Texts

Return to review | Return to list

Koiran vainu

history

May 25, 2025 in 10:23 Александра Родионова

• changed the text
  Kupsal Jeremei Babkinal varrastettih jenuattuturki. Ylen äijäl suutui kupsu Jeremei Babkin. Hänel näitgō žiäli oli turkii. -Rahvas, sanoi häi, — turkihäi oli ylen hyvä. Žiäli on turkii. D'engoi en žiälöiče vargahan lövvän| da syllen hänele silmih! Jeremei Babkin piätti palkata vainukoiran. Tuli sih yksi ristikanzu kepkois da kotis, a hänen kel oli koiru. Moine, sanuo, muzavankarvaine ubeh, ilve terävy, iče tuhmu. Se agentumies sydäi koiran nenän ukselluo jälgih da sanoi: "Uis", a iče tageni. Koiru n'uusti ilmua, kačoi rahvasjoukkohpäi| (avvoisuudu tiettäväine kerävyi sih äiju)| da meni kerras viijendes fatieras eläjäh F'oklu-baboihpäi. Läheni da rubei n'uustamah baboin helmua. Baboi peityi rahvahan tuakse,| a koiru rippuu hänen helmas. Baboi čurah| dai koiru hänen peräs. Tabai baboin helmas, ei piästä. Baboi sih i sordui polvilleh agentumiehen edeh:| -Kačo, sanoi,-puutuin. En ni kieldävy. Otin viizi rengii razmoidu. Se on tottu. Dai viinuapparuatan-segi on muga. Kai net ollah, sanou, nehes. Vietäkkiä minuu militsieh... Rahvas mugai höpsöttih:| -A kusbo on turki? kyzytäh. ---Turkih näh, sanoi baboi, -en tiijä nimidä, vouse nimidä, muu kai on tozi. Vietäkkiä minuu rospinoittavakse! Baboi vietettih iäres. Agentumies myös otti oman koiru-ubehen kagluvyös, myös sydäi sen nenän jälgih, sanoi "uis" da iče tageni. Koiru pyöritteli silmii, n'uusti tyhjiä ilmua da sit punaldih koin piäliköllyö. Piälikkö harmani rožas, mäčkähtih sellälleh:| -Sidokkua minuu, hyvät tunnollizet rahvas! Minä, kirguu, keräin teis d'engat, a ice piin net omih himoloih. Tiettäväine, eläjät tartuttih piälikköh da ruvettih sidomah. A koiru meni silai- gua seiččemendes pertis eläjän miehen luo| da rubei riuhtomah händy štanilois. Mies valgeni, sordui rahvahale edeh da tunnusti ruttoh:| Viäry olen...^ Viäry olen...^ Se on tozi. Minä tottu sanuo ruadokniigazes muutin iččeni roinduvuvven. Minul ubehel, sanou,- pidäs olla armies omua muadu puolistamas,| sen sijah elän fatieras noomeru seiččie, poltan tuldu da pien muidu hyvyzii. Pietäkkiä minuu! Rahvas häbevyttih:| -Mibo tämä kumman koiru on?! Nygöi jo kupsu Jeremei Babkin rubei lipittämäh silmii, kačahtih ymbări, kaivoi d'engat, oijendi net agentumiehele da sanoi:| Vietä vai oma koiru rašku loitombakse! Meččy viegäh sen jenuattuturkin! Gu on mennyh ga anna menöy! A koiru jo sit seizou. Kopsahtih kupsan edeh da händiä puneloittau. Höpsevyi kupsu Jeremei Babkin, eistäldih čurah, ga koirubo hänel peräs. Läheni da n'uustelou miehen kološšoi. Kupsu sih valgeni, rubei höpöttämäh:| -Jumal, kačo, toven nägöy... Minägi, koiran poigu, olen kielas... Eihäi turki, hyvät vellet, olluh minun... Senhäi minä muanitin omal vellelpäi... Kačokkua, it- kenitken volvotan! Tämän jälles rahvas lähtiettih juostol ken kunne. A koiral ei ole aigua ni il- muailmua n'uustua. Se tabai vie kaksi kolme hengie da pietäldi. Hyögi tunnustettih omat riähkät. Yksi menetti kartih valdukunnan d'engat, toine tapoi oman akan ut'ugal, a kolmas mostu sanoi ga huigei kai on sanella. Rahvasjoukko hajoili. Piha tyhjeni. Jiädih vai koiru da agentumies. Vuottamattah koiru meni agentumiehen luo da rubei punomah händiä. Valgeni agentumies, sordui koiran edeh da rubei pokoroiččemahes: Purettele minuu, hyvä dovariššu, sanou. Minä suan sinun koiran syömi- zih kolminkymmenin rublin, a niilöis kaksikymmendy otan ičelleni... Midä sie oli iellehen tiijä. Minä pagenin teriämbi riähkis.
• changed the text of the translation
  У купца Еремея Бабкина сперли енотовую шубу. Взвыл купец Еремей Бабкин. Жалко ему, видите ли, шубы. –Шуба-то, говорит, – больно хороша, граждане. Жалко. Денег не пожалею, а уж найду преступника. Плюну ему в морду. И вот вызвал Еремей Бабкин уголовную собаку-ищейку. Является этакий человек в кепочке, в обмотках, а при нем собака. Этакая даже собачища – коричневая, морда острая и несимпатичная. Ткнул этот человек собачку свою в следы возле двери, сказал «пс» и отошел. Понюхала собака воздух, повела по толпе глазом| (народ, конечно, собрался)| и вдруг к бабке Фекле, с пятого номера,| подходит и нюхает ей подол. Бабка за толпу. Собака за юбку. Бабка в сторону| – и собака за ней. Ухватила бабку за юбку и не пущает. Рухнула бабка на колени перед агентом. - Да, – говорит, – попалась. Не отпираюсь. И, говорит, пять ведер закваски| – это так. И аппарат – это действительно верно. Все, говорит, находится в ванной комнате. Ведите меня в милицию. Ну, народ, конечно, ахнул. – А шуба? – спрашивают. – Про шубу, – говорит, – ничего не знаю и ведать не ведаю, а остальное – это так. Ведите меня, казните. Ну, увели бабку. Снова взял агент собачищу свою, снова ткнул ее носом в следы, сказал «пс» и отошел. Повела собачища глазом, понюхала пустой воздух и вдруг к гражданину управдому подходит. Побелел управдом, упал навзничь. – Вяжите, – говорит, – меня, люди добрые, сознательные граждане. Я, говорит, за воду деньги собрал, а те деньги на прихоти свои истратил. Ну, конечно, жильцы навалились на управдома, стали вязать. А собачища тем временем подходит к гражданину из седьмого номера. И теребит его за штаны. Побледнел гражданин, свалился перед народом. – Виноват, – говорит, – виноват. Я, говорит, это верно, в трудовой книжке год подчистил. Мне бы, говорит, жеребцу, в армии служить и защищать отечество,| а я живу в седьмом номере и пользуюсь электрической энергией и другими коммунальными услугами. Хватайте меня! Растерялся народ. «Что, – думает, – за такая поразительная собака?» А купец Еремей Бабкин заморгал очами, глянул вокруг, вынул деньги и подает их агенту. – Уводи, – говорит, – свою собачищу к свиньям собачьим. Пущай, говорит, пропадает енотовая шуба. Пес с ней… А собачища уж тут. Стоит перед купцом и хвостом вертит. Растерялся купец Еремей Бабкин, отошел в сторону, а собака за ним. Подходит к нему и его калоши нюхает. Заблекотал купец, побледнел. – Ну, – говорит, – бог правду видит, если так. Я, говорит, и есть сукин кот и мазурик. И шуба-то, говорит, братцы, не моя. Шубу-то, говорит, я у брата своего зажилил. Плачу и рыдаю! Бросился тут народ врассыпную. А собачище и воздух некогда нюхать,| схватила она двоих или троих – кто подвернулся – и держит.Покаялисьдержит. Покаялись эти. Один казенные денежки в карты пропер, другой супругу свою утюгом тюкнул, третий такое сказал, что и передать неловко.Разбежалсянеловко. Разбежался народ. Опустел двор. Остались только собака да агент.И вот подходит вдруг собака к агенту и хвостом виляет.Побледнелвиляет. Побледнел агент, упал перед собакой. – Кусайте, – говорит, – меня, гражданка. Я, говорит, на ваш собачий харч три червонца получаю, а два себе беру… Чего было дальше – неизвестно. Я от греха поскорее смылся.

May 25, 2025 in 10:22 Александра Родионова

• changed the text
  Kupsal Jeremei Babkinal varrastettih jenuattuturki. Ylen äijäl suutui kupsu Jeremei Babkin. Hänel näitgō žiäli oli turkii. -Rahvas, sanoi häi, — turkihäi oli ylen hyvä. Žiäli on turkii. D'engoi en žiälöiče vargahan lövvän| da syllen hänele silmih! Jeremei Babkin piätti palkata vainukoiran. Tuli sih yksi ristikanzu kepkois da kotis, a hänen kel oli koiru. Moine, sanuo, muzavankarvaine ubeh, ilve terävy, iče tuhmu. Se agentumies sydäi koiran nenän ukselluo jälgih da sanoi: "Uis", a iče tageni. Koiru n'uusti ilmua, kačoi rahvasjoukkohpäi| (avvoisuudu tiettäväine kerävyi sih äiju)| da meni kerras viijendes fatieras eläjäh F'oklu-baboihpäi. Läheni da rubei n'uustamah baboin helmua. Baboi peityi rahvahan tuakse,| a koiru rippuu hänen helmas. Baboi čurah| dai koiru hänen peräs. Tabai baboin helmas, ei piästä. Baboi sih i sordui polvilleh agentumiehen edeh:| -Kačo, sanoi,-puutuin. En ni kieldävy. Otin viizi rengii razmoidu. Se on tottu. Dai viinuapparuatan-segi on muga. Kai net ollah, sanou, nehes. Vietäkkiä minuu militsieh... Rahvas mugai höpsöttih:| -A kusbo on turki? kyzytäh. ---Turkih näh, sanoi baboi, -en tiijä nimidä, vouse nimidä, muu kai on tozi. Vietäkkiä minuu rospinoittavakse! Baboi vietettih iäres. Agentumies myös otti oman koiru-ubehen kagluvyös, myös sydäi sen nenän jälgih, sanoi "uis" da iče tageni. Koiru pyöritteli silmii, n'uusti tyhjiä ilmua da sit punaldih koin piäliköllyö. Piälikkö harmani rožas, mäčkähtih sellälleh:| -Sidokkua minuu, hyvät tunnollizet rahvas! Minä, kirguu, keräin teis d'engat, a ice piin net omih himoloih. Tiettäväine, eläjät tartuttih piälikköh da ruvettih sidomah. A koiru meni silai- gua seiččemendes pertis eläjän miehen luo| da rubei riuhtomah händy štanilois. Mies valgeni, sordui rahvahale edeh da tunnusti ruttoh:| Viäry olen...^ Viäry olen...^ Se on tozi. Minä tottu sanuo ruadokniigazes muutin iččeni roinduvuvven. Minul ubehel, sanou,- pidäs olla armies omua muadu puolistamas,| sen sijah elän fatieras noomeru seiččie, poltan tuldu da pien muidu hyvyzii. Pietäkkiä minuu! Rahvas häbevyttih:| -Mibo tämä kumman koiru on?! Nygöi jo kupsu Jeremei Babkin rubei lipittämäh silmii, kačahtih ymbări, kaivoi d'engat, oijendi net agentumiehele da sanoi:| Vietä vai oma koiru rašku loitombakse! Meččy viegäh sen jenuattuturkin! Gu on mennyh ga anna menöy! A koiru jo sit seizou. Kopsahtih kupsan edeh da händiä puneloittau. Höpsevyi kupsu Jeremei Babkin, eistäldih čurah, ga koirubo hänel peräs. Lä- heniLäheni da n'uustelou miehen kološšoi. Kupsu sih valgeni, rubei höpöttämäh:| -Jumal, kačo, toven nägöy... Minägi, koiran poigu, olen kielas... Eihäi turki, hyvät vellet, olluh minun... Senhäi minä muanitin omal vellelpäi... Kačokkua, it- ken volvotan! Tämän jälles rahvas lähtiettih juostol ken kunne. A koiral ei ole aigua ni il- mua n'uustua. Se tabai vie kaksi kolme hengie da pietäldi. Hyögi tunnustettih omat riähkät. Yksi menetti kartih valdukunnan d'engat, toine tapoi oman akan ut'ugal, a kolmas mostu sanoi ga huigei kai on sanella. Rahvasjoukko hajoili. Piha tyhjeni. Jiädih vai koiru da agentumies. Vuottamattah koiru meni agentumiehen luo da rubei punomah händiä. Valgeni agentumies, sordui koiran edeh da rubei pokoroiččemahes: Purettele minuu, hyvä dovariššu, sanou. Minä suan sinun koiran syömi- zih kolminkymmenin rublin, a niilöis kaksikymmendy otan ičelleni... Midä sie oli iellehen tiijä. Minä pagenin teriämbi riähkis.

