Тексты

Вернуться к просмотру | Вернуться к списку

Minun vepsläine oza

История изменений

14 марта 2025 в 00:07 Ирина Сотникова

изменил(а) текст перевода
Никак не могу заснуть. Поворачиваюсь на теплой кровати туда-сюда. Почему же сегодня не могу уснуть? Кажется, не очень устала, не расстраивалась, день был довольно спокойным. Но я ведь вепсянка! Могу думать на родном языке. Я так долго живу в двуязычном мире, и мои мысли прыгают постоянно с вепсского языка на русский. Даже не успеваю понять, на каком языке я думаю. И тут ударило в голову: сегодня я попала, как у нас дома говорят, – vauktan unen sül’he, что по-русски означает «в объятия белого сна» или в «бессонницу»! Когда я думала по-русски, что это бессонница, у меня на сердце стало тоскливо, заболела голова. А когда вспомнила, что я вепсянка, во мне как будто что-то изменилось. В голове забилась мысль: «А зачем нам, вепсам, уже издавна дан этот отрезок времени, который называется у нас vauged uni «белый сон»? Белый сон! Это как будто сон, но я все вижу, понимаю, вспоминаю, вижу даже наперед. Что будет завтра? Что принесет мне завтрашний день? И тут я ясно поняла, что значат для меня, вепсянки, слова vauged uni, т.е. «белый сон», а по-русски «бессонница». Я уже стала настолько зрелой, что могу жить воспоминаниями. Они не всегда легкие, моя жизнь тоже не была легкой. Но сегодня, находясь в состоянии «белого сна», я вижу больше светлых сторон жизни. Позади довольно длинная жизнь, могу сравнить некоторые ее промежутки. И пришла вдруг идея вспомнить и записать эти мои переживания. Я - вепсянка! На вепсском языке существует не так много прозы. А раз так, то, возможно, кто-то из моих соплеменников ждет именно этих моих слов, моих воспоминаний и откровений. Каким было мое вепсское счастье? Было ли оно счастьем или просто жизнью? Такой жизнью, которой живут и многие иные мои соплеменники. Так ведь именно так оно и есть! Но в этом-то и есть зерно – написать о жизни, которая была именно моим вепсским счастьем. Написать о том, каким это вепсское счастье было, что мне оно принесло, | и что я привнесла в историю моего родного народа, на корнях которого я выросла, чьей мудростью пропитана, игра слов которого и вела меня по жизни. Вот к чему привел меня сегодня мой «белый сон»! Разве это плохо, что я сегодня была в его объятиях? Ведь сегодня этот отрезок ночи подарил мне идею написать о моем вепсском счастье, передать свои ощущения жизни на бумаге, поделиться ими с читателями…

14 марта 2025 в 00:06 Ирина Сотникова

изменил(а) текст перевода
Никак не могу заснуть. Поворачиваюсь на теплой кровати туда-сюда. Почему же сегодня не могу уснуть? Кажется, не очень устала, не расстраивалась, день был довольно спокойным. Но я ведь вепсянка! Могу думать на родном языке. Я так долго живу в двуязычном мире, и мои мысли прыгают постоянно с вепсского языка на русский. Даже не успеваю понять, на каком языке я думаю. И тут ударило в голову: сегодня я попала, как у нас дома говорят, – vauktan unen sül’he, что по-русски означает «в объятия белого сна» или в «бессонницу»! Когда я думала по-русски, что это бессонница, у меня на сердце стало тоскливо, заболела голова. А когда вспомнила, что я вепсянка, во мне как будто что-то изменилось. В голове забилась мысль: «А зачем нам, вепсам, уже издавна дан этот отрезок времени, который называется у нас vauged uni «белый сон»? Белый сон! Это как будто сон, но я все вижу, понимаю, вспоминаю, вижу даже наперед. Что будет завтра? Что принесет мне завтрашний день? И тут я ясно поняла, что значат для меня, вепсянки, слова vauged uni, т.е. «белый сон», а по-русски «бессонница». Я уже стала настолько зрелой, что могу жить воспоминаниями. Они не всегда легкие, моя жизнь тоже не была легкой. Но сегодня, находясь в состоянии «белого сна», я вижу больше светлых сторон жизни. Позади довольно длинная жизнь, могу сравнить некоторые ее промежутки. ~~Я - вепсянка!~~ И пришла вдруг идея вспомнить и записать эти мои переживания. Я - вепсянка! На вепсском языке существует не так много прозы. А раз так, то, возможно, кто-то из моих соплеменников ждет именно этих моих слов, моих воспоминаний и откровений. Каким было мое вепсское счастье? Было ли оно счастьем или просто жизнью? Такой жизнью, которой живут и многие иные мои соплеменники. Так ведь именно так оно и есть! Но в этом-то и есть зерно – написать о жизни, которая была именно моим вепсским счастьем. Написать о том, каким это вепсское счастье было, что мне оно принесло, и что я привнесла в историю моего родного народа, на корнях которого я выросла, чьей мудростью пропитана, игра слов которого и вела меня по жизни. Вот к чему привел меня сегодня мой «белый сон»! Разве это плохо, что я сегодня была в его объятиях? Ведь сегодня этот отрезок ночи подарил мне идею написать о моем вепсском счастье, передать свои ощущения жизни на бумаге, поделиться ими с читателями…

