Тексты

Вернуться к просмотру | Вернуться к списку

Prost vävü

История изменений

27 октября 2017 в 15:57 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Ende ol’ prost mužik vävü. Nainu hän ol’ edahan. Astub adiveihe anopehe i aphe. Tuli aphe adiveihe, anop tegi touknad. Touknad tegi, vävun ištut’ sömhä. Vävü süiž ka vareidab: söb ka kar tegese, vareidab, anop sanub, mise äjän seid'. Ii rohtnu i söda, muga i kodhe tuli. Tataze küzub: - Nu, anopiiž adivoičetiba? – Muga adivoičetiba: tegi magedad touknad, da en rohtind söda, sön ka kar tegese. – Oi sina, prost, tariž ol’ söd ka segoitada ka toukun libub, möst tegese sel'gäšti. – Söda uduu kerdou. Nedal’ proidi dei hän möst ajab adiveihe. Anopennust tuli da apennust. Ap da anop vasttiba. Möst adivoičetiba, i anop pani kislid. Hän väheižen süi dei nägeb, mise poleneb dei kislin segoiti. A anop nägi dei sanub: - Vävü, vet’ kislid ii segoitelgoi. Hän stolantagoupei läks’ dei tuli kod'he, küzub tat: - Nu, kut adivoičetiba? – Adivoičetiba čomin', da kislin' segoitin' da anop sanįi, mise kislid' ii segoitelgoi. – Hüvä, mänod uduu kerdou, ka ala rada ninga. Nedal’ – toine proidi dei hän möst adivoihe ajab. Edahan oli, ka tuli homencel aigoiš tuli. Anop kürzad paštab. - Ištte, vävü, kürzid sömhä. - Išttas, požalui, dorogaspei, ka zahotin' söda-se da! Ištįihe, kürzid’ söb. A anop pani sen’t. Hän muga napiraib söb, muga hänel apetit. - Nu, anop, silai čirud, ka čirud. – Ka, vävü, ii čirud ole, a sen’. – Nu, sen’ ka sen’, a mina dumein': čirud. Nu i ladno. Süi dei aji kod'he. - Nu, kut beregoičiba? – Beregoičiba ani čomin', nu mina dumein' mise oma čirud, a oli sen’. – Hüvä, uduu kerdou mäned, ka ala ninga rada, a čomašti kacu, muja da eskei sanu anopele, nece tat-se sanub. Hüvä, mända udes möst adivįihe. Vuu kerdan adivįihe aji. Adivįihe tuli sobatan ehtou. Anop ezmäi ii adivoičend, a pan’ kül'betin’ lämhä. Kül’betin lämhä pan’, dei külbet’ palaškanz. Nece iknaspei kacub vävü dei sanub: - Anop, külbet’ se palab. – Palab, ka palamaha om pandud. Möst ištį, ištį vävü: - Anop, külbet’ palab. – Palab, ka palamaha om pandud. No, okha. Anop kaika sigä radab, užnan tegeb. - Anop, a külbet’ palab. – «Palab, ka palamaha om pandud.» - No, mända hougod toda,- anop pagižeb. Anop hougod tomha män’, a vävül necil’ kromeine liibäd ottud, anop hougho männu, a vävü söb neciš kromašt’, söda zahoti ka. A lumeškanz', diki äjou lumen paneškanz'. A anop siižub pordhil' hougonke dei sanub: - Nu i huttib ka huttib. – A hutiin’ ka ičiin' kromašt’. Anop-se sanub, mise lunt-se paneb, a hän dumeib, mise vävüle sanub: huttib ka huttib.

