ВепКар :: Тексты

Тексты

Вернуться к просмотру | Вернуться к списку

Kut hougid’ doroškuu samei

История изменений

11 мая 2018 в 17:24 Nataly Krizhanovsky

  • изменил(а) текст перевода
    Однажды пошел я рыбачить. Утром рано взял и отправился на рыбалку. Проехал версту, ни одна не клюнула. Когда домой направился, об лодку как стукнет, чуть леску из зубов не вырвал. Я начал тянуть, так не идет, тянет лодку назад. Я говорю: «Это какой-то зверь попался, шевелится". «Ну и ну, я говорю, какое животное попалось». Ну и начал его к себе тянуть. Он меня тянет, а я его тяну. Тянул, тянул к себе (\'рядом\'), не могу из воды вытащить. Смотрю – такая большая щука, больше метра. Пасть раскрыла – моя голова туда войдет. Ну, ладно, щука у меня вперед кинулась и леску вниз [потянула], ушла на дно. Я ее поднял. Минут пять я с ней тут возился, никак не поднять, не достать никак. «Погоди-ка, я тебя вытащу на мель, так будет лучше». Леску в зубы взял, так [она] у меня и зубы вытащит, так двигается. Наконец привязал леску к ноге и поехал. Метров пять так проехал, она все по дну идет. Я как чурку ее тяну. Она потихоньку идет, я гребу. Так греб [до тех пop] ... есть у нас там пролив, до этого пролива. Берег-то мелкий, к этому берегу подъехал, смотрю (\'посмотрел\') – жена пришла веник мочить на берег озера (живу-то я на берегу озера), с горшком, думает, что я щуку поймал и в горшок положу, а не так получилось. Я говорю: «Иди-ка, женка, помоги мне щуку взять.» – «Не болтай-ка ты пустое». – «Смотри, видишь, какая у меня рыбина (\'пропащина\'), не могу никак ... Даже леска к ноге привязана». – «Нy, ладно». Она прибежала туда. Я вышел из лодки, по колено [в воде] бреду, потянул щуку, как быка. Поймал двумя руками и изо всех сил тащу. Она не идет. Потом она потихоньку поднялась оттуда, из-под откоса. Тут я ее на мель вытащил. Я шаг [шагну] – так и вытащим на берег. Наконец вытащили уже совсем на мель. Она как подпрыгнет на такую высоту, тряхнет – не вырвалась, я потянул – не вырвалась. Я все еще тяну, как быка. [Она] второй раз как подпрыгнет, третий раз как подскочит, [я] почувствовал; [что] леска у меня уже слабая. Куда она? «Леска порвалась, – я говорю, – или блесну унесла». Смотрю, так блесна, леска – все есть, а щуки нет. А щука-то валом таким, как большая волна ушла. «Иди на здоровье».

02 августа 2017 в 16:42 Нина Шибанова

  • изменил(а) текст
    Ühten kerdan minä mänin’ kalha. Venhen otin’ homencuu aigoiš i tönduin’ kalha. Ajein’ virstan, niken kokeidand ii. Konz kod’he tönduin’, venehehe ku paigeidab, čut’ ii hambhišpei simad hädant. Zavodin vedada ka ii tule, venhen vedab tagaz. Minä san: «Nece ken-se zver’ putui, ka kubaidab. Nece ka nece, minä san, mitte životni putui». Nu i zavodin’ händast ičiin’pei vedada. Hän mindei vedab, a minä händast vedan. Vedin’, vedin’ rindale, vedele päle leta emboi. Kacun ka metrad tobnemb mugoine houk’kulu. Sun avaiž – minum päle mäb sin’n’a. Nu, hüvä, houg’ minei edeles hvati i siman orgho, män’ pohjha. Minä hänen len’din’. Minutad polenkümnešt’ minä hänenke sit’ babimoi, nikut ii sa leta, ii sa sada nikut. «Naroviške, minä sindei vedan madalale, ka linnep paremb. Hambhiže siman sain’, ka minei hambhad-gi hädab, muga kubeidab. Jäl’gmei sidoin’ jougha siman i tönduin’. Metrad viž muga jätin’, hän kaiken pohjadmu tuleb. Minä kutn’a čurkan hänen vedan. Hän hil'l’ašti tuleb, minä suudan. Muga suuzin’ sihessei ... om sigä miil’ kaidelmaz, neche kaidelmahassei. Rand-se madal, neche randha tulin’, kacuhtin’ – ak tuli vastad kastmaha järverandha(a elän-se minä järverandas), padanke da, dumaib, što minä hougin’ sain’ i padha panen edeleze, a ii muga lähtend. Minä san: «Tuleške, akaine, abuta minein’ hougid’ otta». – Alako sä tühjäd pagiže. – Kacu, näged mitte minei om propašin, emboi nikut ... Sim om jougha sidotud eskei. – Nu, hüvä. Hän joks’ sinnä. Minä läksin’ venehespei, puuvhessei bradin, hougin’ kutn’a härgän vedaškanz’in’. Tabazin’ kahtuu käduu i mi väged vedan. Hän ii tule. Potom hilläšti hän libui krežaspei-se sigäpei. Sit’ minä hänen madalaha sain’. Minä haškun – muga i saskendamoi randha. Jäl'gmei saimei ani jo madalale. Hän ku skokkahtab sen korččuu, träsnib – ii päzund, minä vedouzin’, ii päzund. Minä vuugi härgän karččikš vedan. Toižen kerdan skokkahtab, kuumanden kerdan ku br’ingaidab, mujuštin’ – jo väl’l’ sim minei. Kuna hän? ... «Sim kattez’, minä san, libo uštken ot’». Kacun, ka ušte, sim – kaik om, a hougid’ ele. A houg’- mugomou valuu, kutn’a lainiž sur’ män’. «Mä na zdorovje».

