Тексты

Вернуться к просмотру | Вернуться к списку

Oli ukko da akku

История изменений

11 июля 2023 в 21:48 Нина Шибанова

• создал(а) текст
• создал(а) перевод текста
• создал(а) текст: Oli ukko da akku, mollei hyö kazakoittih, yksi käskylöičči, toine kazakoičči. Akku oli izmenän pidäi, saneli ainos ukkoh paginat. Hyö duwmaittih heittie kazakoičus i käskylöičys, i mužikku luodi merežin i rubei kaluo suomah. Akku hänel syömisty luodiw i kai sanelow, kuz ukko kalaizen suow, kyläh. Mužikku jällez rubei rihmuo pidämäh, suomah linduo. Akal kieldäw, kus sain linnun, sanomas, no akkah yksikai sanelow. Sie erähän kerran menöw bojarin mečcäh panemah rihmoi, sie häin kävyw bojarin meččäh nedälin joga päivie. Sie erähän pien kui menöw koiran kel meččäh ga, astutah kui hyö, i tulow vastah ylen suwri kudžoimätäs, i koiru rubei ylen äijäl hawkkumah sih mättähäh. Mužikku rubiew primiettimäh sih mättähäh i dogadiw, što mätäs on liikutettu i järilleh katettu. I häi kaččow mättöh i liikuttaw sen mätön järilleh. Kaččow sie, ga on čugunnoi pada, mätös. Puon ku ottaw mätös i avuaw, täyzi pada kulduo. Häi duwmaiččow: «Ottazin ga», i toizekse duwmaiččow: «En ota, akku sanelow», i järilleh heitti puon mättöh. I lähtöw iče merežilöillyö i merežilöis ottaw kalat i panow rihmoih, a linnut rihmois tože ottaw iäre i panow merežilöih. Kodih tulow, syömäh ruvetah i akal sanow: – Sanozin akku sinul, sanos ku ed ga, sanozin. Akku sie pokoroičeh: – Sano! Ukko i sanow: – En sano, en sano. – Sano, – sanow akku, kai jalgah kumardah, – sano vai ukkoizeni! Nu i ukko sanow: – Nečie lövvin kulduo puon. Kai akku ei voi ni muota, muga himoittaw sanuo kyläh. Ka jo sinä illan ukko piettäw akkua, ei piestä kyläh. Huondeksel jo akku kyläs sanelow: – Tiedäzittö kui, midä minun ukko löwdi mečäz ga!.. Dai mužikku sanow akal: – Läkkä iče otat kullat puos, kui sanelet kyläl. Dai lähtietäh sinne dai mennäh. Mennes merežit kačotah: meččikanuo merežilöis, tedrie. Sie rihmoi mennäh kaččomah, sie rihmois kaluo, hawgie, ahvendu. Net pannah tože huovoh. Siid mennäh d’engoi ottamah mättöillyö. D’engat otetah i tuvvah kodih. Yhtel huovo selläs, toizel toine. Kodih ku tullah i tossu pien menöw lawkkah. Sie ostaw syömisty, juomistu, sie syvväh, juvvah. – Pädöw meile nygöi elie, – sanelow eie kyläs, – ongo elostu kylläl! Net syömizet syödih i juodih, i akku lähtöw toizen pien lawkkah i kyzyw ukol: – Ostanengo buti̮lkan hyvie viinuo? Ukko sanow: – Osta velli! Akku menöw lawkkah i ostaw kaksi buti̮lkuo. Tullah kodih i pastetah blinuo i kaikkie i ruvetah ukonke syömäh. Sie ku syödih, ga i veseldyttih, i akku sanow ukol: – Ku olis kuččuo kuomuo yhteh eijah, anna syös i häin mien kel. Muzikku sanow: – Mene kuču. Dai tulow sie kuomah, alletah syvvä i juvva, kuomah rubei kyzelemäh: – Kui työ nygöi nenga hyvin elättö, da eluo on da? Mužikan aigah ei targin sanuo akku, a