14 марта 2025 в 00:05 Ирина Сотникова

изменил(а) текст перевода
Никак не могу заснуть. Поворачиваюсь на теплой кровати туда-сюда. Почему же сегодня не могу уснуть? Кажется, не очень устала, не расстраивалась, день был довольно спокойным. Но я ведь вепсянка! Могу думать на родном языке. Я так долго живу в двуязычном мире, и мои мысли прыгают постоянно с вепсского языка на русский. Даже не успеваю понять, на каком языке я думаю. И тут ударило в голову: сегодня я попала, как у нас дома говорят, – vauktan unen sül’he, что по-русски означает «в объятия белого сна» или в «бессонницу»! Когда я думала по-русски, что это бессонница, у меня на сердце стало тоскливо, заболела голова. А когда вспомнила, что я вепсянка, во мне как будто что-то изменилось. В голове забилась мысль: «А зачем нам, вепсам, уже издавна дан этот отрезок времени, который называется у нас vauged uni «белый сон»? Белый сон! Это как будто сон, но я все вижу, понимаю, вспоминаю, вижу даже наперед. Что будет завтра? Что принесет мне завтрашний день? И тут я ясно поняла, что значат для меня, вепсянки, слова vauged uni, т.е. «белый сон», а по-русски «бессонница». Я уже стала настолько зрелой, что могу жить воспоминаниями. Они не всегда легкие, моя жизнь тоже не была легкой. Но сегодня, находясь в состоянии «белого сна», я вижу больше светлых сторон жизни. Позади довольно длинная жизнь, могу сравнить некоторые ее промежутки. Я - вепсянка! И пришла вдруг идея вспомнить и записать эти мои переживания. На вепсском языке существует не так много прозы. А раз так, то, возможно, кто-то из моих соплеменников ждет именно этих моих слов, моих воспоминаний и откровений. Каким было мое вепсское счастье? Было ли оно счастьем или просто жизнью? Такой жизнью, которой живут и многие иные мои соплеменники. Так ведь именно так оно и есть! Но в этом-то и есть зерно – написать о жизни, которая была именно моим вепсским счастьем. Написать о том, каким это вепсское счастье было, что мне оно принесло, и что я привнесла в историю моего родного народа, на корнях которого я выросла, чьей мудростью пропитана, игра слов которого и вела меня по жизни. Вот к чему привел меня сегодня мой «белый сон»! Разве это плохо, что я сегодня была в его объятиях? Ведь сегодня этот отрезок ночи подарил мне идею написать о моем вепсском счастье, передать свои ощущения жизни на бумаге, поделиться ими с читателями…

14 марта 2025 в 00:04 Ирина Сотникова

изменил(а) текст
En voi nikut uinota. Kärautelemoi lämäl sijal sinna-tänna. I mikš-žo tämbei en voi uinota? En ole väzunu, en palahtelde nimiš, kaik om kuti hüvä. No minä ved’ olen vepsläine, | meletan ičemoi kelel. Olen hätken elänu kaks’keližes mirus, meled-ki päs hüppiba se venäks, se vepsäks. En voi eskai ehtta el’geta, miččel kelel meletan. I sid’ iški pähä – ka olen putnu vauktan unen sül’he! Konz tuli pähä venäks, miše nece om ”бессонница”, ka hengel tegihe tusk minai, pän kibištaškanzi. A konz johtutin, miše minä olen vepsläine – ühtnägoi minus mi-se om vajehtanus! Tuli pähä: ”A mikš meile, vepsläižile, om anttud jo vanhazesai nece aigkeskust – vauged uni?” Vauged uni! Se om kuti uni, no minä kaiken nägen, el’gendan, johtutan, nägen ezile~~. Vauged uni om anttud sen täht, miše voiži seižutadas elos i meletada männuziš azjoiš~~. Midä linneb homen? Min kandab minei homnine päiv? No voib kacuhtada edehepäi-ki. I sid’ minä kuti el’genzin ani sel’ktas, min znamoičeba minun täht nene sanad ”vauged uni”. Olen jo küpsnu sihesai, miše voin eläda johtutesil. Ned ei olgoi kaiken vaiše kebnad, minun elo-ki ei olend kebn. No kaiken-se tämbei, oldes vauktan unen süles, nägen enamban vauktoid elon polid. Tagana om pit’k elo, voin rindatada sen aigkeskustoid. I tuli taht muštelta i panda bumagale nenid minun muštlosid. Olen vepsläine. Vepsän kelel ei ole muga äjan kirjutadud. A ku om muga, ka, voib olda, ken-se minun rahvahaspäi varastab ani nenid minun sanoid da vaihid, minun meletusid da rižoid? Mitte om olnu minun vepsläine oza? Om-ik olnu nece oza vai – muite – elo? Mugoine elo, miččel eläb jogahine ristit. Ka, tedan, muga om-ki! No siš-se om-ki jüvä – kirjutada neciš elos, mitte om olnu minun vepsläižen ozan. Kirjutada siš, mitte nece ”vepsläine” oza om olnu minai, midä om tonu. I siš-ki, midä minä olen tonu da andnu minun ”ičemoi” vepsläižele rahvahale, kudamban juril minä olen elänu, kudamban melevudel olen kaznu, kudamban kelen vänd mindai om vedänu neciš elos. Naku min toi minei nece minun ”vauged uni”. Ei-ik nece ole hüvä, miše tämbei olin vauktan unen süles?! Ka, tämbei nece oli ani ozakaz aigkeskust, mitte andoi minei tahton kirjutada ičein meletusid minun ”vepsläižes ozas”.

