Тексты

Вернуться к просмотру | Вернуться к списку

Savesine Van’ka

История изменений

30 октября 2017 в 14:29 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Elotihe ukoine da akaine. Tegihezoi vanhad. Staruhaine pagižeb, ištub da kezordab, kožliižou loučas ištub. Ukoine länguded kohtendab. - Uk, kut-žo mö nügude elaškam-se? Iče mö-se vanhtuim, sötkid-ne mijou iile, poigad iile, iile tütärt, mida mö söškam? - Davai, staruh, kaigam saved, tehkam savesine Van’ka. Saved kaiviba, pekstihe, Van’kan tehtihe savespäi, pandihe päčhe kuimaha. Van’ka sigau hotkas kuiv' dai pagižeb: - Tatoi, mamoi, avaikat, mina g'o kuivin. Tatoi, mamoi aveitihe. Van’ka läks’ päčispäi: - Ankat söda! A söda oli vähäine, Van’kale anttihe, enamba söda iimida. - Van’kaine, enamba söda mijou iile. – Iile, ka mina tiid sön. Kožliižen s'ui, starahan s'ui, länguded ukoižuu s'ui, ukoižen s'ui. Läks’ deruun'aha astmaha: vüu söda tahtoib. Tul'dihe d'oočk'ad vastha, asttas logolo haravoidme. - D'oočk'ad, mina tiid’ sön. Mamtain' s'uin', tattain' s'uin', nügut tiit'-ki sön. – Ka ala sö. Hän kaikid' nenid’ d'oočkid s'ui. Vähäižen asttihe. Tul'dhe prihäd vastha. - Kuna, prihäd, läksit'? – Radolo. – Mina tiid' sön. Tattain' s'uin', mamtain s'uin', d'oočkid' s'uin', tii'-tki sön. Oi, sina bröngvac, prihid s'ui. Asttihe möstona. Tul'dhe akad vastha, lituukoidme. - Akad, mina tiid' sön. Tattain' s'uin', mamtai'n s'uin', d'oočkid' s'uin', prihid s'uin', tiit'-ki sön. Oi sina bröngvac, kaikid s'ui. Asttas möst mužikad gäl'ghe akoile lituukoime. - Mužikad, kuna läksit'? – Niitmaha. – Siiškat väheine, mina tiid' sön. – Ka mihe sina miid' söd? – Mina söda tahtoin'. Tattain' s'uin', mamtain' s'uin', akoid' s'uin', d'oočkid' s'uin', prihid s'uin', tiit'-ki sön. Oi, sina bröngvac! Kaikid' mužikoid' s'ui. Astub koza. Savine Van’ka astub vastha. - Koza, mina sindai sön. – Nu, söd ka sö. – Mina kaikid' s'uin'. Sanui möst, keda s'ui. - Nu, sina seižu mägen au, a mina prämo... sina aveida su... Sineiž suhu g'okson, – koza pagižeb. Van’ka sun avaiž, käded levit’, seižub. Koza g'oks’, g'oks’, da ku vacha paig'aiž karahtoitta sarvil'. Nece savesine Van’ka kaik muren’, savikogoks mäni-ki. A koza gäi. Enambad gäl'ghe sida saves Van’koid ii tehkoi, siičas tol'ko päčid', päčin'pohg'ad. Kaik.

