Тексты

Вернуться к просмотру | Вернуться к списку

Reboi da böböi

История изменений

02 февраля 2024 в 14:25 Нина Шибанова

• изменил(а) место записи
  с unknown
  на Вехкусельга, Суоярвский р-н, Республика Карелия

02 апреля 2023 в 19:11 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Elettih reboi da böböi yhtes. Nu. Heil oli kolme puččii voidu. Böböi aiven päčil maguau, aiven päčil maguau. Reboi ikkunpieles kezriäw. Kezräi, kezräi ga hänele rodih näwgy. Nu, klokahuttaw häi kuožalii. Böböi sanow: – Midäbo sie kolotitah? – Kolotitah – kuomakse minuw kučutah. – Nu, kučutah ga, mene, mene. Lähtöw kuomakse. Menöw aittah, syöw, syöw, syöw voidu pučis, rud’d’ow, syöw. Dai tulow pertih järilleh, kezriämäh. Böböi: – Nu, mibo rodih nimi? – Zavod’einii (Zavod’einii nimi on – zavodii pučin). Nu.^ Op’at’ kezräi, kezräi, kezräi, ga myöstin hälle näwgy rodiihezegi. Myös hyppäi sinne ikkunah. – Midäbo sie kolotitah? – Ga myös kuomakse minuw kučutah. – Mene myöstin kuomakse, mene! Meni, söi, söi, puoleh puččih sah voidu rud’d’oi syvvä. Tuli pertih, istuih järilleh kezriämäh. – Nu, midäbo? Mibo rodih nimi? Mibo nimi rodih? – Keskowveinii. (Reboi keski puččih sah söi ga Keskowveinii tulow. Da.) Dai häi myöstin kezräi, kezräi murjoi ga. (Myöstin kowme päiviä proijiwga, kowmei puččii menöw.) Myöstin ehty tulow ga, hällei näwgy roih, myös lähtöw syömäh. Myös lähtöw, kolahuttaw: – Nu midäbo myöstin kolotitah? – Ka myös minuw kuomakse kučutah. – Nu, kučutah, ga mene! Nu meni, söi, söi, söi mud’žoi, söi, – kaiken pučin loppi, jo on pučči tyhjy pohjassah. Tuli pertih, kolahutti kuožalih, kezriämäh rubei. – Mibo rodih nygöi nimi? – Nygöi Lopowveinii (Nygöi jo loppiiheze pučči). Nu, hyvä. Toine päivy tulow. Myöstin, op’at’ mup rodiew: kuni pučis kestäw voidu, ga aiven pidäw syvvä. Myös Zavod’einii da Lopowveinii da Keskowveinii. Myöstin muga ruadaw. Nu, hyvä. Kowme päiviä muga virui böböi šie päčil i kowme puččii reboi voidu šöi. I hän lähtöw päčil iäres, hänel on näwgy, böböil. Menöw aittah, menöw – ga puččilois voidu ewle. – Vot puččilois ewle voidu nygöi, – sanow, – sinä voit söit kai! Nu hyvä. – En syönnyh, en syönnyh! – Söit, söit, söit! – Davai päčin lämmäh panemmo!^ Davai päčin lämmäh panemmo! Pannah päčči lämmäh, päčin edeh riehtil, i reboile sanow: – Nu, nygöi pane sinä neččih päčin edeh riehtiläle perze, sinul razvat perzies ollah. Dai panow, ga ei reboil valu perzies razvua, ei valu. Nygöi sanow reboi: – Pane sinä! Nu pani. Hänel rubei valumah razvua perzies. Vot, riehtil täwzi valui. Nu vot, reboi söi voit, a böböi rodih viäry.