Тексты

Вернуться к просмотру | Вернуться к списку

Ni puččih, ni päččih

История изменений

24 января 2023 в 16:26 Нина Шибанова

• создал(а) текст
• создал(а) текст: Elokses on kaikenjyttysty kummua. A ku vie olet kumman eččijäine, ga sit kummatat iččie dai toizii, da vie kylläl kummatat! Minä olen vie nuori mies. Mučoinke yhtes opastummo teatrallizes opistos. Kučutah minuu Savelii, a muččoidu – Svetlana. Svetlana on hierulaine, a mina olen linnalaine. Hierun elokses vähän midä toimitan. Toven sanou Svetlanan buabo, hierus händy kirrutah Ogašši-buabakse: – Tämän miehen ruadoloi et pane ni puččih, ni päččih. Eigo stoikkua malta hivuo, eigo heiniä niittiä, eigo kirvehen vartu azuo da panna, ga sano vai nimidä. Minä sen ellendän, minul ei ole raden’n’ua hierun ruadoloih, ei sentäh gu olizin lašku, lašku en ole, a viga on sit – ei ole neruo. Minä näin, Ogašši-buabo ei minuu sentäh vihua, net sanat häi sanou muheloittajen da vie toiči piädy minun silitäldäy. Häi ellendäy, minä olen linnalaine, sie moizii ruadoloi ei ole. A minul ylen himoittas opastuo da harjavuo joga dieloh, avvuttua buabua, se olis ylen mieldy myöte. Ogašši-buabal jo on 75 vuottu igiä. Eläy häi yksinäh da kai kodiruavot sellittäy iče. Minä kačon, primietin tarkazeh, midä da kui häi ruadau. Nepremenno opastun, sih niškoi olen tokačču, uskon, roih abuniekku buabale! Hieruh ajelemmo harvah, sentäh gu myö opastummo da ruammo. Ga loman tänävuon kaiken piimmö hierus. Vot sanelen teile erähii omii kummutapahtumii hierus huogavujes. Enzimäine kummu oli, konzu buabo käski azuo pläkyn kiärbäzii iškie. Minä sidä veššii en ole nähnyh ni silmäzil. Häi minule nevvoi, ozuti vahnan pläkyn, se oli jo kai hudrevunnuh. ”Mene, sanou, – aittah, sie on vahnat suappuat, leikkua siäres pala pläkkyh niškoi”. Minä menin senčoih, kačoin suappuat, leikkain siäres palan, lohkain keppizes agjan, sydäin sinne suappaisiäripalan, iškin kolme hienostu nuaglastu da ihastuin, hyvä rodih pläkky! Toinah buabalegi rodieu mieldy myöte. Silaigua häi kerävyi ogrodah, midä sie hänele pidi? Yhten suappuan sydäi jalgah, a toizes vai gološšu. – Avoi-voi! Ga sanoinhäi, aitas suappuat ollah, a ei senčois! Toko vai toko! Ei ole ni puččih, ni päččih pandavua! Toine kummu oli suovattan. Lähtin kylyh vetty kandamah. Buabo nevvoi, kui korendol vetty kandua. Mägi, joven randu – jyrky, heittyö da nostua pidäy pordahazii myöte. Korendon rengilöinke olgupiäle nostan, rengit häilytäh, vezi läikkyy minun piäle, kastuin läbi. Ogašši-buabo piädy lekuttau: – Et malta ni vetty kandua rengilöil, kanna poimičul, šuutkah sanoi häi. – Eigo puččih, eigo päččih..! viippai käil da lähti kodih päi. Minul rodih abei da kummu! Smietin pidäy nygöi ielleh kummattua. Otin kaksi poimiččuu da lähtin viele. Rannal rahvas, lapset kezoidu kylbietäh, naizet sobii huuhtotah. Kačon – buabo juoksou peräh: – Savoi, älä jo rahvastu nagrata! Ei poimičul vetty kanneta! Kanna