VepKar :: Texts

Texts

Return to list | edit | delete | Create a new | history | Statistics | ? Help

Miide armaz babam

Miide armaz babam

Veps
New written Veps
Minun babaliin Marfa Petrovna Küršinale täl vodel töuduiži 100 vot. Hän sündui kezakun 22. päiväl vodel 1915. Necidä lugud nikonz ed unohta, ved’ sil pejou päliči 26 vot zavodihe Sur’ voin.
Babam eli igän enččes edahaižes Ladv-küläs Piterin agjas. Maksimovoiden kanzas oli viž lastnel’l’ tütärt: Dun’a, Oks’a, Marfa, Anna, i üks’ poig Semoi. Marfa noren läksi mehele ladleižen prihan taga. Eliba kožmuses, molembad radoiba kolhozas.
Babam eli suren igän, 88 vot. Hänel rodihe 2 tütärt, 6 vonukad, 13 pravonukad. Marfa ehti tehtas prababaks. Elo oli kaikenlaine: oli magedad-ki, no enambouse ka karktad. Hänen ukon F’odor F’odorovič Küršinan otiba voinaha, i tagaze hän ii tulend. Babam noren tegihe leskiakaks. Kaks’ tütärt jäi käzile, tarbiž oli eläda, kazvatada lapsid. Vanhambale Al’ale töndui kuz’ vot, a norembeižele Rajale vaiše koume.
Kut iče babam saneli: ”Radoimei siloi, voib sanuda, öd i pejad, ii olend aigad magata. Kuspäi vägise lüudui, nacein, nored siloi olimei, ka sikš kaiken tirpimei. Pidi mužikan i akan radod rata. Openzimoi kaikile: hebon val’l’astada, villakoid tehta, alaižid kudoda ühtou neglou, kašlid plet’t’a tohespäi, kezou kegoid panda”.
Kazvataškat’he tütred, mamale abutaškat’he: kodiradoid tehližeškanziba, kezou marjoihe käveleškanziba.
Muštan babein vaihed: ”Kezou tari kolhozaha hein tehta, a ičein lehmäle hot’ öl tege. Tulen radolpäi möhei i vuu joksen kus-ni kaskesiš tegen heinäd lehmeižele. Toižuu pejou iče möst mänen radole, a tütrid oigendan hiinitamha”.
Homesel vanhamb tütär Al’a kucub noremban Rajan radole, a se surdnu, ei ofot mända. Sizar sanub: ”Mängam, sinä nimidä ed tegeškande, vaiše ištu heinsatol da pajata, ika minä varaidan üksnäin”. Tuldas mecnitüle, Al’a sanub-ki Rajale: ”Ved’ ed ištuškande radota, ota harav i abuta”. Muga eliba-ki... tütred kazvoiba, ičeze kanzad tegiba, ajoiba ei edahaks Ladvaspäi. Üks’ läksi Kurbale, toine äjan vozid eläb Vidlas. Babtein ei unohtet, paksus rižiba händast.
Pert’ babaliin seižub järven randal, čomal tahol, mäthudel; iknaspäi nägub järv’. Minun tütred pordon meletiba, miše necile järvele om nimiBabein järv’”.
, vonukad, mugažo paksus ajelimoiš adivoihe babeinno. Sigä meile kaik oli mel’he. Kezal kävelimei kül’bele järvele, abutimei babaliin hiinätada, kütkta kartohkoid, ehtkoičel podruškoideke kävelimei klubha, sigä ozutiba kino. Tal’vel radoimei kodiradoid, a ehtkoičil kundlimei babein sarneižid. Čoma oli aig. Siloi Ladv oli sur’ külä, neciš igähižes čomas küläs eläjid oli äi, lapsidkaikuččes kanzas, radod fati kaikile. Nügüd’ babein derüunas Järventaga eläb vaiše üks’ kanz. Žal’ om.
Minä kaikes igäs en unohta babein Ladv-küläd i miččed hüväd ristitud sigä eliba; a kudambad nügüd’ eletas, andha Jumal heile tervhut!
Konz aigoiš jäimei mamata i tatata, ka babam meid’ žal’l’oiči; radi olihengen antta meile”. Abuteli mil voili: vaihel, nevondal, käskel.
Muštho mäniba babein nevondad meile, hänen vonukoile: ”Algat pakos’tkoi, elägat ristituideke hüväšti; kundelkat vanhoid mehid, a norid algat abit’koi”.