Texts

Return to review | Return to list

Van’ka i koza

history

October 30, 2017 in 15:24 Нина Шибанова

• changed the text
  Eli uk da ak, ukol da akal lapsid ii olnu nikeda, eletihe rouhazessei kahten. Vot, dumaitihe uk da ak: tehkam savesiine prihäine-Van’ka. Ottihe, savest kaidihe, topstihe i tegiba savesiižen Van’kan. Kuivatihe i pand'he čogaha stolan taga. Nece savesiine Van’ka pagižeškanz’: - Deduško, sanub savesiine Van’ka, – mina sindeiž sen. Ot’ dei necen ukon sei. Toižel päival sanub: - Babuško, mina sindeiž sen, sanub. Ot’ dei sei necen akan i män’ vereile. Astub murzei vedele kahten vädranke. - Murzei, sanub savesiine Van’ka, – mina sindeiž sen, deduškon siin, babuškon siin i sindaiž sen. Ot’ dei sei akan vädrįideke, dei kogonaze. Astub edeleze dorogad möto. Astub koza vastha. - Koza, sanub, – mina sindeiž sen. – Siižutade krežan alle, sanub koza, – mina sileiž pr'amo suhu hippästan. Ot’, nece savesiine Van’ka siižutihe krežan alle, a koza krežalpei d'oksob. Ot’ koza, d'oks’, d'oks’, da ku butkeidab peciihe. Sigapei läksiba ukoine, akaine i murzei vädrideke, i nece Van’ka muren’ supaloile. Ukoine i akaine tuld'he kodihe i pagištas: - Enamb em tehkoi savesišt’ Van’kad, ika seb. Nece ak rodi koume tütärt ühtes kohtus. Kazd'he ned tütred. Osttihe uk da ak kozeižen. Nece (uk) oigendab vanhambad tütärt paimendamha kozad. - Ehtkoičel mina kozal küzun, sötidįk i d'otidįk sina kozan. Nece tütär läks’ paimnehe, söt’, d'ot’ necen kozan i ajab kodihe. Ižand küzub kozal: - Siidįk, deidįk, kozeine? – En, sanub, – senu i en d'onu. Ot’ ižand tütren kodišpei küks’: - Mäne kuna pä kandab, ed veinu kozad sötta i d'otta. Homen nouzob i oigendab toižen tütren paimnehe. Mäne, sanub, – söta i d'ota kozad, ika sindeiž-gi küksen. Se ot’ kozan, söt’, d'ot’ i ajab kodihe. Ižand mest tulob vastha i küzelob: -Seidįk, kozeine, deidįk, kozeine? Koza sanub: - En d'onu, en sönu. Ot’ mest tütren, aji kodišpei: - Mäne kuna pä kandab. Koumandel päival oigendab koumanden tütren paimnehe. Se mest mäni, söt’, d'ot’, söt’, d'ot’, peceihe d'o ii mäne kozale, muga söt’ kozan i ajab kodihe. Tuli ižandannu i küzelob ižand: - Seidįk, kozeine, deidįk, kozeine?» – En