Тексты

Вернуться к просмотру | Вернуться к списку

Kut soudat čortid’ open’z’

История изменений

28 августа 2017 в 11:04 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  (Sarn) Ende astui soudat soudatanpei kod’he. Mašinoid’ elend, ni midä. Sur’ diki perelesk. Astui, astui, a necil’ pereleskou üks’ eli uk da ak. Enamb eleid’ elend. Nece soudat tuli, tari ö magata, surdui. Taričese öks: «Pästa, d’ad’a, öks». – «Ka pästeižin’-se, pästeižin’, da ičemoil’e-ki ele sijad. A vot om toine pert’, bude rohtid' magata sigä, ka mäne». – «Ka mijak minä en rohti?». – «Ka vot kut, prihäč-soudat, ken sinnä panese, enamb tagaz niken ii lähteske». – «Minä-se surduin’ i panemoi. Da i kedak sigä om?». – «A eletas sigä čortad». – «Čortad oma ka minä čortid’ vįživin’». – «A vįživid’ čortid’ ka minä andan tütren mehele da i necen pertin’ sini andan». Soudat oti, män’ toižhe pert’he, päčin’ taga ličoihe da i kacub. Kundli, kundli, ka kacuht’, polišüin’ ka – čortit’ tuleškan’z’. Ka čort tal’jankanke tuli, ka vändab, ka kargeitas, kokitas, ken-gi kut. A eraz čorteine i soudatan sigäpei homeič. «Kackat, om naku soudat, mii händast opendamei». Soudatan sigäpei vediba keskele lavad, ii tekoi, mi zavot’t’a, kut händast mokita. Soudat saab: «Ougat tii mokikoi, ankat minä hot’ tiile vändoudan. Kargeidoudatei da eskei mindei mokičeškandetei». Andoiba čortat tal’jankan. Hän ištuihe. A tal’jankou-se väta mahtoi čomin’. Ištuihe. Ot’ ku väta, ot’ ku väta, ka čortad kargeižiba surdundhassei. Kaikile väta ofot teg’hez opetas. «A sinä miid’ ninga opendeižid’ vänmaha da mii sindei emei kostteiš». – «A mijak en openda? Mängät-ko, – sanob, – tehkatei sur’ kurik». Kurikan tegiba čortad, toiba. «Tehkat, saab, naku riig sverlou läbi siinäs». Čortad riigun sverliba. Hän sanob čortale glavnijale: «Čokeida pä». Čort pän čokeiž. Hän necil’ kurikou perskhe höpseiž - čort läbi siinäs män’. Kaikid’ čortid’ läbi siinäs pästli, ni ühted čortad ele. Läksiba čortad, hän pan’he magatha, homencehessei magaz’ holeta. Homencuu libui, čortat ni ühted ele. «Män’gät, kackat, om-ik soudat-se». Tuliba kacmaha, ka soudat magadab, likutelese. Soudatan nuustatiba. Nu, uk andoi tütren mehele. Svad’ban svad’boičiba. Necen pertin’ pridannijaks sigä. Soudat eläb akanke. Eletasoi voden. Tuli toine sügüz’. Akanke soudat mäni sole garbl’oho. Garb’uud poimdas. Sigä üks’ čort tundišt’ necen soudatan. N’ugd’e, saab, mii opendamei sindei. Män’, čortile vestin’ satoi. Čortad keradeleškanzihezoi. Soudat häpstui, ii teda, midä zavot’t’a. «A užoške otan minä, saab, naku kalun da soho-se punotaškanden. Hiid’ jo sverlou sverliba ka varegatas n’ugde aigoin’». Ot’ kalun, soho ku punotaškan’z’, ka čortad-se jo asttas kuna putui. «Uit’kam terambi, ika necid’ vu läbi sos miid’ pästab sinnä, son alle, ka siloi mäne teda, mitte elo linneb. Erigakam necid’ soudatas». Čortad igäks kaikeks sit’pei uidiba, mäne teda kuna. Soudat tuli kod’he garbl’ospei. Gar’b’uud diki äjan poimiba, odva toiba. Akanke eläškat’he spokoino.