27 октября 2017 в 15:56 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Ende ol’ prost mužik vävü. Nainu hän ol’ edahan. Astub adiveihe anopehe i aphe. Tuli aphe adiveihe, anop tegi touknad. Touknad tegi, vävun ištut’ sömhä. Vävü süiž ka vareidab: söb ka kar tegese, vareidab, anop sanub, mise äjän seid'. Ii rohtnu i söda, muga i kodhe tuli. Tataze küzub: - Nu, anopiiž adivoičetiba? – Muga adivoičetiba: tegi magedad touknad, da en rohtind söda, sön ka kar tegese. – Oi sina, prost, tariž ol’ söd ka segoitada ka toukun libub, möst tegese sel'gäšti. – Söda uduu kerdou. Nedal’ proidi dei hän möst ajab adiveihe. Anopennust tuli da apennust. Ap da anop vasttiba. Möst adivoičetiba, i anop pani kislid. Hän väheižen süi dei nägeb, mise poleneb dei kislin segoiti. A anop nägi dei sanub: - Vävü, vet’ kislid ii segoitelgoi. Hän stolantagoupei läks’ dei tuli kod'he, küzub tat: - Nu, kut adivoičetiba? – Adivoičetiba čomin', da kislin' segoitin' da anop sanįi, mise kislid' ii segoitelgoi. – Hüvä, mänod uduu kerdou, ka ala rada ninga. Nedal’ – toine proidi dei hän möst adivoihe ajab. Edahan oli, ka tuli homencel aigoiš tuli. Anop kürzad paštab. - Ištte, vävü, kürzid sömhä. - Išttas, požalui, dorogaspei, ka zahotin' söda-se da! Ištįihe, kürzid’ söb. A anop pani sen’t. Hän muga napiraib söb, muga hänel apetit. - Nu, anop, silai čirud, ka čirud. – Ka, vävü, ii čirud ole, a sen’. – Nu, sen’ ka sen’, a mina dumein': čirud. Nu i ladno. Süi dei aji kod'he. - Nu, kut beregoičiba? – Beregoičiba ani čomin', nu mina dumein' mise oma čirud, a oli sen’. – Hüvä, uduu kerdou mäned, ka ala ninga rada, a čomašti kacu, muja da eskei sanu anopele, nece tat-se sanub. Hüvä, mända udes möst adivįihe. Vuu kerdan adivįihe aji. Adivįihe tuli sobatan ehtou. Anop ezmäi ii adivoičend, a pan’ kül'betin’ lämhä. Kül’betin lämhä pan’, dei külbet’ palaškanz. Nece iknaspei kacub vävü dei sanub: - Anop, külbet’ se palab. – Palab, ka palamaha om pandud. Möst ištį, ištį vävü: - Anop, külbet’ palab. – Palab, ka palamaha om pandud. No, okha. Anop kaika sigä radab, užnan tegeb. - Anop, a külbet’ palab. – «Palab, ka palamaha om pandud.» - No, mända hougod toda,- anop pagižeb. Anop hougod tomha män’, a vävül necil’ kromeine liibäd ottud, anop hougho männu, a vävü söb neciš kromašt’, söda zahoti ka. A lumeškanz', diki äjou lumen paneškanz'. A anop siižub pordhil' hougonke dei sanub: - Nu i huttib ka huttib. – A hutiin’ ka ičiin' kromašt’. Anop-se sanub, mise lunt-se paneb, a hän dumeib, mise vävüle sanub: huttib ka huttib.