14 марта 2025 в 00:02 Ирина Сотникова

изменил(а) текст
En voi nikut uinota. Kärautelemoi lämäl sijal sinna-tänna. I mikš-žo tämbei en voi uinota? En ole väzunu, en palahtelde nimiš, kaik om kuti hüvä. No minä ved’ olen vepsläine, | meletan ičemoi kelel. Olen hätken elänu kaks’keližes mirus, meled-ki päs hüppiba se venäks, se vepsäks. En voi eskai ehtta el’geta, miččel kelel meletan. I sid’ iški pähä – ka olen putnu vauktan unen sül’he! Konz tuli pähä venäks, miše nece om ”бессонница”, ka hengel tegihe tusk minai, pän kibištaškanzi. A konz johtutin, miše minä olen vepsläine – ühtnägoi minus mi-se om vajehtanus! Tuli pähä: ”A mikš meile, vepsläižile, om anttud jo vanhazesai nece aigkeskust – vauged uni?” Vauged uni! Se om kuti uni, no minä kaiken nägen, el’gendan, johtutan, nägen ezile. Vauged uni om anttud sen täht, miše voiži seižutadas elos i meletada männuziš azjoiš. ~~No voib kacuhtada edehepäi-ki.~~ Midä linneb homen? Min kandab minei homnine päiv? No voib kacuhtada edehepäi-ki. I sid’ minä kuti el’genzin ani sel’ktas, min znamoičeba minun täht nene sanad ”vauged uni”. Olen jo küpsnu sihesai, miše voin eläda johtutesil. Ned ei olgoi kaiken vaiše kebnad, minun elo-ki ei olend kebn. No kaiken-se tämbei, oldes vauktan unen süles, nägen enamban vauktoid elon polid. Tagana om pit’k elo, voin rindatada sen aigkeskustoid. I tuli taht muštelta i panda bumagale nenid minun muštlosid. Olen vepsläine. Vepsän kelel ei ole muga äjan kirjutadud. A ku om muga, ka, voib olda, ken-se minun rahvahaspäi varastab ani nenid minun sanoid da vaihid, minun meletusid da rižoid? Mitte om olnu minun vepsläine oza? Om-ik olnu nece oza vai – muite – elo? Mugoine elo, miččel eläb jogahine ristit. Ka, tedan, muga om-ki! No siš-se om-ki jüvä – kirjutada neciš elos, mitte om olnu minun vepsläižen ozan. Kirjutada siš, mitte nece ”vepsläine” oza om olnu minai, midä om tonu. I siš-ki, midä minä olen tonu da andnu minun ”ičemoi” vepsläižele rahvahale, kudamban juril minä olen elänu, kudamban melevudel olen kaznu, kudamban kelen vänd mindai om vedänu neciš elos. Naku min toi minei nece minun ”vauged uni”. Ei-ik nece ole hüvä, miše tämbei olin vauktan unen süles?! Ka, tämbei nece oli ani ozakaz aigkeskust, mitte andoi minei tahton kirjutada ičein meletusid minun ”vepsläižes ozas”.
изменил(а) текст перевода
Никак не могу заснуть. Поворачиваюсь на теплой кровати туда-сюда. Почему же сегодня не могу уснуть? Кажется, не очень устала, не расстраивалась, день был довольно спокойным. Но я ведь вепсянка! Могу думать на родном языке. Я так долго живу в двуязычном мире, и мои мысли прыгают постоянно с вепсского языка на русский. Даже не успеваю понять, на каком языке я думаю. И тут ударило в голову: сегодня я попала, как у нас дома говорят, – vauktan unen sül’he, что по-русски означает «в объятия белого сна» или в «бессонницу»! Когда я думала по-русски, что это бессонница, у меня на сердце стало тоскливо, заболела голова. А когда вспомнила, что я вепсянка, во мне как будто что-то изменилось. В голове забилась мысль: «А зачем нам, вепсам, уже издавна дан этот отрезок времени, который называется у нас vauged uni «белый сон»? Белый сон! Это как будто сон, но я все вижу, понимаю, вспоминаю, вижу даже наперед. Что будет завтра? Что принесет мне завтрашний день? И тут я ясно поняла, что значат для меня, вепсянки, слова vauged uni, т.е. «белый сон», а по-русски «бессонница». Я уже стала настолько зрелой, что могу жить воспоминаниями. Они не всегда легкие, моя жизнь тоже не была легкой. Но сегодня, находясь в состоянии «белого сна», я вижу больше светлых сторон жизни. Позади довольно длинная жизнь, могу сравнить некоторые ее промежутки. И пришла вдруг идея вспомнить и записать эти мои переживания. На вепсском языке существует не так много прозы. А раз так, то, возможно, кто-то из моих соплеменников ждет именно этих моих слов, моих воспоминаний и откровений. Каким было мое вепсское счастье? Было ли оно счастьем или просто жизнью? Такой жизнью, которой живут и многие иные мои соплеменники. Так ведь именно так оно и есть! Но в этом-то и есть зерно – написать о жизни, которая была именно моим вепсским счастьем. Написать о том, каким это вепсское счастье было, что мне оно принесло, и что я привнесла в историю моего родного народа, на корнях которого я выросла, чьей мудростью пропитана, игра слов которого и вела меня по жизни. Вот к чему привел меня сегодня мой «белый сон»! Разве это плохо, что я сегодня была в его объятиях? Ведь сегодня этот отрезок ночи подарил мне идею написать о моем вепсском счастье, передать свои ощущения жизни на бумаге, поделиться ими с читателями…