28 августа 2017 в 11:04 Нина Шибанова

• изменил(а) текст перевода
  (Сказка) Однажды ('раньше') шел солдат со службы домой. Машин [тогда] не было. Очень большой перелесок [попался]. Шел, шел, а в этом перелеске жил один старик со старухой. Больше жителей не было. Этот солдат пришел, надо ночь проспать, устал. Попросился ночевать: «Пусти, дядя, на ночь». – «Пустил бы, пустил, да у самих нет места. А вот есть вторая изба, если посмеешь спать там, так иди». – «А почему я не посмею?». – Да вот что, солдат, кто только туда, ложится спать, обратно больше никто не выйдет». – «Я-то устал и лягу спать. А кто там есть?». – «А живут там черти». – «Черти живут, так я чертей выживу». – «А выживешь чертей, так я отдам дочь за тебя замуж и эту избу тебе отдам». Солдат взял, пошел во вторую избу, за печку залез и смотрит. Слушал, слушал, посмотрел в полночь – черти стали приходить. Пришел черт с тальянкой, играет, пляшут, прыгают, кто как. А один чертенок увидел там солдата. «Смотрите, тут солдат, мы его проучим». Вытащили оттуда солдата на середину пола, не знают, с чего начать, как его мучить. Солдат говорит: «Не мучьте вы, дайте я вам хоть поиграю. Попляшите и потом будете меня мучить». Дали черти тальянку. Он сел. А на тальянке-то играть он хорошо умел. Сел. Как начал играть, так черти пля до устали. Всем захотелось научиться играть. «А ты научил бы нас так играть, и мы не тронули бы тебя». – «А почему не научу? Идите-ка, говорит, сделайте большую дубину». Черти дубину сделали, принесли. «Сделайте, говорит, тут сверлом дыру сквозь стену». Черти просверлили дыру. Он говорит черту: «Просунь голову». Черт голову просунул. Он этой дубинкой по заду ударил – черт сквозь стену прошел. Всех чертей сквозь стену пропустил, ни одного черта не [осталось]. Ушли черти, он лег спать, до утра проспал спокойно. Утром встал, ни одного черта нет. «Идите, посмотрите, есть ли солдат-то». Пришли смотреть, так солдат спит. Разбудили солдата. Ну, старик выдал дочь замуж [за солдата]. Свадьбу справили. Этот дом [дали] в приданое. Солдат живет с женой. Живут год. Пришла вторая осень. Солдат пошел с женой на болото за клюквой. Собирают клюкву. Там один черт узнал этого солдата. «Теперь, говорит, мы тебя проучим». Пошел, дал чертям весть. Черти начали собираться. Солдат растерялся, не знает, что делать. «А возьму я, – говорит, – тут палку и буду в болоте крутить. Их уже сверлом сверлили, так авось теперь побоятся». Взял палку, как начал в болоте крутить, так черти уже идут куда попало. «Уйдемте скорее, а то еще сквозь болото нас пропустит туда, под болото, тогда поди знай, какая жизнь будет. Отстанем от этого солдата». Черти навсегда отсюда ушли, поди знай куда. Солдат пришел домой с болота (\'c клюквы\'), клюквы. Клюквы очень много набрали, едва принесли. Стали жить с женой спокойно.

