Тексты

Вернуться к просмотру | Вернуться к списку

Vel'l' i sizar

История изменений

31 октября 2017 в 14:12 Нина Шибанова

• изменил(а) текст перевода
  Жили-были старик и старуха. У старика и старухи были сын и дочь. Мать стала умирать. – Подойдите, – говорит, – сын и дочь, ко мне. Вот я умру, так вы советуйтесь друг с другом [букв.: спрашивайте один у другого]. А дочь эта все время сидела в стеклянной комнате и ничего не делала. Сын ходил на охоту, птиц да что попало ловил. Сын женился, взял в жены дочь бабы-яги. Жена его забеременела и родила мальчика. Брат пошел в лес и спрашивает у сестры: – Сестрица, так я пойду в лес? – Иди, иди, братец. А эта жена брата совсем не любила эту свою сноху. Сама все сидела, ела да пила. Пошла эта женщина в хлев и заколола корову. Пришел брат с охоты и говорит: – Здравствуй, сестрица. – Здравствуй, братец. – У милой сестрицы да у дорогого братца была одна лучшая корова – и ту закололи. – Буду я – и корова будет, – говорит этот брат. Брат опять пошел утром на охоту. – Ну, сестрица, я пошел. – Иди, иди, братец. Лучший был жеребец, эта жена пошла и заколола. Брат пришел домой: – Здравствуй, сестрица. – Здравствуй, братец. А он пока ничего не знает... Выслушав, брат говорит: – И эту вину простим, я буду – так и лошадь и все будет. Брат переспал ночь и опять идет в лес. Эта жена своего родного ребенка и заколола. Приходит брат: – Здравствуй, сестрица. – Здравствуй, брат. – У милой сестрицы да дорогого братца был один рождённый – да и того зарезала. Брат пошел к сестре и говорит: – Сестра, одевайся, пойдем на праздник. – Какую одежду, братец, надеть? – Черную, – говорит, – надень. Брат запряг лошадь, посадил сестру в сани и поехали. Ехали, ехали они. - Если тут убить, так тут собаки лают, и люди тут ходят, птицы летают. Не убил тут, еще дальше поехали. Ехал, ехал, в страшную глушь заехал, остановил лошадь. – Выходи из саней, сестра. Вышла она из саней, он решил ее тут убить. – Братец, чем меня убивать, так лучше отруби мои руки и ноги, повяжи платок на глаза и уйди. Братец отрубил руки и ноги и оставил тут. Сам повернул лошадь и поехал домой. Приехал он домой довольный, жена обрадовалась, живут они. Захотела девушка пить. Культями шевелит, шевелит, бедняжка. Видит – колодец. Ей сильно пить хочется, плачет. Рядом колодец. Плачет на краю колодца. Оттуда встает кто-то и говорит: – Дай руку. Она говорит: – Как я дам? Нет у меня рук. – Сунь сюда культи! Она и сунула. Ей Бог и дал руки. – Дай и ноги сюда, – говорит. Она и ноги сунула туда. И ноги дал ей Бог. Пошла эта девушка домой. Шла она, шла и росится к своему брату и невестке переночевать. Невестка неохотно впускает, а брат впустил. Они ее не узнают. Впустили ее переночевать, напоили, накормили. Брат и говорит: – Знаешь ли ты какие бывальщины? Эта девушка начала рассказывать о своих горестях, все о себе рассказывает: – Жили старик со старухой, у старика и старухи были дочь и сын. Стала умирать эта мать. - Подойдите, – говорит, – ко мне сюда, сын и дочь. Вот я умру, так вы советуйтесь друг с другом. Дочь только сидела в стеклянной комнате, ничего не делала. Сын ходил на охоту, ловил птиц да что попадало. Этот сын женился, взял дочь бабы-яги. Жена забеременела и родила мальчика... Так она и рассказала все. Невестка говорит: – Пустое это все, пустое! Брат взял ее, свою жену, привязал к хвосту жеребца и пустил того в чисто поле, на зеленую дубраву. Где упала ее нога – там кочерга, где рука – там грабли, где задница – там дерн, где голова – там скала, куда упала п... – там болото, куда глаз – там трясина.