13 марта 2025 в 23:58 Ирина Сотникова

изменил(а) текст
En voi nikut uinota. Kärautelemoi lämäl sijal sinna-tänna. I mikš-žo tämbei en voi uinota? En ole väzunu, en palahtelde nimiš, kaik om kuti hüvä. No minä ved’ olen vepsläine, | meletan ičemoi kelel. Olen hätken elänu kaks’keližes mirus, meled-ki päs hüppiba se venäks, se vepsäks. En voi eskai ehtta el’geta, miččel kelel meletan. I sid’ iški pähä – ka olen putnu vauktan unen sül’he! Konz tuli pähä venäks, miše nece om ”бессонница”, ka hengel tegihe tusk minai, pän kibištaškanzi. ~~Jose olen unohtanu, miše olen vepsläine?~~ A konz johtutin, miše minä olen vepsläine – ühtnägoi minus mi-se om vajehtanus! Tuli pähä: ”A mikš meile, vepsläižile, om anttud jo vanhazesai nece aigkeskust – vauged uni?” Vauged uni! Se om kuti uni, no minä kaiken nägen, el’gendan, johtutan, nägen ezile. Vauged uni om anttud sen täht, miše voiži seižutadas elos i meletada männuziš azjoiš. No voib kacuhtada edehepäi-ki. Midä linneb homen? Min kandab minei homnine päiv? I sid’ minä kuti el’genzin ani sel’ktas, min znamoičeba minun täht nene sanad ”vauged uni”. Olen jo küpsnu sihesai, miše voin eläda johtutesil. Ned ei olgoi kaiken vaiše kebnad, minun elo-ki ei olend kebn. No kaiken-se tämbei, oldes vauktan unen süles, nägen enamban vauktoid elon polid. Tagana om pit’k elo, voin rindatada sen aigkeskustoid. I tuli taht muštelta i panda bumagale nenid minun muštlosid. Olen vepsläine. Vepsän kelel ei ole muga äjan kirjutadud. A ku om muga, ka, voib olda, ken-se minun rahvahaspäi varastab ani nenid minun sanoid da vaihid, minun meletusid da rižoid? Mitte om olnu minun vepsläine oza? Om-ik olnu nece oza vai – muite – elo? Mugoine elo, miččel eläb jogahine ristit. Ka, tedan, muga om-ki! No siš-se om-ki jüvä – kirjutada neciš elos, mitte om olnu minun vepsläižen ozan. Kirjutada siš, mitte nece ”vepsläine” oza om olnu minai, midä om tonu. I siš-ki, midä minä olen tonu da andnu minun ”ičemoi” vepsläižele rahvahale, kudamban juril minä olen elänu, kudamban melevudel olen kaznu, kudamban kelen vänd mindai om vedänu neciš elos. Naku min toi minei nece minun ”vauged uni”. Ei-ik nece ole hüvä, miše tämbei olin vauktan unen süles?! Ka, tämbei nece oli ani ozakaz aigkeskust, mitte andoi minei tahton kirjutada ičein meletusid minun ”vepsläižes ozas”.

13 марта 2025 в 23:57 Ирина Сотникова

изменил(а) текст
En voi nikut uinota. Kärautelemoi lämäl sijal sinna-tänna. I mikš-žo tämbei en voi uinota? En ole väzunu, en palahtelde nimiš, kaik om kuti hüvä. No minä ved’ olen vepsläine, | meletan ičemoi kelel. Olen hätken elänu kaks’keližes mirus, meled-ki päs hüppiba se venäks, se vepsäks. En voi eskai ehtta el’geta, miččel kelel meletan. ~~Ka,~~I sid’ iški pähä – ka olen putnu vauktan unen ~~süles~~sül’he! Konz tuli pähä venäks, miše nece om ”бессонница”, ka hengel tegihe tusk minai, pän kibištaškanzi. Jose olen unohtanu, miše olen vepsläine? ~~I sid’ iški pähä – ka olen putnu vauktan unen sül’he!~~ A konz johtutin, miše minä olen vepsläine – ühtnägoi minus mi-se om vajehtanus! Tuli pähä: ”A mikš meile, vepsläižile, om anttud jo vanhazesai nece aigkeskust – vauged uni?” Vauged uni! Se om kuti uni, no minä kaiken nägen, el’gendan, johtutan, nägen ezile. Vauged uni om anttud sen täht, miše voiži seižutadas elos i meletada männuziš azjoiš. No voib kacuhtada edehepäi-ki. Midä linneb homen? Min kandab minei homnine päiv? I sid’ minä kuti el’genzin ani sel’ktas, min znamoičeba minun täht nene sanad ”vauged uni”. Olen jo küpsnu sihesai, miše voin eläda johtutesil. Ned ei olgoi kaiken vaiše kebnad, minun elo-ki ei olend kebn. No kaiken-se tämbei, oldes vauktan unen süles, nägen enamban vauktoid elon polid. Tagana om pit’k elo, voin rindatada sen aigkeskustoid. I tuli taht muštelta i panda bumagale nenid minun muštlosid. Olen vepsläine. Vepsän kelel ei ole muga äjan kirjutadud. A ku om muga, ka, voib olda, ken-se minun rahvahaspäi varastab ani nenid minun sanoid da vaihid, minun meletusid da rižoid? Mitte om olnu minun vepsläine oza? Om-ik olnu nece oza vai – muite – elo? Mugoine elo, miččel eläb jogahine ristit. Ka, tedan, muga om-ki! No siš-se om-ki jüvä – kirjutada neciš elos, mitte om olnu minun vepsläižen ozan. Kirjutada siš, mitte nece ”vepsläine” oza om olnu minai, midä om tonu. I siš-ki, midä minä olen tonu da andnu minun ”ičemoi” vepsläižele rahvahale, kudamban juril minä olen elänu, kudamban melevudel olen kaznu, kudamban kelen vänd mindai om vedänu neciš elos. Naku min toi minei nece minun ”vauged uni”. Ei-ik nece ole hüvä, miše tämbei olin vauktan unen süles?! Ka, tämbei nece oli ani ozakaz aigkeskust, mitte andoi minei tahton kirjutada ičein meletusid minun ”vepsläižes ozas”.

