Тексты

Вернуться к просмотру | Вернуться к списку

Van’ka-durak emagoičesob

История изменений

21 декабря 2022 в 08:45 Nataly Krizhanovsky

• изменил(а) текст перевода
  Жили однажды три брата, матери и отца у них не было. Двое братьев умные, а третий опять же Ванька. (Раньше Ванек было много так...). Ну, братьям нужно жениться. Они с девушками гуляют, а Ванька все на печи сидит. Братья заварили целую бочку пива и пошли гулять с девочками. А Ванька вылил бочку с пивом на пол, взял корыто, сел в него и ездит по полу. Дверь он запер. Пришли братья. – Ванька, открой! – Подождите, до дверей прокачусь. – Ванька, открой! – Подождите, до поля прокачусь. – Ванька, открой! – А входите сами! – Ванька, открой! Ванька не открывает, ему хорошо кататься. Сами они дверь открыли, вошли и видят: пиво вылито, Ванька катается. – Ой, ты, дурак, дурак, нам жениться надо, а ты пиво вылил!.. Что теперь делать? А давайте сбежим от Ваньки из дому, перед девушками нам теперь стыдно, сбежим из дому. Насушили они сухарей, уложили в мешки, в два мешка. Пошли с девушками попрощаться. Пошли они, а пока к девушкам ходили, Ванька явился, из одного мешка вывалил сухари, сам сел в мешок и завязался. Братья пришли от невест, а Ваньки нет. – Давай убежим быстрее! Ушли они быстренько. А Ванька из мешка кричит: – Братья, подождите! – Ой, кто это нас догоняет? А тот, который Ваньку-то несет, очень устал, а второй, с сухарями, так тот может налегке быстро идти. Тот из братьев, который Ваньку несет, и говорит: – Отойдем, брат, в сторонку, я утомился, уйдем с дороги, пусть он мимо нас пробежит. А Ванька из мешка все одно кричит: – Братья, подождите! Братья отошли в сторону, сели. Брат, который тяжелую ношу несет, и говорит: – Давай, брат, поедим из моего мешка, уж очень мой мешок тяжелый. Открыли мешок, а там Ванька. Что поделаешь? Опять вернулись домой. Пришли с Ванькой домой и живут дальше. – Что нам теперь делать? Давай отправим Ваньку в Шолу за товаром, свадьбу надо сыграть. Отправили Ваньку на лошади, дали денег, велели купить пшена, муки, ложек, поварешек, стаканов, в общем – посуды всякой. Поехал Ванька и купил все в лавке. Едет он обратно. А дорога-то шла по озеру. Куплены бочка растительного масла, мука и пшено, и крендели, и ложки, чашки, стаканы, и всего накупил. Едет, а лошадь пить захотела. Он прорубил прорубь во льду. Лошадь немного попила, а лошадь так лошадь и есть – больше ей и не надо. А Ванька бухнул мешок муки. – На, – говорит, – лошадка, пей! Лошадь сверху муку съела, а остальная мука вся под воду ушла. Ехал он, ехал, а дорога была вся в трещинах, дело было к весне, трещины образовались на дороге во льду. - Что делать с этим льдом? Если я провалюсь вместе с лошадью, то утону. Ванька – дурак, да Ванька – умный. Взял он да давай лить растительное масло в эти трещины. Всю бочку масла и вылил в озеро, в это озеро. И лед стал крепче. Приехал он в другой конец озера. Опять лошадь пить захотела. А что будет лошадь пить? Ванька прорубил прорубь, поит лошадь, а лошадь не пьет. Он высыпал мешок пшена, лошадь сверху пшено ела-ела, больше не хочет. Ну, поехал Ванька домой. Едет он по перелеску, а посуда в ящике громыхает, а Ваньке слышится, что посуда его дразнит, обзывает: «Ванька-дурак! Ванька-дурак!» – Ну что вы меня обзываете! Встал он с воза, швырнул всю эту посуду в кусты. – Сидите тут, а я порожняком домой поеду! Ванька домой порожняком и приехал. Братья вышли навстречу. Встретили, а у Ваньки ничего нет, пустым приехал, а деньги все издержал. Что теперь делать, как жить? Так и остались неженатыми. Так и живут батраками. Все.

