Тексты

Вернуться к просмотру | Вернуться к списку

Kut mužiikad bohattuiba

История изменений

21 августа 2017 в 15:22 Нина Шибанова

• изменил(а) текст перевода
  (Сказка) Жили-были старик да старуха. «Старик, я хотела бы пшеничных булочек, как бы достать (\'нажить\') муки». Старик [говорит]: «Достанем, я наложу мешок золы, поеду менять». Старик запряг лошадь, старуха наложила полный мешок золы. Старик положил золу в дровни, поехал. Живут другой старик да старуха. У него старуха толокна захотела. «Старик, толокна бы я хотела». – «Хотела бы, так можно достать. Есть [у меня] мешок извести, можно поехать менять». Лошадь запряг, мешок в дровни положил и поехал. Едет, а навстречу ему едет мужик с мешком. «Эй, братец, далеко ли едешь?». – «Еду, толокна [у меня] мешок, так нельзя ли на пшеничную муку обменять». – «Да у меня есть мешок пшеничной муки». – «Есть, так обменяемся, у меня толокно хорошее». – «Сколько ты добавишь, ведь пшеничная мука дороже?». – «А сколько ты просишь?». – «Дай четыре копейки». – «Четыре копейки-то много, возьми две копейки, так дам». – «Ну, так обменяемся». – «Только у меня сейчас денег нет, когда-нибудь отдам». Взяли обменялись мукой, поехали домой. Пришел старик домой. «Старуха, пшеничной муки достал, испеки пшеничной булки». Подняли мешок в избу. Старуха как откроет мешок, так [говорит]: «Старик, так в мешке не пшеничная мука, а известь». А другой старик приехал домой: «Старуха, я тебе толокна достал». Мешок в избу подняли. Старуха как открыла, так...: «Старик, не толокно, а зола». Одной не удалось толокна поесть, а другой булок. Прошло некоторое время. Старик говорит старухе: «Приятель остался должен две копейки, пойти попросить». Пошел. Пришел к приятелю. «Я пришел, должен ты две копейки, есть ли уже деньги?». – «Да нет еще, братец (\'парень\'), как только будут, отдам сразу». Этот старик пошел обратно. Опять ждет, когда отдаст деньги. Прошло время. Старик говорит старухе: «Пойду опять к приятелю долг просить». Опять пошел старик. Старуха увидела, говорит старику: «Твой должник опять идет, а денег нет. Что делать?» «А я прикинусь, старуха, мертвым». Лег на лавку. Этот приятель открыл дверь. «Мой приятель-то умер?». Старуха говорит: «Умер, умер». – «Умер, так дай я хоть обмою своего приятеля в последний раз». Жена воды приготовила, вдвоем обмывают. Вода-то горячая, старик начал вздрагивать. Старуха-то говорит: «Сейчас умер, так тело-то, видишь, вздрагивает». Одели. «Понесем на кладбище, похороним», – говорит старуха. Сделали гроб и понесли. Дорогой пошел сильный дождь. «Зайдемте в часовенку». Зашли. Там полно разбойников, от дождя спрятались. Увидели гроб разбойники и бегом от часовенки в лес убежали, а мешок с деньгами забыли в часовенке. Этот старик говорит старухе: «Деньги там оставили, давай разделим». А мужик из гроба вскочил: «Разделим, я помогу». – «Смотри, обрадовался приятель деньгам, ожил». Уселись, делят