih hänen nagro| (Jelena Aleksandrovna tuli minun luo čuajule),| minun syväin säräh- tihsärähtih. Häi oli gu kuldaine kuvahaine, kudai kaunisti minun pertit. Minul jo ozuttih, mittuine ozakas roimmos nämis nelläs pertis, gu Jelena Aleksandrovna luadis niilӧih oman pezӓzen. -Midӓbo ajattelet? Kyzyi hӓi hil’l’azeh. -Minӓ onnuako suvaičen sinuu, vastain ihastuksis sydӓmen tykindiӓ kuunelten. – A sinӓ?... Kui lienne tapahtui ga häi ukkai minuu. Se oli tovelline da paras vastavus. -Yksikai sano, midabo sinä ajattelet? kyzyi hãi hil'l'akkazih silittäjen tuk- kii minun korvujuuril. -Minä tahtoizin, gu sinä olizit ainos täs, gu myö eläzimmö gu kaksi lindustu ahtahas, ga lämmäzes pezäzes, vastain minä. - Sit sinä tahtozit ku minä eruozin ukos? kyzyi häi. -Armahaine, jatkoin minä,jokse sinä hos minuutakse voit smiettie, bui- te minä tahton ku sinä olizit hänenke yhtes? Tiettäväine, kerran sinä suvaičet mi- nuu, sit ukkoske pidäy kai loppie. Huomei tule minun luo, kehitin minä. -Kuule vai,.. ga minul on lapsut. Minulhäi pidäy händygi ottua keral, sanoi Jelena Aleksandrovna. -Lapsut... Tottu, sinul on lapsut... Eigo händy kučuta Mašakse? kyzyin minä. -Mašakse, vastai naine. -Nimi on hyvä. Moine... helei. Mašaine! Eigo Puškin nenga sanonuh: "Ei ole tostu Mašan čomuttu..." Se on ylen čoma runo, kiitin minä. -Hyvä gu nenga... Sinä ellendät, minä en voi erota Mašaizes, sanoi naine. -Tiettäväine, tiettäväine... Ga voibihäi tapahtua, tuattah ei anna sinule händy, sanoin minä. -Ei, häi andau, vastai Jelena Aleksandrovna. -Kuibo muga? vagavah soimain minä. --- Voibigo tuatto andua oman tyttä- ren? Kai meččyelătit, netgi... -Ei, häi andau lapsen. Minä tiijän, vastai naine. - Ei ole hyvä, ei nenga ole hyvä. Toinah alamuhkuh häi yksikai rubieu tus- kiččemahes? Muga sydameči. Roihgo se meis jumalan mugah? kyzyin minä. - Minbo sil voit? Smietin, tyttözel minunke roih parembi, sellitti muamo. -Smietit, parembi roih? Näitgös, minähäi kurin. Sanotah, se on paha lapsi- le. A tuattah ei kuri, juohatin minä. - Sit et rubie kurimah hänen pertis dai kai roih hyvin, piätti naine. — Oho, sit kurimah toizeh pertih? diivimmös minä. -Muga. Libo kolmandes, vastai häi. Libo kolmandes... Tottu. Hyvä... minä hengästimmös syvästi. - Ga sit rubiemmo elämäh kolmei. Meil roih oma lämmin pezäine, sovin minä. Häi kahtel käil sebäi minuu niškas, kudamale silkeskie nägymätä istuihes kerras viizi naistu. *** Minä juokseldin omah pertih, kudamas möö Jelena Aleksandrovnanke lua- jimmo gostienvastuandupertin, i hämmästyksis burahtimmos: -Lena, kuule vai... Sie ken lienne istuu. Kus istuu? kyzyi Lena. -Kačo, nečie, syöndypertis, vastain minä. -Ga sehäi on Marusja, vikse jo tuli, vastai Lena. -Mittuine Marusja?! Hänele igiä on kolmekymmen da piäs keldaine paik- ku. Istuu stolan tagan da midă sevoittanou juvvas. Rožat leviet, iče järei. Minul on hirvei, šupetin minä. -Mieletöi, Jelena Aleksandrovna rubei nagramah. Sehäi on Mašaizen kaččoi. Häi onnuako pudruo Mašaizele keittäy. -Kaččoi? Mittuine kaččoi? Miksebo pidäy