30 октября 2017 в 15:37 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Elotihe vüu-ki kuume vellest, heil’ eilend tatad da mamad. Kaks’-se ol’ umnįjad, a kuumanz’ mest-ki Van’ka. (Edou Van’koid äi oli ka...). Nu, a vellile ne tariž oli naida. D'oočkime gul'aidas, nu a nece Van’ka kaiken päčuu ištub. A velled-ne segoitadihe buči'n čelijan olut da lähttihe guläimaha döočkidennoks. A nece Van’ka bučin' lavalo viškäiž olutme, kartan ot’, ištuihe da štargub. Nu, varejad tugez’. Velled tuudihe. - Van’ka, avaida! – Naroug'at, uks'he ajoudan. – Van’ka, avaida! – Naroug'at, püudho ajoudan. – Van’ka, avaida! – A tuugat iče tö! – Van’ka, avaida! Van’ka ii avaida, hüvä štarkta. Iče hö veräjän kätihe, mändihe, ka olut viškäitut, Van’ka štargub. - Oi, sina, durak, sina durak, miile tariž naida, a sina oluden panid' maha!.. Mida tehta nügutte tariž? A Van’kaspäi davai uitkam suusem kodiupäi, niiččid nügutte huiged ozutadakso g'o, a uitkam kodiupäi. Kuivatihe suhrid, pandihe šauguihe, kahtho šaughu. Lähttihe niiččidme prostm'akso. Mändihe, kuni niiččidennoks käutihe, Van’ka tuli, ühten šaugun saumha viškäiž suhrid, iče hän ištuihez šaughu, sidoihez. A velled tuudihe niiččidennopäi, a Van’kad eile. - Davai hotkemba uitkam! Lähttihe hotkemba astmaha. A Van’ka šauguspäi kričib: - Velled, varastagat! – Oi, ken naku miid' sabutelob? A kudamb Van’kad-se kandab, ka se g'o muga väzui, a kudamb suhrideme ka se voib astta hotkemba. A kudamb Van’kad kandab, ka se pagižep-ki vel'l': - Astu, vel'l', laptaižehe, mina pahoin' väzuin', lähkam tuupäi, laske hän siriči meid' göksob. A Van’ka ühtes šauguspäi kričib: - Velled, varastagat! Vot lähttihe laptaha, ištuhezoiš. Nece vel'l' pagižeb (kudamb gügedan šaugun kandoi): - Davai, vel'l', sögam minun šauguspäi, minain güged pahoi'n šaug. Avaitihe, ka šaugus Van’ka. Mida teged? Möst pördihezoiš kodihe. Tuudihe Van’kame kodihe da elotas-ki per'od. - Mida miile nügut' rata? Oigekam mö Van’kad hebuu Šalha tavaraha, svadbad tariž tehta. Oigetihe Van’kad hebuu tavaraha, anttihe dengäd, kästtihe ostta šonud, g'auhod, luzikoid’, pavaričid, stokanoid', vopšem astkid' kaikid'. Nece Van’ka ajii, vįkupi necen loukas, ost’. Ajab tagaze. A gärveme te-se oli. Pühävoid' bučin' ost’, gäuhod i šonud, i krendeliid', i luzikoid', čaškoid' i stokanoid' i säkijad ost’. Ajab, a g'oda hebo-se tahtoib. Gärvhe riigižen čapoi. Hebo väheižen güi da hebo, ka hebo i om, hänle enamb ii tariž. Hän havadon gäuhod paigäiž. - Na, sanub, – hebo, g'o! Hebo päupäi g'auhod söi, söi, a ostalnį-se vet’ upoz’. Ajii, ajii, a te-se houktuimil ningitte, kevaspol’ g'o oli-se, a pazad oma tedme gärveme-se houktudet gähä. - Mida tehta necidame gädme? Gesli mina lankton hebome, ka uptan. Van’ka-durak, Van’ka-umnį. Ot’ da pühävoil’ nene pazad Van’ka davai valada. Pühävoin'-se kaiken bučin' valoi-ki pazoihe- ne neche gärvhe. No, tegihe vahvemb. Tuli toišhe agh'a gärved. Möst g'o hebo g'oda tahtoib. A hebo mida g'oškab? Van’ka prolubaižen čapoi, hebon g'otab, hebo ii g'o. Hän šonud havadon viškäiž, hebo päupäi šonud söi, söi. No, no, enambad ii tahtoi. No, läks’ Van’ka kodihe ajamaha. Ajab pereleskau, a astk'ad-no kaik kolaitas ühtes gäššikas-se ühthezo, a Van’kale kuluse: «Van’ka-durak! Van’ka-durak!», - nene astk'ad hänt draznitas, nimitadas. - No, mida tö mindain' nimitatt! Libui reguupäi, karahtoit’ barbikoho neno kaik astk'ad. - Ištkät side, mina ajan güudgäu-ki kodihe! Van’ka kodihe güudgäu tuli. Velled mändihe vastha. Vastha mändihe, ka Van’kau nimida eile, kaik güudgäu tuunu, dengäd pidetut. - Mida nügutte zavot't'a, kut elada?» Muga i gäiba naimatomad. Muga i elotas kaik batrakoiden. Kaik.

