Тексты

Вернуться к просмотру | Вернуться к списку

Elämä kirjava kuin tikka. 3

История изменений

04 октября 2023 в 12:25 Нина Шибанова

• создал(а) текст
• создал(а) текст: Arvuatta ičeki, jotta tämä oli kuin korvollini jiävettä ois niskah tuprahutettu. Kovin olinki hyvillä mielin, ei pitäis enšihyvih hyväštyö. No šiitä myö šen kohta näkimäki, niin kuin ne miehet šano. Hyvyset kirjutettih, piätöš luvettih, ta ei muuta kuin matkah. Pykälät oli ankarat, vaikka en mie niitä kerinnyn šiinä lähtörytäkäššä šulatella. Ne oli: kollektivisoinnin vaššuštamini, pohasvuš (niät kakši hevoista), kaupankäynti ta šillä hyötymini ta vielä vierahan työvoiman käyttö. No šiitä matallahan miula oli aikua ajatella niitä pykälie, kun istuma valmehešša kyyjissä, vierahan heposen reješšä. Kolhosih en kerinnyn liittyö – tämä enšimmäini. Kakši hevoista oli, oli kakši lehmyä ta kešäjuoneh härkävasikka. A muuta hyvyttä oli rekie ta venehtä, välttie ta erppuo, kalanpyyvvyštä ta kaikennäköistä työkaluo – vähäkö šitä kluamuo keräytyy, kun taluo elät ta šikiekarjua kašvatat. Kaupankäyntieki oli ollun, min šillä voit – oikiešša hyö oltih. Vain še hyötymini... Mie kun niät olin nikkarimiehie, niin olihan šitä tullun luajittuo rahvahalla min mitäki, kun aina oli hätähistä. Ethän šitä ilkie kieltäytyö. Olin luatin korvuo ta kelkkua, rekie ta šaikkua, haravua ta vakkua, jopa muutoman rukinki olin šorvannun, moniehalla olin höylännyn ovija ta ikkunaruamija niinä neuvoštovallan alkuvuosina, kun šovista šelvittih ta kaikki yllyttih šalvamah uušie taloja. Miula ičelläniki oli uuši talo, emmä myö šiinä kerinnyn elyä kuin kuušišeiččemen vuotta. Nikartelinhan mie, piti auttua rahvašta vaikka toisin ajoin omat työt piti lykätä tuonnemmakši. Tämmöistä kaupankäyntie še oli. A šiitä hyötymiseštä voipi šanuo, jotta ušiemmiten mie hyövyin šiitä toisin päin. Šamoin še vierahan työvoiman käyttöki. Oli šitäki, još niin tahtou ajatella. Vain še oli šitä ijänikuista väkivelkasillah oluo, kun toiset toisiena auttoma. Šanomma sussieta oli miula tällä netälillä heinyä ruatamašša ta luokoja ottamašša, a mie hänellä toisella netälillä. Šamoin riihien puinti, potakan kuokinta ta konša mitäki. Šiinä ajua körötelleššäni jonneki, en ni ičeki tietän kunne, muistelin, jotta oli ne neuvoštovallan alkuvuuvvet kovan yrittämisen aikua, kun enšikerran elyässänä šaima valtijolta apuo ta tukie kaikenmoisih hankkehih: velakši šaima heposie, muan muokkaušvälinehie, šoita kuivasima ošuuškunnan voimin, taloja nousi. Še oli niin mukava elyä varšinki niijen šotien ta pantiittikapinojen jälkeh. Ta kyllä ne rahvaš yrittiki, ympäripyöreitä vuorokaušie šitä äherrettih šalvokšilla ta konša missäki ojankaivuutalkoloissa ta kyläteih šiltoja luatimašša. No tulemma velli šiitä Uhtuolla. Šielä miät pannah erähäh tyhjäh punanurkkah – meitä oli kolme perehtä šieltä miän perukalta. Ei kuulemma ollun kyytie ielläh, käšetäh vuottua. No myö vuotamma päivän, vuotamma toisen. Minnepä mänet, kun emmä ole omin valloin. Ei kuulu matkua ielläh. Šiitä mie erähänä päivänä lähen kauppoih eväštä eččimäh. Oššan šieltä oštamiseni, ni kuulen kun takuata päin ken lienöy panou kiän olkapiälläni. “Ken velli ruohtiu milmaki vielä tervehtie?”, ajattelen. Kačahan, ka še kešällini uittopiälikkö! Työntäy miula kättäh, šuu korvie myöte nakrušša: – Ka, terveh, terveh, karhakkojen punoja! Kunnepa ollah mänöššä? Vain nyt kuule olkoh hoš kuin kiireh, lähemmä meilä. Elän tuošša muutoman šylen piäššä. Ta šemmoista pitäy metelie, jotta en kerkie šuaha šanua šuuštani, karjuu koko kaupan kuullen. Enkä mie oikein ilennynkänä ruveta šiinä rahvašjoukošša karjumah, jotta mityš matkalaini mie olen. Eikä šiinä auttan mitkänä yritykšeni šelvittyä, kun ei ruvennun ni kuuntelomah. Muuta kun kynkkäpuoleh tarttu ta niin retuutti kotihis. Pirttih piäštyö šuorah stolah, hänellä juavelilla mi lienöy juhla ollun, viinua oli juotu, näkyhän še kaikešta. En kerinnyn kunnolla lakkie piäštä ottua, kun oli jo pikari nenän alla. Vašta kun šaima ryypyt partoihina, antau miulaki šuunvuoron, starinoiče muka mitä kuuluu. No hyvyä kuuluu, ajattelen ta alan skuaskuija. Hiän kuuntelou, kuuntelou ta šiitä ihan šeisual’l’ah hyppyäy, kun viimein piäšöy tolkulla, mitein on miun asiet. – No šekö tullut-tulimmaini.., alkau noituo, jotta muailma šakou. Vienakši kiänti Valentina Karakina