sönu, en dönu, sanub kozeine. Ot’ necen tütren, mest aji kodišpei. Nelländel päival oigendab akan. - Söta i d'ota kozeine, ika mugoine i sileiž čest’ liinob.» Mäni ak, söt’, d'ot’, söt’, d'ot’, pimedahassei pidi i ajab kodihe. Uk vastha tuli. - Seidįk, kozeine, deidįk, kozeine? - küzelob hänel. Koza sanub: - En sönu, en d'onu. Ot’ akan i ajii. - Lähtta libo ičelįin paimeta. Viidendel päival läks’ iče paimnehe. Söt’, d'ot’, söt’, d'ot’, pimedahassei söt’, tuli kodihe i küzub: -Seidįk, kozeine, deidįk, kozeine? – En sönu, en d'onu,- sanub kozeine. Vot ot’ da kirfhel bokha i andei, muga polen bokad i čapoi. - Sinus päliči, sanub, – ajin lapsid i akan, ižand sanub kozale. - Mäne nügude sina kuna pä kandab. Läks’ koza püudole, lüuz’ zemlänkan, kond'd'an pezan. Eli neciš pezas kondi, händikaz i rebei. Vot koza čaptud bok, ištįihe päčile. Tulob rebei i küzub: - Ken siga päčil om? – Mina, sanub, – olen koza, pol’ bokad čaptud, koumes grošas osttud, topsin sindeiž d'ougįl i hougeidan sarvil. Nece rebei i pagen’. Tulob händikaz. - Ken siga päčil om? – Mina, sanub, – kozįn’ka-koza olen, pol’ bokad čaptud, koumes grošas osttud, topsin sindeiž döugil, hougeidan sarvil. Händikaz i d'oksi. Astub kondi. - Ken siga päčil om? - Mina, sanub, – olen koza, pol’ bokad čaptud, koumes grošas osttud, topsin sindeiž d'ougįl i hougeidan sarvil. Kondi mugazo pel'gastįi i pagod pertišpei, ičeze pertin dät’ kozale. Zavodi nece koza eläda pertiižes, a nece mužik ot’ tütrid i akan tagaze i eläškanz' kodiš. Ajab kerdan ižand mecha siiriči neciš kodiižes i küzub: - Ken siga päčil? – Mina, sanub, – olen kozin’ka-koza, pol’ bokad čaptud, koumes grošas osttud, topsin sindeiž d'ougil, hougeidan sarvil. Nece ižand sanub: - Davai, tule, hougeidadli sarvil? Vedi kozan päčilpei d'ougįiš i regele pani i toi kodihe i sanub kozeižele: - Völak sanud: et söttud, et döttud, ka pän čapan, en däta eläbaks. Vot zavodi mest tütred paimeta, üks' paimendab päivan, toine – toižen, koumanz’ – koumanden. Hän akanke kodiš radab, i tütred kozeižen paimetaze. Hän andab hiile maidon, lehmašt’ ii olnu, a oli hebo. Vot eletaze voden, toižen. Kozeine hiil läžeganz’ i kol'.

