Тексты

Вернуться к просмотру | Вернуться к списку

Oli rad Saraškaa

История изменений

05 марта 2021 в 00:18 Nataly Krizhanovsky

• изменил(а) текст перевода
  Дело было в Сарашке, в восьми верстах от Бора. Я там работал на смолокурне. Пришел я туда, мне лесник и продавец говорят, что медведь проходил за хлевами. «Мы, – говорят, – ходили, но убить его не могли, не могли догнать». Я говорю: «Идемте». – «Не пойдем, не догнать». – «Ну не пойдете, так пойду один». Оделся я легко и пошел. Пришел до того места, где они повернули обратно. А я пошел-то потому, что медведь был разбужен (\'тронут\'), там пилили лес, они его разбудили раньше времени. Он должен куда-то лечь еще раз снова. Смотрю – этот медведь уже по своим следам пятится, прячет следы. Я от следа отошел и иду в сторонке. Потом взглянул налево – он стоит в чащобе. Я... одна нога вперед, другая назад, как шел на лыжах, так и стою. Я на него смотрю, и он на меня смотрит. Я топор из-за пояса сбросил. Стрелять иль не стрелять? Надо уж стрелять. Так-то я не боялся бы, но у меня ружье было такое плохое, я его открывал гвоздем. Выстрелил раз, а из второго ствола не выстрелил. Пока я гвоздем буду открывать, он в это время на меня набросится и съест. Медведь этот совсем спокойно двинулся и пошел дальше. Я вслед за ним, лыжи бросил, по его следам [иду]. Потом опять вернулся, поехал на лыжах. На болоте начал догонять. Стало темно, ничего не видно. «Ну, – я говорю, – завтра добью». От следа ушел, нашел сухое дерево. Развести костер и спать. Хватился – спичек нет. Пошел в сторону Сарашки, буду бродить, говорю, всю ночь, иначе замерзну. С компасом шел в сторону Сарашки, пробродил версту какую-нибудь. Глаза закрываются, больше не могу идти дальше, такой сон [одолевает], целый день подряд иду не куривши. «Ну, – я говорю, – будь что будет, а надо мне присесть отдохнуть». Два таких дерева с корнями, ветром поваленные. Я между ними запихался, так присел на корточки, глаза закрыл. Казалось (\'в мысли\'), совсем немного посидел. Глаза открыл, так солнце уже встало. До сих пор удивляюсь, как я не замерз, даже не чувствовал, что (\'как\') спал. Только, казалось, глаза закрыл, а открыл глаза, уже солнышко поднялось. На следующий день я говорю: «Пойти за ним вслед». Такая непогода поднялась, весь снег с деревьев выхлестало и все следы замело (\'покрыло\'). Я целый день еще шел, пока до Сарашки добрался.

