Тексты

Вернуться к просмотру | Вернуться к списку

Igä kai meni pajonke. 2

История изменений

21 декабря 2023 в 12:58 Нина Шибанова

• создал(а) текст
• создал(а) текст: “PAJATIMMO IIVAN L’OVKINAN AIGUA” Vuvvennu 1950 Videlen kluubas rubei harjaittelemah rahvahan hora, kudamas pajatettih endizet školan opastajat, opastujat da kolhozan ruadajat. L’udmila F’odorovna kodvua ei duumainnuh da kerras tuli sih horah. “Talvel pajatimmo kluubas, musteli häi, – a konzu päiväine rubei jo lämmittämäh, sit menemmö jogirannale. Sit gu pajuo hol’ahutammo, se kuului loitokse”. Hyvin musti L’udmila Bobina Iivan L’ovkinuagi, kudai kaksi vuottu ajeli Videleh yhtes Nikolai Dubalovanke da opasti pajattamah rahvastu, a sit Videlen da Anuksen horat pandih yhteh. Kunne vai ei ajeltu horaniekat. Oldih hyö onnuako Anuksen joga čuppuzes, pajatettih Petroskois, Mundärvenlahtes da toizis Karjalan kylis. Videlen horah tulduu, a jälles Anuksen horahgi, Iivan L’ovkin toi keräl äijy uuttu da čomua karjalastu pajuo: “Lagiel pellol”, “Gul’aičin”, “Astui Nastoi” da toizii. – L’ovkin oli vuozinnu 1950. Minä olin vie ihan nuori, pekarn’as ruavoin sil aigua. Häi oli meijän horah mieldynyh. Meil oli silloi suuri hora, oli äijy brihua da mužikkua pajattajua. Horah käydih kui opastunnuot rahvas, mugai prostoit souhozan ruadajat. Silloi souhozua vie ei olluh, kolhozu oli. Kombinuattu meil mittuine oli, siepäi rahvastu kävyi. Myö vuvvennu 1953 olimmo Petroskois pajopruazniekal, kus yhtes Ivan Ivanovičanke piäzimmö kolmandele sijale. Myö yhtes olimmo Videlen da Anuksen horat. OMAL KIELEL PÄDÖY PAJATTUA Vuvvennu 1996 L’udmila Bobina tuli elämäh Petroskoile. Konzu häi tiijusti, gu linnas on olemas Oma pajo -hora, kus pajatetah karjalazii pajoloi, kerras tuli sih pajattamah. Jälles horan tyves luajittih Kezräjäinefolklourujoukko. Siegi L’udmila F’odorovna pajatti. A konzu tuli järilleh elämäh Videleh, häi yhtes Gal’a-sizärenke käydih pajattamah Ihalmo-naizien joukkoh. Konzu sizäret ei piästy repeticieloile tervehyön täh, pajatettih kois kahtei. Omal kielel pädöy pajattua. Kunne vai ei vedänyh elos tädä karjalastu naistu, ga hänen syväimes ainos oli oma kodoilu, armas karjalan kieli da karjalaine pajo. Vaigu hyvil sanoil L’udmila Bobina musteli niilöi, kenenke hänel puutui olla, ruadua da pajattua yhtes. L’udmila F’odorovnua jiädih igävöimäh hänen armahat lapset, bunukat da omat. Iguine musto hyväl ristikanzal. Andakkah Jumal hänel toizenilmallizet sijat! MUSTELULOI L’ubov Nikitina, Oma pajo -horan johtai: – L’udmila F’odorovna jiäy minun mustoh hyväntahtozennu, nerokkahannu, hyväsydämellizenny ristikanzannu da omaperäzenny pajattajannu rahvahaspäi. Kezräjäine-folklourujoukos häi oli ainos pajonalgai. Eibo ni petties L’udmila F’odorovnan Videleh ajettuu, joukko kodvazen ei kerävynnyh. Häi oli tozi karjalaine, kudai hyvin tiedäy omua kieldy da kannattau karjalazien perindölöi. A min pajuo häi tiezi. Kerran ajoimmo L’udmila F’odorovnanke junal Piiterin konsertalpäi Petroskoile. Matku oli kuuzi puolenke čuassuu i kaiken aijan L’udmila Bobina yhtes L’udmila Gukkinanke pajatettih pajoloi. Oppikkua vai smiettie, min verdu pajuo hyö tiettih i niyksi pajo ei kuulunuh kaksi kerdua. Irina Semakova, folklouran da muuzikan tutkii: – Iäni – se on ristikanzan hengi. L’udmila F’odorovna pajatti ainos da kaikkiel. Händy ei pidänyh kyzyö pajattamah. I hänen elosgi oli gu eepilline karjalaine pajo. A kui häi maltoi suvaija da druužie! Ystävätgi hänel oldih hänen jyttyzet. Diivitti, mittuine häi oli elokses viizastunnuh ristikanzu da kui häi suvaičči rahvastu, horua da omii pajoloi. Jygielöil aij oil häi maltoi löydiä pädevän sanan jogahizele da kannattua jogahistu. Häi oli rahmannoi emändy, suvaičči vastata gostii da pajattua heile. A mittuine häi oli näbei da movvakas. Näbiesti selgiey da viegi šliäpän piäh čökkiäy. Iäni – se on hengi, helei da puhtas, gu anhelil. Iguine musto L’udmila F’odorovnal! Jelena Fokina, Oma pajo -horan pajattai: – L’udmila F’odorovna toiči čökkelih minun luo gostih, konzu kävyi Petroskoin polikliiniekkah, oligi yödy. Yöt kai šupetimmo hänenke eri azieloih näh. Sih aigah L’udmila F’odorovna pahoi rubei nägemäh. Kerran häi azetui minun luo. A minul sil aigua oli luajittu suuri remontu. Panin uvvet špalierit kuhn’ale: yhtel puolel seiniä net oldih keldazet, toizelvihandat. Illastammo. L’udmila F’odorovna hätken kačoi čurahtoizeh, silitti käil špalieriloi da sanoi: “Hyvän sinä remontan, Lena, azuit! A rubietgo špalieriloi panemah?” Minä kai höpsevyin: “Špalierithäi on pandu!” Muga vierimmö muate, a huondeksel stolas istujes da čuajuu juvves L’udmila F’odorovna uvvessah kyzyi minul: ”Rubietgo špalieriloi panemah?” Sit päiväs kuhn’al rauhah istujes da seinih kaččojes minä ainos mustelen L’udmila F’odorovnan käzii da hänen sanoi.