02 августа 2017 в 16:41 Нина Шибанова

  • изменил(а) текст
    Ühten kerdan minä mänin’ kalha. Venhen otin’ homencuu aigoiš i tönduin’ kalha. Ajein’ virstan, niken kokeidand ii. Konz kod’he tönduin’, venehehe ku paigeidab, čut’ ii hambhišpei simad hädant. Zavodin vedada ka ii tule, venhen vedab tagaz. Minä san: «Nece ken-se zver’ putui, ka kubaidab. Nece ka nece, minä san, mitte životni putui». Nu i zavodin’ händast ičiin’pei vedada. Hän mindei vedab, a minä händast vedan. Vedin’, vedin’ rindale, vedele päle leta emboi. Kacun ka metrad tobnemb mugoine houk’kulu. Sun avaiž – minum päle mäb sin’n’a. Nu, hüvä, houg’ minei edeles hvati i siman orgho, män’ pohjha. Minä hänen len’din’. Minutad polenkümnešt’ minä hänenke sit’ babimoi, nikut ii sa leta, ii sa sada nikut. «Naroviške, minä sindei vedan madalale, ka linnep paremb. Hambhiže siman sain’, ka minei hambhad-gi hädab, muga kubeidab. Jäl’gmei sidoin’ jougha siman i tönduin’. Metrad viž muga jätin’, hän kaiken pohjadmu tuleb. Minä kutn’a čurkan hänen vedan. Hän hil'l’ašti tuleb, minä suudan. Muga suuzin’ sihessei ... om sigä miil’ kaidelmaz, neche kaidelmahassei. Rand-se madal, neche randha tulin’, kacuhtin’ – ak tuli vastad kastmaha järverandha(a elän-se minä järverandas), padanke da, dumaib, što minä hougin’ sain’ i padha panen edeleze, a ii muga lähtend. Minä san: «Tuleške, akaine, abuta minein’ hougid’ otta». – Alako sä tühjäd pagiže. – Kacu, näged mitte minei om propašin, emboi nikut ... Sim om jougha sidotud eskei. – Nu, hüvä. Hän joks’ sinnä. Minä läksin’ venehespei, puuvhessei bradin, hougin’ kutn’a härgän vedaškanz’in’. Tabazin’ kahtuu käduu i mi väged vedan. Hän ii tule. Potom hilläšti hän libui krežaspei-se sigäpei. Sit’ minä hänen madalaha sain’. Minä haškun – muga i saskendamoi randha. Jäl'gmei saimei ani jo madalale. Hän ku skokkahtab sen korččuu, träsnib – ii päzund, minä vedouzin’, ii päzund. Minä vuugi härgän karččikš vedan, toižen. Toižen kerdan skokkahtab, kuumanden kerdan ku br’ingaidab, mujuštin’ – jo väl’l’ sim minei. Kuna hän? ... «Sim kattez’, minä san, libo uštken ot’». Kacun, ka ušte, sim – kaik om, a hougid’ ele. A houg’- mugomou valuu, kutn’a lainiž sur’ män’. «Mä na zdorovje».