деньги. Разбойники послали одного послушать, много ли людей в часовенке. Этот разбойник пришел под окно, сел на корточки и слушает, как деньги делят. Один мужик взглянул в окно, а там фуражка видна. А они делят, и двух копеек одному не хватает. Этот старичок хватает с головы разбойника фуражку: «На тебе за две копейки фуражку». А этот разбойник убежал. Прибежал к разбойникам, те спрашивают: «Много ли народу?». – «Много, много. Наши деньги разделили, не хватило по две копейки на человека, мою фуражку схватили и дали одному человеку за две копейки». Разбойники ушли, а эти мужики деньги разделили, оба разбогатели, да и теперь живут. (AA 1654)

21 августа 2017 в 15:21 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  (Sarn) Ende eliba ug da ak. «Uk, minä tahtoižin’ nižuižid’ bulkaižid’, kut oleiž jouhod naživida». Uk: «Naživimai, minä panen tuhkad havadon, ajan vajehtelmaha». Uk hebon val’l’asti, ak tuhkad havadon pani töuden. Uk regehe pani tuhkan, ajoi. Toine uk da ak eletas. Sil’ ak touknad zahoti. «Uk, touknad minä tahtoižin’». «Tahtoižid’, ka voib naživida. Om izveskad havad, voib ajada vajehtamha». Hebon val’l’asti, havadon regehe pani i ajoi. Ajab, a hänele vastha ajab mužik havadonke. «Ei, bratan, edahaksik ajad?». – «Ajan, touknad om havad, da jouhoze nižuižeks iik sa vajehtada». – «Ka minai om havad jouhod nižušt’». – «Ka om, ka vajehtagam, minai toukun čoma om». – «Kuverdan sä рäle andad, vet’ nižuine jouh kal’hemb om». – «Ka kuverdan sä pakičed?» – «Ka anda nel’l’ kopeikad». – «Nel’l’ kopeikad-se äi, ota kaks’ kopeikad, ka andan». – «Nu ka vajehtagamžo. Tol’ko minai siičaz dengoid’ ele, konzni andan». Otiba vajehtiba jouhoil’, ajoiba kodihe. Tuli uk kodihe. «Ak, nžušt’ jouhod naživin’, pašta nižušt’ bulkad». Havadon pert’he lendiba. Ak ku havadon avaidab, ka ak: «Uk, ka havados ii nižuine jouh, a izvesk». A toine uk ajoi kodihe: «Ak, minä touknad sinii naživin’». Havadon pert’he lendiba. Ak ku avaiž, ka...: «Uk, ii toukun, a tuhk». Ihtele ii uddainus touknad söda, a toižele bulkoid’. Proidi aigad horošijas. Uk pagižeb akale: «Om kaks’ kopiikad vüig’d jänu, mända pakita prijätel’ou». Mäni. Tuli prijatel’annost. «Minä tulin’, vüigäd om kaks’ kopeikad, jogo oma den’gad?». – «Ka ele vu, prihäč, vaiše lindäs, andan edelez». Nece uk män’ tagaz. Mest varastab, konz andab dengad. Aigad proidi. Uk akale pagižeb: «Mänen mest prijatel’annost vüigäd pakičemha». Mest män’ uk. Akaine homaič, ukole pagižeb: «Sinun vüignig mest astub, a dengoid’ ele. Mi zavot’t’a?». – «A min’ hiitämoi, ak, koljaks». Loučha veri. Nece prijätel’ avaiž uksen. «Minun prijätel’-se koli?» Ak pagižeb: «Kol’, koli». – «Kol’, ka anda minä hot’ pezetan ičein’ prijatel’an jäl’gmäižen kerdan». Ak vet ladi, dai kahten pezetadas. Vezi-se hulakas, uk-se zdrogaiškanz’. Ak-se pagižeb: «Siičas koli, ka hibj-se, näged, zdrogaib». Sobitiba. «Vögäm koumoile, panemai maha», – pagižeb ak. Groban