30 августа 2017 в 14:24 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Oli rad Saraškaa, Boruspää kahcan virstad. Mä sigä radoen tervaa. Tulin’ mä sina, minei lesnik i laošik basiba, što proedi kondi läviden taga. «Me, basib, käelimaa, no hänt rikta emae voelen, emae voelen sabutada». Mä san: «Mängäm». – «Emae mäne, ii sabutada». – «Nu etae ka mänen iksnään». Sobime kebmašši i mänin’. Tulin' sile taholesae, miš he perduiba tagas. A mä mänin’-se sen täht, što kondi oli krändü, sigä piliba mecan, he hänen noostiba eduu aegid’. Hän doožen kuna-se pandaeze voo kerdha udessae. Nägen – nece kondi jo ičeze jäl’gimu pätiše, hutleb jäl’ged. Mä jäl’goopää läksin’ i astun laptas. Sid vzglänääzin hurha bokha ka hän seižub vidišteižes. Mä ... iks’ jaag edele, toene jäl’goo, kut astuin’ suksil’, muga i seežun. Mä hänem päle nägen i hän minum päle nägeb. Mä kirffen ven aapää hetin’. Ampta il’ ii ampta? Tariž jo ampta. Muga-se mina en varaedanuiž, no minä oli oruz’j mugoene hond, mä avoetelin’ hänen naglaa. Ambuin’ kerdan, a toežes svolaspää en ambun. Kudaig mä naglaa avoiteleškanden ka sidaig hän minum päle tačise ka seb. Nece kondi ani venošši kränihe da män’ edeleze. Mä hänle jäl’ghe, suksed tačin, hänen jäl’gimu. Sid mest perduin’, ajoin’ suksil'. Soo sabutaškezin’. Pimed teghe, nimida nägu ii. No, mä saan, homen dobjin’. Jäl’goopää läksin’, löözin’ kuivan mechaežen rudan. Tehta lämoi da magata. Fatime – spičkoed iile. Läksin’ Saraškаlepää da, mä saan, bradiškanden kaeken en, inače kil’män. Kompasumu mänin’ Saraškalepää, bradistin’ virstan miččen-se. Sil’mad umbištuba, enamb tagemba emboo astta nikut, mugoi uni-kulu, päevän kur’amati astun ka ihthe oektha. Nu, mä saan, mi lib, a tariž mine ištuhtada, hengahtada. Kaks’ mugošt’ jurikkorvad ahavoo sordetu. Mä nenile keskhe tungime, juriškorvile, ninga kikištuin’, ištaezin’, sil’mad umbištin’. Meles ani vähäžen ištuin’. Sil’mad avaežin’ ka päevoo jo noozend. Tähäsae divuime, kut mä en kil’mähtun, en mujan ni kut magazin’. Tol’ko meles umbištaezin’, a sil’mad avaežin’ ka jo päevuško noozend. Toežoo paevaa ma saan: «Mändä hänle jäl’ghe». Mugoene sä libįi da kaeken mecaapää lumen hlišši da kaek jäl’ged-gi katoe. Inaaečen päevan vö astuin', Saraškalesae kudaig doberime.

30 августа 2017 в 14:23 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Oli rad Saraškaa, Boruspää kahcan virstad. Mä sigä radoen tervaa. Tulin’ mä sina, minei lesnik i laošik basiba, što proedi kondi läviden taga. «Me, basib, käelimaa, no hänt rikta emae voelen, emae voelen sabutada». Mä san: «Mängäm». – «Emae mäne, ii sabutada». – «Nu etae ka mänen iksnään». Sobime kebmašši i mänin’. Tulin' sile taholesae, miš he perduiba tagas. A mä mänin’-se sen täht, što kondi oli krändü, sigä piliba mecan, he hänen noostiba eduu aegid’. Hän doožen kuna-se pandaeze voo kerdha udessae. Nägen – nece kondi jo ičeze jäl’gimu pätiše, hutleb jäl’ged. Mä jäl’goopää läksin’ i astun laptas. Sid vzglänääzin hurha bokha ka hän seižub vidišteižes. Mä ... iks’ jaag edele, toene jäl’goo, kut astuin’ suksil’, muga i seežun. Mä hänem päle nägen i hän minum päle nägeb. Mä kirffen ven aapää hetin’. Ampta il’ ii ampta? Tariž jo ampta. Muga-se mina en varaedanuiž, no minä oli oruz’j mugoene hond, mä avoetelin’ hänen naglaa. Ambuin’ kerdan, a toežes svolaspää en ambun. Kudaig mä naglaa avoiteleškanden ka sidaig hän minum päle tačise ka seb. Nece kondi ani venošši kränihe da män’ edeleze. Mä hänle jäl’ghe, suksed tačin, hänen jäl’gimu. Sid mest perduin’, ajoin’ suksil'. Soo sabutaškezin’. Pimed teghe, nimida nägu ii. No, mä saan, homen dobjin’. Jäl’goopää läksin’, löözin’ kuivan mechaežen rudan. Tehta lämoi da magata. Fatime – spičkoed iile. Läksin’ Saraškаlepää da, mä saan, bradiškanden kaeken en, inače kil’män. Kompasumu mänin’ Saraškalepää, bradistin’ virstan miččen-se. Sil’mad umbištuba, enamb tagemba emboo astta nikut, mugoi uni-kulu, päevän kur’amati astun ka ihthe oektha. Nu, mä saan, mi lib, a tariž mine ištuhtada, hengahtada. Kaks’ mugošt’ jurikkorvad ahavoo sordetu. Mä nenile keskhe tungime, juriškorvile, ninga kikištuin’, ištaezin’, sil’mad umbištin’. Meles ani vähäžen ištuin’, sil. Sil’mad avaežin’ ka päevoo jo noozend. Tähäsae divuime, kut mä en kil’mähtun, en mujan ni kut magazin’. Tol’ko meles umbištaezin’, a sil’mad avaežin’ ka jo päevuško noozend. Toežoo paevaa ma saan: «Mändä hänle jäl’ghe». Mugoene sä libįi da kaeken mecaapää lumen hlišši da kaek jäl’ged-gi katoe. Inaaečen päevan vö astuin', Saraškalesae kudaig doberime.