02 августа 2017 в 16:40 Нина Шибанова

  • изменил(а) текст
    Ühten kerdan minä mänin’ kalha. Venhen otin’ homencuu aigoiš i tönduin’ kalha. Ajein’ virstan, niken kokeidand ii. Konz kod’he tönduin’, venehehe ku paigeidab, čut’ ii hambhišpei simad hädant. Zavodin vedada ka ii tule, venhen vedab tagaz. Minä san: «Nece ken-se zver’ putui, ka kubaidab. Nece ka nece, minä san, mitte životni putui». Nu i zavodin’ händast ičiin’pei vedada. Hän mindei vedab, a minä händast vedan. Vedin’, vedin’ rindale, vedele päle leta emboi. Kacun ka metrad tobnemb mugoine houk’kulu. Sun avaiž – minum päle mäb sin’n’a. Nu, hüvä, houg’ minei edeles hvati i siman orgho, män’ pohjha. Minä hänen len’din’. Minutad polenkümnešt’ minä hänenke sit’ babimoi, nikut ii sa leta, ii sa sada nikut. «Naroviške, minä sindei vedan madalale, ka linnep paremb. Hambhiže siman sain’, ka minei hambhad-gi hädab, muga kubeidab. Jäl’gmei sidoin’ jougha siman i tönduin’. Metrad viž muga jätin’, hän kaiken pohjadmu tuleb. Minä kutn’a čurkan hänen vedan. Hän hil'l’ašti tuleb, minä suudan. Muga suuzin’ sihessei ... om sigä miil’ kaidelmaz, neche kaidelmahassei. Rand-se madal, neche randha tulin’, kacuhtin’ – ak tuli vastad kastmaha järverandha(a elän-se minä järverandas), padanke da, dumaib, što minä hougin’ sain’ i padha panen edeleze, a ii muga lähtend. Minä san: «Tuleške, akaine, abuta minein’ hougid’ otta». – Alako sä tühjäd pagiže. – Kacu, näged mitte minei om propašin, emboi nikut ... Sim om jougha sidotud eskei. – Nu, hüvä, hän. Hän joks’ sinnä. Minä läksin’ venehespei, puuvhessei bradin, hougin’ kutn’a härgän vedaškanz’in’. Tabazin’ kahtuu käduu i mi väged vedan. Hän ii tule. Potom hilläšti hän libui krežaspei-se sigäpei. Sit’ minä hänen madalaha sain’. Minä haškun – muga i saskendamoi randha. Jäl'gmei saimei ani jo madalale. Hän ku skokkahtab sen korččuu, träsnib – ii päzund, minä vedouzin’, ii päzund. Minä vuugi härgän karččikš vedan, toižen kerdan skokkahtab, kuumanden kerdan ku br’ingaidab, mujuštin’ – jo väl’l’ sim minei. Kuna hän? ... «Sim kattez’, minä san, libo uštken ot’». Kacun, ka ušte, sim – kaik om, a hougid’ ele. A houg’- mugomou valuu, kutn’a lainiž sur’ män’. «Mä na zdorovje».