30 октября 2017 в 14:28 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Elotihe ukoine da akaine. Tegihezoi vanhad. Staruhaine pagižeb, ištub da kezordab, kožliižou loučas ištub. Ukoine länguded kohtendab. - Uk, kut-žo mö nügude elaškam-se? Iče mö-se vanhtuim, sötkid-ne mijou iile, poigad iile, iile tütärt, mida mö söškam? - Davai, staruh, kaigam saved, tehkam savesine Van’ka. Saved kaiviba, pekstihe, Van’kan tehtihe savespäi, pandihe päčhe kuimaha. Van’ka sigau hotkas kuiv' dai pagižeb: - Tatoi, mamoi, avaikat, mina g'o kuivin. Tatoi, mamoi aveitihe. Van’ka läks’ päčispäi: - Ankat söda! A söda oli vähäine, Van’kale anttihe, enamba söda iimida. - Van’kaine, enamba söda mijou iile. – Iile, ka mina tiid sön. Kožliižen s'ui, starahan s'ui, länguded ukoižuu s'ui, ukoižen s'ui. Läks’ deruun'aha astmaha: vüu söda tahtoib. Tul'dihe d'oočk'ad vastha, asttas logolo haravoidme. - D'oočk'ad, mina tiid’ sön. Mamtain' s'uin', tattain' s'uin', nügut tiit'-ki sön. – Ka ala sö. Hän kaikid' nenid’ d'oočkid s'ui. Vähäižen asttihe. Tul'dhe prihäd vastha. - Kuna, prihäd, läksit'? – Radolo. – Mina tiid' sön. Tattain' s'uin', mamtain s'uin', d'oočkid' s'uin', tii'-tki sön. Oi, sina bröngvac, prihid s'ui. Asttihe möstona. Tul'dhe akad vastha, lituukoidme. - Akad, mina tiid' sön. Tattain' s'uin', mamtai'n s'uin', d'oočkid' s'uin', prihid s'uin', tiit'-ki sön. Oi sina bröngvac, kaikid s'ui. Asttas möst mužikad gäl'ghe akoile lituukoime. - Mužikad, kuna läksit'? – Niitmaha. – Siiškat väheine, mina tiid' sön. – Ka mihe sina miid' söd? – Mina söda tahtoin'. Tattain' s'uin', mamtain' s'uin', akoid' s'uin', d'oočkid' s'uin', prihid s'uin', tiit'-ki sön. Oi, sina bröngvac! Kaikid' mužikoid' s'ui. Astub koza. Savine Van’ka astub vastha. - Koza, mina sindai sön. – Nu, söd ka sö. – Mina kaikid' s'uin'. Sanui möst, keda s'ui. - Nu, sina seižu mägen au, a mina prämo... sina aveida su... Sineiž suhu g'okson, – koza pagižeb. Van’ka sun avaiž, käded levit’, seižub. Koza g'oks’, g'oks’, da ku vacha paig'aiž karahtoitta sarvil'. Nece savesine Van’ka kaik muren’, savikogoks mäni-ki. A koza gäi. Enambad gäl'ghe sida saves Van’koid ii tehkoi, siičas tol'ko päčid', päčin'pohg'ad. Kaik.

30 октября 2017 в 14:27 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Elotihe ukoine da akaine. Tegihezoi vanhad. Staruhaine pagižeb, ištub da kezordab, kožliižou loučas ištub. Ukoine länguded kohtendab. - Uk, kut-žo mö nügude elaškam-se? Iče mö-se vanhtuim, sötkid-ne mijou iile, poigad iile, iile tütärt, mida mö söškam? - Davai, staruh, kaigam saved, tehkam savesine Van’ka. Saved kaiviba, pekstihe, Van’kan tehtihe savespäi, pandihe päčhe kuimaha. Van’ka sigau hotkas kuiv' dai pagižeb: - Tatoi, mamoi, avaikat, mina g'o kuivin. Tatoi, mamoi aveitihe. Van’ka läks’ päčispäi: - Ankat söda! A söda oli vähäine, Van’kale anttihe, enamba söda iimida. - Van’kaine, enamba söda mijou iile. – Iile, ka mina tiid sön. Kožliižen s'ui, starahan s'ui, länguded ukoižuu s'ui, ukoižen s'ui. Läks’ deruun'aha astmaha: vüu söda tahtoib. Tul'dihe d'oočk'ad vastha, asttas logolo haravoidme. - D'oočk'ad, mina tiid’ sön. Mamtain' s'uin', tattain' s'uin', nügut tiit'-ki sön. – Ka ala sö. Hän kaikid' nenid’ d'oočkid s'ui. Vähäižen asttihe. Tul'dhe prihäd vastha. - Kuna, prihäd, läksit'? – Radolo. – Mina tiid' sön. Tattain' s'uin', mamtain s'uin', d'oočkid' s'uin', tii'-tki sön. Oi, sina bröngvac, prihid s'ui. Asttihe möstona. Tul'dhe akad vastha, lituukoidme. - Akad, mina tiid' sön. Tattain' s'uin', mamtai'n s'uin', d'oočkid' s'uin', prihid s'uin', tiit'-ki sön. Oi sina bröngvac, kaikid s'ui. Asttas möst mužikad gäl'ghe akoile lituukoime. - Mužikad, kuna läksit'? – Niitmaha. – Siiškat väheine, mina tiid' sön. – Ka mihe sina miid' söd? – Mina söda tahtoin'. Tattain' s'uin', mamtain' s'uin', akoid' s'uin', d'oočkid' s'uin', prihid s'uin', tiit'-ki sön. Oi, sina bröngvac! Kaikid' mužikoid' s'ui. Astub koza. Savine Van’ka astub vastha. - Koza, mina sindai sön. – Nu, söd ka sö. – Mina kaikid' s'uin'. Sanui möst, keda s'ui. - Nu, sina seižu mägen au, a mina prämo... Sinasina aveida su, sineiž... Sineiž suhu g'okson, – koza pagižeb. Van’ka sun avaiž, käded levit’, seižub. Koza g'oks’, g'oks’, da ku vacha paig'aiž karahtoitta sarvil'. Nece savesine Van’ka kaik muren’, savikogoks mäni-ki. A koza gäi. Enambad gäl'ghe sida saves Van’koid ii tehkoi, siičas tol'ko päčid', päčin'pohg'ad. Kaik.