30 октября 2017 в 15:36 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Elotihe vüu-ki kuume vellest, heil’ eilend tatad da mamad. Kaks’-se ol’ umnįjad, a kuumanz’ mest-ki Van’ka. (Edou Van’koid äi oli ka...). Nu, a vellile ne tariž oli naida. D'oočkime gul'aidas, nu a nece Van’ka kaiken päčuu ištub. A velled-ne segoitadihe buči'n čelijan olut da lähttihe guläimaha döočkidennoks. A nece Van’ka bučin' lavalo viškäiž olutme, kartan ot’, ištuihe da štargub. Nu, varejad tugez’. Velled tuudihe. - Van’ka, avaida! – Naroug'at, uks'he ajoudan. – Van’ka, avaida! – Naroug'at, püudho ajoudan. – Van’ka, avaida! – A tuugat iče tö! – Van’ka, avaida! Van’ka ii avaida, hüvä štarkta. Iče hö veräjän kätihe, mändihe, ka olut viškäitut, Van’ka štargub. - Oi, sina, durak, sina durak, miile tariž naida, a sina oluden panid' maha!.. Mida tehta nügutte tariž? A Van’kaspäi davai uitkam suusem kodiupäi, niiččid nügutte huiged ozutadakso g'o, a uitkam kodiupäi. Kuivatihe suhrid, pandihe šauguihe, kahtho šaughu. Lähttihe niiččidme prostm'akso. Mändihe, kuni niiččidennoks käutihe, Van’ka tuli, ühten šaugun saumha viškäiž suhrid, iče hän ištuihez šaughu, sidoihez. A velled tuudihe niiččidennopäi, a Van’kad eile. - Davai hotkemba uitkam! Lähttihe hotkemba astmaha. A Van’ka šauguspäi kričib: - Velled, varastagat! – Oi, ken naku miid' sabutelob? A kudamb Van’kad-se kandab, ka se g'o muga väzui, a kudamb suhrideme ka se voib astta hotkemba. A kudamb Van’kad kandab, ka se pagižep-ki vel'l': - Astu, vel'l', laptaižehe, mina pahoin' väzuin', lähkam tuupäi, laske hän siriči meid' göksob. A Van’ka ühtes šauguspäi kričib: - Velled, varastagat! Vot lähttihe laptaha, ištuhezoiš. Nece vel'l' pagižeb (kudamb gügedan šaugun kandoi): - Davai, vel'l', sögam minun šauguspäi, minain güged pahoi'n šaug. Avaitihe, ka šaugus Van’ka. Mida teged? Möst pördihezoiš kodihe. Tuudihe Van’kame kodihe da elotas-ki per'od. - Mida miile nügut' rata? Oigekam mö Van’kad hebuu Šalha tavaraha, svadbad tariž tehta. Oigetihe Van’kad hebuu tavaraha, anttihe dengäd, kästtihe ostta šonud, g'auhod, luzikoid’, pavaričid, stokanoid', vopšem astkid' kaikid'. Nece Van’ka ajii, vįkupi necen loukas, ost’. Ajab tagaze. A gärveme te-se oli. Pühävoid' bučin' ost’, gäuhod i šonud, i krendeliid', i luzikoid', čaškoid' i stokanoid' i säkijad ost’. Ajab, a g'oda hebo-se tahtoib. Gärvhe riigižen čapoi. Hebo väheižen güi da hebo, ka hebo i om, hänle enamb ii tariž. Hän havadon gäuhod paigäiž. - Na, sanub, – hebo, g'o! Hebo päupäi g'auhod söi, söi, a ostalnį-se vet’ upoz’. Ajii, ajii, a te-se houktuimil ningitte, kevaspol’ g'o oli-se, a pazad oma tedme gärveme-se houktudet gähä. - Mida tehta necidame gädme? Gesli mina lankton hebome, ka uptan. Van’ka-durak, Van’ka-umnį. Ot’ da pühävoil’ nene pazad Van’ka davai valada. Pühävoin'-se kaiken bučin' valoi-ki pazoihe- ne neche gärvhe. No, tegihe vahvemb. Tuli toišhe agh'a gärved. Möst g'o hebo g'oda tahtoib. A hebo mida g'oškab? Van’ka prolubaižen čapoi, hebon g'otab, hebo ii g'o. Hän šonud havadon viškäiž, hebo päupäi šonud söi, söi. No, enambad ii tahtoi. No, läks’ Van’ka kodihe ajamaha. Ajab pereleskau, a astk'ad-no kaik kolaitas ühtes gäššikas-se ühthezo, a Van’kale kuluse: «Van’ka-durak! Van’ka-durak!», - nene astk'ad hänt draznitas, nimitadas. - No, mida tö mindain' nimitatt! Libui reguupäi, karahtoit’ barbikoho neno kaik astk'ad. - Ištkät side, mina ajan güudgäu-ki kodihe! Van’ka kodihe güudgäu tuli. Velled mändihe vastha. Vastha mändihe, ka Van’kau nimida eile, kaik güudgäu tuunu, dengäd pidetut. - Mida nügutte zavot't'a, kut elada?» Muga i gäiba naimatomad. Muga i elotas kaik batrakoiden. Kaik.

30 октября 2017 в 15:35 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Elotihe vüu-ki kuume vellest, heil’ eilend tatad da mamad. Kaks’-se ol’ umnįjad, a kuumanz’ mest-ki Van’ka. (Edou Van’koid äi oli ka...). Nu, a vellile ne tariž oli naida. D'oočkime gul'aidas, nu a nece Van’ka kaiken päčuu ištub. A velled-ne segoitadihe buči'n čelijan olut da lähttihe guläimaha döočkidennoks. A nece Van’ka bučin' lavalo viškäiž olutme, kartan ot’, ištuihe da štargub. Nu, varejad tugez’. Velled tuudihe. - Van’ka, avaida! – Naroug'at, uks'he ajoudan. – Van’ka, avaida! – Naroug'at, püudho ajoudan. – Van’ka, avaida! – A tuugat iče tö! – Van’ka, avaida! Van’ka ii avaida, hüvä štarkta. Iče hö veräjän kätihe, mändihe, ka olut viškäitut, Van’ka štargub. - Oi, sina, durak, sina durak, miile tariž naida, a sina oluden panid' maha!.. Mida tehta nügutte tariž? A Van’kaspäi davai uitkam suusem kodiupäi, niiččid nügutte huiged ozutadakso g'o, a uitkam kodiupäi. Kuivatihe suhrid, pandihe šauguihe, kahtho šaughu. Lähttihe niiččidme prostm'akso. Mändihe, kuni niiččidennoks käutihe, Van’ka tuli, ühten šaugun saumha viškäiž suhrid, iče hän ištuihez šaughu, sidoihez. A velled tuudihe niiččidennopäi, a Van’kad eile. - Davai hotkemba uitkam! Lähttihe hotkemba astmaha. A Van’ka šauguspäi kričib: - Velled, varastagat! – Oi, ken naku miid' sabutelob? A kudamb Van’kad-se kandab, ka se g'o muga väzui, a kudamb suhrideme ka se voib astta hotkemba. A kudamb Van’kad kandab, ka se pagižep-ki vel'l': - Astu, vel'l', laptaižehe, mina pahoin' väzuin', lähkam tuupäi, laske hän siriči meid' göksob. A Van’ka ühtes šauguspäi kričib: - Velled, varastagat! Vot lähttihe laptaha, ištuhezoiš. Nece vel'l' pagižeb (kudamb gügedan šaugun kandoi): - Davai, vel'l', sögam minun šauguspäi, minain güged pahoi'n šaug. Avaitihe, ka šaugus Van’ka. Mida