tegiba i vüiba. Dorogou-se vihmuškanz’ diki äjou. «Mängäm časounikaižehe». Mäniba. Sigä razboinikoid’ töuz’, vihmaspäi uidiba. Homaičiba groban, da časounikaspäi joste uidho mecha razbainikad, a šaugun dengoid’ unohtiba časounikha. Nece uk pagižeb akale: «Dengoid’ miile jätiba, jagagam». A grobaspäi mužik skokkaht’: «Jagagam, minä abutan». «Näge, ihastui dengoid’ prijatel’, eläpstui». Ištuihezoi, dengad jagetas. Razbainikad ühten oigenz’ba kundelmaha, äjak mest’-se om časounikas. Nece razbainik tuli iknan alle, kikištihe i kundleb, kut dengad’ jagetas. Üks’ mužik kacuht’ iknaha, a sigä furašk nägub. A hii jagoiba, a kaht kopeikad ühtele ii hvati. A nece ukoine hvatib razbainikan päspäi furaškan.: «Na, sinei kahtes kopeikas furašk». A nece razbainik uidho. Joksi razbainikoidennost, toižed küzeltas: «Äi rahvast om?». «Äi, äi. Den’gad miide jagoiba, ii hvatind kaksin’ kopeikoin’ mehele, minun furaškan hvatiba da ühtele mehele andoiba kahtes kopeikas». Razbainikad uidiba, a nene mužikaižed dengad jagoiba, molembad bohattuiba i nügude-gi eletas. (AA 1654)

21 августа 2017 в 15:20 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  (Sarn) Ende eliba ug da ak. «Uk, minä tahtoižin’ nižuižid’ bulkaižid’, kut oleiž jouhod naživida». Uk: «Naživimai, minä panen tuhkad havadon, ajan vajehtelmaha». Uk hebon val’l’asti, ak tuhkad havadon pani töuden. Uk regehe pani tuhkan, ajoi. Toine uk da ak eletas. Sil’ ak touknad zahoti. «Uk, touknad minä tahtoižin’». «Tahtoižid’, ka voib naživida. Om izveskad havad, voib ajada vajehtamha». Hebon val’l’asti, havadon regehe pani i ajoi. Ajab, a hänele vastha ajab mužik havadonke. «Ei, bratan, edahaksik ajad?». – «Ajan, touknad om havad, da jouhoze nižuižeks iik sa vajehtada». – «Ka minai om havad jouhod nižušt’». – «Ka om, ka vajehtagam, minai toukun čoma om». – «Kuverdan sä рäle andad, vet’ nižuine jouh kal’hemb om». – «Ka kuverdan sä pakičed?» – «Ka anda nel’l’ kopeikad». – «Nel’l’ kopeikad-se äi, ota kaks’ kopeikad, ka andan». – «Nu ka vajehtagamžo. Tol’ko minai siičaz dengoid’ ele, konzni andan». Otiba vajehtiba jouhoil’, ajoiba kodihe. Tuli uk kodihe. «Ak, nžušt’ jouhod naživin’, pašta nižušt’ bulkad». Havadon pert’he lendiba. Ak ku havadon avaidab, ka ak: «Uk, ka havados ii nižuine jouh, a izvesk». A toine uk ajoi kodihe: «Ak, minä touknad sinii naživin’». Havadon pert’he lendiba. Ak ku avaiž, ka...: «Uk, ii toukun, a tuhk». Ihtele ii uddainus touknad söda, a toižele bulkoid’. Proidi aigad horošijas. Uk pagižeb akale: «Om kaks’ kopiikad vüig’d jänu, mända pakita prijätel’ou». Mäni. Tuli prijatel’annost. «Minä tulin’, vüigäd om kaks’ kopeikad, jogo oma den’gad?». – «Ka ele vu, prihäč, vaiše lindäs, andan edelez». Nece uk män’ tagaz. Mest varastab, konz andab dengad. Aigad proidi. Uk akale pagižeb: «Mänen mest prijatel’annost vüigäd pakičemha». Mest män’ uk. Akaine homaič, ukole pagižeb: «Sinun vüignig mest astub, a