02 августа 2017 в 16:39 Нина Шибанова

  • изменил(а) текст перевода
    Однажды пошел я рыбачить. Утром рано взял и отправился на рыбалку. Проехал версту, ни одна не клюнула. Когда домой направился, об лодку как стукнет, чуть леску из зубов не вырвал. Я начал тянуть, так не идет, тянет лодку назад. Я говорю: «Это какой-то зверь попался, шевелится". «Ну и ну, я говорю, какое животное попалось». Ну и начал его к себе тянуть. Он меня тянет, а я его тяну. Тянул, тянул к себе (\'рядом\'), не могу из воды вытащить. Смотрю – такая большая щука, больше метра. Пасть раскрыла – моя голова туда войдет. Ну, ладно, щука у меня вперед кинулась и леску вниз [потянула], ушла на дно. Я ее поднял. Минут пять я с ней тут возился, никак не поднять, не достать никак. «Погоди-ка, я тебя вытащу на мель, так будет лучше». Леску в зубы взял, так [она] у меня и зубы вытащит, так двигается. Наконец привязал леску к ноге и поехал. Метров пять так проехал, она все по дну идет. Я как чурку ее тяну. Она потихоньку идет, я гребу. Так греб [до тех пop] ... есть у нас там пролив, до этого пролива. Берег-то мелкий, к этому берегу подъехал, смотрю (\'посмотрел\') – жена пришла веник мочить на берег озера (живу-то я на берегу озера), с горшком, думает, что я щуку поймал и в горшок положу, а не так получилось. Я говорю: «Иди-ка, женка, помоги мне щуку взять.» – «Не болтай-ка ты пустое». – «Смотри, видишь, какайкакая у меня рыбина (\'пропащина\'), не могу никак..., даже Даже леска к ноге привязана». – «Нy, ладно». Она прибежала туда. Я вышел из лодки, по колено [в воде] бреду, потянул щуку, как быка. Поймал двумя руками и изо всех сил тащу. Она не идет. Потом она потихоньку поднялась оттуда, из-под откоса. Тут я ее на мель вытащил. Я шаг [шагну] – так и вытащим на берег. Наконец вытащили уже совсем на мель. Она как подпрыгнет на такую высоту, тряхнет – не вырвалась, я потянул – не вырвалась. Я все еще тяну, как быка. [Она] второй раз как подпрыгнет, третий раз как подскочит, [я] почувствовал; [что] леска у меня уже слабая. Куда она? «Леска порвалась, – я говорю, – или блесну унесла». Смотрю, так блесна, леска – все есть, а щуки нет. А щука-то валом таким, как большая волна ушла. «Иди на здоровье».

02 августа 2017 в 16:38 Нина Шибанова

  • изменил(а) текст
    Ühten kerdan minä mänin’ kalha. Venhen otin’ homencuu aigoiš i tönduin’ kalha. Ajein’ virstan, niken kokeidand ii. Konz kod’he tönduin’, venehehe ku paigeidab, čut’ ii hambhišpei simad hädant. Zavodin vedada ka ii tule, venhen vedab tagaz. Minä san: «Nece ken-se zver’ putui, ka kubaidab. Nece ka nece, minä san, mitte životni putui». Nu i zavodin’ händast ičiin’pei vedada. Hän mindei vedab, a minä händast vedan. Vedin’, vedin’ rindale, vedele päle leta emboi. Kacun ka metrad tobnemb mugoine houk’kulu. Sun avaiž – minum päle mäb sin’n’a. Nu, hüvä, houg’ minei edeles hvati i siman orgho, män’ pohjha. Minä hänen len’din’. Minutad polenkümnešt’ minä hänenke sit’ babimoi, nikut ii sa leta, ii sa sada nikut. «Naroviške, minä sindei vedan madalale, ka linnep paremb. Hambhiže siman sain’, ka minei hambhad-gi hädab, muga kubeidab. Jäl’gmei sidoin’ jougha siman i tönduin’. Metrad viž muga jätin’, hän kaiken pohjadmu tuleb. Minä kutn’a čurkan hänen vedan. Hän hil'l’ašti tuleb, minä suudan, muga. Muga suuzin’ sihessei ... om sigä miil’ kaidelmaz, neche kaidelmahassei. Rand-se madal, neche randha tulin’, kacuhtin’ – ak tuli vastad kastmaha järverandha(a elän-se minä järverandas), padanke da, dumaib, što minä hougin’ sain’ i padha panen edeleze, a ii muga lähtend. Minä san: «Tuleške, akaine, abuta minein’ hougid’ otta». – Alako sä tühjäd pagiže. – Kacu, näged mitte minei om propašin, emboi nikut ... Sim om jougha sidotud eskei. – Nu, hüvä, hän joks’ sinnä. Minä läksin’ venehespei, puuvhessei bradin, hougin’ kutn’a härgän vedaškanz’in’. Tabazin’ kahtuu käduu i mi väged vedan. Hän ii tule. Potom hilläšti hän libui krežaspei-se sigäpei. Sit’ minä hänen madalaha sain’. Minä haškun – muga i saskendamoi randha. Jäl'gmei saimei ani jo madalale. Hän ku skokkahtab sen korččuu, träsnib – ii päzund, minä vedouzin’, ii päzund. Minä vuugi härgän karččikš vedan, toižen kerdan skokkahtab, kuumanden kerdan ku br’ingaidab, mujuštin’ – jo väl’l’ sim minei. Kuna hän? ... «Sim kattez’, minä san, libo uštken ot’». Kacun, ka ušte, sim – kaik om, a hougid’ ele. A houg’- mugomou valuu, kutn’a lainiž sur’ män’. «Mä na zdorovje».