May 25, 2025 in 10:21 Александра Родионова

• changed the text
  Kupsal Jeremei Babkinal varrastettih jenuattuturki. Ylen äijäl suutui kupsu Jeremei Babkin. Hänel näitgō žiäli oli turkii. -Rahvas, sanoi häi, — turkihäi oli ylen hyvä. Žiäli on turkii. D'engoi en žiälöiče vargahan lövvän| da syllen hänele silmih! Jeremei Babkin piätti palkata vainukoiran. Tuli sih yksi ristikanzu kepkois da kotis, a hänen kel oli koiru. Moine, sanuo, muzavankarvaine ubeh, ilve terävy, iče tuhmu. Se agentumies sydäi koiran nenän ukselluo jälgih da sanoi: "Uis", a iče tageni. Koiru n'uusti ilmua, kačoi rahvasjoukkohpäi| (avvoisuudu tiettäväine kerävyi sih äiju)| da meni kerras viijendes fatieras eläjäh F'oklu-baboihpäi. Läheni da rubei n'uustamah baboin helmua. Baboi peityi rahvahan tuakse,| a koiru rippuu hänen helmas. Baboi čurah| dai koiru hänen peräs. Tabai baboin helmas, ei piästä. Baboi sih i sordui polvilleh agentumiehen edeh:| -Kačo, sanoi,-puutuin. En ni kieldävy. Otin viizi rengii razmoidu. Se on tottu. Dai viinuapparuatan-segi on muga. Kai net ollah, sanou, nehes. Vietäkkiä minuu militsieh... Rahvas mugai höpsöttih:| -A kusbo on turki? kyzytäh. ---Turkih näh, sanoi baboi, -en tiijä nimidä, vouse nimidä, muu kai on tozi. Vietäkkiä minuu rospinoittavakse! Baboi vietettih iäres. Agentumies myös otti oman koiru-ubehen kagluvyös, myös sydäi sen nenän jälgih, sanoi "uis" da iče tageni. Koiru pyöritteli silmii, n'uusti tyhjiä ilmua da sit punaldih koin piäliköllyö. Piälikkö harmani rožas, mäčkähtih sellälleh:| -Sidokkua minuu, hyvät tunnollizet rahvas! Minä, kirguu, keräin teis d'engat, a ice piin net omih himoloih. Tiettäväine, eläjät tartuttih piälikköh da ruvettih sidomah. A koiru meni silai- gua seiččemendes pertis eläjän miehen luo| da rubei riuhtomah händy štanilois. Mies valgeni, sordui rahvahale edeh da tunnusti ruttoh:| Viäry olen...^ Viäry olen...^ Se on tozi. Minä tottu sanuo ruadokniigazes muutin iččeni roinduvuvven. Minul ubehel, sanou,- pidäs olla armies omua muadu puolistamas,| sen sijah elän fatieras noomeru seiččie, poltan tuldu da pien muidu hyvyzii. Pietäkkiä minuu! Rahvas häbevyttih:| -Mibo tämä kumman koiru on?! Nygöi jo kupsu Jeremei Babkin rubei lipittämäh silmii, kačahtih ymbări, kai- voikaivoi d'engat, oijendi net agentumiehele da sanoi:| Vietä vai oma koiru rašku loitombakse! Meččy viegäh sen jenuattuturkin! Gu on mennyh ga anna menöy! A koiru jo sit seizou. Kopsahtih kupsan edeh da händiä puneloittau. Höpsevyi kupsu Jeremei Babkin, eistäldih čurah, ga koirubo hänel peräs. Lä- heni da n'uustelou miehen kološšoi. Kupsu sih valgeni, rubei höpöttämäh: -Jumal, kačo, toven nägöy... Minägi, koiran poigu, olen kielas... Eihäi turki, hyvät vellet, olluh minun... Senhäi minä muanitin omal vellelpäi... Kačokkua, it- ken volvotan! Tämän jälles rahvas lähtiettih juostol ken kunne. A koiral ei ole aigua ni il- mua n'uustua. Se tabai vie kaksi kolme hengie da pietäldi. Hyögi tunnustettih omat riähkät. Yksi menetti kartih valdukunnan d'engat, toine tapoi oman akan ut'ugal, a kolmas mostu sanoi ga huigei kai on sanella. Rahvasjoukko hajoili. Piha tyhjeni. Jiädih vai koiru da agentumies. Vuottamattah koiru meni agentumiehen luo da rubei punomah händiä. Valgeni agentumies, sordui koiran edeh da rubei pokoroiččemahes: Purettele minuu, hyvä dovariššu, sanou. Minä suan sinun koiran syömi- zih kolminkymmenin rublin, a niilöis kaksikymmendy otan ičelleni... Midä sie oli iellehen tiijä. Minä pagenin teriämbi riähkis.

May 25, 2025 in 10:20 Александра Родионова

• changed the text
  Kupsal Jeremei Babkinal varrastettih jenuattuturki. Ylen äijäl suutui kupsu Jeremei Babkin. Hänel näitgō žiäli oli turkii. -Rahvas, sanoi häi, — turkihäi oli ylen hyvä. Žiäli on turkii. D'engoi en žiälöiče vargahan lövvän| da syllen hänele silmih! Jeremei Babkin piätti palkata vainukoiran. Tuli sih yksi ristikanzu kepkois da kotis, a hänen kel oli koiru. Moine, sanuo, muzavankarvaine ubeh, ilve terävy, iče tuhmu. Se agentumies sydäi koiran nenän ukselluo jälgih da sanoi: "Uis", a iče tageni. Koiru n'uusti ilmua, kačoi rahvasjoukkohpäi| (avvoisuudu tiettäväine kerävyi sih äiju)| da meni kerras viijendes fatieras eläjäh F'oklu-baboihpäi. Läheni da rubei n'uustamah baboin helmua. Baboi peityi rahvahan tuakse,| a koiru rippuu hänen helmas. Baboi čurah| dai koiru hänen peräs. Tabai baboin helmas, ei piästä. Baboi sih i sordui polvilleh agentumiehen edeh:| -Kačo, sanoi,-puutuin. En ni kieldävy. Otin viizi rengii razmoidu. Se on tottu. Dai viinuapparuatan-segi on muga. Kai net ollah, sanou, nehes. Vietäkkiä minuu militsieh... Rahvas mugai höpsöttih:| -A kusbo on turki? kyzytäh. ---Turkih näh, sanoi baboi, -en tiijä nimidä, vouse nimidä, muu kai on tozi. Vietäkkiä minuu rospinoittavakse! Baboi vietettih iäres. Agentumies myös otti oman koiru-ubehen kagluvyös, myös sydäi sen nenän jälgih, sanoi "uis" da iče tageni. Koiru pyöritteli silmii, n'uusti tyhjiä ilmua da sit punaldih koin piäliköllyö. Piälikkö harmani rožas, mäčkähtih sellälleh:| -Sidokkua minuu, hyvät tunnollizet rahvas! Minä, kirguu, keräin teis d'engat, a ice piin net omih himoloih. Tiettäväine, eläjät tartuttih piälikköh da ruvettih sidomah. A koiru meni silai- gua seiččemendes pertis eläjän miehen luo| da rubei riuhtomah händy štanilois. Mies valgeni, sordui rahvahale edeh da tunnusti ruttoh:| Viäry olen...^ Viäry olen...^ Se on tozi. Minä tottu sanuo ruadokniigazes muutin iččeni roinduvuvven. Minul ubehel, sanou,- pidäs olla armies omua muadu puolistamas,| sen sijah elän fatieras noomeru seiččie, poltan tuldu da pien muidu hyvyzii. Pietäkkiä minuu! Rahvas häbevyttih:| -Mibo tämä kumman koiru on?! Nygöi jo kupsu Jeremei Babkin rubei lipittämäh silmii, kačahtih ymbări, kai- voi d'engat, oijendi net agentumiehele da sanoi: Vietä vai oma koiru rašku loitombakse! Meččy viegäh sen jenuattuturkin! Gu on mennyh ga anna menöy! A koiru jo sit seizou. Kopsahtih kupsan edeh da händiä puneloittau. Höpsevyi kupsu Jeremei Babkin, eistäldih čurah, ga koirubo hänel peräs. Lä- heni da n'uustelou miehen kološšoi. Kupsu sih valgeni, rubei höpöttämäh: -Jumal, kačo, toven nägöy... Minägi, koiran poigu, olen kielas... Eihäi turki, hyvät vellet, olluh minun... Senhäi minä muanitin omal vellelpäi... Kačokkua, it- ken volvotan! Tämän jälles rahvas lähtiettih juostol ken kunne. A koiral ei ole aigua ni il- mua n'uustua. Se tabai vie kaksi kolme hengie da pietäldi. Hyögi tunnustettih omat riähkät. Yksi menetti kartih valdukunnan d'engat, toine tapoi oman akan ut'ugal, a kolmas mostu sanoi ga huigei kai on sanella. Rahvasjoukko hajoili. Piha tyhjeni. Jiädih vai koiru da agentumies. Vuottamattah koiru meni agentumiehen luo da rubei punomah händiä. Valgeni agentumies, sordui koiran edeh da rubei pokoroiččemahes: Purettele minuu, hyvä dovariššu, sanou. Minä suan sinun koiran syömi- zih kolminkymmenin rublin, a niilöis kaksikymmendy otan ičelleni... Midä sie oli iellehen tiijä. Minä pagenin teriämbi riähkis.

May 25, 2025 in 10:19 Александра Родионова

• changed the text
  Kupsal Jeremei Babkinal varrastettih jenuattuturki. Ylen äijäl suutui kupsu Jeremei Babkin. Hänel näitgō žiäli oli turkii. -Rahvas, sanoi häi, — turkihäi oli ylen hyvä. Žiäli on turkii. D'engoi en žiälöiče vargahan lövvän| da syllen hänele silmih! Jeremei Babkin piätti palkata vainukoiran. Tuli sih yksi ristikanzu kepkois da kotis, a hänen kel oli koiru. Moine, sanuo, muzavankarvaine ubeh, ilve terävy, iče tuhmu. Se agentumies sydäi koiran nenän ukselluo jälgih da sanoi: "Uis", a iče tageni. Koiru n'uusti ilmua, kačoi rahvasjoukkohpäi| (avvoisuudu tiettäväine kerävyi sih äiju)| da meni kerras viijendes fatieras eläjäh F'oklu-baboihpäi. Läheni da rubei n'uustamah baboin helmua. Baboi peityi rahvahan tuakse,| a koiru rippuu hänen helmas. Baboi čurah| dai koiru hänen peräs. Tabai baboin helmas, ei piästä. Baboi sih i sordui polvilleh agentumiehen edeh:| -Kačo, sanoi,-puutuin. En ni kieldävy. Otin viizi rengii razmoidu. Se on tottu. Dai viinuapparuatan-segi on muga. Kai net ollah, sanou, nehes. Vietäkkiä minuu militsieh... Rahvas mugai höpsöttih:| -A kusbo on turki? kyzytäh. ---Turkih näh, sanoi baboi, -en tiijä nimidä, vouse nimidä, muu kai on tozi. Vietäkkiä minuu rospinoittavakse! Baboi vietettih iäres. Agentumies myös otti oman koiru-ubehen kagluvyös, myös sydäi sen nenän jälgih, sanoi "uis" da iče tageni. Koiru pyöritteli silmii, n'uusti tyhjiä ilmua da sit punaldih koin piäliköllyö. Piälikkö harmani rožas, mäčkähtih sellälleh:| -Sidokkua minuu, hyvät tunnollizet rahvas! Minä, kirguu, keräin teis d'engat, a ice piin net omih himoloih. Tiettäväine, eläjät tartuttih piälikköh da ruvettih sidomah. A koiru meni silai- gua seiččemendes pertis eläjän miehen luo| da rubei riuhtomah händy štanilois. Mies valgeni, sordui rahvahale edeh da tunnusti ruttoh:| Viäry olen...^ Viäry olen...^ Se on tozi. Minä tottu sanuo ruadokniigazes muutin iččeni roinduvuvven. Minul ubehel, sanou,|- pidäs olla armies omua muadu puolistamas,| sen sijah elän fatieras noomeru seiččie, poltan tuldu da pien muidu hyvyzii. Pietäkkiä minuu! Rahvas häbevyttih: -Mibo tämä kumman koiru on?! Nygöi jo kupsu Jeremei Babkin rubei lipittämäh silmii, kačahtih ymbări, kai- voi d'engat, oijendi net agentumiehele da sanoi: Vietä vai oma koiru rašku loitombakse! Meččy viegäh sen jenuattuturkin! Gu on mennyh ga anna menöy! A koiru jo sit seizou. Kopsahtih kupsan edeh da händiä puneloittau. Höpsevyi kupsu Jeremei Babkin, eistäldih čurah, ga koirubo hänel peräs. Lä- heni da n'uustelou miehen kološšoi. Kupsu sih valgeni, rubei höpöttämäh: -Jumal, kačo, toven nägöy... Minägi, koiran poigu, olen kielas... Eihäi turki, hyvät vellet, olluh minun... Senhäi minä muanitin omal vellelpäi... Kačokkua, it- ken volvotan! Tämän jälles rahvas lähtiettih juostol ken kunne. A koiral ei ole aigua ni il- mua n'uustua. Se tabai vie kaksi kolme hengie da pietäldi. Hyögi tunnustettih omat riähkät. Yksi menetti kartih valdukunnan d'engat, toine tapoi oman akan ut'ugal, a kolmas mostu sanoi ga huigei kai on sanella. Rahvasjoukko hajoili. Piha tyhjeni. Jiädih vai koiru da agentumies. Vuottamattah koiru meni agentumiehen luo da rubei punomah händiä. Valgeni agentumies, sordui koiran edeh da rubei pokoroiččemahes: Purettele minuu, hyvä dovariššu, sanou. Minä suan sinun koiran syömi- zih kolminkymmenin rublin, a niilöis kaksikymmendy otan ičelleni... Midä sie oli iellehen tiijä. Minä pagenin teriämbi riähkis.
• changed the text of the translation
  У купца Еремея Бабкина сперли енотовую шубу. Взвыл купец Еремей Бабкин. Жалко ему, видите ли, шубы. –Шуба-то, говорит, – больно хороша, граждане. Жалко. Денег не пожалею, а уж найду преступника. Плюну ему в морду. И вот вызвал Еремей Бабкин уголовную собаку-ищейку. Является этакий человек в кепочке, в обмотках, а при нем собака. Этакая даже собачища – коричневая, морда острая и несимпатичная. Ткнул этот человек собачку свою в следы возле двери, сказал «пс» и отошел. Понюхала собака воздух, повела по толпе глазом| (народ, конечно, собрался)| и вдруг к бабке Фекле, с пятого номера,| подходит и нюхает ей подол. Бабка за толпу. Собака за юбку. Бабка в сторону| – и собака за ней. Ухватила бабку за юбку и не пущает. Рухнула бабка на колени перед агентом. - Да, – говорит, – попалась. Не отпираюсь. И, говорит, пять ведер закваски| – это так. И аппарат – это действительно верно. Все, говорит, находится в ванной комнате. Ведите меня в милицию. Ну, народ, конечно, ахнул. – А шуба? – спрашивают. – Про шубу, – говорит, – ничего не знаю и ведать не ведаю, а остальное – это так. Ведите меня, казните. Ну, увели бабку. Снова взял агент собачищу свою, снова ткнул ее носом в следы, сказал «пс» и отошел. Повела собачища глазом, понюхала пустой воздух и вдруг к гражданину управдому подходит. Побелел управдом, упал навзничь. – Вяжите, – говорит, – меня, люди добрые, сознательные граждане. Я, говорит, за воду деньги собрал, а те деньги на прихоти свои истратил. Ну, конечно, жильцы навалились на управдома, стали вязать. А собачища тем временем подходит к гражданину из седьмого номера. И теребит его за штаны. Побледнел гражданин, свалился перед народом. – Виноват, – говорит, – виноват. Я, говорит, это верно, в трудовой книжке год подчистил. Мне бы, говорит, жеребцу,| в армии служить и защищать отечество,| а я живу в седьмом номере и пользуюсь электрической энергией и другими коммунальными услугами. Хватайте меня! Растерялся народ. «Что, – думает, – за такая поразительная собака?» А купец Еремей Бабкин заморгал очами, глянул вокруг, вынул деньги и подает их агенту. – Уводи, – говорит, – свою собачищу к свиньям собачьим. Пущай, говорит, пропадает енотовая шуба. Пес с ней… А собачища уж тут. Стоит перед купцом и хвостом вертит. Растерялся купец Еремей Бабкин, отошел в сторону, а собака за ним. Подходит к нему и его калоши нюхает. Заблекотал купец, побледнел. – Ну, – говорит, – бог правду видит, если так. Я, говорит, и есть сукин кот и мазурик. И шуба-то, говорит, братцы, не моя. Шубу-то, говорит, я у брата своего зажилил. Плачу и рыдаю! Бросился тут народ врассыпную. А собачище и воздух некогда нюхать, схватила она двоих или троих – кто подвернулся – и держит.Покаялись эти. Один казенные денежки в карты пропер, другой супругу свою утюгом тюкнул, третий такое сказал, что и передать неловко.Разбежался народ. Опустел двор. Остались только собака да агент.И вот подходит вдруг собака к агенту и хвостом виляет.Побледнел агент, упал перед собакой. – Кусайте, – говорит, – меня, гражданка. Я, говорит, на ваш собачий харч три червонца получаю, а два себе беру… Чего было дальше – неизвестно. Я от греха поскорее смылся.