28 августа 2017 в 11:02 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  (Sarn) Ende astui soudat soudatanpei kod’he. Mašinoid’ elend, ni midä. Sur’ diki perelesk. Astui, astui, a necil’ pereleskou üks’ eli uk da ak. Enamb eleid’ elend. Nece soudat tuli, tari ö magata, surdui. Taričese öks: «Pästa, d’ad’a, öks». – «Ka pästeižin’-se, pästeižin’, da ičemoil’e-ki ele sijad. A vot om toine pert’, bude rohtid' magata sigä, ka mäne». – «Ka mijak minä en rohti?». – «Ka vot kut, prihäč-soudat, ken sinnä panese, enamb tagaz niken ii lähteske». – «Minä-se surduin’ i panemoi. Da i kedak sigä om?». – «A eletas sigä čortad». – «Čortad oma ka minä čortid’ vįživin’». – «A vįživid’ čortid’ ka minä andan tütren mehele da i necen pertin’ sini andan». Soudat oti, män’ toižhe pert’he, päčin’ taga ličoihe da i kacub. Kundli, kundli, ka kacuht’, polišüin’ ka – čortit’ tuleškan’z’. Ka čort tal’jankanke tuli, ka vändab, ka kargeitas, kokitas, ken-gi kut. A eraz čorteine i soudatan sigäpei homeič. «Kackat, om naku soudat, mii händast opendamei». Soudatan sigäpei vediba keskele lavad, ii tekoi, mi zavot’t’a, kut händast mokita. Soudat saab: «Ougat tii mokikoi, ankat minä hot’ tiile vändoudan. Kargeidoudatei da eskei mindei mokičeškandetei». Andoiba čortat tal’jankan. Hän ištuihe. A tal’jankou-se väta mahtoi čomin’. Ištuihe. Ot’ ku väta, ot’ ku väta, ka čortad kargeižiba surdundhassei. Kaikile väta ofot teg’hez opetas. «A sinä miid’ ninga opendeižid’ vänmaha da mii sindei emei kostteiš». – «A mijak en openda? Mängät-ko, – sanob, – tehkatei sur’ kurik». Kurikan tegiba čortad, toiba. «Tehkat, saab, naku riig sverlou läbi siinäs». Čortad riigun sverliba. Hän sanob čortale glavnijale: «Čokeida pä». Čort pän čokeiž. Hän necil’ kurikou perskhe höpseiž - čort läbi siinäs män’. Kaikid’ čortid’ läbi siinäs pästli, ni ühted čortad ele. Läksiba čortad, hän pan’he magatha, homencehessei magaz’ holeta. Homencuu libui, čortat ni ühted ele. «Män’gät, kackat, om-ik soudat-se». Tuliba kacmaha, ka soudat magadab, likutelese. Soudatan nuustatiba. Nu, uk andoi tütren mehele. Svad’ban svad’boičiba. Necen pertin’ pridannijaks sigä. Soudat eläb akanke. Eletasoi voden, tuli. Tuli toine sügüz’. Akanke soudat mäni sole garbl’oho. Garb’uud poimdas. Sigä üks’ čort tundišt’ necen soudatan. N’ugd’e, saab, mii opendamei sindei. Män’, čortile vestin’ satoi. Čortad keradeleškanzihezoi. Soudat häpstui, ii teda, midä zavot’t’a. «A užoške otan minä, saab, naku kalun da soho-se punotaškanden. Hiid’ jo sverlou sverliba ka varegatas n’ugde aigoin’». Ot’ kalun, soho ku punotaškan’z’, ka čortad-se jo asttas kuna putui. «Uit’kam terambi, ika necid’ vu läbi sos miid’ pästab sinnä, son alle, ka siloi mäne teda, mitte elo linneb. Erigakam necid’ soudatas». Čortad igäks kaikeks sit’pei uidiba, mäne teda kuna. Soudat tuli kod’he garbl’ospei. Gar’b’uud diki äjan poimiba, odva toiba. Akanke eläškat’he spokoino.