02 августа 2017 в 16:38 Нина Шибанова

  • изменил(а) текст перевода
    Однажды пошел я рыбачить. Утром рано взял и отправился на рыбалку. Проехал версту, ни одна не клюнула. Когда домой направился, об лодку как стукнет, чуть леску из зубов не вырвал. Я начал тянуть, так не идет, тянет лодку назад. Я говорю: «Это какой-то зверь попался, шевелится". «Ну и ну, я говорю, какое животное попалось». Ну и начал его к себе тянуть. Он меня тянет, а я его тяну. Тянул, тянул к себе (\'рядом\'), не могу из воды вытащить. Смотрю – такая большая щука, больше метра. Пасть раскрыла – моя голова туда войдет. Ну, ладно, щука у меня вперед кинулась и леску вниз [потянула], ушла на дно. Я ее поднял. Минут пять я с ней тут возился, никак не поднять, не достать никак. «Погоди-ка, я тебя вытащу на мель, так будет лучше». Леску в зубы взял, так [она] у меня и зубы вытащит, так двигается. Наконец привязал леску к ноге и поехал. Метров пять так проехал, она все по дну идет. Я как чурку ее тяну. Она потихоньку идет, я гребу. Так греб [до тех пop], ... есть у нас там пролив, до этого пролива. Берег-то мелкий, к этому берегу подъехал, смотрю (\'посмотрел\') – жена пришла веник мочить на берег озера (живу-то я на берегу озера), с горшком, думает, что я щуку поймал и в горшок положу, а не так получилось. Я говорю: «Иди-ка, женка, помоги мне щуку взять.» – «Не болтай-ка ты пустое». – «Смотри, видишь, какай у меня рыбина (\'пропащина\'), не могу никак..., даже леска к ноге привязана». – «Нy, ладно». Она прибежала туда. Я вышел из лодки, по колено [в воде] бреду, потянул щуку, как быка. Поймал двумя руками и изо всех сил тащу. Она не идет. Потом она потихоньку поднялась оттуда, из-под откоса. Тут я ее на мель вытащил. Я шаг [шагну] – так и вытащим на берег. Наконец вытащили уже совсем на мель. Она как подпрыгнет на такую высоту, тряхнет – не вырвалась, я потянул – не вырвалась. Я все еще тяну, как быка. [Она] второй раз как подпрыгнет, третий раз как подскочит, [я] почувствовал; [что] леска у меня уже слабая. Куда она? «Леска порвалась, – я говорю, – или блесну унесла». Смотрю, так блесна, леска – все есть, а щуки нет. А щука-то валом таким, как большая волна ушла. «Иди на здоровье».