May 25, 2025 in 10:18 Александра Родионова

• changed the text
  Kupsal Jeremei Babkinal varrastettih jenuattuturki. Ylen äijäl suutui kupsu Jeremei Babkin. Hänel näitgō žiäli oli turkii. -Rahvas, sanoi häi, — turkihäi oli ylen hyvä. Žiäli on turkii. D'engoi en žiälöiče vargahan lövvän| da syllen hänele silmih! Jeremei Babkin piätti palkata vainukoiran. Tuli sih yksi ristikanzu kepkois da kotis, a hänen kel oli koiru. Moine, sanuo, muzavankarvaine ubeh, ilve terävy, iče tuhmu. Se agentumies sydäi koiran nenän ukselluo jälgih da sanoi: "Uis", a iče tageni. Koiru n'uusti ilmua, kačoi rahvasjoukkohpäi| (avvoisuudu tiettäväine kerävyi sih äiju)| da meni kerras viijendes fatieras eläjäh F'oklu-baboihpäi. Läheni da rubei n'uustamah baboin helmua. Baboi peityi rahvahan tuakse,| a koiru rippuu hänen helmas. Baboi čurah| dai koiru hänen peräs. Tabai baboin helmas, ei piästä. Baboi sih i sordui polvilleh agentumiehen edeh:| -Kačo, sanoi,-puutuin. En ni kieldävy. Otin viizi rengii razmoidu. Se on tottu. Dai viinuapparuatan-segi on muga. Kai net ollah, sanou, nehes. Vietäkkiä minuu militsieh... Rahvas mugai höpsöttih:| -A kusbo on turki? kyzytäh. ---Turkih näh, sanoi baboi, -en tiijä nimidä, vouse nimidä, muu kai on tozi. Vietäkkiä minuu rospinoittavakse! Baboi vietettih iäres. Agentumies myös otti oman koiru-ubehen kagluvyös, myös sydäi sen nenän jälgih, sanoi "uis" da iče tageni. Koiru pyöritteli silmii, n'uusti tyhjiä ilmua da sit punaldih koin piäliköllyö. Piälikkö harmani rožas, mäčkähtih sellälleh:| -Sidokkua minuu, hyvät tunnollizet rahvas! Minä, kirguu, keräin teis d'engat, a ice piin net omih himoloih. Tiettäväine, eläjät tartuttih piälikköh da ruvettih sidomah. A koiru meni silai- gua seiččemendes pertis eläjän miehen luo| da rubei riuhtomah händy štanilois. Mies valgeni, sordui rahvahale edeh da tunnusti ruttoh:| Viäry olen...^ Viäry olen...^ Se on tozi. Minä tottu sanuo ruadokniigazes muutin iččeni roinduvuvven. Minul ubehel, sanou,|- pidäs olla armies omua muadu puolistamas,| sen sijah elän fatieras noomeru seiččie, poltan tuldu da pien muidu hyvyzii. Pietäkkiä minuu! Rahvas häbevyttih: -Mibo tämä kumman koiru on?! Nygöi jo kupsu Jeremei Babkin rubei lipittämäh silmii, kačahtih ymbări, kai- voi d'engat, oijendi net agentumiehele da sanoi: Vietä vai oma koiru rašku loitombakse! Meččy viegäh sen jenuattuturkin! Gu on mennyh ga anna menöy! A koiru jo sit seizou. Kopsahtih kupsan edeh da händiä puneloittau. Höpsevyi kupsu Jeremei Babkin, eistäldih čurah, ga koirubo hänel peräs. Lä- heni da n'uustelou miehen kološšoi. Kupsu sih valgeni, rubei höpöttämäh: -Jumal, kačo, toven nägöy... Minägi, koiran poigu, olen kielas... Eihäi turki, hyvät vellet, olluh minun... Senhäi minä muanitin omal vellelpäi... Kačokkua, it- ken volvotan! Tämän jälles rahvas lähtiettih juostol ken kunne. A koiral ei ole aigua ni il- mua n'uustua. Se tabai vie kaksi kolme hengie da pietäldi. Hyögi tunnustettih omat riähkät. Yksi menetti kartih valdukunnan d'engat, toine tapoi oman akan ut'ugal, a kolmas mostu sanoi ga huigei kai on sanella. Rahvasjoukko hajoili. Piha tyhjeni. Jiädih vai koiru da agentumies. Vuottamattah koiru meni agentumiehen luo da rubei punomah händiä. Valgeni agentumies, sordui koiran edeh da rubei pokoroiččemahes: Purettele minuu, hyvä dovariššu, sanou. Minä suan sinun koiran syömi- zih kolminkymmenin rublin, a niilöis kaksikymmendy otan ičelleni... Midä sie oli iellehen tiijä. Minä pagenin teriämbi riähkis.
• changed the text of the translation
  У купца Еремея Бабкина сперли енотовую шубу. Взвыл купец Еремей Бабкин. Жалко ему, видите ли, шубы. –Шуба-то, говорит, – больно хороша, граждане. Жалко. Денег не пожалею, а уж найду преступника. Плюну ему в морду. И вот вызвал Еремей Бабкин уголовную собаку-ищейку. Является этакий человек в кепочке, в обмотках, а при нем собака. Этакая даже собачища – коричневая, морда острая и несимпатичная. Ткнул этот человек собачку свою в следы возле двери, сказал «пс» и отошел. Понюхала собака воздух, повела по толпе глазом| (народ, конечно, собрался)| и вдруг к бабке Фекле, с пятого номера,| подходит и нюхает ей подол. Бабка за толпу. Собака за юбку. Бабка в сторону| – и собака за ней. Ухватила бабку за юбку и не пущает. Рухнула бабка на колени перед агентом. - Да, – говорит, – попалась. Не отпираюсь. И, говорит, пять ведер закваски| – это так. И аппарат – это действительно верно. Все, говорит, находится в ванной комнате. Ведите меня в милицию. Ну, народ, конечно, ахнул. – А шуба? – спрашивают. – Про шубу, – говорит, – ничего не знаю и ведать не ведаю, а остальное – это так. Ведите меня, казните. Ну, увели бабку. Снова взял агент собачищу свою, снова ткнул ее носом в следы, сказал «пс» и отошел. Повела собачища глазом, понюхала пустой воздух и вдруг к гражданину управдому подходит. Побелел управдом, упал навзничь. – Вяжите, – говорит, – меня, люди добрые, сознательные граждане. Я, говорит, за воду деньги собрал, а те деньги на прихоти свои истратил. Ну, конечно, жильцы навалились на управдома, стали вязать. А собачища тем временем подходит к гражданину из седьмого номера. И теребит его за штаны. Побледнел гражданин, свалился перед народом. – Виноват, – говорит, – виноват. Я, говорит, это верно, в трудовой книжке год подчистил. Мне бы, говорит, жеребцу,| в армии служить и защищать отечество,| а я живу в седьмом номере и пользуюсь электрической энергией и другими коммунальными услугами. Хватайте меня!Растерялся народ. «Что, – думает, – за такая поразительная собака?» А купец Еремей Бабкин заморгал очами, глянул вокруг, вынул деньги и подает их агенту. – Уводи, – говорит, – свою собачищу к свиньям собачьим. Пущай, говорит, пропадает енотовая шуба. Пес с ней… А собачища уж тут. Стоит перед купцом и хвостом вертит. Растерялся купец Еремей Бабкин, отошел в сторону, а собака за ним. Подходит к нему и его калоши нюхает. Заблекотал купец, побледнел. – Ну, – говорит, – бог правду видит, если так. Я, говорит, и есть сукин кот и мазурик. И шуба-то, говорит, братцы, не моя. Шубу-то, говорит, я у брата своего зажилил. Плачу и рыдаю! Бросился тут народ врассыпную. А собачище и воздух некогда нюхать, схватила она двоих или троих – кто подвернулся – и держит.Покаялись эти. Один казенные денежки в карты пропер, другой супругу свою утюгом тюкнул, третий такое сказал, что и передать неловко.Разбежался народ. Опустел двор. Остались только собака да агент.И вот подходит вдруг собака к агенту и хвостом виляет.Побледнел агент, упал перед собакой. – Кусайте, – говорит, – меня, гражданка. Я, говорит, на ваш собачий харч три червонца получаю, а два себе беру… Чего было дальше – неизвестно. Я от греха поскорее смылся.

May 25, 2025 in 10:16 Александра Родионова

• changed the text
  Kupsal Jeremei Babkinal varrastettih jenuattuturki. Ylen äijäl suutui kupsu Jeremei Babkin. Hänel näitgō žiäli oli turkii. -Rahvas, sanoi häi, — turkihäi oli ylen hyvä. Žiäli on turkii. D'engoi en žiälöiče vargahan lövvän| da syllen hänele silmih! Jeremei Babkin piätti palkata vainukoiran. Tuli sih yksi ristikanzu kepkois da kotis, a hänen kel oli koiru. Moine, sanuo, muzavankarvaine ubeh, ilve terävy, iče tuhmu. Se agentumies sydäi koiran nenän ukselluo jälgih da sanoi: "Uis", a iče tageni. Koiru n'uusti ilmua, kačoi rahvasjoukkohpäi| (avvoisuudu tiettäväine kerävyi sih äiju)| da meni kerras viijendes fatieras eläjäh F'oklu-baboihpäi. Läheni da rubei n'uustamah baboin helmua. Baboi peityi rahvahan tuakse,| a koiru rippuu hänen helmas. Baboi čurah| dai koiru hänen peräs. Tabai baboin helmas, ei piästä. Baboi sih i sordui polvilleh agentumiehen edeh:| -Kačo, sanoi,-puutuin. En ni kieldävy. Otin viizi rengii razmoidu. Se on tottu. Dai viinuapparuatan-segi on muga. Kai net ollah, sanou, nehes. Vietäkkiä minuu militsieh... Rahvas mugai höpsöttih:| -A kusbo on turki? kyzytäh. ---Turkih näh, sanoi baboi, -en tiijä nimidä, vouse nimidä, muu kai on tozi. Vietäkkiä minuu rospinoittavakse! Baboi vietettih iäres. Agentumies myös otti oman koiru-ubehen kagluvyös, myös sydäi sen nenän jälgih, sanoi "uis" da iče tageni. Koiru pyöritteli silmii, n'uusti tyhjiä ilmua da sit punaldih koin piäliköllyö. Piälikkö harmani rožas, mäčkähtih sellälleh:| -Sidokkua minuu, hyvät tunnollizet rahvas! Minä, kirguu, keräin teis d'engat, a ice piin net omih himoloih. Tiettäväine, eläjät tartuttih piälikköh da ruvettih sidomah. A koiru meni silai- gua seiččemendes pertis eläjän miehen luo| da rubei riuhtomah händy štanilois. Mies valgeni, sordui rahvahale edeh da tunnusti ruttoh:| Viäry olen...^ Viäry olen...^ Se on tozi. Minä tottu sanuo ruadokniigazes muutin iččeni roinduvuvven. Minul ubehel, sanou,- pidäs olla armies omua muadu puolistamas, sen sijah elän fatieras noomeru seiččie, poltan tuldu da pien muidu hyvyzii. Pietäkkiä minuu! Rahvas häbevyttih: -Mibo tämä kumman koiru on?! Nygöi jo kupsu Jeremei Babkin rubei lipittämäh silmii, kačahtih ymbări, kai- voi d'engat, oijendi net agentumiehele da sanoi: Vietä vai oma koiru rašku loitombakse! Meččy viegäh sen jenuattuturkin! Gu on mennyh ga anna menöy! A koiru jo sit seizou. Kopsahtih kupsan edeh da händiä puneloittau. Höpsevyi kupsu Jeremei Babkin, eistäldih čurah, ga koirubo hänel peräs. Lä- heni da n'uustelou miehen kološšoi. Kupsu sih valgeni, rubei höpöttämäh: -Jumal, kačo, toven nägöy... Minägi, koiran poigu, olen kielas... Eihäi turki, hyvät vellet, olluh minun... Senhäi minä muanitin omal vellelpäi... Kačokkua, it- ken volvotan! Tämän jälles rahvas lähtiettih juostol ken kunne. A koiral ei ole aigua ni il- mua n'uustua. Se tabai vie kaksi kolme hengie da pietäldi. Hyögi tunnustettih omat riähkät. Yksi menetti kartih valdukunnan d'engat, toine tapoi oman akan ut'ugal, a kolmas mostu sanoi ga huigei kai on sanella. Rahvasjoukko hajoili. Piha tyhjeni. Jiädih vai koiru da agentumies. Vuottamattah koiru meni agentumiehen luo da rubei punomah händiä. Valgeni agentumies, sordui koiran edeh da rubei pokoroiččemahes: Purettele minuu, hyvä dovariššu, sanou. Minä suan sinun koiran syömi- zih kolminkymmenin rublin, a niilöis kaksikymmendy otan ičelleni... Midä sie oli iellehen tiijä. Minä pagenin teriämbi riähkis.