^ Vot. Talvi proidii, kevät tulow. Kagrat kylvettih dai kagrat kazvettih. (Suarnas terväh kazvetah.) Dai, nečida, riihi puijah hyö, Iabjua roih tukku, kagrua toine. – Davai jaguo jagamah, – reboi sanow. – Davai. Javon juattih. Böböi labjotukkuh möhkähtih: – Minä tämän tukun otan, suwremban! A reboi kagrutukun. Kodih kannettih: reboile puwtui hyvät, a kondiele puwtui pahat. Nu vot. Nu, heil on nagrištu. Nagrehet lähtieh lestitäh. Lestitäh nagrehet, n’uattii ylen suwri tukku, a nagrištu on pienembi tukku. Nu hyvä, dai hyö juatah jaguo. – Davai, reboi, davai nygöi myöstin javon juammo. – Davai. Dai reboi viivittäw, iče kaččow i sanow: «Minä jo nagrehet ottažin ga». Böböi n’uattitukkuh röhkähtäh mennä. A reboile puwttuw myös nagrištukku. Hyvä! Dai net kodih reboi ylen hyväs mieles kandoi, dai paččoi pastaw, dai syöw. A böböi n’uatit päččih panow: ga paletah, ei rodei paččoi. Reboi böböillyö goštih pačoi juaššiekkažen kere, poimiččužen kere. Menöwhäi sinne, ugostiw händy.^ Ugostimah rubiew ga: – Avoi-voi, sinun pačoit midgo magied! A minul, näigös, ni midä ei rodei, minun vai paletah, pahat ollah! (Näitgo, reboile puwtui parembat, ga reboil on parembii eliä.) Nu nyvä. Heil jo tawvi on, jo sie vetty dai kaikkie, jiäl on.^ Jo böböi voimattomuui, vaivui. Reboi lähtöw viele. Lähtöw viele – mužikku ajaw.^ Ajaw mužikku. Mužikal kalua, riäppöi rozvali. Näidgo vai! Reboi vieröw dorogale, viglahtah. Viruw dorogal prispokoino: töllönnyh dai töllönnyh! Mužikku sanow: – Kačo, gor’a, – sanow, — riäppöi sain, – sanow, – rozvalin, nygöi sain, – sanow, – reboin. Reboin sen rozvalih, riäppölöih sinne od’d’ualan alle. I ajaw kodih hyväs mieles: «Nygöi akalluo menen: riäppöi sain rozvalin, reboin vien. Vot akku ihastuu kulleh»! Meni kodih, kačahtihhäi tuaksepäi: ga reboidu da ni kaloi ewle! Reboi kalat dorogale l’ykii dai iče hyppäi, dai sihi jäi. Mužikku on pahas mieles: ewle reboidu da ni kaloi ewle. Nu hyvä. Reboi tuli kodih, toi kalua kodih. Böböi: – Kuzbo sinä kalua otiit? – Minä kalua kuz otiin? Lähtieh hännän riputiin, händäh kalua tartui. Menevai sinä opi, dai sinä suat. . Dai böböi, tämä kondii, meni, meni kondii, ištuiheze lähtien rewnal. Ištuw, ištuw, ištuw, ištuw. Jiän kylmi, lähtien, a kalua ei tulluh. Akat viele tullah, a böböi ištuw lähtien rewnal. Nu hänel perze kywmi lähtien rewnah. Akat korendol perrettih. Reboi juoksow randah: – Mibo rodih šinule böböi-rukku!? Mibo rodih? – Mi rodih! Kačo, mi rodih, – sanow. Dai häi ottaw, böböi, lähtöw sinne astumah: vai veri valuw, vai veri valuw. A reboi sе viruttih: – En voi minä, en voi minä, nikui en voi astuo! Böböile rodih reboidu žiäli: – Tule minule sewgäh! Reboi böböile sewgäh. Böböi astuw, reboi vai ištuw selläs, da vie sanow: – Voimatoi tervehty kandaw, voimatoi tervehty kandaw! – reboi se kirguw, näidgo! Vot minul i suarnu loppih, enämbie ewle ni midä.