31 октября 2017 в 14:11 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Ende oli ukk da akk. Necel ukol da akal old'he poig da tütär. Nece mamm koliškanz'. – Tulgat, sanub, – poig da tütär, tänna minunno. Kacu, mina kolen, ka üks’ küzugat ühtel, toine toižel. Nece tütär ištį vaise komnatas stöklovijas, nimida ii ranu. Nece poig kävi mecnikįile, lindįid sai da mida puutub. Nece poig nai, ot't’ jägi-baban tütren mehele. Murzäin nece kohtištį, da rodi prihäižen. Nece vel'l' mecha läks’, mäb, küzub: - Čikuško, ka mina läksin. – Mä, mä, veikuško. Nece murzäin ei navednu necida nadod ni vuus'o. Hän ištį siga vaise da sei, da d’ei. Nece murzäin mäni dei lehmän tanhal pus’k. Nece vel'l' tuli mecaspei i sanub: – Zdrasvui, čikuško. – Zdrasvui, veikuško. – Hiväl čikuškol da hiväl veikuškol üks’ parahim lehm oli i sen pus’k. – Mina liinen, ka i lehm liinob, – nece vel'l' sanub. Nece vel'l' möst homesel läks’ mecnikįile. – Nu, čikuško, mina läksin. – Mä, mä, vellüško. Nece murzäin mäni da parahim ubeh oli, dai sen pus’k. Nece vel'l' tuli kodihe ka: – Zdrasvui, čikuško. – Zdrasvui, veikuško. Ka hän teda nimida ei... Nece vel'l' sanub: – Nene vigad prosttud, mina liinen, ka i höbo liinob. Vel'l' ön magadab i möst lähtob mecha. Nece murz'ain d'o ičeze rožonįjan lapsen pusknu. Nece vel'l' tuli ka: – Zdrasvui, čikuško. – Zdrasvui, veikuško. – Ka hiväl čikuškol, ka hiväl veikuškol üks’ oli rožonįi ka sen pus’k. Nece vel'l' sizarenno mäni sinna ka sanub: – Sizar’, säte, lähkam praznikale. – Miččehe, veikuško, sätaze? – Mustįhe, sanub, – säte. Nece vel'l' höbon val'l'ast’, sizaren ištut’ kord'ha i lähttihe. Ajetihe ka, ajetihe ka, ajetihe ka... – Nakhu rikta, ka koirad nuttaze, rahvaz käutaze, lindud letaze. Völ ei riknu sihe, völ läks’ edeleze. Ajei ka, ajei glušhe strašnijaha, orgho, höbon azot’. – Lähte kord'aspei, sizar'. Kord'aspei hän läks’, händast rikoškanz’. – Veikuško, mii mindei rikta, ka čара milei käded da d'ougad, sido paik sil'mile i pästa mindei. Nece vel'l' čapei d'ougad i käded i händast i dät't’ sihe. Hän iče höbon känd’ i kodihe. Vel'l' nece tuli kodihe ihästusiš, murz'ain ihästunu, eletaze. Nece neižne d'oda tahtįiškanz' lujas. Hän lovaiž ka, lovaiž lutuškįil-ni, rouk. Tuli, tuli ka kaiveine. Hänele d'oda tahtįiže, voikab. Hän kaiveižes läheli mäni. Hän voikab kaivoröunal. Sigapei lübį i sanub: – Anda käzi. Hän sanub: – Min mina andan? Käzid milei eilä. – Čokeida tänna lutįšk! Hän i čokeiž. Hänele käded i andei. – Anda i d'ougad, sanub, – tänna. Hän i d'ougad čokeiž sinna. D'ougad andįi hänele d'umal. Nece neižne kodihe läks’. Mäni ka taričeze necen vellenno da nevestkanno öks. Mil'l'-se ei pästa ohotas. Vel'l, vel'l'-se päst’. Nö ei tuntkei. Nece pästtihe öks ka händast d'ottihe i söttihe. Nece vel'l' i sanub: – Midani tedad bįvalščinįid sanuda? Nece neižne sanuškanz' ičeze pobedad, sanub, starinįičob ičeze kaik: - Ende oli ukk da akk, necel ukol da akal old'he tütär da poig. Nece mamm koliškanz'. – Tulgat, sanub, – poig da tütär tänna minunno. Kacu, mina kolen, ka üks’ küzugat ühtel, toine toižel. Nece tütär ištį, vaise komnatas stöklovijas, nimida ei ranu. Nece poig kävi mecnikįile, lindud sai da mida puutub. Nece poig nai, ot't’ d'agi-baban tütren mehele. Murz'ain nece kohtištį da rodi priheižen... Muga i starinįičob kaiken. Mil'l' sanub: - Tühd’, tühd’! Nece vel'l' händast sidei ubehele händha, akan sidei, päst’ lagedaha pöudho, vihändaha normhe. Kuna necil akal d'oug – sihe kouk, kuna käzi – sihe harav, kuna perze – sihe turbaz, kuna pä – sihe kal'l', kuna pinž – sihe so, kuna sil'm – sihe sil'mlähte.