May 25, 2025 in 10:16 Александра Родионова

• changed the text
  Kupsal Jeremei Babkinal varrastettih jenuattuturki. Ylen äijäl suutui kupsu Jeremei Babkin. Hänel näitgō žiäli oli turkii. -Rahvas, sanoi häi, — turkihäi oli ylen hyvä. Žiäli on turkii. D'engoi en žiälöiče vargahan lövvän| da syllen hänele silmih! Jeremei Babkin piätti palkata vainukoiran. Tuli sih yksi ristikanzu kepkois da kotis, a hänen kel oli koiru. Moine, sanuo, muzavankarvaine ubeh, ilve terävy, iče tuhmu. Se agentumies sydäi koiran nenän ukselluo jälgih da sanoi: "Uis", a iče tageni. Koiru n'uusti ilmua, kačoi rahvasjoukkohpäi| (avvoisuudu tiettäväine kerävyi sih äiju)| da meni kerras viijendes fatieras eläjäh F'oklu-baboihpäi. Läheni da rubei n'uustamah baboin helmua. Baboi peityi rahvahan tuakse,| a koiru rippuu hänen helmas. Baboi čurah| dai koiru hänen peräs. Tabai baboin helmas, ei piästä. Baboi sih i sordui polvilleh agentumiehen edeh:| -Kačo, sanoi,-puutuin. En ni kieldävy. Otin viizi rengii razmoidu. Se on tottu. Dai viinuapparuatan-segi on muga. Kai net ollah, sanou, nehes. Vietäkkiä minuu militsieh... Rahvas mugai höpsöttih:| -A kusbo on turki? kyzytäh. ---Turkih näh, sanoi baboi, -en tiijä nimidä, vouse nimidä, muu kai on tozi. Vietäkkiä minuu rospinoittavakse! Baboi vietettih iäres. Agentumies myös otti oman koiru-ubehen kagluvyös, myös sydäi sen nenän jälgih, sanoi "uis" da iče tageni. Koiru pyöritteli silmii, n'uusti tyhjiä ilmua da sit punaldih koin piäliköllyö. Piälikkö harmani rožas, mäčkähtih sellälleh:| -Sidokkua minuu, hyvät tunnollizet rahvas! Minä, kirguu, keräin teis d'engat, a ice piin net omih himoloih. Tiettäväine, eläjät tartuttih piälikköh da ruvettih sidomah. A koiru meni silai- gua seiččemendes pertis eläjän miehen luo| da rubei riuhtomah händy štanilois. Mies valgeni, sordui rahvahale edeh da tunnusti ruttoh: Viäry olen...^ Viäry olen...^ Se on tozi. Minä tottu sanuo ruadokniigazes muutin iččeni roinduvuvven. Minul ubehel, sanou,- pidäs olla armies omua muadu puolistamas, sen sijah elän fatieras noomeru seiččie, poltan tuldu da pien muidu hyvyzii. Pietäkkiä minuu! Rahvas häbevyttih: -Mibo tämä kumman koiru on?! Nygöi jo kupsu Jeremei Babkin rubei lipittämäh silmii, kačahtih ymbări, kai- voi d'engat, oijendi net agentumiehele da sanoi: Vietä vai oma koiru rašku loitombakse! Meččy viegäh sen jenuattuturkin! Gu on mennyh ga anna menöy! A koiru jo sit seizou. Kopsahtih kupsan edeh da händiä puneloittau. Höpsevyi kupsu Jeremei Babkin, eistäldih čurah, ga koirubo hänel peräs. Lä- heni da n'uustelou miehen kološšoi. Kupsu sih valgeni, rubei höpöttämäh: -Jumal, kačo, toven nägöy... Minägi, koiran poigu, olen kielas... Eihäi turki, hyvät vellet, olluh minun... Senhäi minä muanitin omal vellelpäi... Kačokkua, it- ken volvotan! Tämän jälles rahvas lähtiettih juostol ken kunne. A koiral ei ole aigua ni il- mua n'uustua. Se tabai vie kaksi kolme hengie da pietäldi. Hyögi tunnustettih omat riähkät. Yksi menetti kartih valdukunnan d'engat, toine tapoi oman akan ut'ugal, a kolmas mostu sanoi ga huigei kai on sanella. Rahvasjoukko hajoili. Piha tyhjeni. Jiädih vai koiru da agentumies. Vuottamattah koiru meni agentumiehen luo da rubei punomah händiä. Valgeni agentumies, sordui koiran edeh da rubei pokoroiččemahes: Purettele minuu, hyvä dovariššu, sanou. Minä suan sinun koiran syömi- zih kolminkymmenin rublin, a niilöis kaksikymmendy otan ičelleni... Midä sie oli iellehen tiijä. Minä pagenin teriämbi riähkis.

May 25, 2025 in 10:15 Александра Родионова

• changed the text
  Kupsal Jeremei Babkinal varrastettih jenuattuturki. Ylen äijäl suutui kupsu Jeremei Babkin. Hänel näitgō žiäli oli turkii. -Rahvas, sanoi häi, — turkihäi oli ylen hyvä. Žiäli on turkii. D'engoi en žiälöiče vargahan lövvän| da syllen hänele silmih! Jeremei Babkin piätti palkata vainukoiran. Tuli sih yksi ristikanzu kepkois da kotis, a hänen kel oli koiru. Moine, sanuo, muzavankarvaine ubeh, ilve terävy, iče tuhmu. Se agentumies sydäi koiran nenän ukselluo jälgih da sanoi: "Uis", a iče tageni. Koiru n'uusti ilmua, kačoi rahvasjoukkohpäi| (avvoisuudu tiettäväine kerävyi sih äiju)| da meni kerras viijendes fatieras eläjäh F'oklu-baboihpäi. Läheni da rubei n'uustamah baboin helmua. Baboi peityi rahvahan tuakse,| a koiru rippuu hänen helmas. Baboi čurah| dai koiru hänen peräs. Tabai baboin helmas, ei piästä. Baboi sih i sordui polvilleh agentumiehen edeh:| -Kačo, sanoi,-puutuin. En ni kieldävy. Otin viizi rengii razmoidu. Se on tottu. Dai viinuapparuatan-segi on muga. Kai net ollah, sanou, nehes. Vietäkkiä minuu militsieh... Rahvas mugai höpsöttih:| -A kusbo on turki? kyzytäh. ---Turkih näh, sanoi baboi, -en tiijä nimidä, vouse nimidä, muu kai on tozi. Vietäkkiä minuu rospinoittavakse! Baboi vietettih iäres. Agentumies myös otti oman koiru-ubehen kagluvyös, myös sydäi sen nenän jälgih, sanoi "uis" da iče tageni. Koiru pyöritteli silmii, n'uusti tyhjiä ilmua da sit punaldih koin piäliköllyö. Piälikkö harmani rožas, mäčkähtih sellälleh:| -Sidokkua minuu, hyvät tunnollizet rahvas! Minä, kirguu, keräin teis d'engat, a ice piin net omih himoloih. Tiettäväine, eläjät tartuttih piälikköh da ruvettih sidomah. A koiru meni silai- gua seiččemendes pertis eläjän miehen luo| da rubei riuhtomah händy štanilois. Mies valgeni, sordui rahvahale edeh da tunnusti ruttoh: Viäry olen... Viäry olen... Se on tozi. Minä tottu sanuo ruadokniigazes muutin iččeni roinduvuvven. Minul ubehel, sanou,- pidäs olla armies omua muadu puolistamas, sen sijah elän fatieras noomeru seiččie, poltan tuldu da pien muidu hyvyzii. Pietäkkiä minuu! Rahvas häbevyttih: -Mibo tämä kumman koiru on?! Nygöi jo kupsu Jeremei Babkin rubei lipittämäh silmii, kačahtih ymbări, kai- voi d'engat, oijendi net agentumiehele da sanoi: Vietä vai oma koiru rašku loitombakse! Meččy viegäh sen jenuattuturkin! Gu on mennyh ga anna menöy! A koiru jo sit seizou. Kopsahtih kupsan edeh da händiä puneloittau. Höpsevyi kupsu Jeremei Babkin, eistäldih čurah, ga koirubo hänel peräs. Lä- heni da n'uustelou miehen kološšoi. Kupsu sih valgeni, rubei höpöttämäh: -Jumal, kačo, toven nägöy... Minägi, koiran poigu, olen kielas... Eihäi turki, hyvät vellet, olluh minun... Senhäi minä muanitin omal vellelpäi... Kačokkua, it- ken volvotan! Tämän jälles rahvas lähtiettih juostol ken kunne. A koiral ei ole aigua ni il- mua n'uustua. Se tabai vie kaksi kolme hengie da pietäldi. Hyögi tunnustettih omat riähkät. Yksi menetti kartih valdukunnan d'engat, toine tapoi oman akan ut'ugal, a kolmas mostu sanoi ga huigei kai on sanella. Rahvasjoukko hajoili. Piha tyhjeni. Jiädih vai koiru da agentumies. Vuottamattah koiru meni agentumiehen luo da rubei punomah händiä. Valgeni agentumies, sordui koiran edeh da rubei pokoroiččemahes: Purettele minuu, hyvä dovariššu, sanou. Minä suan sinun koiran syömi- zih kolminkymmenin rublin, a niilöis kaksikymmendy otan ičelleni... Midä sie oli iellehen tiijä. Minä pagenin teriämbi riähkis.

May 25, 2025 in 10:14 Александра Родионова

• changed the text
  Kupsal Jeremei Babkinal varrastettih jenuattuturki. Ylen äijäl suutui kupsu Jeremei Babkin. Hänel näitgō žiäli oli turkii. -Rahvas, sanoi häi, — turkihäi oli ylen hyvä. Žiäli on turkii. D'engoi en žiälöiče vargahan lövvän| da syllen hänele silmih! Jeremei Babkin piätti palkata vainukoiran. Tuli sih yksi ristikanzu kepkois da kotis, a hänen kel oli koiru. Moine, sanuo, muzavankarvaine ubeh, ilve terävy, iče tuhmu. Se agentumies sydäi koiran nenän ukselluo jälgih da sanoi: "Uis", a iče tageni. Koiru n'uusti ilmua, kačoi rahvasjoukkohpäi| (avvoisuudu tiettäväine kerävyi sih äiju)| da meni kerras viijendes fatieras eläjäh F'oklu-baboihpäi. Läheni da rubei n'uustamah baboin helmua. Baboi peityi rahvahan tuakse,| a koiru rippuu hänen helmas. Baboi čurah| dai koiru hänen peräs. Tabai baboin helmas, ei piästä. Baboi sih i sordui polvilleh agentumiehen edeh:| -Kačo, sanoi,-puutuin. En ni kieldävy. Otin viizi rengii razmoidu. Se on tottu. Dai viinuapparuatan-segi on muga. Kai net ollah, sanou, nehes. Vietäkkiä minuu militsieh... Rahvas mugai höpsöttih:| -A kusbo on turki? kyzytäh. ---Turkih näh, sanoi baboi, -en tiijä nimidä, vouse nimidä, muu kai on tozi. Vietäkkiä minuu rospinoittavakse! Baboi vietettih iäres. Agentumies myös otti oman koiru-ubehen kagluvyös, myös sydäi sen nenän jälgih, sanoi "uis" da iče tageni. Koiru pyöritteli silmii, n'uusti tyhjiä ilmua da sit punaldih koin piäliköllyö. Piälikkö harmani rožas, mäčkähtih sellälleh:| -Sidokkua minuu, hyvät tunnollizet rahvas! Minä, kirguu, keräin teis d'engat, a ice piin net omih himoloih. Tiettäväine, eläjät tartuttih piälikköh da ruvettih sidomah. A koiru meni silai- gua seiččemendes pertis eläjän miehen luo da rubei riuhtomah händy štanilois. Mies valgeni, sordui rahvahale edeh da tunnusti ruttoh: Viäry olen... Viäry olen... Se on tozi. Minä tottu sanuo ruadokniigazes muutin iččeni roinduvuvven. Minul ubehel, sanou,- pidäs olla armies omua muadu puolistamas, sen sijah elän fatieras noomeru seiččie, poltan tuldu da pien muidu hyvyzii. Pietäkkiä minuu! Rahvas häbevyttih: -Mibo tämä kumman koiru on?! Nygöi jo kupsu Jeremei Babkin rubei lipittämäh silmii, kačahtih ymbări, kai- voi d'engat, oijendi net agentumiehele da sanoi: Vietä vai oma koiru rašku loitombakse! Meččy viegäh sen jenuattuturkin! Gu on mennyh ga anna menöy! A koiru jo sit seizou. Kopsahtih kupsan edeh da händiä puneloittau. Höpsevyi kupsu Jeremei Babkin, eistäldih čurah, ga koirubo hänel peräs. Lä- heni da n'uustelou miehen kološšoi. Kupsu sih valgeni, rubei höpöttämäh: -Jumal, kačo, toven nägöy... Minägi, koiran poigu, olen kielas... Eihäi turki, hyvät vellet, olluh minun... Senhäi minä muanitin omal vellelpäi... Kačokkua, it- ken volvotan! Tämän jälles rahvas lähtiettih juostol ken kunne. A koiral ei ole aigua ni il- mua n'uustua. Se tabai vie kaksi kolme hengie da pietäldi. Hyögi tunnustettih omat riähkät. Yksi menetti kartih valdukunnan d'engat, toine tapoi oman akan ut'ugal, a kolmas mostu sanoi ga huigei kai on sanella. Rahvasjoukko hajoili. Piha tyhjeni. Jiädih vai koiru da agentumies. Vuottamattah koiru meni agentumiehen luo da rubei punomah händiä. Valgeni agentumies, sordui koiran edeh da rubei pokoroiččemahes: Purettele minuu, hyvä dovariššu, sanou. Minä suan sinun koiran syömi- zih kolminkymmenin rublin, a niilöis kaksikymmendy otan ičelleni... Midä sie oli iellehen tiijä. Minä pagenin teriämbi riähkis.