30 августа 2017 в 14:18 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Oli rad Saraškaa, Boruspää kahcan virstad. Mä sigä radoen tervaa. Tulin’ mä sina, minei lesnik i laošik basiba, što proedi kondi läviden taga. «Me, basib, käelimaa, no hänt rikta emae voelen, emae voelen sabutada». Mä san: «Mängäm». – «Emae mäne, ii sabutada». – «Nu etae ka mänen iksnään». Sobime kebmašši i mänin’. Tulin' sile taholesae, miš he perduiba tagas. A mä mänin’-se sen täht, što kondi oli krändü, sigä piliba mecan, he hänen noostiba eduu aegid’. Hän doožen kuna-se pandaeze voo kerdha udessae. Nägen – nece kondi jo ičeze jäl’gimu pätiše, hutleb jäl’ged. Mä jäl’goopää läksin’ i astun laptas. Sid vzglänääzin hurha bokha ka hän seižub vidišteižes. Mä ... iks’ jaag edele, toene jäl’goo, kut astuin’ suksil’, muga i seežun. Mä hänem päle nägen i hän minum päle nägeb. Mä kirffen ven aapää hetin’. Ampta il’ ii ampta? Tariž jo ampta. Muga-se mina en varaedanuiž, no minä oli oruz’j mugoene hond, mä avoetelin’ hänen naglaa. Ambuin’ kerdan, a toežes svolaspää en ambun. Kudaig mä naglaa avoiteleškanden ka sidaig hän minum päle tačise ka seb. Nece kondi ani venošši kränihe da män’ edeleze. Mä hänle jäl’ghe, suksed tačin, hänen jäl’gimu. Sid mest perduin’, ajoin’ suksil'. Soo sabutaškezin’. Pimed teghe, nimida nägu ii. No, mä saan, homen dobjin’. Jäl’goopää läksin’, löözin’ kuivan mechaežen rudan. Tehta lämoi da magata. Fatime – spičkoed iile. Läksin’ Saraškаlepää da, mä saan, bradiškanden kaeken en, inače kil’män. Kompasumu mänin’ Saraškalepää, bradistin’ virstan miččen-se. Sil’mad umbištuba, enamb tagemba emboo astta nikut, mugoi uni-kulu, päevän kur’amati astun ka ihthe oektha. Nu, mä saan, mi lib, a tariž mine ištuhtada, hengahtada, kaks. Kaks’ mugošt’ jurikkorvad ahavoo sordetu. Mä nenile keskhe tungime, juriškorvile, ninga kikištuin’, ištaezin’, sil’mad umbištin’. Meles ani vähäžen ištuin’, sil’mad avaežin’ ka päevoo jo noozend. Tähäsae divuime, kut mä en kil’mähtun, en mujan ni kut magazin’. Tol’ko meles umbištaezin’, a sil’mad avaežin’ ka jo päevuško noozend. Toežoo paevaa ma saan: «Mändä hänle jäl’ghe». Mugoene sä libįi da kaeken mecaapää lumen hlišši da kaek jäl’ged-gi katoe. Inaaečen päevan vö astuin', Saraškalesae kudaig doberime.

