Sem’onov P’otr 
                
        Kui brihaččuine heitti sogleloin pakiččijoin varuandan
        
        
        Livvi
                
New written Livvic
                
      
             Konzu minä olin pikkaraine, minuu pölläteltih sogieloil pakiččijoil da minä varain heidy. Kerran minä tulin kodih, a krinčazil istuttih kaksi sogiedu pakiččijua. Minä en tiedänyh kui olla. Minä en ruohtinuh juosta järilleh da varain mennä heis siiriči. Minä duumaičin: hyö tavatah minuu. Silkeskie yksi heis (hänel silmät oldih gu maido valgiet) nouzi seizoi, otti minun käis da sanoi:
 – Brihaine! Ongo pakičuspalaine? 
 Minä piäzin hänen käzis da juoksin muaman luo. Häi työndi minunke dengua da leibiä. Pakiččijat ihastuttih, ruvettih ristimäh silmii da syömäh leibiä. Sit valgeisilmy pakiččii sanoi:
 – Sinun leiby on hyvä. Passibo. 
 Häi uvvessah otti minuu käis da opitteli sidä. Minule rodih žiäli händy. Sit aijas lähtijen minä heitin sogieloin pakiččijoin varuandan.   
      
            
 
                       
            
            
            Tolstoi, Lev
        Как мальчик рассказывал о том, как он перестал бояться слепых нищих
    
        Russian
    
      
        Когда я был маленький, меня пугали слепыми нищими, и я боялся их. Один раз я пришел домой, а на крыльце сидело двое слепых нищих. Я не знал, что мне делать; я боялся бежать назад и боялся пройти мимо них: я думал, что они схватят меня. Вдруг один из них (у него были белые, как молоко, глаза) поднялся, взял меня за руку и сказал: "Паренек! что же милостыньку?" Я вырвался от него и прибежал к матери. Она выслала со мною денег и хлеба. Нищие обрадовались хлебу, стали креститься и есть. Потом нищий с белыми глазами сказал: "Хлеб твой хороший — спаси бог". И он опять взял меня за руку и ощупал ее. Мне его стало жалко, и с тех пор я перестал бояться слепых нищих.