dengoid’ ele. Mi zavot’t’a?». – «A min’ hiitämoi, ak, koljaks». Loučha veri. Nece prijätel’ avaiž uksen. «Minun prijätel’-se koli?» Ak pagižeb: «Kol’, koli». – «Kol’, ka anda minä hot’ pezetan ičein’ prijatel’an jäl’gmäižen kerdan». Ak vet ladi, dai kahten pezetadas. Vezi-se hulakas, uk-se zdrogaiškanz’. Ak-se pagižeb: «Siičas koli, ka hibj-se, näged, zdrogaib». Sobitiba. «Vögäm koumoile, panemai maha», – pagižeb ak. Groban tegiba i vüiba. Dorogou-se vihmuškanz’ diki äjou. «Mängäm časounikaižehe». Mäniba. Sigä razboinikoid’ töuz’, vihmaspäi uidiba. Homaičiba groban, da časounikaspäi joste uidho mecha razbainikad, a šaugun dengoid’ unohtiba časounikha. Nece uk pagižeb akale: «Dengoid’ miile jätiba, jagagam». A grobaspäi mužik skokkaht’.: «Jagagam, minä abutan». «Näge, ihastui dengoid’ prijatel’, eläpstui». Ištuihezoi, dengad jagetas. Razbainikad ühten oigenz’ba kundelmaha, äjak mest’-se om časounikas. Nece razbainik tuli iknan alle, kikištihe i kundleb, kut dengad’ jagetas. Üks’ mužik kacuht’ iknaha, a sigä furašk nägub. A hii jagoiba, a kaht kopeikad ühtele ii hvati. A nece ukoine hvatib razbainikan päspäi furaškan. «Na, sinei kahtes kopeikas furašk». A nece razbainik uidho. Joksi razbainikoidennost, toižed küzeltas: «Äi rahvast om?». «Äi, äi. Den’gad miide jagoiba, ii hvatind kaksin’ kopeikoin’ mehele, minun furaškan hvatiba da ühtele mehele andoiba kahtes kopeikas». Razbainikad uidiba, a nene mužikaižed dengad jagoiba, molembad bohattuiba i nügude-gi eletas. (AA 1654)

21 августа 2017 в 15:19 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  (Sarn) Ende eliba ug da ak. «Uk, minä tahtoižin’ nižuižid’ bulkaižid’, kut oleiž jouhod naživida». Uk: «Naživimai, minä panen tuhkad havadon, ajan vajehtelmaha». Uk hebon val’l’asti, ak tuhkad havadon pani töuden. Uk regehe pani tuhkan, ajoi. Toine uk da ak eletas. Sil’ ak touknad zahoti. «Uk, touknad minä tahtoižin’». «Tahtoižid’, ka voib naživida. Om izveskad havad, voib ajada vajehtamha». Hebon val’l’asti, havadon regehe pani i ajoi. Ajab, a hänele vastha ajab mužik havadonke. «Ei, bratan, edahaksik ajad?». – «Ajan, touknad om havad, da jouhoze nižuižeks iik sa vajehtada». – «Ka minai om havad jouhod nižušt’». – «Ka om, ka vajehtagam, minai toukun čoma om». – «Kuverdan sä рäle andad, vet’ nižuine jouh kal’hemb om». – «Ka kuverdan sä pakičed?» – «Ka anda nel’l’ kopeikad». – «Nel’l’ kopeikad-se äi, ota kaks’ kopeikad, ka andan». – «Nu ka vajehtagamžo. Tol’ko minai siičaz dengoid’ ele, konzni andan». Otiba vajehtiba jouhoil’, ajoiba kodihe. Tuli uk kodihe. «Ak, nžušt’ jouhod naživin’, pašta nižušt’ bulkad». Havadon pert’he lendiba. Ak ku havadon avaidab, ka ak: «Uk, ka havados ii nižuine jouh, a izvesk». A toine uk ajoi kodihe: «Ak, minä touknad sinii naživin’». Havadon pert’he lendiba. Ak ku avaiž, ka...: «Uk, ii toukun, a tuhk». Ihtele ii uddainus touknad söda, a toižele bulkoid’. Proidi aigad