Sem’onov P’otr 
                
        Hiiri, kukoi da ižäččy kaži
        
        
        Livvi
                
New written Livvic
                
      
             Hiiri lähti kävelemäh. Käveli pihua myö, tuli uvvessah muamah luo da sanoi: 
 – Nu, muamoi, minä näin kaksi zvierii. Yksi oli hirvei, a toine hyväntahtoine. 
 Muamo kyzyi: 
 – Sano, mittumatbo ollah net zvierit? 
 Hiiri sanoi: 
 – Yksi vahnin kävelöy pihua myö nenga: sil jallat ollah mustat, harju on ruskei, silmät pul’čalleh, a nenä koukulleh. Konzu minä astuin siiriči, häi avai kijan, nosti jallan da rubei mängymäh muga ravieh, pöllästyksis minä en tiedänyh kunne pajeta. 
 – Se oli kukoi, sanoi vahnu hiiri, – häi ei azu pahuttu nikenele, händy älä varua. Nu, a toine zvieri? 
 – Toine nojai päivypastos da lämmittelih. Sil kaglu oli valgei, jalgazet harmuat, siliet. Iče nuolou omua valgiedu ryndähästy da händästy vähäzel lekuttau, kaččou minulpäi. 
 Vahnu hiiri sanoi: 
 – Töhlö sinä, töhlö. Sehäi oli iče ižäččy kaži.   
      
            
 
                       
            
            
            Tolstoi, Lev
        Мышь, петух и кот
    
        Russian
    
      
        Мышка вышла гулять. Ходила по двору и пришла опять к матери. 
 — Ну, матушка, я двух зверей видела. Один страшный, а другой добрый. 
 Мать сказала: 
 — Скажи, какие эти звери? 
 Мышка сказала: 
 — Один, страшный, ходит по двору вот так: ноги у него чёрные, хохол красный, глаза навыкате, а нос крючком. Когда я мимо шла, он открыл пасть, ногу поднял и стал кричать так громко, что я от страха не знала, куда уйти. 
 "— Это петух", — сказала старая мышь, — Он зла никому не делает, его не бойся. Ну, а другой зверь? 
 — Другой лежал на солнышке и грелся. Шейка у него белая, ножки серые, гладкие, сам лижет свою белую грудку и хвостиком чуть движет, на меня глядит. 
 Старая мышь сказала: 
 — Дура ты, дура. Ведь это сам кот.