October 30, 2017 in 15:23 Нина Шибанова

• changed the text
  Eli uk da ak, ukol da akal lapsid ii olnu nikeda, eletihe rouhazessei kahten. Vot, dumaitihe uk da ak: tehkam savesiine prihäine-Van’ka. Ottihe, savest kaidihe, topstihe i tegiba savesiižen Van’kan. Kuivatihe i pand'he čogaha stolan taga. Nece savesiine Van’ka pagižeškanz’: - Deduško, sanub savesiine Van’ka, – mina sindeiž sen. Ot’ dei necen ukon sei. Toižel päival sanub: - Babuško, mina sindeiž sen, sanub. Ot’ dei sei necen akan i män’ vereile. Astub murzei vedele kahten vädranke. - Murzei, sanub savesiine Van’ka, – mina sindeiž sen, deduškon siin, babuškon siin i sindaiž sen. Ot’ dei sei akan vädrįideke, dei kogonaze. Astub edeleze dorogad möto. Astub koza vastha. - Koza, sanub, – mina sindeiž sen. – Siižutade krežan alle, sanub koza, – mina sileiž pr'amo suhu hippästan. Ot’, nece savesiine Van’ka siižutihe krežan alle, a koza krežalpei d'oksob. Ot’ koza, d'oks’, d'oks’, da ku butkeidab peciihe. Sigapei läksiba ukoine, akaine i murzei vädrideke, i nece Van’ka muren’ supaloile. Ukoine i akaine tuld'he kodihe i pagištas: - Enamb em tehkoi savesišt’ Van’kad, ika seb. Nece ak rodi koume tütärt ühtes kohtus. Kazd'he ned tütred. Osttihe uk da ak kozeižen. Nece (uk) oigendab vanhambad tütärt paimendamha kozad. - Ehtkoičel mina kozal küzun, sötidįk i d'otidįk sina kozan.» Nece tütär läks’ paimnehe, söt’, d'ot’ necen kozan i ajab kodihe. Ižand küzub kozal: - Siidįk, deidįk, kozeine?» – En, sanub, – senu i en d'onu. Ot’ ižand tütren kodišpei küks’: - Mäne kuna pä kandab, ed veinu kozad sötta i d'otta. Homen nouzob i oigendab toižen tütren paimnehe. Mäne, sanub, – söta i d'ota kozad, ika sindeiž-gi küksen. Se ot’ kozan, söt’, d'ot’ i ajab kodihe. Ižand mest tulob vastha i küzelob: -Seidįk, kozeine, deidįk, kozeine?» Koza sanub: - En d'onu, en sönu. Ot’ mest tütren, aji kodišpei: - Mäne kuna pä kandab. Koumandel päival oigendab koumanden tütren paimnehe. Se mest mäni, söt’, d'ot’, söt’, d'ot’, peceihe d'o ii mäne kozale, muga söt’ kozan i ajab kodihe. Tuli ižandannu i küzelob ižand: - Seidįk, kozeine, deidįk, kozeine?» – En sönu, en dönu, sanub kozeine. Ot’ necen tütren, mest aji kodišpei. Nelländel päival oigendab akan:. - Söta i d'ota kozeine, ika mugoine i sileiž čest’ liinob.» Mäni ak, söt’, d'ot’, söt’, d'ot’, pimedahassei pidi i ajab kodihe. Uk vastha tuli. - Seidįk, kozeine, deidįk, kozeine? - küzelob hänel. Koza sanub: - En sönu, en d'onu.» Ot’ akan i ajii. - Lähtta libo ičelįin paimeta. Viidendel päival läks’ iče paimnehe, söt. Söt’, d'ot’, söt’, d'ot’, pimedahassei söt’, tuli kodihe i küzub: -Seidįk, kozeine, deidįk, kozeine? – En sönu, en d'onu,- sanub kozeine. Vot ot’ da kirfhel bokha i andei, muga polen bokad i čapoi. - Sinus päliči, sanub, – ajin lapsid i akan, ižand sanub kozale. - Mäne nügude sina kuna pä kandab. Läks’ koza püudole, lüuz’ zemlänkan, kond'd'an pezan. Eli neciš pezas kondi, händikaz i rebei. Vot koza čaptud bok, ištįihe päčile. Tulob rebei i küzub: - Ken siga päčil om? – Mina, sanub, – olen koza, pol’ bokad čaptud, koumes grošas osttud, topsin sindeiž d'ougįl i hougeidan sarvil. Nece rebei i pagen’. Tulob händikaz. - Ken siga päčil om? – Mina, sanub, – kozįn’ka-koza olen, pol’ bokad čaptud, koumes grošas osttud, topsin sindeiž döugil, hougeidan sarvil. Händikaz i d'oksi. Astub kondi. - Ken siga päčil om? - Mina, sanub, – olen koza, pol’ bokad čaptud, koumes grošas osttud, topsin sindeiž d'ougįl i hougeidan sarvil. Kondi mugazo pel'gastįi i pagod pertišpei, ičeze pertin dät’ kozale. Zavodi nece koza eläda pertiižes, a nece mužik ot’ tütrid i akan tagaze i eläškanz' kodiš. Ajab kerdan ižand mecha siiriči neciš kodiižes i küzub: - Ken siga päčil? – Mina, sanub, – olen kozin’ka-koza, pol’ bokad čaptud, koumes grošas osttud, topsin sindeiž d'ougil, hougeidan sarvil. Nece ižand sanub: - Davai, tule, hougeidadli sarvil? Vedi kozan päčilpei d'ougįiš i regele pani i toi kodihe i sanub kozeižele: - Völak sanud: et söttud, et döttud, ka pän čapan, en däta eläbaks. Vot zavodi mest tütred paimeta, üks' paimendab päivan, toine – toižen, koumanz’ – koumanden. Hän akanke kodiš radab, i tütred kozeižen paimetaze, hän. Hän andab hiile maidon, lehmašt’ ii olnu, a oli hebo. Vot eletaze voden, toižen. Kozeine hiil läžeganz’ i kol'.