May 25, 2025 in 10:14 Александра Родионова

• changed the text
  Kupsal Jeremei Babkinal varrastettih jenuattuturki. Ylen äijäl suutui kupsu Jeremei Babkin. Hänel näitgō žiäli oli turkii. -Rahvas, sanoi häi, — turkihäi oli ylen hyvä. Žiäli on turkii. D'engoi en žiälöiče vargahan lövvän| da syllen hänele silmih! Jeremei Babkin piätti palkata vainukoiran. Tuli sih yksi ristikanzu kepkois da kotis, a hänen kel oli koiru. Moine, sanuo, muzavankarvaine ubeh, ilve terävy, iče tuhmu. Se agentumies sydäi koiran nenän ukselluo jälgih da sanoi: "Uis", a iče tageni. Koiru n'uusti ilmua, kačoi rahvasjoukkohpäi| (avvoisuudu tiettäväine kerävyi sih äiju)| da meni kerras viijendes fatieras eläjäh F'oklu-baboihpäi. Läheni da rubei n'uustamah baboin helmua. Baboi peityi rahvahan tuakse,| a koiru rippuu hänen helmas. Baboi čurah| dai koiru hänen peräs. Tabai baboin helmas, ei piästä. Baboi sih i sordui polvilleh agentumiehen edeh:| -Kačo, sanoi,-puutuin. En ni kieldävy. Otin viizi rengii razmoidu. Se on tottu. Dai viinuapparuatan-segi on muga. Kai net ollah, sanou, nehes. Vietäkkiä minuu militsieh... Rahvas mugai höpsöttih:| -A kusbo on turki? kyzytäh. ---Turkih näh, sanoi baboi, -en tiijä nimidä, vouse nimidä, muu kai on tozi. Vietäkkiä minuu rospinoittavakse! Baboi vietettih iäres. Agentumies myös otti oman koiru-ubehen kagluvyös, myös sydäi sen nenän jälgih, sanoi "uis" da iče tageni. Koiru pyöritteli silmii, n'uusti tyhjiä ilmua da sit punaldih koin piäliköllyö. Piälikkö harmani rožas, mäčkähtih sellälleh: -Sidokkua minuu, hyvät tunnollizet rahvas! Minä, kirguu, keräin teis d'engat, a ice piin net omih himoloih. Tiettäväine, eläjät tartuttih piälikköh da ruvettih sidomah. A koiru meni silai- gua seiččemendes pertis eläjän miehen luo da rubei riuhtomah händy štanilois. Mies valgeni, sordui rahvahale edeh da tunnusti ruttoh: Viäry olen... Viäry olen... Se on tozi. Minä tottu sanuo ruadokniigazes muutin iččeni roinduvuvven. Minul ubehel, sanou,- pidäs olla armies omua muadu puolistamas, sen sijah elän fatieras noomeru seiččie, poltan tuldu da pien muidu hyvyzii. Pietäkkiä minuu! Rahvas häbevyttih: -Mibo tämä kumman koiru on?! Nygöi jo kupsu Jeremei Babkin rubei lipittämäh silmii, kačahtih ymbări, kai- voi d'engat, oijendi net agentumiehele da sanoi: Vietä vai oma koiru rašku loitombakse! Meččy viegäh sen jenuattuturkin! Gu on mennyh ga anna menöy! A koiru jo sit seizou. Kopsahtih kupsan edeh da händiä puneloittau. Höpsevyi kupsu Jeremei Babkin, eistäldih čurah, ga koirubo hänel peräs. Lä- heni da n'uustelou miehen kološšoi. Kupsu sih valgeni, rubei höpöttämäh: -Jumal, kačo, toven nägöy... Minägi, koiran poigu, olen kielas... Eihäi turki, hyvät vellet, olluh minun... Senhäi minä muanitin omal vellelpäi... Kačokkua, it- ken volvotan! Tämän jälles rahvas lähtiettih juostol ken kunne. A koiral ei ole aigua ni il- mua n'uustua. Se tabai vie kaksi kolme hengie da pietäldi. Hyögi tunnustettih omat riähkät. Yksi menetti kartih valdukunnan d'engat, toine tapoi oman akan ut'ugal, a kolmas mostu sanoi ga huigei kai on sanella. Rahvasjoukko hajoili. Piha tyhjeni. Jiädih vai koiru da agentumies. Vuottamattah koiru meni agentumiehen luo da rubei punomah händiä. Valgeni agentumies, sordui koiran edeh da rubei pokoroiččemahes: Purettele minuu, hyvä dovariššu, sanou. Minä suan sinun koiran syömi- zih kolminkymmenin rublin, a niilöis kaksikymmendy otan ičelleni... Midä sie oli iellehen tiijä. Minä pagenin teriämbi riähkis.

May 25, 2025 in 10:13 Александра Родионова

• changed the text of the translation
  У купца Еремея Бабкина сперли енотовую шубу. Взвыл купец Еремей Бабкин. Жалко ему, видите ли, шубы. –Шуба-то, говорит, – больно хороша, граждане. Жалко. Денег не пожалею, а уж найду преступника. Плюну ему в морду. И вот вызвал Еремей Бабкин уголовную собаку-ищейку. Является этакий человек в кепочке, в обмотках, а при нем собака. Этакая даже собачища – коричневая, морда острая и несимпатичная. Ткнул этот человек собачку свою в следы возле двери, сказал «пс» и отошел. Понюхала собака воздух, повела по толпе глазом| (народ, конечно, собрался)| и вдруг к бабке Фекле, с пятого номера,| подходит и нюхает ей подол. Бабка за толпу. Собака за юбку. Бабка в сторону| – и собака за ней. Ухватила бабку за юбку и не пущает. Рухнула бабка на колени перед агентом. - Да, – говорит, – попалась. Не отпираюсь. И, говорит, пять ведер закваски| – это так. И аппарат – это действительно верно. Все, говорит, находится в ванной комнате. Ведите меня в милицию. Ну, народ, конечно, ахнул. – А шуба? – спрашивают. – Про шубу, – говорит, – ничего не знаю и ведать не ведаю, а остальное – это так. Ведите меня, казните. Ну, увели бабку. Снова взял агент собачищу свою, снова ткнул ее носом в следы, сказал «пс» и отошел. Повела собачища глазом, понюхала пустой воздух и вдруг к гражданину управдому подходит. Побелел управдом, упал навзничь. – Вяжите, – говорит, – меня, люди добрые, сознательные граждане. Я, говорит, за воду деньги собрал, а те деньги на прихоти свои истратил. Ну, конечно, жильцы навалились на управдома, стали вязать. А собачища тем временем подходит к гражданину из седьмого номера. И теребит его за штаны. Побледнел гражданин, свалился перед народом. – Виноват, – говорит, – виноват. Я, говорит, это верно, в трудовой книжке год подчистил. Мне бы, говорит, жеребцу, в армии служить и защищать отечество, а я живу в седьмом номере и пользуюсь электрической энергией и другими коммунальными услугами. Хватайте меня!Растерялся народ. «Что, – думает, – за такая поразительная собака?» А купец Еремей Бабкин заморгал очами, глянул вокруг, вынул деньги и подает их агенту. – Уводи, – говорит, – свою собачищу к свиньям собачьим. Пущай, говорит, пропадает енотовая шуба. Пес с ней… А собачища уж тут. Стоит перед купцом и хвостом вертит. Растерялся купец Еремей Бабкин, отошел в сторону, а собака за ним. Подходит к нему и его калоши нюхает. Заблекотал купец, побледнел. – Ну, – говорит, – бог правду видит, если так. Я, говорит, и есть сукин кот и мазурик. И шуба-то, говорит, братцы, не моя. Шубу-то, говорит, я у брата своего зажилил. Плачу и рыдаю! Бросился тут народ врассыпную. А собачище и воздух некогда нюхать, схватила она двоих или троих – кто подвернулся – и держит.Покаялись эти. Один казенные денежки в карты пропер, другой супругу свою утюгом тюкнул, третий такое сказал, что и передать неловко.Разбежался народ. Опустел двор. Остались только собака да агент.И вот подходит вдруг собака к агенту и хвостом виляет.Побледнел агент, упал перед собакой. – Кусайте, – говорит, – меня, гражданка. Я, говорит, на ваш собачий харч три червонца получаю, а два себе беру… Чего было дальше – неизвестно. Я от греха поскорее смылся.

May 25, 2025 in 10:13 Александра Родионова

• changed the text
  Kupsal Jeremei Babkinal varrastettih jenuattuturki. Ylen äijäl suutui kupsu Jeremei Babkin. Hänel näitgō žiäli oli turkii. -Rahvas, sanoi häi, — turkihäi oli ylen hyvä. Žiäli on turkii. D'engoi en žiälöiče vargahan lövvän| da syllen hänele silmih! Jeremei Babkin piätti palkata vainukoiran. Tuli sih yksi ristikanzu kepkois da kotis, a hänen kel oli koiru. Moine, sanuo, muzavankarvaine ubeh, ilve terävy, iče tuhmu. Se agentumies sydäi koiran nenän ukselluo jälgih da sanoi: "Uis", a iče tageni. Koiru n'uusti ilmua, kačoi rahvasjoukkohpäi| (avvoisuudu tiettäväine kerävyi sih äiju)| da meni kerras viijendes fatieras eläjäh F'oklu-baboihpäi. Läheni da rubei n'uustamah baboin helmua. Baboi peityi rahvahan tuakse,| a koiru rippuu hänen helmas. Baboi čurah| dai koiru hänen peräs. Tabai baboin helmas, ei piästä. Baboi sih i sordui polvilleh agentumiehen edeh:| -Kačo, sanoi,-puutuin. En ni kieldävy. Otin viizi rengii razmoidu. Se on tottu. Dai viinuapparuatan-segi on muga. Kai net ollah, sanou, nehes. Vietäkkiä minuu militsieh... Rahvas mugai höpsöttih: -A kusbo on turki? kyzytäh. ---Turkih näh, sanoi baboi, -en tiijä nimidä, vouse nimidä, muu kai on tozi. Vietäkkiä minuu rospinoittavakse! Baboi vietettih iäres. Agentumies myös otti oman koiru-ubehen kagluvyös, myös sydäi sen nenän jälgih, sanoi "uis" da iče tageni. Koiru pyöritteli silmii, n'uusti tyhjiä ilmua da sit punaldih koin piäliköllyö. Piälikkö harmani rožas, mäčkähtih sellälleh: -Sidokkua minuu, hyvät tunnollizet rahvas! Minä, kirguu, keräin teis d'engat, a ice piin net omih himoloih. Tiettäväine, eläjät tartuttih piälikköh da ruvettih sidomah. A koiru meni silai- gua seiččemendes pertis eläjän miehen luo da rubei riuhtomah händy štanilois. Mies valgeni, sordui rahvahale edeh da tunnusti ruttoh: Viäry olen... Viäry olen... Se on tozi. Minä tottu sanuo ruadokniigazes muutin iččeni roinduvuvven. Minul ubehel, sanou,- pidäs olla armies omua muadu puolistamas, sen sijah elän fatieras noomeru seiččie, poltan tuldu da pien muidu hyvyzii. Pietäkkiä minuu! Rahvas häbevyttih: -Mibo tämä kumman koiru on?! Nygöi jo kupsu Jeremei Babkin rubei lipittämäh silmii, kačahtih ymbări, kai- voi d'engat, oijendi net agentumiehele da sanoi: Vietä vai oma koiru rašku loitombakse! Meččy viegäh sen jenuattuturkin! Gu on mennyh ga anna menöy! A koiru jo sit seizou. Kopsahtih kupsan edeh da händiä puneloittau. Höpsevyi kupsu Jeremei Babkin, eistäldih čurah, ga koirubo hänel peräs. Lä- heni da n'uustelou miehen kološšoi. Kupsu sih valgeni, rubei höpöttämäh: -Jumal, kačo, toven nägöy... Minägi, koiran poigu, olen kielas... Eihäi turki, hyvät vellet, olluh minun... Senhäi minä muanitin omal vellelpäi... Kačokkua, it- ken volvotan! Tämän jälles rahvas lähtiettih juostol ken kunne. A koiral ei ole aigua ni il- mua n'uustua. Se tabai vie kaksi kolme hengie da pietäldi. Hyögi tunnustettih omat riähkät. Yksi menetti kartih valdukunnan d'engat, toine tapoi oman akan ut'ugal, a kolmas mostu sanoi ga huigei kai on sanella. Rahvasjoukko hajoili. Piha tyhjeni. Jiädih vai koiru da agentumies. Vuottamattah koiru meni agentumiehen luo da rubei punomah händiä. Valgeni agentumies, sordui koiran edeh da rubei pokoroiččemahes: Purettele minuu, hyvä dovariššu, sanou. Minä suan sinun koiran syömi- zih kolminkymmenin rublin, a niilöis kaksikymmendy otan ičelleni... Midä sie oli iellehen tiijä. Minä pagenin teriämbi riähkis.