31 октября 2017 в 14:10 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Ende oli ukk da akk. Necel ukol da akal old'he poig da tütär. Nece mamm koliškanz'. – Tulgat, sanub, – poig da tütär, tänna minunno. Kacu, mina kolen, ka üks’ küzugat ühtel, toine toižel. Nece tütär ištį vaise komnatas stöklovijas, nimida ii ranu. Nece poig kävi mecnikįile, lindįid sai da mida puutub. Nece poig nai, ot't’ jägi-baban tütren mehele. Murzäin nece kohtištį, da rodi prihäižen. Nece vel'l' mecha läks’. Mäb, mäb, küzub: - Čikuško, ka mina läksin. – Mä, mä, veikuško. Nece murzäin ei navednu necida nadod ni vuus'o. Hän ištį siga vaise da sei, da d’ei. Nece murzäin mäni dei lehmän tanhal pus’k. Nece vel'l' tuli mecaspei i sanub: – Zdrasvui, čikuško. – Zdrasvui, veikuško. – Hiväl čikuškol da hiväl veikuškol üks’ parahim lehm oli i sen pus’k. – Mina liinen, ka i lehm liinob, – nece vel'l' sanub. Nece vel'l' möst homesel läks’ mecnikįile. – Nu, čikuško, mina läksin. – Mä, mä, vellüško. Nece murzäin mäni da parahim ubeh oli, dai sen pus’k. Nece vel'l' tuli kodihe ka: – Zdrasvui, čikuško. – Zdrasvui, veikuško. Ka hän teda nimida ei... Nece vel'l' sanub: – Nene vigad prosttud, mina liinen, ka i höbo liinob. Vel'l' ön magadab i möst lähtob mecha. Nece murz'ain d'o ičeze rožonįjan lapsen pusknu. Nece vel'l' tuli ka: – Zdrasvui, čikuško. – Zdrasvui, veikuško. – Ka hiväl čikuškol, ka hiväl veikuškol üks’ oli rožonįi ka sen pus’k. Nece vel'l' sizarenno mäni sinna ka sanub: – Sizar’, säte, lähkam praznikale. – Miččehe, veikuško, sätaze? – Mustįhe, sanub, – säte. Nece vel'l' höbon val'l'ast’, sizaren ištut’ kord'ha i lähttihe. Ajetihe ka, ajetihe ka, ajetihe ka... – Nakhu rikta, ka koirad nuttaze, rahvaz käutaze, lindud letaze. Völ ei riknu sihe, völ läks’ edeleze. Ajei ka, ajei glušhe strašnijaha, orgho, höbon azot’. – Lähte kord'aspei, sizar'. Kord'aspei hän läks’, händast rikoškanz’. – Veikuško, mii mindei rikta, ka čара milei käded da d'ougad, sido paik sil'mile i pästa mindei. Nece vel'l' čapei d'ougad i käded i händast i dät't’ sihe. Hän iče höbon känd’ i kodihe. Vel'l' nece tuli kodihe ihästusiš, murz'ain ihästunu, eletaze. Nece neižne d'oda tahtįiškanz' lujas. Hän lovaiž ka, lovaiž lutuškįil-ni, rouk. Tuli, tuli ka kaiveine. Hänele d'oda tahtįiže, voikab. Hän kaiveižes läheli mäni. Hän voikab kaivoröunal. Sigapei lübį i sanub: – Anda käzi. Hän sanub: – Min mina andan? Käzid milei eilä. – Čokeida tänna lutįšk! Hän i čokeiž. Hänele käded i andei. – Anda i d'ougad, sanub, – tänna. Hän i d'ougad čokeiž sinna. D'ougad andįi hänele d'umal. Nece neižne kodihe läks’. Mäni ka taričeze necen vellenno da nevestkanno öks. Mil'l'-se ei pästa ohotas. Vel'l'-se päst’. Nö ei tuntkei. Nece pästtihe öks ka händast d'ottihe i söttihe. Nece vel'l' i sanub: – Midani tedad bįvalščinįid sanuda? Nece neižne sanuškanz' ičeze pobedad, sanub, starinįičob ičeze kaik: - Ende oli ukk da akk, necel ukol da akal old'he tütär