teged? Möst pördihezoiš kodihe. Tuudihe Van’kame kodihe da elotas-ki per'od. - Mida miile nügut' rata? Oigekam mö Van’kad hebuu Šalha tavaraha, svadbad tariž tehta. Oigetihe Van’kad hebuu tavaraha, anttihe dengäd, kästtihe ostta šonud, g'auhod, luzikoid’, pavaričid, stokanoid', vopšem astkid' kaikid'. Nece Van’ka ajii, vįkupi necen loukas, ost’. Ajab tagaze. A gärveme te-se oli. Pühävoid' bučin' ost’, gäuhod i šonud, i krendeliid', i luzikoid', čaškoid' i stokanoid' i säkijad ost’. Ajab, a g'oda hebo-se tahtoib. Gärvhe riigižen čapoi. Hebo väheižen güi da hebo, ka hebo i om, hänle enamb ii tariž. Hän havadon gäuhod paigäiž. - Na, sanub, – hebo, g'o! Hebo päupäi g'auhod söi, söi, a ostalnį-se vet’ upoz’. Ajii, ajii, a te-se houktuimil ningitte, kevaspol’ g'o oli-se, a pazad oma tedme gärveme-se houktudet gähä. - Mida tehta necidame gädme? Gesli mina lankton hebome, ka uptan. Van’ka-durak, Van’ka-umnį. Ot’ da pühävoil’ nene pazad Van’ka davai valada. Pühävoin'-se kaiken bučin' valoi-ki pazoihe- ne neche gärvhe. No, tegihe vahvemb. Tuli toišhe agh'a gärved. Möst g'o hebo g'oda tahtoib. A hebo mida g'oškab? Van’ka prolubaižen čapoi, hebon g'otab, hebo ii g'o. Hän šonud havadon viškäiž, hebo päupäi šonud söi, söi. No, enambad ii tahtoi. No, läks’ Van’ka kodihe ajamaha. Ajab pereleskau, a astk'ad-no kaik kolaitas ühtes gäššikas-se ühthezo, a Van’kale kuluse: «Van’ka-durak! Van’ka-durak!», - nene astk'ad hänt draznitas, nimitadas. - No, mida tö mindain' nimitatt! Libui reguupäi, karahtoit’ barbikoho neno kaik astk'ad. - Ištkät side, mina ajan güudgäu-ki kodihe! Van’ka kodihe güudgäu tuli. Velled mändihe vastha. Vastha mändihe, ka Van’kau nimida eile, kaik güudgäu tuunu, dengäd pidetut. - Mida nügutte zavot't'a, kut elada?» Muga i gäiba naimatomad. Muga i elotas kaik batrakoiden. Kaik.

30 октября 2017 в 15:35 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Elotihe vüu-ki kuume vellest, heil’ eilend tatad da mamad. Kaks’-se ol’ umnįjad, a kuumanz’ mest-ki Van’ka. (Edou Van’koid äi oli ka...). Nu, a vellile ne tariž oli naida. D'oočkime gul'aidas, nu a nece Van’ka kaiken päčuu ištub. A velled-ne segoitadihe buči'n čelijan olut da lähttihe guläimaha döočkidennoks. A nece Van’ka bučin' lavalo viškäiž olutme, kartan ot’, ištuihe da štargub. Nu, varejad tugez’. Velled tuudihe. - Van’ka, avaida! – Naroug'at, uks'he ajoudan.» – Van’ka, avaida! – Naroug'at, püudho ajoudan. – Van’ka, avaida! – A tuugat iče tö! – Van’ka, avaida! Van’ka ii avaida, hüvä štarkta. Iče hö veräjän kätihe, mändihe, ka olut viškäitut, Van’ka štargub. - Oi, sina, durak, sina durak, miile tariž naida, a sina oluden panid' maha!.. Mida tehta nügutte tariž? A Van’kaspäi davai uitkam suusem kodiupäi, niiččid nügutte