May 25, 2025 in 10:12 Александра Родионова

• changed the text
  Kupsal Jeremei Babkinal varrastettih jenuattuturki. Ylen äijäl suutui kupsu Jeremei Babkin. Hänel näitgō žiäli oli turkii. -Rahvas, sanoi häi, — turkihäi oli ylen hyvä. Žiäli on turkii. D'engoi en žiälöiče vargahan lövvän| da syllen hänele silmih! Jeremei Babkin piätti palkata vainukoiran. Tuli sih yksi ristikanzu kepkois da kotis, a hänen kel oli koiru. Moine, sanuo, muzavankarvaine ubeh, ilve terävy, iče tuhmu. Se agentumies sydäi koiran nenän ukselluo jälgih da sanoi: "Uis", a iče tageni. Koiru n'uusti ilmua, kačoi rahvasjoukkohpäi| (avvoisuudu tiettäväine kerävyi sih äiju)| da meni kerras viijendes fatieras eläjäh F'oklu-baboihpäi. Läheni da rubei n'uustamah baboin helmua. Baboi peityi rahvahan tuakse,| a koiru rippuu hänen helmas. Baboi čurah| dai koiru hänen peräs. Tabai baboin helmas, ei piästä. Baboi sih i sordui polvilleh agentumiehen edeh: -Kačo, sanoi,-puutuin. En ni kieldävy. Otin viizi rengii razmoidu. Se on tottu. Dai viinuapparuatan-segi on muga. Kai net ollah, sanou, nehes. Vietäkkiä minuu militsieh... Rahvas mugai höpsöttih: -A kusbo on turki? kyzytäh. ---Turkih näh, sanoi baboi, -en tiijä nimidä, vouse nimidä, muu kai on tozi. Vietäkkiä minuu rospinoittavakse! Baboi vietettih iäres. Agentumies myös otti oman koiru-ubehen kagluvyös, myös sydäi sen nenän jälgih, sanoi "uis" da iče tageni. Koiru pyöritteli silmii, n'uusti tyhjiä ilmua da sit punaldih koin piäliköllyö. Piälikkö harmani rožas, mäčkähtih sellälleh: -Sidokkua minuu, hyvät tunnollizet rahvas! Minä, kirguu, keräin teis d'engat, a ice piin net omih himoloih. Tiettäväine, eläjät tartuttih piälikköh da ruvettih sidomah. A koiru meni silai- gua seiččemendes pertis eläjän miehen luo da rubei riuhtomah händy štanilois. Mies valgeni, sordui rahvahale edeh da tunnusti ruttoh: Viäry olen... Viäry olen... Se on tozi. Minä tottu sanuo ruadokniigazes muutin iččeni roinduvuvven. Minul ubehel, sanou,- pidäs olla armies omua muadu puolistamas, sen sijah elän fatieras noomeru seiččie, poltan tuldu da pien muidu hyvyzii. Pietäkkiä minuu! Rahvas häbevyttih: -Mibo tämä kumman koiru on?! Nygöi jo kupsu Jeremei Babkin rubei lipittämäh silmii, kačahtih ymbări, kai- voi d'engat, oijendi net agentumiehele da sanoi: Vietä vai oma koiru rašku loitombakse! Meččy viegäh sen jenuattuturkin! Gu on mennyh ga anna menöy! A koiru jo sit seizou. Kopsahtih kupsan edeh da händiä puneloittau. Höpsevyi kupsu Jeremei Babkin, eistäldih čurah, ga koirubo hänel peräs. Lä- heni da n'uustelou miehen kološšoi. Kupsu sih valgeni, rubei höpöttämäh: -Jumal, kačo, toven nägöy... Minägi, koiran poigu, olen kielas... Eihäi turki, hyvät vellet, olluh minun... Senhäi minä muanitin omal vellelpäi... Kačokkua, it- ken volvotan! Tämän jälles rahvas lähtiettih juostol ken kunne. A koiral ei ole aigua ni il- mua n'uustua. Se tabai vie kaksi kolme hengie da pietäldi. Hyögi tunnustettih omat riähkät. Yksi menetti kartih valdukunnan d'engat, toine tapoi oman akan ut'ugal, a kolmas mostu sanoi ga huigei kai on sanella. Rahvasjoukko hajoili. Piha tyhjeni. Jiädih vai koiru da agentumies. Vuottamattah koiru meni agentumiehen luo da rubei punomah händiä. Valgeni agentumies, sordui koiran edeh da rubei pokoroiččemahes: Purettele minuu, hyvä dovariššu, sanou. Minä suan sinun koiran syömi- zih kolminkymmenin rublin, a niilöis kaksikymmendy otan ičelleni... Midä sie oli iellehen tiijä. Minä pagenin teriämbi riähkis.
• changed the text of the translation
  У купца Еремея Бабкина сперли енотовую шубу. Взвыл купец Еремей Бабкин. Жалко ему, видите ли, шубы. –Шуба-то, говорит, – больно хороша, граждане. Жалко. Денег не пожалею, а уж найду преступника. Плюну ему в морду. И вот вызвал Еремей Бабкин уголовную собаку-ищейку. Является этакий человек в кепочке, в обмотках, а при нем собака. Этакая даже собачища – коричневая, морда острая и несимпатичная. Ткнул этот человек собачку свою в следы возле двери, сказал «пс» и отошел. Понюхала собака воздух, повела по толпе глазом| (народ, конечно, собрался)| и вдруг к бабке Фекле, с пятого номера,| подходит и нюхает ей подол. Бабка за толпу. Собака за юбку. Бабка в сторону| – и собака за ней. Ухватила бабку за юбку и не пущает. Рухнула бабка на колени перед агентом. - Да, – говорит, – попалась. Не отпираюсь. И, говорит, пять ведер закваски – это так. И аппарат – это действительно верно. Все, говорит, находится в ванной комнате. Ведите меня в милицию. Ну, народ, конечно, ахнул. – А шуба? – спрашивают. – Про шубу, – говорит, – ничего не знаю и ведать не ведаю, а остальное – это так. Ведите меня, казните. Ну, увели бабку. Снова взял агент собачищу свою, снова ткнул ее носом в следы, сказал «пс» и отошел. Повела собачища глазом, понюхала пустой воздух и вдруг к гражданину управдому подходит. Побелел управдом, упал навзничь. – Вяжите, – говорит, – меня, люди добрые, сознательные граждане. Я, говорит, за воду деньги собрал, а те деньги на прихоти свои истратил. Ну, конечно, жильцы навалились на управдома, стали вязать. А собачища тем временем подходит к гражданину из седьмого номера. И теребит его за штаны. Побледнел гражданин, свалился перед народом. – Виноват, – говорит, – виноват. Я, говорит, это верно, в трудовой книжке год подчистил. Мне бы, говорит, жеребцу, в армии служить и защищать отечество, а я живу в седьмом номере и пользуюсь электрической энергией и другими коммунальными услугами. Хватайте меня!Растерялся народ. «Что, – думает, – за такая поразительная собака?» А купец Еремей Бабкин заморгал очами, глянул вокруг, вынул деньги и подает их агенту. – Уводи, – говорит, – свою собачищу к свиньям собачьим. Пущай, говорит, пропадает енотовая шуба. Пес с ней… А собачища уж тут. Стоит перед купцом и хвостом вертит. Растерялся купец Еремей Бабкин, отошел в сторону, а собака за ним. Подходит к нему и его калоши нюхает. Заблекотал купец, побледнел. – Ну, – говорит, – бог правду видит, если так. Я, говорит, и есть сукин кот и мазурик. И шуба-то, говорит, братцы, не моя. Шубу-то, говорит, я у брата своего зажилил. Плачу и рыдаю! Бросился тут народ врассыпную. А собачище и воздух некогда нюхать, схватила она двоих или троих – кто подвернулся – и держит.Покаялись эти. Один казенные денежки в карты пропер, другой супругу свою утюгом тюкнул, третий такое сказал, что и передать неловко.Разбежался народ. Опустел двор. Остались только собака да агент.И вот подходит вдруг собака к агенту и хвостом виляет.Побледнел агент, упал перед собакой. – Кусайте, – говорит, – меня, гражданка. Я, говорит, на ваш собачий харч три червонца получаю, а два себе беру… Чего было дальше – неизвестно. Я от греха поскорее смылся.

May 25, 2025 in 10:09 Александра Родионова

• changed the text
  Kupsal Jeremei Babkinal varrastettih jenuattuturki. Ylen äijäl suutui kupsu Jeremei Babkin. Hänel näitgō žiäli oli turkii. -Rahvas, sanoi häi, — turkihäi oli ylen hyvä. Žiäli on turkii. D'engoi en žiälöiče vargahan lövvän| da syllen hänele silmih! Jeremei Babkin piätti palkata vainukoiran. Tuli sih yksi ristikanzu kepkois da kotis, a hänen kel oli koiru. Moine, sanuo, muzavankarvaine ubeh, ilve terävy, iče tuhmu. Se agentumies sydäi koiran nenän ukselluo jälgih da sanoi: "Uis", a iče tageni. Koiru n'uusti ilmua, kačoi rahvasjoukkohpäi| (avvoisuudu tiettäväine kerävyi sih äiju)| da meni kerras viijendes fatieras eläjäh F'oklu-baboihpäi. Läheni da rubei n'uustamah baboin helmua. Baboi peityi rahvahan tuakse,| a koiru rippuu hänen helmas. Baboi čurah dai koiru hänen peräs. Tabai baboin helmas, ei piästä. Baboi sih i sordui polvilleh agentumiehen edeh: -Kačo, sanoi,-puutuin. En ni kieldävy. Otin viizi rengii razmoidu. Se on tottu. Dai viinuapparuatan-segi on muga. Kai net ollah, sanou, nehes. Vietäkkiä minuu militsieh... Rahvas mugai höpsöttih: -A kusbo on turki? kyzytäh. ---Turkih näh, sanoi baboi, -en tiijä nimidä, vouse nimidä, muu kai on tozi. Vietäkkiä minuu rospinoittavakse! Baboi vietettih iäres. Agentumies myös otti oman koiru-ubehen kagluvyös, myös sydäi sen nenän jälgih, sanoi "uis" da iče tageni. Koiru pyöritteli silmii, n'uusti tyhjiä ilmua da sit punaldih koin piäliköllyö. Piälikkö harmani rožas, mäčkähtih sellälleh: -Sidokkua minuu, hyvät tunnollizet rahvas! Minä, kirguu, keräin teis d'engat, a ice piin net omih himoloih. Tiettäväine, eläjät tartuttih piälikköh da ruvettih sidomah. A koiru meni silai- gua seiččemendes pertis eläjän miehen luo da rubei riuhtomah händy štanilois. Mies valgeni, sordui rahvahale edeh da tunnusti ruttoh: Viäry olen... Viäry olen... Se on tozi. Minä tottu sanuo ruadokniigazes muutin iččeni roinduvuvven. Minul ubehel, sanou,- pidäs olla armies omua muadu puolistamas, sen sijah elän fatieras noomeru seiččie, poltan tuldu da pien muidu hyvyzii. Pietäkkiä minuu! Rahvas häbevyttih: -Mibo tämä kumman koiru on?! Nygöi jo kupsu Jeremei Babkin rubei lipittämäh silmii, kačahtih ymbări, kai- voi d'engat, oijendi net agentumiehele da sanoi: Vietä vai oma koiru rašku loitombakse! Meččy viegäh sen jenuattuturkin! Gu on mennyh ga anna menöy! A koiru jo sit seizou. Kopsahtih kupsan edeh da händiä puneloittau. Höpsevyi kupsu Jeremei Babkin, eistäldih čurah, ga koirubo hänel peräs. Lä- heni da n'uustelou miehen kološšoi. Kupsu sih valgeni, rubei höpöttämäh: -Jumal, kačo, toven nägöy... Minägi, koiran poigu, olen kielas... Eihäi turki, hyvät vellet, olluh minun... Senhäi minä muanitin omal vellelpäi... Kačokkua, it- ken volvotan! Tämän jälles rahvas lähtiettih juostol ken kunne. A koiral ei ole aigua ni il- mua n'uustua. Se tabai vie kaksi kolme hengie da pietäldi. Hyögi tunnustettih omat riähkät. Yksi menetti kartih valdukunnan d'engat, toine tapoi oman akan ut'ugal, a kolmas mostu sanoi ga huigei kai on sanella. Rahvasjoukko hajoili. Piha tyhjeni. Jiädih vai koiru da agentumies. Vuottamattah koiru meni agentumiehen luo da rubei punomah händiä. Valgeni agentumies, sordui koiran edeh da rubei pokoroiččemahes: Purettele minuu, hyvä dovariššu, sanou. Minä suan sinun koiran syömi- zih kolminkymmenin rublin, a niilöis kaksikymmendy otan ičelleni... Midä sie oli iellehen tiijä. Minä pagenin teriämbi riähkis.

May 25, 2025 in 10:08 Александра Родионова

• changed the text of the translation
  У купца Еремея Бабкина сперли енотовую шубу. Взвыл купец Еремей Бабкин. Жалко ему, видите ли, шубы. –Шуба-то, говорит, – больно хороша, граждане. Жалко. Денег не пожалею, а уж найду преступника. Плюну ему в морду. И вот вызвал Еремей Бабкин уголовную собаку-ищейку. Является этакий человек в кепочке, в обмотках, а при нем собака. Этакая даже собачища – коричневая, морда острая и несимпатичная. Ткнул этот человек собачку свою в следы возле двери, сказал «пс» и отошел. Понюхала собака воздух, повела по толпе глазом| (народ, конечно, собрался)| и вдруг к бабке Фекле, с пятого номера,| подходит и нюхает ей подол. Бабка за толпу. Собака за юбку. Бабка в сторону – и собака за ней. Ухватила бабку за юбку и не пущает. Рухнула бабка на колени перед агентом. - Да, – говорит, – попалась. Не отпираюсь. И, говорит, пять ведер закваски – это так. И аппарат – это действительно верно. Все, говорит, находится в ванной комнате. Ведите меня в милицию. Ну, народ, конечно, ахнул. – А шуба? – спрашивают. – Про шубу, – говорит, – ничего не знаю и ведать не ведаю, а остальное – это так. Ведите меня, казните. Ну, увели бабку. Снова взял агент собачищу свою, снова ткнул ее носом в следы, сказал «пс» и отошел. Повела собачища глазом, понюхала пустой воздух и вдруг к гражданину управдому подходит. Побелел управдом, упал навзничь. – Вяжите, – говорит, – меня, люди добрые, сознательные граждане. Я, говорит, за воду деньги собрал, а те деньги на прихоти свои истратил. Ну, конечно, жильцы навалились на управдома, стали вязать. А собачища тем временем подходит к гражданину из седьмого номера. И теребит его за штаны. Побледнел гражданин, свалился перед народом. – Виноват, – говорит, – виноват. Я, говорит, это верно, в трудовой книжке год подчистил. Мне бы, говорит, жеребцу, в армии служить и защищать отечество, а я живу в седьмом номере и пользуюсь электрической энергией и другими коммунальными услугами. Хватайте меня!Растерялся народ. «Что, – думает, – за такая поразительная собака?» А купец Еремей Бабкин заморгал очами, глянул вокруг, вынул деньги и подает их агенту. – Уводи, – говорит, – свою собачищу к свиньям собачьим. Пущай, говорит, пропадает енотовая шуба. Пес с ней… А собачища уж тут. Стоит перед купцом и хвостом вертит. Растерялся купец Еремей Бабкин, отошел в сторону, а собака за ним. Подходит к нему и его калоши нюхает. Заблекотал купец, побледнел. – Ну, – говорит, – бог правду видит, если так. Я, говорит, и есть сукин кот и мазурик. И шуба-то, говорит, братцы, не моя. Шубу-то, говорит, я у брата своего зажилил. Плачу и рыдаю! Бросился тут народ врассыпную. А собачище и воздух некогда нюхать, схватила она двоих или троих – кто подвернулся – и держит.Покаялись эти. Один казенные денежки в карты пропер, другой супругу свою утюгом тюкнул, третий такое сказал, что и передать неловко.Разбежался народ. Опустел двор. Остались только собака да агент.И вот подходит вдруг собака к агенту и хвостом виляет.Побледнел агент, упал перед собакой. – Кусайте, – говорит, – меня, гражданка. Я, говорит, на ваш собачий харч три червонца получаю, а два себе беру… Чего было дальше – неизвестно. Я от греха поскорее смылся.

