ВепКар :: Тексты

Тексты

Вернуться к просмотру | Вернуться к списку

Kolme veikkuo

История изменений

23 октября 2024 в 15:13 Нина Шибанова

  • создал(а) текст
  • создал(а) текст: Ammuin še oli. Pieneššä karjalaisešša kyläššä eli kolme veikkuo. Heijän talot šijouvuttih kylän eri ošissa. Veikot oltih yštävälliset ta aina autettih toini toista. Matin pereheššä oli kolme lašta, Iivanan pereheššä – viisi, a nuorimmalla Puavilalla oli kakši lašta. Veikot aina yheššä käytih meččäh, kerättih šientä ta marjua, pyyvvettih kalua järveštä ta aina juattih kaikki šualehet tašasin kolmella perehellä. Šykyšyllä veikot kerättih hyvä potakka-, nakris- ta punajuurišato. Ta tavan mukah juattih kaikki kašvikset yhenverroin. Tuli yö. Vanhin Matti-veikko veny omašša šänkyššä ta ajatteli: “Iivanalla on šuuri pereh. Veikko on juuri noušomašša jaloillah, vašta rakenti oman talon. Višših myö viärin jakoma kašvikset.” Matti nousi ta läksi aittah. Hiän pani potakkua šäkkih, a nakrista ta punajuurta vakkah, nošti šäkin harteillah, otti vakan käteh ta läksi keškimmäisen veikon aittah. A šiitä vei potakkašäkin ta toisie kašviksie nuorimmallaki veikolla. Šillä aikua nuorin Puavila-veikko veny omašša šänkyššä ta ajatteli: “Viärin myö jakoma kašvikset! Iivanalla on šuuri pereh ta šyöjie on enemmän, niin jotta hänellä tarviččou äijän ruokua.” Puavila nousi ta läksi omah aittah. Hiän pani potakkua šäkkih, a nakrista ta punajuurta vakkah, nošti šäkin harteillah, otti vakan käteh ta peitočči läksi keškimmäisen veikon aittah. A šiitä vei potakkašäkin ta toisie kašviksie ni vanhimmalla Matti-veikolla. Keškimmäini veikko koko yön ei voinun uinota ta pyöri omašša šänkyššä. “Mitein mie šuan elättyä omua šuurta perehtä?” ajatteli hiän. Tuli huomeneš. Matti ta Puavila mäntih omih aittoih, luvettih potakkašäkit ta kašvisvakat ta oikein kummekšittih, jotta šato ei vähennyn. “Kumma on”, ihmeteltih hyö. A Iivana läksi aittah ta ei voinun uškuo, jotta potakkua ta nakrista lisäyty. “Mi kumma?”, ajatteli hiän. Enši yönä vanhin ta nuorin veikko tuaš pantih šäkit harteillah ta otettih vakat käteh, ta lähettih viemäh toini toisella šatuo. Oli kaunis yö. Kuutamon valošša tie hyvin näky. Järven uallot hil’l’akkaiseh läiskettih. Ta äkkie veikot tavattih laiturin luona. – Kunne šie aššut keškiyöllä? kyšy vanhin veikko. – A šie kunne olet mänöššä? kyšymykšellä vaštasi kyšymykšeh nuorin veikko. Hyö huomattih šäkit ta vakat, kumpasie kannettih, ta heti kaiken ymmärrettih. Veikot šepäyvyttih ta šiitä päiväštä alkuan tykättih ta autettih toini toista vielä enemmän.