VepKar :: Texts

Texts

Return to list | edit | delete | Create a new | history | Statistics | ? Help

Blinkova L'udmila. Pohjaine apel’siinu

Blinkova L'udmila

Pohjaine apel’siinu

Livvi
New written Livvic
Arbaitus: Suuri suo, pieni pedäi, pedäjän piäs pärpäččyine.
Ellendittögo, mi pidäy arvata arbaitukses? A midä sanotah "pohjazen apel’siinakse"? Tiettäväine, se on meijän armas marjumuur’oi.
Midäbo nygöi muur’oidu talvel mustelou? kyzyttö työ.

Mustelut minun nostatti brošku, kudaman ei ammui ostin ičelleni. Da nengoine se on čoma, rounu tovelline muur’oi vaste suolpäi otettu.
Muur’oi minun elaijas on gu rinnal astui. Lapsusvuozis mustan sen magien mavun. Tuatto joga keziä mečäspäi äijin toi muur’oidu, mama keitti varen’n’ua, pani marjoi zuaharivienke bankoih, pastoi muur’-oipiirualoi. Talvel oli ylen hyvä syvvä magiedu muur’oidu da mustoittua keziä.
Tata nikonzu ei ottanuh minuu muur’oih, toizii marjoi kävyin hänenke keriämäh, a muur’oidu en. Konzu kyzyin hänel, mindäh ei ota minuu muur’oisuole, häi vai yhty sanoi: "Tulou aiguotan". Aigu tuli, konzu jo školan lopiin da piäzin opastumah Petroskoile. Ehtäl tata sanoi, gu huondeksel lähtemmö muur’oihaijoi huondeksel sizärenke jo olimmo valmehet menemäh. Suole astuimmo kaksi puolenke čuassuu. Sit vai minä ellendin, mindäh tuatto ei ottanuh enne meidy muur’oihžiälöičči meidy, loitton pidi astuo, eihäi joga suole muur’oidu kazva. Konzu tulimmo suole, minä en voinnuh uskuo omii silmiimarjua oli suol gu ripoitettu! Keldazet tiähtyzet läpetettih päiväzel, vieno tuulut heilutteli vihandazii lehtyzii, nenäh tuli kanabroletovelline pohjazen luonnon čomus!
Konzu minun höpsevys heityi, zavodiin kerätä marjoi. Enzikse, tiettäväine, söimmös kylläl, aiven muga ruan! Sit rubein keriämäh muur’oidu rengih da muga terväh keräin tävven, en ni väzyö ehtinyh. Tahtoin vie mihtahto kerätä, ga tata sanoi muhahtajen: "Sinä hot’ tämä rengi venehessäh kanna". Olgah, rubein keriämäh ielleh suuh da vaččah. Konzu kaikil rengit oldih tävvet, kiännyimmö kodih päi. Oi, mittuine jygei oli reppu renginke! A dorogu vie pitkembäkse ozuttihes. Da vie tata kaiken matkan mille sanoi: "Pane mustoh dorogu suole! Rubiet jällespäi iče käymäh tänne". No minä silloi vai käil huškain da sanoin: "En sinuttah nikunne meččäh lähte!" En ni smiettinyh nuorennu olles, gu tulou aigutuattua ei rodei rinnal. Jälles sidä nikerdua tatanke en ni käynnyh sille suole muur’oih, en ni dorogua musta. Nygöi puaksuh sizärenke mustelemmo sidä suodu, sidä čomuttu, kudamua näimmö sie, kerrommo omile lapsile da žiälöičemmö, gu emmo pannuh mustoh dorogua.
Vie muur’oidu voin sanuo minun opastunduvuozien marjakse. Konzu minun vahnembi sizär Lena opastui Petroskoil, häi pyhinpäivin ainos otti linnah äijän piiruadu. Buabo da mama pastettih äijin piirualoi, a Lena vai sanoi: "Puoli yhteseländykodii tulou čuajuu juomah meijän piirualoinke". Kui tuli minun vuoro opastuo Petroskoil, minä sežo toin yhteseländykodih piiruat. Eniten suvaičimmo muur’oipiirualoi. Kerras, kui tulin koispäi, tyttölöinke panimmo kiehumah čuajun da vuotimmo Pugovkinan Paušii (häi oli meijän kursudovariššu), kudai tulles kerras kyzyi: "L’udoi, toitgo muur’oipiiruat?" "Toin, toin, vastain, – tule pertih, čuaju jo kiehui". Joimmo čuajuu piirualoinke, pagizimmo, nagroimmo, ihastelimmo elaigua. Vot nengoine meil oli yhtyndymarjumuur’oi!
Paiči muur’oinmarjua ainos käytimmö muur’ointuppiloi, net oldih minule parahannu rohtonnu rygimizen parandamizes. Takeldai tuppičuajun magu ylen miellytti minuu ainos. Omilegi lapsile juotin tädä parandusčuajuu. Nimidä ei ole parembua!
Muur’oičoma da magei pohjaine marju. Se on gu kerätty pienis kuldumuruzis, rounoku meijän elaigu kerävyy kallehis mustolois, kuldu hetkis, hyvis dielolois da hyväntahtozis ristikanzois. Yksi marjaine nostattau nenga äijän hyvii musteluloi! Pohjazen muur’oidu vie sanotah Tsuarin marjakse da suoloin kullakse. Sehäi on tozi!