October 30, 2017 in 15:23 Нина Шибанова

• changed the text of the translation
  Жили старик и старуха, у них не было детей, жили до старости вдвоем. Вот надумали старик и старуха сделать глиняного мальчика Ваньку. Взяли накопали глины, размяли ее и сделали глиняного Ваньку. Высушили и поставили в угол, под стол. Этот глиняный мальчик Ванька заговорил: – Дедушка, говорит глиняный Ванька, - я тебя съем. Взял да и съел этого старика. На следующий день опять говорит: – Бабушка, я тебя съем, - говорит. Взял да и съел старуху. Истарух, и вышел. Идет женщина с двумя ведрами за водой. – Женщина, – говорит глиняный Ванька, – я тебя съем, дедушку я съел, бабушку я съел и тебя я съем. Взял да и съел женщину вместе с ведрами, целиком. Идет дальше по дороге. Идет коза навстречу. – Коза, – говорит глиняный Ванька, – я тебя съем. – Встань под горой, – говорит коза, – я прыгну прямо тебе в рот. Взял да и встал этот глиняный Ванька под горой, а коза бежит с горы. Бежала, бежала да как пырнет его в живот. И этот Ванька раскололся на части. Оттуда, оттуда вышли старичок, старушка и женщина с ведрами. Старичок и старушка пришли домой и говорят: «Больше не будем делать глиняного Ваньку, а то съест». Родила эта старуха сразу [букв.: с одного живота] трёх дочерей. Выросли эти дочери. Купили старик и старуха козочку. Старик отправил старшую дочь пасти козу:. – Вечером я спрошу у козы, накормила ли и напоила ли ты ее. Пошла эта дочь пасти козу, накормила и напоила ее и гонит домой. Хозяин спрашивает у козы: – Ты ела-пила, козочка? – Нет, – говорит, – не ела я и не пила. Взял да и выгнал хозяин дочь из дому и говорит: – Иди куда глаза глядят [букв.: голова несет], не могла козу накормить и напоить. Назавтра встает хозяин и отправляет вторую дочь пасти козу. – Иди, – говорит, – накорми и напои козу, не то и тебя выгоню. Та взяла да накормила, напоила козу и гонит домой. Хозяин опять идет навстречу и спрашивает: – Ты ела-пила, козочка? Коза говорит: – Не ела, не пила. Взял да и выгнал дочь из дому: – Иди куда глаза глядят. На третий день отправляет третью дочь пасти козу. Та опять пошла, кормила, поила, кормила, поила, да так, что козе больше в живот не лезет, так накормила, и гонит домой. Пришли к хозяину, и тот спрашивает: – Ты ела, пила, козочка? – Не ела, не пила, – говорит козочка. Взял да и эту дочь выгнал. На четвертый день отправляет жену пасти козу. – Накорми и напои козочку, не то и тебя такая же участь ждет. Пошла жена, кормила, поила, кормила, поила, до темноты держала и гонит домой. Старик идет навстречу. – Ты ела, козочка, ты пила, козочка? – спрашивает у нее. Коза говорит: – Не ела, не пила. Взял да и жену выгнал. «Пойду, что ли, я сам пасти». На пятый день пошел хозяин сам пасти. Кормил, поил, кормил, поил, до темноты кормил, пришел домой и спрашивает: – Ты ела, козочка, ты пила, козочка? – Не ела, не пила, – говорит козочка. Взял да и тюкнул топором козу в бок, да так, что отрубил полбока. – Из-за тебя я детей выгнал и жену, – говорит хозяин козе. – Теперь иди куда глаза глядят. Пошла коза в поле, нашла медвежью берлогу. Жили в этой берлоге медведь, волк и лиса. Вот коза, отрубленный бок, села на печку. Пришла лиса, спрашивает: – Кто там на печке? – Я, – говорит, – коза, за три гроша куплена, полбока отрублено, растопчу тебя ногами, расколю тебя рогами. Эта лиса и убежала. Идет волк. – Кто там на печке? – Я, козонька-коза, за три гроша куплена, полбока отрублено, растопчу тебя ногами, расколю тебя рогами. Волк и убежал. Идет медведь. – Кто там на печке? – Я, – говорит, – козонька-коза, полбока отрублено, за три гроша куплена, растопчу тебя ногами, расколю тебя рогами. Медведь тоже испугался и убежал из дому, свой дом оставил козе. Стала эта коза жить в домике, а мужик взял дочерей и жену обратно и стал жить в своем доме. Однажды едет хозяин мимо этого домика и спрашивает: – Кто там на печке? – Я, – говорит, – козонька-коза, за три гроша куплена, полбока отрублено, растопчу тебя ногами, расколю тебя рогами. Хозяин говорит: – Давай приди, расколи рогами. Вытащил он козу за ноги с печки, положил в сани, привез домой и говорит: – Еще скажешь «не ела, не пила» – голову отрублю, не оставлю в живых. Вот и стали дочери снова пасти козу, одна пасет день, другая – другой день, третья – третий. Хозяин с женой живут дома, а дочери пасут козу. Она им молоко дает, коровы-то не было, а лошадь была. Вот живут они год, второй. Заболела у них козочка и померла.

