Тексты
Вернуться к просмотру | Вернуться к списку
Dovar’issa
История изменений
20 марта 2023 в 16:48 Нина Шибанова
- создал(а) текст
- создал(а) текст: Sinä naverno olet kondieh käynnyt, olet tappan? Kondien. Miule slučaino šattu. Kakši kerdaa. L’äks’imä dovar’issan kera. Kiimaa eččimäh pe… pervii apr’el’ ol’i kak raz. Kiimaa l’äks’imä eččimäh vopčem, koirad meil l’ähettih mugah. Potomu što koiran kera paremb on l’öydää. Koira l’öydää t’eremmin. Haukkumah rubiew. Mänet, iče voit kyl’l’ičči proid’ie. Matkaamma, kačomm on ahmo matannut. Nu, vid’in’ ol’i pehmie piäl’l’ä. Hang ol’i kova yl’en. Šinne. Koira že n’uuhtel’i jäl’gil’öi i l’äks’i jäl’gil’öim mugah juokšemah s’inne. A myö iäl’l’äh hiihomma sinne. Dovarissan ke. Kuulen, haukkumah rubei, harvazee še n’iin. Ku ihmistä haukkuu kožo koira. Mie šanon: ”Tämä haukkuu kedä to zvier’ie koira”. Da i toin’e rubei n’iin haukkumah. N’i toin’e toožo, harvazee. Mie beduičen, ku ei ahmua ajettu puuh. Slučaino eigo puušša tavattu. Hiihtimä s’in päin. Kačon, koira šuolla s’eizoo. Ez’ipuolešš on pien’i šaareš šemmon’i. Kaččoo šaarešša i haukkuu. Da što takoje? Tädä eij ollun n’ikonža, što koira. Loittoana n’iin haukkuu. Kedä kangahašša tuoš voit olla? No. Sinne. M… ičei ku män’imä l’ähemmä. Mie kačon, koira iel’l’eh d’uokšou da haukkuu. D’uokšou da haukkuu. S’inn edeh päi mänöö. Män’imä vähäzen. Mie kačon. Mätäs šuur’ ol’i, jo šula. Mie šanon: ”Kondien pežäh, dovarissa, toi koira”. Hän še i, nuori poiga ei t’iedän s’inne. N’imidägi šanua, kon’ešno. No toissa hiihamma sinne l’ähemmäks’i. Män’immä l’ähemmäks’i. Bul’kat pan’imma s’iämeh. S’inne. Mie šanon: ”Mänemmä hänen kyl’l’ičči. Emmä mäne kohti pežah. Kyl’l’eštä päi tulemma”. A koirad jo mändih. Nu täštä halgoloih šua tuoh, haukutah äsen. Nu da siel’ä pežah toož ei männä, viel ei rohitta i. No. Nu n’i myö män’imä rin... Mie že män’in rinnal siel’ä. Kurk on noššettu slučai čevo. T’ervää koira tul’i. Jo haukkuu pežah, sie ihan šuilla. Da i toin’e. Hänen pendukoir ol’i. No yhem moiz’et toiz’en koiran kera. Pyöryy da haukkuu toože. S’iidä. Mie šanon: ”Nu. Midä rubuomma tovar’issa raadamah täššä? L’ähemmägö kod’ih vai rubiema noštamah iz’ändää täštä talošta?” ”Ka,” – šanoo, – ”Pidää puuh nošša”. ”Nu,” – mie šanon, – ”Val’iče, kumbaz’eh noužet”. Kaččel’i. ”No pit’ät täšš om puut, da eij ole okšaa”. Mie šanon, mie šanon: ”Vot še, še i on. Paha, što eij ole okšaa, eij ole mih nošša”. Mie šanon: ”Ku truus’inet, n’i mäne kod’ih!” Mie šanon: ”A mie d’iän tänne yks’in”. ”A huigie on,” – šanoo, – ”L’äht’ie miula. Tovar’issa hyl’l’ätä”. Nu mie šanon: ”Huigie, n’i seizaudu bokkah še tiä. Štobi hän tagaanda päin. A mie ammun pezah”. Hän s’eezattu s’ih tagaanda päin. A mie šanon: ”Minä ku ammun, da mäm puun taakše, hyppää, štobi, kačo el’ä slučaino milma n’i šibi.” Nu še män’i. Pežah s’ih ammuin kerran. Iče puun taakše hyppäžin. Nu kondie ei noššut s’iel’dä. A kuulu, kuulutah s’iel ollah pojat. Iännetäh. Kakši poigaa ol’i, kon’ešno, kačon, s’inne kačon, n’i dovar’issalla drobofka še n’iin kävel’öö. No. Duumaičen: ”Ei. Täštä jesl’i hän nooššoo kondie, što hän obezat’el’no eij ožaa. Hot’ i ambunoo, n’i miimo ambuu”. Mie šanon: ”Miul on vähä patronaa, tovar’issa. Prid’otsa s’iul ambua pežah”. Miul ol’i yhekšän, kon’ešno, bul’kie n’iidä. Nu, a hänel’l’ oldih šešnatsatii kal’iber, a miul ol’i dvi… dvatsatii. Mie šanon: ”Ei šaa ottaa s’iula. Ei god’ittanne, načit.” ”S’iinda, vs’o že tul’iz’it pežah ambumah”. A mie s’eizatuin kyl’geh, s’ie vähäzel. Minä šanon: ”K ammut da puun taakše srazu”. Häm pačkai s’inn ambua. Da puun taakše, nu kondie viel’ ei noššuh. ”Lemboin’i. Eigo, muga pežoh kuolluh?” A koirat molommat n’iin i männäh s’inne, šiämeh tungeuvutah. I daže ei ambua. Nu kiäl’l’ät, l’ähetäh s’inne ammundaigah. Nu siinä viel’ä kerran hän män’i. Kolmannen kerran ambu. N’i ku s’iel’d’ä l’öyhähti, s’iel’d’ä. Ku kal’l’ahti, n’i. Täl’l’ä, slaaboilla d’eisvit’el’no jalat. Katetah sih. Nu mie sil’l’ä aigalla hladnokrovno ihan korvajuureh plakkaz’in. Sih i vieri. Nu hän puun taakše hyppäi. Patronam pan’i sinne. Piššal’i ei šalbaadu, šattu hänel ruokkopatrona že, pakšumbi. I piššal’i ei šalbavvu. Vot t’ebe vois’ ošipka olla. S’inän šen kondien, kon’ešno, veimmä tänne, lumella. S’inne pežah tungevvuin, da kakši poigaa s’iel’dä šain da sumkah pan’in, a kondiem pan’ima šukšiloil. N’el’l’äl’l’ä šukšella i kyl’äh toima tänne ceeloina. Emmä ruven siel’ä razd’elivat’. Nu vot šemmon’i i slučai ol’i. Toizen kerran kolme toin...