30 августа 2017 в 14:18 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Oli rad Saraškaa, Boruspää kahcan virstad. Mä sigä radoen tervaa. Tulin’ mä sina, minei lesnik i laošik basiba, što proedi kondi läviden taga. «Me, basib, käelimaa, no hänt rikta emae voelen, emae voelen sabutada». Mä san: «Mängäm». – «Emae mäne, ii sabutada». – «Nu etae ka mänen iksnään». Sobime kebmašši i mänin’. Tulin' sile taholesae, miš he perduiba tagas. A mä mänin’-se sen täht, što kondi oli krändü, sigä piliba mecan, he hänen noostiba eduu aegid’. Hän doožen kuna-se pandaeze voo kerdha udessae. Nägen – nece kondi jo ičeze jäl’gimu pätiše, hutleb jäl’ged. Mä jäl’goopää läksin’ i astun laptas. Sid vzglänääzin hurha bokha ka hän seižub vidišteižes. Mä ... iks’ jaag edele, toene jäl’goo, kut astuin’ suksil’, muga i seežun. Mä hänem päle nägen i hän minum päle nägeb. Mä kirffen ven aapää hetin’. Ampta il’ ii ampta? Tariž jo ampta. Muga-se mina en varaedanuiž, no minä oli oruz’j mugoene hond, mä avoetelin’ hänen naglaa. Ambuin’ kerdan, a toežes svolaspää en ambun. Kudaig mä naglaa avoiteleškanden ka sidaig hän minum päle tačise ka seb. Nece kondi ani venošši kränihe da män’ edeleze. Mä hänle jäl’ghe, suksed tačin, hänen jäl’gimu. Sid mest perduin’, ajoin’ suksil'. Soo sabutaškezin’. Pimed teghe, nimida nägu ii. No, mä saan, homen dobjin’. Jäl’goopää läksin’, löözin’ kuivan mechaežen rudan. Tehta lämoi da magata. Fatime – spičkoed iile. Läksin’ Saraškаlepää da, mä saan, bradiškanden kaeken en, inače kil’män. Kompasumu mänin’ Saraškalepää, bradistin’ virstan miččen-se, sil. Sil’mad umbištuba, enamb tagemba emboo astta nikut, mugoi uni-kulu, päevän kur’amati astun ka ihthe oektha. Nu, mä saan, mi lib, a tariž mine ištuhtada, hengahtada, kaks’ mugošt’ jurikkorvad ahavoo sordetu. Mä nenile keskhe tungime, juriškorvile, ninga kikištuin’, ištaezin’, sil’mad umbištin’. Meles ani vähäžen ištuin’, sil’mad avaežin’ ka päevoo jo noozend. Tähäsae divuime, kut mä en kil’mähtun, en mujan ni kut magazin’. Tol’ko meles umbištaezin’, a sil’mad avaežin’ ka jo päevuško noozend. Toežoo paevaa ma saan: «Mändä hänle jäl’ghe». Mugoene sä libįi da kaeken mecaapää lumen hlišši da kaek jäl’ged-gi katoe. Inaaečen päevan vö astuin', Saraškalesae kudaig doberime.