October 18, 2016 in 19:24 Nataly Krizhanovsky

• changed the text
  Eli uk da ak, ukol da akal lapsid ii olnu nikeda, eletihe rouhazessei kahten. Vot, dumaitihe uk da ak: tehkam savesiine prihäine-Van’ka. Ottihe, savest kaidihe, topstihe i tegiba savesiižen Van’kan. Kuivatihe i pand\'hepand'he čogaha stolan taga. Nece savesiine Van’ka pagižeškanz’: - Deduško, sanub savesiine Van’ka, – mina sindeiž sen. Ot’ dei necen ukon sei. Toižel päival sanub: - Babuško, mina sindeiž sen, sanub. Ot’ dei sei necen akan i män’ vereile. Astub murzei vedele kahten vädranke. - Murzei, sanub savesiine Van’ka, – mina sindeiž sen, deduškon siin, babuškon siin i sindaiž sen. Ot’ dei sei akan vädrįideke, dei kogonaze. Astub edeleze dorogad möto. Astub koza vastha. - Koza, sanub, – mina sindeiž sen. – Siižutade krežan alle, sanub koza, – mina sileiž pr\'amopr'amo suhu hippästan. Ot’, nece savesiine Van’ka siižutihe krežan alle, a koza krežalpei d\'oksobd'oksob. Ot’ koza, d\'oksd'oks’, d\'oksd'oks’, da ku butkeidab peciihe. Sigapei läksiba ukoine, akaine i murzei vädrideke, i nece Van’ka muren’ supaloile. Ukoine i akaine tuld\'hetuld'he kodihe i pagištas: - Enamb em tehkoi savesišt’ Van’kad, ika seb. Nece ak rodi koume tütärt ühtes kohtus. Kazd\'heKazd'he ned tütred. Osttihe uk da ak kozeižen. Nece (uk) oigendab vanhambad tütärt paimendamha kozad. - Ehtkoičel mina kozal küzun, sötidįk i d\'otidįkd'otidįk sina kozan.» Nece tütär läks’ paimnehe, söt’, d\'otd'ot’ necen kozan i ajab kodihe. Ižand küzub kozal: - Siidįk, deidįk, kozeine?» – En, sanub, – senu i en d\'onud'onu. Ot’ ižand tütren kodišpei küks’: - Mäne kuna pä kandab, ed veinu kozad sötta i d\'ottad'otta. Homen nouzob i oigendab toižen tütren paimnehe. Mäne, sanub, – söta i d\'otad'ota kozad, ika sindeiž-gi küksen. Se ot’ kozan, söt’, d\'otd'ot’ i ajab kodihe. Ižand mest tulob vastha i küzelob: -Seidįk, kozeine, deidįk, kozeine?» Koza sanub: - En d\'onud'onu, en sönu. Ot’ mest tütren, aji kodišpei: - Mäne kuna pä kandab. Koumandel päival oigendab koumanden tütren paimnehe. Se mest mäni, söt’, d\'otd'ot’, söt’, d\'otd'ot’, peceihe d\'od'o ii mäne kozale, muga söt’ kozan i ajab kodihe. Tuli ižandannu i küzelob ižand: - Seidįk, kozeine, deidįk, kozeine?» – En sönu, en