May 25, 2025 in 10:07 Александра Родионова

• changed the text of the translation
  У купца Еремея Бабкина сперли енотовую шубу. Взвыл купец Еремей Бабкин. Жалко ему, видите ли, шубы. –Шуба-то, говорит, – больно хороша, граждане. Жалко. Денег не пожалею, а уж найду преступника. Плюну ему в морду. И вот вызвал Еремей Бабкин уголовную собаку-ищейку. Является этакий человек в кепочке, в обмотках, а при нем собака. Этакая даже собачища – коричневая, морда острая и несимпатичная. Ткнул этот человек собачку свою в следы возле двери, сказал «пс» и отошел. Понюхала собака воздух, повела по толпе глазом| (народ, конечно, собрался)| и вдруг к бабке Фекле, с пятого номера, подходит и нюхает ей подол. Бабка за толпу. Собака за юбку. Бабка в сторону – и собака за ней. Ухватила бабку за юбку и не пущает. Рухнула бабка на колени перед агентом. - Да, – говорит, – попалась. Не отпираюсь. И, говорит, пять ведер закваски – это так. И аппарат – это действительно верно. Все, говорит, находится в ванной комнате. Ведите меня в милицию. Ну, народ, конечно, ахнул. – А шуба? – спрашивают. – Про шубу, – говорит, – ничего не знаю и ведать не ведаю, а остальное – это так. Ведите меня, казните. Ну, увели бабку. Снова взял агент собачищу свою, снова ткнул ее носом в следы, сказал «пс» и отошел. Повела собачища глазом, понюхала пустой воздух и вдруг к гражданину управдому подходит. Побелел управдом, упал навзничь. – Вяжите, – говорит, – меня, люди добрые, сознательные граждане. Я, говорит, за воду деньги собрал, а те деньги на прихоти свои истратил. Ну, конечно, жильцы навалились на управдома, стали вязать. А собачища тем временем подходит к гражданину из седьмого номера. И теребит его за штаны. Побледнел гражданин, свалился перед народом. – Виноват, – говорит, – виноват. Я, говорит, это верно, в трудовой книжке год подчистил. Мне бы, говорит, жеребцу, в армии служить и защищать отечество, а я живу в седьмом номере и пользуюсь электрической энергией и другими коммунальными услугами. Хватайте меня!Растерялся народ. «Что, – думает, – за такая поразительная собака?» А купец Еремей Бабкин заморгал очами, глянул вокруг, вынул деньги и подает их агенту. – Уводи, – говорит, – свою собачищу к свиньям собачьим. Пущай, говорит, пропадает енотовая шуба. Пес с ней… А собачища уж тут. Стоит перед купцом и хвостом вертит. Растерялся купец Еремей Бабкин, отошел в сторону, а собака за ним. Подходит к нему и его калоши нюхает. Заблекотал купец, побледнел. – Ну, – говорит, – бог правду видит, если так. Я, говорит, и есть сукин кот и мазурик. И шуба-то, говорит, братцы, не моя. Шубу-то, говорит, я у брата своего зажилил. Плачу и рыдаю! Бросился тут народ врассыпную. А собачище и воздух некогда нюхать, схватила она двоих или троих – кто подвернулся – и держит.Покаялись эти. Один казенные денежки в карты пропер, другой супругу свою утюгом тюкнул, третий такое сказал, что и передать неловко.Разбежался народ. Опустел двор. Остались только собака да агент.И вот подходит вдруг собака к агенту и хвостом виляет.Побледнел агент, упал перед собакой. – Кусайте, – говорит, – меня, гражданка. Я, говорит, на ваш собачий харч три червонца получаю, а два себе беру… Чего было дальше – неизвестно. Я от греха поскорее смылся.

May 25, 2025 in 10:06 Александра Родионова

• changed the text
  Kupsal Jeremei Babkinal varrastettih jenuattuturki. Ylen äijäl suutui kupsu Jeremei Babkin. Hänel näitgō žiäli oli turkii. -Rahvas, sanoi häi, — turkihäi oli ylen hyvä. Žiäli on turkii. D'engoi en žiälöiče vargahan lövvän| da syllen hänele silmih! Jeremei Babkin piätti palkata vainukoiran. Tuli sih yksi ristikanzu kepkois da kotis, a hänen kel oli koiru. Moine, sanuo, muzavankarvaine ubeh, ilve terävy, iče tuhmu. Se agentumies sydäi koiran nenän ukselluo jälgih da sanoi: "Uis", a iče tageni. Koiru n'uusti ilmua, kačoi rahvasjoukkohpäi| (avvoisuudu tiettäväine ke- rävyikerävyi sih äiju)| da meni kerras viijendes fatieras eläjäh F'oklu-baboihpäi. Läheni da rubei n'uustamah baboin helmua. Baboi peityi rahvahan tuakse, a koiru rippuu hänen helmas. Baboi čurah dai koiru hänen peräs. Tabai baboin helmas, ei piästä. Baboi sih i sordui polvilleh agentumiehen edeh: -Kačo, sanoi,-puutuin. En ni kieldävy. Otin viizi rengii razmoidu. Se on tottu. Dai viinuapparuatan-segi on muga. Kai net ollah, sanou, nehes. Vietäkkiä minuu militsieh... Rahvas mugai höpsöttih: -A kusbo on turki? kyzytäh. ---Turkih näh, sanoi baboi, -en tiijä nimidä, vouse nimidä, muu kai on tozi. Vietäkkiä minuu rospinoittavakse! Baboi vietettih iäres. Agentumies myös otti oman koiru-ubehen kagluvyös, myös sydäi sen nenän jälgih, sanoi "uis" da iče tageni. Koiru pyöritteli silmii, n'uusti tyhjiä ilmua da sit punaldih koin piäliköllyö. Piälikkö harmani rožas, mäčkähtih sellälleh: -Sidokkua minuu, hyvät tunnollizet rahvas! Minä, kirguu, keräin teis d'engat, a ice piin net omih himoloih. Tiettäväine, eläjät tartuttih piälikköh da ruvettih sidomah. A koiru meni silai- gua seiččemendes pertis eläjän miehen luo da rubei riuhtomah händy štanilois. Mies valgeni, sordui rahvahale edeh da tunnusti ruttoh: Viäry olen... Viäry olen... Se on tozi. Minä tottu sanuo ruadokniigazes muutin iččeni roinduvuvven. Minul ubehel, sanou,- pidäs olla armies omua muadu puolistamas, sen sijah elän fatieras noomeru seiččie, poltan tuldu da pien muidu hyvyzii. Pietäkkiä minuu! Rahvas häbevyttih: -Mibo tämä kumman koiru on?! Nygöi jo kupsu Jeremei Babkin rubei lipittämäh silmii, kačahtih ymbări, kai- voi d'engat, oijendi net agentumiehele da sanoi: Vietä vai oma koiru rašku loitombakse! Meččy viegäh sen jenuattuturkin! Gu on mennyh ga anna menöy! A koiru jo sit seizou. Kopsahtih kupsan edeh da händiä puneloittau. Höpsevyi kupsu Jeremei Babkin, eistäldih čurah, ga koirubo hänel peräs. Lä- heni da n'uustelou miehen kološšoi. Kupsu sih valgeni, rubei höpöttämäh: -Jumal, kačo, toven nägöy... Minägi, koiran poigu, olen kielas... Eihäi turki, hyvät vellet, olluh minun... Senhäi minä muanitin omal vellelpäi... Kačokkua, it- ken volvotan! Tämän jälles rahvas lähtiettih juostol ken kunne. A koiral ei ole aigua ni il- mua n'uustua. Se tabai vie kaksi kolme hengie da pietäldi. Hyögi tunnustettih omat riähkät. Yksi menetti kartih valdukunnan d'engat, toine tapoi oman akan ut'ugal, a kolmas mostu sanoi ga huigei kai on sanella. Rahvasjoukko hajoili. Piha tyhjeni. Jiädih vai koiru da agentumies. Vuottamattah koiru meni agentumiehen luo da rubei punomah händiä. Valgeni agentumies, sordui koiran edeh da rubei pokoroiččemahes: Purettele minuu, hyvä dovariššu, sanou. Minä suan sinun koiran syömi- zih kolminkymmenin rublin, a niilöis kaksikymmendy otan ičelleni... Midä sie oli iellehen tiijä. Minä pagenin teriämbi riähkis.
• changed the text of the translation
  У купца Еремея Бабкина сперли енотовую шубу. Взвыл купец Еремей Бабкин. Жалко ему, видите ли, шубы. –Шуба-то, говорит, – больно хороша, граждане. Жалко. Денег не пожалею, а уж найду преступника. Плюну ему в морду. И вот вызвал Еремей Бабкин уголовную собаку-ищейку. Является этакий человек в кепочке, в обмотках, а при нем собака. Этакая даже собачища – коричневая, морда острая и несимпатичная. Ткнул этот человек собачку свою в следы возле двери, сказал «пс» и отошел. Понюхала собака воздух, повела по толпе глазом (народ, конечно, собрался) и вдруг к бабке Фекле, с пятого номера, подходит и нюхает ей подол.Бабкаподол. Бабка за толпу. Собака за юбку. Бабка в сторону – и собака за ней. Ухватила бабку за юбку и не пущает.Рухнулапущает. Рухнула бабка на колени перед агентом. - Да, – говорит, – попалась. Не отпираюсь. И, говорит, пять ведер закваски – это так. И аппарат – это действительно верно. Все, говорит, находится в ванной комнате. Ведите меня в милицию. Ну, народ, конечно, ахнул. – А шуба? – спрашивают. – Про шубу, – говорит, – ничего не знаю и ведать не ведаю, а остальное – это так. Ведите меня, казните. Ну, увели бабку. Снова взял агент собачищу свою, снова ткнул ее носом в следы, сказал «пс» и отошел. Повела собачища глазом, понюхала пустой воздух и вдруг к гражданину управдому подходит. Побелел управдом, упал навзничь. – Вяжите, – говорит, – меня, люди добрые, сознательные граждане. Я, говорит, за воду деньги собрал, а те деньги на прихоти свои истратил. Ну, конечно, жильцы навалились на управдома, стали вязать. А собачища тем временем подходит к гражданину из седьмого номера. И теребит его за штаны. Побледнел гражданин, свалился перед народом. – Виноват, – говорит, – виноват. Я, говорит, это верно, в трудовой книжке год подчистил. Мне бы, говорит, жеребцу, в армии служить и защищать отечество, а я живу в седьмом номере и пользуюсь электрической энергией и другими коммунальными услугами. Хватайте меня!Растерялся народ. «Что, – думает, – за такая поразительная собака?» А купец Еремей Бабкин заморгал очами, глянул вокруг, вынул деньги и подает их агенту. – Уводи, – говорит, – свою собачищу к свиньям собачьим. Пущай, говорит, пропадает енотовая шуба. Пес с ней… А собачища уж тут. Стоит перед купцом и хвостом вертит. Растерялся купец Еремей Бабкин, отошел в сторону, а собака за ним. Подходит к нему и его калоши нюхает. Заблекотал купец, побледнел. – Ну, – говорит, – бог правду видит, если так. Я, говорит, и есть сукин кот и мазурик. И шуба-то, говорит, братцы, не моя. Шубу-то, говорит, я у брата своего зажилил. Плачу и рыдаю! Бросился тут народ врассыпную. А собачище и воздух некогда нюхать, схватила она двоих или троих – кто подвернулся – и держит.Покаялись эти. Один казенные денежки в карты пропер, другой супругу свою утюгом тюкнул, третий такое сказал, что и передать неловко.Разбежался народ. Опустел двор. Остались только собака да агент.И вот подходит вдруг собака к агенту и хвостом виляет.Побледнел агент, упал перед собакой. – Кусайте, – говорит, – меня, гражданка. Я, говорит, на ваш собачий харч три червонца получаю, а два себе беру… Чего было дальше – неизвестно. Я от греха поскорее смылся.

May 25, 2025 in 10:05 Александра Родионова

• changed the text of the translation
  У купца Еремея Бабкина сперли енотовую шубу. Взвыл купец Еремей Бабкин. Жалко ему, видите ли, шубы. –Шуба-то, говорит, – больно хороша, граждане. Жалко. Денег не пожалею, а уж найду преступника. Плюну ему в морду. И вот вызвал Еремей Бабкин уголовную собаку-ищейку. Является этакий человек в кепочке, в обмотках, а при нем собака. Этакая даже собачища – коричневая, морда острая и несимпатичная.Ткнулнесимпатичная. Ткнул этот человек собачку свою в следы возле двери, сказал «пс» и отошел. Понюхала собака воздух, повела по толпе глазом (народ, конечно, собрался) и вдруг к бабке Фекле, с пятого номера, подходит и нюхает ей подол.Бабка за толпу. Собака за юбку. Бабка в сторону – и собака за ней. Ухватила бабку за юбку и не пущает.Рухнула бабка на колени перед агентом. - Да, – говорит, – попалась. Не отпираюсь. И, говорит, пять ведер закваски – это так. И аппарат – это действительно верно. Все, говорит, находится в ванной комнате. Ведите меня в милицию. Ну, народ, конечно, ахнул. – А шуба? – спрашивают. – Про шубу, – говорит, – ничего не знаю и ведать не ведаю, а остальное – это так. Ведите меня, казните. Ну, увели бабку. Снова взял агент собачищу свою, снова ткнул ее носом в следы, сказал «пс» и отошел. Повела собачища глазом, понюхала пустой воздух и вдруг к гражданину управдому подходит. Побелел управдом, упал навзничь. – Вяжите, – говорит, – меня, люди добрые, сознательные граждане. Я, говорит, за воду деньги собрал, а те деньги на прихоти свои истратил. Ну, конечно, жильцы навалились на управдома, стали вязать. А собачища тем временем подходит к гражданину из седьмого номера. И теребит его за штаны. Побледнел гражданин, свалился перед народом. – Виноват, – говорит, – виноват. Я, говорит, это верно, в трудовой книжке год подчистил. Мне бы, говорит, жеребцу, в армии служить и защищать отечество, а я живу в седьмом номере и пользуюсь электрической энергией и другими коммунальными услугами. Хватайте меня!Растерялся народ. «Что, – думает, – за такая поразительная собака?» А купец Еремей Бабкин заморгал очами, глянул вокруг, вынул деньги и подает их агенту. – Уводи, – говорит, – свою собачищу к свиньям собачьим. Пущай, говорит, пропадает енотовая шуба. Пес с ней… А собачища уж тут. Стоит перед купцом и хвостом вертит. Растерялся купец Еремей Бабкин, отошел в сторону, а собака за ним. Подходит к нему и его калоши нюхает. Заблекотал купец, побледнел. – Ну, – говорит, – бог правду видит, если так. Я, говорит, и есть сукин кот и мазурик. И шуба-то, говорит, братцы, не моя. Шубу-то, говорит, я у брата своего зажилил. Плачу и рыдаю! Бросился тут народ врассыпную. А собачище и воздух некогда нюхать, схватила она двоих или троих – кто подвернулся – и держит.Покаялись эти. Один казенные денежки в карты пропер, другой супругу свою утюгом тюкнул, третий такое сказал, что и передать неловко.Разбежался народ. Опустел двор. Остались только собака да агент.И вот подходит вдруг собака к агенту и хвостом виляет.Побледнел агент, упал перед собакой. – Кусайте, – говорит, – меня, гражданка. Я, говорит, на ваш собачий харч три червонца получаю, а два себе беру… Чего было дальше – неизвестно. Я от греха поскорее смылся.