da poig. Nece mamm koliškanz'. – Tulgat, sanub, – poig da tütär tänna minunno. Kacu, mina kolen, ka üks’ küzugat ühtel, toine toižel. Nece tütär ištį, vaise komnatas stöklovijas, nimida ei ranu. Nece poig kävi mecnikįile, lindud sai da mida puutub. Nece poig nai, ot't’ d'agi-baban tütren mehele. Murz'ain nece kohtištį da rodi priheižen... Muga i starinįičob kaiken. Mil'l' sanub: - Tühd’, tühd’! Nece vel'l' händast sidei ubehele händha, akan sidei, päst’ lagedaha pöudho, vihändaha normhe. Kuna necil akal d'oug – sihe kouk, kuna käzi – sihe harav, kuna perze – sihe turbaz, kuna pä – sihe kal'l', kuna pinž – sihe so, kuna sil'm – sihe sil'mlähte.

31 октября 2017 в 14:09 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Ende oli ukk da akk. Necel ukol da akal old'he poig da tütär. Nece mamm koliškanz'. – Tulgat, sanub, – poig da tütär, tänna minunno. Kacu, mina kolen, ka üks’ küzugat ühtel, toine toižel. Nece tütär ištį vaise komnatas stöklovijas, nimida ii ranu. Nece poig kävi mecnikįile, lindįid sai da mida puutub. Nece poig nai, ot't’ jägi-baban tütren mehele. Murzäin nece kohtištį, da rodi prihäižen. Nece vel'l' mecha läks’. Mäb, küzub: –- Čikuško, ka mina läksin. – Mä, mä, veikuško. Nece murzäin ei navednu necida nadod ni vuus'o. Hän ištį siga vaise da sei, da d’ei. Nece murzäin mäni dei lehmän tanhal pus’k. Nece vel'l' tuli mecaspei i sanub: – Zdrasvui, čikuško. – Zdrasvui, veikuško. – Hiväl čikuškol da hiväl veikuškol üks’ parahim lehm oli i sen pus’k. – Mina liinen, ka i lehm liinob, – nece vel'l' sanub. Nece vel'l' möst homesel läks’ mecnikįile. – Nu, čikuško, mina läksin. – Mä, mä, vellüško. Nece murzäin mäni da parahim ubeh oli, dai sen pus’k. Nece vel'l' tuli kodihe ka: – Zdrasvui, čikuško. – Zdrasvui, veikuško. Ka hän teda nimida ei... Nece vel'l' sanub: – Nene vigad prosttud, mina liinen, ka i höbo liinob. Vel'l' ön magadab i möst lähtob mecha. Nece murz'ain d'o ičeze rožonįjan lapsen pusknu. Nece vel'l' tuli ka: – Zdrasvui, čikuško. – Zdrasvui, veikuško. – Ka hiväl čikuškol, ka hiväl veikuškol üks’ oli rožonįi ka sen pus’k. Nece vel'l' sizarenno mäni sinna ka sanub: – Sizar’, säte, lähkam praznikale. – Miččehe, veikuško, sätaze? – Mustįhe, sanub, – säte. Nece vel'l' höbon val'l'ast’, sizaren ištut’ kord'ha i lähttihe. Ajetihe ka, ajetihe ka, ajetihe ka... – Nakhu rikta, ka koirad nuttaze, rahvaz käutaze, lindud letaze. Völ ei riknu sihe, völ läks’ edeleze. Ajei ka, ajei glušhe strašnijaha, orgho. Höbon, höbon azot’. – Lähte kord'aspei, sizar'. Kord'aspei hän läks’, händast rikoškanz’. – Veikuško, mii mindei rikta, ka čара milei käded da d'ougad, sido paik sil'mile i pästa mindei. Nece vel'l' čapei d'ougad i käded i händast i dät't’ sihe. Hän iče höbon känd’ i kodihe. Vel'l' nece tuli kodihe ihästusiš, murz'ain ihästunu, eletaze. Nece neižne d'oda tahtįiškanz' lujas. Hän lovaiž ka, lovaiž lutuškįil-ni, rouk. Tuli, tuli ka kaiveine. Hänele d'oda