kaččoi? hämmästyin minä. - Miksebo pidäy? Pidäyhäi keltahto Mašastu kaččuo, vastai Lena. -Tottu, tottu... tiettäväine. Minä en sidä ennepäi smiettinyh. Muiten, Ma- šastu voinnus ihan hyvin kaččuo minun Nikifor, nevvoin minä. -Oletgo tolkus! Häi on mužikku! Muitengi on ylen paha pidiä käskyläzenny mužikkua... hi... - Sit näit lapsenkaččoi?.. -Lapsenkaččoi. - Istuu da luzikkazel midä šelonou. - Pudruo keittäy. - Pudruo keittäy? Ga pudruo, ga midäbo sinā tualleh pōllästyit? - Minägö pöllästyin? Olet kuito kummalline, diivihes Lena. - Kummalline? Toinah. Se on pieni viga. Minä olen ylen kummalline... Hi- Minä taputin jalgoi yhtes sijas, a sit lähtin magavopertih. Siepäi hyppäin pöl- lästuksis da kirgain: -Lena!!! - Midäbo? Mibo ehtii? kyzyi Lena. -Tua... Magavopertis... Sie sežo on ken lienne laihu, mustu,.. seizou krava- tilluo da sydäilöy kobrii pielukseh. Opi duumaija, magavopertis! Ollougo var- ras... Laihu moine, midä höčöttänöy. Lenaine, minul on hirvei, sanoin minä. - Oi, hospodi. Sinä olet gu lapsi. Se on meijän käskyläine, Ulli. Häi siegi minun luo ruadoi, vastai Lena. - Ulli... Siegi ruadoi?.. Miksebo häi on meil?.. - Kuldaine, kuibo minä voin olla käskyläizetä? Opi vai iče smiettie, sanoi Lena. -Hyvä. Opin smiettie. Ga, vuota, midäbo tahtoin sanuo... Sit näit Ulli... -Muga. -Nimi on hyvä. Moine rehevy - Ulli. He-he... Sit, sanot, rubieu ruadamah käskyläzenny. Hyvä-ä. Kuule vai, a miksebo sit pidäy lapsenkaččoi? kyzyin minä. - Kuibo sinä et ellendä: lapsenkaččoi Mašaizele, a Ulli roih minuh niškoi, sellitti Lena. -Oho! Muga muga, vastain minä. Gu suuri jygei käbäl painoi minun hämmästynnyön sydämen. Minä vie enäm- bäl käbristyin, painoin piän olgupiälöih da hil'l'akkazeh lähtin. Himoitti istuo kustahto yksinäh, panna kundoh omat mielet. -Lähten keittopertih. Se on yksi joudavu perti, piätin ičekseh. *** -Lena!!! kirgain minä. -Oi-jo hospodi... Mibo vie sie ehtii? Tulipalogo on? vastai Lena. -Siegi istuu! sanoin minä. -Ken istuu? Kus istuu? kyzyi Lena. - Mittuine ollou vahnu akku. Mustis paikois. Istuu keittopertis. Tuli, istui- hes da istuu. Käis pidäy viäräččyy luzikkua, loukkoizienke. Onnuako, varrasti da ei ehtinyh pajeta, sanelin minä. -Kus istuu? Tottugo pagizet?! kirgai Lena. -Tua. Sežo. Istuu ken lienne. Vahnu. Hengi ristu, piätin minä. - Keittopertisgo? Kenbo sie voibi olla se on minun syömizenkeittäi, Nikolajevna sie istuu, sanoi Lena. -Nikolajevna?! Sit muga... Hyvä on nimi. Moine on mielehine. Kuule vai, a miksebo pidäy Nikolajevna? Myöhäi voimmo murginoija restoruanas, kui enne- gi. Syözimmö hyviä, puhtahas da huoleta, kehitin minä. -Ihan tottu, sinä olet gu lapsi! vastai Lena. -Ihan gu lapsigo? Ei, en ole ihan lapsi. Kuule vai, syözimmö restoruanazes... jatkoin minä. - Kenbo? Myö sinunke? Hyvä. A lapsenkaččojua kenbo rubieu syöttämäh? A Ullii? A gu Mašaizele pidänöy keitäldiä katliettaine libo jäiččäine? A gu minun sizär Katti tullou meile gostih? Kenbo kaikel perehel kävyy restoruanah? sanoi Lena. -Katti?! Hyvä nimi on Katti. Se tuou mieleh päivänlaskun