30 августа 2017 в 14:16 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Oli rad Saraškaa, Boruspää kahcan virstad. Mä sigä radoen tervaa. Tulin’ mä sina, minei lesnik i laošik basiba, što proedi kondi läviden taga. «Me, basib, käelimaa, no hänt rikta emae voelen, emae voelen sabutada». Mä san: «Mängäm». – «Emae mäne, ii sabutada». – «Nu etae ka mänen iksnään». Sobime kebmašši i mänin’. Tulin' sile taholesae, miš he perduiba tagas. A mä mänin’-se sen täht, što kondi oli krändü, sigä piliba mecan, he hänen noostiba eduu aegid’. Hän doožen kuna-se pandaeze voo kerdha udessae. Nägen – nece kondi jo ičeze jäl’gimu pätiše, hutleb jäl’ged. Mä jäl’goopää läksin’ i astun laptas. Sid vzglänääzin hurha bokha ka hän seižub vidišteižes. Mä ... iks’ jaag edele, toene jäl’goo, kut astuin’ suksil’, muga i seežun. Mä hänem päle nägen i hän minum päle nägeb. Mä kirffen ven aapää hetin’. Ampta il’ ii ampta? Tariž jo ampta. Muga-se mina en varaedanuiž, no minä oli oruz’j mugoene hond, mä avoetelin’ hänen naglaa. Ambuin’. Kerdan kerdan, a toežes svolaspää en ambun. Kudaig mä naglaa avoiteleškanden ka sidaig hän minum päle tačise ka seb. Nece kondi ani venošši kränihe da män’ edeleze. Mä hänle jäl’ghe, suksed tačin, hänen jäl’gimu. Sid mest perduin’, ajoin’ suksil'. Soo sabutaškezin’. Pimed teghe, nimida nägu ii. No, mä saan, homen dobjin’. Jäl’goopää läksin’, löözin’ kuivan mechaežen rudan. Tehta lämoi da magata. Fatime – spičkoed iile. Läksin’ Saraškаlepää da, mä saan, bradiškanden kaeken en, inače kil’män. Kompasumu mänin’ Saraškalepää, bradistin’ virstan miččen-se, sil’mad umbištuba, enamb tagemba emboo astta nikut, mugoi uni-kulu, päevän kur’amati astun ka ihthe oektha. Nu, mä saan, mi lib, a tariž mine ištuhtada, hengahtada, kaks’ mugošt’ jurikkorvad ahavoo sordetu. Mä nenile keskhe tungime, juriškorvile, ninga kikištuin’, ištaezin’, sil’mad umbištin’. Meles ani vähäžen ištuin’, sil’mad avaežin’ ka päevoo jo noozend. Tähäsae divuime, kut mä en kil’mähtun, en mujan ni kut magazin’. Tol’ko meles umbištaezin’, a sil’mad avaežin’ ka jo päevuško noozend. Toežoo paevaa ma saan: «Mändä hänle jäl’ghe». Mugoene sä libįi da kaeken mecaapää lumen hlišši da kaek jäl’ged-gi katoe. Inaaečen päevan vö astuin', Saraškalesae kudaig doberime.

30 августа 2017 в 14:13 Нина Шибанова

• изменил(а) текст перевода
  Дело было в Сарашке, в восьми верстах от Бора. Я там работал на смолокурне. Пришел я туда, мне лесник и продавец говорят, что медведь проходил за хлевами. «Мы, – говорят, – ходили, но убить его не могли, не могли догнать». Я говорю: «Идемте». – «Не пойдем, не догнать». – «Ну не пойдете, так пойду один». Оделся я легко и пошел. Пришел до того места, где они повернули обратно. А я пошел-то потому, что медведь был разбужен (\'тронут\'), там пилили лес, они его разбудили раньше времени. Он должен куда-то лечь еще раз снова. Смотрю – этот медведь уже по своим следам пятится, прячет следы. Я от следа отошел и иду в сторонке. Потом взглянул налево – он стоит в чащобе. Я... одна нога вперед, другая назад, как шел на лыжах, так и стою. Я на него смотрю, и он на меня смотрит. Я топор из-за пояса сбросил. Стрелять иль не стрелять? Надо уж стрелять. Так-то я не боялся бы, но у меня ружье было такое плохое, я его открывал гвоздем. Выстрелил раз, а из второго ствола не выстрелил. Пока я гвоздем буду открывать, он в это время на меня набросится и съест. Медведь этот совсем спокойно двинулся и пошел дальше. Я вслед за ним, лыжи бросил, по его следам [иду]. Потом опять вернулся, поехал на лыжах. На болоте начал догонять. Стало темно, ничего не видно. «Ну, – я говорю, – завтра добью». От следа ушел, нашел сухое дерево. Развести костер и спать. Хватился – спичек нет. Пошел в сторону Сарашки, буду бродить, говорю, всю ночь, иначе замерзну. С компасом шел в сторону Сарашки, пробродил версту какую-нибудь. Глаза закрываются, больше не могу идти дальше, такой сон [одолевает], целый день подряд иду не куривши. «Ну, – я говорю, – будь что будет, а надо мне присесть отдохнуть». Два таких дерева с корнями, ветром поваленные. Я между ними запихался, так присел на корточки, глаза закрыл. Казалось (\'в мысли\'), совсем немного посидел. Глаза открыл, так солнце уже встало. До сих пор удивляюсь, как я не замерз, даже не чувствовал, что (\'как\') спал. Только, казалось, глаза закрыл, а открыл глаза, уже солнышко поднялось. На следующий день я говорю: «Пойти за ним вслед». Такая непогода поднялась, весь снег с деревьев выхлестало и все следы замело (\'покрыло\'). Я целый день еще шел, пока до Сарашки добрался.