korendottah, rengilöil, kui maltat! Eigo puččih, eigo päččih..! A minä nareko poimiččuloih vetty tembuan da korendol kannan, kaksi-kolme askeldu – poimičut tyhjät, rahvas suut avvoi kačotah, midä minä ruan, sit ruvettih muheloittajen kyzelemäh, mi tämä kummii on. – Ga mi on, sanon minä, – rengil on jygei kandua vetty, poimičul on äijiä kebjiembi, linnas kaikin kannetah poimičul. Rahvas azuttih moine hörhötys, a lapset kai viereteltihes rannal da nagrettih. A minul oli ylen hyvä mieli, tämä rodih enzimäine minun ”premjeru-spektakli”. A vie oli moine kummu, kuduan jälles buabo heitti sanondan: ”Ni puččih, ni päččih”. Oli räkki siä. Päččii buabo ei lämmitännyh, keitti plital. – Pidäy, kuni ollah räket, päčis kohendua pohju, huondeksel voijan savel. Minä savet nostin pertih. Buabo varusti havvun päčinpohjan pyhkijes. Havvu uuzi, suuri, turbei. Päčči oli, vägi päčči, puolel pertii. Minä kačon, kui la häi rubieu kohendamah, hos olis avvuttua, ga en ruohti kyskiekseh, vai rikon dielon. Huondeksel havačuin aijoi, yksikai zobottu! Kui vahnu ristikanzu yksinäh kohendau päčin. Kuulen, ei vie buabo hälize pertis, vikse maguau aitas. Vuotas opin mennä, ryydiä päčin sydämeh. Syndynen, ga himoittas avvuttua naistu. Päččilavvan eistin, dai ylen terväh n’uglahtimmos päččih. Silaigua uksi pertih avavui. Minä päččilavvan eistin järilleh. ”Olgah, vuotan päčis kodvazen, toinah ei hätkesty, ei taki kerras rubie päččii kohendamah,” reknuan ičekseh. Ga midä ei, päččilavvan avai, a päččih ei kačahtai, da davai havvuu päččih liččuamah. Minä kahtel käil tartuin havvuh. Havvu hänel ni sinne, ni tänne. Buabo hil’l’azeh burahtih: – Mibo kummii, kunnebo havvu tartui, kudai karu rippuu? A minä päčispäi hil’l’azeh-hil’l’azeh, vierahal iänel, sih niškoi on neruo: – Kudai päčis, dai pučis! Buabo lykkäi havvun lattiele, a iče rämsähtihes obrazoin edeh, rubei kumardelemahes da molimahes. Minä gu hiiri hiivoin päčispäi, da gorniččah, magavosijah. Virun, ni lekahtai en. Svetlana magiesti magai. Gorničan ukses avavui piiruine, minä kai suun vähäzel avain da kuorzahtin, buito ylen lujasti maguan. Uksi salbavui. Oli kummu dai huigei, pöllätin onnuako ristikanzan. Uni piäh enämbiä ei tulluh. Kodvazen vie viruin, sit nouzin da harpain pertipuoleh. Buabo istui samvuaran tagua, joi čuajuu. – Savoi, midäbo aijoi nouzit? – Ga magain oman unen, ni kerdastu yös en havačunnuh. – Istoi čuajuu juomah, Savoi. – Ga tahtozin sinul avvuttua päčinke. – Avvutat, pidäy čuaju juvva enzimäzikse, eiga čuajuttah nimittuine ruado ei lähte. Svetlana nouzi, konzu myö jo jällel ruaduo čuajuu joimmo. – Moločču, Savoi! Kačos, Svetti, kui Savoi päčin kohendi, nygöi ei pada kuavu, päčinpohju gu stolan laudu! Tämän jälles ni kerdastu en kuulluh Ogašši-buabaspäi: ”Ni puččih, ni päččih”. A mis vai, ga nevvoi da kiitti. Minul se meni ylen hyväkse, joga ruado rubei hil’l’akkazeh käis lähtemäh. Tuliel kezäl jo poimičul vetty en kanna, sen tiijän lujah.