Texts
Return to review | Return to list
Kaimavot
history
December 21, 2022 in 11:15 Нина Шибанова
- created the text
- created the text: Urokoin jälles enzimäzen kluasan opastujat juostih pihale. Školan piha oli katettu pehmiel lumel. Erivärizis – keldazis, sinizis, vihandois – takkilois lapset oldih rounoku talvekse linnah jiännyöt linduzet. Kaččokkua, Jegorkagi juoksou. Hänen kirkas ruskei takki rounoku hänes tuači kirguu: “Vastakkua minuu, olen jo täs”! Häi kerras oijendi minule jygien repun, rouno oman vaigien ruavon tuloksen. Jegor sanoi minule hyväs mieles: – Buabo, tänäpäi minä lövvin omat egläi kaimatut sormikkahat! – Kuibo muga, kusbo net oldih? kyzyin. – “Kaimavoloin” pualičal! Minä iče smeknin sie kaččuo, ylbiesti sanoi Jegorka. – Hyvin ečin dai lövvin! – Mittuine olet moločču, kiitän minä Jegorkua. – Sormikkahittah tänäpäi ei sua, on kova pakkaine. Myö mollembat hyväs mieles lähtimmö astumah kodih päi, jatkoimmo paginua sormikkahih nähte. Minä varakse kyzyin: – Etgo hos tänäpäi nimidä kaimannuh? Jegor tahtoi varmah sanuo, ku kai on hyvin, ga kerras tostihes, ku unohti školah jallačit. Myö kiännyimmö školah, otimmo huavon jallaččiloinke da lähtimmö kohti avtoubusoin azetuskohtale, ku teriämbi piästä kodih. Avtoubusas Jegorka kyzyi minul: – Buabo, midä sinä ruat? – Minä ajan. A sinä midäbo ruat? vastain. – Minä kačon sinuu, vastai Jegorka. – Sinä kačo parembi omii veššilöi, ku net ei kaimavuttas! sanoin Jegorkale. Jegorka lujah kobristi repun käzis da ajatteli, ku ei vaiku lapset malteta kižata peittozih, kižatahgi enzikluasoin opastujien vešit.