Тексты

Вернуться к просмотру | Вернуться к списку

Jänišan pert’

История изменений

27 сентября 2019 в 15:49 Нина Шибанова

• создал(а) текст
• создал(а) текст: (Marilaine sarn) Lendi jäniš ičeleze pertin. Pen’ se oli, no lujas čoma: oliba iknad, katuz da uks’. Eskai stol da laučad oliba pertiš. Sauvoi jäniš pertin da läksi adivoihe, a uksen unohti saupta luklole. Jäniš ištui adivoiš, a sil aigal hänen pert’he libui koskhaine. – Či-či-či! – pajati koskhaine. – Mitte hüvä pert’ om! – veri koskhaine laučale magadamha. Pördihe jäniš kodihe da mugažo veri laučale magadamha. Venui ühtel bokal, sid’ kändihe toižele bokale da i koski koskhašt äkkid. – Či-či-či! – činguskanzi koskhaine. Pöl’gastui jäniš – hüppähti pertišpäi. Hüppib, hüppib jänišaine-varučaine tedme, lujas voikab. Vastsi hän kondjan. – Mikš sinä muga voikad? – küzub kondi. – Libui minun pert’he mitte-se živat, – sanub jäniš, – kuna minei mända elämaha tal’veks? – Ala tusttu, jäniš, minä abutan sinei, – sanui kondi. Tuliba kondi da jäniš pertinnoks. Märäiži kondi kaikel vägel. Kulišti koskhaine kondjan änen da küzui: – Či-či-či! Ken nece om? Kondi kuli-kuli da i läksi mecha: ken tedab, mitte živat om nečiš pertižes. Jäi jäniš üksnäze. Jokseb hän tedme da lujas voikab. Tuleb vastha reboi. – Jänišaine, čomaine, kuna joksed? Mikš voikad? – Avoi, komaine, ei ole minai ičein pertid! Libui sihe mitte-se živat i ei tahtoi lähtta pertišpäi, – sanui jäniš. – Minä abutan sinei, – sanui reboi. – En jäta sindai gor’aha. Mäneba reboi da jäniš pertinnoks. Reboi astub pert’he, händal vitlitab, käredal änel kidastab: – Ken tägä om? Tule tänna! Ku ed tule iče, ka künzin sindai, hambhil puren! A koskhaine sanub hänele: – Či-či-či! Či-či-či! Či-či-či! Reboi kuli-kuli: ken tedab, mitte živat om nečiš pertižes. Da i pageni hän mecha. Jäniš sinna-tänna kacuhti da i voikaškanzi. Hüppib tedme, a hänele vastha kukoi tuleb. – Jänišaine, velleine, mikš sinä voikad? – küzui kukoi. – Avoi, kukoi sebranik, – sanub jäniš, – minai om bed! Pigai om tal’v, a minun pertiš mitte-se živat ištub da mindai ei pästa. Kondi tahtoi küksta, reboi tahtoi, da ei voinugoi... – Ala tusttu, jäniš sebranik, minä abutan sinei, – sanub kukoi. Läksiba hö jänišan pertinnoks. Kukoi mäni pertiš ümbri, kacui kaikiš polišpäi i launuškanzi: – Kuki-lau-lu! Pertiš sauptan! Pän čapan! Koskhaine ei tule pertišpäi. Hüppi kukoi kündusele i udes launub: – Kuki-lau-lu! Pertiš saubtan! Pän čapan! A koskhaine hänele vastha sanub laučalpäi: – Či-či-či! Či-či-či! Či-či-či! Kukoi lendi laučale da i koki koskhaižen. Ihastui jäniš, hüppiškanzi da kargaidaškanzi. A kukoi kacuhti čogihe, suugil iški da pajataškanzi: – Kuki-lau-lu! Pertiš sauptan! Pän čapan! Ei olend toižid pajoid kukoil. A jäniš meleti: ”Avoi, naku kut kukoi hottui! Minun abidoičii sai hänelpäi, a nügüd’ minä-ki.” Hüppi jäniš pertišpäi da mecha joksi. Siš aigaspäi jänišad ei lekoi pertid, a eläba hö penzhan al.