30 октября 2017 в 14:27 Нина Шибанова

• изменил(а) текст перевода
  Жили старик со старухой. Состарились они. Старушка говорит, а сама сидит с прялкой на лавке да прядет. Мужик чинит хомут. – Старик, как мы теперь жить-то будем? Сами мы состарились, кормильцев у нас нет: сына нет, дочери нет, что мы есть-то будем? – Давай, старуха, накопаем глины, сделаем глиняного Ваньку. Накопали глины, размяли ее, Ваньку из глины сделали, поставили сушиться в печку. Ванька там быстро высох и говорит: – Отец, мать, откройте, я уже высох. Отец и мать открыли. Ванька вылез из печки: – Дайте поесть! А еды было мало, дали Ваньке, съел, больше есть нечего. – Ванюша, у нас больше ничего нет. – А нет, так я вас съем. Прялку съел, старуху съел, хомут съел и старика съел. Пошел по деревне: еще есть хочет. Идут девочки навстречу, идут они на пожню с граблями. – Девочки, я вас съем. Я мать съел, отца съел и вас теперь съем. – Не ешь нас! Но он съел всех девочек. Прошел немного. Идут навстречу парни. – Куда, парни, пошли? – На работу. – Я вас съем. Я отца съел, мать съел, девочек съел и вас съем. Ой, ты, толстобрюхий, съел и парней. Опять идет. Идут навстречу женщины с косами-литовками. – Женщины, я вас съем. Отца я съел, мать съел, девочек съел, парней съел и вас съем. Ой, ты, толстобрюхий, съел всех. За женщинами вслед идут уже мужики с косами. – Мужики, куда пошли? – Косить. – Постойте немного, я вас съем. – Да почему ты нас съешь? – Я есть хочу. Я отца съел, мать съел, девочек съел, парней съел, женщин съел и вас съем. Ой, ты, толстобрюхий! Всех мужиков съел. Идет коза. Глиняный Ванька идет ей навстречу. – Коза, я тебя съем. – Ну, съешь, так ешь. – Я всех съел! И рассказал, кого он съел. – Ну, ты стой под горой: я прямо.... в рот к тебе забегу... Ты открой рот только, – коза говорит. Ванька рот открыл, руки растопырил, стоит. Коза бежала, бежала, да как треснет рогами в живот. Глиняный Ванька разбился, превратился в кучу глины. А коза осталась. После этого из глины ванек больше не делают, теперь только печки делают из глины. Все.