tahtįiže, voikab. Hän kaiveižes läheli mäni. Hän voikab kaivoröunal. Sigapei lübį i sanub: – Anda käzi. Hän sanub: – Min mina andan? Käzid milei eilä. – Čokeida tänna lutįšk! Hän i čokeiž. Hänele käded i andei. – Anda i d'ougad, sanub, – tänna. Hän i d'ougad čokeiž sinna. D'ougad andįi hänele d'umal. Nece neižne kodihe läks’. Mäni ka taričeze necen vellenno da nevestkanno öks. Mil'l'-se ei pästa ohotas. Vel'l'-se päst’. Nö ei tuntkei. Nece pästtihe öks ka händast d'ottihe i söttihe. Nece vel'l' i sanub: – Midani tedad bįvalščinįid sanuda? Nece neižne sanuškanz' ičeze pobedad. Sanub, sanub, starinįičob ičeze kaik: - Ende oli ukk da akk, necel ukol da akal old'he tütär da poig. Nece mamm koliškanz'. – Tulgat, sanub, – poig da tütär tänna minunno. Kacu, mina kolen, ka üks’ küzugat ühtel, toine toižel. Nece tütär ištį, vaise komnatas stöklovijas, nimida ei ranu. Nece poig kävi mecnikįile, lindud sai da mida puutub. Nece poig nai, ot't’ d'agi-baban tütren mehele. Murz'ain nece kohtištį da rodi priheižen... Muga i starinįičob kaiken. Mil'l' sanub: - Tühd’, tühd’! Nece vel'l' händast sidei ubehele händha, akan sidei, päst’ lagedaha pöudho, vihändaha normhe. Kuna necil akal d'oug – sihe kouk, kuna käzi – sihe harav, kuna perze – sihe turbaz, kuna pä – sihe kal'l', kuna pinž – sihe so, kuna sil'm – sihe sil'mlähte.

31 октября 2017 в 14:09 Нина Шибанова

• изменил(а) текст перевода
  Жили-были старик и старуха. У старика и старухи были сын и дочь. Мать стала умирать. – Подойдите, – говорит, – сын и дочь, ко мне. Вот я умру, так вы советуйтесь друг с другом [букв.: спрашивайте один у другого]. А дочь эта все время сидела в стеклянной комнате и ничего не делала. Сын ходил на охоту, птиц да что попало ловил. Сын женился, взял в жены дочь бабы-яги. Жена его забеременела и родила мальчика. Брат пошел в лес и спрашивает у сестры: – Сестрица, так я пойду в лес? – Иди, иди, братец. А эта жена брата совсем не любила эту свою сноху. Сама все сидела, ела да пила. Пошла эта женщина в хлев и заколола корову. Пришел брат с охоты и говорит: – Здравствуй, сестрица. – Здравствуй, братец. – У милой сестрицы да у дорогого братца была одна лучшая корова – и ту закололи. – Буду я – и корова будет, – говорит этот брат. Брат опять пошел утром на охоту. – Ну, сестрица, я пошел. – Иди, иди, братец. Лучший был жеребец, эта жена пошла и заколола. Брат пришел домой: – Здравствуй, сестрица. – Здравствуй, братец. А он пока ничего не знает... Выслушав, брат говорит: – И эту вину простим, я буду – так и лошадь и все будет. Брат переспал ночь и опять идет в лес. Эта жена своего родного ребенка и заколола. Приходит брат: – Здравствуй, сестрица. – Здравствуй, брат. – У милой сестрицы да дорогого братца был один рождённый – да и того зарезала. Брат пошел к сестре и говорит: – Сестра, одевайся, пойдем на праздник. – Какую одежду, братец, надеть? – Черную, – говорит, – надень. Брат запряг лошадь, посадил сестру в сани и