27 октября 2017 в 15:55 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Ende ol’ prost mužik vävü. Nainu hän ol’ edahan. Astub adiveihe anopehe i aphe. Tuli aphe adiveihe, anop tegi touknad. Touknad tegi, vävun ištut’ sömhä. Vävü süiž ka vareidab: söb ka kar tegese, vareidab, anop sanub, mise äjän seid'. Ii rohtnu i söda, muga i kodhe tuli. Tataze küzub: - Nu, anopiiž adivoičetiba? – Muga adivoičetiba: tegi magedad touknad, da en rohtind söda. Sön, sön ka kar tegese. – Oi sina, prost, tariž ol’ söd ka segoitada ka toukun libub, möst tegese sel'gäšti. – Söda uduu kerdou. Nedal’ proidi dei hän möst ajab adiveihe. Anopennust tuli da apennust. Ap da anop vasttiba. Möst adivoičetiba, i anop pani kislid. Hän väheižen süi dei nägeb, mise poleneb dei kislin segoiti. A anop nägi dei sanub: - Vävü, vet’ kislid ii segoitelgoi. Hän stolantagoupei läks’ dei tuli kod'he. Küzub, küzub tat: - Nu, kut adivoičetiba? – Adivoičetiba čomin', da kislin' segoitin' da anop sanįi, mise kislid' ii segoitelgoi. – Hüvä, mänod uduu kerdou, ka ala rada ninga. Nedal’ – toine proidi dei hän möst adivoihe ajab. Edahan oli, ka tuli homencel aigoiš tuli. Anop kürzad paštab. - Ištte, vävü, kürzid sömhä. - Išttas, požalui, dorogaspei, ka zahotin' söda-se da! Ištįihe, kürzid’ söb. A anop pani sen’t. Hän muga napiraib söb, muga hänel apetit. - Nu, anop, silai čirud, ka čirud. – Ka, vävü, ii čirud ole, a sen’. – Nu, sen’ ka sen’, a mina dumein': čirud. Nu i ladno. Süi dei aji kod'he. - Nu, kut beregoičiba? – Beregoičiba ani čomin', nu mina dumein' mise oma čirud, a oli sen’. – Hüvä, uduu kerdou mäned, ka ala ninga rada, a čomašti kacu, muja da eskei sanu anopele, nece tat-se sanub. Hüvä, mända udes möst adivįihe. Vuu kerdan adivįihe aji. Adivįihe tuli sobatan ehtou. Anop ezmäi ii adivoičend, a pan’ kül'betin’ lämhä. Kül’betin lämhä pan’, dei külbet’ palaškanz. Nece iknaspei kacub vävü dei sanub: - Anop, külbet’ se palab. – Palab, ka palamaha om pandud. Möst ištį, ištį vävü: - Anop, külbet’ palab. – Palab, ka palamaha om pandud. No, okha. Anop kaika sigä radab, užnan tegeb. - Anop, a külbet’ palab.» – «Palab, ka palamaha om pandud.» - No, mända hougod toda,- anop pagižeb. Anop hougod tomha män’, a vävül necil’ kromeine liibäd ottud. Anop, anop hougho männu, a vävü söb neciš kromašt’, söda zahoti ka. A lumeškanz', diki äjou lumen paneškanz'. A anop siižub pordhil' hougonke dei sanub: -Nu i huttib ka huttib. – A hutiin’ ka ičiin' kromašt’. Anop-se sanub, mise lunt-se paneb, a hän dumeib, mise vävüle sanub: huttib ka huttib.

27 октября 2017 в 15:55 Нина Шибанова

• изменил(а) текст перевода
  Жил когда-то глуповатый зять. Жену он взял издалека. Пошел он в гости к теще и тестю. Пришел в гости, теща приготовила толокно. Приготовила толокно и усадила зятя за стол. Поел бы зять, да боится: если поест, то образуется ямка, боится, теща скажет, что много съел. И не посмел он есть, да так и пришел домой. Отец спрашивает: – Ну, угощали тебя у тещи? – Меня угощали: приготовили сладкого толокна, да я не посмел есть, поем, так ямка возникнет. – Ой ты, глупый, надо было, когда поешь, все перемешать, и толокно опять бы выровнялось. – Поесть, что ли, в следующий раз. Прошла неделя, и опять он едет в гости. Приехал к теще и тестю. Тесть и теща встречают его. Опять угощают, а теперь теща подала кисель. Он немного поел и видит, что ополовинил кисель, и перемешал его. А теща увидела и говорит: – Зять, кисель ведь не размешивают. Он встал из-за стола. Приходит, приходит домой, отец спрашивает: – Ну, как тебя угощали? – Угощали хорошо, да я кисель размешал, а теща намекнула, что кисель не размешивают. – Хорошо, пойдешь в следующий раз – не делай так. Прошла неделя-другая, и едет зять опять в гости. Далеко было добираться, приехал рано утром. Теща блины печет. – Садись, зять, блины есть. – Сяду, пожалуй, с дороги, так есть.то хочется! Сел он и ест блины. А теща подала еще и грибов. Он все уплетает с аппетитом. – Ну, теща, у тебя шкварки, так шкварки. – Да не шкварки это, зять, а грибы. – Ну, грибы так грибы, а я думал шкварки. Ну, и ладно. Поел да и поехал домой. – Ну, как угощали? – Угощали очень хорошо, но я думал, что были шкварки, а были грибы. – Ну, хорошо, пойдешь в следующий раз, так не делай: посмотри хорошо, распробуешь и только потом скажи теще, – это отец-то говорит. Хорошо, опять решил ехать в гости. Еще раз поехал в гости. В гости приехал в субботу вечером. Сначала теща не стал его угощать, а затопила баню. Затопила теща баню, а баня загорелась. А зять спокойно смотрит в окно и говорит: – Теща, баня-то горит. – А горит [топится], на то она и затоплена. Опять сидит, сидит зять.: – Теща, баня горит. – Горит [топится], на то и затоплена. Ну, ладно. Теща все работает, ужин готовит. – Теща, а баня горит. – Горит [топится], так пусть, она ведь затоплена. Ну, пойду-ка я дров принесу, – говорит теща. Теща ушла за дровами, а у зятя с собой кромка хлеба взята, он горбушку жует – есть захотел. А тут снег валит, очень сильно метет. Теща стоит с дровами на крыльце и говорит: – Метет так метет! – А мету [уплетаю] – так свою горбушку. Теща-то говорит, что снег метет, а он подумал, что теща о нем говорит.