28 августа 2017 в 11:01 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  (Sarn) Ende astui soudat soudatanpei kod’he. Mašinoid’ elend, ni midä. Sur’ diki perelesk. Astui, astui, a necil’ pereleskou üks’ eli uk da ak. Enamb eleid’ elend. Nece soudat tuli, tari ö magata, surdui. Taričese öks: «Pästa, d’ad’a, öks». – «Ka pästeižin’-se, pästeižin’, da ičemoil’e-ki ele sijad. A vot om toine pert’, bude rohtid' magata sigä, ka mäne». – «Ka mijak minä en rohti?». – «Ka vot kut, prihäč-soudat, ken sinnä panese, enamb tagaz niken ii lähteske». – «Minä-se surduin’ i panemoi. Da i kedak sigä om?». – «A eletas sigä čortad». – «Čortad oma ka minä čortid’ vįživin’». – «A vįživid’ čortid’ ka minä andan tütren mehele da i necen pertin’ sini andan». Soudat oti, män’ toižhe pert’he, päčin’ taga ličoihe da i kacub. Kundli, kundli, ka kacuht’, polišüin’ ka – čortit’ tuleškan’z’. Ka čort tal’jankanke tuli, ka vändab, ka kargeitas, kokitas, ken-gi kut. A eraz čorteine i soudatan sigäpei homeič. «Kackat, om naku soudat, mii händast opendamei». Soudatan sigäpei vediba keskele lavad, ii tekoi, mi zavot’t’a, kut händast mokita. Soudat saab: «Ougat tii mokikoi, ankat minä hot’ tiile vändoudan. Kargeidoudatei da eskei mindei mokičeškandetei». Andoiba čortat tal’jankan. Hän ištuihe. A tal’jankou-se väta mahtoi čomin’. Ištuihe. Ot’ ku väta, ot’ ku väta, ka čortad kargeižiba surdundhassei. Kaikile väta ofot teg’hez opetas. «A sinä miid’ ninga opendeižid’ vänmaha da mii sindei emei kostteiš». – «A mijak en openda? Mängät-ko, – sanob, – tehkatei sur’ kurik». Kurikan tegiba čortad, toiba. «Tehkat, saab, naku riig sverlou läbi siinäs». Čortad riigun sverliba. Hän sanob čortale glavnijale: «Čokeida pä». Čort pän čokeiž. Hän necil’ kurikou perskhe höpseiž - čort läbi siinäs män’. Kaikid’ čortid’ läbi siinäs pästli, ni ühted čortad ele. Läksiba čortad, hän pan’he magatha. Homencehessei, homencehessei magaz’ holeta. Homencuu libui, čortat ni ühted ele. «Män’gät, kackat, om-ik soudat-se». Tuliba kacmaha, ka soudat magadab, likutelese. Soudatan nuustatiba. Nu, uk andoi tütren mehele. Svad’ban svad’boičiba. Necen pertin’ pridannijaks sigä. Soudat eläb akanke. Eletasoi voden, tuli toine sügüz’. Akanke soudat mäni sole garbl’oho. Garb’uud poimdas. Sigä üks’ čort tundišt’ necen soudatan. N’ugd’e, saab, mii opendamei sindei. Män’, čortile vestin’ satoi. Čortad keradeleškanzihezoi. Soudat häpstui, ii teda, midä zavot’t’a. «A užoške otan minä, saab, naku kalun da soho-se punotaškanden. Hiid’ jo sverlou sverliba ka varegatas n’ugde aigoin’». Ot’ kalun, soho ku punotaškan’z’, ka čortad-se jo asttas kuna putui. «Uit’kam terambi, ika necid’ vu läbi sos miid’ pästab sinnä, son alle, ka siloi mäne teda, mitte elo linneb. Erigakam necid’ soudatas». Čortad igäks kaikeks sit’pei uidiba, mäne teda kuna. Soudat tuli kod’he garbl’ospei. Gar’b’uud diki äjan poimiba, odva toiba. Akanke eläškat’he spokoino.