joven tagua. Hi- hi... *** Senčois sundugal käit ristai ryndähäl sellin čuppuh istui minun Nikifor. Häi ozuttihes minule vierahakse, abevunnuokse. Häneh kaččojes kyynälet nostih sil- mih. Minä puneloitin hänen viereh da vaikkani istuimmos ajatellen: "Minä da Nikifor mollei olemmo ozattomat... Pidäsgo pajeta kahtei kunnetahto? Täs meil ei ole sijua. Minun pertis on Lena, syöndypertis on lapsenkaččoi, magavopertis Mašaine, suurespertis Ulli, keittopertis-Nikolajevna. Toinah on pezäine... Tah- toin azuo pezäzen kahtele, a venähtih moine händy, ga sil ei nävy ni agjua. Vie sit Katti tulou. Laivu silleh jugeni, ga menöy pohjah oman painon periä. Oh Lena, Lena..." -Midäbo nygöi, Nikifor-velli? kyzyin vagavah. - Midäbo käsket? hengästih Nikifor. - Toinah ollah elaijat meil nygöi, sanoin minä. - Tottu sanot. Minä istun da ajattelen ičekseni: nygöi onnuako työnät minuu ruavos, vastai Nikifor. -Nikifor, Nikifor... Pädöy sinul eliä: otat palkan, paneldat hatun piäh, keriät omat kamsut da viheldät gu lindu, sit pörähtättös kunnegi toizen naizettoman ižändän luo. Rubietto elämäh hyvin kahtei. A minä... Nikifor ei vastannuh nimidä vai löydi minun käin pimies da kobristi sidä vä- häzel. Oligo se vällytty? En rubie ni smiettimäh. Vai mieleh on konzu sinun kätty kobristau ellendäi ristikanzu...
• changed the text of the translation
  Когда впервые моя уютная холостая квартирка огласилась ее смехом| (Елена Александровна пришла пить чай),| мое сердце запрыгало,| как золотой зайчик на стене, комнаты сделались сразу уютнее,| и почудилось, что единственное место для моего счастья — эти четыре комнаты, при условии, если в них совьет гнездо Елена Александровна. — О чем вы задумались? — тихо спросила она. — Кажется, что я тебя люблю, — радостно и неуверенно сообщил я, прислушиваясь к толчкам своего сердца. — А… ты?.. Как-то так случилось, что она меня поцеловала — это было вполне подходящим, уместным ответом. — О чем же ты все-таки задумался? — спросила она, тихо перебирая волосы на моих висках. — Я хотел бы, чтобы ты была здесь, у меня; чтобы мы жили, как две птицы в тесном, но теплом гнезде. — Значит, ты хочешь, чтобы я разошлась с мужем? — Милая, неужели ты могла предполагать хоть одну минуту, чтобы я примирился с его близостью к тебе? Конечно, раз ты меня любишь — с мужем все должно быть кончено. Завтра же переезжай ко мне. — Послушай… но у меня есть ребенок. Я ведь его тоже должна взять с собой — Ребенок… Ах да, ребенок!., кажется, Марусей зовут? — Марусей. — Хорошее имя. Такое… звучное! «Маруся». Как это Пушкин сказал? «И нет красавицы, Марии равной»… Очень славные стишки. — Так вот… Ты, конечно, понимаешь, что с Марусей я расстаться не могу. — Конечно, конечно. Но может быть, отец ее не отдаст? — Нет, отдаст. — Как же это так? — кротко упрекнул я. — Разве можно свою собственную дочь отдавать? Даже звери, и те… — Нет, он отдаст. Я знаю. — Нехорошо, нехорошо. А может быть, он втайне страдать будет? Этак в глубине сердца. По-христиански ли это будет с нашей стороны? — Что же делать? Зато я