huiged ozutadakso g'o, a uitkam kodiupäi.» Kuivatihe suhrid, pandihe šauguihe, kahtho šaughu. Lähttihe niiččidme prostm'akso. Mändihe, kuni niiččidennoks käutihe, Van’ka tuli, ühten šaugun saumha viškäiž suhrid, iče hän ištuihez šaughu, sidoihez. A velled tuudihe niiččidennopäi, a Van’kad eile. - Davai hotkemba uitkam! Lähttihe hotkemba astmaha. A Van’ka šauguspäi kričib: - Velled, varastagat! – Oi, ken naku miid' sabutelob? A kudamb Van’kad-se kandab, ka se g'o muga väzui, a kudamb suhrideme ka se voib astta hotkemba. A kudamb Van’kad kandab, ka se pagižep-ki vel'l': - Astu, vel'l', laptaižehe, mina pahoin' väzuin', lähkam tuupäi, laske hän siriči meid' göksob.»' A Van’ka ühtes šauguspäi kričib: - Velled, varastagat! Vot lähttihe laptaha, ištuhezoiš. Nece vel'l' pagižeb (kudamb gügedan šaugun kandoi): - Davai, vel'l', sögam minun šauguspäi, minain güged pahoi'n šaug.» Avaitihe, ka šaugus Van’ka. Mida teged? Möst pördihezoiš kodihe. Tuudihe Van’kame kodihe da elotas-ki per'od. - Mida miile nügut' rata? Oigekam mö Van’kad hebuu Šalha tavaraha, svadbad tariž tehta. Oigetihe Van’kad hebuu tavaraha, anttihe dengäd, kästtihe ostta šonud, g'auhod, luzikoid’, pavaričid, stokanoid', vopšem astkid' kaikid'. Nece Van’ka ajii, vįkupi necen loukas, ost’. Ajab tagaze. A gärveme te-se oli. Pühävoid' bučin' ost’, gäuhod i šonud, i krendeliid', i luzikoid', čaškoid' i stokanoid' i säkijad ost’. Ajab, a g'oda hebo-se tahtoib. Gärvhe riigižen čapoi. Hebo väheižen güi da hebo, ka hebo i om, hänle enamb ii tariž. Hän havadon gäuhod paigäiž. - Na, sanub, – hebo, g'o! Hebo päupäi g'auhod söi, söi, a ostalnį-se vet’ upoz’. Ajii, ajii, a te-se houktuimil ningitte, kevaspol’ g'o oli-se, a pazad oma tedme gärveme-se houktudet gähä. - Mida tehta necidame gädme? Gesli mina lankton hebome, ka uptan. Van’ka-durak, Van’ka-umnį. Ot’ da pühävoil’ nene pazad Van’ka davai valada. Pühävoin'-se kaiken bučin' valoi-ki pazoihe- ne neche gärvhe. No, tegihe vahvemb. Tuli toišhe agh'a gärved. Möst g'o hebo g'oda tahtoib. A hebo mida g'oškab? Van’ka prolubaižen čapoi, hebon g'otab, hebo ii g'o. Hän šonud havadon viškäiž, hebo päupäi šonud söi, söi. No, enambad ii tahtoi. No, läks’ Van’ka kodihe ajamaha. Ajab pereleskau, a astk'ad-no kaik kolaitas ühtes gäššikas-se ühthezo, a Van’kale kuluse: «Van’ka-durak! Van’ka-durak!» Nene, - nene astk'ad hänt draznitas, nimitadas. - No, mida tö mindain' nimitatt!» Libui reguupäi, karahtoit’ barbikoho neno kaik astk'ad. - Ištkät side, mina ajan güudgäu-ki kodihe! Van’ka kodihe güudgäu tuli. Velled mändihe vastha. Vastha mändihe, ka Van’kau nimida eile, kaik güudgäu tuunu, dengäd pidetut. - Mida nügutte zavot't'a, kut elada?» Muga i gäiba naimatomad. Muga i elotas kaik batrakoiden. Kaik.