поехали. Ехали, ехали они. - Если тут убить, так тут собаки лают, и люди тут ходят, птицы летают. Не убил тут, еще дальше поехали. Ехал, ехал, в страшную глушь заехал, остановил лошадь. – Выходи из саней, сестра. Вышла она из саней. Он, он решил ее тут убить. – Братец, чем меня убивать, так лучше отруби мои руки и ноги, повяжи платок на глаза и уйди. Братец отрубил руки и ноги и оставил тут. Сам повернул лошадь и поехал домой. Приехал он домой довольный, жена обрадовалась, живут они. Захотела девушка пить. Культями шевелит, шевелит, бедняжка. Видит – колодец. Ей сильно пить хочется, плачет. Рядом колодец. Плачет на краю колодца. Оттуда встает кто-то и говорит: – Дай руку. Она говорит: – Как я дам? Нет у меня рук. – Сунь сюда культи! Она и сунула. Ей Бог и дал руки. – Дай и ноги сюда, – говорит. Она и ноги сунула туда. И ноги дал ей Бог. Пошла эта девушка домой. Шла она, шла и росится к своему брату и невестке переночевать. Невестка неохотно впускает, а брат впустил. Они ее не узнают. Впустили ее переночевать, напоили, накормили. Брат и говорит: – Знаешь ли ты какие бывальщины? Эта девушка начала рассказывать о своих горестях, все о себе рассказывает: – Жили старик со старухой, у старика и старухи были дочь и сын. Стала умирать эта мать. - Подойдите, – говорит, – ко мне сюда, сын и дочь. Вот я умру, так вы советуйтесь друг с другом». Дочь только сидела в стеклянной комнате, ничего не делала. Сын ходил на охоту, ловил птиц да что попадало. Этот сын женился, взял дочь бабы-яги. Жена забеременела и родила мальчика... Так она и рассказала все. Невестка говорит: – Пустое это все, пустое! Брат взял ее, свою жену, привязал к хвосту жеребца и пустил того в чисто поле, на зеленую дубраву. Где упала ее нога – там кочерга, где рука – там грабли, где задница – там дерн, где голова – там скала, куда упала п... – там болото, куда глаз – там трясина. Больше ничего.

18 октября 2016 в 19:24 Nataly Krizhanovsky

• изменил(а) заголовок
  с Vel\'l\' i sizar
  на Vel'l' i sizar
• изменил(а) текст
  Ende oli ukk da akk. Necel ukol da akal old\'heold'he poig da tütär. Nece mamm koliškanz\'. – Tulgat, sanub, – poig da tütär, tänna minunno. Kacu, mina kolen, ka üks’ küzugat ühtel, toine toižel. Nece tütär ištį vaise komnatas stöklovijas, nimida ii ranu. Nece poig kävi mecnikįile, lindįid sai da mida puutub. Nece poig nai, ot\'tot't’ jägi-baban tütren mehele. Murzäin nece kohtištį, da rodi prihäižen. Nece vel\'l\vel'l' mecha läks’. Mäb, küzub: – Čikuško, ka mina läksin. – Mä, mä, veikuško. Nece murzäin ei navednu necida nadod ni vuus\'ovuus'o. Hän ištį siga vaise da sei, da d’ei. Nece murzäin mäni dei lehmän tanhal pus’k. Nece vel\'l\vel'l' tuli mecaspei i sanub: – Zdrasvui, čikuško. – Zdrasvui, veikuško. – Hiväl čikuškol da hiväl veikuškol üks’ parahim lehm oli i sen pus’k. – Mina liinen, ka i lehm liinob, – nece vel\'l\vel'l' sanub. Nece vel\'l\vel'l' möst homesel läks’ mecnikįile. – Nu, čikuško, mina