02 августа 2017 в 16:37 Нина Шибанова

  • изменил(а) текст
    Ühten kerdan minä mänin’ kalha. Venhen otin’ homencuu aigoiš i tönduin’ kalha. Ajein’ virstan, niken kokeidand ii. Konz kod’he tönduin’, venehehe ku paigeidab, čut’ ii hambhišpei simad hädant. Zavodin vedada ka ii tule, venhen vedab tagaz. Minä san: «Nece ken-se zver’ putui, ka kubaidab. Nece ka nece, minä san, mitte životni putui». Nu i zavodin’ händast ičiin’pei vedada. Hän mindei vedab, a minä händast vedan. Vedin’, vedin’ rindale, vedele päle leta emboi. Kacun ka metrad tobnemb mugoine houk’kulu. Sun avaiž – minum päle mäb sin’n’a. Nu, hüvä, houg’ minei edeles hvati i siman orgho, män’ pohjha. Minä hänen len’din’. Minutad polenkümnešt’ minä hänenke sit’ babimoi, nikut ii sa leta. Ii, ii sa sada nikut. «Naroviške, minä sindei vedan madalale, ka linnep paremb. Hambhiže siman sain’, ka minei hambhad-gi hädab, muga kubeidab. Jäl’gmei sidoin’ jougha siman i tönduin’. Metrad viž muga jätin’, hän kaiken pohjadmu tuleb. Minä kutn’a čurkan hänen vedan. Hän hil'l’ašti tuleb, minä suudan, muga suuzin’ sihessei ... om sigä miil’ kaidelmaz, neche kaidelmahassei. Rand-se madal, neche randha tulin’, kacuhtin’ – ak tuli vastad kastmaha järverandha(a elän-se minä järverandas), padanke da, dumaib, što minä hougin’ sain’ i padha panen edeleze, a ii muga lähtend. Minä san: «Tuleške, akaine, abuta minein’ hougid’ otta». – Alako sä tühjäd pagiže. – Kacu, näged mitte minei om propašin, emboi nikut ... Sim om jougha sidotud eskei. – Nu, hüvä, hän joks’ sinnä. Minä läksin’ venehespei, puuvhessei bradin, hougin’ kutn’a härgän vedaškanz’in’. Tabazin’ kahtuu käduu i mi väged vedan. Hän ii tule. Potom hilläšti hän libui krežaspei-se sigäpei. Sit’ minä hänen madalaha sain’. Minä haškun – muga i saskendamoi randha. Jäl'gmei saimei ani jo madalale. Hän ku skokkahtab sen korččuu, träsnib – ii päzund, minä vedouzin’, ii päzund. Minä vuugi härgän karččikš vedan, toižen kerdan skokkahtab, kuumanden kerdan ku br’ingaidab, mujuštin’ – jo väl’l’ sim minei. Kuna hän? ... «Sim kattez’, minä san, libo uštken ot’». Kacun, ka ušte, sim – kaik om, a hougid’ ele. A houg’- mugomou valuu, kutn’a lainiž sur’ män’. «Mä na zdorovje».

02 августа 2017 в 16:35 Нина Шибанова

  • изменил(а) текст перевода
    Однажды пошел я рыбачить. Утром рано взял и отправился на рыбалку. Проехал версту, ни одна не клюнула. Когда домой направился, об лодку как стукнет, чуть леску из зубов не вырвал. Я начал тянуть, так не идет, тянет лодку назад. Я говорю: «Это какой-то зверь попался, шевелится". «Ну и ну, я говорю, какое животное попалось». Ну и начал его к себе тянуть. Он меня тянет, а я его тяну. Тянул, тянул к себе (\'рядом\'), не могу из воды вытащить. Смотрю – такая большая щука, больше метра. Пасть раскрыла – моя голова туда войдет. Ну, ладно. Щука, щука у меня вперед кинулась и леску вниз [потянула], ушла на дно. Я ее поднял. Минут пять я с ней тут возился, никак не поднять, не достать никак. «Погоди-ка, я тебя вытащу на мель, так будет лучше». Леску в зубы взял, так [она] у меня и зубы вытащит, так двигается. Наконец привязал леску к ноге и поехал. Метров пять так проехал, она все по дну идет. Я как чурку ее тяну. Она потихоньку идет, я гребу. Так греб [до тех пop], есть у нас там пролив, до этого пролива. Берег-то мелкий, к этому берегу подъехал, смотрю (\'посмотрел\') – жена пришла веник мочить на берег озера (живу-то я на берегу озера), с горшком, думает, что я щуку поймал и в горшок положу, а не так получилось. Я говорю: «Иди-ка, женка, помоги мне щуку взять.» – «Не болтай-ка ты пустое». – «Смотри, видишь, какай у меня рыбина (\'пропащина\'), не могу никак..., даже леска к ноге привязана». – «Нy, ладно». Она прибежала туда. Я вышел из лодки, по колено [в воде] бреду, потянул щуку, как быка. Поймал двумя руками и изо всех сил тащу. Она не идет. Потом она потихоньку поднялась оттуда, из-под откоса. Тут я ее на мель вытащил. Я шаг [шагну] – так и вытащим на берег. Наконец вытащили уже совсем на мель. Она как подпрыгнет на такую высоту, тряхнет – не вырвалась, я потянул – не вырвалась. Я все еще тяну, как быка. [Она] второй раз как подпрыгнет, третий раз как подскочит, [я] почувствовал; [что] леска у меня уже слабая. Куда она? «Леска порвалась, – я говорю, – или блесну унесла». Смотрю, так блесна, леска – все есть, а щуки нет. А щука-то валом таким, как большая волна ушла. «Иди на здоровье».