18 октября 2016 в 19:24 Nataly Krizhanovsky

• изменил(а) текст
  Oli rad Saraškaa, Boruspää kahcan virstad. Mä sigä radoen tervaa. Tulin’ mä sina, minei lesnik i laošik basiba, što proedi kondi läviden taga. «Me, basib, käelimaa, no hänt rikta emae voelen, emae voelen sabutada». Mä san: «Mängäm». – «Emae mäne, ii sabutada». – «Nu etae ka mänen iksnään». Sobime kebmašši i mänin’. Tulin\' sile taholesae, miš he perduiba tagas. A mä mänin’-se sen täht, što kondi oli krändü, sigä piliba mecan, he hänen noostiba eduu aegid’. Hän doožen kuna-se pandaeze voo kerdha udessae. Nägen – nece kondi jo ičeze jäl’gimu pätiše, hutleb jäl’ged. Mä jäl’goopää läksin’ i astun laptas. Sid vzglänääzin hurha bokha ka hän seižub vidišteižes. Mä ... iks’ jaag edele, toene jäl’goo, kut astuin’ suksil’, muga i seežun. Mä hänem päle nägen i hän minum päle nägeb. Mä kirffen ven aapää hetin’. Ampta il’ ii ampta? Tariž jo ampta. Muga-se mina en varaedanuiž, no minä oli oruz’j mugoene hond, mä avoetelin’ hänen naglaa. Ambuin’. Kerdan, a toežes svolaspää en ambun. Kudaig mä naglaa avoiteleškanden ka sidaig hän minum päle tačise ka seb. Nece kondi ani venošši kränihe da män’ edeleze. Mä hänle jäl’ghe, suksed tačin, hänen jäl’gimu. Sid mest perduin’, ajoin’ suksil\'. Soo sabutaškezin’. Pimed teghe, nimida nägu ii. No, mä saan, homen dobjin’. Jäl’goopää läksin’, löözin’ kuivan mechaežen rudan. Tehta lämoi da magata. Fatime – spičkoed iile. Läksin’ Saraškаlepää da, mä saan, bradiškanden kaeken en, inače kil’män. Kompasumu mänin’ Saraškalepää, bradistin’ virstan miččen-se, sil’mad umbištuba, enamb tagemba emboo astta nikut, mugoi uni-kulu, päevän kur’amati astun ka ihthe oektha. Nu, mä saan, mi lib, a tariž mine ištuhtada, hengahtada, kaks’ mugošt’ jurikkorvad ahavoo sordetu. Mä nenile keskhe tungime, juriškorvile, ninga kikištuin’, ištaezin’, sil’mad umbištin’. Meles ani vähäžen ištuin’, sil’mad avaežin’ ka päevoo jo noozend. Tähäsae divuime, kut mä en kil’mähtun, en mujan ni kut magazin’. Tol’ko meles umbištaezin’, a sil’mad avaežin’ ka jo päevuško noozend. Toežoo paevaa ma saan: «Mändä hänle jäl’ghe». Mugoene sä libįi da kaeken mecaapää lumen hlišši da kaek jäl’ged-gi katoe. Inaaečen päevan vö astuin\', Saraškalesae kudaig doberime.