28 августа 2017 в 11:00 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  (Sarn) Ende astui soudat soudatanpei kod’he. Mašinoid’ elend, ni midä. Sur’ diki perelesk. Astui, astui, a necil’ pereleskou üks’ eli uk da ak. Enamb eleid’ elend. Nece soudat tuli, tari ö magata, surdui. Taričese öks: «Pästa, d’ad’a, öks». – «Ka pästeižin’-se, pästeižin’, da ičemoil’e-ki ele sijad. A vot om toine pert’, bude rohtid' magata sigä, ka mäne». – «Ka mijak minä en rohti?». – «Ka vot kut, prihäč-soudat, ken sinnä panese, enamb tagaz niken ii lähteske». – «Minä-se surduin’ i panemoi. Da i kedak sigä om?». – «A eletas sigä čortad». – «Čortad oma ka minä čortid’ vįživin’». – «A vįživid’ čortid’ ka minä andan tütren mehele da i necen pertin’ sini andan». Soudat oti, män’ toižhe pert’he, päčin’ taga ličoihe da i kacub. Kundli, kundli, ka kacuht’, polišüin’ ka – čortit’ tuleškan’z’. Ka čort tal’jankanke tuli, ka vändab, ka kargeitas, kokitas, ken-gi kut. A eraz čorteine i soudatan sigäpei homeič. «Kackat, om naku soudat, mii händast opendamei». Soudatan sigäpei vediba keskele lavad, ii tekoi, mi zavot’t’a, kut händast mokita. Soudat saab: «Ougat tii mokikoi, ankat minä hot’ tiile vändoudan. Kargeidoudatei da eskei mindei mokičeškandetei». Andoiba čortat tal’jankan. Hän ištuihe. A tal’jankou-se väta mahtoi čomin’. Ištuihe. Ot’ ku väta, ot’ ku väta, ka čortad kargeižiba surdundhassei. Kaikile väta ofot teg’hez opetas. «A sinä miid’ ninga opendeižid’ vänmaha da mii sindei emei kostteiš». – «A mijak en openda? Mängät-ko, – sanob, – tehkatei sur’ kurik». Kurikan tegiba čortad, toiba. «Tehkat, saab, naku riig sverlou läbi siinäs». Čortad riigun sverliba. Hän sanob čortale glavnijale: «Čokeida pä». Čort pän čokeiž. Hän necil’ kurikou perskhe höpseiž. Čort - čort läbi siinäs män’. Kaikid’ čortid’ läbi siinäs pästli, ni ühted čortad ele. Läksiba čortad, hän pan’he magatha. Homencehessei magaz’ holeta. Homencuu libui, čortat ni ühted ele. «Män’gät, kackat, om-ik soudat-se». Tuliba kacmaha, ka soudat magadab, likutelese. Soudatan nuustatiba. Nu, uk andoi tütren mehele. Svad’ban svad’boičiba. Necen pertin’ pridannijaks sigä. Soudat eläb akanke. Eletasoi voden, tuli toine sügüz’. Akanke soudat mäni sole garbl’oho. Garb’uud poimdas. Sigä üks’ čort tundišt’ necen soudatan. N’ugd’e, saab, mii opendamei sindei. Män’, čortile vestin’ satoi. Čortad keradeleškanzihezoi. Soudat häpstui, ii teda, midä zavot’t’a. «A užoške otan minä, saab, naku kalun da soho-se punotaškanden. Hiid’ jo sverlou sverliba ka varegatas n’ugde aigoin’». Ot’ kalun, soho ku punotaškan’z’, ka čortad-se jo asttas kuna putui. «Uit’kam terambi, ika necid’ vu läbi sos miid’ pästab sinnä, son alle, ka siloi mäne teda, mitte elo linneb. Erigakam necid’ soudatas». Čortad igäks kaikeks sit’pei uidiba, mäne teda kuna. Soudat tuli kod’he garbl’ospei. Gar’b’uud diki äjan poimiba, odva toiba. Akanke eläškat’he spokoino.

28 августа 2017 в 10:57 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  (Sarn) Ende astui soudat soudatanpei kod’he. Mašinoid’ elend, ni midä. Sur’ diki perelesk. Astui, astui, a necil’ pereleskou üks’ eli uk da ak. Enamb eleid’ elend. Nece soudat tuli, tari ö magata, surdui. Taričese öks: «Pästa, d’ad’a, öks». – «Ka pästeižin’-se, pästeižin’, da ičemoil’e-ki ele sijad. A vot om toine pert’, bude rohtid' magata sigä, ka mäne». – «Ka mijak minä en rohti?». – «Ka vot kut, prihäč-soudat, ken sinnä panese, enamb tagaz niken ii lähteske». – «Minä-se surduin’ i panemoi. Da i kedak sigä om?». – «A eletas sigä čortad». – «Čortad oma ka minä čortid’ vįživin’». – «A vįživid’ čortid’ ka minä andan tütren mehele da i necen pertin’ sini andan». Soudat oti, män’ toižhe pert’he, päčin’ taga ličoihe da i kacub. Kundli, kundli, ka kacuht’, polišüin’ ka – čortit’ tuleškan’z’. Ka čort tal’jankanke tuli, ka vändab, ka kargeitas, kokitas, ken-gi kut. A eraz čorteine i soudatan sigäpei homeič. «Kackat, om naku soudat, mii händast opendamei». Soudatan sigäpei vediba keskele lavad, ii tekoi, mi zavot’t’a, kut händast mokita. Soudat saab: «Ougat tii mokikoi, ankat minä hot’ tiile vändoudan. Kargeidoudatei da eskei mindei mokičeškandetei». Andoiba čortat tal’jankan. Hän ištuihe, a. A tal’jankou-se väta mahtoi čomin’. Ištuihe. Ot’ ku väta, ot’ ku väta, ka čortad kargeižiba surdundhassei. Kaikile väta ofot teg’hez opetas. «A sinä miid’ ninga opendeižid’ vänmaha da mii sindei emei kostteiš». – «A mijak en openda? Mängät-ko, – sanob, – tehkatei sur’ kurik». Kurikan tegiba čortad, toiba. «Tehkat, saab, naku riig sverlou läbi siinäs». Čortad riigun sverliba. Hän sanob čortale glavnijale: «Čokeida pä». Čort pän čokeiž. Hän necil’ kurikou perskhe höpseiž. Čort läbi siinäs män’. Kaikid’ čortid’ läbi siinäs pästli, ni ühted čortad ele. Läksiba čortad, hän pan’he magatha. Homencehessei magaz’ holeta. Homencuu libui, čortat ni ühted ele. «Män’gät, kackat, om-ik soudat-se». Tuliba kacmaha, ka soudat magadab, likutelese. Soudatan nuustatiba. Nu, uk andoi tütren mehele. Svad’ban svad’boičiba. Necen pertin’ pridannijaks sigä. Soudat eläb akanke. Eletasoi voden, tuli toine sügüz’. Akanke soudat mäni sole garbl’oho. Garb’uud poimdas. Sigä üks’ čort tundišt’ necen soudatan. N’ugd’e, saab, mii opendamei sindei. Män’, čortile vestin’ satoi. Čortad keradeleškanzihezoi. Soudat häpstui, ii teda, midä zavot’t’a. «A užoške otan minä, saab, naku kalun da soho-se punotaškanden. Hiid’ jo sverlou sverliba ka varegatas n’ugde aigoin’». Ot’ kalun, soho ku punotaškan’z’, ka čortad-se jo asttas kuna putui. «Uit’kam terambi, ika necid’ vu läbi sos miid’ pästab sinnä, son alle, ka siloi mäne teda, mitte elo linneb. Erigakam necid’ soudatas». Čortad igäks kaikeks sit’pei uidiba, mäne teda kuna. Soudat tuli kod’he garbl’ospei. Gar’b’uud diki äjan poimiba, odva toiba. Akanke eläškat’he spokoino.

