Texts
Return to review
| Return to list
Peittomieli
history
September 08, 2021 in 14:29
Нина Шибанова
- created the text
- created the text: Oli Kuz’mu linnas. Kolmen päivän peräs kiändyy kodih, tulou susiedu Pekka.
– Hei, Kuz’mu, sanou. – Nygöi minä sille avuan suuren peittomielen.
– Mittuine vie peittomieli, da vie suuri?
Painui Pekka, dai sanou hil’l’akkazin:
– Minä sinun akanke magain.
Kerras rubei Kuz’mu kiehumah, otti kädeh pletin, käin vedi loitombi kovembi iškie čtobi – sit smiettiy: “Ruvennen minä Pekkua pletil pergamah, rähinehen azun, huonot paginat hieruu myö lähtietäh. Kai tiij ustetah, minun piäl ruvetah nagramah. Dielogo se on? Ei niken paiči meidy kolmie tädä ei tiij ä. En rubie Pekkua pletil pergamah. On ku peittomieli, annagi peittomielenny jiäy.”
Työndi Kuz’mu Pekan, ei perganuh, rubei peittomieldy säilyttämäh parembi omii silmii, dai akale omale käski vaikkani olla.
Nenga meni yksi kuu, a Kuz’male myös linnah pidi lähtie. Lähti, a kolmen päivän peräs tuli kodih, a täs Pekka pertih tulou.
– Hei, Kuz’mu, sanou. – Avuan minä sinule suuren peittomielen.
– Mittuman vie peittomielen, sano teriämbi.
– Minä tuaste sinun akanke magain.
Rubei Kuz’mu kiehumah, otti pletin kädeh, tahtoi iškie. Nosti pletin piän piäl, vedi järilleh käin – smiettiy: “En rubie rähinehty azumah, susiedat korvat nostetah, a huomei kai hieru rubieu tiedämäh. Ongo se dielo. Ei se dielo ole. Parembi roih peittomieli pidiä, migu nagrettavakse roij akseh.”
Työndi Kuz’mu Pekan hyvin, ei perganuh, rubei peittomieldy säilyttämäh, dai akale käski vaikkani olla.
Meni kuu aigua, myös Kuz’mu linnah varustahes. Ajoi, kolmen päivän peräs tuli kodih, a täsgi Pekka pertih tulou.
– Hei, Kuz’mu, sanou. – Avuan sinule suuren peittomielen.
– Tuastego minun akanke magait? tostihes Kuz’mu.
Rubei Pekka nagramah, dai sanou:
– Eh, Kuz’mu, Kuz’mu. Šuuttie et malta. En minä sinun akanke muannuh, ni ezmästy kerdua, ni tostu, ni kolmattu. Šuutin muga, tahtoin nagrua, a sinä kerras uskoit. Ha-ha-ha! Ho-ho-ho!
Uvvessah kiehui Kuz’mu, pletin kädeh otti – vot-vot Pekkua išköy. Ga azetui käzi, smiettiy ukko, sellittäy vaigiedu ruattavua. “Šuutku libo ei, duumaiččou, – a yksikai rähkie ei pie azua, lähtietäh paginat, kai hieru nagramah rubieu, hyvägo roih? Annagi šuutku peittomielenny roih, se parembi rodieu.”
Työndi Kuz’mu Pekan hyvin, ei perganuh, rubei peittomieldy vardoiččemah parembi omii silmii, dai akale käski vaikkani olla.
A Pekka mietti kodvazen, dai todeh rubei susiedan akalluo käymäh. Vaiku Kuz’mu ajoh lähtöy, Pekka jo akalluo hänen istuu, čupukkua syöy, ⊂...⊃. Nagretah, Kuz’mua kiitetäh: “Maltau mužikku peittomieldy vardoij a gu silmyteriä: iče on vaikkani, dai akale käsköy vaikkani olla.