• изменил(а) текст перевода
  Жили лиса и медведь вместе. Ну. Было у них три бочки масла. Медведь все на печке спит, все на печке спит. Лиса у окошка прядет. Пряла, пряла, да и проголодалась. Ну, стукнула прялкой. Медведь говорит: – А чего там стучат? – Стучат, в кумовья меня зовут. – Ну, зовут, так иди, иди. Пошла в кумовья. Заходит в чулан, ест, ест, ест масло из бочки, уминает, ест. И обратно приходит в избу прясть. Медведь: – Ну, так как назвали? – «Починок» («Починок» назвали: бочку-то начала). Ну, опять пряла, пряла, пряла, да снова и проголодалась. Опять к окошку прыгнула. – Чего там стучат? – А снова меня в кумовья зовут. – Иди в кумовья, иди. Пошла, ела, ела; до половины масло в бочке умяла. Пришла в избу, опять села прясть. – Ну, чего там? Какое имя дали? Как назвали? – «Середник»! (Лиса до половины масло съела, «Середник» и стал. Да.) И опять она прядет, прядет, трудится. Три дня проходит, и три бочки масла съедает. Вечер настал, снова она голодная, опять идет есть. Пошла, стукнула: – Чего там опять стучат? – А снова меня в кумовья зовут. – Ну, зовут, так иди. Ушла, ест, ест, ест, уплетает, всю бочку и очистила, уже дно видать. Приходит в избу, за прялку садится. – Как теперь назвали? – А теперь «Последух» (теперь уже закончила бочку). Ну хорошо. Второй день настал. Опять все так же.^ Пока в бочке хватает масла, все надо есть. Снова «Починок», «Середник», «Последух». Все так делает. Хорошо. Три дня так лежал медведь на печи, и три бочки масла лиса съела. Вылезает он с печи, проголодался медведь. Заходит в чулан, заходит, а в бочках масла и нет. – Вот, в бочках нет масла, – говорит, – это ты все масло съела. Ну хорошо. – Не ела, не ела! – Съела, съела, съела! – Давай печку затопим, давай затопим печку! Затопили печку, поставили сковороду, и говорит медведь лисе: – Ну, теперь повернись ты к огню задом, у тебя в ... масло. И повернулась лиса, не течет у нее масло.^ Ну хорошо, не течет. Теперь говорит лиса: – Повернись ты. Повернулся, у него и потекло масло из ж... Вот, сковорода полная натекла. Ну вот, лиса съела масло, а медведь виноват остался. – Давай, – говорит, – теперь овес сеять. Зима прошла, весна настала. Посеяли овес, овес вырос. (В сказке быстро растет.) Смолотили в риге овес.^ Получилась куча мякины, вторая – овса. – Давай урожай делить, – говорит лиса. – Давай. Урожай поделили. Медведь плюхнулся в мякину: – Я эту кучу возьму, побольше. А лисе овес. Перетащили домой: лисе досталось хорошее, медведю – плохое. Ну вот. У них еще есть репа. Репу убрали, ботву срезали. Ботвы получилась большущая куча, а репы поменьше. Ну хорошо, они снова делят. – Давай, лиса, давай опять урожай делить. – Давай. Лиса медлит, а сама смотрит: «Я-то бы репу взяла да…». Медведь на кучу с ботвой завалился. А лисе опять досталась репа. Хорошо. Лиса довольнехонька, все это перетаскала домой, печет себе репу и ест. А медведь ботвы наложит в печь, она вся обгорает, не получается. Лиса к медведю в гости пошла, с пареной репой. Приходит в гости, угощает медведя: – Авой-вой, твоя репа какая вкусная,| а у меня, видишь, ничего не получается.^ Мои только горят, плохие. (Видишь, лисе попало что получше, ей и жить лучше.) Ну хорошо. Уже зима... Пошла лиса за водой. Видит, мужик едет. У мужика рыба ряпушка в розвальнях. Вот ведь. Лиса метнулась, мигом легла на дорогу. Лежит себе преспокойненько на дороге, мертвая, как мертвая. Мужик говорит: – Смотри-ка ты, – говорит, – ряпушки достал, – говорит, – полные розвальни, теперь еще, – говорит, – лису нашел. Лису – в розвальни, под одеяло, с ряпушкой. И едет домой довольный: «Теперь к жене приеду, полные розвальни ряпушки, да еще лису привезу. Вот-то обрадуется жена». Приехал домой, как посмотрит назад – ни лисы, ни рыбы. Лиса рыбу по дороге выкидала и сама выпрыгнула, так и остался мужик. Пошел понурясь: ни лисы, ни рыбы нет... Ну хорошо. Лиса пришла домой, приносит рыбу. Медведь: – А где ты рыбу взяла? – Я рыбу где взяла? Опустила в прорубь хвост и наловила рыбы. Иди-ка и ты попробуй, и ты поймаешь. И пошел медведь.^ Пошел медведь, сел у проруби. Сидел, сидел, сидел, сидел. Уже лед в проруби, а рыбы нет. Где рыбы возьмешь?^ У него уж и зад примерз к краю проруби. Идут бабы за водой, а медведь сидит у проруби. Избили коромыслами. Лиса прибегает на берег: – Что случилось с тобой? Что случилось? – Что случилось. Гляди, что случилось. И взял пошел медведь, только кровь течет, только кровь течет. Ну, лиса тут: – Не могу я, знобит, не могу, никак не могу идти! Медведю стало жалко лису: – Садись ко мне на спину! Лиса у медведя на спине. Медведь шагает, лиса у него на спине сидит да еще приговаривает: – Больной здорового несет, больной здорового несет! – лиса кричит, вишь. Вот у меня и сказка кончилась, больше нет ничего.