13 марта 2025 в 23:55 Ирина Сотникова

изменил(а) текст
En voi nikut uinota. Kärautelemoi lämäl sijal sinna-tänna. I mikš-žo tämbei en voi uinota? En ole väzunu, en palahtelde nimiš, kaik om kuti hüvä. No minä ved’ olen vepsläine, | meletan ičemoi kelel. Olen hätken elänu kaks’keližes mirus, meled-ki päs hüppiba se venäks, se vepsäks. En voi eskai ehtta el’geta, miččel kelel meletan. Ka, olen vauktan unen süles! Konz tuli pähä venäks, miše nece om ”бессонница”, ka hengel tegihe tusk minai, pän kibištaškanzi. Jose olen unohtanu, miše olen vepsläine? I sid’ iški pähä – ka olen putnu vauktan unen sül’he! ~~Konz tuli pähä venäks, miše nece om ”бессонница”, ka hengel tegihe tusk minai, pän kibištaškanzi.~~ A konz johtutin, miše minä olen vepsläine – ühtnägoi minus mi-se om vajehtanus! Tuli pähä: ”A mikš meile, vepsläižile, om anttud jo vanhazesai nece aigkeskust – vauged uni?” Vauged uni! Se om kuti uni, no minä kaiken nägen, el’gendan, johtutan, nägen ezile. Vauged uni om anttud sen täht, miše voiži seižutadas elos i meletada männuziš azjoiš. No voib kacuhtada edehepäi-ki. Midä linneb homen? Min kandab minei homnine päiv? I sid’ minä kuti el’genzin ani sel’ktas, min znamoičeba minun täht nene sanad ”vauged uni”. Olen jo küpsnu sihesai, miše voin eläda johtutesil. Ned ei olgoi kaiken vaiše kebnad, minun elo-ki ei olend kebn. No kaiken-se tämbei, oldes vauktan unen süles, nägen enamban vauktoid elon polid. Tagana om pit’k elo, voin rindatada sen aigkeskustoid. I tuli taht muštelta i panda bumagale nenid minun muštlosid. Olen vepsläine. Vepsän kelel ei ole muga äjan kirjutadud. A ku om muga, ka, voib olda, ken-se minun rahvahaspäi varastab ani nenid minun sanoid da vaihid, minun meletusid da rižoid? Mitte om olnu minun vepsläine oza? Om-ik olnu nece oza vai – muite – elo? Mugoine elo, miččel eläb jogahine ristit. Ka, tedan, muga om-ki! No siš-se om-ki jüvä – kirjutada neciš elos, mitte om olnu minun vepsläižen ozan. Kirjutada siš, mitte nece ”vepsläine” oza om olnu minai, midä om tonu. I siš-ki, midä minä olen tonu da andnu minun ”ičemoi” vepsläižele rahvahale, kudamban juril minä olen elänu, kudamban melevudel olen kaznu, kudamban kelen vänd mindai om vedänu neciš elos. Naku min toi minei nece minun ”vauged uni”. Ei-ik nece ole hüvä, miše tämbei olin vauktan unen süles?! Ka, tämbei nece oli ani ozakaz aigkeskust, mitte andoi minei tahton kirjutada ičein meletusid minun ”vepsläižes ozas”.

13 марта 2025 в 23:54 Ирина Сотникова

изменил(а) текст
En voi nikut uinota. Kärautelemoi lämäl sijal sinna-tänna. I mikš-žo tämbei en voi uinota? En ole väzunu, en palahtelde nimiš, kaik om kuti hüvä. No minä ved’ olen vepsläine, | meletan ičemoi kelel. Olen hätken elänu kaks’keližes mirus, meled-ki päs hüppiba se venäks, se vepsäks. En voi eskai ehtta el’geta, miččel kelel meletan. Ka, olen vauktan unen süles! Jose olen unohtanu, miše olen vepsläine? ~~En voi eskai ehtta el’geta, miččel kelel meletan.~~ I sid’ iški pähä – ka olen putnu vauktan unen sül’he! Konz tuli pähä venäks, miše nece om ”бессонница”, ka hengel tegihe tusk minai, pän kibištaškanzi. A konz johtutin, miše minä olen vepsläine – ühtnägoi minus mi-se om vajehtanus! Tuli pähä: ”A mikš meile, vepsläižile, om anttud jo vanhazesai nece aigkeskust – vauged uni?” Vauged uni! Se om kuti uni, no minä kaiken nägen, el’gendan, johtutan, nägen ezile. Vauged uni om anttud sen täht, miše voiži seižutadas elos i meletada männuziš azjoiš. No voib kacuhtada edehepäi-ki. Midä linneb homen? Min kandab minei homnine päiv? I sid’ minä kuti el’genzin ani sel’ktas, min znamoičeba minun täht nene sanad ”vauged uni”. Olen jo küpsnu sihesai, miše voin eläda johtutesil. Ned ei olgoi kaiken vaiše kebnad, minun elo-ki ei olend kebn. No kaiken-se tämbei, oldes vauktan unen süles, nägen enamban vauktoid elon polid. Tagana om pit’k elo, voin rindatada sen aigkeskustoid. I tuli taht muštelta i panda bumagale nenid minun muštlosid. Olen vepsläine. Vepsän kelel ei ole muga äjan kirjutadud. A ku om muga, ka, voib olda, ken-se minun rahvahaspäi varastab ani nenid minun sanoid da vaihid, minun meletusid da rižoid? Mitte om olnu minun vepsläine oza? Om-ik olnu nece oza vai – muite – elo? Mugoine elo, miččel eläb jogahine ristit. Ka, tedan, muga om-ki! No siš-se om-ki jüvä – kirjutada neciš elos, mitte om olnu minun vepsläižen ozan. Kirjutada siš, mitte nece ”vepsläine” oza om olnu minai, midä om tonu. I siš-ki, midä minä olen tonu da andnu minun ”ičemoi” vepsläižele rahvahale, kudamban juril minä olen elänu, kudamban melevudel olen kaznu, kudamban kelen vänd mindai om vedänu neciš elos. Naku min toi minei nece minun ”vauged uni”. Ei-ik nece ole hüvä, miše tämbei olin vauktan unen süles?! Ka, tämbei nece oli ani ozakaz aigkeskust, mitte andoi minei tahton kirjutada ičein meletusid minun ”vepsläižes ozas”.