думаю, что девочке у меня будет лучше. — Ты думаешь — лучше? А вот я курю сигары. Детям, говорят, это вредно. А отец не курит. — Ну, ты не будешь курить в этой комнате, где она, — вот и все. — Ага. Значит, в другой курить? — Ну да. Или в третьей. — Или в третьей. Верно. Ну, что ж… (я глубоко вздохнул). Если уж так получается, будем жить втроем. Будет у нас свое теплое гнездышко. Две нежные руки ласковым кольцом обвились вокруг моей шеи. Вокруг той самой шеи, на которую в этот момент невидимо, незримо уселись пять женщин. * * * Я вбежал в свой кабинет, который мы общими усилиями превратили в будуар Елены Александровны, и испуганно зашептал: — Послушай, Лена… Там кто-то сидит. — Где сидит? — А вот там, в столовой. — Так это Маруся, вероятно, приехала. — Какая Маруся?! Ей лет тридцать, она в желтом платке. Сидит за столом и мешает что-то в кастрюльке. Лицо широкое, сама толстая. Мне страшно. — Глупый, — засмеялась Елена Александровна. — Это няня Марусина. Она ей кашку, вероятно, приготовила. — Ня… ня? Какая ня… ня? Зачем ня… ня? — Как зачем? Марусю-то ведь кто-нибудь должен нянчить? — Ах, да… действительно. Этого я не предусмотрел. Впрочем, Марусю мог бы нянчить и мой Никифор. — Что ты, глупенький! Ведь он мужчина. Вообще, мужская прислуга — такой ужас… — Няня, значит? — Няня. — Сидит и что-то размешивает ложечкой. — Кашку изготовила. — Кашку? — Ну да, чего ты так взбудоражился? — Взбудоражился? — Какой у тебя странный вид! — Странный? Да. Это ничего. Я большой оригинал… Хи-хи. Я потоптался на месте и потом тихонько поплелся в спальню. Выбежал оттуда испуганный. — Лена!!! — Что ты? Что случилось? — Там… В спальне… Тоже какая-то худая, черная… стоит около кровати и в подушку кулаком тычет. Забралась в спальню. Наверное, воровка… Худая, ворчит что-то. Леночка, мне страшно. — Господи, какой ты ребенок. Это горничная наша, Ульяша. Она и там у меня служила. — Ульяша. Там. Служила. Зачем? — Деточка моя, разве могу я без горничной? Ну, посуди сам. — Хорошо. Посудю. Нет, и… что я хотел сказать?.. Ульяша? — Да. — Хорошее имя. Пышное такое. Ульяния. Хи-хи. Служить, значит, будет? Так. Послушай: а что же нянька? — Как ты не понимаешь: нянька для Маруси, Ульяша для меня. — Ага! Ну-ну. Огромная лапа сдавила мое испуганное сердце. Я еще больше осунулся, спрятал голову в плечи и поплелся: хотелось посидеть где-нибудь в одиночестве, привести в порядок свои мысли. — Пойду на кухню. Единственная свободная комната. * * * — Лена!!! — Господи… Что там еще? Пожар? — Тоже сидит! — Кто сидит? Где сидит? — Какая-то старая. В черном платке. На кухне сидит. Пришла, уселась и сидит. В руках какую-то кривую ложку держит, с дырочками. Украла, наверное, да не успела убежать. — Кто? Что за вздор?! — Там. Тоже. Сидит какая-то. Старая. Ей-Богу. — На кухне? Кому ж там сидеть? Кухарка моя, Николаевна, сидит там. — Николаевна? Ага… Хорошее имя. Уютное такое. Послушай: а зачем Николаевна? Обедали бы мы в ресторане, как прежде. Вкусно, чисто, без хлопот. — Нет, ты решительное дитя! — Решительное? Нет, нерешительное. Послушай: в ресторанчик бы… — Кто? Ты и я? Хорошо-с А няньку кто будет кормить? А Ульяну? А Марусе если котлеточку нажарить или яичко? А если моя сестра Катя к нам погостить приедет?! Кто же в ресторан целой семьей ходит? — Катя? Хорошее имя — Катя. Закат солнца на реке напоминает. Хи-хи. * * * Сложив руки на груди и прижавшись спиной к углу, сидел на сундуке в передней мой Никифор. Вид у него был неприятный, загнанный, вызывавший слезы. Я повертелся около него, потом молча уселся рядом и задумался: бедные мы оба с Никифором… Убежать куда-нибудь вдвоем, что ли? Куда нам тут деваться? В кабинете — Лена, в столовой — няня, в спальне — Маруся, в гостиной — Ульяша, в кухне — Николаевна. Гнездышко… хотел я свить, гнездышко на двоих, а потянулся такой хвост, что и конца ему не видно. Катя, вон, тоже приедет. Корабль сразу оброс ракушками, и уже на дно тянет, тянет его собственная тяжесть. Эх, Лена, Лена!.. — Ну что, брат Никифор! — робко пробормотал я непослушным языком. — Что прикажете? — вздохнул Никифор. — Ну вот, брат, и устроились. — Так точно, устроились. Вот сижу и думаю себе: наверное, скоро расчет дадите. — Никифор, Никифор… Есть ли участь завиднее твоей: получишь ты расчет, наденешь шапку набекрень, возьмешь в руки свой чемоданчик, засвистишь, как птица, и порхнешь к другому холостому барину. Заживете оба на славу. А я… Никифор ничего не ответил. Только нашел в полутьме мою руку и тихо пожал ее. Может быть, это фамильярность? Э, что там говорить!.. Просто приятно, когда руку жмет тебе понимающий человек. * * *

May 23, 2025 in 16:05 Александра Родионова

• created the text
• created the text: Konzu minun, naizettoman miehen mielyttäväspertis enzimästy kerdua helähtih hänen nagro (Jelena Aleksandrovna tuli minun luo čuajule), minun syväin säräh- tih. Häi oli gu kuldaine kuvahaine, kudai kaunisti minun pertit. Minul jo ozuttih, mittuine ozakas roimmos nämis nelläs pertis, gu Jelena Aleksandrovna luadis niilӧih oman pezӓzen. -Midӓbo ajattelet? Kyzyi hӓi hil’l’azeh. -Minӓ onnuako suvaičen sinuu, vastain ihastuksis sydӓmen tykindiӓ kuunelten. – A sinӓ?... Kui lienne tapahtui ga häi ukkai minuu. Se oli tovelline da paras vastavus. -Yksikai sano, midabo sinä ajattelet? kyzyi hãi hil'l'akkazih silittäjen tuk- kii minun korvujuuril. -Minä tahtoizin, gu sinä olizit ainos täs, gu myö eläzimmö gu kaksi lindustu ahtahas, ga lämmäzes pezäzes, vastain minä. - Sit sinä tahtozit ku minä eruozin ukos? kyzyi häi. -Armahaine, jatkoin minä,jokse sinä hos minuutakse voit smiettie, bui- te minä tahton ku sinä olizit hänenke yhtes? Tiettäväine, kerran sinä suvaičet mi- nuu, sit ukkoske pidäy kai loppie. Huomei tule minun luo, kehitin minä. -Kuule vai,.. ga minul on lapsut. Minulhäi pidäy händygi ottua keral, sanoi Jelena Aleksandrovna. -Lapsut... Tottu, sinul on lapsut... Eigo händy kučuta Mašakse? kyzyin minä. -Mašakse, vastai naine. -Nimi on hyvä. Moine... helei. Mašaine! Eigo Puškin nenga sanonuh: "Ei ole tostu Mašan čomuttu..." Se on ylen čoma runo, kiitin minä. -Hyvä gu