30 октября 2017 в 15:35 Нина Шибанова

• изменил(а) текст перевода
  Жили однажды три брата, матери и отца у них не было. Двое братьев умные, а третий опять же Ванька. (Раньше Ванек было много так...). Ну, братьям нужно жениться. Они с девушками гуляют, а Ванька все на печи сидит. Братья заварили целую бочку пива и пошли гулять с девочками. А Ванька вылил бочку с пивом на пол, взял корыто, сел в него и ездит по полу. Дверь он запер. Пришли братья. – Ванька, открой! – Подождите, до дверей прокачусь. – Ванька, открой! – Подождите, до поля прокачусь. – Ванька, открой! – А входите сами! – Ванька, открой! Ванька не открывает, ему хорошо кататься. Сами они дверь открыли, вошли и видят: пиво вылито, Ванька катается. – Ой, ты, дурак, дурак, нам жениться надо, а ты пиво вылил!.. Что теперь делать? А давайте сбежим от Ваньки из дому, перед девушками нам теперь стыдно, сбежим из дому. Насушили они сухарей, уложили в мешки, в два мешка. Пошли с девушками попрощаться. Пошли они, а пока к девушкам ходили, Ванька явился, из одного мешка вывалил сухари, сам сел в мешок и завязался. Братья пришли от невест, а Ваньки нет. – Давай убежим быстрее! Ушли они быстренько. А Ванька из мешка кричит: – Братья, подождите! – Ой, кто это нас догоняет? А тот, который Ваньку-то несет, очень устал, а второй, с сухарями, так тот может налегке быстро идти. Тот из братьев, который Ваньку несет, и говорит: – Отойдем, брат, в сторонку, я утомился, уйдем с дороги, пусть он мимо нас пробежит. А Ванька из мешка все одно кричит: – Братья, подождите! Братья отошли в сторону, сели. Брат, который тяжелую ношу несет, и говорит: – Давай, брат, поедим из моего мешка, уж очень мой мешок тяжелый. Открыли мешок, а там Ванька. Что поделаешь? Опять вернулись домой. Пришли с Ванькой домой и живут дальше. – Что нам теперь делать? Давай отправим Ваньку в Шолу за товаром, свадьбу надо сыграть. Отправили Ваньку на лошади, дали денег, велели купить пшена, муки, ложек, поварешек, стаканов, в общем – посуды всякой. Поехал Ванька и купил все в лавке. Едет он обратно. А дорога-то шла по озеру. Куплены бочка растительного масла, мука и пшено, и крендели, и ложки, чашки, стаканы, и всего накупил. Едет, а лошадь пить захотела. Он прорубил прорубь во льду. Лошадь немного попила, а лошадь так лошадь и есть – больше ей и не надо. А Ванька бухнул мешок муки. – На, – говорит, – лошадка, пей! Лошадь сверху муку съела, а остальная мука вся под воду ушла. Ехал он, ехал, а дорога была вся в трещинах, дело было к весне. Трещины, трещины образовались на дороге во льду. - Что делать с этим льдом? Если я провалюсь вместе с лошадью, то утону. Ванька – дурак, да Ванька – умный. Взял он да давай лить растительное масло в эти трещины. Всю бочку масла и вылил в озеро, в это озеро. И лед стал крепче. Приехал он в другой конец озера. Опять лошадь пить захотела. А что будет лошадь пить? Ванька прорубил прорубь, поит лошадь, а лошадь не пьет. Он высыпал мешок пшена, лошадь сверху пшено ела-ела, больше не хочет. Ну, поехал Ванька домой. Едет он по перелеску, а посуда в ящике громыхает, а Ваньке слышится, что посуда его дразнит, обзывает: «Ванька-дурак! Ванька-дурак!» – Ну что вы меня обзываете! Встал он с воза, швырнул всю эту посуду в кусты:. – Сидите тут, а я порожняком домой поеду! Ванька домой порожняком и приехал. Братья вышли навстречу. Встретили, а у Ваньки ничего нет, пустым приехал, а деньги все издержал. Что теперь делать, как жить? Так и остались неженатыми. Так и живут батраками. Все.

18 октября 2016 в 19:24 Nataly Krizhanovsky

• изменил(а) текст