28 августа 2017 в 10:56 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  (Sarn) Ende astui soudat soudatanpei kod’he. Mašinoid’ elend, ni midä. Sur’ diki perelesk. Astui, astui, a necil’ pereleskou üks’ eli uk da ak. Enamb eleid’ elend. Nece soudat tuli, tari ö magata, surdui. Taričese öks: «Pästa, d’ad’a, öks». – «Ka pästeižin’-se, pästeižin’, da ičemoil’e-ki ele sijad. A vot om toine pert’, bude rohtid' magata sigä, ka mäne». – «Ka mijak minä en rohti?». – «Ka vot kut, prihäč-soudat, ken sinnä panese, enamb tagaz niken ii lähteske». – «Minä-se surduin’ i panemoi, da. Da i kedak sigä om?». – «A eletas sigä čortad». – «Čortad oma ka minä čortid’ vįživin’». – «A vįživid’ čortid’ ka minä andan tütren mehele da i necen pertin’ sini andan». Soudat oti, män’ toižhe pert’he, päčin’ taga ličoihe da i kacub. Kundli, kundli, ka kacuht’, polišüin’ ka – čortit’ tuleškan’z’. Ka čort tal’jankanke tuli, ka vändab, ka kargeitas, kokitas, ken-gi kut. A eraz čorteine i soudatan sigäpei homeič. «Kackat, om naku soudat, mii händast opendamei». Soudatan sigäpei vediba keskele lavad, ii tekoi, mi zavot’t’a, kut händast mokita. Soudat saab: «Ougat tii mokikoi, ankat minä hot’ tiile vändoudan. Kargeidoudatei da eskei mindei mokičeškandetei». Andoiba čortat tal’jankan. Hän ištuihe, a tal’jankou-se väta mahtoi čomin’. Ištuihe. Ot’ ku väta, ot’ ku väta, ka čortad kargeižiba surdundhassei. Kaikile väta ofot teg’hez opetas. «A sinä miid’ ninga opendeižid’ vänmaha da mii sindei emei kostteiš». – «A mijak en openda? Mängät-ko, – sanob, – tehkatei sur’ kurik». Kurikan tegiba čortad, toiba. «Tehkat, saab, naku riig sverlou läbi siinäs». Čortad riigun sverliba. Hän sanob čortale glavnijale: «Čokeida pä». Čort pän čokeiž. Hän necil’ kurikou perskhe höpseiž. Čort läbi siinäs män’. Kaikid’ čortid’ läbi siinäs pästli, ni ühted čortad ele. Läksiba čortad, hän pan’he magatha. Homencehessei magaz’ holeta. Homencuu libui, čortat ni ühted ele. «Män’gät, kackat, om-ik soudat-se». Tuliba kacmaha, ka soudat magadab, likutelese. Soudatan nuustatiba. Nu, uk andoi tütren mehele. Svad’ban svad’boičiba. Necen pertin’ pridannijaks sigä. Soudat eläb akanke. Eletasoi voden, tuli toine sügüz’. Akanke soudat mäni sole garbl’oho. Garb’uud poimdas. Sigä üks’ čort tundišt’ necen soudatan. N’ugd’e, saab, mii opendamei sindei. Män’, čortile vestin’ satoi. Čortad keradeleškanzihezoi. Soudat häpstui, ii teda, midä zavot’t’a. «A užoške otan minä, saab, naku kalun da soho-se punotaškanden. Hiid’ jo sverlou sverliba ka varegatas n’ugde aigoin’». Ot’ kalun, soho ku punotaškan’z’, ka čortad-se jo asttas kuna putui. «Uit’kam terambi, ika necid’ vu läbi sos miid’ pästab sinnä, son alle, ka siloi mäne teda, mitte elo linneb. Erigakam necid’ soudatas». Čortad igäks kaikeks sit’pei uidiba, mäne teda kuna. Soudat tuli kod’he garbl’ospei. Gar’b’uud diki äjan poimiba, odva toiba. Akanke eläškat’he spokoino.