30 октября 2017 в 14:25 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Elotihe ukoine da akaine. Tegihezoi vanhad. Staruhaine pagižeb, ištub da kezordab, kožliižou loučas ištub. Ukoine länguded kohtendab. - Uk, kut-žo mö nügude elaškam-se? Iče mö-se vanhtuim, sötkid-ne mijou iile, poigad iile, iile tütärt, mida mö söškam? - Davai, staruh, kaigam saved, tehkam savesine Van’ka. Saved kaiviba, pekstihe, Van’kan tehtihe savespäi, pandihe päčhe kuimaha. Van’ka sigau hotkas kuiv' dai pagižeb: - Tatoi, mamoi, avaikat, mina g'o kuivin. Tatoi, mamoi aveitihe. Van’ka läks’ päčispäi: - Ankat söda! A söda oli vähäine, Van’kale anttihe, enamba söda iimida. - Van’kaine, enamba söda mijou iile. – Iile, ka mina tiid sön. Kožliižen s'ui, starahan s'ui, länguded ukoižuu s'ui, ukoižen s'ui. Läks’ deruun'aha astmaha: vüu söda tahtoib. Tul'dihe d'oočk'ad vastha, asttas logolo haravoidme. - D'oočk'ad, mina tiid’ sön. Mamtain' s'uin', tattain' s'uin', nügut tiit'-ki sön. – Ka ala sö. Hän kaikid' nenid’ d'oočkid s'ui. Vähäižen asttihe. Tul'dhe prihäd vastha. - Kuna, prihäd, läksit'? – Radolo. – Mina tiid' sön. Tattain' s'uin', mamtain s'uin', d'oočkid' s'uin', tii'-tki sön. Oi, sina bröngvac, prihid s'ui. Asttihe möstona. Tul'dhe akad vastha, lituukoidme. - Akad, mina tiid' sön. Tattain' s'uin', mamtai'n s'uin', d'oočkid' s'uin', prihid s'uin', tiit'-ki sön. Oi sina bröngvac, kaikid s'ui. Asttas möst mužikad gäl'ghe akoile lituukoime. - Mužikad, kuna läksit'? – Niitmaha. – Siiškat väheine, mina tiid' sön. – Ka mihe sina miid' söd? – Mina söda tahtoin'. Tattain' s'uin', mamtain' s'uin', akoid' s'uin', d'oočkid' s'uin', prihid s'uin', tiit'-ki sön. Oi, sina bröngvac! Kaikid' mužikoid' s'ui. Astub koza. Savine Van’ka astub vastha:. - Koza, mina sindai sön. – Nu, söd ka sö. – Mina kaikid' s'uin'. Sanui möst, keda s'ui. - Nu, sina seižu mägen au, a mina prämo... Sina aveida su, sineiž suhu g'okson, – koza pagižeb. Van’ka sun avaiž, käded levit’, seižub. Koza g'oks’, g'oks’, da ku vacha paig'aiž karahtoitta sarvil'. Nece savesine Van’ka kaik muren’, savikogoks mäni-ki. A koza gäi. Enambad gäl'ghe sida saves Van’koid ii tehkoi, siičas tol'ko päčid', päčin'pohg'ad. Kaik.