  Elotihe vüu-ki kuume vellest, heil’ eilend tatad da mamad. Kaks’-se ol’ umnįjad, a kuumanz’ mest-ki Van’ka. (Edou Van’koid äi oli ka...) Nu, a vellile ne tariž oli naida. D\'oočkime gul\'aidasD'oočkime gul'aidas, nu a nece Van’ka kaiken päčuu ištub. A velled-ne segoitadihe buči\'nbuči'n čelijan olut da lähttihe guläimaha döočkidennoks. A nece Van’ka bučin\' lavalo viškäiž olutme, kartan ot’, ištuihe da štargub. Nu, varejad tugez’. Velled tuudihe. - Van’ka, avaida! – Naroug\'atNaroug'at, uks\'heuks'he ajoudan.» – Van’ka, avaida! – Naroug\'atNaroug'at, püudho ajoudan. – Van’ka, avaida! – A tuugat iče tö! – Van’ka, avaida! Van’ka ii avaida, hüvä štarkta. Iče hö veräjän kätihe, mändihe, ka olut viškäitut, Van’ka štargub. - Oi, sina, durak, sina durak, miile tariž naida, a sina oluden panid\' maha!.. Mida tehta nügutte tariž? A Van’kaspäi davai uitkam suusem kodiupäi, niiččid nügutte huiged ozutadakso g\'og'o, a uitkam kodiupäi.» Kuivatihe suhrid, pandihe šauguihe, kahtho šaughu. Lähttihe niiččidme prostm\'aksoprostm'akso. Mändihe, kuni niiččidennoks käutihe, Van’ka tuli, ühten šaugun saumha viškäiž suhrid, iče hän ištuihez šaughu, sidoihez. A velled tuudihe niiččidennopäi, a Van’kad eile. - Davai hotkemba uitkam! Lähttihe hotkemba astmaha. A Van’ka šauguspäi kričib: - Velled, varastagat! – Oi, ken naku miid\' sabutelob? A kudamb Van’kad-se kandab, ka se g\'og'o muga väzui, a kudamb suhrideme ka se voib astta hotkemba. A kudamb Van’kad kandab, ka se pagižep-ki vel\'l\vel'l': - Astu, vel\'l\vel'l', laptaižehe, mina pahoin\' väzuin\', lähkam tuupäi, laske hän siriči meid\' göksob.»\' A Van’ka ühtes šauguspäi kričib: - Velled, varastagat! Vot lähttihe laptaha, ištuhezoiš. Nece vel\'l\vel'l' pagižeb (kudamb gügedan šaugun kandoi): - Davai, vel\'l\vel'l', sögam minun šauguspäi, minain güged pahoi\'npahoi'n šaug.» Avaitihe, ka šaugus Van’ka. Mida teged? Möst pördihezoiš kodihe. Tuudihe Van’kame kodihe da elotas-ki per\'odper'od. - Mida miile nügut\' rata? Oigekam mö Van’kad hebuu Šalha tavaraha, svadbad tariž tehta. Oigetihe Van’kad hebuu tavaraha, anttihe dengäd, kästtihe ostta šonud, g\'auhodg'auhod, luzikoid’, pavaričid, stokanoid\', vopšem astkid\' kaikid\'. Nece Van’ka ajii, vįkupi necen loukas, ost’. Ajab tagaze. A gärveme te-se oli. Pühävoid\' bučin\' ost’, gäuhod i šonud, i krendeliid\', i luzikoid\', čaškoid\' i stokanoid\' i säkijad ost’. Ajab, a g\'odag'oda hebo-se tahtoib. Gärvhe riigižen čapoi. Hebo väheižen güi da hebo, ka hebo i om, hänle enamb ii tariž. Hän havadon gäuhod paigäiž. - Na, sanub, – hebo, g\'og'o! Hebo päupäi g\'auhodg'auhod söi, söi, a ostalnį-se vet’ upoz’. Ajii, ajii, a te-se houktuimil ningitte, kevaspol’ g\'og'o oli-se, a pazad oma tedme gärveme-se houktudet gähä. - Mida tehta necidame gädme? Gesli mina lankton hebome, ka uptan. Van’ka-durak, Van’ka-umnį. Ot’ da pühävoil’ nene pazad Van’ka davai valada. Pühävoin\'-se kaiken bučin\' valoi-ki pazoihe- ne neche gärvhe. No, tegihe vahvemb. Tuli toišhe agh\'aagh'a gärved. Möst g\'og'o hebo g\'odag'oda tahtoib. A hebo mida g\'oškabg'oškab? Van’ka prolubaižen čapoi, hebon g\'otabg'otab, hebo ii g\'og'o. Hän šonud havadon viškäiž, hebo päupäi šonud söi, söi. No, enambad ii tahtoi. No, läks’ Van’ka kodihe ajamaha. Ajab pereleskau, a astk\'adastk'ad-no kaik kolaitas ühtes gäššikas-se ühthezo, a Van’kale kuluse: «Van’ka-durak! Van’ka-durak!» Nene astk\'adastk'ad hänt draznitas, nimitadas. - No, mida tö mindain\' nimitatt!» Libui reguupäi, karahtoit’ barbikoho neno kaik astk\'adastk'ad. - Ištkät side, mina ajan güudgäu-ki kodihe! Van’ka kodihe güudgäu tuli. Velled mändihe vastha. Vastha mändihe, ka Van’kau nimida eile, kaik güudgäu tuunu, dengäd pidetut. - Mida nügutte zavot\'t\'azavot't'a, kut elada?» Muga i gäiba naimatomad. Muga i elotas kaik batrakoiden. Kaik.