13 марта 2025 в 23:53 Ирина Сотникова

изменил(а) текст
En voi nikut uinota. Kärautelemoi lämäl sijal sinna-tänna. I mikš-žo tämbei en voi uinota? En ole väzunu, en palahtelde nimiš, kaik om kuti hüvä. No minä ved’ olen vepsläine, | meletan ičemoi kelel. ~~Ka, olen vauktan unen süles! Jose olen unohtanu, miše olen vepsläine?~~ Olen hätken elänu kaks’keližes mirus, meled-ki päs hüppiba se venäks, se vepsäks. Ka, olen vauktan unen süles! Jose olen unohtanu, miše olen vepsläine? En voi eskai ehtta el’geta, miččel kelel meletan. I sid’ iški pähä – ka olen putnu vauktan unen sül’he! Konz tuli pähä venäks, miše nece om ”бессонница”, ka hengel tegihe tusk minai, pän kibištaškanzi. A konz johtutin, miše minä olen vepsläine – ühtnägoi minus mi-se om vajehtanus! Tuli pähä: ”A mikš meile, vepsläižile, om anttud jo vanhazesai nece aigkeskust – vauged uni?” Vauged uni! Se om kuti uni, no minä kaiken nägen, el’gendan, johtutan, nägen ezile. Vauged uni om anttud sen täht, miše voiži seižutadas elos i meletada männuziš azjoiš. No voib kacuhtada edehepäi-ki. Midä linneb homen? Min kandab minei homnine päiv? I sid’ minä kuti el’genzin ani sel’ktas, min znamoičeba minun täht nene sanad ”vauged uni”. Olen jo küpsnu sihesai, miše voin eläda johtutesil. Ned ei olgoi kaiken vaiše kebnad, minun elo-ki ei olend kebn. No kaiken-se tämbei, oldes vauktan unen süles, nägen enamban vauktoid elon polid. Tagana om pit’k elo, voin rindatada sen aigkeskustoid. I tuli taht muštelta i panda bumagale nenid minun muštlosid. Olen vepsläine. Vepsän kelel ei ole muga äjan kirjutadud. A ku om muga, ka, voib olda, ken-se minun rahvahaspäi varastab ani nenid minun sanoid da vaihid, minun meletusid da rižoid? Mitte om olnu minun vepsläine oza? Om-ik olnu nece oza vai – muite – elo? Mugoine elo, miččel eläb jogahine ristit. Ka, tedan, muga om-ki! No siš-se om-ki jüvä – kirjutada neciš elos, mitte om olnu minun vepsläižen ozan. Kirjutada siš, mitte nece ”vepsläine” oza om olnu minai, midä om tonu. I siš-ki, midä minä olen tonu da andnu minun ”ičemoi” vepsläižele rahvahale, kudamban juril minä olen elänu, kudamban melevudel olen kaznu, kudamban kelen vänd mindai om vedänu neciš elos. Naku min toi minei nece minun ”vauged uni”. Ei-ik nece ole hüvä, miše tämbei olin vauktan unen süles?! Ka, tämbei nece oli ani ozakaz aigkeskust, mitte andoi minei tahton kirjutada ičein meletusid minun ”vepsläižes ozas”.

13 марта 2025 в 23:48 Ирина Сотникова

изменил(а) текст
En voi nikut uinota. Kärautelemoi lämäl sijal sinna-tänna~~. Rižan, miše ühten jaugan kibištab, a käzi ei muja nimidä~~. I mikš-žo tämbei en voi uinota? En ole väzunu, en palahtelde nimiš, kaik om kuti hüvä. No minä ved’ olen vepsläine, | meletan ičemoi kelel. Ka, olen vauktan unen süles! Jose olen unohtanu, miše olen vepsläine? Olen hätken elänu kaks’keližes mirus, meled-ki päs hüppiba se venäks, se vepsäks. En voi eskai ehtta el’geta, miččel kelel meletan. I sid’ iški pähä – ka olen putnu vauktan unen sül’he! Konz tuli pähä venäks, miše nece om ”бессонница”, ka hengel tegihe tusk minai, pän kibištaškanzi. A konz johtutin, miše minä olen vepsläine – ühtnägoi minus mi-se om vajehtanus! Tuli pähä: ”A mikš meile, vepsläižile, om anttud jo vanhazesai nece aigkeskust – vauged uni?” Vauged uni! Se om kuti uni, no minä kaiken nägen, el’gendan, johtutan, nägen ezile. Vauged uni om anttud sen täht, miše voiži seižutadas elos i meletada männuziš azjoiš. No voib kacuhtada edehepäi-ki. Midä linneb homen? Min kandab minei homnine päiv? I sid’ minä kuti el’genzin ani sel’ktas, min znamoičeba minun täht nene sanad ”vauged uni”. Olen jo küpsnu sihesai, miše voin eläda johtutesil. Ned ei olgoi kaiken vaiše kebnad, minun elo-ki ei olend kebn. No kaiken-se tämbei, oldes vauktan unen süles, nägen enamban vauktoid elon polid. Tagana om pit’k elo, voin rindatada sen aigkeskustoid. I tuli taht muštelta i panda bumagale nenid minun muštlosid. Olen vepsläine. Vepsän kelel ei ole muga äjan kirjutadud. A ku om muga, ka, voib olda, ken-se minun rahvahaspäi varastab ani nenid minun sanoid da vaihid, minun meletusid da rižoid? Mitte om olnu minun vepsläine oza? Om-ik olnu nece oza vai – muite – elo? Mugoine elo, miččel eläb jogahine ristit. Ka, tedan, muga om-ki! No siš-se om-ki jüvä – kirjutada neciš elos, mitte om olnu minun vepsläižen ozan. Kirjutada siš, mitte nece ”vepsläine” oza om olnu minai, midä om tonu. I siš-ki, midä minä olen tonu da andnu minun ”ičemoi” vepsläižele rahvahale, kudamban juril minä olen elänu, kudamban melevudel olen kaznu, kudamban kelen vänd mindai om vedänu neciš elos. Naku min toi minei nece minun ”vauged uni”. Ei-ik nece ole hüvä, miše tämbei olin vauktan unen süles?! Ka, tämbei nece oli ani ozakaz aigkeskust, mitte andoi minei tahton kirjutada ičein meletusid minun ”vepsläižes ozas”.