02 августа 2017 в 16:34 Нина Шибанова

  • изменил(а) текст перевода
    Однажды пошел я рыбачить. Утром рано взял и отправился на рыбалку. Проехал версту, ни одна не клюнула. Когда домой направился, об лодку как стукнет, чуть леску из зубов не вырвал. Я начал тянуть, так не идет, тянет лодку назад. Я говорю: «Это какой-то зверь попался». Шевелится, шевелится". «Ну и ну, я говорю, какое животное попалось». Ну и начал его к себе тянуть. Он меня тянет, а я его тяну. Тянул, тянул к себе (\'рядом\'), не могу из воды вытащить. Смотрю – такая большая щука, больше метра. Пасть раскрыла – моя голова туда войдет. Ну, ладно. Щука у меня вперед кинулась и леску вниз [потянула], ушла на дно. Я ее поднял. Минут пять я с ней тут возился, никак не поднять, не достать никак. «Погоди-ка, я тебя вытащу на мель, так будет лучше». Леску в зубы взял, так [она] у меня и зубы вытащит, так двигается. Наконец привязал леску к ноге и поехал. Метров пять так проехал, она все по дну идет. Я как чурку ее тяну. Она потихоньку идет, я гребу. Так греб [до тех пop], есть у нас там пролив, до этого пролива. Берег-то мелкий, к этому берегу подъехал, смотрю (\'посмотрел\') – жена пришла веник мочить на берег озера (живу-то я на берегу озера), с горшком, думает, что я щуку поймал и в горшок положу, а не так получилось. Я говорю: «Иди-ка, женка, помоги мне щуку взять.» – «Не болтай-ка ты пустое». – «Смотри, видишь, какай у меня рыбина (\'пропащина\'), не могу никак..., даже леска к ноге привязана». – «Нy, ладно». Она прибежала туда. Я вышел из лодки, по колено [в воде] бреду, потянул щуку, как быка. Поймал двумя руками и изо всех сил тащу. Она не идет. Потом она потихоньку поднялась оттуда, из-под откоса. Тут я ее на мель вытащил. Я шаг [шагну] – так и вытащим на берег. Наконец вытащили уже совсем на мель. Она как подпрыгнет на такую высоту, тряхнет – не вырвалась, я потянул – не вырвалась. Я все еще тяну, как быка. [Она] второй раз как подпрыгнет, третий раз как подскочит, [я] почувствовал; [что] леска у меня уже слабая. Куда она? «Леска порвалась, – я говорю, – или блесну унесла». Смотрю, так блесна, леска – все есть, а щуки нет. А щука-то валом таким, как большая волна ушла. «Иди на здоровье».

02 августа 2017 в 16:33 Нина Шибанова

  • изменил(а) текст
    Ühten kerdan minä mänin’ kalha. Venhen otin’ homencuu aigoiš i tönduin’ kalha. Ajein’ virstan, niken kokeidand ii. Konz kod’he tönduin’, venehehe ku paigeidab, čut’ ii hambhišpei simad hädant. Zavodin vedada ka ii tule, venhen vedab tagaz. Minä san: «Nece ken-se ... zver’ putui, ka kubaidab. Nece ka nece, minä san, mitte životni putui». Nu i zavodin’ händast ičiin’pei vedada. Hän mindei vedab, a minä händast vedan. Vedin’, vedin’ rindale, vedele päle leta emboi. Kacun ka metrad tobnemb mugoine houk’kulu. Sun avaiž – minum päle mäb sin’n’a. Nu, hüvä, houg’ minei edeles hvati i siman orgho, män’ pohjha. Minä hänen len’din’. Minutad polenkümnešt’ minä hänenke sit’ babimoi, nikut ii sa leta. Ii sa sada nikut. «Naroviške, minä sindei vedan madalale, ka linnep paremb. Hambhiže siman sain’, ka minei hambhad-gi hädab, muga kubeidab. Jäl’gmei sidoin’ jougha siman i tönduin’. Metrad viž muga jätin’, hän kaiken pohjadmu tuleb. Minä kutn’a čurkan hänen vedan. Hän hil'l’ašti tuleb, minä suudan, muga suuzin’ sihessei ... om sigä miil’ kaidelmaz, neche kaidelmahassei. Rand-se madal, neche randha tulin’, kacuhtin’ – ak tuli vastad kastmaha järverandha(a elän-se minä järverandas), padanke da, dumaib, što minä hougin’ sain’ i padha panen edeleze, a ii muga lähtend. Minä san: «Tuleške, akaine, abuta minein’ hougid’ otta». – Alako sä tühjäd pagiže. – Kacu, näged mitte minei om propašin, emboi nikut ... Sim om jougha sidotud eskei. – Nu, hüvä, hän joks’ sinnä. Minä läksin’ venehespei, puuvhessei bradin, hougin’ kutn’a härgän vedaškanz’in’. Tabazin’ kahtuu käduu i mi väged vedan. Hän ii tule. Potom hilläšti hän libui krežaspei-se sigäpei. Sit’ minä hänen madalaha sain’. Minä haškun – muga i saskendamoi randha. Jäl'gmei saimei ani jo madalale. Hän ku skokkahtab sen korččuu, träsnib – ii päzund, minä vedouzin’, ii päzund. Minä vuugi härgän karččikš vedan, toižen kerdan skokkahtab, kuumanden kerdan ku br’ingaidab, mujuštin’ – jo väl’l’ sim minei. Kuna hän? ... «Sim kattez’, minä san, libo uštken ot’». Kacun, ka ušte, sim – kaik om, a hougid’ ele. A houg’- mugomou valuu, kutn’a lainiž sur’ män’. «Mä na zdorovje».