May 25, 2025 in 10:05 Александра Родионова

• changed the text
  Kupsal Jeremei Babkinal varrastettih jenuattuturki. Ylen äijäl suutui kupsu Jere- meiJeremei Babkin. Hänel näitgō žiäli oli turkii. -Rahvas, sanoi häi, — turkihäi oli ylen hyvä. Žiäli on turkii. D'engoi en žiälöiče vargahan lövvän| da syllen hänele silmih! Jeremei Babkin piätti palkata vainukoiran. Tuli sih yksi ristikanzu kepkois da kotis, a hänen kel oli koiru. Moine, sanuo, muzavankarvaine ubeh, ilve terävy, iče tuhmu. Se agentumies sydäi koiran nenän ukselluo jälgih da sanoi: "Uis", a iče tageni. Koiru n'uusti ilmua, kačoi rahvasjoukkohpäi (avvoisuudu tiettäväine ke- rävyi sih äiju) da meni kerras viijendes fatieras eläjäh F'oklu-baboihpäi. Läheni da rubei n'uustamah baboin helmua. Baboi peityi rahvahan tuakse, a koiru rippuu hänen helmas. Baboi čurah dai koiru hänen peräs. Tabai baboin helmas, ei piästä. Baboi sih i sordui polvilleh agentumiehen edeh: -Kačo, sanoi,-puutuin. En ni kieldävy. Otin viizi rengii razmoidu. Se on tottu. Dai viinuapparuatan-segi on muga. Kai net ollah, sanou, nehes. Vietäkkiä minuu militsieh... Rahvas mugai höpsöttih: -A kusbo on turki? kyzytäh. ---Turkih näh, sanoi baboi, -en tiijä nimidä, vouse nimidä, muu kai on tozi. Vietäkkiä minuu rospinoittavakse! Baboi vietettih iäres. Agentumies myös otti oman koiru-ubehen kagluvyös, myös sydäi sen nenän jälgih, sanoi "uis" da iče tageni. Koiru pyöritteli silmii, n'uusti tyhjiä ilmua da sit punaldih koin piäliköllyö. Piälikkö harmani rožas, mäčkähtih sellälleh: -Sidokkua minuu, hyvät tunnollizet rahvas! Minä, kirguu, keräin teis d'engat, a ice piin net omih himoloih. Tiettäväine, eläjät tartuttih piälikköh da ruvettih sidomah. A koiru meni silai- gua seiččemendes pertis eläjän miehen luo da rubei riuhtomah händy štanilois. Mies valgeni, sordui rahvahale edeh da tunnusti ruttoh: Viäry olen... Viäry olen... Se on tozi. Minä tottu sanuo ruadokniigazes muutin iččeni roinduvuvven. Minul ubehel, sanou,- pidäs olla armies omua muadu puolistamas, sen sijah elän fatieras noomeru seiččie, poltan tuldu da pien muidu hyvyzii. Pietäkkiä minuu! Rahvas häbevyttih: -Mibo tämä kumman koiru on?! Nygöi jo kupsu Jeremei Babkin rubei lipittämäh silmii, kačahtih ymbări, kai- voi d'engat, oijendi net agentumiehele da sanoi: Vietä vai oma koiru rašku loitombakse! Meččy viegäh sen jenuattuturkin! Gu on mennyh ga anna menöy! A koiru jo sit seizou. Kopsahtih kupsan edeh da händiä puneloittau. Höpsevyi kupsu Jeremei Babkin, eistäldih čurah, ga koirubo hänel peräs. Lä- heni da n'uustelou miehen kološšoi. Kupsu sih valgeni, rubei höpöttämäh: -Jumal, kačo, toven nägöy... Minägi, koiran poigu, olen kielas... Eihäi turki, hyvät vellet, olluh minun... Senhäi minä muanitin omal vellelpäi... Kačokkua, it- ken volvotan! Tämän jälles rahvas lähtiettih juostol ken kunne. A koiral ei ole aigua ni il- mua n'uustua. Se tabai vie kaksi kolme hengie da pietäldi. Hyögi tunnustettih omat riähkät. Yksi menetti kartih valdukunnan d'engat, toine tapoi oman akan ut'ugal, a kolmas mostu sanoi ga huigei kai on sanella. Rahvasjoukko hajoili. Piha tyhjeni. Jiädih vai koiru da agentumies. Vuottamattah koiru meni agentumiehen luo da rubei punomah händiä. Valgeni agentumies, sordui koiran edeh da rubei pokoroiččemahes: Purettele minuu, hyvä dovariššu, sanou. Minä suan sinun koiran syömi- zih kolminkymmenin rublin, a niilöis kaksikymmendy otan ičelleni... Midä sie oli iellehen tiijä. Minä pagenin teriämbi riähkis.
• changed the text of the translation
  У купца Еремея Бабкина сперли енотовую шубу. Взвыл купец Еремей Бабкин. Жалко ему, видите ли, шубы. –Шуба-то, говорит, – больно хороша, граждане. Жалко. Денег не пожалею, а уж найду преступника. Плюну ему в морду.Иморду. И вот вызвал Еремей Бабкин уголовную собаку-ищейку. Является этакий человек в кепочке, в обмотках, а при нем собака. Этакая даже собачища – коричневая, морда острая и несимпатичная.Ткнул этот человек собачку свою в следы возле двери, сказал «пс» и отошел. Понюхала собака воздух, повела по толпе глазом (народ, конечно, собрался) и вдруг к бабке Фекле, с пятого номера, подходит и нюхает ей подол.Бабка за толпу. Собака за юбку. Бабка в сторону – и собака за ней. Ухватила бабку за юбку и не пущает.Рухнула бабка на колени перед агентом. - Да, – говорит, – попалась. Не отпираюсь. И, говорит, пять ведер закваски – это так. И аппарат – это действительно верно. Все, говорит, находится в ванной комнате. Ведите меня в милицию. Ну, народ, конечно, ахнул. – А шуба? – спрашивают. – Про шубу, – говорит, – ничего не знаю и ведать не ведаю, а остальное – это так. Ведите меня, казните. Ну, увели бабку. Снова взял агент собачищу свою, снова ткнул ее носом в следы, сказал «пс» и отошел. Повела собачища глазом, понюхала пустой воздух и вдруг к гражданину управдому подходит. Побелел управдом, упал навзничь. – Вяжите, – говорит, – меня, люди добрые, сознательные граждане. Я, говорит, за воду деньги собрал, а те деньги на прихоти свои истратил. Ну, конечно, жильцы навалились на управдома, стали вязать. А собачища тем временем подходит к гражданину из седьмого номера. И теребит его за штаны. Побледнел гражданин, свалился перед народом. – Виноват, – говорит, – виноват. Я, говорит, это верно, в трудовой книжке год подчистил. Мне бы, говорит, жеребцу, в армии служить и защищать отечество, а я живу в седьмом номере и пользуюсь электрической энергией и другими коммунальными услугами. Хватайте меня!Растерялся народ. «Что, – думает, – за такая поразительная собака?» А купец Еремей Бабкин заморгал очами, глянул вокруг, вынул деньги и подает их агенту. – Уводи, – говорит, – свою собачищу к свиньям собачьим. Пущай, говорит, пропадает енотовая шуба. Пес с ней… А собачища уж тут. Стоит перед купцом и хвостом вертит. Растерялся купец Еремей Бабкин, отошел в сторону, а собака за ним. Подходит к нему и его калоши нюхает. Заблекотал купец, побледнел. – Ну, – говорит, – бог правду видит, если так. Я, говорит, и есть сукин кот и мазурик. И шуба-то, говорит, братцы, не моя. Шубу-то, говорит, я у брата своего зажилил. Плачу и рыдаю! Бросился тут народ врассыпную. А собачище и воздух некогда нюхать, схватила она двоих или троих – кто подвернулся – и держит.Покаялись эти. Один казенные денежки в карты пропер, другой супругу свою утюгом тюкнул, третий такое сказал, что и передать неловко.Разбежался народ. Опустел двор. Остались только собака да агент.И вот подходит вдруг собака к агенту и хвостом виляет.Побледнел агент, упал перед собакой. – Кусайте, – говорит, – меня, гражданка. Я, говорит, на ваш собачий харч три червонца получаю, а два себе беру… Чего было дальше – неизвестно. Я от греха поскорее смылся.

May 25, 2025 in 10:04 Александра Родионова

• created the text
• created the text: Kupsal Jeremei Babkinal varrastettih jenuattuturki. Ylen äijäl suutui kupsu Jere- mei Babkin. Hänel näitgō žiäli oli turkii. -Rahvas, sanoi häi, — turkihäi oli ylen hyvä. Žiäli on turkii. D'engoi en žiälöiče vargahan lövvän da syllen hänele silmih! Jeremei Babkin piätti palkata vainukoiran. Tuli sih yksi ristikanzu kepkois da kotis, a hänen kel oli koiru. Moine, sanuo, muzavankarvaine ubeh, ilve terävy, iče tuhmu. Se agentumies sydäi koiran nenän ukselluo jälgih da sanoi: "Uis", a iče tageni. Koiru n'uusti ilmua, kačoi rahvasjoukkohpäi (avvoisuudu tiettäväine ke- rävyi sih äiju) da meni kerras viijendes fatieras eläjäh F'oklu-baboihpäi. Läheni da rubei n'uustamah baboin helmua. Baboi peityi rahvahan tuakse, a koiru rippuu hänen helmas. Baboi čurah dai koiru hänen peräs. Tabai baboin helmas, ei piästä. Baboi sih i sordui polvilleh agentumiehen edeh: -Kačo, sanoi,-puutuin. En ni kieldävy. Otin viizi rengii razmoidu. Se on tottu. Dai viinuapparuatan-segi on muga. Kai net ollah, sanou, nehes. Vietäkkiä minuu militsieh... Rahvas mugai höpsöttih: -A kusbo on turki? kyzytäh. ---Turkih näh, sanoi baboi, -en tiijä nimidä, vouse nimidä, muu kai on tozi. Vietäkkiä minuu rospinoittavakse! Baboi vietettih iäres. Agentumies myös otti oman koiru-ubehen kagluvyös, myös sydäi sen nenän jälgih, sanoi "uis" da iče tageni. Koiru pyöritteli silmii, n'uusti tyhjiä ilmua da sit punaldih koin piäliköllyö. Piälikkö harmani rožas, mäčkähtih sellälleh: -Sidokkua minuu, hyvät tunnollizet rahvas! Minä, kirguu, keräin teis d'engat, a ice piin net omih himoloih. Tiettäväine, eläjät tartuttih piälikköh da ruvettih sidomah. A koiru meni silai- gua seiččemendes pertis eläjän miehen luo da rubei riuhtomah händy štanilois. Mies valgeni, sordui rahvahale edeh da tunnusti ruttoh: Viäry olen... Viäry olen... Se on tozi. Minä tottu sanuo ruadokniigazes muutin iččeni roinduvuvven. Minul ubehel, sanou,- pidäs olla armies omua muadu puolistamas, sen sijah elän fatieras noomeru seiččie, poltan tuldu da pien muidu hyvyzii. Pietäkkiä minuu! Rahvas häbevyttih: -Mibo tämä kumman koiru on?! Nygöi jo kupsu Jeremei Babkin rubei lipittämäh silmii, kačahtih ymbări, kai- voi d'engat, oijendi net agentumiehele da sanoi: Vietä vai oma koiru rašku loitombakse! Meččy viegäh sen jenuattuturkin! Gu on mennyh ga anna menöy! A koiru jo sit seizou. Kopsahtih kupsan edeh da händiä puneloittau. Höpsevyi kupsu Jeremei Babkin, eistäldih čurah, ga koirubo hänel peräs. Lä- heni da n'uustelou miehen kološšoi. Kupsu sih valgeni, rubei höpöttämäh: -Jumal, kačo, toven nägöy... Minägi, koiran poigu, olen kielas... Eihäi turki, hyvät vellet, olluh minun... Senhäi minä muanitin omal vellelpäi... Kačokkua, it- ken volvotan! Tämän jälles rahvas lähtiettih juostol ken kunne. A koiral ei ole aigua ni il- mua n'uustua. Se tabai vie kaksi kolme hengie da pietäldi. Hyögi tunnustettih omat riähkät. Yksi menetti kartih valdukunnan d'engat, toine tapoi oman akan ut'ugal, a kolmas mostu sanoi ga huigei kai on sanella. Rahvasjoukko hajoili. Piha tyhjeni. Jiädih vai koiru da agentumies. Vuottamattah koiru meni agentumiehen luo da rubei punomah händiä. Valgeni agentumies, sordui koiran edeh da rubei pokoroiččemahes: Purettele minuu, hyvä dovariššu, sanou. Minä suan sinun koiran syömi- zih kolminkymmenin rublin, a niilöis kaksikymmendy otan ičelleni... Midä sie oli iellehen tiijä. Minä pagenin teriämbi riähkis.
• created the text translation