30 октября 2017 в 14:25 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Elotihe ukoine da akaine. Tegihezoi vanhad. Staruhaine pagižeb, ištub da kezordab, kožliižou loučas ištub. Ukoine länguded kohtendab. - Uk, kut-žo mö nügude elaškam-se? Iče mö-se vanhtuim, sötkid-ne mijou iile, poigad iile, iile tütärt, mida mö söškam? - Davai, staruh, kaigam saved, tehkam savesine Van’ka. Saved kaiviba, pekstihe, Van’kan tehtihe savespäi, pandihe päčhe kuimaha. Van’ka sigau hotkas kuiv' dai pagižeb: - Tatoi, mamoi, avaikat, mina g'o kuivin.» Tatoi, mamoi aveitihe. Van’ka läks’ päčispäi.: - Ankat söda! A söda oli vähäine, Van’kale anttihe, enamba söda iimida. - Van’kaine, enamba söda mijou iile. – Iile, ka mina tiid sön. Kožliižen s'ui, starahan s'ui, länguded ukoižuu s'ui, ukoižen s'ui. Läks’ deruun'aha astmaha: vüu söda tahtoib. Tul'dihe d'oočk'ad vastha, asttas logolo haravoidme. - D'oočk'ad, mina tiid’ sön. Mamtain' s'uin', tattain' s'uin', nügut tiit'-ki sön. – Ka ala sö. Hän kaikid' nenid’ d'oočkid s'ui. Vähäižen asttihe. Tul'dhe prihäd vastha. - Kuna, prihäd, läksit'? – Radolo. – Mina tiid' sön. Tattain' s'uin', mamtain s'uin', d'oočkid' s'uin', tii'-tki sön. Oi, sina bröngvac, prihid s'ui. Asttihe möstona. Tul'dhe akad vastha, lituukoidme. - Akad, mina tiid' sön. Tattain' s'uin', mamtai'n s'uin', d'oočkid' s'uin', prihid s'uin', tiit'-ki sön. Oi sina bröngvac, kaikid s'ui. Asttas möst mužikad gäl'ghe akoile lituukoime. - Mužikad, kuna läksit'? – Niitmaha. – Siiškat väheine, mina tiid' sön. – Ka mihe sina miid' söd? – Mina söda tahtoin'. Tattain' s'uin', mamtain' s'uin', akoid' s'uin', d'oočkid' s'uin', prihid s'uin', tiit'-ki sön. Oi, sina bröngvac! Kaikid' mužikoid' s'ui. Astub koza. Savine Van’ka astub vastha: - Koza, mina sindai sön. – Nu, söd ka sö. – Mina kaikid' s'uin'.» Sanui möst, keda s'ui. - Nu, sina seižu mägen au, a mina prämo... Sina aveida su, sineiž suhu g'okson, – koza pagižeb. Van’ka sun avaiž, käded levit’, seižub. Koza g'oks’, g'oks’, da ku vacha paig'aiž karahtoitta sarvil'. Nece savesine Van’ka kaik muren’, savikogoks mäni-ki. A koza gäi. Enambad gäl'ghe sida saves Van’koid ii tehkoi, siičas tol'ko päčid', päčin'pohg'ad. Kaik.

30 октября 2017 в 14:25 Нина Шибанова

• изменил(а) текст перевода
  Жили старик со старухой. Состарились они. Старушка говорит, а сама сидит с прялкой на лавке да прядет. Мужик чинит хомут. – Старик, как мы теперь жить-то будем? Сами мы состарились, кормильцев у нас нет: сына нет, дочери нет, что мы есть-то будем? – Давай, старуха, накопаем глины, сделаем глиняного Ваньку. Накопали глины, размяли ее, Ваньку из глины сделали, поставили сушиться в печку. Ванька там быстро высох и говорит: – Отец, мать, откройте, я уже высох. Отец и мать открыли,. Ванька вылез из печки: – Дайте поесть! А еды было мало, дали Ваньке, съел, больше есть нечего. – Ванюша, у нас больше ничего нет. – А нет, так я вас съем. Прялку съел, старуху съел, хомут съел и старика съел. Пошел по деревне: еще есть хочет. Идут девочки навстречу, идут они на пожню с граблями. – Девочки, я вас съем. Я мать съел, отца съел и вас теперь съем. – Не ешь нас! Но он съел всех девочек. Прошел немного. Идут навстречу парни. – Куда, парни, пошли? – На работу. – Я вас съем. Я отца съел, мать съел, девочек съел и вас съем. – Ой, ты, толстобрюхий! Съел, съел и парней. Опять идет. Идут навстречу женщины с косами-литовками. – Женщины, я вас съем. Отца я съел, мать съел, девочек съел, парней съел и вас съем. Ой, ты, толстобрюхий! Съел, съел всех. За женщинами вслед идут уже мужики с косами. – Мужики, куда пошли? – Косить. – Постойте немного, я вас съем. – Да почему ты нас съешь? – Я есть хочу. Я отца съел, мать съел, девочек съел, парней съел, женщин съел и вас съем. Ой, ты, толстобрюхий! Всех мужиков съел. Идет коза. Глиняный Ванька идет ей навстречу. – Коза, я тебя съем. – Ну, съешь, так ешь. – Я всех съел! И рассказал, кого он съел. – Ну, ты стой под горой: я прямо.... в рот к тебе забегу.. Ты открой рот только, – коза говорит. Ванька рот открыл, руки растопырил, стоит. Коза бежала, бежала, да как треснет рогами в живот. Глиняный Ванька разбился, превратился в кучу глины. А коза осталась. После этого из глины ванек больше не делают, теперь только печки делают из глины. Все.