29 марта 2023 в 22:19 Нина Шибанова

• создал(а) текст
• создал(а) перевод текста
• создал(а) текст: Elettih reboi da böböi yhtes. Nu. Heil oli kolme puččii voidu. Böböi aiven päčil maguau, aiven päčil maguau. Reboi ikkunpieles kezriäw. Kezräi, kezräi ga hänele rodih näwgy. Nu, klokahuttaw häi kuožalii. Böböi sanow: – Midäbo sie kolotitah? – Kolotitah – kuomakse minuw kučutah. – Nu, kučutah ga, mene, mene. Lähtöw kuomakse. Menöw aittah, syöw, syöw, syöw voidu pučis, rud’d’ow, syöw. Dai tulow pertih järilleh, kezriämäh. Böböi: – Nu, mibo rodih nimi? – Zavod’einii (Zavod’einii nimi on – zavodii pučin). Nu.^ Op’at’ kezräi, kezräi, kezräi, ga myöstin hälle näwgy rodiihezegi. Myös hyppäi sinne ikkunah. – Midäbo sie kolotitah? – Ga myös kuomakse minuw kučutah. – Mene myöstin kuomakse, mene! Meni, söi, söi, puoleh puččih sah voidu rud’d’oi syvvä. Tuli pertih, istuih järilleh kezriämäh. – Nu, midäbo? Mibo rodih nimi? Mibo nimi rodih? – Keskowveinii. (Reboi keski puččih sah söi ga Keskowveinii tulow. Da.) Dai häi myöstin kezräi, kezräi murjoi ga. (Myöstin kowme päiviä proijiwga, kowmei puččii menöw.) Myöstin ehty tulow ga, hällei näwgy roih, myös lähtöw syömäh. Myös lähtöw, kolahuttaw: – Nu midäbo myöstin kolotitah? – Ka myös minuw kuomakse kučutah. – Nu, kučutah, ga mene! Nu meni, söi, söi, söi mud’žoi, söi, – kaiken pučin loppi, jo on pučči tyhjy pohjassah. Tuli pertih, kolahutti kuožalih, kezriämäh rubei. – Mibo rodih nygöi nimi? – Nygöi Lopowveinii (Nygöi jo loppiiheze pučči). Nu, hyvä. Toine päivy tulow. Myöstin, op’at’ mup rodiew: kuni pučis kestäw voidu, ga aiven pidäw syvvä. Myös Zavod’einii da Lopowveinii da Keskowveinii. Myöstin muga ruadaw. Nu, hyvä. Kowme päiviä muga virui böböi šie päčil i kowme puččii reboi voidu šöi. I hän lähtöw päčil iäres, hänel on näwgy, böböil. Menöw aittah, menöw – ga puččilois voidu ewle. – Vot puččilois ewle voidu nygöi, – sanow, – sinä voit söit kai! Nu hyvä. – En syönnyh, en syönnyh! – Söit, söit, söit! – Davai päčin lämmäh panemmo!^ Davai päčin lämmäh panemmo! Pannah päčči lämmäh, päčin edeh riehtil, i reboile sanow: – Nu, nygöi pane sinä neččih päčin edeh riehtiläle perze, sinul razvat perzies ollah. Dai panow, ga ei reboil valu perzies razvua, ei valu. Nygöi sanow reboi: – Pane sinä! Nu pani. Hänel rubei valumah razvua perzies. Vot, riehtil täwzi valui. Nu vot, reboi söi voit, a böböi rodih viäry.