Тексты

Вернуться к просмотру | Вернуться к списку

Luonnon lapset

История изменений

18 февраля 2025 в 16:25 Нина Шибанова

• создал(а) текст: Vova da Saša seizatuttihes: raududorogua myö hypittih varoit. Yksi oli mustu, toine harmai. “Eigo meijän varoit olla?” – tuli mieleh Voval, i häi rubei kaččomah lähembih puuloih, eččimäh varoloin pezii. Jongoi tävvet lehtet lepetettih puuloil, ga pezii ei nägynyh. “Tunduu, buite meijän ollah”. Šan’agi kačoi varoloih. Varoit ruattih omua ruaduo: harmai varoi hypähtäh špualal špualale – mustu jo on rinnal. Hyö n’okitah toine tostu, sen jälgeh harmai varoi alendau piädy – ottau n’oukkah midäliennöy špualoin välis i ozuttau sidä mustale varoile. – Kačo vai! Harmai varoi poigastu opastau eččimäh syömisty. – Minuu myö ei ole mustuvaroin poigaine: liijan suuri on. – Etgo sinä duumaiče, ku net varoit ollah? kyzyy Šan’a: mollembil brihaččuloil tuli mieleh varoloin pezä, kudai nägyi omas ikkunas; i jogahistu muokkai kyzyndy: havvutt ihgo poigazet vilus pezäs, vai ei havvuttu? Pruazniekan iel ku rubei panemah lundu, kaiken nedälin pezä oli lumen ual, a varoi istui pezäs. Lumen ual istui. – Net juohtuttih mieleh, no liijan suuri on mustu varoi. Voval himoitti uskuo, ku varoi lumen ual kazvatti poigastu, ga uskuo oli vaigei; i häi rubei eččimäh, eigo lähäl nävy vardoiččijua varoidu: silloigi yksi istui pezäs, toine vardoičči. – Pidäy tiijustua: ongo harmai varoi muamah, i kenbo on mustu varoi? Toizii linduloi täs ei nävy. – Da, ei nävy, varoloi toizet linnut varatah. Silloi brihačut yöl i päiväl kačottih varoloih päi. Yöt oldih valgiet, i pezä hyvin nägyi. Tuuli heilutteli koivuloi, koivu lekkui, a babaine kačoi pezäh päi i šupetti: “Vilus pezäzes linnut säristäh. Tule, keväine, lämmiä varusta.” Avoi! Kui eletäh luonnon lapset! Iče myö sežo olemmo “luonnon lapset”: puutui tirpua viluu da nälgiä; viizi lastu perehes oli, jäi vai kaksi, toizii vahnembien kel voinu otti – ei se unohtu nikonzu”. Varoit astuttih raududorogua myö. Harmai varoi löydi madozen, otti sen n’oukkah, ga andua mustale ei kiirehtä, a se hyppäilöy; riuhtailou madostu sežo – suau puoliškon da jo kiirehtäy ottua tostu puoliškuo, kuduadu harmai varoi ei ehtinyh lainata. Linnut jo n’okitah toine tostu, ved’ mavon puoliško on lyhyt, i sidä ei nävy, a lähetä ei sua: linduloi pöllätät. – Midäbo nygöi sanot? Voval jo pideli uskuo, ku harmai varoi on muamah, a mustu sen poigaine: se hyvin täs nägyi, i iče häi tiezi: jogahine suvaiččou omii lapsii, syöttäy da juottau, ga täs ollah linnut! “Eigo ehtinyh varoi syvvä madozen puoliškuo, vai sengi jätti poigah niškoi?” duumaičči Vova. – Kačo vai! Poigaine iče löydi madozen. Varoit kačahtettihes toine toizeh i syödih madozii. Poigaine punaldeli piädy i muaman luaduh rubei eččimäh uuttu madostu. Vihman jälles äijy maduo nouzi muale. – On täs syömisty! Linduloin silmät parembi meijän silmii nähtäh, sanoi Vova. – Sinä toven olet sanonuh: ei n’okittu linnut toine tostu, muga vai ozuttihes. Kuni Vova i Šan’a seizottih i kačottih varoloih, rubei kuulumah poujezdan tukutandu: tuk-tu-ruktus, tuk-tuk-tuk. Raududorogua myö juoksi juna. Varoit hävittih, a Vova i Šan’a astuttih poikki raududorogas, kudai jagoi linnan kahtekse puolekse: vahnakse da nuorekse. Yksi oli vahnu ga oma, toine – nuori da čoma – sidä kaččomah hyö i lähtiettih.

18 февраля 2025 в 16:25 Нина Шибанова

• создал(а) текст