horošijas. Uk pagižeb akale: «Om kaks’ kopiikad vüig’d jänu, mända pakita prijätel’ou». Mäni. Tuli prijatel’annost. «Minä tulin’, vüigäd om kaks’ kopeikad, jogo oma den’gad?». – «Ka ele vu, prihäč, vaiše lindäs, andan edelez». Nece uk män’ tagaz. Mest varastab, konz andab dengad. Aigad proidi. Uk akale pagižeb: «Mänen mest prijatel’annost vüigäd pakičemha». Mest män’ uk. Akaine homaič, ukole pagižeb: «Sinun vüignig mest astub, a dengoid’ ele. Mi zavot’t’a?». – «A min’ hiitämoi, ak, koljaks». Loučha veri. Nece prijätel’ avaiž uksen. «Minun prijätel’-se koli?» Ak pagižeb: «Kol’, koli». – «Kol’, ka anda minä hot’ pezetan ičein’ prijatel’an jäl’gmäižen kerdan». Ak vet ladi, dai kahten pezetadas. Vezi-se hulakas, uk-se zdrogaiškanz’. Ak-se pagižeb: «Siičas koli, ka hibj-se, näged, zdrogaib». Sobitiba. «Vögäm koumoile, panemai maha», – pagižeb ak. Groban tegiba i vüiba. Dorogou-se vihmuškanz’ diki äjou. «Mängäm časounikaižehe». Mäniba. Sigä razboinikoid’ töuz’, vihmaspäi uidiba. Homaičiba groban, da časounikaspäi joste uidho mecha razbainikad, a šaugun dengoid’ unohtiba časounikha. Nece uk pagižeb akale: «Dengoid’ miile jätiba, jagagam», a. A grobaspäi mužik skokkaht’. «Jagagam, minä abutan». «Näge, ihastui dengoid’ prijatel’, eläpstui». Ištuihezoi, dengad jagetas. Razbainikad ühten oigenz’ba kundelmaha, äjak mest’-se om časounikas. Nece razbainik tuli iknan alle, kikištihe i kundleb, kut dengad’ jagetas. Üks’ mužik kacuht’ iknaha, a sigä furašk nägub. A hii jagoiba, a kaht kopeikad ühtele ii hvati. A nece ukoine hvatib razbainikan päspäi furaškan. «Na, sinei kahtes kopeikas furašk». A nece razbainik uidho. Joksi razbainikoidennost, toižed küzeltas: «Äi rahvast om?». «Äi, äi. Den’gad miide jagoiba, ii hvatind kaksin’ kopeikoin’ mehele, minun furaškan hvatiba da ühtele mehele andoiba kahtes kopeikas». Razbainikad uidiba, a nene mužikaižed dengad jagoiba, molembad bohattuiba i nügude-gi eletas. (AA 1654)

21 августа 2017 в 15:18 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  (Sarn) Ende eliba ug da ak. «Uk, minä tahtoižin’ nižuižid’ bulkaižid’, kut oleiž jouhod naživida». Uk: «Naživimai, minä panen tuhkad havadon, ajan vajehtelmaha». Uk hebon val’l’asti, ak tuhkad havadon pani töuden. Uk regehe pani tuhkan, ajoi. Toine uk da ak eletas. Sil’ ak touknad zahoti. «Uk, touknad minä tahtoižin’». «Tahtoižid’, ka voib naživida. Om izveskad havad, voib ajada vajehtamha». Hebon val’l’asti, havadon regehe pani i ajoi. Ajab, a hänele vastha ajab mužik havadonke. «Ei, bratan, edahaksik ajad?». – «Ajan, touknad om havad, da jouhoze nižuižeks iik sa vajehtada». – «Ka minai om havad jouhod nižušt’». – «Ka om, ka vajehtagam, minai toukun čoma om». – «Kuverdan sä рäle andad, vet’ nižuine jouh kal’hemb om». – «Ka kuverdan sä pakičed?» – «Ka anda nel’l’ kopeikad». – «Nel’l’ kopeikad-se äi, ota kaks’ kopeikad, ka andan». – «Nu ka vajehtagamžo. Tol’ko minai siičaz dengoid’ ele, konzni andan». Otiba vajehtiba jouhoil’, ajoiba kodihe. Tuli uk kodihe. «Ak, nžušt’ jouhod naživin’, pašta nižušt’ bulkad». Havadon pert’he lendiba. Ak ku havadon avaidab, ka ak: «Uk, ka havados ii nižuine jouh, a izvesk». A toine uk ajoi kodihe: «Ak, minä touknad sinii naživin’». Havadon pert’he lendiba. Ak ku avaiž, ka...: «Uk, ii toukun, a tuhk». Ihtele ii uddainus touknad söda, a toižele bulkoid’. Proidi aigad horošijas. Uk pagižeb akale: «Om kaks’ kopiikad vüig’d jänu, mända pakita prijätel’ou». Mäni. Tuli prijatel’annost. «Minä tulin’, vüigäd om kaks’ kopeikad, jogo oma den’gad?». – «Ka ele vu, prihäč, vaiše lindäs, andan edelez». Nece uk män’ tagaz. Mest varastab, konz andab dengad. Aigad proidi. Uk akale pagižeb: «Mänen mest prijatel’annost vüigäd pakičemha». Mest män’ uk akaine. Akaine homaič, ukole pagižeb: «Sinun vüignig mest astub, a dengoid’ ele. Mi zavot’t’a?». – «A min’ hiitämoi, ak, koljaks». Loučha veri. Nece prijätel’ avaiž uksen. «Minun prijätel’-se koli?» Ak pagižeb: «Kol’, koli». – «Kol’, ka anda minä hot’ pezetan ičein’ prijatel’an jäl’gmäižen kerdan». Ak vet ladi, dai kahten pezetadas. Vezi-se hulakas, uk-se zdrogaiškanz’. Ak-se pagižeb: «Siičas koli, ka hibj-se, näged, zdrogaib». Sobitiba. «Vögäm koumoile, panemai maha», – pagižeb ak. Groban tegiba i vüiba. Dorogou-se vihmuškanz’ diki äjou. «Mängäm časounikaižehe». Mäniba. Sigä razboinikoid’ töuz’, vihmaspäi uidiba. Homaičiba groban, da časounikaspäi joste uidho mecha razbainikad, a šaugun dengoid’ unohtiba časounikha. Nece uk pagižeb akale: «Dengoid’ miile jätiba, jagagam», a grobaspäi mužik skokkaht’. «Jagagam, minä abutan». «Näge, ihastui dengoid’ prijatel’, eläpstui». Ištuihezoi, dengad jagetas. Razbainikad ühten oigenz’ba kundelmaha, äjak mest’-se om časounikas. Nece razbainik tuli iknan alle, kikištihe i kundleb, kut dengad’ jagetas. Üks’ mužik kacuht’ iknaha, a sigä furašk nägub. A hii jagoiba, a kaht kopeikad ühtele ii hvati. A nece ukoine hvatib razbainikan päspäi furaškan. «Na, sinei kahtes kopeikas furašk». A nece razbainik uidho. Joksi razbainikoidennost, toižed küzeltas: «Äi rahvast om?». «Äi, äi. Den’gad miide jagoiba, ii hvatind kaksin’ kopeikoin’ mehele, minun furaškan hvatiba da ühtele mehele andoiba kahtes kopeikas». Razbainikad uidiba, a nene mužikaižed dengad jagoiba, molembad bohattuiba i nügude-gi eletas. (AA 1654)

21 августа 2017 в 15:15 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  (Sarn) Ende eliba ug da ak. «Uk, minä tahtoižin’ nižuižid’ bulkaižid’, kut oleiž jouhod naživida». Uk: «Naživimai, minä panen tuhkad havadon, ajan vajehtelmaha». Uk hebon val’l’asti, ak tuhkad havadon pani töuden. Uk regehe pani tuhkan, ajoi. Toine uk da ak eletas. Sil’ ak touknad zahoti. «Uk, touknad minä tahtoižin’». «Tahtoižid’, ka voib naživida. Om izveskad havad, voib ajada vajehtamha». Hebon val’l’asti, havadon regehe pani i ajoi. Ajab, a hänele vastha