13 марта 2025 в 23:47 Ирина Сотникова

изменил(а) текст
En voi nikut uinota. Kärautelemoi lämäl sijal sinna-tänna. Rižan, miše ühten jaugan kibištab, a käzi ei muja nimidä. Olen-ik mugoine vanh? Ka en! Vozid-ne om minei jo ... en sanu kuverz’. Ved’ minä olen naine. En sanu, miše neižne olen, vai murz’ain, no en sanu – vanh ak-ki. Neiččen, kudamb völ ei ole mehel-ki, vai murz’aimen, kudamb vaiše läksi mehele, – i akan keskes om pit’k elo- i aigkeskust. Ak nece ei ole jo nor’ ristit, no hän völ ei ole mamš-ki. Mamšikš meil kuctas jo vanhoid akaižid, baboid. Ka naku minä olen kus-se keskes. Vozid om äi minei, no heng om völ ani nor’. Ka irdnägol-ki en ole völ truhl’avaine. Sikš en luge ičtain vanhaks. NoI mikš-sežo tämbei en voi uinota.? En ole väzunu, en palahtelde nimiš, kaik om kuti hüvä. No minä ved’ olen vepsläine, | meletan ičemoi kelel. Ka, olen vauktan unen süles! Jose olen unohtanu, miše olen vepsläine? Olen ~~pit’kha~~hätken elänu kaks’keližes mirus, meled-ki päs hüppiba se venäks, se vepsäks. En voi eskai ehtta el’geta, miččel kelel meletan. I sid’ iški pähä – ka olen putnu vauktan unen sül’he! Konz tuli pähä venäks, miše nece om ”бессонница”, ka ~~minei~~hengel tegihe tusk ~~hengel~~minai, pän kibištaškanzi. A konz johtutin, miše minä olen vepsläine – ühtnägoi minus mi-se om vajehtanus! Tuli pähä: ”A mikš meile, vepsläižile, om anttud jo vanhazesai nece aigkeskust – vauged uni?” Vauged uni! Se om kuti uni, no minä kaiken nägen, el’gendan, johtutan, nägen ezile. Vauged uni om anttud sen täht, miše voiži seižutadas elos i meletada männuziš azjoiš. No voib kacuhtada edehepäi-ki. Midä linneb homen? Min kandab minei homnine päiv? I sid’ minä kuti el’genzin ani sel’ktas, ~~midä~~min znamoičeba minun täht nene sanad ”vauged uni”. Olen jo küpsnu sihesai, miše voin eläda johtutesil. Ned ei olgoi kaiken vaiše kebnad, minun elo-ki ei olend kebn. No kaiken-se tämbei, oldes vauktan unen süles, nägen enamban vauktoid elon polid. Tagana om pit’k elo, voin rindatada sen aigkeskustoid. I tuli taht muštelta i panda bumagale nenid minun muštlosid. Olen vepsläine. Vepsän kelel ei ole muga äjan kirjutadud. A ku om muga, ka, voib olda, ken-se minun rahvahaspäi varastab ani nenid minun sanoid da vaihid, minun meletusid da rižoid? Mitte om olnu minun vepsläine oza? Om-ik olnu nece oza vai – muite – elo? Mugoine elo, miččel eläb jogahine ristit. Ka, tedan, muga om-ki! No siš-se om-ki jüvä – kirjutada neciš elos, mitte om olnu minun vepsläižen ozan. Kirjutada siš, mitte nece ”vepsläine” oza om olnu minai, midä om tonu. I siš-ki, midä minä olen tonu da andnu minun ”ičemoi” vepsläižele rahvahale, kudamban juril minä olen elänu, kudamban melevudel olen kaznu, kudamban kelen vänd mindai om vedänu neciš elos. Naku min toi minei nece minun ”vauged uni”. Ei-ik nece ole hüvä, miše tämbei olin vauktan unen süles?! Ka, tämbei nece oli ani ozakaz aigkeskust, mitte andoi minei tahton kirjutada ičein meletusid minun ”vepsläižes ozas”.
изменил(а) текст перевода
Никак не могу заснуть. Поворачиваюсь на теплой кровати туда-сюда. Почему же сегодня не могу уснуть? Кажется, не очень устала, не расстраивалась, день был довольно спокойным. Но я ведь вепсянка! Могу думать на родном языке. ~~Неужели я совсем забыла, что я вепсянка?~~ Я так долго живу в двуязычном мире, и мои мысли прыгают постоянно с вепсского языка на русский. Даже не успеваю понять, на каком языке я думаю. И тут ударило в голову: сегодня я попала, как у нас дома говорят, – vauktan unen sül’he, что по-русски означает «в объятия белого сна» или в «бессонницу»! Когда я думала по-русски, что это бессонница, у меня на сердце стало тоскливо, заболела голова. А когда вспомнила, что я вепсянка, во мне как будто что-то изменилось. В голове забилась мысль: «А зачем нам, вепсам, уже издавна дан этот отрезок времени, который называется у нас vauged uni «белый сон»? Белый сон! Это как будто сон, но я все вижу, понимаю, вспоминаю, вижу даже наперед. Что будет завтра? И тут я ясно поняла, что значат для меня, вепсянки, слова vauged uni, т.е. «белый сон», а по-русски «бессонница». Я уже стала настолько зрелой, что могу жить воспоминаниями. Они не всегда легкие, моя жизнь тоже не была легкой. Но сегодня, находясь в состоянии «белого сна», я вижу больше светлых сторон жизни. Позади довольно длинная жизнь, могу сравнить некоторые ее промежутки. И пришла вдруг идея вспомнить и записать эти мои переживания. На вепсском языке существует не так много прозы. А раз так, то, возможно, кто-то из моих соплеменников ждет именно этих моих слов, моих воспоминаний и откровений. Каким было мое вепсское счастье? Было ли оно счастьем или просто жизнью? Такой жизнью, которой живут и многие иные мои соплеменники. Так ведь именно так оно и есть! Но в этом-то и есть зерно – написать о жизни, которая была именно моим вепсским счастьем. Написать о том, каким это вепсское счастье было, что мне оно принесло, и что я привнесла в историю моего родного народа, на корнях которого я выросла, чьей мудростью пропитана, игра слов которого и вела меня по жизни. Вот к чему привел меня сегодня мой «белый сон»! Разве это плохо, что я сегодня была в его объятиях? Ведь сегодня этот отрезок ночи подарил мне идею написать о моем вепсском счастье, передать свои ощущения жизни на бумаге, поделиться ими с читателями…