läksin. – Mä, mä, vellüško. Nece murzäin mäni da parahim ubeh oli, dai sen pus’k. Nece vel\'l\vel'l' tuli kodihe ka: – Zdrasvui, čikuško. – Zdrasvui, veikuško. Ka hän teda nimida ei... Nece vel\'l\vel'l' sanub: – Nene vigad prosttud, mina liinen, ka i höbo liinob. Vel\'l\Vel'l' ön magadab i möst lähtob mecha. Nece murz\'ain d\'omurz'ain d'o ičeze rožonįjan lapsen pusknu. Nece vel\'l\vel'l' tuli ka: – Zdrasvui, čikuško. – Zdrasvui, veikuško. – Ka hiväl čikuškol, ka hiväl veikuškol üks’ oli rožonįi ka sen pus’k. Nece vel\'l\vel'l' sizarenno mäni sinna ka sanub: – Sizar’, säte, lähkam praznikale. – Miččehe, veikuško, sätaze? – Mustįhe, sanub, – säte. Nece vel\'l\vel'l' höbon val\'l\'astval'l'ast’, sizaren ištut’ kord\'hakord'ha i lähttihe. Ajetihe ka, ajetihe ka, ajetihe ka... – Nakhu rikta, ka koirad nuttaze, rahvaz käutaze, lindud letaze. Völ ei riknu sihe, völ läks’ edeleze. Ajei ka, ajei glušhe strašnijaha, orgho. Höbon azot’. – Lähte kord\'aspeikord'aspei, sizar\'. Kord\'aspeiKord'aspei hän läks’, händast rikoškanz’. – Veikuško, mii mindei rikta, ka čара milei käded da d\'ougadd'ougad, sido paik sil\'milesil'mile i pästa mindei. Nece vel\'l\vel'l' čapei d\'ougadd'ougad i käded i händast i dät\'tdät't’ sihe. Hän iče höbon känd’ i kodihe. Vel\'l\Vel'l' nece tuli kodihe ihästusiš, murz\'ainmurz'ain ihästunu, eletaze. Nece neižne d\'odad'oda tahtįiškanz\' lujas. Hän lovaiž ka, lovaiž lutuškįil-ni, rouk. Tuli, tuli ka kaiveine. Hänele d\'odad'oda tahtįiže, voikab. Hän kaiveižes läheli mäni. Hän voikab kaivoröunal. Sigapei lübį i sanub: – Anda käzi. Hän sanub: – Min mina andan? Käzid milei eilä. – Čokeida tänna lutįšk! Hän i čokeiž. Hänele käded i andei. – Anda i d\'ougadd'ougad, sanub, – tänna. Hän i d\'ougadd'ougad čokeiž sinna. D\'ougadD'ougad andįi hänele d\'umald'umal. Nece neižne kodihe läks’. Mäni ka taričeze necen vellenno da nevestkanno öks. Mil\'l\Mil'l'-se ei pästa ohotas. Vel\'l\Vel'l'-se päst’. Nö ei tuntkei. Nece pästtihe öks ka händast d\'ottihed'ottihe i söttihe. Nece vel\'l\vel'l' i sanub: – Midani tedad bįvalščinįid sanuda? Nece neižne sanuškanz\' ičeze pobedad. Sanub, starinįičob ičeze kaik: - Ende oli ukk da akk, necel ukol da akal old\'heold'he tütär da poig. Nece mamm koliškanz\'. – Tulgat, sanub, – poig da tütär tänna minunno. Kacu, mina kolen, ka üks’ küzugat ühtel, toine toižel. Nece tütär ištį, vaise komnatas stöklovijas, nimida ei ranu. Nece poig kävi mecnikįile, lindud sai da mida puutub. Nece poig nai, ot\'tot't’ d\'agid'agi-baban tütren mehele. Murz\'ainMurz'ain nece kohtištį da rodi priheižen... Muga i starinįičob kaiken. Mil\'l\Mil'l' sanub: - Tühd’, tühd’! Nece vel\'l\vel'l' händast sidei ubehele händha, akan sidei, päst’ lagedaha pöudho, vihändaha normhe. Kuna necil akal d\'ougd'oug – sihe kouk, kuna käzi – sihe harav, kuna perze – sihe turbaz, kuna pä – sihe kal\'l\kal'l', kuna pinž – sihe so, kuna sil\'msil'm – sihe sil\'mlähtesil'mlähte.