26 января 2017 в 17:37 Nataly Krizhanovsky

• изменил(а) текст перевода
  (Сказка) Однажды (\'раньше\') шел солдат со службы домой. Машин [тогда] не было. Очень большой перелесок [попался]. Шел, шел, а в этом перелеске жил один старик со старухой. Больше жителей не было. Этот солдат пришел, надо ночь проспать, устал. Попросился ночевать: «Пусти, дядя, на ночь». – «Пустил бы, пустил, да у самих нет места. А вот есть вторая изба, если посмеешь спать там, так иди». – «А почему я не посмею?». – Да вот что, солдат, кто только туда, ложится спать, обратно больше никто не выйдет». – «Я-то устал и лягу спать. А кто там есть?». – «А живут там черти». – «Черти живут, так я чертей выживу». – «А выживешь чертей, так я отдам дочь за тебя замуж и эту избу тебе отдам». Солдат взял, пошел во вторую избу, за печку залез и смотрит. Слушал, слушал, посмотрел в полночь – черти стали приходить. Пришел черт с тальянкой, играет, пляшут, прыгают, кто как. А один чертенок увидел там солдата. «Смотрите, тут солдат, мы его проучим». Вытащили оттуда солдата на середину пола, не знают, с чего начать, как его мучить. Солдат говорит: «Не мучьте вы, дайте я вам хоть поиграю. Попляшите и потом будете меня мучить». Дали черти тальянку. Он сел. А на тальянке-то играть он хорошо умел. Сел. Как начал играть, так черти пля до устали. Всем захотелось научиться играть. «А ты научил бы нас так играть, и мы не тронули бы тебя». – «А почему не научу? Идите-ка, говорит, сделайте большую дубину». Черти дубину сделали, принесли. «Сделайте, говорит, тут сверлом дыру сквозь стену». Черти просверлили дыру. Он говорит черту: «Просунь голову». Черт голову просунул. Он этой дубинкой по заду ударил – черт сквозь стену прошел. Всех чертей сквозь стену пропустил, ни одного черта не [осталось]. Ушли черти, он лег спать, до утра проспал спокойно. Утром встал, ни одного черта нет. «Идите, посмотрите, есть ли солдат-то». Пришли смотреть, так солдат спит. Разбудили солдата. Ну, старик выдал дочь замуж [за солдата]. Свадьбу справили. Этот дом [дали] в приданое. Солдат живет с женой. Живут год. Пришла вторая осень. Солдат пошел с женой на болото за клюквой. Собирают клюкву. Там один черт узнал этого солдата. «Теперь, говорит, мы тебя проучим». Пошел, дал чертям весть. Черти начали собираться. Солдат растерялся, не знает, что делать. «А возьму я, – говорит, – тут палку и буду в болоте крутить. Их уже сверлом сверлили, так авось теперь побоятся». Взял палку, как начал в болоте крутить, так черти уже идут куда попало. «Уйдемте скорее, а то еще сквозь болото нас пропустит туда, под болото, тогда поди знай, какая жизнь будет. Отстанем от этого солдата». Черти навсегда отсюда ушли, поди знай куда. Солдат пришел домой с болота (\'c клюквы\'), клюквы очень много набрали, едва принесли. Стали жить с женой спокойно.