^ Vot. Talvi proidii, kevät tulow. Kagrat kylvettih dai kagrat kazvettih. (Suarnas terväh kazvetah.) Dai, nečida, riihi puijah hyö, Iabjua roih tukku, kagrua toine. – Davai jaguo jagamah, – reboi sanow. – Davai. Javon juattih. Böböi labjotukkuh möhkähtih: – Minä tämän tukun otan, suwremban! A reboi kagrutukun. Kodih kannettih: reboile puwtui hyvät, a kondiele puwtui pahat. Nu vot. Nu, heil on nagrištu. Nagrehet lähtieh lestitäh. Lestitäh nagrehet, n’uattii ylen suwri tukku, a nagrištu on pienembi tukku. Nu hyvä, dai hyö juatah jaguo. – Davai, reboi, davai nygöi myöstin javon juammo. – Davai. Dai reboi viivittäw, iče kaččow i sanow: «Minä jo nagrehet ottažin ga». Böböi n’uattitukkuh röhkähtäh mennä. A reboile puwttuw myös nagrištukku. Hyvä! Dai net kodih reboi ylen hyväs mieles kandoi, dai paččoi pastaw, dai syöw. A böböi n’uatit päččih panow: ga paletah, ei rodei paččoi. Reboi böböillyö goštih pačoi juaššiekkažen kere, poimiččužen kere. Menöwhäi sinne, ugostiw händy. Ugostimah rubiew ga: – Avoi-voi, sinun pačoit midgo magied! A minul, näigös, ni midä ei rodei, minun vai paletah, pahat ollah! (Näitgo, reboile puwtui parembat, ga reboil on parembii eliä.) Nu nyvä. Heil jo tawvi on, jo sie vetty dai kaikkie, jiäl on. Jo böböi voimattomuui, vaivui. Reboi lähtöw viele. Lähtöw viele – mužikku ajaw. Ajaw mužikku. Mužikal kalua, riäppöi rozvali. Näidgo vai! Reboi vieröw dorogale, viglahtah. Viruw dorogal prispokoino: töllönnyh dai töllönnyh! Mužikku sanow: – Kačo, gor’a, – sanow, — riäppöi sain, – sanow, – rozvalin, nygöi sain, – sanow, – reboin. Reboin sen rozvalih, riäppölöih sinne od’d’ualan alle. I ajaw kodih hyväs mieles: «Nygöi akalluo menen: riäppöi sain rozvalin, reboin vien. Vot akku ihastuu kulleh»! Meni kodih, kačahtihhäi tuaksepäi: ga reboidu da ni kaloi ewle! Reboi kalat dorogale l’ykii dai iče hyppäi, dai sihi jäi. Mužikku on pahas mieles: ewle reboidu da ni kaloi ewle. Nu hyvä. Reboi tuli kodih, toi kalua kodih. Böböi: – Kuzbo sinä kalua otiit? – Minä kalua kuz otiin? Lähtieh hännän riputiin, händäh kalua tartui. Menevai sinä opi, dai sinä suat. . Dai böböi, tämä kondii, meni, meni kondii, ištuiheze lähtien rewnal. Ištuw, ištuw, ištuw, ištuw. Jiän kylmi, lähtien, a kalua ei tulluh. Akat viele tullah, a böböi ištuw lähtien rewnal. Nu hänel perze kywmi lähtien rewnah. Akat korendol perrettih. Reboi juoksow randah: – Mibo rodih šinule böböi-rukku!? Mibo rodih? – Mi rodih! Kačo, mi rodih, – sanow. Dai häi ottaw, böböi, lähtöw sinne astumah: vai veri valuw, vai veri valuw. A reboi sе viruttih: – En voi minä, en voi minä, nikui en voi astuo! Böböile rodih reboidu žiäli: – Tule minule sewgäh! Reboi böböile sewgäh. Böböi astuw, reboi vai ištuw selläs, da vie sanow: – Voimatoi tervehty kandaw, voimatoi tervehty kandaw! – reboi se kirguw, näidgo! Vot minul i suarnu loppih, enämbie ewle ni midä.