18 октября 2016 в 19:24 Nataly Krizhanovsky

  • изменил(а) текст
    Ühten kerdan minä mänin’ kalha. Venhen otin’ homencuu aigoiš i tönduin’ kalha. Ajein’ virstan, niken kokeidand ii. Konz kod’he tönduin’, venehehe ku paigeidab, čut’ ii hambhišpei simad hädant. Zavodin vedada ka ii tule, venhen vedab tagaz. Minä san: «Nece ken-se ... zver’ putui, ka kubaidab. Nece ka nece, minä san, mitte životni putui». Nu i zavodin’ händast ičiin’pei vedada. Hän mindei vedab, a minä händast vedan. Vedin’, vedin’ rindale, vedele päle leta emboi. Kacun ka metrad tobnemb mugoine houk’kulu. Sun avaiž – minum päle mäb sin’n’a. Nu, hüvä, houg’ minei edeles hvati i siman orgho, män’ pohjha. Minä hänen len’din’. Minutad polenkümnešt’ minä hänenke sit’ babimoi, nikut ii sa leta. Ii sa sada nikut. «Naroviške, minä sindei vedan madalale, ka linnep paremb. Hambhiže siman sain’, ka minei hambhad-gi hädab, muga kubeidab. Jäl’gmei sidoin’ jougha siman i tönduin’. Metrad viž muga jätin’, hän kaiken pohjadmu tuleb. Minä kutn’a čurkan hänen vedan. Hän hil\'lhil'l’ašti tuleb, minä suudan, muga suuzin’ sihessei ... om sigä miil’ kaidelmaz, neche kaidelmahassei. Rand-se madal, neche randha tulin’, kacuhtin’ – ak tuli vastad kastmaha järverandha(a elän-se minä järverandas), padanke da, dumaib, što minä hougin’ sain’ i padha panen edeleze, a ii muga lähtend. Minä san: «Tuleške, akaine, abuta minein’ hougid’ otta». – Alako sä tühjäd pagiže. – Kacu, näged mitte minei om propašin, emboi nikut ... Sim om jougha sidotud eskei. – Nu, hüvä, hän joks’ sinnä. Minä läksin’ venehespei, puuvhessei bradin, hougin’ kutn’a härgän vedaškanz’in’. Tabazin’ kahtuu käduu i mi väged vedan. Hän ii tule. Potom hilläšti hän libui krežaspei-se sigäpei. Sit’ minä hänen madalaha sain’. Minä haškun – muga i saskendamoi randha. Jäl\'gmeiJäl'gmei saimei ani jo madalale. Hän ku skokkahtab sen korččuu, träsnib – ii päzund, minä vedouzin’, ii päzund. Minä vuugi härgän karččikš vedan, toižen kerdan skokkahtab, kuumanden kerdan ku br’ingaidab, mujuštin’ – jo väl’l’ sim minei. Kuna hän? ... «Sim kattez’, minä san, libo uštken ot’». Kacun, ka ušte, sim – kaik om, a hougid’ ele. A houg’- mugomou valuu, kutn’a lainiž sur’ män’. «Mä na zdorovje».