18 октября 2016 в 19:24 Nataly Krizhanovsky

• изменил(а) текст
  Elotihe ukoine da akaine. Tegihezoi vanhad. Staruhaine pagižeb, ištub da kezordab, kožliižou loučas ištub. Ukoine länguded kohtendab. - Uk, kut-žo mö nügude elaškam-se? Iče mö-se vanhtuim, sötkid-ne mijou iile, poigad iile, iile tütärt, mida mö söškam? - Davai, staruh, kaigam saved, tehkam savesine Van’ka. Saved kaiviba, pekstihe, Van’kan tehtihe savespäi, pandihe päčhe kuimaha. Van’ka sigau hotkas kuiv\' dai pagižeb: - Tatoi, mamoi, avaikat, mina g\'og'o kuivin.» Tatoi, mamoi aveitihe. Van’ka läks’ päčispäi. - Ankat söda! A söda oli vähäine, Van’kale anttihe, enamba söda iimida. - Van’kaine, enamba söda mijou iile. – Iile, ka mina tiid sön. Kožliižen s\'uis'ui, starahan s\'uis'ui, länguded ukoižuu s\'uis'ui, ukoižen s\'uis'ui. Läks’ deruun\'ahaderuun'aha astmaha: vüu söda tahtoib. Tul\'dihe d\'oočk\'adTul'dihe d'oočk'ad vastha, asttas logolo haravoidme. - D\'oočk\'adD'oočk'ad, mina tiid’ sön. Mamtain\' s\'uin\s'uin', tattain\' s\'uin\s'uin', nügut tiit\'-ki sön. – Ka ala sö. Hän kaikid\' nenid’ d\'oočkid s\'uid'oočkid s'ui. Vähäižen asttihe. Tul\'dheTul'dhe prihäd vastha. - Kuna, prihäd, läksit\'? – Radolo. – Mina tiid\' sön. Tattain\' s\'uin\s'uin', mamtain s\'uin\s'uin', d\'oočkid\d'oočkid' s\'uin\s'uin', tii\'-tki sön. Oi, sina bröngvac, prihid s\'uis'ui. Asttihe möstona. Tul\'dheTul'dhe akad vastha, lituukoidme. - Akad, mina tiid\' sön. Tattain\' s\'uin\s'uin', mamtai\'n s\'uin\mamtai'n s'uin', d\'oočkid\d'oočkid' s\'uin\s'uin', prihid s\'uin\s'uin', tiit\'-ki sön. Oi sina bröngvac, kaikid s\'uis'ui. Asttas möst mužikad gäl\'ghegäl'ghe akoile lituukoime. - Mužikad, kuna läksit\'? – Niitmaha. – Siiškat väheine, mina tiid\' sön. – Ka mihe sina miid\' söd? – Mina söda tahtoin\'. Tattain\' s\'uin\s'uin', mamtain\' s\'uin\s'uin', akoid\' s\'uin\s'uin', d\'oočkid\d'oočkid' s\'uin\s'uin', prihid s\'uin\s'uin', tiit\'-ki sön. Oi, sina bröngvac! Kaikid\' mužikoid\' s\'uis'ui. Astub koza. Savine Van’ka astub vastha: - Koza, mina sindai sön. – Nu, söd ka sö. – Mina kaikid\' s\'uin\s'uin'.» Sanui möst, keda s\'uis'ui. - Nu, sina seižu mägen au, a mina prämo... Sina aveida su, sineiž suhu g\'oksong'okson, – koza pagižeb. Van’ka sun avaiž, käded levit’, seižub. Koza g\'oksg'oks’, g\'oksg'oks’, da ku vacha paig\'aižpaig'aiž karahtoitta sarvil\'. Nece savesine Van’ka kaik muren’, savikogoks mäni-ki. A koza gäi. Enambad gäl\'ghegäl'ghe sida saves Van’koid ii tehkoi, siičas tol\'kotol'ko päčid\', päčin\'pohg\'adpäčin'pohg'ad. Kaik.