lähtöw kaimuomah. Kaimuomah kui lähti i sie sanoi kuomalleh: – Kačo, myö lövvimmö d’engua, sikse ilmastu igie roih. Se akku view tossu pien vieštin sih taloih, kuduos hyö ennen kazakoittih: – Eigo tien d’engat kavottu, eigo hyö otettu? Tossu pien sih heile tulow bohattu kyzelemäh, tuow viinuo i juottaw illal heidy, ukkuo da akkuo. Veseldyttih kui, ga akku i rubei sanelemah: – Ezmäi kui lähtimmö, – sanow ga, – siit kačoimmo dorogas merežit, merežilöis tedrii da meččikanuo. Siid menimmö rihmoi kaččomah, rihmois hawgie da ahvendu. Siid, – sanow, – menimmö bojarin meččäh i mätös otimmo d’engat. Bohattu net ku tiijusti i ierei lähti, dai bojarih kirjuttaw se bohattu, što «sinun d’engat otettih». Bojari kui tiijusti i meni kaččomah mättöh d’engoi. Meni ga, d’engoi ei mätös ole. Hällyö i tulow bojari, allaw kyzellä: – Kus sinä hyövyid, da kävyidgo sinä minun meččäh? Ka mužikku otkuažihes: – En, – sanow – minä ni tiijä sinun meččie, minä sie pien rihmoi da kai. Bojari suwdoh i andaw, kui otkuažihes. Bojari svidetel’at vedi i suwdo roih. Povieskat tullah: nečil i nečil päiväl roih suwdo. I tullah sud’d’at suwdimah dai kučutah heidy suwdoh. Allaw se sud’d’u kyzellä: – Kävyidgo bojarin meččäh rihmoi pidämäh? Mužikku otkuažihes, sanow: – Yhten kerran proijiin, i sen, – sanow, – yöksyksis. – Otiit d’engat mätös? – sanow bojari. – Kui, – sanow, – En ottanuh, miz minä tien, kuz hänen d’engat oldih! – Et sano, – sanow, – iče ga... Svidetel’ah kučutah kuomuodah da i bohattuo akkah kel i kyzytäh akal: – Kui häi teile sanoi? Akku i sanow: – Minuo kučuttih goštih, siid juotettih viinuo humalah i akkah minul sanoi dorogal mennes kodih, što «myö lövvimmö äijän d’enguo». Siid, – sanow, – minä vein bohattah vieštin, eigo teijän d’engoi ottanuh häi. Siid bohattuo kučutah siih, sanow: – Minul akkaine toi vieštin, eigo tien d’engoi ottanuh endine kazakku tien. Siid myö lähtimmö heile, mennes veimmö viinuo i juotimmo humalah molembie. Siid sanoi akku: «Lähtimmö ukon kel merežilöi kaččomah, siid, – sanoi, – rihmat kačoimmo i d’engat otiimmo bojarin mečäs ukon kel». Akkuo kučutah siih i kyzytäh: – Kuibo d’engat otiitto? – Otiimmo muga: ukko, – sanow, – otti minuo, merežilöi siit kačoimmo. Merežis siid oli meččikanuo, pywdy, tedrii. Siid menimmö rihmoil, rihmois oli hawgii, majehtu. Sud’d’u menöw akalluo i andaw viizi rozgua: – Mene, – sanow, – uravuksis kävelet. A sil kuomal kaksikymmen viizi rozgua: «Midä tyhjie vieštilöi vied bohatal»! A bohatal viizikymmen rozgua i mi meni suddih kävelyksis, ned maksua. – Smuwtit rahvastu, kazakoičuksen heitti, i sinul uvvessah pidäs kazakoiččemah! A bojaril suwdittih toine pada suittuo i mättöh viijä. Mužikal ni midä. I lähtiettih kodih akkah kel i akal mužikku andoi harjukkat, ruaškuo selgäh: – Täs, – sanow, – pitkäl kielel! Siid ruvettih hil’l’aizeh elämäh i olemah, akku heitti sanelendan.