dönu, sanub kozeine. Ot’ necen tütren, mest aji kodišpei. Nelländel päival oigendab akan: - Söta i d\'otad'ota kozeine, ika mugoine i sileiž čest’ liinob.» Mäni ak, söt’, d\'otd'ot’, söt’, d\'otd'ot’, pimedahassei pidi i ajab kodihe. Uk vastha tuli. - Seidįk, kozeine, deidįk, kozeine? - küzelob hänel. Koza sanub: - En sönu, en d\'onud'onu.» Ot’ akan i ajii. - Lähtta libo ičelįin paimeta. Viidendel päival läks’ iče paimnehe, söt’, d\'otd'ot’, söt’, d\'otd'ot’, pimedahassei söt’, tuli kodihe i küzub: -Seidįk, kozeine, deidįk, kozeine? – En sönu, en d\'onud'onu,- sanub kozeine. Vot ot’ da kirfhel bokha i andei, muga polen bokad i čapoi. - Sinus päliči, sanub, – ajin lapsid i akan, ižand sanub kozale. - Mäne nügude sina kuna pä kandab. Läks’ koza püudole, lüuz’ zemlänkan, kond\'d\'ankond'd'an pezan. Eli neciš pezas kondi, händikaz i rebei. Vot koza čaptud bok, ištįihe päčile. Tulob rebei i küzub: - Ken siga päčil om? – Mina, sanub, – olen koza, pol’ bokad čaptud, koumes grošas osttud, topsin sindeiž d\'ougįld'ougįl i hougeidan sarvil. Nece rebei i pagen’. Tulob händikaz. - Ken siga päčil om? – Mina, sanub, – kozįn’ka-koza olen, pol’ bokad čaptud, koumes grošas osttud, topsin sindeiž döugil, hougeidan sarvil. Händikaz i d\'oksid'oksi. Astub kondi. - Ken siga päčil om? - Mina, sanub, – olen koza, pol’ bokad čaptud, koumes grošas osttud, topsin sindeiž d\'ougįld'ougįl i hougeidan sarvil. Kondi mugazo pel\'gastįipel'gastįi i pagod pertišpei, ičeze pertin dät’ kozale. Zavodi nece koza eläda pertiižes, a nece mužik ot’ tütrid i akan tagaze i eläškanz\' kodiš. Ajab kerdan ižand mecha siiriči neciš kodiižes i küzub: - Ken siga päčil? – Mina, sanub, – olen kozin’ka-koza, pol’ bokad čaptud, koumes grošas osttud, topsin sindeiž d\'ougild'ougil, hougeidan sarvil. Nece ižand sanub: - Davai, tule, hougeidadli sarvil? Vedi kozan päčilpei d\'ougįišd'ougįiš i regele pani i toi kodihe i sanub kozeižele: - Völak sanud: et söttud, et döttud, ka pän čapan, en däta eläbaks. Vot zavodi mest tütred paimeta, üks\' paimendab päivan, toine – toižen, koumanz’ – koumanden. Hän akanke kodiš radab, i tütred kozeižen paimetaze, hän andab hiile maidon, lehmašt’ ii olnu, a oli hebo. Vot eletaze voden, toižen. Kozeine hiil läžeganz’ i kol\'.