18 октября 2016 в 19:24 Nataly Krizhanovsky

• изменил(а) текст
  (Sarn) Ende astui soudat soudatanpei kod’he. Mašinoid’ elend, ni midä. Sur’ diki perelesk. Astui, astui, a necil’ pereleskou üks’ eli uk da ak. Enamb eleid’ elend. Nece soudat tuli, tari ö magata, surdui. Taričese öks: «Pästa, d’ad’a, öks». – «Ka pästeižin’-se, pästeižin’, da ičemoil’e-ki ele sijad. A vot om toine pert’, bude rohtid\' magata sigä, ka mäne». – «Ka mijak minä en rohti?». – «Ka vot kut, prihäč-soudat, ken sinnä panese, enamb tagaz niken ii lähteske». – «Minä-se surduin’ i panemoi, da i kedak sigä om?». – «A eletas sigä čortad». – «Čortad oma ka minä čortid’ vįživin’». – «A vįživid’ čortid’ ka minä andan tütren mehele da i necen pertin’ sini andan». Soudat oti, män’ toižhe pert’he, päčin’ taga ličoihe da i kacub. Kundli, kundli, ka kacuht’, polišüin’ ka – čortit’ tuleškan’z’. Ka čort tal’jankanke tuli, ka vändab, ka kargeitas, kokitas, ken-gi kut. A eraz čorteine i soudatan sigäpei homeič. «Kackat, om naku soudat, mii händast opendamei». Soudatan sigäpei vediba keskele lavad, ii tekoi, mi zavot’t’a, kut händast mokita. Soudat saab: «Ougat tii mokikoi, ankat minä hot’ tiile vändoudan. Kargeidoudatei da eskei mindei mokičeškandetei». Andoiba čortat tal’jankan. Hän ištuihe, a tal’jankou-se väta mahtoi čomin’. Ištuihe. Ot’ ku väta, ot’ ku väta, ka čortad kargeižiba surdundhassei. Kaikile väta ofot teg’hez opetas. «A sinä miid’ ninga opendeižid’ vänmaha da mii sindei emei kostteiš». – «A mijak en openda? Mängät-ko, – sanob, – tehkatei sur’ kurik». Kurikan tegiba čortad, toiba. «Tehkat, saab, naku riig sverlou läbi siinäs». Čortad riigun sverliba. Hän sanob čortale glavnijale: «Čokeida pä». Čort pän čokeiž. Hän necil’ kurikou perskhe höpseiž. Čort läbi siinäs män’. Kaikid’ čortid’ läbi siinäs pästli, ni ühted čortad ele. Läksiba čortad, hän pan’he magatha. Homencehessei magaz’ holeta. Homencuu libui, čortat ni ühted ele. «Män’gät, kackat, om-ik soudat-se». Tuliba kacmaha, ka soudat magadab, likutelese. Soudatan nuustatiba. Nu, uk andoi tütren mehele. Svad’ban svad’boičiba. Necen pertin’ pridannijaks sigä. Soudat eläb akanke. Eletasoi voden, tuli toine sügüz’. Akanke soudat mäni sole garbl’oho. Garb’uud poimdas. Sigä üks’ čort tundišt’ necen soudatan. N’ugd’e, saab, mii opendamei sindei. Män’, čortile vestin’ satoi. Čortad keradeleškanzihezoi. Soudat häpstui, ii teda, midä zavot’t’a. «A užoške otan minä, saab, naku kalun da soho-se punotaškanden. Hiid’ jo sverlou sverliba ka varegatas n’ugde aigoin’». Ot’ kalun, soho ku punotaškan’z’, ka čortad-se jo asttas kuna putui. «Uit’kam terambi, ika necid’ vu läbi sos miid’ pästab sinnä, son alle, ka siloi mäne teda, mitte elo linneb. Erigakam necid’ soudatas». Čortad igäks kaikeks sit’pei uidiba, mäne teda kuna. Soudat tuli kod’he garbl’ospei. Gar’b’uud diki äjan poimiba, odva toiba. Akanke eläškat’he spokoino.