13 марта 2025 в 23:39 Ирина Сотникова

создал(а) текст
создал(а) текст: En voi nikut uinota. Kärautelemoi lämäl sijal sinna-tänna. Rižan, miše ühten jaugan kibištab, a käzi ei muja nimidä. Olen-ik mugoine vanh? Ka en! Vozid-ne om minei jo ... en sanu kuverz’. Ved’ minä olen naine. En sanu, miše neižne olen, vai murz’ain, no en sanu – vanh ak-ki. Neiččen, kudamb völ ei ole mehel-ki, vai murz’aimen, kudamb vaiše läksi mehele, – i akan keskes om pit’k elo- i aigkeskust. Ak nece ei ole jo nor’ ristit, no hän völ ei ole mamš-ki. Mamšikš meil kuctas jo vanhoid akaižid, baboid. Ka naku minä olen kus-se keskes. Vozid om äi minei, no heng om völ ani nor’. Ka irdnägol-ki en ole völ truhl’avaine. Sikš en luge ičtain vanhaks. No mikš-se tämbei en voi uinota. En ole väzunu, en palahtelde nimiš, kaik om kuti hüvä. No minä ved’ olen vepsläine, meletan ičemoi kelel. Ka, olen vauktan unen süles! Jose olen unohtanu, miše olen vepsläine? Olen pit’kha elänu kaks’keližes mirus, meled-ki päs hüppiba se venäks, se vepsäks. En voi eskai ehtta el’geta, miččel kelel meletan. I sid’ iški pähä – ka olen putnu vauktan unen sül’he! Konz tuli pähä venäks, miše nece om ”бессонница”, ka minei tegihe tusk hengel, pän kibištaškanzi. A konz johtutin, miše minä olen vepsläine – ühtnägoi minus mi-se om vajehtanus! Tuli pähä: ”A mikš meile, vepsläižile, om anttud jo vanhazesai nece aigkeskust – vauged uni?” Vauged uni! Se om kuti uni, no minä kaiken nägen, el’gendan, johtutan, nägen ezile. Vauged uni om anttud sen täht, miše voiži seižutadas elos i meletada männuziš azjoiš. No voib kacuhtada edehepäi-ki. Midä linneb homen? Min kandab minei homnine päiv? I sid’ minä kuti el’genzin ani sel’ktas, midä znamoičeba minun täht sanad ”vauged uni”. Olen jo küpsnu sihesai, miše voin eläda johtutesil. Ned ei olgoi kaiken vaiše kebnad, minun elo-ki ei olend kebn. No kaiken-se tämbei, oldes vauktan unen süles, nägen enamban vauktoid elon polid. Tagana om pit’k elo, voin rindatada sen aigkeskustoid. I tuli taht muštelta i panda bumagale nenid minun muštlosid. Olen vepsläine. Vepsän kelel ei ole muga äjan kirjutadud. A ku om muga, ka voib olda, ken-se minun rahvahaspäi varastab ani nenid minun sanoid da vaihid, minun meletusid da rižoid? Mitte om olnu minun vepsläine oza? Om-ik olnu nece oza vai – muite – elo? Mugoine elo, miččel eläb jogahine ristit. Ka, tedan, muga om-ki! No siš-se om-ki jüvä – kirjutada neciš elos, mitte om olnu minun vepsläižen ozan. Kirjutada siš, mitte nece ”vepsläine” oza om olnu minai, midä om tonu. I siš-ki, midä minä olen tonu da andnu minun ”ičemoi” vepsläižele rahvahale, kudamban juril minä olen elänu, kudamban melevudel olen kaznu, kudamban kelen vänd mindai om vedänu neciš elos. Naku min toi minei nece minun ”vauged uni”. Ei-ik nece ole hüvä, miše tämbei olin vauktan unen süles?! Ka, tämbei nece oli ani ozakaz aigkeskust, mitte andoi minei tahton kirjutada ičein meletusid minun ”vepsläižes ozas”.
создал(а) перевод текста