nenga... Sinä ellendät, minä en voi erota Mašaizes, sanoi naine. -Tiettäväine, tiettäväine... Ga voibihäi tapahtua, tuattah ei anna sinule händy, sanoin minä. -Ei, häi andau, vastai Jelena Aleksandrovna. -Kuibo muga? vagavah soimain minä. --- Voibigo tuatto andua oman tyttä- ren? Kai meččyelătit, netgi... -Ei, häi andau lapsen. Minä tiijän, vastai naine. - Ei ole hyvä, ei nenga ole hyvä. Toinah alamuhkuh häi yksikai rubieu tus- kiččemahes? Muga sydameči. Roihgo se meis jumalan mugah? kyzyin minä. - Minbo sil voit? Smietin, tyttözel minunke roih parembi, sellitti muamo. -Smietit, parembi roih? Näitgös, minähäi kurin. Sanotah, se on paha lapsi- le. A tuattah ei kuri, juohatin minä. - Sit et rubie kurimah hänen pertis dai kai roih hyvin, piätti naine. — Oho, sit kurimah toizeh pertih? diivimmös minä. -Muga. Libo kolmandes, vastai häi. Libo kolmandes... Tottu. Hyvä... minä hengästimmös syvästi. - Ga sit rubiemmo elämäh kolmei. Meil roih oma lämmin pezäine, sovin minä. Häi kahtel käil sebäi minuu niškas, kudamale silkeskie nägymätä istuihes kerras viizi naistu. *** Minä juokseldin omah pertih, kudamas möö Jelena Aleksandrovnanke lua- jimmo gostienvastuandupertin, i hämmästyksis burahtimmos: -Lena, kuule vai... Sie ken lienne istuu. Kus istuu? kyzyi Lena. -Kačo, nečie, syöndypertis, vastain minä. -Ga sehäi on Marusja, vikse jo tuli, vastai Lena. -Mittuine Marusja?! Hänele igiä on kolmekymmen da piäs keldaine paik- ku. Istuu stolan tagan da midă sevoittanou juvvas. Rožat leviet, iče järei. Minul on hirvei, šupetin minä. -Mieletöi, Jelena Aleksandrovna rubei nagramah. Sehäi on Mašaizen kaččoi. Häi onnuako pudruo Mašaizele keittäy. -Kaččoi? Mittuine kaččoi? Miksebo pidäy kaččoi? hämmästyin minä. - Miksebo pidäy? Pidäyhäi keltahto Mašastu kaččuo, vastai Lena. -Tottu, tottu... tiettäväine. Minä en sidä ennepäi smiettinyh. Muiten, Ma- šastu voinnus ihan hyvin kaččuo minun Nikifor, nevvoin minä. -Oletgo tolkus! Häi on mužikku! Muitengi on ylen paha pidiä käskyläzenny mužikkua... hi... - Sit näit lapsenkaččoi?.. -Lapsenkaččoi. - Istuu da luzikkazel midä šelonou. - Pudruo keittäy. - Pudruo keittäy? Ga pudruo, ga midäbo sinā tualleh pōllästyit? - Minägö pöllästyin? Olet kuito kummalline, diivihes Lena. - Kummalline? Toinah. Se on pieni viga. Minä olen ylen kummalline... Hi- Minä taputin jalgoi yhtes sijas, a sit lähtin magavopertih. Siepäi hyppäin pöl- lästuksis da kirgain: -Lena!!! - Midäbo? Mibo ehtii? kyzyi Lena. -Tua... Magavopertis... Sie sežo on ken lienne laihu, mustu,.. seizou krava- tilluo da sydäilöy kobrii pielukseh. Opi duumaija, magavopertis! Ollougo var- ras... Laihu moine, midä höčöttänöy. Lenaine, minul on hirvei, sanoin minä. - Oi, hospodi. Sinä olet gu lapsi. Se on meijän käskyläine, Ulli. Häi siegi minun luo ruadoi, vastai Lena. - Ulli... Siegi ruadoi?.. Miksebo häi on meil?.. - Kuldaine, kuibo minä voin olla käskyläizetä? Opi vai iče smiettie, sanoi Lena. -Hyvä. Opin smiettie. Ga, vuota, midäbo tahtoin sanuo... Sit näit Ulli... -Muga. -Nimi on hyvä. Moine rehevy - Ulli. He-he... Sit, sanot, rubieu ruadamah käskyläzenny. Hyvä-ä. Kuule vai, a miksebo sit pidäy lapsenkaččoi? kyzyin minä. - Kuibo sinä et ellendä: lapsenkaččoi Mašaizele, a Ulli roih minuh niškoi, sellitti Lena. -Oho! Muga muga, vastain minä. Gu suuri jygei käbäl painoi minun hämmästynnyön sydämen. Minä vie enäm- bäl käbristyin, painoin piän olgupiälöih da hil'l'akkazeh lähtin. Himoitti istuo kustahto yksinäh, panna kundoh omat mielet. -Lähten keittopertih. Se on yksi joudavu perti, piätin ičekseh. *** -Lena!!! kirgain minä. -Oi-jo hospodi... Mibo vie sie ehtii? Tulipalogo on? vastai Lena. -Siegi istuu! sanoin minä. -Ken istuu? Kus istuu? kyzyi Lena. - Mittuine ollou vahnu akku. Mustis paikois. Istuu keittopertis. Tuli, istui- hes da istuu. Käis pidäy viäräččyy luzikkua, loukkoizienke. Onnuako, varrasti da ei ehtinyh pajeta, sanelin minä. -Kus istuu? Tottugo pagizet?! kirgai Lena. -Tua. Sežo. Istuu ken lienne. Vahnu. Hengi ristu, piätin minä. - Keittopertisgo? Kenbo sie voibi olla se on minun syömizenkeittäi, Nikolajevna sie istuu, sanoi Lena. -Nikolajevna?! Sit muga... Hyvä on nimi. Moine on mielehine. Kuule vai, a miksebo pidäy Nikolajevna? Myöhäi voimmo murginoija restoruanas, kui enne- gi. Syözimmö hyviä, puhtahas da huoleta, kehitin minä. -Ihan tottu, sinä olet gu lapsi! vastai Lena. -Ihan gu lapsigo? Ei, en ole ihan lapsi. Kuule vai, syözimmö restoruanazes... jatkoin minä. - Kenbo? Myö sinunke? Hyvä. A lapsenkaččojua kenbo rubieu syöttämäh? A Ullii? A gu Mašaizele pidänöy keitäldiä katliettaine libo jäiččäine? A gu minun sizär Katti tullou meile gostih? Kenbo kaikel perehel kävyy restoruanah? sanoi Lena. -Katti?! Hyvä nimi on Katti. Se tuou mieleh päivänlaskun joven tagua. Hi- hi... *** Senčois sundugal käit ristai ryndähäl sellin čuppuh istui minun Nikifor. Häi ozuttihes minule vierahakse, abevunnuokse. Häneh kaččojes kyynälet nostih sil- mih. Minä puneloitin hänen viereh da vaikkani istuimmos ajatellen: "Minä da Nikifor mollei olemmo ozattomat... Pidäsgo pajeta kahtei kunnetahto? Täs meil ei ole sijua. Minun pertis on Lena, syöndypertis on lapsenkaččoi, magavopertis Mašaine, suurespertis Ulli, keittopertis-Nikolajevna. Toinah on pezäine... Tah- toin azuo pezäzen kahtele, a venähtih moine händy, ga sil ei nävy ni agjua. Vie sit Katti tulou. Laivu silleh jugeni, ga menöy pohjah oman painon periä. Oh Lena, Lena..." -Midäbo nygöi, Nikifor-velli? kyzyin vagavah. - Midäbo käsket? hengästih Nikifor. - Toinah ollah elaijat meil nygöi, sanoin minä. - Tottu sanot. Minä istun da ajattelen ičekseni: nygöi onnuako työnät minuu ruavos, vastai Nikifor. -Nikifor, Nikifor... Pädöy sinul eliä: otat palkan, paneldat hatun piäh, keriät omat kamsut da viheldät gu lindu, sit pörähtättös kunnegi toizen naizettoman ižändän luo. Rubietto elämäh hyvin kahtei. A minä... Nikifor ei vastannuh nimidä vai löydi minun käin pimies da kobristi sidä vä- häzel. Oligo se vällytty? En rubie ni smiettimäh. Vai mieleh on konzu sinun kätty kobristau ellendäi ristikanzu...
• created the text translation