ajab mužik havadonke. «Ei, bratan, edahaksik ajad?». – «Ajan, touknad om havad, da jouhoze nižuižeks iik sa vajehtada». – «Ka minai om havad jouhod nižušt’». – «Ka om, ka vajehtagam, minai toukun čoma om». – «Kuverdan sä рäle andad, vet’ nižuine jouh kal’hemb om». – «Ka kuverdan sä pakičed?» – «Ka anda nel’l’ kopeikad». – «Nel’l’ kopeikad-se äi, ota kaks’ kopeikad, ka andan». – «Nu ka vajehtagamžo. Tol’ko minai siičaz dengoid’ ele, konzni andan». Otiba vajehtiba jouhoil’, ajoiba kodihe. Tuli uk kodihe. «Ak, nžušt’ jouhod naživin’, pašta nižušt’ bulkad». Havadon pert’he lendiba. Ak ku havadon avaidab, ka ak: «Uk, ka havados ii nižuine jouh, a izvesk». A toine uk ajoi kodihe.: «Ak, minä touknad sinii naživin’». Havadon pert’he lendiba. Ak ku avaiž, ka...: «Uk, ii toukun, a tuhk». Ihtele ii uddainus touknad söda, a toižele bulkoid’. Proidi aigad horošijas. Uk pagižeb akale: «Om kaks’ kopiikad vüig’d jänu, mända pakita prijätel’ou». Mäni. Tuli prijatel’annost. «Minä tulin’, vüigäd om kaks’ kopeikad, jogo oma den’gad?». – «Ka ele vu, prihäč, vaiše lindäs, andan edelez». Nece uk män’ tagaz. Mest varastab, konz andab dengad. Aigad proidi. Uk akale pagižeb: «Mänen mest prijatel’annost vüigäd pakičemha». Mest män’ uk akaine homaič, ukole pagižeb: «Sinun vüignig mest astub, a dengoid’ ele. Mi zavot’t’a?». – «A min’ hiitämoi, ak, koljaks». Loučha veri. Nece prijätel’ avaiž uksen. «Minun prijätel’-se koli?» Ak pagižeb: «Kol’, koli». – «Kol’, ka anda minä hot’ pezetan ičein’ prijatel’an jäl’gmäižen kerdan». Ak vet ladi, dai kahten pezetadas. Vezi-se hulakas, uk-se zdrogaiškanz’. Ak-se pagižeb: «Siičas koli, ka hibj-se, näged, zdrogaib». Sobitiba. «Vögäm koumoile, panemai maha», – pagižeb ak. Groban tegiba i vüiba. Dorogou-se vihmuškanz’ diki äjou. «Mängäm časounikaižehe». Mäniba. Sigä razboinikoid’ töuz’, vihmaspäi uidiba. Homaičiba groban, da časounikaspäi joste uidho mecha razbainikad, a šaugun dengoid’ unohtiba časounikha. Nece uk pagižeb akale: «Dengoid’ miile jätiba, jagagam», a grobaspäi mužik skokkaht’. «Jagagam, minä abutan». «Näge, ihastui dengoid’ prijatel’, eläpstui». Ištuihezoi, dengad jagetas. Razbainikad ühten oigenz’ba kundelmaha, äjak mest’-se om časounikas. Nece razbainik tuli iknan alle, kikištihe i kundleb, kut dengad’ jagetas. Üks’ mužik kacuht’ iknaha, a sigä furašk nägub. A hii jagoiba, a kaht kopeikad ühtele ii hvati. A nece ukoine hvatib razbainikan päspäi furaškan. «Na, sinei kahtes kopeikas furašk». A nece razbainik uidho. Joksi razbainikoidennost, toižed küzeltas: «Äi rahvast om?». «Äi, äi. Den’gad miide jagoiba, ii hvatind kaksin’ kopeikoin’ mehele, minun furaškan hvatiba da ühtele mehele andoiba kahtes kopeikas». Razbainikad uidiba, a nene mužikaižed dengad jagoiba, molembad bohattuiba i nügude-gi eletas. (AA 1654)

21 августа 2017 в 15:14 Нина Шибанова

• изменил(а) заголовок
  с Kut muzikad bohattuiba
  на Kut mužiikad bohattuiba