18 октября 2016 в 19:24 Nataly Krizhanovsky

• изменил(а) текст
  Ende ol’ prost mužik vävü. Nainu hän ol’ edahan. Astub adiveihe anopehe i aphe. Tuli aphe adiveihe, anop tegi touknad. Touknad tegi, vävun ištut’ sömhä. Vävü süiž ka vareidab: söb ka kar tegese, vareidab, anop sanub, mise äjän seid\'. Ii rohtnu i söda, muga i kodhe tuli. Tataze küzub: - Nu, anopiiž adivoičetiba? – Muga adivoičetiba: tegi magedad touknad, da en rohtind söda. Sön ka kar tegese. – Oi sina, prost, tariž ol’ söd ka segoitada ka toukun libub, möst tegese sel\'gäštisel'gäšti. – Söda uduu kerdou. Nedal’ proidi dei hän möst ajab adiveihe. Anopennust tuli da apennust. Ap da anop vasttiba. Möst adivoičetiba, i anop pani kislid. Hän väheižen süi dei nägeb, mise poleneb dei kislin segoiti. A anop nägi dei sanub: - Vävü, vet’ kislid ii segoitelgoi. Hän stolantagoupei läks’ dei tuli kod\'hekod'he. Küzub tat: - Nu, kut adivoičetiba? – Adivoičetiba čomin\', da kislin\' segoitin\' da anop sanįi, mise kislid\' ii segoitelgoi. – Hüvä, mänod uduu kerdou, ka ala rada ninga. Nedal’ – toine proidi dei hän möst adivoihe ajab. Edahan oli, ka tuli homencel aigoiš tuli. Anop kürzad paštab. - Ištte, vävü, kürzid sömhä. - Išttas, požalui, dorogaspei, ka zahotin\' söda-se da! Ištįihe, kürzid’ söb. A anop pani sen’t. Hän muga napiraib söb, muga hänel apetit. - Nu, anop, silai čirud, ka čirud. – Ka, vävü, ii čirud ole, a sen’. – Nu, sen’ ka sen’, a mina dumein\': čirud. Nu i ladno. Süi dei aji kod\'hekod'he. - Nu, kut beregoičiba? – Beregoičiba ani čomin\', nu mina dumein\' mise oma čirud, a oli sen’. – Hüvä, uduu kerdou mäned, ka ala ninga rada, a čomašti kacu, muja da eskei sanu anopele, nece tat-se sanub. Hüvä, mända udes möst adivįihe. Vuu kerdan adivįihe aji. Adivįihe tuli sobatan ehtou. Anop ezmäi ii adivoičend, a pan’ kül\'betinkül'betin’ lämhä. Kül’betin lämhä pan’, dei külbet’ palaškanz. Nece iknaspei kacub vävü dei sanub: - Anop, külbet’ se palab. – Palab, ka palamaha om pandud. Möst ištį, ištį vävü: - Anop, külbet’ palab. – Palab, ka palamaha om pandud. No, okha. Anop kaika sigä radab, užnan tegeb. - Anop, a külbet’ palab.» – «Palab, ka palamaha om pandud.» - No, mända hougod toda,- anop pagižeb. Anop hougod tomha män’, a vävül necil’ kromeine liibäd ottud. Anop hougho männu, a vävü söb neciš kromašt’, söda zahoti ka. A lumeškanz\', diki äjou lumen paneškanz\'. A anop siižub pordhil\' hougonke dei sanub: -Nu i huttib ka huttib. – A hutiin’ ka ičiin\' kromašt’. Anop-se sanub, mise lunt-se paneb, a hän dumeib, mise vävüle sanub: huttib ka huttib.